Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Fantastic" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
L’élément aquatique dans les contes crépusculaires de Michel de Ghelderode
The Element of Water in the Dark Tales of Michel de Ghelderode
Żywioł wody w mrocznych opowieściach Michela de Ghelderode’a
Autorzy:
Bizek-Tatara, Renata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1900784.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Ghelderode
fantastyka
woda
przestrzeń
Bachelard
fantastic
water
space
Opis:
Zafascynowany mglistym i deszczowym pejzażem Belgii Michel de Ghelderode czyni z wody ważny element świata przedstawionego w zbiorze opowiadań fantastycznych Czary (1941). Rola, jaką ów żywioł odgrywa w strukturze przestrzennej, nie jest jedynie zdobnicza i mimetyczna, ale przede wszystkim symboliczna i konstruktywna: przestrzeń wodna, złowroga i mroczna, sprzyja pojawianiu się zjawisk nadprzyrodzonych, generuje halucynacje oraz wprowadza atmosferę strachu i grozy. Podobnie jak w poetyce G. Bachelarda, posiada ambiwalentną naturę: jest siłą jednocześnie demiurgiczną i destrukcyjną, życiodajną i śmiercionośną. Połączona sekretną więzią z siłami nadprzyrodzonymi, woda staje się ważnym i charakterystycznym elementem kompozycyjnym mrocznych opowieści tego pisarza.
Michel de Ghelderode, fascinated by the misty and rainy landscape of Belgium,  makes of water an important element of the world presented in the collection of fantastic short stories Sortilèges (1941). The role that this element plays in the spatial structure is not only decorative and mimetic, but mainly symbolic and meaningful: sinister and dark water space conducive to the manifestations of a fantastic phenomenon, produces hallucinations and provides atmosphere of fear and terror. As in G. Bachelard, water has an ambivalent nature: it is a force both demiurge and destructive, life-giving and deadly. Combined secret relationship with supernatural, water becomes an important and distinctive compositional element of dark stories of this writer.
Fasciné par l’improbable géographie de brume et de pluie de la Belgique, M. de Ghelderode fait de l’eau un élément important de l’univers crépusculaire de ses contes fantastiques, publiés dans le recueil Sortilčges (1941). La fonction qu’il lui octroie n’est pas seulement ornementale et référentielle, mais avant tout fonctionnelle et significative : l’espace aquatique, sinistre et hostile, est propice au surgissement des forces maléfiques et devient générateur d’hallucinations et d’angoisses. Dans ses récits, comme dans la poétique de G. Bachelard, l’eau est une matičre primaire ambivalente et contradictoire : elle est ŕ la fois une force créatrice et destructive, démiurgique et thanatomorphe. Lié intrinsčquement au surnaturel, l’élément aquatique constitue une composante essentielle et caractéristique de la charpente des contes fantastiques ghelderodiens.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2013, 61, 5; 149-164
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le jeu du même et de l’autre : Le Horla de Guy de Maupassant, un récit « dédoublé » en deux versions
The Game of the Same and the Other: Guy de Maupassant’s The Horla, a Twofold Story in Two Versions
Igraszki tożsamego z innym: Horla Guy de Maupassanta jako „rozdwojone” opowiadanie w dwóch odsłonach
Autorzy:
Kaczmarek, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882438.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Maupassant
Horla
fantastyka
strach
obłęd
autoskopiczny
fantastic
fear
insanity
autoscopic
Opis:
Deux versions du Horla de Guy de Maupassant, considéré comme le chef-d’œuvre du genre, ne cessent d’éveiller des controverses parmi les critiques ; les uns les traitent comme deux versions du même récit dont la seconde est censée « corriger » et compléter la première, tandis que les autres y voient deux histoires indépendantes. L’article soutient la thèse que les deux versions constituent comme deux volets complémentaires du même récit dont le premier est raconté par un homme lucide, quoiqu’enfermé, de son propre gré, dans un asile de fous ; le second volet est l’histoire dramatique et émotionnelle d’une personne en proie à des troubles mentaux de plus en plus forts, provoqués par la peur de l’invisible, l’innommable, l’inconnu. Considéré dans une telle perspective, le texte de Maupassant serait un récit autoscopique, constituant son propre reflet ; les lignes narratives divergentes et une fin différente correspondraient aux deux côtés de la personnalité du narrateur : le rationnel et l’irrationnel. Les sources de ce dualisme sont autant la biographie de l’écrivain (qui sombre peu à peu dans la folie) que la fascination particulière de l’époque pour les maladies et les troubles mentaux.
The Horla, written twice, is considered as a masterpiece of a short horror story. Its two versions are still objects of critics’ arguments : some of them see in the second text an amplified and revised version of the first one, whereas others consider the two texts as two separate stories. The paper tries to consider the two Horlas as two complementary parts of the same story ; the first is told by a completely ‘normal’ person who has asked to live in a lunatic asylum, and the second, full of striking, strong emotions, is given by someone who gives up more and more to mental troubles caused by his fear of the unknown, the unnamed, the invisible. Considered in this way, the texts of the two versions of The Horla become one “autoscopic” story, which means that it is its own reflect; two narrative lines and two different endings deal with two sides, one rational ant the other irrational, of the narrator’s personality. This dualism comes as well from the writer’s biography (his gradual insanity) as from his time’s fascination of mental illnesses and anomalies.
Dwie wersje opowiadania Guy de Maupassanta Horla, uważanego za arcydzieło gatunku, nie przestają wzbudzać kontrowersji wśród krytyków, spierających się, czy są to dwie wersje tego samego tekstu, z których druga ma za zadanie „poprawić” i uzupełnić pierwszą, czy też mamy do czynienia z odrębnymi historiami. Artykuł stawia tezę, że obie wersje stanowią uzupełniające się odsłony tego samego opowiadania, z których pierwszą opowiada osoba znajdująca się w pełni władz umysłowych, choć zamknięta – na własne życzenie – w szpitalu psychiatrycznym, natomiast druga stanowi pełną dramatyzmu i silnych emocji opowieść kogoś poddającego się coraz silniejszym zaburzeniom psychicznym, wywołanym przez strach przed nieznanym, nienazwanym, niewidzialnym. Widziany w ten sposób tekst obu opowiadań staje się tekstem autoskopicznym, stanowiącym swoje własne odbicie, a różna linia narracyjna i różne zakończenie odpowiadają dwu stronom – racjonalnej i nieracjonalnej – osobowości narratora. Źródłem tego dualizmu jest zarówno biografia pisarza (stopniowe popadanie w obłęd), jak i szczególna fascynacja epoki chorobami i anomaliami psychicznymi.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 5; 129-142
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Das Fräulein von Scuderi“ von E.T.A Hoffmann – zum Verhältnis zwischen Realem und Dämonischem
„Panna de Scudery” E.T.A. Hoffmanna – o powiązaniach między, co realne, a tym, co demoniczne
Autorzy:
Kołodziej-Mróz, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1901857.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
literatura niemiecka
literatura fantastyczna
romantyzm
dualizm świata przedstawionego
German literature
fantastic literature
romanticism
the duality of the world presented
Opis:
In der Novelle Das Fräulein von Scuderi von E.T.A. Hoffmann, die nur beim ersten  Blick ein eindimensionales Werk zu sein scheint, wird das Postulat der Duplizität der dargestellten Welt realisiert, indem der Autor rationale und phantastische Elemente miteinander konfrontiert. Die Handlung der Novelle spielt sich in Paris ab, wo zur Zeit viele geheimnisvolle Morde passieren, deren Opfer durch einen Dolchstich mitten ins Herz getötet werden. Alle Morde sind sich sehr ähnlich: die Opfer sind adelige Männer, die auf dem Weg zu ihren Geliebten die Juwelen mit sich tragen und jeweils dieses Schmuckes spurlos beraubt werden. Die Analyse der Novelle wurde im Hinblick auf die Problematik der Duplizität der dargestellten Welt durchgeführt. Gemäß der romantischen Philosophie der Kunst erscheinen hier alle rationalen und irrationalen Elemente fragwürdig, so dass der Leser nicht im Stande ist, festzustellen, welche der Seiten einen Absolutheitsanspruch verdient. Die Verbindung der Alltagswelt mit der unheimlichen Welt ist in Bezug auf den Goldschmied René Cardillac am besten greifbar, dessen eine bis zur Besessenheit gehende Faszination durch eigene Kunst ihn zum harmlosen Sonderling in der großen Stadt Paris macht. Er steht als der Fremde im bürgerlichen Leben, verstanden von niemand, an der Schwelle zum Wahnsinn. Automatisch entsteht hier die Frage, ob Cardillac, der wahrscheinlich schon in der pränatalen Phase ein Trauma erlebt hatte, überhaupt an den von ihm verübten Morden schuld sein kann? Sind seine Gräueltaten mit dem bösen Stern und den dämonischen Kräften zu rechtfertigen, die der geniale Künstler nicht erkennen und beeinflussen kann?
W noweli Panna de Scudery E.T.A. Hoffmanna, będącej tylko pozornie utworem jednowymiarowym, autor realizuje postulat dwudzielności świata przedstawionego, polegający na zestawieniu ze sobą elementów racjonalnych i fantastycznych. Fabuła utworu zdominowana jest przez tajemnicę dotyczącą mającej miejsce w Paryżu zagadkowej serii morderstw, których ofiary uśmiercane są poprzez pchnięcie sztyletem prosto w serce. Wszystkie morderstwa są popełniane według tej samej zasady: ofiarami są zawsze mężczyźni pochodzenia szlacheckiego, będący w drodze do ich ukochanych i podążający z prezentem w postaci biżuterii. We wszystkich przypadkach klejnoty znikają bez śladu. Analiza świata przedstawionego została przeprowadzona pod kątem hermeneutyki dualizmu. Zgodnie z romantyczną filozofią twórczości elementy racjonale i irracjonalne w utworze podawane są w wątpliwość, co dezorientuje w sposób znaczący czytelnika, niepotrafiącego przyznać żadnemu z przedstawianych światów niezaprzeczalnej racji bytu. Konfrontacja świata codzienności ze światem niesamowitości najdobitniej wyrażona jest w postaci złotnika René Cardillaca, który to, zafascynowany własną sztuką, ogarnięty niezrozumiałą żądzą posiadania wytworzonej przez siebie biżuterii, ukrywa się w społeczności Paryża za fasadą nieszkodliwego dziwaka. Wyobcowany z życia mieszczańskiego wielkiego miasta, przez nikogo nierozumiany, znajduje się na granicy szaleństwa. Automatycznie narzuca się tu pytanie, czy Cardillac, który najwyraźniej przeżył traumę już w fazie prenatalnej, jest winien wszystkich popełnionych przez siebie morderstw? Czy można usprawiedliwić straszne zbrodnie nieszczęśliwego genialnego artysty działaniem złej gwiazdy, na którą on nie ma żadnego wpływu? Czy jest to może działanie mocy szatańskich, z których szaleniec zdaje sobie sprawę?
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 5; 225-247
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies