Wszystkie pola: symptoms - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Urazy nerek – objawy i diagnostyka
Renal injuries – symptoms and diagnostics
Autorzy:: Ząbkowski, Tomasz
Skiba, Ryszard
Grabińska, Agnieszka
Maliborski, Artur
Syryło, Tomasz
Zieliński, Henryk
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032972.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: diagnostic methods
haematuria
injury
kidney
symptoms
nerka
uraz
krwiomocz
objawy
metody diagnostyczne
Opis:: The authors present the classification, symptoms and diagnostic methods of renal injuries. These injuries can be life-threatening, but most of them are mild and can be managed conservatively. No less than 75% patients who were diagnosed with renal injuries are men. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work, victims of fights and assaults. The results of conducted studies indicate that haematuria, pain and ecchymosis in the lumbar region, fractured ribs as well as abdominal mass can be the symptoms of renal injury. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The mechanism of injury, its placement and severity are the standard guidelines within a choice of diagnostic methods and indications for treatment’s strategy. The imaging examinations are necessary in diagnostics of abdomen injuries with a suspicion of renal injury. Among the imaging examinations used in diagnostics of injuries of urogenital system and renal injuries it is to enumerate: ultrasonography, computed tomography, urography, arteriography and angiography. Computed tomography of abdomen with contrast injected into an intravenous line is a gold standard in diagnostics of renal injuries. If computed tomography is not available, it is recommended to perform ultrasonography as an examination of first choice.
Autorzy przedstawiają klasyfikację, objawy i metody diagnostyczne urazów nerek. Urazy te mogą zagrażać życiu, jednak większość z nich ma łagodny przebieg i można je leczyć zachowawczo. Aż 75% pacjentów, u których stwierdzono uszkodzenia nerek, to mężczyźni. Grupę szczególnie narażoną stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy, ofiary bójek i napadów. Z przeprowadzonych badań wynika, że objawami urazu nerek mogą być: krwiomocz, bóle i zasinienia w okolicach lędźwiowych, złamania żeber, napięty brzuch. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Mechanizm urazu, jego umiejscowienie i ciężkość stanowią podstawowe wytyczne w wyborze metod diagnostycznych oraz postępowania leczniczego. Niezbędnym elementem diagnostyki urazu jamy brzusznej z podejrzeniem uszkodzenia nerek jest wykonanie badań obrazowych. Wśród badań obrazowych mających zastosowanie w diagnostyce urazów układu moczowo-płciowego oraz nerek należy wymienić: ultrasonografię, tomografię komputerową, urografię, angiografię i arteriografię. Tomografia komputerowa jamy brzusznej z dożylnym podaniem środka cieniującego stanowi złoty standard w diagnostyce urazów nerek. Przy braku dostępności tomografii komputerowej zalecane jest wykonanie ultrasonografii jako badania pierwszego rzutu.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 263-266
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Wyrzynanie się zębów mlecznych – symptomy towarzyszące czy przypadkowe współistnienie w czasie?
Primary tooth eruption – teething-associated or coincidental symptoms?
Autorzy:: Torlińska-Walkowiak, Natalia
Rataj-Kulmacz, Agata
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032980.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: deciduous dentition
paediatric dentistry
primary teeth
teething-associated symptoms
tooth eruption
uzębienie mleczne
wyrzynanie się zębów
zęby mleczne
objawy towarzyszące ząbkowaniu
matologia dziecięca
stomatologia dziecięca
Opis:: Teething is a part of the body growth and maturity process and is affected by many factors, both local and systemic. This paper attempts to evaluate possible relationship between teething and concurrent local or systemic symptoms, basing on the data presented by literature. Teething has been the focus of study for paediatricians and paediatric dentists alike for decades now. Nevertheless, the question whether some symptoms concurrent with teething are related to it or just occurring accidentally in time has never been answered. Among main possible concurrent symptoms and signs are: biting, drooling, gum-rubbing, sucking, irritability, wakefulness, ear-rubbing, facial rash, decreased appetite for solid foods, mild temperature, congestion, sleep disturbance, stool looseness, increased stool number, decreased appetite for liquids, cough, rash other than facial rash, fever, vomiting. Teething observations are usually done as a retrospective study, on groups comprising various number of members. The compiled data are noted by parents, rather than qualified medical staff. Available literature does not give a clear answer if teething is preceded by symptoms or signs exclusively specific to it. It is assumed that no symptom can be considered prodromal of teething and in every individual case different potential causative factors should be taken into account, while severe systemic symptoms require medical consultation.
Wyrzynanie się zębów jest powiązane z ogólnym procesem wzrastania i dojrzewania organizmu człowieka, a warunkuje je wiele czynników ogólnych i miejscowych. Celem tej pracy jest próba oceny zależności między wyrzynaniem się zębów a towarzyszącymi objawami miejscowymi lub ogólnymi w oparciu o dane z piśmiennictwa. Należy zauważyć, że choć zagadnienia związane z ząbkowaniem przyciągają uwagę zarówno pediatrów, jak i stomatologów dziecięcych od dziesiątek lat, to jednak do tej pory nie została wyjaśniona kwestia, czy występujące zaburzenia są spowodowane tym procesem, czy przypadkowo współistnieją w czasie. Wśród potencjalnych objawów współistniejących wymienia się głównie: ślinienie, nagryzanie, pocieranie dziąseł, ssanie, zwiększoną drażliwość, czuwanie, pocieranie ucha, zmniejszenie apetytu na pokarmy stałe lub płyny, wysypkę na twarzy lub poza jej obszarem, umiarkowane zwiększenie temperatury, gorączkę, przekrwienie błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia snu, luźne stolce, zwiększenie liczby wypróżnień, kaszel i wymioty. Obserwacje ząbkowania u dzieci prowadzone są najczęściej retrospektywnie, na grupach o różnej liczebności. Dane odnotowują rodzice, rzadziej wykwalifikowany personel medyczny. Z dostępnych w piśmiennictwie informacji nie wynika, by wyrzynanie się zębów było poprzedzone swoistymi objawami. Przyjmuje się, że skoro żaden symptom nie może być uznany za zwiastun zbliżającego się ząbkowania, każdorazowo powinny być uwzględnione inne potencjalne czynniki wywołujące dolegliwości, a nasilone objawy ogólnoustrojowe wymagają konsultacji lekarskiej
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 272-275
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Wpływ diety wegetariańskiej na występowanie objawów gastroenterologicznych
Effects of vegetarian diet on gastrointestinal symptoms
Autorzy:: Ostrowski, Bartosz
Malinowska, Agnieszka
Budzyńska, Agnieszka
Nowakowska-Duława, Ewa
Hartleb, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034798.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dolegliwości gastroenterologiczne
weganizm
wegetarianizm
Opis:: Introduction: More than million Polish people and 420 million individuals around the world have a vegetarian diet. Aim of the study: To evaluate the effects of vegetarian and vegan diets on gastrointestinal symptoms. Material and methods: The study included 1,209 individuals (886 from Poland and 323 from the United States of America). In the study population, 702 individuals declared following a vegetarian diet and 365 a vegan subtype of this diet. The control group included 142 individuals who had no dietary restrictions. All subjects completed a questionnaire composed of 31 questions. It was available online and was posted on vegetarian internet forums. Results: Before diet change, 60% of future vegans and 52% of future vegetarians experienced bloating and a sense of fullness; 32% and 25%, respectively, suffered from heartburn, nausea or vomiting; 44% and 35% had a tendency for constipation; 11% of subjects in both groups had a poor appetite and 3% of vegans and 2% of vegetarians had skin problems. After diet transition 84% of vegans and 74% of vegetarians reported health improvement (p = 0.002). Bloating and a sense of fullness decreased to 13% in vegans and 12% in vegetarians (p < 0.001), heartburn, nausea and vomiting to 2% and 4%, respectively (p < 0.001), poor appetite to 2% and 3% (p = 0.001), and bowel movement problems to 8% and 4% (p = 0.001). The rate of skin problems rose to 10% in vegans and 16% in vegetarians (p = 0.001). Conclusions: After the introduction of a vegetarian or vegan diet in the lives of the subjects a significant decrease in gastrointestinal complaints was observed; however, this was accompanied by an increase in the rate of skin problems.
Wstęp: Ponad milion Polaków oraz 420 mln ludzi na całym świecie stosuje dietę wegetariańską. Cel: Ocena wpływu diety wegetariańskiej i wegańskiej na występowanie objawów gastroenterologicznych. Materiał i metody: Do badania włączono 1209 osób (886 z Polski oraz 323 ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej – USA). Dietę wegetariańską deklarowało 702 ankietowanych, a 365 osób stosowało wegański podtyp tej diety. Grupę kontrolną stanowiły 142 osoby niestosujące ograniczeń dietetycznych. Wszyscy badani wypełniali kwestionariusz składający się z 31 pytań. Był on dostępny online i umieszczany na forach społecznościowych zrzeszających wegetarian. Wyniki: Przed zastosowaniem diety u 60% wegan oraz 52% wegetarian występowały wzdęcia i uczucie pełności w jamie brzusznej, u 32% i 25% – zgaga, nudności lub wymioty, u 44% i 35% – tendencja do zaparć, u 11% w obu grupach – słabe łaknienie, zaś odpowiednio u 3% i 2% – zmiany skórne. Po zastosowaniu diety 84% wegan i 74% wegetarian zgłosiło poprawę stanu zdrowia (p = 0,002). Wzdęcia lub uczucie pełności zmniejszyły się odpowiednio do 13% i 12% (p < 0,001), zgaga, nudności i wymioty – do 2% i 4% (p < 0,001), słabe łaknienie – do 2% i 3% (p = 0,001), zaburzenia wypróżniania – do 8% i 4% (p = 0,001). Częstość zmian skórnych wzrosła do 10% u wegan i do 16% u wegetarian (p = 0,001). Wnioski: Po wprowadzeniu diety wegetariańskiej lub wegańskiej obserwowano istotne zmniejszenie częstości występowania dolegliwości gastroenterologicznych, lecz towarzyszyło temu zwiększenie częstości występowania zmian skórnych.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 4; 402-406
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Praktyczne aspekty leczenia zaparć stolca u dzieci
Practical aspects of treatment of constipation in children
Autorzy:: Malczyk, Żaneta
Jarzumbek, Anna
Kwiecień, Jarosław
Ziora, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033293.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: constipation
diagnostics
fibre
symptoms
treatment
zaparcie
objawy
diagnostyka
leczenie
błonnik
Opis:: Chronic constipation is one of the most common complaints among children. It is a cause of about 3% visits in paediatric outpatient clinic. The problem, which is often belittled, is an unpleasant and persistent complaint for both child and its family. The causes of constipation may be both organic and non-organic. Among non-organic problems, the most important is probably the chronic retention of faeces, which is made by incorrect hygienic habits, incorrect diet, and insufficient physical activity. The problem often appears when child’s environment changes, for example when child goes to kindergarten or school, which are the places where child for different reasons prevents from defecating. However, to make the final diagnosis, the organic causes should be definitely rejected, because they require causal treatment. Treatment of the most common functional constipation needs complex pharmacological and non-pharmacological methods. The therapy of constipation is usually long. The aim of therapy is to consolidate such model of defecation when child regularly deposits soft faeces without unpleasant pain. Extremely important is also a psychological support for whole family, often absorbed in difficult child’s problem. To achieve the therapeutic success a patient and conscientious cooperation between doctor and patient and his family is required, because positive and permanent effects of treatment are reached after a relatively long time.
Przewlekłe zaparcia są jedną z najczęstszych dolegliwości w populacji dziecięcej. Stanowią przyczynę około 3% wizyt w poradniach pediatrycznych. Problem, niejednokrotnie bagatelizowany, stanowi przykrą, uporczywą dolegliwość, zarówno dla pacjenta, jak i całej jego rodziny. Zaparcia mogą wynikać z przyczyn organicznych lub nieorganicznych. Wśród przyczyn nieorganicznych kluczowa wydaje się przewlekła retencja stolca, wynikająca ze złych nawyków higienicznych, niewłaściwej diety oraz zbyt niskiej aktywności fizycznej. Zaparcia często pojawiają się wraz ze zmianą otoczenia dziecka, np. po rozpoczęciu nauki w przedszkolu czy szkole, w których pacjent z różnych przyczyn powstrzymuje się od oddania stolca. W celu ustalenia ostatecznego rozpoznania należy wykluczyć przyczyny organiczne zaparć, które wymagają leczenia przyczynowego. Terapia najczęściej występujących zaparć o charakterze czynnościowym obejmuje zastosowanie kompleksowych metod farmakologicznych i niefarmakologicznych; zwykle jest długotrwała. Ma ona na celu utrwalenie takiego modelu defekacji, w którym pacjent regularnie oddaje miękki stolec bez przykrych dolegliwości bólowych. Niezwykle istotne jest wsparcie psychologiczne całej rodziny, niejednokrotnie zaangażowanej w trudny problem dziecka. Sukces terapeutyczny wymaga przede wszystkim cierpliwej i sumiennej współpracy pomiędzy lekarzem a pacjentem i jego rodziną, gdyż pozytywne i trwałe efekty leczenia osiągane są po stosunkowo długim czasie.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 1; 55-60
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Objawy pseudoalergii a zaburzenia metabolizmu histaminy
Symptoms of pseudoallergy and histamine metabolism disorders
Autorzy:: Kacik, Joanna
Wawrzyniak, Agata
Rakowska, Magda
Kalicki, Bolesław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034025.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: diamine oxidase
facial reddening
histamine intolerance
histidine
pseudoallergy
pseudoalergia
nietolerancja histaminy
oksydaza diaminowa
histydyna
zaczerwienienie twarzy
Opis:: Histamine intolerance is a poorly investigated type of hypersensitivity responsible for a number of often serious symptoms, erroneously interpreted as food allergy. Endogenous histamine originates from the histidine amino acid with the help of the histidine decarboxylase enzyme. Apart from the endogenous production histamine may be supplied to the body with food. Slow-maturing and fermenting products are characterised by particularly high levels of histamine. Some food products stimulate excessive release of histamine from stores in the body as well as containing significant amounts of it. These products include spices, herbs, dried fruits and a large group of food additives. Histamine intolerance is considered to be a condition in which the amount of histamine in the body exceeds its tolerance threshold, which leads to the development of adverse reactions. These reactions primarily include skin symptoms (pruritus, urticaria, skin reddening, acne lesions), angioedema, respiratory symptoms (nasal obstruction and watery discharge, sneezing, coughing, wheezing), gastrointestinal symptoms (abdominal cramps, diarrhoea, bloating), nervous system symptoms (headaches, fatigue, irritability, anxiety, panic attacks), cardiovascular symptoms (tachycardia, hypotension, chest pain), primary dysmenorrhoea and many more. It is estimated that nearly 1% of society is susceptible to histamine intolerance. The diagnosis of this disorder is based on observing at least two characteristic symptoms and their disappearance or improvement following histamine-free diet. A new, although not easily accessible diagnostic tool is assay for serum diamine oxidase activity, which correlates to a significant extent with symptoms of histamine intolerance. Normal activity of diamine oxidase is considered to be the amount of >80 HDU/mL, decreased activity – 40–80 HDU/mL and severely decreased activity – <40 HDU/mL. Currently the option of diamine oxidase supplementation is being considered as prevention for patients with the decreased activity of this substance.
Nietolerancja histaminy stanowi mało poznany typ nadwrażliwości, odpowiedzialny za szereg często poważnych objawów, mylnie interpretowanych jako alergia pokarmowa. Endogenna histamina powstaje z aminokwasu histydyny przy udziale enzymu dekarboksylazy histydyny. Poza endogenną produkcją histaminy amina ta może być dostarczana do organizmu wraz z pożywieniem. Szczególnie dużą zawartością histaminy charakteryzują się produkty długo dojrzewające i fermentujące. Niektóre produkty spożywcze poza znaczną zawartością histaminy stymulują również nadmierne jej uwalnianie z magazynów w ustroju. Należą do nich przyprawy, zioła, suszone owoce, a także liczna grupa dodatków spożywczych. Za nietolerancję histaminy uznaje się stan, w którym ilość histaminy w ustroju przekracza próg tolerancji organizmu, co prowadzi do rozwoju niepożądanych objawów. Wśród nich wymienia się przede wszystkim: objawy skórne (świąd, pokrzywka, zaczerwienienie skóry, zmiany trądzikowe), obrzęk naczynioruchowy, objawy ze strony układu oddechowego (obturacja i wodnisty wyciek z nosa, kichanie, kaszel, świszczący oddech), pokarmowego (kurcze brzucha, biegunka, wzdęcia), nerwowego (bóle głowy, zmęczenie, rozdrażnienie, niepokój, napady lęku), krwionośnego (tachykardia, hipotensja, ból w klatce piersiowej), pierwotne bolesne miesiączkowanie i wiele innych. Szacuje się, że prawie 1% społeczeństwa wykazuje skłonność do nietolerancji histaminy. Rozpoznanie tego zaburzenia opiera się na stwierdzeniu co najmniej dwóch charakterystycznych objawów oraz ich ustępowania bądź złagodzenia po zastosowaniu diety eliminującej histaminę z pożywienia. Nowym, aczkolwiek trudno dostępnym narzędziem w diagnostyce jest oznaczanie osoczowej aktywności oksydazy diaminowej, która w znaczący sposób koreluje z występowaniem objawów nietolerancji histaminy. Za fizjologiczną aktywność oksydazy diaminowej uważa się wartość >80 HDU/ml, za obniżoną – 40–80 HDU/ml, za bardzo obniżoną – <40 HDU/ml. Obecnie rozważa się możliwość wprowadzenia suplementacji oksydazy diaminowej jako metody profilaktycznej u pacjentów z obniżoną jej aktywnością.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 234-241
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Zespół niespecyficznych objawów chorobowych po kontakcie z toksycznymi sinicami – opis przypadku
Syndrome of unspecific symptoms after an exposure to toxic cyanobacteria – case presentation
Autorzy:: Kisiel, Agnieszka
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Roszkowska-Blaim, Maria
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032906.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: children
cyanobacteria
cyanotoxins
fever
intoxication
sinice
cyjanotoksyny
zatrucie
gorączka
dzieci
Opis:: Environmental pollution results in increasing frequency of cyanobacteria blooms occurrence in water reservoirs. Many genera of cyanobacteria may produce toxins which are dangerous for animal and human health. Intoxication may be a result of drinking contaminated water, eating contaminated fish or seafood but also due to skin exposure in recreational water during cyanobacteria bloom. Signs and symptoms of intoxication are unspecific and vary from less serious like skin irritation to death. Accept from confirmation of having contact with contaminated water or food there are no diagnostic tests available. In Poland cyanobacteria blooms occur especially during heat waves. Bellow we present a case of a girl who suffered from an unspecific syndrome after returning from holidays at The Baltic Sea during cyanobacteria bloom occurrence. Few days after swimming in the sea she presented feeling unwell, with fever, skin irritation, visual disturbances, joint pain, slightly elevated inflammatory indicators and proteinuria. On the basis of clinical presentation and results of additional tests we excluded respiratory, gastrointestinal and urinary tract infection. Signs and symptoms disappeared spontaneously within few days of observation. The fact that cyanobacteria bloom occurrence is increasing over the last few years indicates that cyanobacteria intoxication should be taken under consideration while diagnosing unspecific syndrome in children coming back from holidays at the seaside.
Z uwagi na rosnące zanieczyszczenie środowiska coraz częściej dochodzi do zakwitu sinic w wodach rekreacyjnych. Wiele gatunków sinic może produkować szkodliwe dla zdrowia zwierząt i ludzi cyjanotoksyny. Do zatrucia może dojść na skutek spożycia skażonej wody, ryb lub owoców morza, ale także poprzez bezpośredni kontakt skóry z wodą, w której doszło do zakwitu sinic. Objawy intoksykacji są niespecyficzne, od mniej groźnych, takich jak podrażnienie skóry, do poważnego zagrożenia życia, ze zgonem włącznie. Oprócz udowodnienia kontaktu ze skażoną wodą lub pożywieniem brak jest metod diagnostycznych potwierdzających zatrucie. W Polsce do zakwitu sinic dochodzi przede wszystkim podczas letnich upałów. Poniżej przedstawiamy przypadek dziewczynki, u której wystąpił zespół niespecyficznych objawów chorobowych po powrocie znad Morza Bałtyckiego w okresie zakwitu sinic. W kilka dni po kąpieli w morzu u dziewczynki obserwowano gorsze samopoczucie, gorączkę, podrażnienie skóry, zaburzenia widzenia, bóle stawów łokciowych, nieznaczne podwyższenie wskaźników stanu zapalnego oraz białkomocz. Na podstawie obrazu klinicznego oraz wyników badań dodatkowych wykluczono infekcje dróg oddechowych, nieżyt żołądkowo-jelitowy oraz zakażenie układu moczowego. Objawy choroby ustąpiły samoistnie w ciągu kilkudniowej obserwacji. Wobec narastającego w ostatnich latach problemu zakwitu sinic w zbiornikach wodnych intoksykację cyjanotoksynami należy rozważyć jako potencjalną przyczynę niespecyficznych objawów chorobowych u dzieci powracających znad morza lub jeziora w okresie letnich upałów.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 2; 193-196
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Pacjent z zespołem Marfana w gabinecie lekarza rodzinnego
A patient with Marfan syndrome in a general practitioner’s office
Autorzy:: Czerżyńska, Magdalena
Tyrakowska, Zuzanna Judyta
Wiśniewska, Anna
Rozwadowska, Emilia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033893.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: Marfan syndrome
diagnosis
general practitioner
symptoms
zespół marfana
symptomatologia
lekarz rodzinny
diagnostyka
Opis:: Marfan syndrome is a disorder of the connective tissue (fibrillins and elastins). It is an autosomal dominant disease associated with a defect of chromosome 15 which encodes fibrillin-1. The syndrome is characterised by a varying extent of connective tissue disorders. A mutation in the gene encoding connective tissue can be manifested in all organs irrespective of the patient’s age. This disorder is characterised by multiple symptoms manifested mainly in the cardiovascular and skeletal systems as well as in the organ of vision. Ghent criteria are commonly recognised in the diagnosis of Marfan syndrome. Moreover, clinical symptoms reported by patients should also be considered. Patients presenting at the office of a general practitioner with symptoms resembling Marfan-like syndromes should undergo a detailed medical interview for the presence of cardiovascular diseases in the family. A general practitioner should examine the patient, drawing particular attention to organs that are frequently affected by disorders of connective tissue encoding (chest, oral cavity and general body stature). The family of a patient with Marfan syndrome should be referred to a genetic clinic to conduct tests for the presence of gene mutation. The diagnosis of Marfan syndrome in neonates is complex since not all symptoms of the syndrome are clinically manifested. In female patients with Marfan syndrome, pregnancy is contraindicated if the size of the aorta exceeds 50 mm. In other cases, women must be informed about possible risks and monitored for a change in the width of the aorta. Sometimes, procedures of prophylactic aortic replacement on its entire course are conducted prior to a planned pregnancy. Regular echocardiographic check-ups (every 4–7 weeks) as well as cooperation of a gynaecologist and cardiologist are necessary. A general practitioner should inform the patient’s family about any sudden conditions that can develop in the course of Marfan syndrome (aortic dissection) and explain to them the algorithms of management (immediate call for an ambulance).
Zespół Marfana wynika z wady tkanki łącznej (fibryliny, elastyny). Choroba najczęściej przenoszona jest w sposób autosomalny dominujący, związany z defektem chromosomu 15 kodującego białko fibrylinę-1. Cechą charakterystyczną zespołu jest różnorodna ekspresja zaburzeń tkanki łącznej. Mutacja w genie kodującym tkankę łączną może objawić się we wszystkich narządach, niezależnie od wieku pacjenta. Zaburzenie to cechuje się mnogością objawów, manifestujących się głównie w układzie krążenia i kostno-stawowym, a także w narządzie wzroku. Powszechnie przyjętymi kryteriami rozpoznawania zespołu Marfana są kryteria Ghenta. Ocenie powinny zostać poddane także objawy kliniczne zgłaszane przez pacjenta. Osoby zgłaszające się do lekarza pierwszego kontaktu z symptomatologią zespołów marfanopodobnych powinny przejść dokładny wywiad medyczny pod kątem chorób sercowo-naczyniowych występujących w rodzinie. Lekarz rodzinny powinien zbadać pacjenta, zwracając szczególną uwagę na narządy najczęściej dotknięte zaburzeniem kodowania tkanki łącznej (klatka piersiowa, jama ustna, ogólna budowa ciała). Rodziny pacjentów z zespołem Marfana należy skierować do poradni genetycznej w celu przeprowadzenia testu na obecność mutacji. Diagnostyka noworodków jest skomplikowana, z uwagi na fakt, że nie wszystkie symptomy zespołu Marfana demonstrują się klinicznie. U pacjentek ze stwierdzonym zespołem Marfana ciąża jest przeciwwskazana, gdy wymiar aorty przekracza 50 mm. W innych przypadkach pacjentkę należy poinformować o istniejącym ryzyku oraz monitorować zmiany w szerokości aorty. Przed planowaną ciążą wykonuje się czasami zabieg profilaktycznej wymiany aorty na całym przebiegu. Nieodzowna jest stała kontrola echokardiograficzna (co 4–7 tygodni) oraz współpraca lekarza ginekologa i kardiologa. Lekarz pierwszego kontaktu powinien wyjaśnić rodzinie chorego stany nagłe mogące wystąpić w przebiegu zespołu Marfana (rozwarstwienie aorty) oraz wytłumaczyć algorytmy postępowania (natychmiastowe wezwanie pogotowia).
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2015, 11, 2; 134-144
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Azytromycyna w leczeniu zapalenia gardła i migdałków. Spojrzenie bakteriologa oraz klinicysty
Azithromycin in the treatment of pharyngitis and tonsillitis. From the point of view of bacteriologist and clinician
Autorzy:: Filczak, Krzysztof
Sybilski, Adam J.
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032447.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: azithromycin
pharyngitis
symptoms
tonsillitis
treatment
zapalenie gardła
zapalenie migdałków
objawy
leczenie
azytromycyna
Opis:: Bacteriologist’s and clinician’s point of view to infection is variable. What about bacterial infection throat and tonsil? Characteristic: Bacteriologist: Acute pharyngitis and tonsillitis (APT) mainly caused by viruses (rhinovirus, adenovirus, influenza and parainfluenza viruses, RSV). Bacterial etiology is only in 10–30%. The most common bacterial etiologic factor is Streptococcus pyogenes. The gold diagnostic standard is the throat swab culture with antibiogram. Clinician: The infection usually occurs through droplets. The incubation period continues from 12 hours to 4 days. The diagnosis is based on symptoms: sore throat, fever, headache, malaise, slight enlargement of the cervical lymph nodes. On clinical examination: swollen and congested mucous membrane of the throat. Treatment: Bacteriologist: Correct swabbing the throat has a major impact on the entire diagnostic process. We take the swab from the surface or tonsil crypts. Swab is seeded and incubated at 35–37°C. The first assessment is in 18–24 hours. In the GP practice the rapid diagnostic tests (RADT) streptococcal antigen detection clinic may be helpful. Clinician: the first step is limiting the spread of infec‑tion (elimination of contact), second – symptomatic treatment, if there is S. pyogenes etiology, the first-line treatment is fenoksymetylpenicylina (p.o. or .iv.) In case of hypersensitivity, macrolides should be used. Azithromycin: Bacteriologist: Azithromycin is macrolide, and including the spectrum of the most common pathogens causing pharyngitis and tonsillitis. Clinician: Azithromycin is an effective drug in APT, commonly used at a dose: in children (10 mg/kg once daily for three days), and adults (1×500 mg – three days). Recent studies suggest a better antibiotic activity double dose (cumulative dose – 60 mg/kg/treatment). These two approaches (bacteriologist and clinician) complement each other.
Spojrzenie bakteriologa i klinicysty na infekcje bywa różne. W pracy zaprezentowano opinie obu specjalistów na temat bakteryjnego zapalenia gardła i migdałków. Charakterystyka: Bakteriolog: Ostre zapalenie gardła i migdałków (OZGM) głównie wywołują wirusy (rynowirusy, adenowirusy, wirusy grypy i paragrypy, RSV). Tylko 10–30% przypadków ma etiologię bakteryjną. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym bakteryjnego zapalenia jest Streptococcus pyogenes. Za złoty standard diagnostyczny uchodzi badanie bakteriologiczne – posiew wymazu z gardła z antybiogramem. Klinicysta: Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą kropelkową, okres inkubacji wynosi od 12 godzin do 4 dni. Rozpoznanie ustala się głównie na podstawie objawów: bólu gardła, gorączki, bólów głowy, złego samopoczucia, niewielkiego powiększenia węzłów chłonnych szyi. W badaniu przedmiotowym stwierdza się obrzękniętą i przekrwioną błonę śluzową gardła, czasami z nalotami. Postępowanie: Bakteriolog: Prawidłowe pobranie materiału do badania bakteriologicznego ma zasadniczy wpływ na całość procesu diagnostycznego. Wymaz pobiera się z powierzchni lub krypt migdałków. Pobrany wymaz jest posiewany i inkubowany w temperaturze 35–37°C. Pierwszą ocenę przeprowadza się po 18–24 godzinach. W ambulatorium pomocne mogą być szybkie testy diagnostyczne (RADT) wykrywające antygen paciorkowcowy. Klinicysta: Kluczowe jest ograniczenie szerzenia się zakażenia (wyeliminowanie kontaktu), leczenie objawowe. W OZGM o etiologii S. pyogenes lekiem pierwszego rzutu jest fenoksymetylopenicylina (p.o. lub i.v.). W przypadku nadwrażliwości należy zastosować makrolidy. Azytromycyna: Bakteriolog: To makrolid, obejmujący w spektrum działania najczęstsze patogeny wywołujące OZGM. Klinicysta: Skuteczny lek w OZGM, stosowany w dawce: u dzieci 10 mg/kg mc. raz na dobę przez 3 dni, u dorosłych 1×500 mg przez 3 dni. Ostatnie badania sugerują lepsze działanie podwójnej dawki antybiotyku (dawka kumulacyjna – 20 mg/kg/raz na dobę przez 3 dni). Podsumowując, należy stwierdzić, że te dwa spojrzenia – klinicysty i bakteriologa – uzupełniają się.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 1; 50-56
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Alergia pokarmowa a choroby skóry u niemowląt i małych dzieci
Food allergy and skin diseases in infants and small children
Autorzy:: Czarnecka‑Operacz, Magdalena
Sadowska‑Przytocka, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032350.pdf
Data publikacji:: 2012
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: allergens
elimination diet
food allergy
food intolerance
skin symptoms
alergia pokarmowa
nietolerancja pokarmowa
alergeny
dieta eliminacyjna
wykwity skórne
Opis:: The role of food allergy in etiopathogenesis of skin diseases is a controversial problem. The incidence of food allergy in general paediatric population is 3‑8%. The most common sensitising allergens are cow’s milk proteins as well as eggs’ and nuts’ allergens. Higher incidence of food allergy has been detected in children with atopic diseases. It seems that food allergy may be the earliest sign and symptom of atopy in the atopic march. Many parents are convinced about the problem of food allergy in their children because skin lesions do exacerbate after ingestion of certain alimentary allergen. Often doctors themselves are responsible for the over‑diagnosing of food allergy and administration of restricted elimination diet without obtaining a detailed anamnesis and without performing appropriate diagnostic procedures. It is known that in the early childhood gastrointestinal and immunological systems as well as skin are not properly matured. Therefore, certain non‑immunological and/or non‑allergic reactions in relation to the food ingestion may develop. Different mechanisms of these reactions result obviously in distinct characteristics of skin lesions, different course of the disease and an appropriate spectrum of diagnostic as well as therapeutical procedures should be selected. In case of suspected food allergy, detailed diagnostics should be performed and what should be stressed results need to be evaluated in terms of their clinical importance. It seems that unjustified introduction of unnecessary elimination diets may be reduced in this particular way.
Znaczenie alergii pokarmowej w chorobach skóry jest problemem budzącym wiele kontrowersji. Częstość jej występowania określa się, według różnych źródeł, na 3‑8% ogólnej populacji dzieci. Najczęściej uczulającymi alergenami są białka mleka krowiego, alergeny jaj kurzych oraz orzechów. Częstsze występowanie alergii pokarmowej stwierdzone zostało w grupie dzieci cierpiących na schorzenia z kręgu chorób atopowych. Uważa się, że alergia pokarmowa bywa najwcześniejszą manifestacją zjawiska atopii i pierwszym etapem marszu alergicznego. Wielu rodziców jest przekonanych o problemie alergii pokarmowej u swoich dzieci. Wnioski takie wysuwają zwykle na podstawie pogorszenia stanu dermatologicznego, które wiążą ze spożyciem niektórych pokarmów. Niestety, często za błędne przekonania rodziców odpowiedzialni są sami lekarze, którzy bez przeprowadzenia szczegółowego wywiadu popartego wynikami odpowiedniej diagnostyki rozpoznają alergię pokarmową i wdrażają dietę eliminacyjną. W okresie wczesnego dzieciństwa, w związku z niedojrzałością wielu układów, w tym układu pokarmowego, immunologicznego oraz skóry, niektóre pokarmy mogą prowokować objawy, które nie zawsze słusznie określane są jako alergia pokarmowa. W praktyce klinicznej należy zwrócić uwagę na zróżnicowanie mechanizmów prowadzących do rozwoju zmian skórnych po ekspozycji na produkty pokarmowe. Ma to ścisłe odzwierciedlenie w obrazie klinicznym zmian skórnych, w przebiegu procesu chorobowego i powinno stanowić podstawę do zaplanowania odpowiedniej diagnostyki i zaproponowania właściwego postępowania leczniczego. W przypadku podejrzenia alergii pokarmowej należy przeprowadzić dokładną diagnostykę alergologiczną oraz ustalić związek ekspozycji na uczulające pokarmy z występowaniem zmian skórnych. Takie podejście istotnie zmniejsza ryzyko nieuzasadnionego wprowadzania restrykcyjnych diet eliminacyjnych.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2012, 8, 1; 56-61
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Podstawowe objawy i różnicowanie nieswoistych chorób zapalnych jelit
Basic symptoms and differentiation of inflammatory bowel diseases
Autorzy:: Wojtuń, Stanisław
Gil, Jerzy
Szwed, Łukasz
Dyrla, Przemysław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1033264.pdf
Data publikacji:: 2014
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: Crohn’s disease
endoscopy
gastrointestinal diseases
treatment
ulcerative colitis
choroby przewodu pokarmowego
choroba leśniowskiego-crohna
wrzodziejące zapalenie jelita
grubego
endoskopia
leczenie
Opis:: Ulcerative colitis (colitis ulcerosa, CU) and Crohn’s disease belong to a group of nonspecific inflammatory bowel diseases characterized by chronicity and unknown aetiology. Due to their heterogeneous pathogeneses, their clinical pictures and clinical courses vary. This results in diagnostic difficulties that are encountered despite the availability of a number of specialized tests in contemporary medicine. It is known that a condition necessary to establish a definitive diagnosis is to confirm the presence of a nonspecific inflammatory bowel disease in a histopathological examination, but laboratory tests are helpful in the initial diagnosis and demonstrate the extent and severity of the inflammatory process. C-reactive protein is the indicator of the inflammatory process, and anaemia that occurs in ulcerative colitis is due to both the chronicity of the disease and iron deficiency secondary to blood loss. Laboratory diagnosis is also applicable in the evaluation of parenteral complications concerning the liver, bile ducts, and osteoporosis. Abnormal liver function tests are frequent in inflammatory bowel diseases and may be caused by an ongoing inflammatory process typical of these diseases as well as by the pharmacological treatment implemented. Although new methods, such as computed tomography, magnetic resonance imaging and positron emission tomography, are used in diagnosing gastrointestinal diseases, endoscopy with histopathological analysis of the collected samples still is (and will be for a long time) a primary diagnostic method in the process of diagnosing, monitoring the course of treatment and oncological surveillance.
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego i choroba Leśniowskiego-Crohna należą do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit o przewlekłym przebiegu i nieznanej etiologii. Z uwagi na niejednorodną patogenezę mają zróżnicowany obraz i przebieg kliniczny, co powoduje trudności diagnostyczne pomimo dostępności wielu wielospecjalistycznych badań. Wiadomo, że warunkiem koniecznym ustalenia ostatecznego rozpoznania jest potwierdzenie nieswoistej choroby zapalnej jelit w badaniu endoskopowym i histopatologicznym, niemniej jednak badania laboratoryjne są pomocne we wstępnej diagnostyce i odzwierciedlają zasięg oraz nasilenie procesu zapalnego. Białko C-reaktywne stanowi wykładnik procesu zapalnego, a występująca we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego niedokrwistość jest wynikiem zarówno przewlekłości choroby, jak i niedoboru żelaza wtórnego do utraty krwi. Diagnostyka laboratoryjna ma również zastosowanie w ocenie powikłań pozajelitowych dotyczących wątroby i dróg żółciowych, a także osteoporozy. Nieprawidłowe wyniki prób wątrobowych są częste w chorobach zapalnych jelit i mogą być spowodowane procesem zapalnym typowym dla tych chorób, ale też stosowanym leczeniem farmakologicznym. Chociaż powstają nowe metody wykorzystywane w diagnostyce przewodu pokarmowego, takie jak tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, pozytronowa tomografia emisyjna, to jednak badanie endoskopowe z oceną histopatologiczną pobranych wycinków jest (i jeszcze długo będzie) podstawową metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu, monitorowaniu leczenia oraz nadzorze onkologicznym.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2014, 10, 1; 61-66
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Zespół nefrytyczny w wieku rozwojowym – zbieżna konfiguracja objawów, odmienna diagnoza i leczenie. Opis dwóch przypadków
Nephritic syndrome in adolescence – similar symptoms, different diagnosis and treatment. Two case reports
Autorzy:: Banaszak, Beata
Morawiec-Knysak, Aurelia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034429.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: dzieci
młodzież
ostre popaciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek
toczeń rumieniowaty układowy
zespół nefrytyczny
Opis:: The occurrence of symptoms of nephritic syndrome in the form of oliguria, arterial hypertension, proteinuria and haematuria is routinely interpreted as acute post-infectious glomerulonephritis. The two clinically similar cases of nephritic syndrome indicate the need for a differential diagnosis in order to identify the correct condition and establish appropriate therapy. In the first case, the development of nephritic syndrome was preceded by pharyngitis that had occurred 2 weeks before. A decrease in a concentration of complement components was accompanied by an increased antistreptolysin O titre. A diagnosis of acute post-streptococcal glomerulonephritis enabled the implementation of symptomatic treatment involving diuretics and hypotensive agents. Clinical improvement was seen in the second week of treatment. In the second case, there was no correlation with an infectious episode. A decrease in a concentration of complement components was accompanied by thrombocytopenia and the presence of antinuclear antibodies. This configuration of signs necessitated renal biopsy, the results of which enabled correct diagnosis of lupus nephritis and implementation of combined immunosuppressive treatment that gave a chance for preserving renal function.
Wystąpienie objawów zespołu nefrytycznego pod postacią skąpomoczu, nadciśnienia tętniczego, białkomoczu i krwinkomoczu rutynowo utożsamiane jest z rozpoznaniem ostrego poinfekcyjnego kłębuszkowego zapalenia nerek. Opis dwóch podobnych pod względem klinicznym przypadków zespołu nefrytycznego wskazuje na konieczność przeprowadzenia diagnostyki różnicowej, w celu postawienia prawidłowej diagnozy i ustalenia właściwej terapii. W pierwszym przypadku wystąpienie u dziecka zespołu nefrytycznego było poprzedzone przebytym 2 tygodnie wcześniej zapaleniem gardła. W badaniach obniżeniu stężenia składowych dopełniacza towarzyszyło zwiększenie odczynu antystreptolizynowego. Rozpoznanie ostrego popaciorkowcowego kłębuszkowego zapalenia nerek pozwoliło na włączenie postępowania objawowego, polegającego na stosowaniu diuretyków oraz leków przeciwnadciśnieniowych. Poprawę kliniczną obserwowano już w 2. tygodniu leczenia. U drugiego dziecka nie stwierdzono korelacji z epizodem infekcyjnym. W badaniach obniżeniu stężenia składowych dopełniacza towarzyszyły umiarkowana małopłytkowość oraz obecność przeciwciał przeciwjądrowych. Powyższa konfiguracja objawów stanowiła wskazanie do wykonania biopsji nerki, której obraz ostatecznie pozwolił na ustalenie rozpoznania toczniowej choroby nerek i wdrożenie skojarzonego leczenia immunosupresyjnego, dającego szansę na zachowanie funkcji nerek.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 237-245
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Bulimia psychiczna – rozpowszechnienie, objawy i leczenie z uwzględnieniem aspektu stomatologicznego
Bulimia nervosa – its prevalence, symptoms and treatment with special attention to oral health
Autorzy:: Osińska, Agata
Mozol-Jursza, Marta
Tyszkiewicz-Nwafor, Marta
Słopień, Agnieszka
Paszyńska, Elżbieta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034075.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: bulimia nervosa
dentist
diabetes
enamel erosion
psychotherapy
erozja szkliwa
lekarz stomatolog
cukrzyca
psychoterapia
Opis:: Bulimia nervosa is a serious and complex health problem encountered by many professionals, including general practitioners and dentists. The aim of the study was to describe the problem of bulimia (its prevalence, symptoms, special situations, treatment), with particular emphasis on the aspect of the oral health. The paper presents the causes and factors contributing to the disease, diagnostic criteria, the onset and the possible course of the disease, dental and oral mucosa pathologies due to bulimia as well as other comorbidities (including diabetes). The paper is of descriptive nature. The research method was based on the analysis of the available literature on bulimia nervosa supplemented by our own experience. It was concluded based on the analysed sources that appropriate diagnosis and treatment of bulimia nervosa is possible only with the cooperation of many specialists: psychiatrists or paediatric psychiatrists, dentists and general practitioners as well as other doctors if necessary. Psychotherapy is a necessary and integral aspect of treatment. Early treatment onset is essential for good treatment outcomes. Due to the low sense of illness, some patients would never meet a psychiatrist if not for the intervention of a family doctor or a dentist.
Bulimia psychiczna stanowi poważny i złożony problem zdrowotny, z którym spotyka się w swej praktyce wielu specjalistów, w tym lekarzy rodzinnych i lekarzy stomatologów. Celem pracy jest przedstawienie problemu (rozpowszechnienia bulimii, objawów, sytuacji szczególnych, leczenia) ze zwróceniem szczególnej uwagi na aspekt zmian w obrębie jamy ustnej. W niniejszym artykule opisano postulowane przyczyny i czynniki spustowe choroby, kryteria diagnostyczne, początek i możliwy przebieg, patologie zębów i śluzówek jamy ustnej w wyniku choroby, a także inne schorzenia współwystępujące z bulimią (w tym cukrzycę). Praca ma charakter poglądowy. Metodą badawczą była analiza dostępnego piśmiennictwa na temat bulimii psychicznej uzupełniona o doświadczenia własne. Na podstawie źródeł wnioskuje się, że właściwa diagnostyka i leczenie bulimii psychicznej są możliwe tylko przy współpracy wielu specjalistów: psychiatry lub psychiatry dzieci i młodzieży, stomatologa i lekarza rodzinnego oraz w razie potrzeby innych lekarzy. Niezbędny, integralny aspekt leczenia stanowi psychoterapia. Wczesne podjęcie terapii jest kluczowe dla uzyskania dobrych wyników. Z powodu niskiego poczucia choroby część pacjentów nigdy nie trafiłaby do psychiatry, gdyby nie interwencja lekarza rodzinnego lub lekarza stomatologa.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 276-284
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Bulimia psychiczna – rozpowszechnienie, objawy i leczenie z uwzględnieniem aspektu stomatologicznego
Bulimia nervosa – its prevalence, symptoms and treatment with special attention to oral health
Autorzy:: Osińska, Agata
Mozol-Jursza, Marta
Tyszkiewicz-Nwafor, Marta
Słopień, Agnieszka
Paszyńska, Elżbieta
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1034050.pdf
Data publikacji:: 2016
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: cukrzyca
psychoterapia
bulimia nervosa
dentist
diabetes
enamel erosion
psychotherapy
erozja szkliwa
lekarz stomatolog
Opis:: Bulimia nervosa is a serious and complex health problem encountered by many professionals, including general practitioners and dentists. The aim of the study was to describe the problem of bulimia (its prevalence, symptoms, special situations, treatment), with particular emphasis on the aspect of the oral health. The paper presents the causes and factors contributing to the disease, diagnostic criteria, the onset and the possible course of the disease, dental and oral mucosa pathologies due to bulimia as well as other comorbidities (including diabetes). The paper is of descriptive nature. The research method was based on the analysis of the available literature on bulimia nervosa supplemented by our own experience. It was concluded based on the analysed sources that appropriate diagnosis and treatment of bulimia nervosa is possible only with the cooperation of many specialists: psychiatrists or paediatric psychiatrists, dentists and general practitioners as well as other doctors if necessary. Psychotherapy is a necessary and integral aspect of treatment. Early treatment onset is essential for good treatment outcomes. Due to the low sense of illness, some patients would never meet a psychiatrist if not for the intervention of a family doctor or a dentist.
Bulimia psychiczna stanowi poważny i złożony problem zdrowotny, z którym spotyka się w swej praktyce wielu specjalistów, w tym lekarzy rodzinnych i lekarzy stomatologów. Celem pracy jest przedstawienie problemu (rozpowszechnienia bulimii, objawów, sytuacji szczególnych, leczenia) ze zwróceniem szczególnej uwagi na aspekt zmian w obrębie jamy ustnej. W niniejszym artykule opisano postulowane przyczyny i czynniki spustowe choroby, kryteria diagnostyczne, początek i możliwy przebieg, patologie zębów i śluzówek jamy ustnej w wyniku choroby, a także inne schorzenia współwystępujące z bulimią (w tym cukrzycę). Praca ma charakter poglądowy. Metodą badawczą była analiza dostępnego piśmiennictwa na temat bulimii psychicznej uzupełniona o doświadczenia własne. Na podstawie źródeł wnioskuje się, że właściwa diagnostyka i leczenie bulimii psychicznej są możliwe tylko przy współpracy wielu specjalistów: psychiatry lub psychiatry dzieci i młodzieży, stomatologa i lekarza rodzinnego oraz w razie potrzeby innych lekarzy. Niezbędny, integralny aspekt leczenia stanowi psychoterapia. Wczesne podjęcie terapii jest kluczowe dla uzyskania dobrych wyników. Z powodu niskiego poczucia choroby część pacjentów nigdy nie trafiłaby do psychiatry, gdyby nie interwencja lekarza rodzinnego lub lekarza stomatologa.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2016, 12, 3; 276-284
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: Etiologia, objawy i leczenie infekcyjnego zapalenia wsierdzia według aktualnych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego
Aetiology, symptoms and treatment of the infective endocarditis according to European Cardiology Society contemporary guidelines
Autorzy:: Adamska-Wełnicka, Anna
Niedolaz, Kalina
Kaźmierczak-D ziuk, Anna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032451.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: antibiotics
infective endocarditis
prevention
prosthetic valves
vegetation
infekcyjne zapalenie wsierdzia
sztuczne zastawki
wegetacje
profilaktyka
antybiotykoterapia
Opis:: The clinical manifestation of infective endocarditis is usually non-specific. The signs and symptoms may be due to various infections, auto-aggressive or rheumatologic diseases. In some cases symptoms of endocarditis can mimic neoplastic disease. It is essential to diagnose infective endocarditis correctly and start the treatment as soon as possible because the outcome of the disease may be severe or even fatal. The disease is caused by the vegetations, characteristic changes. Vegetation is a mass of different cells: platelets, inflammatory cells as well as fibrin and microorganisms. Lesions are usually found on the valves of the left heart and lead to local destruction of the inner layer of the heart muscle. Parts of vegetation may drift with the blood flow and become the cause of cerebral or peripheral thrombus. However neurological disorders such as temporary ischemic attack or stroke can by the first symptom of endocarditis, usually the disease starts with fever. Physician can also find a new murmur of valve regurgitation. It is important to emphasize that there is an growing number of endocarditis due to cardiosurgical and cardiological procedures, especially concerning prosthetic valve or permanent electrode implantation. Intravenous drug abuse by addicts also may lead to endocarditis, in those cases lesions are often found on the tricuspid and pulmonary valves. Generally the most common cause of infective endocarditis is Staphylococcus spp. Diagnosis of endocarditis is based on clinical investigation, echocardiography and blood cultures. Primary treatment consists of multidrug antibiotic therapy and has to be started as soon as possible. In some cases surgical intervention is necessary. As far as endocarditis is concerned it is also essential to know when patients should be given antibiotics as prevention treatment. The rules of prevention of endocarditis have changed many times for the last few years. In summary: although endocarditis is rare disease, it is often difficult to diagnose and may lead to death. Therefore it is important for physicians to have at least a basic knowledge of infective endocarditis.
Infekcyjne zapalenie wsierdzia (IZW) cechuje niejednorodny obraz kliniczny, z pogranicza przewlekłych, niesprecyzowanych chorób infekcyjnych, autoimmunologicznych, reumatologicznych oraz nowotworowych. Szybka diagnostyka i włączenie leczenia celowanego IZW są konieczne z uwagi na poważne rokowanie i bezpośrednie zagrożenie życia pacjenta. W procesie IZW w obrębie zastawek serca tworzą się konglomeraty bakterii, komórek zapalnych, płytek krwi i włóknika, zwane wegetacjami. Dotyczą najczęściej zastawek lewej strony serca. Wegetacje doprowadzają do miejscowej destrukcji wsierdzia oraz stanowią źródło zatorowości obwodowej. Najczęstszym objawem IZW jest gorączka, natomiast w badaniu przedmiotowym zwraca uwagę nowy szmer wysłuchiwany nad sercem, świadczący o uszkodzeniu zastawek lub nici ścięgnistych. Zdarza się, że pierwszym symptomem choroby są zaburzenia neurologiczne spowodowane udarem mózgu powstałym w mechanizmie zatorowym. W ostatnim czasie wzrasta liczba zachorowań na IZW związanych ze stosowanymi procedurami inwazyjnymi wewnątrzsercowymi z implantacją sztucznych zastawek oraz elektrod. Szczególną grupę chorych stanowią również narkomani, u których najczęściej dochodzi do zajęcia zastawek prawej strony serca. Głównym czynnikiem etiologicznym zapalenia wsierdzia są bakterie, wśród nich obecnie dominują zakażenia gronkowcowe. Rozpoznanie choroby opiera się na danych klinicznych, obrazie echokardiograficznym oraz badaniach bakteriologicznych krwi. Leczeniem przyczynowym IZW jest antybiotykoterapia wielolekowa prowadzona w warunkach szpitalnych. Konieczne jest ścisłe monitorowanie choroby i rozważenie wskazań do leczenia kardiochirurgicznego. Istotnym zagadnieniem są również metody zapobiegania zakażeniom wsierdzia. Zasady profilaktyki IZW na przestrzeni ostatnich lat uległy znacznym modyfikacjom. Infekcyjne zapalenie wsierdzia wciąż pozostaje chorobą o poważnym rokowaniu, niejednokrotnie kończącą się zgonem pacjenta, a podstawowa wiedza o tym schorzeniu wydaje się niezbędna dla każdego lekarza.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 1; 32-40
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Postępowanie z pacjentem z uchyłkami jelita grubego w zależności od postaci klinicznej choroby
The management of patient with colon diverticula depend on different clinical symptoms
Autorzy:: Tylec-Osóbka, Ewa
Wojtuń, Stanisław
Gil, Jerzy
Dyrla, Przemysław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1032916.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Medical Communications
Tematy:: diagnosis
diverticular disease of the colon
diverticulitis
diverticulum
therapy
uchyłek jelita grubego
choroba uchyłkowa okrężnicy
zapalenie uchyłków
diagnostyka
leczenie
Opis:: Diverticulosis of colon is the state of having diverticula in the colon, which are sac-like, outpocketings (protrusion) of the colonic mucosa and submucosa through weaknesses of muscle layers in the colon wall. These are more common in the sigmoid colon which is a common place for increased intracolon pressure. Diverticular disease – symptomatic form of diverticulosis – is one of the most prevalent medical conditions to affect Western populations and its prevalence increases with age up to 65% in 85 years old population. As our elderly population grows, we can anticipate a concomitant rise in the number of patients with diverticular disease. But the number of young people with this illness increased last time. The etiopathogenesis of colonic diverticulosis remains unclear. It is hypothesized that the main factor responsible for diverticulum development is a diet poor in fibre. Probably it is connected with “Western” life style. Although diverticula are often asymptomatic, their presence is associated with possible complications, such as diverticulitis, diverticular bleeding, and diverticular colitis. Symptomatic diverticular disease can range from mild, low-level symptomatology similar to that seen in irritable bowel syndrome to acute bouts of diverticulitis complicated by abscess or frank perforation. The purpose of this paper is to briefly review the epidemiology, etiopathogenesis and clinical presentations of diverticular disease, and then propose recommendations regarding appropriate diagnostic and therapeutic strategies supported by the best available current evidence.
Uchyłkowatość jelita grubego to obecność uchyłków w jelicie, które są przypominającymi kieszonki uwypukleniami (przepuklinami) błony śluzowej i podśluzowej przez błonę mięśniową jelita, w miejscach zmniejszonej oporności mięśniówki. Najczęściej występują w esicy, gdzie ciśnienie w świetle jelita jest największe. Choroba uchyłkowa jelita grubego, czyli objawowa postać uchyłkowatości, jest jedną z najczęstszych chorób występujących w populacjach krajów Europy Zachodniej i USA. Zachorowalność rośnie wraz z wiekiem – w populacji 85-latków choroba występuje u 65% osób. Ponieważ liczba osób w wieku podeszłym zwiększa się, należy spodziewać się wzrostu liczby pacjentów z tą patologią. W ostatnim czasie zwiększa się również liczba osób w młodym wieku dotkniętych tą chorobą. Etiopatogeneza uchyłkowatości jelita grubego nie jest do końca jasna. Przypuszcza się, że podstawowym czynnikiem odpowiedzialnym za powstanie uchyłku jest dieta uboga we włókna roślinne. Prawdopodobnie jest to związane z zachodnim stylem życia. Chociaż uchyłki często nie dają objawów, ich obecność wiąże się z ryzykiem powikłań, takich jak zapalenie, krwawienie z uchyłka czy zapalenie okrężnicy związane z obecnością uchyłków. Objawowa choroba uchyłkowa może mieć różny obraz kliniczny: może przebiegać łagodnie, skąpoobjawowo, podobnie jak zespół jelita nadwrażliwego, lub mogą towarzyszyć jej ciężkie ataki zapalenia uchyłków powikłanych ropniem lub perforacją. Celem pracy jest omówienie epidemiologii, etiopatogenezy, przebiegu klinicznego choroby uchyłkowej oraz zaleceń dotyczących rozpoznania i leczenia w oparciu o bieżącą literaturę medyczną.
Źródło:: Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 256-262
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:: Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "symptoms" wg kryterium: Wszystkie pola

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język