Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "DIALOGUE" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 16
Tytuł:
Listy do Muzy Zbigniewa Herberta jako przykład spójnej konstrukcji opartej na dialogu
Zbigniew Herberts “Letters to the Muse” as an Example of a Coherent Construction Based on Dialogue
Autorzy:
Szymańska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953906.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Zbigniew Herbert
epistolografia
dialog
epistolography
dialogue
Opis:
The article is a linguistic analysis „Letters to Muse” by Zbigniew Herbert. It shows typical elements for this kind of genre and also individual features. Text exposes character of the letter as an act of speech which is autonomical in its structure. Article discusses coherence of the letter begining from layont going through the delamination and ending „lexical equivalent punctuation”. Author shows paradox as a specific reveal of the letters. Autonomous and coherent inside is also unindependent creation – link of dialogue, replica which takes out with natural surroundings other one. They are connection with sequence of correspondence. This language dependence realizes itself through a group of questions, imperatives, thematic-rhematic structures, indexes, limited definition nominal group, indirect speech, and other. The language of „Letters to Muse” shows a specific relation between sender and receiver. In the article the author takes notice of characteristic feature of this genre, which is „strong feeling for the receiver”, „Siamese connection” of the sender and addressee's personalities in the letter area. The partner of this dialogue has a function of text creation. The addressee is also main factor that determines the content and the formal side of the letter, although the inner dialogue of the letter sometimes comes from expressive function realised on its field and the receiver is only a pretext for showing that expressivenes.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 6; 181-209
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sposoby łączenia replik w dialogu
The Manners of Combining Replicas in Dialogue
Autorzy:
Sosnowska, Natalia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2127804.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dialog
replika
nadawca
odbiorca
dialogue
replica
message
recipient
Opis:
In order for a dialogue to come into existence, replicas must be coherent. The combination may concern distant replicas, or those directly following one another. They are combined in various ways: either the emitter triggers his recipient's replica, or the recipient relates himself to the emitter's announcement with any clear encouragement. The consituation (an invitation to the study to comment on current events) makes it that clear questions posed to commentators seems unnecessary, especially that cliched formulas should be used of the type: What do you, sir (sirs), say to that? What do you, sir (sirs), think about it? The replicas triggering responses in a radio commentary are most often given by the radio announcer, and commentators most often use replicas supplementing, consenting or dissenting with the position of the predecessor. The radio announcer and commentators use almost equally frequently questions aimed at suggesting something, correcting a mistake, or confirming something.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2002, 49-50, 6; 403-416
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy De oratore Cycerona może być nazwany dialogiem platońskim?
Is Cicero’s De Oratore an Imitation of Plato’s Dialogue?
Autorzy:
Kozioł, Joanna E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2119684.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dialog cyceroński
dialog platoński
forma literacka
naśladownictwo
autorytet
mistrz
wychowanie
doskonały mówca
Ciceronian dialogue
Platonic dialogue
literary form
imitation
authority
master
education
ideal orator
Opis:
This paper seeks to describe the imitation of Platonic dialogues in the aspect of their literary form recognized in Cicero’s De oratore. It requires a presentation of selected polemical interpretations regarding distinct traits of Platonic dialogue as well as taking sides in the matter. The first part of the paper presents G. Zoll’s interpretation of the Platonic dialogue, who in his dissertation on literary form of Ciceronian dialogues labels De oratore the ‘most Platonic’ of his dialogues. In his interpretation, he follows Cicero's way of understanding the features of Plato's masterpieces. Cicero considered the Platonic dialogue to be, first of all, a written tribute paid to the late master by his thankful disciple and, secondly, a text, whose aim is to present a pedagogic situation and to guide its readers. In the second part of the paper an analysis on the double pedagogic situation of De oratore is carried out. In the pedagogic situation presented in the dialogue the role of the master is played by Crassus, while Sulpicius and Cotta are placed on the position of his disciples. This ‘inner’ situation is reflected by the ‘outer’ one, which is evoked on the level of the narrator-author and implied reader. Special attention is paid to various means of building the master’s authority and of enhancing narrator’s importance. The third part of the paper presents briefly opinions of L. Edelstein and P. Plass, who consider Plato’s anonymity to be the most meaningful trait of his works. These commentators stress the presence of aversion towards sophists and speakers of poetical tradition, who usurp the role of the master. This aversion was vividly displayed in many dialogues. According to the mentioned scholars, pedagogy of the Platonic dialogue is different from the ancient model pedagogy, and therefore qualitatively different from Cicero’s pedagogy expressed in De oratore. This confrontation of contagious interpretations of Platonic dialogue facilitates the reevaluation of Cicero’s imitation of Plato’s dialogues.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2011, 58-59, 3; 55-71
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Speech, writing and the body in Gabriel Josipovici’s Hotel Andromeda
Mowa, pismo i ciało w powieści Gabriela Josipovici Hotel Andromeda
Autorzy:
Sawa, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1878731.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Gabriel Josipovici
mowa
pismo
ciało
dialog
speech
writing
body
dialogue
Opis:
Celem artykułu jest analiza dialogowego stylu pisarstwa Gabriela Josipovici w jego najnowszej powieści Hotel Andromeda (2014), w celu udowodnienia, że użycie formy dialogowej ma za zadanie ujawnienie istotnych kwestii teoretycznych, takich jak relacja między mową, pismem i ciałem. Interesującym aspektem powieści Josipovici jest fakt, iż mowa i pismo (fragmenty pamiętnika) zostały wprowadzone do tekstu w sposób identyczny, implikując w ten sposób, wbrew wielowiekowej tradycji zapoczątkowanej przez Platona, równorzędność obu środków wyrazu. Wspólnym mianownikiem dla mowy i pisma w utworze Josipovici zdaje się być ciało, przemycane do literatury za pomocą dialogu oraz głębokiej fascynacji fizycznością pisanego słowa wśród bohaterów powieści.
The aim of this article is to study Gabriel Josipovici’s dialogue style in his latest fiction, Hotel Andromeda (2014), in order to prove that the dialogue form is used to problematize significant theoretical issues in his writing, namely the problem of speech, writing and the body. The fact that speech and writing are embedded in the text in exactly the same way is an interesting feature of Josipovici’s novel which, against the long philosophical tradition originating in Plato’s dialogues, implies the equality of both means of expression. It seems that the common denominator the author finds for both media is the body which he smuggles into literature through the extensive use of dialogue and the characters’ fascination with the materiality of the written word.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 11; 197-211
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Twarze i maski. O prawdzie (w) poezji (na przykładzie twórczości Jana Czykwina)
Faces and Masks. About the Truth in Poetry (a Case Study of Output of Jan Czykwin)
Autorzy:
Siwek, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879603.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
poezja
dialog
prawda
twarz
maska
człowiek
poetry
dialogue
truth
mask
man
Opis:
W artykule podjęto rozważania nad zagadnieniem prawdy w twórczości poetyckiej Jana Czykwina. Przyjęta perspektywa badawcza w sposób oczywisty nawiązuje do koncepcji filozoficznej Józefa Tischnera, zaprezentowanej w dziele Filozofia dramatu. Zaczerpnięte z fenomenologii, egzystencjalizmu, hermeneutyki i dialogiki inspiracje filozoficzne Tischnera, jakże są istotne dla zrozumienia fenomenu ludzkiej osoby. Antropologia filozoficzna, zaproponowana w tej książce, zakłada, że człowiek jest istotą dramatyczną, której dramat toczy się w przestrzeni dobra i zła. Bohater wierszy Czykwina to człowiek dążący do rozszyfrowania tajemnicy życia, odnalezienia duchowego pierwiastka ukrytego w materii i będącego przyczyną wszystkiego, co jest dostrzegalne zmysłami. Próbuje dotrzeć do tajemnicy transgresji, uchwycić czas przechodzenia od życia do śmierci. Лица и маски. Об истине в поэзии (на примере творчества Яна Чиквина) В статье поднимается проблема истины в поэтическом творчестве Яна Чиквина. Общепринятая исследовательская перспектива ссылается на философскую концепцию Юзефа Тишнера, представленную в его работе Философия драмы. Почерпнутые из феноменологии, экзистенциализма, герменевтики и диалогики философские открытия Тишнера также существенны для понимания феномена человеческой личности. Философская антропология, представленная в его книге, основывается на мысли, что человек является драматическим существом, чья драма происходит в пространстве добра и зла. Герой поэзии Яна Чиквина – это человек, стремящийся понять тайну жизни, найти скрытый в материи духовный элемент, являющийся причиной всего, что постигаемо чувствами. Он пытается добраться до тайны существования, уловить время перехода от жизни к смерти.
In the article, the problem of truth in poetic works of Jan Czykwin has been taken into consideration. The adopted research perspective refers self-evidently to philosophical concept of Jozef Tischner presented in work titled The Philosophy of Drama. Philosophical inspirations taken from phenomenology, existentialism, hermeneutics and dialogues are crucial to understanding the phenomenon of man. Philosophical anthropology suggested in this book assumes that man is a dramatic being, whose tragedy takes place in space of good and evil. The character of Jan Czykwin’s poems is a man seeking to decode the mystery of life, to find spiritual firstfruits hidden in matter and being a cause of everything that is discernible by the senses. He is trying to reach to the mystery of transgression, to observe the time of the transition from life to death.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 7; 123-135
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Discurso turístico en el diálogo entre culturas: análisis semiológico del lenguaje de turismo en un corpus textual español-polaco
Tourism Discourse in the Dialogue between Cultures: Semiotic Analysis of the Language of Tourism Based on Spanish and Polish Text Corpus
Dyskurs turystyczny w dialogu kultur: analiza semiologiczna języka promocji turystycznej w oparciu o korpus tekstowy hiszpańsko-polski
Autorzy:
Kudełko, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1886901.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dyskurs turystyczny
analiza semiologiczna
dialog międzykulturowy
tourism discourse
semiotic analysis
intercultural dialogue
Opis:
Considerando que los textos forman parte de los acontecimientos sociales como forma lingüística de interacción, el turismo como uno de los sectores más dinámicos de la economía a nivel mundial influye la manera de percibir otra(s) cultura(s). En el proceso del descubrimiento de lo ajeno radica la importancia de transmitir informaciones y generar ideas sobre una cultura distinta. El diálogo intercultural que se establece a través del lenguaje turístico enriquece no solo experiencias turísticas sino también es un instrumento poderoso que crea una visión más o menos objetiva de lo ajeno. Uno de los canales de comunicación turística más populares es el folleto. ¿Cómo se estructura un folleto y cuáles son sus rasgos lingüísticos típicos? En el presente estudio se dará respuesta a estas preguntas basándose en un corpus seleccionado de folletos turísticos editados en versión española (original y traducida del polaco).
Considering that the texts are part of the social events such as linguistic form of interaction, tourism as one of the most dynamic sectors of the economy in the world influence the way we perceive other(s) culture(s). It is the process of exploration of foreign cultures trough language. The intercultural dialogue that is set through the tourist language enriches not only tourist experiences but is a powerful instrument that creates more or less objective visions. One of the most popular channels of tourist communication is the tourist brochure. What is the structure and the linguistic traits of the brochure? In the present study, we will answer these questions based on a corpus selected of tourist brochures edited in Spanish version (original and translated from the Polish).
Teksty kultury odgrywają różne role życiu społecznym w postaci językowej formy oddziaływań, a teksty promocji turystycznej wpływają na sposób postrzegania innych kultur. W procesie poznania obcości, teksty turystyczne stanowią łącznik informacyjno-wyobrażeniowy w przekazie obcych realiów. Dialog międzykulturowy, jaki nawiązuje się poprzez językową formę promocji turystycznej opisu rzeczywistości, sprzyja wzbogaceniu doświadczenia turysty. Jednym znajbardziej rozpowszechnionych kanałów komunikacji w tej dziedzinie jest folder turystyczny. Jaka jest jego struktura i jakie językowe elementy opisu zawiera? W niniejszym artykule, autorka wskazuje typowe i wspólne cechy budowy folderu turystycznego i opisu językowego w oparciu okorpus tekstowy w języku hiszpańskim i polskim.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2014, 62, 5; 203-213
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aux origines de l’adialogisme théâtral: Le Cantique des Cantiques
U źródeł adialogizmu teatralnego: Pieśń nad Pieśniami
Autorzy:
Wołowski, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954146.pdf
Data publikacji:
2004
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Biblia
teatr
dramat
monolog
dialog
adialogiczność
adialektyczność
Bible
theatre
drama
monologue
dialogue
adialogism
adialectism
Opis:
Pieśń nad Pieśniami, usytuowana w samym sercu Biblii, jest na tle zawartych w niej utworów kompozycją wyjątkową. Z genologicznego punktu widzenia ma ona formę krótkiego dramatu poetyckiego lub raczej, jak sugerują liczni egzegeci, zbioru dialogowanych pieśni miłosnych. Rozważania zawarte w artykule, o charakterze wyłącznie literaturoznawczym, dotyczą właśnie aspektu dialogicznego Pieśni. Dialogi występujące w tym poemacie wydają się bowiem prawdziwym archetypem zjawiska adialogizmu, niesłychanie często obecnego we współczesnych utworach dramatycznych i poetyckich. Po krótkim przedstawieniu problemów, jakie stawia przed analizą wielość możliwych architektur Pieśni, artykuł omawia stosowane tam zabiegi amplifikacji adialektycznej, zmiany form zwrotów osobowych, cytatu intralokucyjnego, dialogu z chórem, paradidaskaliczności, zmian izotopii dyskursywnej w replikach oraz użycia aktanta fokalizującego.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 5; 87-97
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Soliloque, quasi-monologue, monologue
Solilokwium, quasi-monolog, monolog
Autorzy:
Wołowski, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953819.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
monolog
quasi-monolog
solilokwium
dialog
dramat
teatr
François Billetdoux
monologue
quasi-monologue
soliloquy
dialogue
drama
theatre
Opis:
Artykuł poświęcony jest ogólnie definicji monologu i solilokwium, dwóch form dyskursywnych często występujących w nowoczesnym teatrze, lecz rzadko rozróżnianych w sposób adekwatny w opracowaniach krytycznych. Monolog i solilokwium zostały wszak dość dobrze rozróżnione już w 1991 r. przez M. Issacharoffa, stosującego kryterium nieobecności scenicznej allokutora. Nie odwołując się do prac amerykańskiego badacza, francuska teatrologia podejmuje ten temat jakby od zera pod koniec wieku, usiłując rozróżnić obydwie formy na podstawie różnych innych kryteriów (introwersyjność / ekstrawersyjność; stopień spójności retorycznej itp.). Celem pierwszej części artykułu, sięgającej do opracowań z obszaru językoznawstwa (Roulet, Ducrot), analizy dyskursu (Issacharoff, Kerbrat-Orecchioni, Schuerewegen), teatrologii (Pavis, Ubersfeld) i ogólnie poetyki (Bachtin, Cohn), jest zatem przegląd dotychczasowych dokonań teoretycznych i analiza skuteczności stosowanych kryteriów. W drugiej części pracy przedstawiona teoria została skonfrontowana z konkretnym materiałem dramaturgicznym – monologowo-solilokwialną sztuką F. Billetdoux pt. Femmes parallèles. W wyniku tej konfrontacji możliwe wydaje się nie tylko doprecyzowanie obydwu pojęć, ale także wyodrębnienie kategorii pośredniej: quasi-monologu, który można określić jako dyskurs rzeczywiście wygłoszony (lub tylko w pewnym stopniu wyartykułowany), skierowany do allokutora, którego bliskość i obecność lokutor jedynie podejrzewa lub zakłada, lecz którego de facto nie widzi ani on sam, ani czytelnik / widz ze względu na jego nieobecność „wizualną” w przestrzeni mimetycznej (allokutor może objawiać swoją niepełną obecność poprzez czynności niewerbalne postrzegane, np. słuchowo, przez lokutora: pukanie do drzwi). Istotnym dla definicji monologu jest także zupełnie nie brany pod uwagę czynnik zdolności allokutora do interakcji słownej lub świadomej interakcji kinezyczno-gestycznej (np. z artystycznego punktu widzenia mówienie do Boga czy mówienie w obecności niemowlęcia nie jest tym samym, co mówienie w obecności dorosłego człowieka o kompletnych zdolnościach komunikacyjnych). Praca zwraca poza tym uwagę na rozróżnienie dyskurs myślny vs dyskurs rzeczywiście wygłoszony (na poziomie świata przedstawionego), rozróżnienie rzadko badane w tekstach dramatycznych, a odgrywające pewną rolę, jak tego dowodzi analizowany materiał.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 5; 81-104
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Historiē by Herodotus of Halicarnassus – theoretical issues
Dzieje Herodota Z Halikarnasu – zagadnienia teoretyczne
Autorzy:
Wieżel, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882795.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Herodot
Dzieje
pisarstwo historyczne
narracja naturalna
dialog
fabularyzacja
Herodotus
Histories
historical writing
natural narrative
dialogue
emplotment
Opis:
Artykuł obecny stanowi garść refleksji natury metodologicznej nad narracją w Dziejach Herodota, której podstawowym substratem jest opis świata widzianego z perspektywy doświadczenia tego, kto opowiada, tj. Herodota oraz narratywizowanego przez niego doświadczenia świadków, z którymi sam przeprowadzał wywiad dotyczący przedstawionych zdarzeń historycznych. W związku z tym traktuje się tutaj Dzieje przede wszystkim jako pewien szczególny rodzaj narracji (narrative), którą stanowi, oparta na indywidualnym doświadczeniu (personal experience) Historyka oraz jego oralnych źródeł, opowieść o konflikcie grecko-barbarzyńskim ujęta w szereg krótszych opowiadań opartych na strukturze epizodycznej. Opowiadania te Historyk scala na zasadzie, którą określa się jako „fabularyzację” (White 1973), czyli opisanie faktów historycznych jako składników specyficznego rodzaju struktur fabularnych. Metodą analizy Dziejów będzie w tym ujęciu narratologia naturalna (Fludernik 1996) dysponująca siatką pojęć dostosowanych do badania tekstów pseudo-oralnych, do których Dzieje niewątpliwie należą.
Besides its historical values which imply a certain “accuracy” in presenting historical events and people, it is also possible to stipulate in Herodotus’ Histories these fragments which belong only to the domain of fiction, a genre literature whose basic substratum consists primarily in the description of the world seen through the eyes of the narrator-witness (histōr). In case of Histories, it is difficult to explicitly define how much of it is history and how much is literature. Nevertheless, it is certain that Histories are a special kind of storytelling, which, as shown by a closer analysis, is based on a personal and vicarious experience of the historian and his oral sources that cover several dozens of years of conflict between the East and the West, intertwined with historical, geographical and ethnological descriptions of Greek and barbaric tribes. In such a context the paper will focus on presenting a twofold nature of Herodotean discourse, revealing, on the one hand, the “rising” of the oral history from the sheer activity of dialoguing with people about the recent past, reconstructed on the basis of its formal and cognitive structure (Fludernik 1996), and, on the other hand, the technique of emplotment (White 1973) used by Herodotus to make the story reportable and tellable within the realm of an epic convention which was vivid and influenced the Archaic and Classical Greek literary texts of his times.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 3; 43-52
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’absence du personnage de théâtre dans les chaises d’Eugène Ionesco et dans Comment va le monde, môssieu? - II tourne, môssieu! de François Billetdoux
Nieobecność postaci dramatycznej w Krzesłach Eugène’a Ionesco i Comment va le monde, môssieu? - Il tourne, môssieu! François Billetdoux
Autorzy:
Wołowski, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954963.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
postać dramatyczna
obecność
nieobecność
dialog
monolog
Eugene Ionesco
Francois Billetdoux
caracter of drama
presence
absence
dialogue
monologue
Opis:
Postać dramatyczna może zaistnieć na scenie w dwojaki sposób - albo jawi się ona jako obecna, albo charakteryzuje się jakimś rodzajem nieobecności. Dramaturdzy rożnych epok i szkół rozmaicie wykorzystują tę przeciwstawność semantyczną. Zamysłem artykułu jest wyróżnienie oraz prowizoryczne zdefiniowanie i nazwanie możliwie największej liczby typów nieobecności postaci w przestrzeni dramatycznej, a także określenie ich funkcji i znaczenia. W tym celu poddano analizie dwie sztuki, zarazem podobne i rożne, należące wszak do kanonu teatru nieobecności: Krzesła E. Ionesco i Comment va le monde, mossieu? - Il tourne, mossieu! F. Billetdoux. Pierwsza z nich, znana szerokiemu gronu badaczy, czytelników i miłośników teatru, zalicza się do sztandarowych utworów „teatru absurdu". Druga, me dorównująca rozgłosem pierwszej, aczkolwiek nie ustępująca jej pod względem walorów artystycznych, jest zarazem realistyczną i symboliczną parabolą ludzkiego losu (jej analiza zajmuje nieco więcej miejsca). Obydwie sztuki łączy jednak zastosowanie tego samego zabiegu technicznego - udzielenie głosu tylko dwom postaciom. To umyślnie przyjęte przez obu twórców utrudnienie formalne prowadzi do sytuacji, w której reszta postaci podlega przedstawieniu pośredniemu i jest przez to w rożny sposób nieobecna. Można wręcz zaryzykować twierdzenie, że te dwie sztuki zawierają większość głównych typów dramatycznej absencji. Ze względu na swą teoretycznoliteracką perspektywę artykuł przywołuje również przykłady nieobecności postaci z innych sztuk, głownie Szekspira, stanowiącego uniwersalny punkt odniesienia. Oprócz próby systematyzacji problemu nieobecności postaci w teatrze czytelnik znajdzie tu również pewną propozycję jednolitego sposobu rozpatrywania zjawisk związanych z niepełnym uczestnictwem postaci w sytuacji dramatycznej.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2000, 48, 5; 25-72
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Introducing the first topic slot in Plautine dialogues
Przechodzenie do pierwszego tematu rozmowy w dialogach Plauta
Autorzy:
Berger, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879632.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Plaut
otwarcie konwersacyjne
pierwszy temat rozmowy
struktura dialogu
faza środkowa
Plautus
conversation opening
first topic slot
dialogue structure
medial phase
Opis:
Komediowe dialogi Plauta zdają się posiadać zewnętrzną strukturę zgodną z konwencjami codziennej rozmowy. W niniejszym artykule badane są mechanizmy przechodzenia z (rytualnej) fazy otwierającej do części dialogu zorientowanej na realizację celów konwersacyjnych, w której inicjator kontaktu wyjawia swoją motywację. W pierwszej kolejności pokrótce nakreśla się różnicę między tematem prowizorycznym (small talk) a właściwym pierwszym (niefatycznym) tematem rozmowy. Dalsza analiza Plautyńskiego korpusu ujawnia współwystępowanie różnych mechanizmów przejścia do fazy środkowej dialogu: od wieloturowych sekwencji wypowiedzi po model jednoturowy. Bardziej złożone negocjacje wokół miejsca wprowadzenia pierwszego tematu wydają się typowe dla symetrycznych interakcji między wysokimi postaciami pozostającymi w przyjacielskich relacjach. Bezpośrednie przejścia z kolei pojawiają się w dialogach między panem a niewolnikami lub agresywnymi i farsowymi wymianami między niskimi postaciami. Niektóre cytowane przypadki ponadto sugerują, że na wybór modelu przejścia ad rem mają wpływ także szerszy kontekst spotkania oraz względy dramaturgiczne (charakterystyka postaci, postęp akcji itp.). Wreszcie w artykule przewijają się uwagi dotyczące zjawiska językowej grzeczności, która wydaje się ściśle związana z wyborem stylu wprowadzenia pierwszego tematu.
The Plautine dialogues seem to be structured according to the conventions of naturally occurring conversation. This paper examines the transition devices from the (ritualistic) opening phase to the goal-oriented part, where the reason-for-the-talk is disclosed. Firstly, the difference between the phatic preliminary remarks (small talk) and the actual first topic is briefly discussed. Further on, the analysis of the Plautine corpus reveals various ways of making the transition to the medial phase: from multi-turn sequences to single-turn conversational moves. It is stated that the most complex negotiations over the first topic slot placement are a feature of symmetric interactions among high characters with friendly relations. Accordingly, more direct linguistic devices of introducing the reason-for-the-talk appear typically in slave-master dialogues or in aggressive or farcical exchanges between low characters. Some cases, moreover, show that also the wider context of interaction or the dramaturgical factors (depiction of a stock character, progression of the plot etc.) affects the election of the transition style. Finally, throughout the paper some tentative comments are made as well on the politeness issues strictly related to the selection of the linguistic tokens of introducing the first topic slot.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2016, 64, 3; 89-110
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The First Polish-French Rendez-Vous of Cultures. Henry III of France’s (Henri de Valois’) Polish Episode
Autorzy:
Półćwiartek-Dremierre, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807087.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
dialogue of cultures, Henry III of France, Desportes, Kochanowski, Ballet des Polonais, Antiquity in the Renaissance, 16th century, Poland, France
Opis:
The Polish version of the article was published in “Roczniki Humanistyczne,” vol. 63 (2015), issue 1. A complex political game, differences in the level of development of the political, social and aesthetic thought, different customs, and also frequently a language gap—all these conspired against the Polish-French dialogue in the sphere of culture in the years 1573-1574. The article analyzes the opportunities for both parties to get to know each other during the Polish episode of Henri de Valois: a visit by the Polish group of envoys to Paris in the summer of 1573, and a poetical exchange between Philippe Desportes and Poles, including Jan Kochanowski, that closed the Henri period. The exchange, up till the recent times called univocally a “duel,” turns out to be, in the case of Adieu à la Pologne and Gallo crocitanti ἀμοιβή the starting of a real, albeit ephemeral dialogue beyond the political and everyday reality, one on the level of art.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2018, 66, 1 Selected Papers in English; 73-91
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Popularyzacja języka i kultury rosyjskiej wśród dzieci. Fenomen serialu animowanego Masza i Niedźwiedź
The Popularization of Russian Language and Culture among Children. The Phenomenon of the Animated Film Masha and the Bear
Autorzy:
Olechno-Wasiluk, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1798448.pdf
Data publikacji:
2020-01-17
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
nauczanie dzieci; język rosyjski jako obcy; bajka multimedialna; dialog międzykulturowy; stereotypy
teaching children; Russian language; multi-medial fairy tale; intercultural dialogue; stereotypes
Opis:
W niniejszym artykule autorka koncentruje się na możliwościach wykorzystania serialu animowanego Masza i Niedźwiedź w nauczaniu języka rosyjskiego dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Zwraca uwagę na bogactwo elementów kultury rosyjskiej zawartych w serialu i przekazywanych widzowi „przy okazji” narracji. Autorka dokonuje analizy stereotypów ulokowanych w animacji, szczególnie tych o treści poznawczej, tj. związanych z dniem powszednim Rosjan, ich zainteresowaniami, tradycjami, ubiorem. Publikacja niniejsza oparta jest na doświadczeniach autorki z realizacji własnego projektu pod hasłem: „Zrozumieć Maszę. Wesoło, kolorowo i ciekawie o języku i kulturze Rosji”. Zakłada on popularyzację języka i kultury rosyjskiej wśród dzieci oraz przygotowanie ich do uczestnictwa w dialogu międzykulturowym.
The paper focuses on the opportunities offered by a Russian animation series entitled Masha and the Bear when it comes to teaching Russian to kindergarten and early school-age children. The author believes that it is worth paying attention to the variety of cultural elements in the series and the way they are “accidentally” passed onto the recipient in the narrative. The author also analyses stereotypes employed in the animation, especially the cognitive ones, that is the ones related to everyday life of the Russians, their interests, traditions and clothing. The paper is based on the experience of the author, who carried out a project “Understanding Masha. Jolly, colourful and interesting presentation of the Russian culture and language.” The aim of the project was to promote the language and culture of Russia among children, as well as preparing them to participating in intercultural dialogue.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 10; 127-134
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oblicza inności a dialog polsko-ukraiński w perspektywie narracji reportażowych o tragedii wołyńskiej w latach 1943-1944
Facets of the Other and the Polish-Ukrainian Dialogue from the Perspective of Reportage Narratives on the Volhynia Tragedy in the years 1943-1944
Autorzy:
Kowalik, Angelika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807346.pdf
Data publikacji:
2019-10-23
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Witold Szabłowski; Marek Koprowski; dialog polsko-ukraiński; Inny; Obcy; Wołyń; reportaż
Witold Szabłowski; Marek Koprowski; Polish-Ukrainian dialogue; Other; Foreign; Volhynia; reportage
Opis:
W artykule porównano dwa zbiory reportaży dotyczące wydarzeń na Wołyniu w latach 1943-1945: Witolda Szabłowskiego Sprawiedliwi zdrajcy. Sąsiedzi z Wołynia oraz Marka Koprowskiego Wołyń. Mówią świadkowie ludobójstwa. Autorka wykazuje, że zasadniczą cechą różniącą oba teksty jest sposób podjęcia kwestii Innego, rozumianego jako przedstawiciel narodowości ukraińskiej. Rozmówcami Szabłowskiego są Ukraińcy, od których reportażysta próbuje uzyskać informacje o ich rodakach ratujących Polaków w czasie pogromów. Udziela tym samym głosu Innemu, traktując go jako równorzędnego partnera dialogu o przeszłości. Rozmówcami Koprowskiego są natomiast wyłącznie Polacy. Obraz Ukraińca, jaki wyłania się z jego zbioru reportaży, nosi cechy negatywne: Ukrainiec jest dla Polaka Obcym. Tożsamość polska, którą można zrekonstruować na podstawie wypowiedzi rozmówców Koprowskiego, pozbawiona jest istotnego punktu odniesienia, jakim jest inność etniczna, umożliwiająca pełniejsze i krytyczne spojrzenie na własny naród. Konsekwencją przyjętych przez autorów perspektyw jest odmienny sposób konstruowania polskiej tożsamości, w którą wpisana zostaje trauma wydarzeń wołyńskich. Analiza porównawcza obu tekstów pozwala wydobyć dwa sposoby pracy pamięci i prowadzi do wniosku o wpływie wykorzystania kategorii inności obecnej w reportażu jako gatunku na możliwość polsko-ukraińskiego dialogu.
The article compares two collections of reportages concerning the events in Volhynia in the years 1943-1945: Witold Szabłowski’s Sprawiedliwi zdrajcy. Sąsiedzi z Wołynia [Righteous Traitors. Neighbors from Volhynia] and Marek Koprowski’s Wołyń. Mówią świadkowie ludobójstwa [Volhynia. Witnesses of the genocide are speaking]. The author shows that the fundamental feature that differentiates both texts is the way of addressing the Other, understood as a representative of the Ukrainian nation. Szabłowski’s interviewees are Ukrainians, from whom the reporter tries to obtain information about their compatriots rescuing Poles during the massacres. In this way, he gives voice to the Other, treating him as an equal partner in the dialogue about the past. By contrast, Koprowski’s interlocutors are exclusively Poles. The image of a Ukrainian that emerges from his collection of reportages is negative: for a Pole a Ukrainian is a Foreigner. The Polish identity, which can be reconstructed on the basis of the statements made by Koprowski’s interlocutors is devoid of an important reference point, which is ethnic otherness enabling a fuller and critical look at one’s own nation. The consequence of the perspectives adopted by the authors is a different way of constructing the Polish identity in which the trauma of Volhynia events is inscribed. A comparative analysis of both texts allows to distinguish two ways of how memory works and leads to the reflection on the influence of using the category of otherness in the reportage genre on the possibility of conducting the Polish-Ukrainian dialogue.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 1; 103-124
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nieznany siedemnastowieczny polski przekład „Deconstantia” Justusa Lipsjusza. Rekonesans
An Unknown 17th Century Polish Translation of De Constantia by Justus Lipsius – a Preliminary Analysis
Autorzy:
Dąbkowska-Kujko, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1902465.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Justus Lipsjusz
Andrzej Kryszpin-Kirszensztein
przekład
parafraza
streszczenie
omówienie
kontaminacja
oryginał łaciński
pierwowzór
dialog
cytat
Justus Lipsius
translation
paraphrase
summary
description
contamination
the Latin original
source text
dialogue
quotation
Opis:
This paper is devoted to the Polish translation of the 16th-century work by Justus Lipsius, entitled De Constantia. The translation was made by the Voivod of Vitebsk Andrzej Kazimierz Kryszpin-Kirszensztein in 1698. When studying Kryszpin's documents in the 18th century, Gedeon Jeleński found a manuscript entitled Stateczność umysłu albo Nauka polityczna o statecznej cierpliwości podczas złych czasów [Constancy of the mind or a political lesson in balanced patience during unfavourable times]. As there were no other hints or indications concerning the authorship of the text, it was credited to Kryszpin. Thus, mistakenly recognized as the original, the work was published by Franciszek Bohomolec in 1769. The author of the paper analyses the principles that Kirsztensztein adopted in the introduction to the manuscript, where he presented how difficult it was to write the text and where he argued that writing it was possible owing to his vast expertise in Antique literature. The techniques that Kryszpin used to keep under cover the relationship between his work and its Latin source are discussed, as are the strategies of how Kryszpin deluded the reader into thinking that his thought was original. The paper ends with an appendix containing Kryszpin's foreword to the reader. This text unveils Kryszpin's clear intention to have the text published. The paper also discusses a selection of remarks on Kryszpin's attitude towards the source text. The preliminary analysis ventured by the author seems to indicate that Kryszpin-Kirszensztein's work is a paraphrase, a vast summary, and a descriptive analysis of Lispius's work and that the two works stay in a relatively loose aesthetic and compositional connection. The closest bond between the two texts obtains on the level of main ideas and thoughts.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 1; 9-17
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 16

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies