Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "komedia" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-8 z 8
Tytuł:
Archipelag Marivaux: «Wyspa niewolników» – «Wyspa Rozumu» – «Kolonia»
Marivaux’s Archipelago: «L’Île des Esclaves», «L’Île de la Raison», and «Colonie»
Autorzy:
Olkusz, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520643.pdf
Data publikacji:
2017-10-15
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Pierre de Marivaux
komedia
utopia
comedy
Opis:
W pierwszej połowie osiemnastego wieku w kulturze francuskiej, od malarstwa po literaturę, ważne miejsce zajmuje motyw wyobrażonych podróży – voyages imaginaires. Marivaux odwołuje się do tego motywu często, w najbardziej bezpośredni sposób w trzech komediach  L’île des Esclaves (Wyspa Niewolników), L’île de la Raison (Wyspa Rozumu) oraz La Nouvelle Colonie ou la Ligue des femmes (Nowa Kolonia albo Liga kobiet – wersja późniejsza: Colonie, Kolonia). Te trzy dziejące się na wyspach utwory możemy uznać za komedie obyczajowe, odnajdując w nich jednocześnie świadomą propozycję ustrojową, czyli  opowiedzenie się za zniesieniem niewolnictwa czy za równouprawnieniem kobiet. I choć taka interpretacja nie jest wykluczona, to właściwsze wydaje się analizowanie tych utworów w kategoriach ćwiczenia z wyobraźni. Są to raczej utopie, niemożliwe do zrealizowania z perspektywy Marivaux i jego czasów, przynależące do świata fantazji. Nie znaczy to jednak, że nie miały one wpływu na rozwój świadomości osiemnastowiecznych Francuzów. To „wyobrażenie niewyobrażalnego” pozwalało na przekraczanie granic i łamanie schematów i być może przyczyniło się do zmian ustrojowych skuteczniej, niż przyczyniłaby się racjonalna krytyka.
One of the important and widespread motifs in the French culture of the first half of the 18th century, from painting to literature, was that of imaginary voyages: voyages imaginaires. Marivaux makes frequent use of it in his work, most notably in his three comedies: L’île des Esclaves, L’île de la Raison, and La Nouvelle Colonie ou la Ligue des femmes (or Colonie, in its later version). All the three plays, set on islands, may be called comedies of manners, but we can find a conscious social reform proposal in them, too: Marivaux would thus be a proponent of abolishing slavery and of equal rights for women. And though such a reading should not dismissed, it seems more appropriate to analyse the works as exercises in imagination. They are utopias, from the point of view of Marivaux and his times, impossible to become a reality and thus belonging to a world of fantasy, which is not to say that they did not influence the consciousness of the 18th-century French. This “conceiving of the inconceivable” let the contemporaries go beyond their limits and break away from schematic thinking, perhaps contributing to political and social change more effectively than a rational critique would.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2017, 66, 3; 84-104
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pourceaugnac – Dreynar – Niedole obcego
Pourceaugnac and Dreynar: Tribulations of a Newcomer
Autorzy:
Kencki, Patryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30147333.pdf
Data publikacji:
2017-10-15
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Franciszek Bohomolec
Molière
komedia
historia teatru polskiego 1765–1880
comedy
history of the Polish theatre 1765–1880
Opis:
Artykuł stanowi wstęp do edycji komedii Dziedzic chytry Franciszka Bohomolca, która jest spolszczeniem utworu Moliera. Bohomolec tworzył komedie najpierw na potrzeby teatrów organizowanych przez szkoły jezuickie, a następnie dla założonej przez Stanisława Augusta sceny narodowej. W pierwszym z przywołanych okresów jezuicki poeta częstokroć adaptował dzieła twórców uznawanych dziś za klasyków. Szczególnie chętnie sięgał po komedie Molierowskie. Jako że przepisy zakonne nie pozwalały na wprowadzanie postaci kobiecych (aktorami w tych przedstawieniach byli chłopcy studiujący w jezuickich szkołach), Bohomolec zmuszony był do przekształcania wątków, postaci i motywów ich działań. W komedii Molière’a Monsieur de Pourceaugnac zmienił cel przybycia tytułowej postaci do stolicy. O ile Pourceaugnac przybywał z Limoges do Paryża po to, aby poślubić pannę kochającą kogo innego, o tyle jego polski odpowiednik Dreynar przyjeżdża z Wrocławia do Warszawy, aby przyjąć spadek ofiarowany mu przez wuja. U Molière’a za nieszczęściami, które spadną na poczciwego przybysza, stoi para słusznie broniąca swej miłości. U Bohomolca – zaniepokojony utratą schedy krewniak. Dziedzic chytry, bo taki tytuł nosi spolszczenie, zyskał więc przesłanie inne niż to, które znamy z Molierowskiego oryginału. Polska wersja ukazuje niechęć do obcego, ludzką chciwość i niemałą dawkę cynizmu. Niezasłużone upokorzenia i krzywdy, które spadają na przybysza, wpisują dzieło w nurt utworów ukazujących nadmiar ludzkiego nieszczęścia, spośród których najbardziej emblematycznym jest Justyna Markiza de Sade.
An introduction to edition of Franciszek Bohomolec comedy Dziedzic chytry [A Wily Heir], Polish version of Molière’s Monsieur de Pourceaugnac. Bohomolec wrote his comedies first for theater shows put on by Jesuit schools and then for the national stage founded by King Stanislaw August Poniatowski. In the first of these phases, the Jesuit poet often adapted works by playwrights who are now classics. One of the authors particularly favoured by him was Molière. Since the Society of Jesus did not allow female characters on stage (the actors performing in the shows were the boys studying in the Jesuit schools), Bohomolec was forced to remodel some motifs, characters and their motivations. Taking Molière’s Monsieur de Pourceaugnac for adaptation, he decided to replace the reason why the title character arrived in the capital. Pourceaugnac travelled from Limoges to Paris to marry a woman who was in love with another man, whereas his Polish counterpart, Dreynar, comes from Wrocław to Warsaw to accept an inheritance from his uncle. In Molière’s play, the misfortunes that befell the good-natured newcomer were concocted by the couple rightfully defending their love. In Bohomolec’s case, the culprit is a relative who is anxious not to lose claim to the inheritance. Dziedzic chytry [A Wily Heir] is thus provided with a message quite different from Molière’s original. The Polish version conveys avarice, hostility towards the stranger, and not a small dose of cynicism. The undeserved indignities and grievances visited upon the newcomer situate the play among the literary works which present an overabundance of human misery, the most emblematic of them being Justine by Marquis de Sade. 
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2017, 66, 3; 43-83
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jolanta Dygul, «Metateatralność w dramaturgii Carla Goldoniego», Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2012
A Review of Jolanta Dygul's Book 'Metateatralność w dramaturgii Carla Goldoniego'
Autorzy:
Hernik Spalińska, Jagoda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29520123.pdf
Data publikacji:
2016-09-30
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Carlo Goldoni
teatr włoski 1700-1800
komedia dell'arte
metateatr
Italian theater 1700-1800
commedia dell’arte
metatheater
Opis:
Metateatralność w dramaturgii Carla Goldoniego Jolanty Dygul to książka o życiu objazdowych zespołów teatralnych we Włoszech (ze szczególnym uwzględnieniem Wenecji) w XVIII wieku i o mechanizmach społecznych związanych z ich funkcjonowaniem. Głównym tematem książki są metateatralne sztuki Goldoniego, których korpus rozwinął się w weneckim okresie jego twórczości. Książka łączy w sobie aspekty metodologiczne i historyczne. Autorka przedstawia propozycję kategoryzacji autoreferencyjnych sztuk włoskich XVII wieku w modelu strukturalnym, zapożyczonym z monografii Georges'a Forestiera, gdzie został on opracowany na potrzeby badań nad dramaturgią francuską tego samego okresu. Dalej autorka przyjmuje za Sławomirem Świontkiem, że istnieją trzy rodzaje sposobów przejawiania się metateatralności w teatrze i odpowiadają one poszczególnym sposobom, w jakie Goldoni wykorzystywał autoreferencyjne formy teatralne, a więc po kolei, Dygul omawia w osobnych rozdziałach "prologi i komplementy" zamówione przez aktorów, "utwory okolicznościowe skomponowane na rozpoczęcie i zakończenie sezonów teatralnych" oraz "komedie, w których uczynił problemy teatru tematem dialogów swoich bohaterów". W swojej książce Dygul przedstawia teatr, który pełnił rolę "celebryty" i dzięki temu mógł poświęcić tak wiele czasu spektaklowi, by zwrócić na siebie uwagę. Walka o widza między konkurującymi ze sobą zespołami - zjawisko, na które autorka kładzie nacisk - musiała być czymś publicznie znanym, szeroko komentowanym i ekscytującym, aby liczne aluzje i niuanse z nią związane były łatwe do zrozumienia i bawiły publiczność. Wpływ aktorów na twórczość Goldoniego stanowi podstawę zarówno strategii badanej przez Dygul, jak i jej własnej linii dyskursu. Wiele uwagi poświęcono również badaniu relacji autor-aktor i autor-widz, a także okolicznościom, w których wyłonił się zawód dramatopisarza.
Metateatralność w dramaturgii Carla Goldoniego (Metatheatricality in Carlo Goldoni's Plays) by Jolanta Dygul is a book about the life of touring theatre companies in Italy (with a special emphasis on Venice) in the 18th century and the social mechanisms connected with how they functioned. The metatheatrical plays by Carlo Goldoni, whose corpus had developed in the Venetian period of his work, make up the book’s major subject matter. The book combines the aspects of methodology and history. The author presents a proposal to categorize self-referential Italian plays of the 17th century in a structural model, borrowed from Georges Forestier’s monograph, where it has been devised for the purposes of studying the French dramaturgy of the same period. Further on, the author assumes, following Sławomir Świontek, that there are three kinds of ways in which metatheatricality manifests itself in theatre, and they correspond with particular ways in which Goldoni utilized self-referential theatrical forms, and thus, in turn, Dygul discusses in separate chapters the “prologues and compliments” commissioned by actors, “occasional pieces composed for the beginnings and ends of theatre seasons,” and the “comedies where he made problems of theatre a subject matter of his characters’ dialogues.” In her book, Dygul presents the theatre that acted as a “celebrity” and could therefore spend so much of the performance time drawing attention to itself. The struggle for the viewer between competing companies—a phenomenon that the author lays a stress on—must have been something publicly known, widely commented upon and exciting for the numerous allusions and nuances of it to be easily comprehended and entertaining for the public. The influence exerted by the actors on Goldoni’s creative work constitutes the grounds for both the strategy studied by Dygul and for her own line of discourse. Much attention is also given to the study of the author-actor and author-spectator relations as well as to the circumstances in which the profession of the playwright emerged.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 3; 199-208
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Opium nieszkodliwe teatru, czyli o «Tragedii Eumenesa» Tadeusza Rittnera
Theater’s Harmless Opium: «The Tragedy of Eumenes» by Tadeusz Rittner
Autorzy:
Brzozowska, Sabina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/30146731.pdf
Data publikacji:
2022-06-29
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Tadeusz Rittner
comedy
Polish drama
Polish theater 1918–1939
Zbigniew Raszewski
komedia
dramat polski
teatr polski 1918–1939
Opis:
Zbigniew Raszewski uznał Tragedię Eumenesa za jedną z najgorszych sztuk Tadeusza Rittnera. W artykule podjęto próbę polemiki z opinią Raszewskiego. Uwzględniono życzliwe recenzje po premierze w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w 1920 i pozytywną opinię Lesława Eustachiewicza z 1961, a także recenzje po niepowodzeniu sztuki na deskach Reduty w 1922 roku, które paradoksalnie odsłoniły potencjał tekstu Tragedii Eumenesa, czyli możliwość wystawiania go w różnych konwencjach. Podstawą polemiki jest uważna lektura rękopisu. Komedia Rittnera posługuje się poetyką groteski, farsy, ironii, przede wszystkim jednak operuje jawną teatralnością oraz kategorią snu jako niby-rzeczywistości. Autorka znajduje podstawy teoretyczne tego późnego dramatu Rittnera w jego programowym artykule O snach i bajkach (1909), w którym pisarz nie odżegnuje się od kiczu i baśniowej rekwizytorni. Analiza utworu prowadzi do wniosku, że w Tragedii Eumenesa Rittner świadomie dialoguje z estetyką schyłku monarchii habsburskiej, z jej fascynacją maskaradą i teatrem hiszpańskim oraz poetyką snu i awanturniczej baśniowości, a zarazem otwiera tekst na liczne możliwości inscenizacyjne.
According to Zbigniew Raszewski, Tragedia Eumenesa (The Tragedy of Eumenes) was one of Tadeusz Rittner’s worst plays. The present article engages polemically with this opinion. It evokes favourable reviews that followed the play’s 1920 premiere at the Juliusz Słowacki Theater in Kraków, as well as Lesław Eustachiewicz’s positive assessment from 1961. It also revisits the reviews of the 1922 flop at the Reduta Theater, which, paradoxically, reveal the text’s potential, namely the possibility of reading of the manuscript. Rittner’s comedy employs a poetics of the grotesque, farce, and irony, and, above all, uses overt theatricality and the category of dream as quasi reality. The author of the article identifies the theoretical foundations of this late drama in Rittner’s programmatic essay O snach i bajkach (On Dreams and Fairy Tales, 1909), where he does not renounce kitsch or fairy-tale props. The analysis leads to the conclusion that in The Tragedy of Eumenes, Rittner consciously engages in a dialogue with the aesthetics characteristic of the decline of the Habsburg monarchy—with its fascination with masquerade and Spanish theatre, as well as the poetics of dream and adventurous fairy-tale—and at the same time opens his text to multiple staging possibilities.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 2; 57-82
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oświeceni się śmieją: O «Próbie» Marivaux
The Enlightened Laugh: Marivaux’s «L’Épreuve»
Autorzy:
Majewska, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/36126848.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Marivaux
oświecenie
komedia
Comédie-Italienne
fausse gaieté
eksperyment
gra
okrucieństwo w komedii
Enlightment
comedy
experiment
game
cruelty in comedy
Opis:
Artykuł dotyczy późnej sztuki Pierre’a de Marivaux, zatytułowanej Próba (premiera w 1740 w Comédie-Italienne). Utwór został wpisany w kontekst życia i dzieła autora, zwłaszcza jego konfliktu z Voltairem i związków z aktorami Riccoboniego. Próba została ujęta jako przykład typowej dla Marivaux komedii, w której lekka i błaha z pozoru fabuła kryje daleki od oświeceniowego optymizmu „mroczny obraz duszy ludzkiej”, fausse gaieté – by posłużyć się określeniem Lecha Sokoła. Autorka poddaje analizie motywacje postaci, skupiając się nad tym, jaką rolę w tytułowej próbie pełni gra ich przynależnością społeczną. Podstawą lektury dramatu – przykładów marivaudage’u, rozwiązań dramaturgicznych, konstrukcji postaci oraz finału – jest polskie niepublikowane tłumaczenie Jerzego Radziwiłowicza zestawione z francuskim oryginałem. W artykule omówiona została także teatralna recepcja Próby w Polsce: realizacje w teatrze (Teatr Polski w Poznaniu, 1985), w telewizji (Teatr Telewizji, 1985) i w radiu (Teatr Polskiego Radia, 2013). Przedmiotem refleksji są również różnice między polskimi (niepublikowanymi) przekładami tekstu: Stanisława Hebanowskiego, Ewy Bułhak i Jerzego Radziwiłowicza.
This article discusses a late play by Pierre de Marivaux: L'Épreuve (The Test), which premiered in 1740 at Comédie-Italienne. The piece is situated in the context of the author’s life and work, with particular regard to his conflict with Voltaire and his relations with Riccoboni’s actors. L'Épreuve is approached as exemplifying Marivaux’s typical comedy, in which under a seemingly light and trivial plot lies a “dark image of the human soul”, quite remote from Enlightenment optimism: fausse gaieté, to borrow the term used by Lech Sokół. The article offers an analysis of the characters’ motivations, focusing on the function of playing with their social position in the eponymous test. The interpretation – examples of marivaudage, dramaturgic solutions, the construction of the characters, and the finale – is based on an unpublished Polish translation by Jerzy Radziwiłowicz, juxtaposed with the French original. The article also discusses the Polish reception of L'Épreuve: in the theatre (Teatr Polski, Poznań, 1985), in the TV (Teatr Telewizji, 1985) and in the radio (Teatr Polskiego Radia, 2013), and addresses the differences between three Polish (unpublished) translations: by Stanisław Hebanowski, Ewa Bułhak, and Jerzy Radziwiłowicz.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 1; 25-50
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Gennaro Sacco, słynny Coviello, i jego trzy sztuki
Gennaro Sacco, the Famous Coviello, and His Three Plays
Autorzy:
Dygul, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29432230.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Gennaro Sacco
Coviello
komedia dell'arte
typy komiczne
repertuar
wariantowość postaci
dystrybucja ról
commedia dell’arte
comic types
repertoire
character variation
role distribution
Opis:
Przedmiotem artykułu jest analiza trzech utworów dramatycznych wydanych przez aktora-autora teatru dell’arte, Gennara Sacca, który gościł na dworze polskim w 1699 roku. Sacco zasłynął z roli Coviella. Początkowo grał w Neapolu, potem na północy Półwyspu Apenińskiego i jak wielu włoskich aktorów oferował swój talent różnym władcom europejskim (w Celle, Warszawie, Madrycie). Prawie nic nie wiemy o jego pobycie na warszawskim dworze Augusta II, brakuje źródeł na temat repertuaru oraz składu osobowego zespołu. Zachował się jednak opublikowany w Warszawie tekst dramatyczny Commedia smascherata, ovvero i comici esaminati. Przeprowadzona w artykule analiza tej sztuki na tle dwóch poprzednich wydanych przez aktora ponad dziesięć lat wcześniej we Włoszech poszerza wiedzę o strukturze, dystrybucji i wariantowości ról w teatrze dell’arte. Przyczynia się także do określenia wpływu lokalnych warunków na sztukę włoskich artystów dell’arte przemieszczających się między ośrodkami.
This article analyzes three plays published by Gennaro Sacco, a dell’arte actor-playwright who visited the Polish royal court in 1699. Sacco became famous for his role as Coviello. He initially performed in Naples, then in the northern part of the Apennine Peninsula, and, like many Italian actors, he offered his talent to various European rulers (in Celle, Warsaw, Madrid). We hardly know anything about his stay at the Warsaw court of king Augustus II; there are no sources that would reveal the repertoire or the names of troupe members. What is extant, however, is the dramatic text of Commedia smascherata, ovvero i comici esaminati, published in Warsaw. The analysis of this play against the background of its two predecessors, published by Sacco in Italy more than a decade earlier, contributes to our knowledge of role structure, distribution, and variation in dell’arte theater. It also helps identify the impact of local conditions on the work of travelling Italian dell’arte artists.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 1; 141-157
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porcelanowa arlekinada
A Porcelain Harlequinade
Autorzy:
Raszewski, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29433182.pdf
Data publikacji:
1957
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
komedia dell’arte
dokumentacja teatralna
ikonografia teatralna
teatr w Polsce w czasach saskich
commedia dell’arte
theater documentation
theater iconography
theater in Poland 1700-1800
Opis:
Artykuł dotyczy rozwoju badań nad obecnością komedii dell’arte w Polsce oraz nad jej wpływem na kształtowanie się polskiego teatru. Autor polemizuje z badaczami polskiego oświecenia i podkreśla, że w rozważaniach na temat początków teatru zawodowego w Polsce za mało miejsca poświęca się tradycjom z czasów saskich, w tym tradycjom komedii dell’arte. Podkreśla, że waga występów mistrzów tego gatunku w Polsce, takich jak Angelo Constantini, czy Cesare D'Arbes, w pierwszej połowie XVIII wieku stanowi ważny wątek historii teatru w Polsce, a także jej związków z historią teatru w Europie. Zwraca uwagę na cenne badania Mieczysława Brahmera, Bohdana Korzeniewskiego i Barbary Król poświęcone tym zagadnieniom. Proponuje również włączenie do tych badań materiału ikonograficznego, zwłaszcza słynnych porcelanowych figurek z miśnieńskiej pracowni Johanna Joachima Kändlera (1706–1775), które przedstawiają włoskich komediantów z XVIII wieku. Autor polemizuje z tezami Sacheverella Sitwella, który twierdzi, że modeli dla tych figur dostarczył drezdeński teatr jarmarczny. Podkreśla, że wartość dokumentalną miśnieńskich należy oceniać bardzo ostrożnie, skoro znacznie wcześniej wykazano, że modelem ich znacznej części były sztychy François Joullaine’a ilustrujące historię teatru włoskiego Luigiego Riccoboniego. Stawia jednak tezę, że niektóre z nich były wzorowane na słynnych kreacjach włoskich mistrzów komedii występujących na dworze saskim w Dreźnie i Warszawie.
This article discusses the development of research into the presence of commedia dell’arte in Poland and its influence on Polish theater. The author polemically engages with the work of scholars of the Polish Enlightenment. He argues that research on the origins of professional theater in Poland has neglected the traditions of the Saxon period (1697–1763), notably those connected with commedia dell’arte. He emphasizes the importance of performances by masters of this genre, such as Angelo Constantini or Cesare D’Arbes, in the first half of the 18th century, as an important part of the history of theater in Poland and its links with the history of European theater. In this context, he draws attention to the valuable contributions by Mieczysław Brahmer, Bohdan Korzeniewski, and Barbara Król, who researched this topic. He also proposes to include iconographic material as a research source, especially the famous porcelain figurines from the Meissen workshop of Johann Joachim Kändler (1706–1775), which depict 18th-century Italian comedians. The author counters Sacheverell Sitwell’s claim that these figures were modelled on Dresden fair theater actors. He stresses that one ought to be very cautious in ascribing documentary value to the Meissen figures, as they were already proven to have been largely modelled on François Joullaine’s engravings illustrating Luigi Riccoboni’s Histoire du theatre italien. However, he posits that some of them were modelled on the famous roles of Italian comedy masters who performed at the House of Wettin courts in Dresden and Warsaw.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 1957, 6, 1; 121-130
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Komedia dell’arte w Warszawie
Commedia dellArte in Warsaw
Autorzy:
Korzeniewski, Bohdan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29519701.pdf
Data publikacji:
1954
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
komedia dell'arte
scenariusz dell'arte
Cesare D'Arbes
teatr w Polsce w czasach saskich
commedia dell'arte
scenario of commedia dell'arte
theater in Poland under Wettin dynasty
Opis:
Poprzedzona wstępem krytyczna edycja ulotnych druków odnoszących się do przedstawień dwóch zespołów włoskich komediantów dell’arte w latach 1748–1749 i 1754 w Warszawie. Zespoły, przebywające stale na dworze saskim w Dreźnie, towarzyszyły królowi Augustowi III w czasie jego pobytów w Warszawie i występowały w teatrze dworskim. Druki są programami, a zarazem scenariuszami, dwunastu komedii z lat 1748–1749 i pięciu z roku 1754. Najcenniejsza wśród nich jest polska wersja Prostaka oszukującego franta z 1754 roku, ponieważ umieszczono w niej nazwiska aktorów, w tym D’Arbesa, jednego z najsłynniejszych włoskich artystów, występującego w całej Europie. Oryginalne druki, pochodzące ze Zbiorów Załuskich w Bibliotece Narodowej, zostały spalone wraz z innymi dokumentami historii kultury polskiej przez niemieckie władze okupacyjne w czasie II wojny światowej. Autor publikuje ich wierne odpisy, które sporządził przed wojną. Omawia znaczenie tych dokumentów dla badań zarówno nad występami włoskich zespołów na dworach europejskich, jak i nad początkami teatru zawodowego w Polsce.
Complemented by an introductory essay, this critical edition gathers ephemeral prints relating to the performances by two troupes of Italian dell'arte comedians who visited Warsaw in 1748–49 and 1754. Based at the Saxon court in Dresden, the troupes accompanied the Polish King Augustus III during his stays in Warsaw, performing at the court theater. The prints are programs – and at the same time scripts – of twelve comedies from 1748–49 and five from 1754. The most valuable document is Polish program/script of the play Prostak oszukujący franta (Il goffo ingana il furbo), staged in 1754, as it lists the cast, including D’Arbes, one of the most famous Italian actors, who performed all over Europe. The original prints from the Załuski Collection in the National Library were burnt alongside other documents of Polish cultural history by the German occupation authorities during World War II. The publication contains their faithful copies, made by the author before the war. The author discusses the importance of these documents for research on the performances of Italian troupes at European courts and the beginnings of professional theater in Poland.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 1954, 3, 3/4; 29-56
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-8 z 8

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies