Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Dąbrowski, Andrzej" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-10 z 10
Tytuł:
Prediction of acute pancreatitis in the earliest stages – role of biochemical parameters and histopathological changes
Autorzy:
Baj, Jacek
Radzikowska, Elżbieta
Maciejewski, Marcin
Dąbrowski, Andrzej
Torres, Kamil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393187.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Spormann score
Opis:
For many years, there has been a search for a set of biochemical parameters that could facilitate the assessment of severity, prognosis, and administration of early and appropriate treatment in acute pancreatitis. Administration of treatment within the first 48 hours since admission is associated with many problems of distinguishing patients with a mild form of acute pancreatitis (AP) from those with a severe form of acute pancreatitis. Study aim: To assess the relationship between the extent of change in the concentration of 10 selected biochemical indicators: amylase, lipase, total bilirubin, creatinine, uric acid, aspartate transaminase, alanine transaminase, glucose, magnesium, and iron and histopathological lesions in the pancreas within 2 and 6 hours since induction of AP. The selected time periods correspond to the first and the second day of the disease in people, respectively. Material and methods: The experiments were conducted in 110 male Wistar rats weighing from 250 to 300 g. Experimental animals were divided into three groups: Z – a group in which the ranges of the studied factors and histological structure were established; K – a group of animals operated on which were injected with 0.9% NaCl into the biliary-pancreatic duct; E – a group of animals operated on in which acute pancreatitis was induced by an injection of 5% sodium taurocholate into the biliary-pancreatic duct. Animals from the K and E groups were randomly assigned to one of five subgroups from which the material for biochemical and histological examinations was collected at 2 h and 6 h since the induction of AP. Whole pancreases were dissected for histological examinations, and the samples were dyed with hematoxylin and saturated alcoholic eosin solution. The degree of pancreatic lesions was assessed according to the Spormann score. Quantitative variables were characterized by arithmetic means, standard deviations, medians, minimum and maximum values, and 95% CIs. Results: In histological preparations from rats from the E group, after 2 hours, edematous lesions, neutrophilic infiltrations in the pancreatic parenchyma, together with single petechiae started to appear and were observed. After 6 hours, the lesions became more intense, and minor foci of coagulation necrosis and minor foci of purulent inflammation in the fatty tissue appeared. Within 2 hours, statistically significant differences in the amount of four markers: creatinine, ALT, amylase, and magnesium were observed. After six hours, statistically significant differences in the amount of two markers: AST and glucose were seen. The correlations between histological assessments according to the Spormann scale and biochemical indicators were investigated, and it was observed that within 2 hours the intensity of pancreatitis increased together with an increase in AST. In group K, within 6 hours, the intensity of inflammatory infiltration increased together with an increase in creatinine concentration (correlation coefficient 0.95; p=0.0138). In group E, in the period of 2 hours, lesion intensity in the form of inflammatory infiltration increased together with an increase in the AST level (correlation coefficient 0.90; p=0.0063) and an increase in the iron level (correlation coefficient 0.78; p=0.0399). In the same group and in the same period, an increase in the AST level (correlation coefficient 0.79; p=0.0343) was associated with an increase in lesion intensity in the form of ecchymoses. Inflammatory infiltration increased (correlation coefficient -0.87; p=0.0117) within 6 hours, whereas the creatinine level decreased. Interesting results were obtained with the use of regression analysis – forward stepwise regression. In the period of 2 hours, if the creatinine level increased by 1, the intensity of lesions in acute pancreatitis decreased by 9.02, according to the Spormann score, while the other variables remained at a stable level. However, if ALT level increased by 1, the intensity of lesions in acute pancreatitis increased by 0.02, according to the Spormann score; and if the amylase level increased by 1, the intensity of lesions in acute pancreatitis increased by 0.01, according to the Spormann score, while the other variables remained at a stable level. Conclusions: Histopathological lesions occurred prior to changes in laboratory test results, whereas significant correlations with Spormann scores were seen in the case of changes in AST and creatinine levels. The study results confirm the fact that diagnostics in acute pancreatitis is very difficult and requires monitoring of many laboratory parameters.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 2; 31-38
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rokowanie w najwcześniejszych stadiach ostrego zapalenia trzustki – rola parametrów biochemicznych i zmian histopatologicznych
Autorzy:
Baj, Jacek
Radzikowska, Elżbieta
Maciejewski, Marcin
Dąbrowski, Andrzej
Torres, Kamil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393240.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
Ostre zapalenie trzustki
taurocholan sodu
skala Spormanna
Opis:
Od wielu lat poszukuje się zestawu parametrów biochemicznych ułatwiających jak najszybsze ustalenie ciężkości, rokowania i odpowiedniego sposobu leczenia ostrego zapalenia trzustki (OZT). Wdrożenie leczenia w pierwszych 48 godzinach od przyjęcia chorego nastręcza wiele problemów związanych z niemożnością rozróżnienia pacjentów z łagodną postacią ostrego zapalenia trzustki (OZT) od chorych z ciężką postacią ostrego zapalenia trzustki. Cel badania: Określenie zależności pomiędzy stopniem zmiany stężeń 10 wybranych wskaźników biochemicznych: amylazy, lipazy, bilirubiny całkowitej, kreatyniny, kwasu moczowego, aminotransferazy asparaginowej (AST), aminotransferazy alaninowej (ALT), glukozy, magnezu oraz żelaza a zmianami histopatologicznymi zachodzącymi w trzustce w czasie 2 i 6 godzin od indukcji OZT. Wybrane przedziały czasowe odpowiadają odpowiednio pierwszej i drugiej dobie choroby u człowieka. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono na 110 samcach szczurów rasy Wistar, ważących od 250 do 300 g. Zwierzęta doświadczalne podzielono na trzy grupy: grupę Z – służącą do wyznaczenia zakresów norm badanych parametrów i struktur histologicznych, grupę K – którą stanowiły zwierzęta operowane, którym podano 0,9% NaCl do przewodu żółciowotrzustkowego, grupę E – zwierząt operowanych, u których indukowano OZT poprzez iniekcję 5% taurocholanu sodu do przewodu żółciowo-trzustkowego. Zwierzęta z grupy E i K losowo przydzielono do jednej z pięciu podgrup, z których materiał do badań biochemicznych i histologicznych zbierano po 2 i 6 godzinach od indukcji OZT. Do badań histologicznych wypreparowywano trzustki w całości, uzyskane próbki barwiono hematoksyliną i eozyną w nasyconym roztworze alkoholowym. Stopień uszkodzenia trzustki oceniano wg skali Spormanna. Zmienne ilościowe charakteryzowano metodą średniej arytmetycznej, odchylenia standardowego, mediany, minimum i maksimum wartości oraz 95% CI. Wyniki: W preparatach histologicznych szczurów z grupy E po 2 godzinach zaczęły pojawiać się zmiany obrzękowe, a w miąższu trzustkowym nacieki neutrofilowe w wraz z pojedynczymi wylewami krwawymi. Po 6 godzinach zmiany stały się bardziej nasilone, a w obrębie tkanki tłuszczowej pojawiły się drobne ogniska martwicy skrzepowej oraz mniejsze ogniska ropnego zapalenia. W ciągu 2 godzin uzyskano statystycznie istotne różnice w poziomie czterech markerów: kreatyniny, ALT, amylazy i magnezu. Po 6 godzinach osiągnięte zostały statystycznie istotne różnice w poziomie dwóch markerów: AST i glukozy. Zbadano korelacje między oceną histologiczną wg skali Spormanna a wskaźnikami biochemicznymi. Stwierdzono, że w ciągu 2 godzin – wraz ze wzrostem poziomu AST (współczynnik korelacji 0,95; p=0138) – nasiliło się zapalenie trzustki. W grupie K – wraz ze wzrostem stężenia kreatyniny – w ciągu 6 godzin zwiększyło się natężenie nacieku zapalnego. W grupie E – wraz ze wzrostem poziomu AST (współczynnik korelacji 0,90; p=0,0063) oraz poziomu żelaza (współczynnik korelacji 0,78; p= 0,0399) – w czasie 2 godzin nasiliła się intensywność zmian chorobowych w postaci nacieku zapalnego. W tej samej grupie, oraz w tym samym czasie, wzrost poziomu AST (współczynnik korelacji 0,79; p=0,0343) wiązał się ze wzrostem nasilenia zmian chorobowych w postaci wylewów krwawych. Naciek zapalny wzrósł w ciągu 6 godzin (współczynnik korelacji 0,87; p=0,0117), natomiast poziom kreatyniny uległ zmniejszeniu. Interesujące wyniki uzyskano przy zastosowaniu analizy regresji krokowej – regresji krokowej postępującej. Jeżeli poziom stężenia kreatyniny w czasie 2 godzin wzrasta o 1, natężenie zmian w ostrym zapaleniu trzustki zmniejszy się o 9,02 w odniesieniu do skali Spormanna, podczas gdy inne zmienne pozostaną na stałym poziomie. Jednak jeżeli poziom ALT wzrasta o 1, intensywność zmian w ostrym zapaleniu trzustki wzrośnie o 0,02 w odniesieniu do skali Spormanna. Jeżeli poziom amylazy wzrasta o 1, natężenie zmian w ostrym zapaleniu trzustki wzrośnie o 0,01 w odniesieniu do skali Spormanna, podczas gdy inne zmienne pozostaną na stałym poziomie. Wnioski: Zmiany histopatologiczne poprzedzały zmiany w wynikach badań laboratoryjnych, natomiast istotne korelacje ze skalą Spormanna dotyczyły zmian w poziomach AST i kreatyniny. Przedstawione wyniki badań potwierdzają fakt, że diagnostyka ostrego zapalenia trzustki jest bardzo trudna i wymaga monitorowania wielu parametrów laboratoryjnych.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2017, 89, 2; 31-38
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Vascular Endothelial Growth Factor and Survivin Immunostaining in Gastric Adenocarcinoma
Autorzy:
Bury, Jarosław
Szumiło, Justyna
Dąbrowski, Andrzej
Ciechański, Aleksander
Śliwińska, Justyna
Wallner, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1396680.pdf
Data publikacji:
2012-07-01
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
vascular endothelial growth factor
VEGF
survivin
adenocarcinoma
stomach
survival
Opis:
Two molecules - vascular endothelial growth factor involved in new vessels formation and survivin - antiapoptotic protein, reported to be associated with worse prognosis in various malignancies have been chosen for the study. Both are potential target for novel therapiesThe aim of the study was to determine the immunostaining of VEGF and survivin in gastric carcinoma and to analyse their relationship to the selected clinicopathological features and survival.Material and methods. Formalin-fixed, paraffin-embedded sections from 41 gastric adenocarcinomas were used for immunohistochemical reaction with monoclonal antibodies against vascular endothelial growth factor and survivin. The results were compared with selected clinicopathological features and survival.Results. Positive immunohistochemical reaction for vascular endothelial growth factor and survivin was revealed in 24 (58,53%) and 30 (73,17%), gastric carcinomas respectively. Vascular endothelial growth factor-negative gastric carcinomas were significantly more common in cases without metastases to regional lymph nodes and distant organs and in less advanced cases. Similar, distant metastases were also statistically less common in survivin-negative carcinomas. The differences in immunohistochemical reactions for survivin between less and more advanced cases almost reach statistical significance. The only factors significantly influenced 1, 2 and 3-year survival were vascular endothelial growth factor and survivin status. Statistically significant higher percentage of survival was noted in patients with vascular endothelial growth factor- and survivin-negative tumors.Conclusions. It seems that vascular endothelial growth factor and survivin play role in local invasion and spread of gastric adenocarcinoma and negatively influences survival. However, further studies are required to assess their true usefulness in the clinical practice.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2012, 84, 7; 341-347
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Practical Aproach to Variceal Gastrointestinal Bleeding – Association of Polish Surgeons Guidelines
Autorzy:
Wallner, Grzegorz
Solecki, Michał
Dąbrowski, Andrzej
Ćwik, Grzegorz
Matyja, Andrzej
Lampe, Paweł
Dziki, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1395819.pdf
Data publikacji:
2014-05-01
Wydawca:
Index Copernicus International
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2014, 86, 5; 248-256
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ czynników konstytucyjnych i środowiskowych zależnych od pacjenta na wczesne wyniki terapii skojarzonej raka przełyku
Autorzy:
Pudło, Kamil
Błotniak, Alan
Skoczylas, Tomasz
Dąbrowski, Andrzej
Szawłowski, Andrzej
Kozłowski, Mirosław
Lampe, Paweł
Wallner, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393928.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
rak przełyku
chemioterapia
chemioradioterapia
palenie tytoniu
alkohol
objawy toksyczne
powikłania pooperacyjne
Opis:
Wśród wielu różnych czynników wpływających na wyniki leczenia raka można wyróżnić czynniki zależne od pacjenta, czynniki zależne od guza nowotworowego oraz czynniki zależne od leczenia. Wpływ czynników zależnych od pacjenta na wyniki terapii skojarzonej raka przełyku zwykle pozostawał poza zakresem dotychczasowych prac badawczych. Celem pracy była analiza wpływu czynników konstytucyjnych i środowiskowych związanych z pacjentem na wczesne wyniki terapii skojarzonej płaskonabłonkowego raka przełyku. Materiał i metodyka. Przeanalizowano prospektywnie gromadzone dane 84 pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym przełyku leczonych w ramach wieloośrodkowego badania klinicznego z randomizacją do leczenia skojarzonego. Oceniano związek między wczesnymi efektami terapii neoadiuwantowej (objawami toksycznymi ogółem, poważnymi objawami toksycznymi, śmiertelnością związaną z leczeniem, kliniczną i patologiczną odpowiedzią na leczenie) oraz wczesnymi wynikami leczenia chirurgicznego (powikłaniami i zgonami pooperacyjnymi, częstością resekcji leczniczej R0) a czynnikami konstytucjonalnymi (wiek, płeć, wzrost, wskaźnik masy ciała, współczynnik sprawności w skali Karnofsky’ego – KPS, grupę krwi) i środowiskowymi zależnymi od pacjenta (miejsce zamieszkania, czas i intensywność palenia, częstość i ilość spożywania alkoholu oraz narażenie zawodowe). Wyniki. Istotną różnicę w częstości zgonów związanych z terapią neoadiuwantową stwierdzono u pacjentów z gorszym stopniem sprawności (KPS 70‑80 vs 90‑100; p=0,0016). Co ciekawe, znacznie więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0034) i powikłań pooperacyjnych (p=0,0293) obserwowano u pacjentów niepalących. Podobnie, więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0029) i wyższą śmiertelność pooperacyjną (p=0,0405) stwierdzono u chorych spożywających umiarkowane ilości alkoholu. Wnioski. Palenie tytoniu i spożywanie nadmiernej ilości alkoholu może osłabiać działanie toksyczne terapii neoadiuwantowej i leczenia chirurgicznego u chorych leczonych z powodu raka przełyku. Informacje dotyczące tych uzależnień nie powinny być przyczyną odstępowania od prób radykalnego leczenia choroby podstawowej.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 5; 448-463
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The influence of patient-related constutional and environmental factors on early results of a combined modality therapy of esophageal cancer
Autorzy:
Pudło, Kamil
Błotniak, Alan
Skoczylas, Tomasz
Dąbrowski, Andrzej
Szawłowski, Andrzej
Kozłowski, Mirosław
Lampe, Paweł
Wallner, Grzegorz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1393912.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
esophagus
esophageal cancer
chemotherapy
chemoradiotherapy
smoking
alcohol
toxic events
postoperative complications
Opis:
Among many various factors affecting the outcome of cancer treatment one can distinguish patient, tumor- and treatment-related factors. The association of patient-related factors and results of a combined modality therapy of esophageal cancer has not been extensively explored. The aim of the study was to analyze the impact of patient-related constitutional and environmental factors on early results of combined modality therapy of esophageal squamous cell carcinoma. Material and methods. We retrospectively analyzed prospectively collected data of 84 patients with esophageal cancer randomly assigned to a combined modality treatment. We evaluated the relationship between early outcome of neoadjuvant therapy (overall toxic events, serious toxic events, treatmentrelated mortality, clinical and pathological response to the treatment) or surgical treatment (postoperative morbidity, mortality and curative resections – R0) and constitutional (age, gender, height, body mass index, Karnofski Performance Status – KPS, blood type) or environmental (inhabitation, smoking duration and intensity, frequency and amount of alcohol consumption and occupational exposure) patient-related factors. Results. Significantly more neoadjuvant therapy related deaths were found in patients with KPS 70‑80 (p=0.0016). Interestingly, significantly more toxic events (p=0.0034) after neoadjuvant therapy and a higher postoperative morbidity rate (p=0.0293) were observed in nonsmokers. Similarly, significantly more toxic events (p=0.0029) after neoadjuvant therapy and a higher postoperative mortality rate (p=0.0405) were found in light drinkers. Conclusions. Smoking and consumption of excessive amount of alcohol may attenuate toxic effect of neoadiuvant and surgical therapy in patients treated due to esophageal cancer. The information regarding the mentioned above addictions should not result in giving up an attempt to provide a curative treatmen
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2016, 88, 5; 448-463
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie chirurgiczne chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII – badanie jednoośrodkowe
Autorzy:
Szczepanik, Andrzej
Wiszniewski, Adam
Oses-Szczepanik, Anna M
Dąbrowski, Wojciech
Pielaciński, Konrad
Misiak, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392901.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
wrodzony niedobór czynnika VII
chirurgia
rekombinowany aktywny czynnik VII
Opis:
Wstęp: Wrodzony niedobór czynnika VII jest rzadką, dziedziczoną recesywnie skazą krwotoczną. Leczenie operacyjne bez należytej korekcji skazy obarczone jest ryzykiem powikłań krwotocznych. Cel: Celem pracy jest ocena wyników leczenia operacyjnego chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII oraz określenie skuteczności i bezpieczeństwa rekombinowanego aktywnego czynnika VII (rFVIIa) w zabezpieczeniu hemostazy okołooperacyjnej w zastosowanych przez nas dwóch schematach leczenia substytucyjnego. Materiał i metody: W latach 2002–2017 22 chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII zostało poddanych leczeniu operacyjnemu. Jako leczenie substytucyjne zastosowano rFVIIa w dwóch schematach. U 15 chorych z aktywnością czynnika VII <10% normy wstrzykiwano w dniu operacji rFVIIa w dawce 30 µg/kg mc. co 12 godzin, w 1. dobie pooperacyjnej 15 µg/kg mc. co 12 godzin, zaś w następnych dobach – 15 µg/kg mc. co 24 godziny. U 7 chorych z aktywnością czynnika VII w granicach 10–25% normy w dniu operacji i 1. dobie pooperacyjnej stosowano rFVIIa w dawce 15 µg/kg mc. co 12 godzin, a w następnych dobach taką samą dawkę co 24 godziny. Leczenie prowadzono przez 4–10 dni. Wyniki: U 22 chorych wykonano 26 operacji, z czego u 15 chorych z niedoborem czynnika VII <10% normy 17 operacji i u 7 chorych z niedoborem czynnika VII 10–25% normy 9 operacji. Wykonano 9 cholecystektomii (8 laparoskopowych, 1 otwartą), 7 strumektomii, 2 laparotomie zwiadowcze, 1 hemikolektomię lewostronną, 1 proktokolektomię totalną, 3 operacje przepuklin pachwinowych oraz 3 operacje wycięcia żylaków kończyn dolnych. U jednego chorego z aktywnością czynnika VII 9% śródoperacyjnie stwierdzono skazowe krwawienie wymagające dodatkowej dawki rFVIIa. U pozostałych chorych spostrzegano prawidłową hemostazę śródoperacyjną, nie obserwowano też żadnych krwotocznych powikłań pooperacyjnych. U chorych z aktywnością czynnika VII <10% średnia dawka dobowa rFVIIa wynosiła 31,3 (zakres 20–56) µg/kg mc., całkowita dawka dobowa – 186 (136–303) µg/kg mc., całkowita dawka rFVIIa – 15,2 (12–112) mg. U chorych z aktywnością czynnika VII 10–25% ilości rFVIIa wynosiły odpowiednio: 21,2 (15–31) i 117 (46–271) µg/kg mc. oraz 9,1 (6–17) mg. Wnioski: Operacje u chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII mogą być przeprowadzane skutecznie i bezpiecznie przy zastosowaniu rFVIIa jako leczenia substytucyjnego zabezpieczającego hemostazę okołooperacyjną.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 1-5
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Surgery in patients with congenital factor VII deficiency - a single center study
Autorzy:
Szczepanik, Andrzej
Wiszniewski, Adam
Oses-Szczepanik, Anna M
Dąbrowski, Wojciech
Pielaciński, Konrad
Misiak, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392897.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
congenital factor VII deficiency
surgery
recombinant activated factor VII
Opis:
Introduction: Congenital factor VIII deficiency is a rare hemorrhagic disorder inherited in an autosomal recessive pattern. Surgical treatment with insufficient diathesis correction is burdened with a high risk of bleeding complications. The aim of the study was to evaluate the surgical outcome in patients with congenital factor VII deficiency and assessment of the efficacy and safety of recombinant activated factor VII (rFVIIa) used for perioperative hemostatic coverage in our two schemas of substitutive therapy. Material and methods: In the years 2002-2017 a total of 22 patients with congenital factor VII deficiency were subjected to surgery. Substitution therapy relied on rFVIIa used in two schemas. One involved 15 patients with factor VII activity of <10% of normal value who were injected rFVIIa at a dose of 30 μg/kg b.w. every 12 hours on surgery day, 15 μg/kg b.w. every 12 hours on the first postoperative day and 15 μg/kg b.w. every 24 hours on the following days. The second schema involved 7 patients with factor VII activity of 10-25% of normal value who were given rFVIIa at a dose of 15 μg/kg b.w. every 12 hours on surgery day and the first postoperative day; then the same dose was administered every 24 hours on consecutive days. The treatment continued for 4-10 days. Results: In 22 patients a total of 26 surgeries were performed; 17 surgeries in 15 patients with factor VII <10% of normal and 9 in 7 patients with factor VII deficiency of 10-25% of normal. The surgeries included: 9 cholecystectomies (8 laparoscopic, 1 open), 7 thyroidectomy procedures, 2 exploratory laparotomies, 1 left hemicolectomy, 1 total proctocolectomy, 3 inguinal hernia repairs and 3 excisions of varicose veins. One patient with factor VII activity of 9% required an additional dose of rFVIIa in the intraoperative period due to diathesis bleeding. Intraoperative hemostasis was normal for all other patients; no postoperative hemorrhagic complications were reported. In patients with FVII activity <10% average daily dose of rFVIIa was 31.3 (range 20-56) μg/kg b.w., total daily dose 186 (136-303) µg/kg b.w., total dose of rFVIIa - 15.2 (12-112) mg. In patients with FVII activity 10-25% the doses were 21.2 (15-31), 117 (46-271) µg/kg b.w. and 9.1 (6-17) mg respectively.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 5; 1-5
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Skleroterapia żylaków przełyku u chorych na hemofilię z marskością wątroby – prospektywne, kontrolowane badanie kliniczne
Autorzy:
Szczepanik, Andrzej B
Pielaciński, Konrad
Oses-Szczepanik, Anna M
Huszcza, Sławomir
Misiak, Andrzej
Dąbrowski, Wojciech P
Gajda, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392565.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
hemofilia
żylaki przełyku
krwawienie
endoskopowa skleroterapia
marskość wątroby
Opis:
Wstęp: Krwotok z żylaków przełyku u chorych na hemofilię jest niezwykle groźny ze względu na wrodzony niedobór lub brak czynników krzepnięcia VIII (w hemofilii A) lub IX (w hemofilii B), obniżoną syntezę czynników krzepnięcia II,VII, IX, X w przebiegu przewlekłej choroby wątroby oraz małopłytkowość hiperspleniczną. Cel: Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa endoskopowej skleroterapii w ostrym krwotoku z żylaków przełyku oraz w profilaktyce wtórnej krwotoku, jak też określenie optymalnej aktywności niedoborowych czynników krzepnięcia i czasu stosowania leczenia substytucyjnego pozwalających na zapewnienia hemostazy po zabiegach skleroterapii. Materiał i metody: Prospektywnej analizie poddano 22 chorych na hemofilię (A-19, B-3) ze współistniejącą marskością wątroby i czynnym krwotokiem z żylaków przełyku, u których wykonano skleroterapię. Chorych, którzy przeżyli, zakwalifikowano do powtarzanych co 3 tygodnie zabiegów skleroterapii w ramach wtórnej profilaktyki krwotoku (grupa badana). Leczenie substytucyjne stosowano przez 3 doby. Polegało ono na przetaczaniu brakującego czynnika w takich dawkach, aby aktywność czynnika VIII wynosiła 80–100% normy w 1. dobie i 60–80% w 2.-3. dobie, zaś czynnika IX odpowiednio 60–80% i 40–60%. Grupę kontrolną stanowiło 20 chorych z marskością wątroby bez hemofilii, porównywalnych pod względem wieku, płci, stopnia zaawansowania marskości wątroby, którzy zostali poddani analogicznemu postępowaniu leczniczemu. Wyniki: Zatrzymanie krwotoku uzyskano u 21 z 22 chorych na hemofilię (95%). Powikłania stwierdzono u 3 chorych, 2 chorych zmarło. W grupie kontrolnej odsetek hemostazy, powikłań i zgonów nie wykazywał statystycznie istotnych różnic w porównaniu z grupą badaną. U 18 z 20 (80%) chorych na hemofilię poddanych wtórnej profilaktyce krwotoku uzyskano całkowitą eradykację żylaków po wykonaniu od 4 do 7 zabiegów obliteracji (średnio 5,4). Nawroty krwawień zanotowano u 15% pacjentów, powikłania u 20%; jeden chory zmarł. Czas od wystąpienia krwotoku do uzyskania eradykacji wynosił 12–21 tygodni (średnio 15,2). Wyniki w grupie kontrolnej nie wykazywały statystycznie istotnych różnic w porównaniu z grupą badaną. Zużycie koncentratów czynnika VIII wyniosło: w hemofilii A, w postaci ciężkiej – 80,9 j/kg/dobę, w hemofilii A z inhibitorem <5 BU – 95,2 j/kg/dobę, w łagodnej – 64,2 j/kg/dobę, zaś w hemofilii B ciężkiej – 91,6 j/kg/dobę. Wnioski: Skleroterapia jest skuteczną metodą zatrzymania krwotoku z żylaków przełyku u chorych na hemofilię i zlikwidowania żylaków w ramach wtórnej profilaktyki krwotoku. Trzydniowe leczenie substytucyjne w zastosowanych przez nas dawkach jest wystarczające do zapewnienia hemostaty i uniknięcia powikłań krwotocznych.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 1; 29-34
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sclerotherapy of esophageal varices in hemophilia patients with liver cirrhosis – a prospective, controlled clinical study
Autorzy:
Szczepanik, Andrzej B
Pielaciński, Konrad
Oses-Szczepanik, Anna M
Huszcza, Sławomir
Misiak, Andrzej
Dąbrowski, Wojciech P
Gajda, Sławomir
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1392541.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
hemophilia
esophageal varices
bleeding
endoscopic sclerotherapy
liver cirrhosis
Opis:
Introduction: Bleeding from esophageal varices is a serious clinical condition in hemophilia patients due to congenital deficiency or lack of clotting factors VIII (in hemophilia A) and IX (in hemophilia B), decreased clotting factor II, VII, IX, X synthesis in the course of chronic liver disease and hipersplenic thrombocytopenia. The aim of this study was to assess the efficacy and safety of endoscopic sclerotherapy in acute esophageal variceal bleeding and in secondary prophylaxis of hemorrhage. The aim was also to investigate the optimal activity of deficiency factors VIII or IX and duration of replacement therapy required to ensure proper hemostasis after sclerotherapy procedures. Material and methods: 22 hemophilia patients (A-19, B-4) with coexistent liver cirrhosis and active esophageal variceal bleeding treated with endoscopic sclerotherapy were subjected to prospective analysis. The patients who survived were qualified to repeated sclerotherapy procedures every 3 weeks within secondary prophylaxis of bleeding (investigated group). A 3-day substitution therapy enhanced the infusion of the deficient or lacking factor in doses allowing to reach 80-100% of normal value activity of factor VIII on the 1st day and 60-80% in the next two days. The desired activity of factor IX was 60-80% and 40-60% respectively. The control group consisted of 20 non-hemophiliac patients with liver cirrhosis comparable in terms of age, sex, stage of advancement of liver cirrhosis, who underwent the same medical proceedings as the investigated group. Results: Active esophageal bleeding was stopped in 21 of 22 (95%) hemophilia patients. Complications were observed in 3 patients; 2 patients died. The rate of hemostasis, complications and deaths in the control group were comparable and no statistical differences were found. In hemophilia patients subjected to secondary prophylaxis of hemorrhage, in 18 of 20 (80%), complete eradication of esophageal varices was achieved after 4 to 7 sclerotherapy procedures in 1 patient (average 5.4). Recurrent bleeding was observed in 15% of patients, complication in 20%; 1 patient died. Time lapse from bleeding to eradication was 12-21 weeks (average 15.2). In the control group the rate of variceal eradication, complication and deaths was comparable and no statistical differences were found. The usage of factor VIII concentrates was as follows: in hemophilia A, in a severe form - 80.9 U/kg b.w./day, in hemophilia A in a severe form with an inhibitor <5 BU – 95.2 U/kg b.w./day, in mild form – 64.2 U/kg b.w./day and in severe hemophilia B – 91.6 U/kg b.w./day. Conclusions: Sclerotherapy is an effective method in the management of esophageal variceal bleeding in hemophilia patients. It is also effective for total eradication of varices when applied as a secondary prophylaxis of hemorrhage. In our opinion, a 3-day replacement therapy at the applied doses is sufficient to ensure hemostasis and avoid bleeding complications.
Źródło:
Polish Journal of Surgery; 2018, 90, 1; 29-34
0032-373X
2299-2847
Pojawia się w:
Polish Journal of Surgery
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-10 z 10

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies