Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "the idea" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 18
Tytuł:
Karl Jaspers i Jan Paweł II o idei uniwersytetu
Karl Jaspers and John Paul II on the Idea of the University
Autorzy:
Zarębianka, Zofia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1753379.pdf
Data publikacji:
2020-12-28
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Karl Jaspers
Karol Wojtyła – Jan Paweł II
uniwersytet
wspólnota akademicka
prawda
powołanie
tożsamość
Karol Wojtyła – John Paul II
University
academic community
truth
vocation
identity
Opis:
Artykuł jest próbą syntetycznego zestawienia wątków wspólnych występujących w refleksji nad uniwersytetem i jego istotą w pismach Karla Jaspersa oraz wypowiedziach Karola Wojtyły – papieża Jana Pawła II. Uderzające jest podobieństwo ujęć uniwersytetu oraz rozumienie samej jego istoty u obydwu myślicieli, pomimo odmienności czasu, w którym formułowali oni swoje opinie, oraz różnic w zakresie stanowiska filozoficznego. O tym, czy idea uniwersytetu zostaje wcielona w życie, czy też zaprzepaszczona, stanowi zdaniem obu myślicieli stosunek do następujących zagadnień: prawda, uniwersalność nauki, formacyjna rola uniwersytetu, powołanie i etos uczonego oraz wewnętrzny ustrój uniwersytetu. Przedmiotem szczególnej uwagi jest odpowiedzialność uczonego, bezinteresowność w poszukiwaniu prawdy oraz powinność formowania człowieczeństwa powierzonych jego pieczy studentów. W każdym z tych obszarów zachodzi znaczna zbieżność stanowisk, wypracowywanych przecież niezależnie od siebie i w innym kontekście historycznym. Fakt ten można interpretować dwojako: po pierwsze, świadczy on o aktualności problemów, przed którymi stają środowiska uniwersyteckie, po drugie zaś ukazuje uniwersalność myślenia Karola Wojtyły, który w swoich rozważaniach wykracza poza aspekty specyficznie religijne i adresuje swój przekaz jako ogólnohumanistyczne przesłanie do ludzi tworzących uniwersytet.
This article is an attempt at synthetically juxtaposing those common threads of reflection on the university and its essence which are present in the works of both Karl Jaspers and Pope John Paul II. What is striking is the similarity of the problem of the university and the understanding of its very essence by both thinkers, regardless of the different eras in which they formulated their opinions and the differences in their philosophical positions. According to both thinkers, whether the idea of the university is implemented or not is connected to its approach to questions of truth, the universality of science, the formational role of the university, the vocation and ethos of the scholar, and the internal system of the university itself. Worthy of particular attention is the responsibility of scholars, their selflessness in the search for truth, and their duty to mould the humanity of those students who are entrusted into their care. In each of these areas there is a far-reaching convergence of positions, each developed independently and in different historical contexts. This fact can be interpreted in two ways: firstly, it shows the topicality of the problems facing universities, and secondly, it shows the universality of Karol Wojtyła’s thinking, who, in his deliberations, goes beyond specific religious aspects and addresses his message as a general humanistic message to all of those who constitute a university.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 1 Special Issue; 439-450
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Education: Its Ethical Dimension and Metaphorical Visualisation in John Henry Newman’s The Idea of a University (1852)
Autorzy:
Warchoł, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1795842.pdf
Data publikacji:
2019-11-05
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
John Henry Newman; edukacja uniwersytecka; etyka; teoria metafory pojęciowej; sieci metafor implikacyjnych
John Henry Newman; university education; ethics; the theory of conceptual metaphor; networks of implicational metaphors
Opis:
Edukacja — jej wymiar etyczny i metaforyczna wizualizacja na podstawie książki Johna Henry’ego Newmana The Idea of a University (1852) Niemal dwa wieki temu w swojej książce The Idea of University Kardynał John Henry Newman (1801–1890) wykreował wizję edukacji uniwersyteckiej, którą ujął w świetle wiary i etyki katolickiej. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie poglądów Newmana na temat uniwersytetu za pomocą teorii metafory pojęciowej, zaproponowanej początkowo przez Lakoffa i Johnsona w książce Metaphors We Live By (1980 [2003], por. także Lakoff i Johnson 1999; Lakoff 1987, 1993; Kövecses 2015, m. in.). Artykuł stara się wyłonić główne sieci (ang. networks) metafor implikacyjnych, które — jak wierzymy — obrazują ideę uniwersytetu według Newmana. W artykule skonstruowano trzy główne sieci metafor pojęciowych, które leżą u podstaw zrozumienia wizji uniwersytetu według Newmana: życie jest budowlą; życie jest żywym organizmem; życie jest podróżą. Artykuł skupia się na analizie tylko pierwszej sieci (network). W omawianej metaforze życie jest budowlą, uniwersytet jest postrzegany przez Newmana jako miejsce, pole, schronisko lub jako system zintegrowany, np. naród lub kombinacja kolorów. Wiedza jest zobrazowana językiem Newmana jako m.in. roślina, nagroda, dobro, wolność, moc, skarb, sztuka i piękno.
Almost two centuries ago, in his book The Idea of a University, Cardinal John Henry Newman (1801–1890) formulated his vision of university education, given in the light of faith and catholic ethics. This paper attempts to frame Newman’s view of a university using the theory of conceptual metaphor as initially proposed by Lakoff and Johnson in their book Metaphors We Live By (cf. also Lakoff & Johnson 1999; Lakoff 1987, 1993; and Kövecses 2015; among others). In particular, the paper seeks to establish the main networks of implicational metaphors which, we believe, structure Newman’s idea of a university. Principally, there are three main networks of conceptual metaphors underlying our understanding of Newman’s vision of a university: life is a building; life is a living organism; and life is a journey. The paper deals only with the first network in greater detail. In the main metaphor life is a building, other metaphors referring to university are evoked, for example university is a place, field, shelter, an integrated system, a nation and a combination of colours; knowledge is a plant, a reward, good, freedom, power, treasure, art and beauty.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 11; 61-73
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Justice as the Aim of The Monarch’s Authority: The Evolution of the Idea from Plato to the Close of the Enlightenment
Autorzy:
Stasiak, Arkadiusz Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1798815.pdf
Data publikacji:
2019-10-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
idea of justice; authority; theory of authority; philosophy of politics
Opis:
The Polish version of the article was published in Roczniki Humanistyczne 58 (2010), issue 2. The idea of the justice of the authority in the general meaning remains a central topic in Polish political theory. This has resulted in the frequent tackling of this problem, but it has not been reflected in the complexity of the theory. It is even difficult to talk about a theory in the case of the considerations analyzed. They were mostly very superficial mentions of the monarch’s justice, permeated with old-Polish legalism, a legalism reduced to the rule: the king is obliged to observe legal norms and to give priority to the good of those ruled over his own interests. This model determined the deliberations about justice. Most theoreticians could not see the possibility of strengthening the king’s influence on dispensing justice in the country, although there were exceptions to this view and not only among monarchists. Owing to this model in Polish political thought, after the fall of the First Republic of Poland it was easier to accept the idea of justice dispensed by broad bodies representing the community. The model was not even overturned by the instrumental transfer of the idea of natural justice to Poland. It was also not overturned by the doubts expressed by Wybicki about the possibilities of linking justice to the subjects’ happiness and political freedom.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 2 Selected Papers in English; 115-131
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ku „jednej nieróżnej Rzeczypospolitej”. Król Zygmunt August wobec idei unii polsko-litewskiej
Towards “One Not-Different Republic” King Augustus’ Attitude to the Idea of the Polish-Lithuanian Union
Autorzy:
Januszek-Sieradzka, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1929359.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
unia polsko-litewska
unia lubelska (1569)
Zygmunt II August (1520-1572)
Radziwiłłowie
korespondencja
Polish-Lithuanian Union
Union of Lublin (1569)
Sigismund II Augustus (1520-1572)
the Radziwiłłs
correspondence
Opis:
The issue of the Polish-Lithuanian Union that became one of the main executionist postulates put forward by the nobility at the sessions of the Sejm from the beginning of King Sigismund II Augustus' reign in Poland (1548-1572); it was also one of the main subjects of the monarch's correspondence with his most important Lithuanian political partners – Mikołaj Radziwiłł “Rudy” (the Red) (about 1515-1584) and Mikołaj Radziwiłł “Czarny” (the Black) (1515-1565). In the King's letters it is easy to observe the tactic that for nearly 20 years allowed to efficiently stop the plan of forming a Polish-Lithuanian real union that threatened the dynastic interests of the Jagiellons – a prohibition of pro-union propaganda and forming an anti-union Lithuanian party around the Radziwiłłs, obstruction, apparent concessions, winning deputies and senators against other ones, skilful temporization. Letters unambiguously show that the change in the attitude towards the question of the Union that took place at the beginning of the 1560s was for Sigismund II Augustus a derivative of the accepted solution to the issue of Livonia; the King took the position that it is only by way of forming a union of Poland and Lithuania that military security and territorial integrity of the Grand Duchy of Lithuania can be ensured. However, passing from a radically anti-union position to one of its main advocate and animator Sigismund Augustus did not change his basic postulate, namely, that Poland and Lithuania should remain separate countries and the union between them should be based on the principle of equality of both partners. It was exactly the last of the Jagiellons who decided about federation as the form of the union of the Crown (Poland) and Lithuania.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2011, 59, 2; 81-98
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Idea of Universitas Studiorum in View of the Principle Guidelines of the Act 2.0. Some Reflections on the Mission of the Contemporary University
Autorzy:
Smoleń, Paweł
Świstak, Marzena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787961.pdf
Data publikacji:
2021-03-19
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
universitas studiorum
idea uniwersytetu
reforma szkolnictwa wyższego
uniwersytet
ustawa 2.0
idea of university
higher education reform
university
Act 2.0
Opis:
Idea universitas studiorum w świetle głównych założeń ustawy 2.0. Kilka refleksji o misji współczesnego uniwersytetu Wspólnota nauczanych i nauczających stanowi podstawową przesłankę wzorca idealnej uczelni wyższej. Powszechnie przyjmuje się, że to w epoce średniowiecza stworzono uniwersytet, chociaż pierwotne oznaki akademickości pojawiały się już w starożytnej Grecji. Od początków istnienia uniwersytetów w Europie bliskie im były takie wartości, jak: prawda, autonomia, pluralizm, wolność, powszechność, które przenikały się wzajemnie w głównym nurcie procesu dążenia do prawdy. Funkcjonowanie starożytnych form działalności naukowej i kształcenia oraz powstanie pierwszych średniowiecznych uniwersytetów europejskich nieodzownie łączy się z kształtowaniem idei uniwersytetu. Proces ten nie był, i także współcześnie nie jest w swym przebiegu jednorodny. Na tym tle starano się dokonać weryfikacji i oceny głównych założeń ostatniej reformy szkolnictwa wyższego w Polsce (tzw. ustawy 2.0). Analiza obejmuje przede wszystkim przyjęte cele reformy, sposób określenia misji uniwersytetu oraz poprawność procesu legislacyjnego. Całość rozważań dokonywana jest w perspektywie średniowiecznej idei universitas studiorum. Bez wątpienia bowiem wypracowane w epoce średniowiecza typy uniwersytetów są do dziś uznawane za modele wzorcowe.
The community of students and teachers is the fundamental basis of the model of ideal university. It is generally assumed that it was in the Middle Ages that the university was created, although schools of a sort of academic nature were present as early as in Ancient Greece. Since the beginnings of universities in Europe, values such as truth, autonomy, pluralism, freedom and universality have been close to them and have intertwined in the mainstream process of seeking truth. The denial of these values was detrimental to the very heart of the idea of university. The functioning of ancient forms of scientific activity and education and the emergence of the first medieval European universities are inevitably linked to the shaping of the idea of university. This is the background for the attempt to verify and evaluate the main assumptions of the last reform of higher education in Poland (the so-called Act 2.0). The analysis covers first of all the adopted objectives of the reform, the way of defining the mission of the university and the correctness of the legislative process. The whole discussion is carried out in the perspective of the medieval idea of universitas studiorum.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 2; 213-242
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Idea dzieła sztuki sakralnej w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku
The Idea of a Work of Sacred Art in the 1920’s and 1930’s
Autorzy:
Kossowska, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2120041.pdf
Data publikacji:
2001
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
It was in 1918 when Eric Gill (1882-1940) founded in Ditchling Common the Guild of St Joseph and St Dominic, a community of Dominican Tertiaries. This religious fraternity was affiliated to the parent order and living in its spirit but the members remained lay people. For Gill, a convert to Roman Catholicism since 1913, the belief in God became the major impulse to creative work as a stonecarver of inscriptional lettering, a sculptor, a wood engraver and a typographic designer. The fraternity complied with the rule of a medieval guild and uncompromisingly respected high quality craftsmanship; it thus found itself in the wake of the Nazarenes' tradition and continued the principles of the Arts and Crafts Movement. Gill's concept of the artist as an honest workman produced a style that sought impersonality and subservience to the job in hand. Gill's assumption was that mysticism implies asceticism. This concept is best reflected in the synthetised and simplified form of his works referring to the 13th-Century idiom of sculpture. In 1918, Gill completed fourteen carvings in low relief presenting the Stations of the Cross in the new Catholic cathedral at Westminster. The compact static figures, deprived of any individualised features and clear expression, that were crammed against a neutral background in a limited compositional space, as well as a dense rhythm of geometrized folds of attire covering their anatomy unequivocally pointed to Romanesque models. The means of expression employed by Gill were not to generate emotion and imply a narrative based on the Holy Scripture, but to promote religious devotion and contemplation. David Jones (1895-1974) was for a number of years closely related with Gill's family. Upon his visit to Ditchling in 1921 he recognized in Gill a master, „a true master” in the sense that Morris was a master. Consequently, Jones joined the Ditchling Guild and in a due course became a Tertiary of the Order of St. Dominic. Coming under the influence of the Romanesque stylization of Gill's reliefs and sculptures executed in the 1920s he produced several wood-engravings of archaic form, devoid of illusive spatial depth and based on a sharp contrast between homogenous black and white planes. The stylistic of these prints reflects the Gill's concept of a work of sacred art being a sign representing metaphysical reality, a sign whose mystical denomination should be fathomed in an act of contemplation. Gill implemented the idea of a sign in both carving and graphic art. Holding in such high esteem manual work and crafstmanship he contributed greatly to the wood-engraving revival in England. Thus, while drawing and cutting wood-engravings Gill aimed at grasping the structure of the depicted image, of its objective and essential features, independent of the individual visual perception, as well as an emotional reaction of the beholder. On the other hand, the stylistic formula employed by Gill proves that he was interested in modern tendencies in art, both those originating in cubism, and those continuing the tradition of the „Renaissance primitives”, propagated by Maurice Denis. The illustrations and initials, which he designed in the late 1920s and early 1930s, betray neo-Romanesque simplification and additivity of form which harmonize with decorative rhythm, radical flattening of shapes and slendered canon of a human figure, all these being aesthetic qualities typical of Art Déco. Gill's book illustrations significantly influenced the artistic attitude of Wiktoria Goryńska (1902-1945), a Polish printmaker who spent her childhood in England. In 1927, the artist graduated from the Warsaw School of the Fine Arts where she had studied graphic techniques under Władysław Skoczylas, the creator of the Polish school of woodcut. Next year she went through a printing training at Samuel Morison's printing house in London. Gill's works must have appeared most appealing to her not solely for their technical and stylistic values, but also due to their religious contents. Goryńska was a devout Catholic. When searching for means of expression that best reflected her own artistic vision, she referred to various stylistic conventions and sought inspiration in Gill's illustrations as well as the Quattrocento painting and German Renaissance art. Goryńska's works were highly appreciated at the exhibition Maria Vergine vista dalla donna in Florence in 1934, where she won a gold medal for her wood-engraving Pietá (1929). In the print, which was a paraphrase of the famous Vatican sculpture by Michelangelo, Goryńska blended a number of iconographic motifs, namely the traditional Pietá compositional scheme, the scene of the Lamentation and the motif of bestowing the care of Mary upon the youngest disciple by dying Christ. Whilst abandoning the traditional Biblical narrative sequence Goryńska faced the challenge formulated by Gill in his concept of a „heraldic sign” which engenders contemplation of complex mystical meanings. A similar approach can be seen in the devotional apotheosis of Joan of Arc (1929) lifted into the abstract eternity space by the Archangel Michael. The most accomplished concept of the devotional image, and at the same time the closest to the style of Gill's illustrations, is Goryńska's wood-engraving The Crucifixion (1934). Here the artist once again harmoniously synthesized several iconographic motifs. A minute figure of kneeling Mary Magdalene, belonging to the sphere of worldliness, echoes the motif of pain, representing all those who followed Christ. Also in Antoni Michalak's (1902-1975) and Adam Bunsch's (1896-1969) paintings, the two being eminent representatives of sacred art in inter-war Poland, the figure of Mary Magdalene takes on a symbolic dimension becoming the personification of suffering and sins of the mankind redeemed by the Savior. In both Michalak's Crucifixion with Mary Magdalene (1931) and Bunsch's At the Cross (1929) one can trace the attempt to find the most expressive formula of a devotional image opening to mystical meanings – an attempt undertaken by Gill and Goryńska – to find the symbol of Christianity free from historical conditionings and the context of the Biblical narrative. To this end the artists applied stylization, compiled pictorial conventions borrowed from various epochs and artistic schools, as well as introduced some elements of contemporaneity which are meant to emphasize universality of the relationship between God and man.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2001, 48-49, 4; 251-275
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sprawiedliwość jako cel władzy monarszej. Ewolucja idei od Platona do schyłku oświecenia
Justice as the Aim of the Monarchs Rule. The Evolution of the Idea From Plato Till the End of the Enlightenment
Autorzy:
Stasiak, Arkadiusz Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934202.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
idea sprawiedliwości
władza
teoria władzy
filozofia polityki
idea of justice
authority
theory of authority
philosophy of politics
Opis:
The idea of justice of the authority in the general sense remains a central topic in Polish political theory. This has resulted in frequently tackling this problem, but it has not been reflected in the complexity of the theory. It is even hard to talk about a theory in the case of the analyzed considerations. They were mostly very superficial mentions of the monarch's justice, permeated with the old-Polish legalism. Legalism reduced to the rule – the king is obliged to observe legal norms and to give priority to the good of the ruled ones over his own interests. This model determined deliberations about justice. Most theoreticians could not see a possibility to strengthen the king's influence on dispensing justice in the country, although there were exceptions to this view, and not only among monarchists. Owing to this model in Polish political thought, after the fall of the First Polish Republic it was easier to accept the idea of justice dispensed by broad bodies representing the community. The model was not overcome even by the instrumental transfer of the idea of natural justice to the Polish ground. This was also not done by doubts expressed by Wybicki about the possibilities to link justice with the subjects' happiness and with political freedom.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 2; 79-93
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Idea państwa wolnego, suwerennego i niepodległego – fenomen przemian czasów Sejmu Czteroletniego?
The Idea of a Free, Sovereign and Independent State – a Phenomenon of the Change of Times of the Four-Year Sejm?
Autorzy:
Rolnik, Dariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787949.pdf
Data publikacji:
2021-03-19
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Sejm Wielki
reformy czasów stanisławowskich
państwo – obywatel w Rzeczypospolitej XVIII w.
elity stanisławowskie
stronnictwa polityczne
Grand Sejm
reforms of the Stanislaus era
state – citizen in the Republic of the 18th century
Stanislaus’ elites
political parties
Opis:
Czasy stanisławowskie przyniosły refleksję obywateli nad istotą Rzeczypospolitej, ta zaś doprowadziła do próby jej reformowania w czasach Sejmu Wielkiego. Proces ten w swej warstwie powierzchniowej jest znany, jednak jak dokładnie on przebiegał, nie wiemy. Z pewnością tym, co skłaniało współczesnych do refleksji, były nieszczęścia, które spadły na państwo polsko-‑litewskie. Można je różnie definiować i wskazywać na większą lub mniejszą rolę w tym procesie „odradzania narodu”. Aby jednak zmiana nastąpiła, musiało dojść do upowszechnienia takiego toku myślenia i to zagadnienie wydaje się kluczowe do tego, by zrozumieć istotę czasów stanisławowskich. Można zgodzić się z tezą, że zaczyn dobrego zrodził się w głowach ówczesnych elit, w tym również Stanisława Augusta. Jednak idee naprawy państwa, by mogły się zmaterializować, musiała przejąć inna siła, wydaje się, że była nią średnia szlachta. To oczywiście hipoteza i jej potwierdzenie wymaga jeszcze wielu badań, ale wiele wskazuje, że to ona doprowadziła nie tyle do uchwalenia Konstytucji 3 maja, ile do sytuacji, w której większość narodu szlacheckiego była gotowa ją zaakceptować. Sugeruję, że zdecydowała o tym zmiana myślenia elit szlacheckich o roli państwa, czemu towarzyszyła przemiana hierarchii wartości wewnętrznych ważnych w życiu społeczeństwa (co bynajmniej nie oznaczało porzucenia idei republikańskich). Ta ostatnia kwestia jest trudna do definiowania, w sferze tej źródła mają bardzo często charakter deklaratywny – np. wartość przysiąg, oświadczenia poświęcenia dla ojczyzny – trzeba je więc konfrontować z konkretnymi zachowaniami obywateli i dopiero na podstawie otrzymanych wyników starać się o ogólniejsze wnioski.
The Stanislaus times brought citizens’ reflection on the essence of the Republic. This reflection led to an attempt to reform the state in the times of the Great Sejm. This process in its surface layer we know, but we do not understand how exactly it proceeded. Indeed, what prompted the contemporaries to reflect was the misfortunes that affected the Polish-Lithuanian state. These misfortunes – defined differently – played a greater or lesser role in this process of “rebirth of the nation.” For this change to occur, it had to be made more widely thought about the causes of the country’s weakness. This issue seems crucial in order to understand the essence of the Stanislaus times and their reforms. One can agree with the thesis that this process was started by the elites of the time, including Stanislaw August. However, the ideas of repairing the state to materialize had to find more substantial support, which proved to be the average nobility. This hypothesis, its confirmation, still requires much research. However, many indicate that it led, not so much to the acceptance of the 3 May Constitution but to a situation in which most noble people were ready to accept it. This was decided by a change in the thinking of the noble’s elites about the state’s role, which was accompanied by a change in the hierarchy of internal values, significant in society’s life (which by no means meant abandoning republican ideas). The latter issue is challenging to define, and in this area, the sources are very often declarative – e.g. the value of oaths, declarations of sacrifice for the homeland.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 2; 29-48
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozwój pojęcia λόγος we wczesnej myśli greckiej. Część II: Idea Logosu u Heraklita z Efezu
The Concept of λόγος in the Early Greek Thought. Part Two: The Idea of λόγος in Heraclitus of Ephesus
Autorzy:
Narecki, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1961807.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Opis:
The analyses found in this paper are a continuation of the research on the concept of λόγoς (see the author's paper entitled Rozwój pojęcia λόγoς we wczesnej myśli greckiej. Część I: Epika i liryka [The Concept of λόγoς and Its Development in the Early Greek Thought. Part One: Narrative Literature and Lyric Verse], „Roczniki Humanistyczne”, 44(1996), fasc. 3, pp. 21-51). There is abundant learned literature depicting various, often contradictory, interpretations of the Heraclitean logos, therefore we have deemed it purposeful to start our study from the presentation of the standpoints held by the modern researchers over the last century. It appears that scholars may be classified into three basic groups, according to the way they understood logos: 1) the first (e.g. Burnet, Gomperz, Gigon, Surig, West, Mansfeld, Diano, Serra, Conche) opt for the expressive and verbalizing aspect of logos, oscillating around oratio; the latter they translate as „word”, „story”, „narrative”, „relation, report”, „paper, treatise” and the like; we find among them staunch opponents of the idea of logos (Glasson, T.M. Robinson, Mansfeld); 2) others (e.g. Adam, Jaeger, Kirk, Wheelwright, Guthrie, J.M. Robinson, Hussey, Fattal, and McKirham) try to find the source of the meanings of logos in ratio, in that which is expressed and verbalized, such as „idea”, „reason”, „principle, rule, law”, „measure, proportion” and the like; 3) still others (Joja, Frenkian, Minar, Verdenius, Kahn) make efforts to agree these two extreme standpoints, claiming that the two aspects of logos − the expressive and rational one − are connected with each other in Heraclitus and cannot be separated without causing ambiguity. We share the latter opinion, the more so that the main argument about the lack of „rational” meanings of logos before Heraclitus or in his epoch is not confirmed, for in the texts of lyrical poets and narrative writers we have examined, including Herodotus' History (2, 33; 3, 45; 6, 124), in some sections of Leucippus (B 2), Parmenides (B 7), Epicharmus (B 2), one may find such senses, or similar senses, as e.g. „thinking”, „calculating”, „justifying”, „reason”, and „capability of understanding”. The main subject matter of our studies is the semantic-philosophical dimension of logos, one of the concepts that Heraclitus most often used; the concept appears in ten extracts, and twice in the first one. We analyze its usages in the following order of extracts: B 1, B 2, B 72, B 50, B 108, B 39, B 87, B 45, B 115 and B 31 (a+b). Almost everywhere whenever logos appears, it is characterized by polyvalence and is a concept around which the philosopher's thought is composed. He uses, however, the obligatory linguistic usage, in order to develop further and deepen the semantic field of logos on this basis. Extract B 39 is a typical example here, wherein the „glory” (logos) of Bias flow from a wise „maxim” (logos) whose source is its exceptional „intelligence, reason” (logos). It is always with Heraclitus that behind the expressive and „superficial” character of logos is hidden profound rationality, causing his intended ambiguity and play on words. The reason why it is difficult to interpret and impossible to arrive at an unambiguous understanding of that concept result, most probably, from the threefold nature of logos: 1) it is understood as the human „thought” („opinion, science, theory”) about the world, expressed in the subjective „word” taking on the form of „lecture, work, treatise, collection of maxims”; 2) as contents, that is the object of that „word” in the form of objectively existing structure of the world; 3) the sources of that rational structure. This threefold character, in our opinion, is revealed in the extracts: 1, 50, 108, 87 and 45. On the basis of the analyzed texts one may venture to put forward the following definition of logos in its philosophical aspect, a logos written with the capital „L” as the central concept in the Heraclitean vision of reality. Logos is a separate, independent of the human „word”, kind of being endowed with the following features: 1) eternity, for it always exists (ἐὼν ἀεί − B 1); 2) creativity, for it is thanks to logos that the world is brought into existence (γινόμενα πάντα κατὰ τὸν λόγον − B 1); 3) ubiquitousness, that is universality, for it exists in every form: a) its logical structure, constructed of opposites (ἒν πάντα εἶναι − B 50), b) its physical substrate, fire (πῦρ − B 30) and c) psychical (= rational) source of thinking (ξυνός − B 2; ψυχῆς βαϑὺς λόγος − B 115); 4) unity (identity in the logical and physical sense) with cosmos and its material − fire (κόσμος = πῦρ − B 30; ἐξ ἑνὸς πάντα − B 10); 5) rationality, for it possesses wisdom and is a form of intelligence (σοφόν − B 108; ἓν τὸ σοφόν − B 41, B 32) endowed with thought (γνὼμη − B 41) which operates the world (ἐκυβέρνησε − B 41; οἰακίζει − B 64); 6) theoretical ineligibility i.e. a possibility to gain knowledge, e.g. for Heraclitus and Bias, (ἐγὼ διηγεῦμαι − B 1; πλέων λόγος − B 39), though the majority of people fail to notice, neither do they understand, Logos (ἀξύνετοι, ἀπείροισι ἐοίκασι − B 1; ἰδία φρόνησις − B 2; see also B 72, B 108 and B 87); 7) divinity, for most probably Logos is identical with the divine Law (νόμος εἷς ὁ ϑεῖος − B 114) and with the person of God, binding in Himself all opposites (ὁ ϑεός − τάνατία ἃπαντα − B 67); 8) a necessity to know and practically act in accordance with this knowledge ὁμολογεῖν − B 50; cf. B 114, B 112, B 33). One should add to these attributes yet the „technical” function, which Logos-Fire fulfills in extract B 31. The cosmos identified with Fire (B 30) is transformed within certain limits (μέτρα − B 30; μετρέεται − B 31); those limits are determined by Logos in the sense of „measure, proportion (= quantitative relationship).” This is a constant regularity, a feature proper to the nature of fire closely linked (= identical) with Logos itself; thus the two aspects of reality converge in Logos: the material (fire) and the spiritual-rational one (reason, intelligence, and law). It seems then that Logos, as the ultimate and only guarantee of the existence of the cosmos and of each individual thing, also becomes the principal concept in the philosophy of Heraclitus. For it is on this concept that the Heraclitean theory of cognition is based, and it is in this concept that the theory of the unity of opposites is explained; it is with the concept of Logos, too, that the Heraclitean image of God and divine Fire is identified; eventually, Logos is the origin of the rational structure of the eternal, constantly changing, macrocosmos, as well as its human dimension − the microcosmos. In other words, Logos governs the life of man (by means of Logos, the „intelligence” of its soul), the life of an organized society, state (for the human rights draw their power on one, divine Law − B 114); Logos governs the whole universe, whose material fabric is Fire, endowed with immanent, governing rational power. The Heraclitean vision of Logos is − according to us − a very bold and innovative attempt at the explanation of the mystery of the world. Irrespective of some naivety and simplifications, it still deserves our admirable and worthy of recognition logos.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 1997, 45, 3; 5-41
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O obrazowaniu idei sprawiedliwości w Rzeczypospolitej połowy XVIII wieku – wokół konfliktu o ordynację ostrogską
Depictions of the Idea of Justice in Mid-18th Century Poland: On the Conflict over the Ostrogski Estate
Autorzy:
Gombin, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787930.pdf
Data publikacji:
2021-05-10
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ceremoniał polityczny
archeologia prawna
ordynacja ostrogska
komisja dubieńska
satyra
grafika polska XVIII wieku
political ceremonial
legal archaeology
the Ostrogski estate
the Dubno Commission
satire
Polish illustrations of the 18th century
Opis:
Celem artykułu jest ukazanie wzajemnych relacji sztuk plastycznych, ceremoniału oraz publicystyki w propagandzie politycznej Rzeczypospolitej czasów Augusta III, na kluczowym dla ówczesnego życia publicznego przykładzie – sporze o ordynację ostrogską. W satyrycznej Scenie tragiczno-komicznej zawarcie tzw. transakcji kolbuszowskiej, sankcjonującej podział ordynacji, przedstawione zostało jako akt bezprawia – parodia sądów Rzeczypospolitej. Z przekazu zawartego w rycinach rozprawy Piotra Hadziewicza, Prawda obiaśniona… wynikało, że jedność i ład w państwie muszą być oparte na przestrzeganiu praw, czego gwarantem jest król. August III utworzył obradującą w Dubnie komisję, mającą ocenić zasadność podziału ordynacji. Jej członkowie, akcentując legalność działań, przyjęli porządek obrad wzorowany na ceremoniale Trybunału Koronnego, instytucji silnie zakorzenionej w ówczesnym polskim systemie prawnym. Główni aktorzy „Nowego w Dubnie Trybunału”, jak określił komisję prymas Adam Komorowski, dbali o jednolity dla opinii publicznej przekaz: zgodnej pracy dla odtworzenia ładu prawnego w Rzeczypospolitej, co doskonale korespondowało z treściami ówczesnej grafiki i satyry.
This article aims to show the interrelation between the visual arts, ceremonials and journalistic opinion pieces in the political propaganda of the Polish-Lithuanian Republic during the reign of King Augustus III, using an example which was of vital importance for the public life of that time – the dispute over the entail of the Ostrogski estate. In the satirical Tragic-Comic Scene, the conclusion of the so-called Kolbuszowa Transaction, sanctioning the division of the estate’s entail, was presented as a parody of the courts then operating in the Republic. The illustrations for Piotr Hadziewicz’s dissertation Prawda obiaśniona… conveyed the message that the unity and order of the state must be based upon the observance of its laws, with the King being the guarantor of the legal order. The king established a special commission, known as the Dubno Commission, which was to assess the legal and factual status related to the division of the Ostrogski estate. The committee members strongly emphasised the legality of their actions. They adopted a ceremonial which was modelled on the ceremonies of the Crown Tribunal, an institution deeply rooted in the Polish legal system of that time. The main actors of the “new Tribunal in Dubno”, as Primate Adam Ignacy Komorowski described the Commission, made sure that a uniform message was sent out to the public: that of the harmonious work by the Commission to restore the legal order in the Republic. This message perfectly corresponded with the content of the illustrations and satire of that period.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 185-198
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Het idee van verzoening tussen blank en zwart in Koen Peeters’ De Mensengenezer
The Idea of Reconciliation between Whites and Blacks in De Mensengenezer by Koen Peeters
Idea pojednania między rasą białą i czarną w powieści De mensengenezer Koena Peetersa
Autorzy:
Nesic, Jelena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1872944.pdf
Data publikacji:
2021-10-12
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
flamandzka literatura o Kongu
Koen Peeters
relacje
kolonializm
postkolonializm
Flemish Congo-novel
relations
colonialism
postcolonialism
Opis:
De Congo-roman is een belangrijk subgenre in de Vlaamse literatuur. Al sinds de zestiende eeuw werd er in de Nederlandstalige teksten over Afrika geschreven. De interesse voor dit continent bleef in de volgende eeuwen stijgen. In dit artikel zal de thematiek van de recent gepubliceerde Congo-roman De mensengenezer (2017) van de contemporaine Vlaamse auteur Koen Peeters (geb. 1959) worden besproken. De focus in deze bijdrage ligt op de verhouding tussen de blanken en de zwarten, in het kader van de Congo-roman. De meeste Congo-romans van de twintigste eeuw en eerder toonden het beeld dat de zwarten inferieur aan de blanken zijn. In plaats daarvan wordt er in De mensengenezer het idee van verzoening tussen deze twee groepen gepresenteerd.
Powieść z motywem Konga („Congo-roman”) stanowi ważny podgatunek literatury flamandzkiej. Już od XVI wieku powstawały niderlandzkojęzyczne teksty o Afryce, a zainteresowanie tym kontynentem rosło w kolejnych stuleciach. W niniejszym artykule omówiono niedawno opublikowaną (2017) powieść z motywem Konga pt. De mensengenezer („Uzdrowiciel ludzi”) współczesnego flamandzkiego pisarza Koena Peetersa (ur. 1959). Artykuł skupia się na relacjach między przedstwicielami rasy białej i czarnej w tej powieści. Większość tego typu powieści z XX wieku i wcześniejszych ukazywała natywnych Afrykańczyków jako gorszych od ludzi białych. Powieść De mensengenezer przedstawia natomiast ideę pojednania między obydwiema rasami.
The “Congo-novel” is an important subgenre in Flemish literature. Dutch texts from as early as the sixteenth century contain passages about Africa. Interest in this continent continued to grow over the following centuries. This article discusses one of the themes present in De Mensengenezer (“The People Healer”, 2017), a recently published Congo-novel by the contemporary Flemish author Koen Peeters (born 1959). The focus in this article is on the relationship between whites and blacks in the context of the Congo-novel. Most of the Flemish prose on the Congo from the twentieth century and earlier depicted the blacks as inferior to the whites. Instead, De Mensengenezer offers the idea of reconciliation between these two groups.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 5 Zeszyt Specjalny / Speciale Uitgave; 135-145
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Культурний синкретизм як форма реалізації ідеї діалогу та гармонії в поетичній творчості київських неокласиків
Cultural Syncretism as Way to Express the Idea of Dialogue and Harmony in the Works of Kiev Neo-Classicists
Synkretyzm kulturowy jako forma realizacji idei dialogu i harmonii w twórczości poetyckiej neoklasyków kijowskich
Autorzy:
Siryk, Lyudmyla
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1879850.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
neoklasycy kijowscy
synkretyzm kulturowy
paratekst
intertekst
strategia „gry” obcym tekstem
związki międzykulturowe
Kievneo-classicis
cultural syncretism
paratext
intertext
strategy „of play” by somebody else’s text
intercultural connections
Opis:
Предметом исследования является творчество украинских неоклассиков в аспекте обращения к различным иностранным культурным источникам. В статье делается попытка доказать тезис, что культурный синкретизм, то есть органическое соединение в художественных текстах элементов различного происхождения, представляет собой своеобразную форму выражения идеи диалога и гармонии разнородностей в единстве одного целого. Доказательство данного тезиса осуществляется на материале неоклассической поэзии с применением интертекстуального анализа и интерпретации многокультурности нa разных уровнях текста (oт слов иностранного происхождения дo названий произведений, эпиграфов, фамилий и т.д.). Выясняется семантика, генезис, способы использования и символика инкорпорированных элементов, а также их функция в формировании контекста и идеи произведения. Показывается роль творческой стратегии «игры» чужим текстом, элементы которой (т.е. так называемые „интертексты”), выступают в поэзии. Кроме того, рассматривается функция примечаний и комментариев как одного из видов паратекстов. Исследование культурного синкретизма показывает интегрирующую сущность культуры, направляет к источникам европейской классики, актуализирует их важную во все времена аксиологию, а также открывает гуманистическую систему ценностей, которую предпочитали украинские неоклассики. По мнению автора, культурный синкретизм имманентным способом акцентирует идею равноправности межкультурных связей, а также является концептуальной моделью коммуникации, для которой характерны такие важные категории, как диалог, солидарность, гармония разнородностей, толерантность Иного. Данная модель имеет практическую ценность не только в области художественного творчества, но также в общественной сфере и в сфере международных отношений.
This article concerns itself with the way(s) the Kiev neo-classicists school treated many cultural sources of foreign origin. The essay argues that cultural syncretism, defined as organic blending – in artistic texts – of separate elements, constitutes a specific form of expression through which to render the idea of dialogue and harmony of diversities. This is exemplified by Neo-classical poetry analyzed with regard to multicultural elements existing on various levels of the text (foreign words, the works’ titles; mottoes, names etc.) and by intertextual analysis. The article discusses semantics, origin, ways of deployment and symbolism of incorporated elements as well as their function in determining the meaning(s) of the text. It also demonstrates the role of creative strategy of ‘playing’ with a different text, introduced into poetry as intertext. This study takes into consideration the function of footnotes as one type of paratexts. An examination of cultural syncretism indicates an integrating role of culture and a system of humanist values the Neo-classicists promoted, simultaneously referring to European classics and updating their universal values. The author claims that cultural syncretism – in an immanent way – stresses the idea of equality of intercultural relationships and also constitutes a conceptual model of communication whose basic categories are represented by dialogue, tolerance, harmony and solidarity. This model’s practical value lies not only in the realm of art, but also in the social sphere and international relationships.
Przedmiotem rozważań jest odniesienie się neoklasyków kijowskich do wielu obcych źródeł kulturowych. Artykuł jest próbą udowodnienia tezy, że synkretyzm kulturowy, tj. organiczne połączenie w tekstach artystycznych elementów różnego pochodzenia, stanowi swoistą formę wyrażenia idei dialogu i harmonii różnorodności w jedności. Tezę uzasadniono na podstawie poezji neoklasycznej poprzez analizę wielokulturowości na różnych poziomach tekstu (od słów obcego pochodzenia do tytułów utworów, motto, nazwisk itp.), poprzez badania intertekstualne. Wyjaśniono semantykę, genezę, sposoby wykorzystania i symbolikę inkorporowanych elementów oraz ich funkcję w kształtowaniu idei utworu. Ukazano rolę twórczej strategii „gry” obcym tekstem, którego elementy jako tzw. interteksty występują w poezji. Wzięto również pod uwagę funkcję przypisów jako jednego z rodzajów paratekstów. Badanie synkretyzmu kulturowego odsłania integrującą istotę kultury, odsyła do źródeł klasyki europejskiej, aktualizując ich ponadczasową aksjologię, a także ujawnia preferowany przez neoklasyków humanistyczny system wartości. Zdaniem autorki synkretyzm kulturowy w sposób immanentny akcentuje ideę równouprawnienia związków międzykulturowych, a także stanowi konceptualny model komunikacji, której podstawowymi kategoriami są dialog, solidarność, harmonia różnorodności, tolerancja Innego. Model ten ma praktyczną wartość nie tylko w zakresie sztuki, ale również w sferze społecznej i stosunków międzynarodowych.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 7; 113-131
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przedmonarchistyczna idea oświeceniowego patriotyzmu
Pre-Monarchist Idea of the Enlightenment Patriotism
Autorzy:
Stasiak, Arkadiusz M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1953735.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
monarchizm
patriotyzm
„Monitor”
Stanisław August Poniatowski
myśl polityczna XVIII wieku
monarchism
patriotism
“Monitor”
Stanislaus August Poniatowski
political thought of the 18th century
Opis:
The monarchal camp between the years 1765 and 1771 consistently disapproved of all images of love of the homeland that had a traditionalist and republican character. Representatives of this fraction, i.e. of the pro-royal orientation, adopted for their programs the ideas of love of the homeland that functioned as early as the first half of the 18th century. And even though they enriched with new elements the thought they had borrowed, they did it in a marginal way. First of all they expressed their criticism of the existing models. I think that the criticism set the authors free of the irrational and non-reflective view typical of the group. Identifying the homeland with the institution of the state, representatives of the group centered around the person of the King, including the monarch himself, used the argument of not observing the law by the confederates as a manifestation of non-patriotic behavior.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2005, 53, 2; 73-89
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Enlightenment Idea of Responsibility for Truth and Morality in Politics in the Polish Political Thought
Oświeceniowa idea odpowiedzialności za prawdę i moralność w polityce w polskiej myśli politycznej
Autorzy:
Stasiak, Arkadiusz M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1886429.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Enlightenment political theory
values of truth and morality in politics
Polish political theory of the second half of the 18th century
Opis:
W XVIII wieku kategoria sumienia stała się jedną z podstawowych wartości kulturowych Europy. Przez to istotnym zaczęła być relacja pomiędzy polityką a wartościami moralnymi. Jednak wcześniejsza, nowożytna europejska teoria polityczna stała w opozycji do idei sprawowania rządów opierając się na sumieniu, dlatego przedoświeceniowe kategorie prawdy i moralności nie stanowiły znaczących wartości politycznych. W polskiej myśli politycznej II połowy XVIII wieku dominowało przeświadczenie, że nie można oddzielić polityki od moralności. Ale niechęć do wtrącania się władcy do spraw sumienia, wsparta na wartościach szlacheckiej wolności oraz równości, powodowała, że polscy autorzy tekstów z zakresu teorii politycznej nie czynili króla odpowiedzialnym za prawdę i moralność.
In the 18th century the category of conscience became one of the rudimentary cultural values in Europe. For this reason, the relationship between politics and moral values became vital. However the earlier, modern European political theory was in opposition to the idea of governing on the basis of conscience, which is why the categories of truth and morality from the pre-Enlightenment period did not constitute any significant political values. In the Polish political thought of the second half of the 18th century, there was the conviction that the politics cannot be separated from morality. Nonetheless the unwillingness of the king to interfere with the issues of the conscience, based on the values of the noble freedom and equality resulted in the fact that the Polish authors of the texts within the scope of the political theory had not made the king responsible for the truth and morality.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 2; 119-136
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 18

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies