Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "dywizja" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-9 z 9
Tytuł:
Skład, rozmieszczenie, plany operacyjne i rola Frontu Mazowieckiego na froncie przeciwniemieckim w 1919 roku
Composition, Deployment, Operational Plans and Role of the Mazovian Front on the Front against Germany in 1919
Состав, размещение, оперативные планы и роль Мазовецкого Фронта на антинемецком фронте в 1919 году
Autorzy:
Pieńkowski, Maciej A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1916258.pdf
Data publikacji:
2020-11-11
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
Front Mazowiecki
Niemcy
dywizja
pułk
Naczelne Dowództwo WP
Mazovian Front
Germany
division
regiment
High Command of the Polish Army
Мазовецкий фронт
Германия
дивизия
полк
Верховное Главнокомандование Войска Польского
Opis:
Artykuł omawia funkcjonowanie Frontu Mazowieckiego w ramach frontu przeciwniemieckiego w 1919 r. Front Mazowiecki pełnił istotną rolę w osłonięciu Warszawy przed spodziewanym uderzeniem niemieckim z linii Toruń–Mława, grożącym oskrzydleniem Wielkopolski i zajęciem Warszawy. Wobec tego Naczelne Dowództwo WP skierowało na północne Mazowsze początkowo cztery dywizje piechoty, a główny ciężar obrony odcinka rozciągającego się od Kanału Augustowskiego do Aleksandrowa Kujawskiego wzięły na siebie przede wszystkim dywizje hallerowskie i 8 Dywizja Piechoty. W Naczelnym Dowództwie WP przewidywano, że jednostki Frontu Mazowieckiego wydadzą nacierającym Niemcom bitwę na liniach Narwi i Biebrzy, przy jednoczesnej koncentracji siły i środków w trójkącie Modlin–Pułtusk–Zegrze. Wobec braku naturalnych barier na prawym brzegu Wisły polskie dowództwo nie planowało większego oporu powyżej Płocka i Włocławka. W ramach aktywnej obrony brało natomiast pod uwagę kontruderzenia na skrzydła nieprzyjaciela w kierunku na Grudziądz–Brodnicę lub na Działdowo. Plany te nie odpowiadały ograniczonym możliwościom frontu przeciwniemieckiego, w tym zwłaszcza szczupłości jego sił wynikającej z toczących się walk na wschodzie. Mimo podpisania traktatu wersalskiego nie ustały prowokacje niemieckie zmierzające do wciągnięcia Polski w stan otwartego konfliktu – częste były incydenty przekraczania granicy, zajmowania polskich terenów i miejscowości, dochodziło do wymian ognia i obopólnych aresztowań pod zarzutem szpiegostwa.
The article discusses the functioning of the Mazovian Front within the anti-German front in 1919. The Mazovian Front played an important role in shielding Warsaw from an expected German attack from the Toruń–Mława line, which posed a threat for Greater Poland to be outflanked and Warsaw to be captured. Therefore, the High Command of the Polish Army directed initially four infantry divisions to northern Mazovia, and the main burden of defending the section stretching from the Augustów Canal to Aleksandrów Kujawski was taken over by Haller divisions and the 8th Infantry Division. In the High Command of the Polish Army it was expected that the units of the Mazovian Front would give the attacking Germans a battle on the Narew and Biebrza lines, while concentrating their power and resources in the Modlin–Pułtusk–Zegrze triangle. Due to the absence of natural barriers on the right bank of the Vistula River, the Polish command did not plan much resistance above Płock and Włocławek. As part of active defense, however, it took into account counterstrikes on the enemy’s wings in the Grudziądz–Brodnica or Działdowo direction. These plans did not correspond to the limited capabilities of the forces opposing Germany, especially the smallness of them resulting from the fights in the east. Despite signing the Treaty of Versailles, German provocations aimed at dragging Poland into a state of open conflict continued – there were frequent incidents of trespassing the border, occupying Polish areas and locations, fire exchanges and mutual arrests on charges of espionage.
В статье рассматривается функционирование Мазовецкого фронта как части антинемецкого фронта в 1919 году. Мазовецкий фронт сыграл важную роль в защите Варшавы от ожидаемого нападения Германии на линии Торунь–Млава, которая угрожала обойти Великую Польшу и захватить Варшаву. В связи с этим Верховное главнокомандование польских вооруженных сил направило изначально четыре пехотные дивизии на северную Мазовию, а основной объем обороны участка, простирающегося от Августовского канала до Александрува-Куявского, взяли на себя, в первую очередь, дивизии Халлера и 8-я пехотная дивизия. В Верховном Главнокомандовании Войска Польского было предусмотрено, что подразделения Мазовецкого фронта зададут атакующей Германии битву на линиях рек Нарев и Бебжи с одновременной концентрацией сил и средств в треугольнике Модлин–Пултуск–Зегже. Из-за отсутствия естественных преград на правом берегу Вислы польское командование не планировало большего сопротивления выше Плоцка и Влоцлавека. А в рамках своей активной обороны принимались во внимание контратаки на флангах противника по направлениям в сторону Грудзёндз–Бродница или Дзялдово. Эти планы не соответствовали ограниченным возможностям антинемецкого фронта, особенно слабости его сил в результате продолжающихся боев на востоке. Несмотря на подписание Версальского договора, немецкие провокации, направленные на то, чтобы втянуть Польшу в состояние открытого конфликта, не прекратились: по-прежнему частыми были инциденты по пересечению границы, оккупация польских территорий и населенных пунктов, с обеих сторон происходили перестрелки и аресты с обвинением в шпионаже.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2020, XXI (LXXII), 3 (273); 163-206
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polskie formacje wojskowe w Rosji 1917–1922 – baza źródłowa, stan wiedzy i postulaty badawcze
Polish military formations in Russia of 1917–1922 – source base, state of knowledge and research demands
Польские военные формирования в России 1917–1922 гг. – база источников, объем научного знания о них и исследовательские концепции
Autorzy:
Rezmer, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1925827.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
formacje polskie w Rosji 1914–1918
Legion Puławski
Brygada Strzelców Polskich w Rosji
Dywizja Strzelców Polskich w Rosji
I
II i III Korpus Polski
4 Dywizja Strzelców
5 Dywizja Strzelców na Syberii
Polish formations in Russia of 1914–1918
Puławy Legion
Polish Rifle Brigade in Russia
Polish Rifle Division in Russia
Polish I
II and III Corps
4th Rifle Division
5th Rifle Division in Siberia
Польские формирования в России в 1914–1918 гг.
Пулавский легион
Бригада польских стрелков в России
Дивизия польских стрелков в России
II и III Корпус польский
4 Дивизия стрелков
5 Дивизия стрелков в Сибири
Opis:
W historiografii polskiego wysiłku zbrojnego lat I wojny światowej i bezpośrednio po niej następującego okresu wojen o niepodległość i kształt granic Rzeczypospolitej wyraźnie dominuje tematyka piłsudczykowska (Legiony Polskie, Polska Organizacja Wojskowa). Pozalegionowe polskie formacje ochotnicze i ich czyn zbrojny były traktowane drugorzędnie. Dotyczy to także polskiego wysiłku militarnego w Rosji w latach I wojny światowej (Legion Puławski, Brygada Strzelców Polskich i Dywizja Strzelców Polskich), czasu zamętu wywołanego rewolucjami (lutową i październikową 1917 r.), a później rozpalającą się wojną domową i udziałem w tych zmaganiach polskich formacji (I, II i III Korpus Polski, 4 Dywizja Strzelców i Samodzielna Brygada Strzelców). Słabo zbadana została również walka, martyrologia i skomplikowane drogi powrotu do ojczyzny Polaków, którzy służyli w Wojsku Polskim (5 Dywizja Strzelców) lub w „białych” formacjach w Rosji i na Syberii w latach 1917–1922. Dotychczasowe badania autor postarał się naświetlić w niniejszym tekście, próbując również wyznaczyć postulaty badawcze dla dalszych badań, szczególnie ważnych w okresie stulecia polskiego czynu zbrojnego w walce o niepodległość, odzyskanie niepodległości i jej obrony w wojnach o granice.
The historiography of Polish military effort of World War I and the following period of wars for independence and shape of the borders of the Republic of Poland is visibly dominated by topics connected with Józef Piłsudski (Polish Legions, Polish Military Organization). Polish volunteer formations not belonging to Legions and their military activity have been treated as secondary. It also concerns the Polish military effort in Russia in World War I years (Puławy Legion, Polish Rifle Brigade and Polish Rifle Division), the time of havoc caused by the revolutions (February and October 1917), and then the intensifying civil war and the participation of Polish formations in those fights (Polish I, II and III Corps, 4th Rifle Division and Independent Rifle Brigade). The fight, martyrdom and complicated ways to return to Homeland taken by the Poles who served in the Polish Army (5th Rifle Division) or in the „white” formations in Russia and Siberia in 1917–1922, have also been poorly studied. The author attempted to cast light on the existing research, also trying to determine the agenda for further studies, especially important in the centennial of Polish military effort during the fight for independence, the time of regaining it and its defense in the wars for borders.
В историографии польских вооруженных сил Первой мировой войны и наступающем непосредственно после нее периоде войн за независимость и форму границ Речи Посполитой явственно доминируют темы, связанные с Пилсудским (Польские Легионы, Польская военная организация). Добровольные формирования поза легионами и их военные действия были воспринимаемы как второстепенные. Это касается также и польских военных сил в России в годы Первой мировой войны (Пулавский легион, Бригада польских стрелков и Польская стрелковая дивизия), времени беспорядков, вызванных революциями (февраль и октябрь 1917 г.), а позднее – разгорающейся гражданской войны и участия в них польских формирований (I, II и III Корпус польский, 4 Дивизия стрелков и Самостоятельная бригада стрелков). Мало исследований было также посвящено борьбе, мартирологии и сложным путям возвращения на родину поляков, которые служили в Войске Польском (5 Дивизия стрелков) или в „белых” формированиях в России и в Сибири в 1917–1922 гг. Автор постарался осветить в данной статье уже существующие исследования на эту тему, пытаясь также обозначить исследовательские постулаты для дальнейших научных поисков, особенно важных в период столетия польских вооруженных действий в борьбе за независимость, обретения независимости и ее защиты в войнах за границы.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2018, XIX (LXX), 1-2 (263-264); 193-217
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problem wypadków drogowych w wojsku Polskich Sił Zbrojnych podczas kampanii wojennych we Włoszech i Europie Zachodniej oraz w pierwszych miesiącach powojennych
The Problem of Road Accidents Involving the army of the Polish Armed Forces during Military Campaigns in Italy and Western Europe and in the Immediate Aftermath of World War II
Das Problem der militärischen Verkehrsunfälle in dem Heer den Polnischen Streitkräften während der Kriegseinsätze in Italien und Westeuropa sowie in den ersten Nachkriegsmonaten
Autorzy:
Rutkiewicz, Aleksander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32898220.pdf
Data publikacji:
2024-06-25
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
wypadki drogowe
Polskie Siły Zbrojne
2 Korpus Polski
1 Dywizja Pancerna
road accidents
Polish Armed Forces
2nd Polish Corps
1st Armored Division
Verkehrsunfälle
Polnische Streitkräfte
2. Polnisches Korps
1. Panzerdivision
Opis:
Powszechna motoryzacja wojska Polskich Sił Zbrojnych, która dokonała się w latach 1940–1944 była źródłem licznych problemów. Jednym z nich, który ujawnił się jeszcze podczas szkolenia motorowego, były wypadki komunikacyjne. Ich skala znacznie przekraczała to, z czym dotychczas mierzono się w Wojsku Polskim. Podczas działań wojennych 2 Korpusu Polskiego oraz 1 Dywizji Pancernej wypadki drogowe były źródłem istotnych strat w ludziach i sprzęcie. W dużym odsetku powodowane były nieprzestrzeganiem obowiązujących przepisów ruchu drogowego, ignorowaniem zaleceń służb regulacji ruchu, brawurą i nadużywaniem alkoholu. Wypadki stanowiły dodatkowe obciążenie dla służby zdrowia, służby warsztatowej i żandarmerii. Do nasilenia tego niepokojącego zjawiska doszło pod koniec wojny oraz w pierwszych miesiącach po jej zakończeniu. Świadome sytuacji dowództwa polskich jednostek próbowały temu przeciwdziałać, jednak efekty tych działań były niezadowalające.
The widespread motorization of the Polish Armed Forces, which took place between 1940–1944, was the source of numerous problems. One such problem, which became apparent during the training of motorized units, concerned traffic accidents. The scale of which far exceeded the previous number of accidents faced by the Polish Army. During operations conducted by the 2nd Polish Corps and the 1st Armored Division, road accidents were responsible for significant losses in both people and equipment. A large percentage of these incidents were caused by the failure to comply with the applicable road traffic regulations, ignorance towards the recommendations of traffic control services, recklessness, and alcohol abuse. These accidents placed an additional burden on the health service, workshops, and the gendarmerie. This disturbing phenomenon intensified at the end of the war and continued into its immediate aftermath. The commands of Polish units, aware of the situation, tried to counteract the problem, albeit unsatisfactorily.
Die allgemeine Motorisierung der Polnischen Streitkräfte in den Jahren 1940 bis 1944 war die Ursache zahlreicher Probleme. Eines dieser Probleme, das noch während der Motorisierungsausbildung auftrat, waren Verkehrsunfälle. Ihr Ausmaß überstieg bei weitem das, womit die polnische Armee zuvor konfrontiert gewesen war. Während der Kriegseinsätze des 2. Polnischen Korps und der 1. Panzerdivision führten Verkehrsunfälle zu erheblichen Verlusten an Menschenleben und Ausrüstung. Ein hoher Prozentsatz der Unfälle wurde durch die Missachtung der geltenden Verkehrsregeln, die Missachtung der Empfehlungen der Verkehrsregelungsdienste, Leichtsinn und Alkoholmissbrauch verursacht. Die Unfälle führten zu einer zusätzlichen Belastung des Gesundheitsdienstes, der Werkstätten und der Gendarmerie. Dieses besorgniserregende Phänomen verstärkte sich gegen Ende des Krieges und in den ersten Monaten nach Kriegsende. Die Kommandanten der polnischen Einheiten waren sich der Situation bewusst und versuchten, ihr entgegenzuwirken, doch die Wirkung dieser Maßnahmen war nicht zufriedenstellend.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2024, XXV(LXXVI), 1(287); 195-221
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
3 Żelazna Dywizja Strzelecka Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 r. Zarys szlaku bojowego w wojnie polsko-bolszewickiej
3rd Iron Rifle Division of the Ukrainian People’s Republic Army in 1920. Outline of the Battle Route in the Polish-Bolshevik War
Третья Железная стрелковая дивизия армии Украинской Народной Республики в 1920 году. Очерк боевого пути в польско-большевистской войне
Autorzy:
Kozubel, Marek Bogdan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1916296.pdf
Data publikacji:
2020-11-11
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
3 Żelazna Dywizja Strzelecka
wojna polsko-bolszewicka
wyprawa kijowska
Armia Czynna
Galicja
3rd Iron Rifle Division
Polish-Bolshevik war
Kiev expedition
Ukrainian People’s Army
Galicia
3-я Стрелковая дивизия
Польско-большевистская война
Киевская операция
Армия УНР
Галиция
Opis:
Tematem artykułu jest szlak bojowy 3 Żelaznej Dywizji Strzeleckiej Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej w ostatnim roku wojny polsko-bolszewickiej. Wspomniana formacja była najsilniejszą i najliczniejszą w ukraińskich siłach zbrojnych w 1920 r. Dowodził nią Ołeksander Udowyczenko, słynny i bardzo utalentowany oficer. Należy dodać, że 3 Żelazna Dywizja Strzelecka została początkowo sformowana u boku Wojska Polskiego jako 2 Dywizja Strzelecka, ale z uwagi na obecność w jej szeregach wielu weteranów 3 Dywizji Żelaznej z 1919 r., którą również dowodził Udowyczenko, zdecydowano się na zmianę nazwy formacji. 3 Żelazna Dywizja Strzelecka wzięła aktywny udział w wyprawie kijowskiej wiosną 1920 r. Walczyła wtedy na południowym odcinku frontu w rejonie Mohylewa Podolskiego. Później, latem 1920 r., brała udział w obronie Galicji Wschodniej przed Armią Czerwoną. Odniosła tam szereg sukcesów w walce z bolszewikami, m.in. pod Sidorowem i Horodenką. Następnie uczestniczyła w dalszych działaniach bojowych na Podolu. Po 18 października 1920 r. Armia URL musiała kontynuować walkę samodzielnie z uwagi na podpisanie zawieszenia broni pomiędzy Polską a Rosją bolszewicką. Prowadzone do drugiej połowy listopada 1920 r. działania wojenne zakończyły się porażką Ukraińców, których siły zbrojne wycofały się na terytorium państwa polskiego, gdzie zostały internowane. W tej grupie znaleźli się również żołnierze 3 Żelaznej Dywizji Strzeleckiej.
The subject of the article is the battle route of the 3rd Iron Rifle Division of the Ukrainian People’s Republic Army in the last year of the Polish-Soviet war. This formation was the strongest and most numerous in the Ukrainian armed forces in 1920. It was commanded by Oleksandr Udovychenko, a famous and very talented officer. It should be noted that the 3rd Iron Rifle Division was initially formed at the Polish Army as the 2nd Rifle Division, but due to the presence of many veterans of the 3rd Iron Division of 1919 in its ranks, which was also commanded by Udovychenko, it was decided to rename the formation. The 3rd Iron Rifle Division took an active part in the Kiev expedition in the spring of 1920. It fought on the southern section of the front in the Mohyliv-Podilskyi area. Later, in the summer of 1920, it took part in the defense of Eastern Galicia against the Red Army. It succeeded in several fights against the Bolsheviks there, among others at Sydoriv and Horodenka. Then it participated in further combat activities in Podolia. After 18 October 1920, the Ukrainian People’s Republic Army had to continue fighting on its own due to the signing of a ceasefire between Poland and Soviet Russia. The warfare conducted until the second half of November 1920 ended in defeat for the Ukrainians, whose armed forces withdrew to the Polish territory, where they were interned. In this group there were also soldiers of the 3rd Iron Rifle Division.
Предметом статьи является боевой путь 3-й стрелковой дивизии Украинской Народной Республики в последний год польско-большевистской войны. Данное подразделение было самым сильным и многочисленным в украинских вооруженных силах в 1920 году. Командовал им Олександр Удовиченко, известный и очень талантливый офицер. Следует добавить, что 3-я железная стрелковая дивизия изначально была сформирована при польской армии как 2-я стрелковая дивизия, но из-за присутствия в ней многих ветеранов 3-й железной дивизии с 1919 года, которой также руководил Удовиченко, было решено изменить название подразделения. Весной 1920 года 3-я стрелковая дивизия принимала активное участие в Киевской операции. В то время она воевала на южном участке фронта в районе Могилева-Подольского. Позже, летом 1920 года, она участвовала в обороне Восточной Галиции от Красной Армии. Там она добилась ряда успехов в борьбе с большевиками, в т.ч. под Сидоровым и Городенкой. После этого дивизия участвовала в дальнейших боевых действиях на Подолье. После 18 октября 1920 года Армия УНР была вынуждена продолжать борьбу самостоятельно из-за подписания соглашения о прекращении огня между Польшей и большевистской Россией. Боевые действия, которые велись до второй половины ноября 1920 г., закончились поражением украинцев, вооруженные силы которых отошли на территорию Польского государства, где и были интернированы. В их число входили также солдаты 3-й Железной стрелковой дивизии.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2020, XXI (LXXII), 3 (273); 120-162
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Formowanie 1 Dywizji Pancernej w składzie Polskich Sił Zbrojnych. W osiemdziesiątą rocznicę wydania rozkazu Naczelnego Wodza o formowaniu 1 Dywizji Pancernej
Forming the 1st Polish Armoured Division of the Polish Armed Forces. On the 80th Anniversary of the Order of the Commander-in-Chief concerning the Formation of the 1st Armoured Division
Die Bildung der 1. Panzerdivision in den Polnischen Streitkräften. Zum 80. Jahrestag des Befehls des Oberbefehlshabers zur Aufstellung der 1. Panzerdivision
Autorzy:
Tym, Juliusz Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2057148.pdf
Data publikacji:
2022-07-05
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
Polskie Siły Zbrojne
Polska 1 Dywizja Pancerna
organizacja wojsk
gen. Stanisław Maczek
gen. Władysław Sikorski
brytyjskie władze wojskowe
Polish Armed Forces
1st Polish Armoured Division
Gen. Władysław Sikorski
British military authorities
Polnische Streitkräfte
1. polnische Panzerdivision
Truppenorganisation
General Stanisław Maczek
General Władysław Sikorski
britische Militärbehörden
Opis:
Mija 80 lat od dnia 25 lutego 1942 r., gdy Naczelny Wódz gen. broni Władysław Sikorski wydał rozkaz zapoczątkowujący proces formowania 1 Dywizji Pancernej. Oddziały polskie ewakuowane w czerwcu 1940 r. z Francji do Wielkiej Brytanii stanowiły solidny fundament pozwalający myśleć o formowaniu pierwszej w dziejach Wojska Polskiego dywizji pancernej. W latach 1940–1941 oficerowie polscy wypracowali własny pogląd na model organizacyjny wojsk pancernych, jednak zmuszeni byli przyjąć brytyjskie rozwiązania. Dla formowania dywizji pancernej decydującym okresem była jesień 1941 r., kiedy zakończono prace studyjne nad możliwościami sformowania takiego związku taktycznego, a jednocześnie zapoczątkowano rozmowy na ten temat ze stroną brytyjską. Efektem tych działań był rozkaz gen. Sikorskiego z 25 lutego 1942 r. Naczelny Wódz podjął decyzję w tej sprawie bez aprobaty strony brytyjskiej, którą postawiono przed faktem dokonanym, ale i bez sprzeciwu najwyższych brytyjskich władz wojskowych. Brytyjski sojusznik wskazywał na nierealność niektórych polskich założeń dotyczących formowania dywizji pancernej, w tym na niewystarczające zasoby osobowe. Brytyjczycy byli przeciwni przerzuceniu ze Środkowego Wschodu na Wyspy Brytyjskie żołnierzy polskich ewakuowanych ze Związku Sowieckiego. Pomimo różnorodnych ograniczeń i wyzwań proces formowania 1 Dywizji Pancernej oraz proces szkolenia jej oddziałów należy ocenić wysoko. Kluczową rolę w opisywanych wydarzeniach odegrał gen. Stanisław Maczek.
It has been eighty years since the order that initiated the process of forming the 1st Armoured Division was issued by the then Commander-in-Chief of the Polish Armed Forces, Gen. Władysław Sikorski. The Polish troops that had been evacuated from France to Great Britain in June 1940 constituted a solid foundation that allowed the first armoured division in the history of the Polish Army to be contemplated. During 1940–1941 Polish officers developed their own views on the organizational model of their armoured forces, but they were forced to adopt plans that were put forward by the British. The decisive period regarding the formation of the armoured division was the fall of 1941, when studies concerning the possibility of forming such a tactical association were completed and talks on the subject were initiated with the British. The result of these actions was the order issued by General Sikorski on 25 February 1942. The Commander-in-Chief went ahead with his plans without the approval of the British side, which was faced with a fait accompli, however, the higher British military authorities did not object. The British did however point out that some of the Polish ideas regarding the formation of an armoured division were unrealistic, having insufficient manpower being one such example. The British were also against the idea of transferring the Polish forces, who had escaped via the Soviet Union and were at the time stationed in the Middle East, to the British Isles. Despite the various limitations and challenges, the process of forming the 1st Armoured Division and the process of training its units should be assessed favourably. The key role played by General Stanisław Maczek in the described events should also be noted.
Am 25. Februar 1942 sind 80 Jahre vergangen, seit der Oberbefehlshaber, General Władysław Sikorski, den Befehl zur Bildung der ersten Panzerdivision gab. Die polnischen Einheiten, die im Juni 1940 aus Frankreich nach Großbritannien evakuiert wurden, bildeten eine solide Grundlage für die Aufstellung der ersten Panzerdivision in der Geschichte der polnischen Armee. In den Jahren 1940–1941 entwickelten polnische Offiziere ihre eigenen Vorstellungen vom Organisationsmodell der Panzertruppen, waren aber gezwungen, britische Lösungen zu übernehmen. Der entscheidende Zeitraum für die Bildung einer Panzerdivision war der Herbst 1941, als die Studien zu Möglichkeiten der Bildung einer solchen taktischen Einheit abgeschlossen und gleichzeitig Gespräche mit der britischen Seite aufgenommen wurden. Das Ergebnis dieser Maßnahmen war ein Befehl General Sikorskis vom 25. Februar 1942. Der Oberbefehlshaber traf seine Entscheidung in dieser Angelegenheit ohne die Zustimmung der Briten, die vor vollendete Tatsachen gestellt worden sind, jedoch ebenfalls ohne Widerstand der höchsten britischen Militärbehörden. Die britischen Verbündeten wiesen darauf hin, dass einige polnische Annahmen über die Bildung einer Panzerdivision unrealistisch seien, unter anderem wegen unzureichender personeller Ressourcen. Die Briten waren gegen die Verlegung von aus der Sowjetunion evakuierten polnischen Soldaten aus dem Nahen Osten auf die britischen Inseln. Trotz verschiedener Einschränkungen und Herausforderungen sollten die Prozesse der Bildung der 1. Panzerdivision und der Ausbildung ihrer Einheiten hoch bewertet werden. Eine Schlüsselrolle spielte bei den beschriebenen Ereignissen General Stanisław Maczek.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2022, XXIII (LXXIV), 1 (279); 81-113
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Batalion Obrony Narodowej „Starogard” (82 batalion piechoty) 1937–1939
National Defense Battalion „Starogard” (82nd infantry battalion) 1937–1939
Батальон национальной обороны „Старогард” (82 пехотный батальон) 1937–1939
Autorzy:
Morkowski, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1927035.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
82 Batalion Obrony Narodowej „Starogard”
Obrona Narodowa
kampania polska 1939 r.
baon
Armia „Pomorze”
27 Dywizja Piechoty
82 National Defense Battalion „Starogard”
National Defense
1939 Polish campaign
battalion
„Pomorze” Army
27 Infantry Division
82 Батальон Национальной Обороны „Старогард”
Национальная Оборона
польская кампания 1939 г.
батальон
армия „Поможе”
27 пехотная дивизия
Opis:
We wrześniu 1939 r. oprócz jednostek czynnych i rezerwowych Wojsko Polskie wystawiło również liczne bataliony obrony narodowej. W niniejszym opracowaniu autor przedstawił historię batalionu ON nr 82 „Starogard”. Historia batalionu przedstawiona w niniejszym opracowaniu rozpoczyna się wraz z jego utworzeniem w początkach 1937 r., a kończy kilka dni po kapitulacji ostatnich jego elementów w Warszawie. Na podstawie bogatego zbioru relacji, zebranego wieloletnim staraniem autora, czytelnik ma szansę poznać kolejne etapy funkcjonowania tej jednostki – formowanie, ćwiczenia, zgrywanie, wreszcie mobilizację i wiernie rekonstruowany – dzień po dniu – szlak bojowy batalionu w kampanii polskiej 1939 r. Opracowanie niniejsze zawiera również aneks w postaci zbioru biogramów oficerów i podoficerów Batalionu ON „Starogard” i choć nie jest to zbiór kompletny, stanowi cenne uzupełnienie historii batalionu. Autor ma nadzieję, że jego opracowanie przyczyni się do lepszego poznania historii walk jednostek WP we wrześniu 1939 r.
In September 1939, apart from the active and reserve units, the Polish Army also put up numerous national defense battalions. In this paper the author has presented the history of the National Defense Battalion “Starogard”. It starts with its set up in the beginning of 1937 and ends several days after the capitulation of its last elements in Warsaw. On the basis of an extensive collection of reports, gathered thanks to the author’s many-year effort, the reader has an opportunity to get to know the successive stages of the unit’s functioning – its formation, training, coordination, and finally mobilization and – reconstructed faithfully, day after day – the battalion’s combat trail during the Polish campaign of 1939. The article also contains an appendix with a collection of the ND Battalion “Starogard” officers’ and non-commissioned officers’ biography notes. Although the collection is not complete, it is a valuable supplement to the history of the battalion. The author hopes that his work shall contribute to better knowledge on the history of the Polish Army units’ combat in September 1939.
В сентябре 1939 г. кроме действующих и резервных единиц Войско Польское выставило также многочисленные батальоны национальной обороны. В данной работе автор представил историю батальона НО номер 82 „Старогард”. История батальона начинается в момент его создания в начале 1937 г., а заканчивается через несколько дней после капитуляции его последних элементов в Варшаве. На основании богатой коллекции материалов, собранной автором в течение многих лет, читатель может познакомиться с этапами формирования батальона – созданием, тренировкой, координированием, а затем мобилизацией и точно реконструированным – день за днем – боевым маршрутом следования батальона в польской кампании 1939 г. Данная статья содержит приложение в виде сборника биографий офицеров и унтер-офицеров батальона национальной обороны „Старогард”, и, несмотря на то, что это неполный сборник, он является ценным дополнением к истории батальона. Автор выражает надежду, что его работа поможет лучше узнать историю битв подразделений польской армии в сентябре 1939 г.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2017, XVIII (LXIX), 1 (259); 111-172
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zaopatrzenie lotnicze Festung Breslau w 1945 roku
Fortress Breslau Air Supplies in 1945
Die Luftversorgung der Festung Breslau im Jahr 1945
Autorzy:
Głowiński, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2089415.pdf
Data publikacji:
2022-08-30
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
Festung Breslau
II wojna światowa
III Rzesza
6 Flota Powietrzna
Luftwaffe
9 Dywizja Strzelców Spadochronowych
oblężenie Wrocławia 1945
Fortress Breslau
World War II
Third Reich
6th Air Fleet
9th Parachute Rifle Division
siege of Breslau 1945
Zweiter Weltkrieg
Drittes Reich
6. Luftflotte
9. Fallschirmjägerdivision
Belagerung Breslaus 1945
Opis:
Festung Breslau ogłoszona latem 1944 r. była twierdzą tylko z nazwy. Do początku 1945 r. niewiele zrobiono, by to zmienić. Gdy 17 stycznia 1945 r. ogłoszono w mieście alarm bojowy, rozpoczęło się pospieszne formowanie garnizonu i ewakuacja cywilów. Kiedy w połowie lutego Sowieci okrążyli miasto, pozostało w nim ok. 200 tys. cywilów i 55–60 tys. żołnierzy. Nie brakowało im żywności i medykamentów, ale zapasy amunicji były bardzo skromne. Twierdza mogła się bronić tylko dzięki utworzonemu 15 lutego mostowi powietrznemu zorganizowanemu przez 6 Flotę Powietrzną. Ta zaś nie mogła istnieć bez utrzymania lotniska na Klein Gandau (Gądowie Małym), które wsparte miało być „lotniskiem miejskim” wybudowanym na gruzach dzielnicy naukowej, na osi Kaiserstrasse (pl. Grunwaldzki). Limit dostaw dobowych dla twierdzy wynosił 40 ton i początkowo udawało się go utrzymać, choć w kwietniu, po utracie Klein Gandau, spadł gwałtownie. Zasoby dostarczano początkowo lądującymi transportowymi Ju 52, później zrzucano je w zasobnikach i przesyłano szybowcami. Oprócz amunicji, broni i wyposażenia do twierdzy przybyło mostem powietrznym 1200 spadochroniarzy z 9 Dywizji Strzelców Spadochronowych, którzy istotnie wzmocnili obronę twierdzy. Z miasta zabrano 6600 żołnierzy, w tym 5225 rannych. Za ten wysiłek 6 Flota zapłaciła olbrzymią cenę. Nie dość, że straciła łącznie 147 samolotów zniszczonych i 61 poważnie uszkodzonych, to most powietrzny pochłonął ostatnie rezerwy paliwa, jakie miała upadająca III Rzesza.
Breslau was declared to be a fortress (Festung) in the summer of 1944, but it was a fortress in name only. Up until the beginning of 1945 little had been done to change this. Then, on 17 January 1945, a combat alert was announced in the city, which resulted in a garrison being hastily formed and the evacuation of civilians. When the Soviets encircled Breslau in mid-February there was still approximately 200,000 civilians and 55–60,000 soldiers in the city. They had no shortage of food and medicine, but their ammunition supplies were very meagre. The fortress was only able to defend itself thanks to the airlift that began on 15 February, organized by the 6th Air Fleet. This airlift, in turn, could not have existed without the airport in Klein Gandau (Gądów Mały) being maintained, which was to be supported by the „city airport” that was built amongst the ruins of the scientific district at the Kaiserstrasse junction (Grunwaldzki Square). The city required 40 tons of supplies each day in order to function and it was possible to maintain this initially, although in April, after the loss of Klein Gandau, this figure dropped sharply. Resources were initially delivered by Junkers Ju 52 transport aircraft, they were later parachuted into the city in containers and were also shipped in using gliders. In addition to ammunition, weapons and equipment, 1,200 paratroopers from the 9th Parachute Rifle Division were airlifted into Breslau, which significantly strengthened the garrison. Additionally, 6,600 soldiers were airlifted out of the city, including 5,225 wounded. The 6th Air Fleet paid an enormous price for this effort. Not only did it lose a total of 147 destroyed and 61 seriously damaged planes, but the airlift also consumed the last fuel reserves of the crumbling Third Reich.
Die Stadt Breslau, die im Sommer 1944 zur Festung ausgerufen wurde, erfüllte diese Funktion nur dem Namen nach. Bis Anfang 1945 war wenig getan worden, um dies zu ändern. Als am 17. Januar 1945 der Gefechtsalarm in der Stadt ausgerufen wurde, begannen die eilige Aufstellung einer Garnison und die Evakuierung der Zivilbevölkerung. Als die sowjetischen Truppen die Stadt Mitte Februar einkesselten, blieben dort etwa 200.000 Zivilisten und 55.000–60.000 Soldaten zurück. An Lebensmitteln und Medikamenten mangelte es nicht, doch die Munitionsvorräte waren sehr dürftig. Die Festung konnte sich nur dank der am 15. Februar von der 6. Luftflotte eingerichteten Luftbrücke verteidigen. Dies konnte nicht ohne die Aufrechterhaltung des Flugplatzes in Klein Gandau geschehen, der durch einen „Stadtflugplatz” unterstützt werden sollte, der auf den Ruinen des Wissenschaftsviertels auf der Achse der Kaiserstraße (Grunwaldzki-Platz) errichtet werden sollte. Das tägliche Versorgungslimit für die Festung lag bei 40 Tonnen und konnte zunächst aufrechterhalten werden, nach dem Verlust von Klein Gandau im April, verringerte sich diese Menge jedoch rapide. Die Lieferungen wurden zunächst mit gelandeten Ju 52-Transportern durchgeführt, später wurden sie in Containern abgeworfen und mit Segelflugzeugen überführt. Neben Munition, Waffen und Ausrüstung gelangten 1.200 Fallschirmjäger der 9. Fallschirmjägerdivision über die Luftbrücke in die Festung und verstärkten die Verteidigungsanlagen der Festung erheblich. In die andere Richtung, wurden aus der Stadt 6600 Soldaten evakuiert, darunter 5225 Verwundete. Die 6. Flotte zahlte einen hohen Preis für diesen Kraftakt. Während der Aktion wurden nicht nur insgesamt 147 Flugzeuge zerstört und 61 schwer beschädigt; die Luftbrücke kostete darüber hinaus die letzten Treibstoffreserven des kollabierenden Dritten Reichs.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2022, XXIII (LXXIV), 2 (280); 126-161
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Powojenne losy generała Nikodema Sulika
Post-war fates of general Nikodem Sulik
Послевоенная судьба генерала Никодема Сулика
Autorzy:
Roman, Wanda Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1921548.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
generał Nikodem Sulik
5 Kresowa Dywizja Piechoty
Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie
polska emigracja powojenna
działalność polityczna emigracji
general Nikodem Sulik
5th Kresy Infantry Division
Polish Armed Forces in the West
Polish post-war emigration
political activity of the emigrants
генерал Никодем Сулик
5-я Кресовая Пехотная Девизия
Польские Вооружённые Силы на западе
польская послевоенная эмиграция
политическая деятельность эмиграции
Opis:
Nikodem Sulik przeszedł do historii jako dowódca Wileńskiego Okręgu Służby Zwycięstwu Polski/Związku Walki Zbrojnej, uczestnik bitwy o Monte Cassino, dowódca 5 Kresowej Dywizji Piechoty. Po zakończeniu wojny wraz z innymi żołnierzami 2 Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Władysława Andersa znalazł się w Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji rozpoczął cywilne życie, włączając się w działalność polityczną i społeczną emigracji, a jednocześnie borykając się z problemami finansowymi rodziny. Należał do wielu emigracyjnych organizacji polityczno-społecznych i struktur polskich władz uchodźczych, reprezentując środowisko żołnierskie. Zmarł nagle 14 stycznia 1954 r., zostawiając żywą do dzisiaj legendę „kresowego generała”.
Nikodem Sulik went down in history as commander of the Vilnius District of Polish Victory Service/Union of Armed Struggle and commander of the 5th Kresy Infantry Division, participating in the Battle of Monte Cassino. After the war has ended, Sulik along with other soldiers of the Polish 2nd Corps, commanded by general Władysław Anders, found himself in Great Britain, where he joined the Polish Resettlement Corps. After the demobilization he began civilian life, joining the political and social activity of the emigrants and struggling with his family’s financial problems at the same time. He belonged to many political and social organizations of the emigrants and structures of the Polish refugee authorities, representing the military circle. He died suddenly on the 14th of January 1954, leaving behind the legend of the „general from Kresy”, which lives to this day.
Никодем Сулик вошёл в историю как командир Виленского округа Службы Победы Польши/Союза вооружённой борьбы, участник битвы за Монте-Кассино в качестве командира 5-й Кресовой Пехотной Дивизии. По окончанию войны вместе с другими солдатами 2-го Польского Корпуса во главе с генералом Владиславом Андерсом оказался в Великобритании, где вступил в Польский Корпус Адаптации и Размещения. После демобилизации он начинает гражданскую жизнь, включается в политическую и общественную деятельность эмиграции, одновременно борясь с финансовыми трудностями семьи. Он участвовал в работе многих польских общественно-политических организаций и структур, представлявших интересы польских солдатбеженцев. 14 января 1954 года он внезапно умер, оставшись в истории легендарным „генералом-пограничником”.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2016, XVII (LXVIII), 4 (258); 115-139
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Regiments from the Province of Posen in the Final Engagements of the Battle of Verdun in December 1916
Pułki z Prowincji Poznańskiej w końcowej fazie bitwy pod Verdun w grudniu 1916 roku
Regimenter aus der Provinz Posen in den letzten Gefechten der Schlacht um Verdun im Dezember 1916
Autorzy:
Kruszyński, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2089512.pdf
Data publikacji:
2022-08-30
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
Western front of WWI
Battle of Verdun in 1916
regiments from the Province of Posen
German 10th Infantry Division in 1916
German military tactics in 1916
Front Zachodni I wojny światowej
bitwa pod Verdun w 1916 r.
pułki z Prowincji Poznańskiej
niemiecka 10 Dywizja Piechoty
niemiecka taktyka w 1916 r.
Westfront des Ersten Weltkriegs
Schlacht von Verdun 1916
Regimenter aus der Provinz Posen
10. Deutsche Infanteriedivision
deutsche Taktik 1916
Opis:
W artykule autor dokonał szczegółowej analizy działań jednostek niemieckiej 10 Dywizji Piechoty w ostatniej fazie bitwy pod Verdun w grudniu 1916 r. Rozważania te objęły zagadnienia takie, jak: wpływ ukształtowania terenu na przebieg walk, charakterystyka zajmowanych pozycji, taktyka i skuteczność bojowa obu stron, postawa kadry dowódczej oraz poniesione straty. Dla ukazania pełnego obrazu tych wydarzeń autor równolegle przedstawił działania jednostek francuskich, szeroko korzystając z francuskich źródeł archiwalnych z Le Service Historique de la Défense w Vincennes. Na podstawie analizy strat niemieckiej 10 Dywizji Piechoty autor określił procent żołnierzy polskiej narodowości w szeregach tej jednostki. Uzupełnienie tekstu stanowią cztery mapy opracowane przez autora na podstawie dostępnych źródeł archiwalnych.
This article provides a detailed analysis of the actions conducted by units of the German 10th Infantry Division in the final phase of the Battle of Verdun in December 1916. The study covers such issues as the influence of the terrain on the course of the battle, the characteristics of the positions held, the tactics and combat effectiveness of both sides, the attitude of the command staff, and the losses incurred. Additionally, in order to paint a complete picture of the events, the article also analyses the operations conducted by the French units based on materials from the archives of the Defence Historical Service (Le Service Historique de la Défense) in Vincennes. Based on the analysis of the losses of the German 10th Infantry Division, the author determined the percentage of soldiers of Polish nationality in the ranks of this unit. The text is supplemented by 4 maps, prepared by the author on the basis of available archival sources.
In diesem Aufsatz hat der Autor die Aktionen der Einheiten der deutschen 10. Infanteriedivision in der Endphase der Schlacht von Verdun im Dezember 1916 eingehend analysiert. Zu den Überlegungen gehören Aspekte, wie der Einfluss des Geländes auf den Verlauf der Kämpfe, die Merkmale der gehaltenen Stellungen, die Taktik und die Kampfkraft beider Seiten, die Haltung der Führungsstäbe und die erlittenen Verluste. Um ein vollständiges Bild der Ereignisse zu vermitteln, hat der Autor parallel dazu die Aktionen der französischen Einheiten dargestellt und dabei ausführlich auf französische Archivquellen des Le Service Historique de la Défense in Paris zurückgegriffen. Auf der Grundlage einer Analyse der Verluste der 10. Deutschen Infanteriedivision ermittelte der Autor den Anteil der Soldaten polnischer Nationalität in den Reihen dieser Einheit. Der Text wird durch vier Karten ergänzt, die der Autor auf der Grundlage der verfügbaren Archivquellen zusammengestellt hat.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2022, XXIII (LXXIV), 2 (280); 60-83
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-9 z 9

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies