Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Fundacja"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 48
Tytuł:
Aceklofenak – NLPZ pierwszego wyboru w gabinecie lekarz ortopedy
Autorzy:
Marczyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409393.pdf
Data publikacji:
2021-09-07
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
aceklofenak
ból pourazowy
ból ortopedyczny
dobór leku
gabinet ortopedy
Opis:
Zespoły bólowe w obrębie narządu ruchu są powszechnym problemem licznej rzeszy chorych i leczących ich ortopedów. Zagadnienie to dotyczy zarówno chorych pourazowych, jak i ortopedycznych. Biologicznie zespoły bólowe są skutkiem drażnienia zakończeń nerwowych w poszczególnych tkankach pourazowych lub przeciążeniowych w grupie chorych ortopedycznych. W grupie chorych pourazowych zespół bólowy pojawia się w trakcie urazu lub bezpośrednio po nim. W grupie chorych ortopedycznych zespół bólowy ma charakter odmienny niż pourazowy. Rozwija się stopniowo, w miarę trwania przeciążeń biomechanicznych. Przeciążenia te postępują grawitacyjnie od „czworoboku podparcia” ku górze. Biologicznie bóle przeciążeniowe dotyczą pierwotnie tkanek okołostawowych, a w okresie późniejszym – struktur śródstawowych wynikających z asymetrii obciążeń osiowych. Celem poprawienia komfortu chorego pourazowego lub ortopedycznego konieczne jest jego zabezpieczenie przeciwbólowe, również farmakologiczne. Lek przeciwbólowy i przeciwzapalny powinien być skuteczny i bezpieczny dla chorego obciążonego innymi zespołami chorobowymi. Liczne metaanalizy piśmiennictwa wskazują aceklofenak jako lek przekonywujący w skutecznym działaniu przeciwbólowym, bez negatywnego działania na choroby współistniejące. Obszerne, wieloaspektowe piśmiennictwo udowodniło, że aceklofenak spełnia warunki skuteczności i bezpieczeństwa jako NLPZ pierwszego wyboru w gabinecie lekarza ortopedy.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(4); 315-322
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Foot Macrodactyly Associated with Klippel-Trenaunay Syndrome
Autorzy:
De Pellegrin, Maurizio
Moharamzadeh, Désirée
Placella, Giacomo
Salini, Vincenzo
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409392.pdf
Data publikacji:
2021-10-25
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
macrodactyly
Klippel-Trenaunay
foot malformation
surgery
ray resection
Opis:
Klippel-Trenaunay syndrome is a rare congenital malformation which may be associated with macrodactyly. The main problem is the need for custom-made shoes. We describe the case of a female newborn affected by Klippel-Trenaunay syndrome, with a larger and longer right foot; the difference increased progressively and, at 5 years of age, the right foot was 50% larger and 38% longer than the left one. Due to the progression of the deformity, reduction surgery was advised to reduce the foot’s width. Resection of the second ray and 2nd cuneiform was performed. The result was excellent and there were no complications during a 10-year follow-up period with a decrease of width and length difference to 10% and 4%, respectively, in comparison to the contralateral foot. There were no gait anomalies. Abnormal foot width and length represented the main problems and guided the surgical strategy. Second ray resection was effective, without complications and with a good long-term functional outcome. Possibility of wearing fashionable conventional shoes without insoles was achieved to the patient’s satisfaction.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(5); 375-380
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Clinical Evaluation and Instrumental Diagnostics in Acute Acromioclavicular Joint Dislocation
Autorzy:
Bezruchenko, Serhii
Dolhopolov, Oleksii
Yarova, Maryna
Luchko, Roman
Mazevych, Vadim
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408830.pdf
Data publikacji:
2022-03-02
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
diagnostics
sensitivity and specificity
acromioclavicular joint
MRI
outcomes
Opis:
Background. The aim was to improve the diagnosis of acromioclavicular joint dislocation by studying the capabilities and characteristics of clinical and instrumental diagnostic methods. The idea is expressed that modern clinical and instrumental diagnostic methods comprise a large number of techniques, but no single algorithm for diagnosing injury to the AC joint has been developed. A gold standard for investigating and diagnosing acute AC joint dislocation does not currently exist. Materials and Methods. A retrospective study of the characteristics and capabilities of clinical and instrumental diagnostic methods was performed in 152 patients with traumatic shoulder pathology. The patients were divided into two groups: Group I of 102 patients (67%) with acromioclavicular joint dislocation type III-VI according to Rockwood classification and Group II of 50 patients (33%) with a partial tear of the rotator cuff. Clinical and instrumental examinations involved specific provocative tests; the radiological diagnostics comprised conventional radiographs with the Zanca, axillary and Alexander views, and CT, MRI, and ultrasound examinations. Results. The characterization of examination methods was based on the records of patients in Group I and II. The most sensitive clinical test to establish Rockwood type V of acromioclavicular joint dislocation was the Paxinos test (91%). The lowest sensitivity across the tests used was observed with the active compression test to diagnose type IV of dislocation (50%). As regards the X-ray examination, the axial view was 100% sensitive for detecting type IV and VI AC joint dislocation. The Zanca view is highly sensitive for patients with Rockwood type V and Alexander view for Rockwood type III and V dislocations. The accuracy of ultrasound work-up in Group I was 95%, with 96% sensitivity and 93% specificity, while MRI accuracy was 97%, with 96% sensitivity and 98% specificity, and CT accuracy was 81%, with 83% sensitivity and 75% specificity. Conclusions. 1. Determination of the sensitivity and specificity of the X-ray examination revealed the absence of a 100% effective X-ray view for type III and V AC joint dislocation. 2. The accuracy and sensitivity of the ultrasound, MRI, and CT examinations are high. 3. There is currently no consensus on a protocol to view acute AC joint injuries. 4. Complete and timely early diagnosis of acromioclavicular dislocation allows for a differentiated approach to surgical treatment tactics, preventing possible complications and restoring the function of the injured shoulder joint to the fullest extent.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(1); 1-12
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fixing a Subtrochanteric Femoral Fracture with a Humerus Nail
Autorzy:
Peters, Jan
Köhler, Hans-Christian
Gutcke, André
Schulze, Christoph
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409176.pdf
Data publikacji:
2022-04-28
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
femoral fracture
humerus nail
off-label use
salvage solution
paraplegia
Opis:
A 17-year-old paraplegic patient sustained a subtrochanteric femoral fracture due to inadequate trauma. The unusual anatomical conditions associated with his congenital paraplegia did not allow treatment with a standard intramedullary implant for the femur. Because his soft tissues were already compromised, alternative options like plate osteosynthesis were considered unfavourable as a salvage procedure. Therefore, we used an implant designed for the humerus. A satisfactory result of osteosynthesis was achieved despite varus deformity, shortening and rotational error.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(2); 133-137
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyniki leczenia operacyjnego chrzęstniaków w obrębie ręki
Outcomes of Surgery for Enchondromas within the Hand
Autorzy:
Żyluk, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409366.pdf
Data publikacji:
2021-10-25
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
guz kości
chrzęstniak
leczenie operacyjne
wznowa
bone tumour
enchondroma
surgery
recurrence
Opis:
Wstęp. Chrzęstniaki są najczęstszymi guzami łagodnymi spotykanymi w kościach ręki. Zwykle są rozpoznawane przypadkowo na zdjęciu rtg, ponieważ rozwijają się bezobjawowo. W części przypadków pierwszym objawem jest złamanie patologiczne paliczka zajętego przez guz. Celem pracy była ocena wyników leczenia operacyjnego chrzestniaków zlokalizowanych w obrębie kości śródręcza i palców ręki. Materiał i metoda. Materiał badawczy stanowiło 24 pacjentów, 16 kobiet (67%) i 8 mężczyzn (33%), w wieku śr. 31 lat, którzy byli operowani w ośrodku autorów. Operacja polegała na wyłyżeczkowaniu zawartości guza i – w większości przypadków - wypełnieniu jamy substytutem lub przeszczepem kości. Badanie kontrolne przeprowadzono u 19 osób (79% pierwotnej grupy) po śr. 2 latach od operacji, w formie wywiadu telefonicznego. Wyniki. Połowa chorych nie miało żadnych dolegliwości i osiągnęła pełną funkcje operowanych palców, a połowa zgłaszała nieuciążliwe objawy takie jak: dyskomfort blizny pooperacyjnej, ograniczenie ruchomości palca lub nadwrażliwość na niską temperaturę. Nie zanotowano różnic w wynikach leczenia w zależności od materiału, którym wypełniano jamę po wyłyżeczkowaniu chrzęstniaka. Zanotowano 2 przypadki wznowy, po operacji z zastosowaniem substytutu kości i przeszczepu kości. Wnioski. 1. Chrzęstniaki są najczęstszymi, łagodnymi zmianami spotykanymi w kościach ręki. 2. Podstawową metodą leczenia jest ich wyłyżeczkowanie i wypełnienie jamy substytutem kości lub przeszczepem kości gąbczastej. 3. Zarówno wyniki pracy, jak i dane z piśmiennictwa wskazują, że sposób postępowania z jamą po chrzęstniaku nie ma istotnego wpływu na wyniki leczenia, które są zasadniczo dobre.
Background. Enchondromas are the most common benign bone tumours found in the hand. They are usually accidentally diagnosed on an X-ray, because they grow asymptomatically. In some cases, a pathological fracture of the involved phalanx may be the first sign. The objective of this study was to assess the results of operative treatment of enchondromas involving hand phalanges and metacarpals. Material and methods. The study group consisted of 24 patients, 16 women (67%) and 8 men, (33%), aged a mean of 31 years, who were operated on at our centre. The surgery consisted in curettage, and - in most cases - filling the bone defect with either a bone graft or a bone substitute. Follow-up assessment was performed over the telephone in 17 patients (79% of the group) at a mean of 2 years after surgery. Results. Half of the patients were asymptomatic and fully recovered functionally, whereas the other half complained of some not troublesome symptoms such as scar discomfort, limitation of finger movement or cold sensitivity. No differences were observed with regard to the material used for filling of the bone defect following curettage. Two cases of recurrence were noted after surgery: one in the bone substitute group and one in the bone graft group. Conclusions. 1. Enchondromas are the most common benign bone tumours encountered in bones of the hand. 2. The first line treatment in these lesions is curettage and filling of the bone defect with a bone substitute or cancellous bone graft. 3. Both the results of the present study and literature data show that the approach to managing the tumour cavity after curettage has no significant effect on outcomes, which are essentially satisfactory.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(5); 325-334
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Functional Instability of the Second to Fifth Metacarpophalangeal Joints
Autorzy:
Sulyma, Vadym
Kovalyshyn, Taras
Sribniak, Andrii
Bihun, Roman
Krasnovskyi, Vladyslav
Filiak, Yuliia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408852.pdf
Data publikacji:
2022-03-02
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
joint instability
metacarpophalangeal joint
non-parametric statistics
healthy volunteers
Opis:
Background. Clinically, functional instability (FI) of metacarpophalangeal joints (MCPJ) is not considered to represent a pathology. This excessive mobility can be detected by the application of external forces to a MCPJ at different angles. Our study aimed to measure the FI of 2nd to 5th MCPJ. Materials and methods. A group of 36 healthy right-handed individuals were enrolled. The value of FI was measured in millimeters and verified by a CT scan. Statistical calculations was made in Statistica v.10.0. Results. The largest values of the right and left-hand finger posterior displacement (FI) in the second to fifth MCPJ were obtained in the neutral position 0° (p<0.05). Measurements of volar displacement of the proximal phalanx second to fifth MCPJs in both hands revealed higher values at position 0° (p<0.05). Conclusions. 1. FI of the second to fifth MCPJs is determined by anatomical configuration and dynamic stabilizers. 2. Instability measurements show that posterior displacement of the proximal phalanges is greater by at least 1 mm in the 0° neutral position.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(1); 23-30
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Terapia PRP wysokiej objętości
High Volume PRP Therapy
Autorzy:
Godek, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28408853.pdf
Data publikacji:
2022-03-02
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
osteoarthritis
narząd ruchu
choroba zwyrodnieniowa stawów
choroby tkanek miękkich osocze bogatopłytkowe
PRP
musculoskeletal system
soft tissue diseases
platelet-rich plasma
Opis:
Wstęp. Metoda PRP jest szeroko stosowanym zabiegiem wspomagania gojenia i regeneracji zarówno w obszarze schorzeń narządu ruchu jak i medycyny estetycznej. W literaturze światowej istnieją jednak sprzeczne doniesienia co do jej skuteczności co przynajmniej po części przypisać należy różnorodności metod uzyskiwania koncentratu, w tym różnej objętości krwi pełnej użytej do procesu, jednokrotnym lub dwukrotnym wirowaniom albo filtracji, aktywacji procesu poprzez trombinę, lub chlorek wapnia, czy wreszcie stosowaniu antykoagulantu (cytrynian sodu). Celem pracy była retrospektywna ocena skuteczności terapii PRP wysokiej objętości z zastosowaniem systemu Angel® (Arthrex) w materiale własnym. Materiał i metody. Czterysta terapii wykonanych u 299 pacjentów. Najliczniej reprezentowane wskazania: Choroba zwyrodnieniowa stawu (ChZS) kolanowego (n=164), postać łagodna (n=30), postać umiarkowana (n=38), postać zaawansowana (n=96), dyskopatia kręgosłupa lędźwiowego (n=54), uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów (n=52), stenoza kanału kręgowego kręgosłupa lędźwiowego (n=37), dyskopatia kręgosłupa szyjnego (n=17), ChZS ramienno-łopatkowego (n=12). W leczeniu dyskopatii lędźwiowej i stenozy lędźwiowej wyodrębniono drogę podania (okołokorzeniowo i zewnątrzoponowo). Narzędzie oceny: zmodyfikowana skala Macnaba. Czas kontroli, to dwa i sześć miesięcy od podania PRP. Wskaźnik skuteczność terapii: odsetek wyników satysfakcjonujących oraz procentowy stosunek wyników satysfakcjonujących do niesatysfakcjonujących po 2 i po 6 miesiącach obserwacji (S/NS2 i S/NS6). Dla zaawansowanej postaci ChZS kolanowego zestawiono wyniki w trzech grupach wiekowych (poniżej 66, 67-73 i powyżej 74 roku życia). Wyniki. Dla całej leczonej grupy średni współczynnik S/NS2 wynosił 1,56; w grupie najliczniej reprezentowanych wskazań najwyższy wskaźnik satysfakcji uzyskano w dyskopatii lędźwiowej (2,84), najniższy w grupie uszkodzeń ścięgien stożka rotatorów (0,96). Średnia wartość wskaźnika S/NS6 to 2,24; najwyższy w łagodnej postaci ChZS kolanowego (4,79) i dyskopatii odcinka szyjnego (4,67), a najniższy w ChZS ramienno- łopatkowego (0,72). W grupie wiekowej powyżej 74 lat u pacjentów z zaawansowaną postacią ChZS kolanowego częstość wyników niesatysfakcjonujących wykazuje wyraźną zwyżkę. Wnioski. 1. Terapia PRP wysokiej objętości może być wykorzystywana w miejscowym leczeniu o charakterze regeneracyjnym i przeciwzapalnym, wykazując najwyższą skuteczność we wczesnych postaciach choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego i dyskopatii szyjnej. 2. Terapia PRP wysokiej wykazuje wysoki profil bezpieczeństwa. 3. Efekty terapii rozwijają się w okresie kilku miesięcy obserwacji i są zależne od stopnia zaawansowania zmian zwyrodnieniowych oraz wieku pacjenta.
Background. The PRP method is widely used to support healing and regeneration in musculoskeletal and aesthetic medicine. The current literature, however, brings contradictory reports as to its effectiveness, which, at least in part, should be attributed to the diversity of methods for producing the concentrate, including the use of various volumes of whole blood, single vs double centrifugation vs filtration, use of thrombin vs calcium chloride to activate the process, and, finally, the use of an anticoagulant. The aim of the study was to retrospectively evaluate the effectiveness of high-volume PRP therapy with the Angel® system (Arthrex) in our patients. Material and methods. A total of 400 therapies were performed on 299 patients. The most frequently represented indications were knee osteoarthritis (OA), n = 164, including mild (n = 30), moderate (n = 38), and advanced (n = 96) stage; lumbar degenerative disc disease (LDDD), n = 54; rotator cuff injuries (RCI), n = 52; lumbar spinal stenosis (LSS), n = 37; cervical degenerative disc disease (CDDD), n = 17; and shoulder OA, n = 12. Therapies for LDDD and LSS patients were additionally divided with respect to the route of administration (periradicular vs epidural). The assessment tool was the modified Macnab scale. Follow-up examinations were performed at two and six months after PRP administration. Indicators of treatment success were defined as the percentage of satisfactory results and the percentage ratio of satisfactory results to non-satisfactory results after 2 and 6 months of follow-up (S/NS2 and S/NS6). For the advanced stage of knee OA, the results were compared in three age groups (under 66, 67-73 and over 74). Results. For the entire treatment group, the mean S/NS2 ratio was 1.56; in the group of the most frequently represented indications, the highest satisfaction ratio was obtained in LDDD (2.84), and the lowest in the group of RCI (0.96). The mean value of the S/ NS6 ratio was 2.24, being the highest in mild knee OA (4.79) and CDDD (4.67), and the lowest in shoulder OA (0.72). In the age group over 74 years, the frequency of non-satisfactory results shows an increase in patients with advanced knee OA. Conclusions. 1. High-volume PRP therapy can be used as a local regenerative and anti-inflammatory treatment, demonstrating the highest efficacy in early knee OA and CDDD. 2. High PRP therapy demonstrates a high safety profile. 3. The final effects of the therapy develop over a period of several months of follow-up and depend on the severity of the degenerative process and the patient's age.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(1); 43-60
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Evaluation of Patients with Acromioclavicular Joint Separation Treated Using the Clavicular Hook Plate
Autorzy:
Turgut, Mehmet Cenk
Semis, Halil Sezgin
Yamak, Kamil
Çelebi, Fener
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409162.pdf
Data publikacji:
2022-04-14
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
acromioclavicular joint
joint dislocation
hook – plate
surgery
outcomes
Opis:
Background. This study aimed to evaluate the outcomes of patients who underwent surgical treatment using the clavicular hook plate for diagnosed Rockwood Type 3 – Type 4 – Type 5 acromioclavicular joint separation. Material and methods. Patients who were operated with the diagnosis of acute traumatic acromioclavicular joint separation between the years 2017-2021 were evaluated retrospectively. Patients' age, gender, mechanism of injury, time to surgery, follow-up duration, and complications were evaluated. Functional results were evaluated using pre-op and post-op VAS and the Constant-Murley Shoulder Score. Results. A total of thirty patients admitted with the diagnosis of acromioclavicular joint separation were included. All patients underwent surgical treatment using the clavicular hook plate. Twenty (66.6%) patients were male and 10 (33.6%) were female. Seventeen of the patients were admitted due to sports injuries, 6 due to traffic accidents, and 7 due to workplace accidents. The patients were followed up for an average of 26.1 weeks. The Rockwood Classification was used for classification of injuries. Accordingly, 12, 13, and 5 of the patients had Type 3, Type 4, and Type 5 injury, respectively. While the mean pre-op VAS score was 7.4 (5-9), it was 1.8 (1-4) in the post-op period. The mean pre-op Constant-Murley score was 31.5 (22-42), compared to 85.1 (72-100) in the post-op period. The differences between the pre-op and post-op VAS and Constant-Murley Shoulder Scores were statistically significant. Conclusion. In this study, we achieved good functional results in the treatment of acromioclavicular joint separation by using a clavicular hook plate providing stable fixation and allowing early mobilization.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(2); 73-78
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Transiliac Cerclage in Unstable Pelvic Ring Fractures
Autorzy:
Sanzana, Edgardo S.
Ojeda, Alvaro C.
Gonzalez-Rojas, Francisco
Lopez-Carcel, Gemma
Alfaro, Patricio A.
Melo-Aiello, Humberto
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409177.pdf
Data publikacji:
2022-07-01
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
pelvic ring fractures
pelvic instability
internal fixation
cerclage
Opis:
Background. To evaluate the outcomes of transiliac cerclage with Dall-Miles cable in the internal fixation of the posterior complex in unstable pelvic ring fractures between January 1995 and December 2014. Material and methods. A study of 42 men injured at work with an average age of 35.2 years (range, 23 to 61) was conducted. The mechanisms of injury were traffic accidents in 25 cases (59.5%), crushing accidents in 12 cases (28.6%), and fall from height in 5 cases (11.9%). Thirty-six cases were polytraumatized patients (85.7%). The patients were evaluated using Majeed’s functional score and Matta’s radiological criteria. Results. The average follow-up time was 135.8 ± 45.6 months. The clinical outcomes were excellent in 17 cases (40.5%), good in 19 cases (45.2%), fair in 5 cases (11.9%), and poor in 1 case (2.4%). The radiological outcomes were satisfactory in 32 cases (76.2%) and unsatisfactory in 10 cases (23.8%). All fractures were healed. The sequelae were 3 cases (7.2%) of lower limb dysmetria and 3 cases (7.2%) of chronic neuropathic pain. Conclusion. The internal fixation of the sacroiliac complex by Dall-Miles cable cerclage reinforced with small fragment plates should be considered as an alternative method for minimally invasive osteosynthesis in selected cases of unstable pelvic ring fractures.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(3); 143-148
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości
Guidelines of prevention, recognition and treatment of osteoporotic bone fractures
Autorzy:
Mazurek, Tomasz
Czubak, Jarosław
Czerwiński, Edward
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409222.pdf
Data publikacji:
2022-10-20
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
osteoporoza
złamania
leczenie
zapobieganie
osteoporosis
fracture
treatment
prevention
Opis:
Starzenie się społeczeństwa powoduje, że złamania osteoporotyczne (OP) są coraz bardziej poważnym problemem służby zdrowia. Szacuje się, że w Polsce mieszka ok 2.200.000 osób ze złamaniem osteoporotycznym a wg raportu NFZ w 2018 r. zarejestrowano 126 100 nowych złamań, w tym 34.700 złamań bliższego końca kości udowej (b.k.k.u.). Leczenie operacyjne złamań OP jest trudne z racji warunków miejscowych, jak i ogólnego stanu zdrowia pacjentów. Obniżona wytrzymałość kości powoduje trudności w uzyskaniu trwałego zespolenia i zrostu kości. Obecne „Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości” są aktualizacją wersji z 2017 r. (poprzednie 2007 r., 2012 r.) uwzględniającą postęp, jaki dokonał się w tej dziedzinie wiedzy i praktyki. Na podstawie współczesnych, światowych standardów i publikacji przedstawiono najnowsze zasady postępowania. Omówione zostaną zalecane metody leczenia złamań: b.k.k.u., dalszego końca kości promieniowej, bliższego końca kości ramiennej oraz kręgosłupa. Szczególną uwagę zwrócono na postępowanie u chorych ze złamaniem b.k.k.u., bowiem średni wiek – 80 lat – powoduje, że w ciągu roku po zabiegu w Polsce umiera średnio 29,4% leczonych (dane NFZ). Po przebytym złamaniu ryzyko następnego wzrasta 2-10-krotnie, zatem chirurg ma obowiązek nie tylko leczyć złamanie, ale i wdrożyć profilaktykę przed kolejnym. W opracowaniu przedstawione zostaną również zasady diagnostyki i leczenia osteoporozy. Prezentowane zasady postępowania zostały przyjęte w sierpniu 2022 r. jako oficjalny dokument Krajowego Konsultanta w Dziedzinie Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu oraz Prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Autorem prowadzącym był Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.
Population aging makes osteoporotic fractures (OP) an increasingly serious healthcare problem. It is estimated that there are approximately 2,200,000 people with an osteoporotic fracture in Poland, and according to the NFZ (National Health Found) report 126,100 new fractures were registered in 2018, including 34,700 fractures of the proximal femur (PFF). Surgical treatment of OP fractures is difficult due to local conditions and the general health condition of the patients. Reduced bone strength makes it difficult to achieve permanent bone fixation and union. The current "Guidelines for the prevention, diagnosis and treatment of osteoporotic bone fractures" is an update of the 2017 version (previous versions: 2007, 2012) taking into account the progress made in this area of knowledge and practice. The latest principles of conduct have been created on the basis of contemporary world standards and publications. The recommended methods of treating fractures will be discussed: of the PFF, distal end of the radius, proximal end of the humerus and the spine. Particular attention has been paid to the management of patients with PFF, because the average age - 80 years – causes that an average of 29.4% of patients in Poland die within a year after the fracture (data from the National Health Fund). After sustaining a fracture, the risk of a consecutive one increases 2–10 times, so the surgeon is required not only to treat the fracture, but also to implement fracture prophylaxis. The study will also present the principles of diagnosis and treatment of osteoporosis. The presented guidelines were adopted in August 2022 as an official document of the National Consultant in the field of Orthopedics and Traumatology of the bone and joints system and the President of the Polish Society of Orthopedics and Traumatology. The leading author was Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(4); 281-292
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Clinical and Radiological Outcome of Complex Proximal Tibia Fractures Managed with Hybrid/Ilizarov Fixator with or without Minimal Internal Fixation
Autorzy:
Hegde, Atmananda S.
Madegowda, Arkesh
Khanna, Vikrant
Rao, Seetharam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409353.pdf
Data publikacji:
2021-08-21
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
proximal tibia
fractures
hybrid fixator
Opis:
Background. Complex high grade proximal tibia fractures with associated extensive soft tissue injury pose a management challenge. The timing of surgery and fracture fixation options depend upon the extent of soft tissue damage. Post-operative complications such as wound breakdown, infection and infected non-union are common in such cases managed early with open reduction and internal fixation. Such fractures can be treated with primary closed reduction and Ilizarov/hybrid fixator application. Materials and methods. It is a retrospective cross sectional study conducted at two tertiary care multispecialty hospitals to report the mid-term clinical and radiological outcomes of complex high grade proximal tibia fractures. These injuries were managed by closed reduction and external fixation with/without minimal internal fixation as a definitive procedure and outcome measures were checked with serial radiographs and functional scores at a regular interval of follow up. 17 patients with Schatzker’s type 5 or 6 proximal tibia fractures with soft tissue compromise were operated on at two tertiary care referral centres from 2017 to 2019. These cases were operated on by two experienced trauma surgeons. Periodic follow-up was done and radiological and functional progression noted from case records. Results. Average time to union was noted to be 12.59 weeks and mean time of fixator removal was 21.4 weeks. At the end of 1 year of follow-up, average range of motion was 121.76 degrees, average WOMAC score was 74.81(63-82) and KOOS score was 78.24(63-85). Conclusions. 1. Hybrid/Ilizarov fixator method is a safe way of fixing high energy proximal tibia fractures. It is associated with a good functional outcome, less soft tissue complications and allows early weight bearing. 2. We recommend this method of treatment for complex high grade proximal tibia fractures.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(4); 279-285
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny
Influence of Dynamization of Trochanteric Fracture Osteosynthesis on Bone Union
Autorzy:
Koniec, Wojciech
Marczyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409173.pdf
Data publikacji:
2022-04-15
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
złamanie krętarzowe
leczenie operacyjne
zrost kostny
wyniki
trochanteric fracture
surgery
bone union
results
Opis:
Wstęp. Złamania krętarzowe leczone nieskutecznie stają się przyczyną kalectwa stanowiąc znaczny problem społeczny. Celem pracy była analiza wpływu dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na zrost kostny. Materiał i metody. Badanie retrospektywne dotyczyło 149 pacjentów operowanych z powodu złamania krętarzowego w latach 2015-2017r. Złamania zespolono metodą zewnątrzszpikową za pomocą DHS lub śródszpikową gwoździem Gamma 3. Wyniki. Zrost kostny uzyskano średnio po 11 tygodniach od operacji (od 8 do 20 tygodni). W grupie zespoleń zewnątrzszpikowych (DHS) zrost uzyskano po 12 tygodniach (od 8 do 16 tygodni) (N=47). U zespolonych śródszpikowo zrost uzyskano po 10 tygodniach (od 8 do 20 tygodni) (N=96). Zespolenia śródszpikowe blokowano statycznie lub dynamicznie. Czas zrostu w zespoleniach statycznych wynosił 12,3 tygodnia (od 8 do 20 tygodni) (N=31) , natomiast w zespoleniach dynamicznych 9,4 (od 8 do 16 tygodni) (N=64). Wnioski. 1. W analizowanym materiale klinicznym stwierdzono wymierny, korzystny biologicznie wpływ dynamizacji zespoleń złamań krętarzowych na czas uzyskania zrostu kostnego. 2. Sposoby diagnostyki obrazowej RTG i TK wg wskazań znacznie ułatwiają kwalifikację złamań i dobór metody stabilizacji z dynamizacją. 3. Ze względu na znaczną liczbę odłamów masywu krętarzowego istotnym jest podwójna dynamizacja międzyodłamowa; szyjkowo-krętarzowa i trzonowo-krętarzowa zapewniające redukcję szpar złamań oraz samoredukcję szpar resorpcyjnych międzyodłamowych, co warunkuje optymalizację zrostu. 4. Istotnym elementem skutecznej dynamizacji jest wczesne, pełne obciążanie operowanej kończyny w granicach bezbólowych.
Background. Ineffectively treated trochanteric fractures lead to disability and thus constitute a significant social problem. The aim of the study was to analyze the effect of dynamization of the fixation of trochanteric fractures on bone union. Material and methods. We conducted a retrospective study involving 149 patients operated on for trochanteric fractures in 2015-2017. The fractures were anastomosed with a DHS extramedullary device or a Gamma 3 intramedullary nail. Results. Bone union was achieved at an average of 11 weeks after the surgery (8-20 weeks). In the extramedullary stabilization (DHS) group, union was achieved after 12 weeks (8 to 16 weeks) (N = 47). In intramedullary stabilization, union was achieved after 10 weeks (8 to 20 weeks) (N = 96). The intramedullary nails were locked statically or dynamically. The time to union in static stabilization was 12.3 weeks (8 to 20 weeks) (N = 31), while in dynamic stabilization it was 9.4 weeks (8 to 16 weeks) (N = 64). Conclusions. 1. This study revealed a measurable biologically beneficial effect of dynamization of the fixation of trochanteric fractures on the time of bone union. 2. Conventional radiographs and CT imaging according to indications significantly facilitate the classification of fractures and selection of the method of stabilization with dynamization. 3. Due to the considerable comminution of the trochanteric massif, double dynamization (cervical-trochanteric and femoral-trochanteric) of fracture fragments is essential, ensuring reduction of fracture gaps and self-reduction of inter-fracture resorptive gaps, which is a prerequisite for optimal union. 4. Allowing early, full weight-bearing of the operated limb within the painless range is an important element of effective dynamization.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(2); 95-106
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Association Analysis of GDF5 and Contributing Factors in Developmental Dysplasia of the Hip in Infants
Autorzy:
Harsanyi, Stefan
Zamborsky, Radoslav
Krajciova, Lubica
Bohmer, Daniel
Kokavec, Milan
Danisovic, Lubos
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409369.pdf
Data publikacji:
2021-10-25
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
DDH
hip joint
genotyping
GDF5
rs143383
Opis:
Background. Developmental dysplasia of the hip (DDH) is a developmental disorder which is reported to be associated with hip instability. When untreated, it can lead to irreversible joint damage. DDH is known to be a multifactorial disease involving genetic, mechanical and environmental factors. The greatest causative potential is attributed to the genetic component. Growth Differentiation Factor 5 (GDF5) is among the most studied genes associated with processes of regeneration and maintenance of joints. The aim of this work was to analyse the association of SNP rs143383 in the GDF5 gene and the occurrence of DDH, along with association with various contributing factors in the Caucasian population. Material and methods. A total of 118 samples were analysed for the presence of the mutation. DNA was isolated from all individuals from peripheral blood. SNP rs143383 in the GDF5 gene was genotyped using the TaqMan assay. A standard chi-square test was used to compare allele and genotype distributions in patients and healthy controls. Results. The association analysis of genotypes of DDH and rs143383 revealed a significant association. Also, the association of GDF5 and selected contributing factors was statistically significant in female gender (p=0.002), family history (p<0.001), count of pregnancy (p=0.009), laterality of hip involvement and initial US examination. Conclusions. 1. The results indicate an important effect of rs143383 polymorphism in the GDF5 gene on DDH development. 2. However, our results also suggest that rs143383 is not the only contributing factor in the genetic component of DDH.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(5); 335-339
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wymagania prawne i normatywne związane z wyrobami medycznymi w zaopatrzeniu indywidualnym w praktyce klinicznej
Legal and Normative Requirements Related to Medical Devices for Individual Supply in Clinical Practice
Autorzy:
Zaczyk, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409394.pdf
Data publikacji:
2021-10-25
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
rozporządzenie MDR
zmiany dyrektywy medycznej
rozporządzenie 2017/746
Opis:
Artykuł ma formę komunikatu, w którym autor przedstawia zmiany prawne jakie weszły w życie w odniesieniu do wyrobów medycznych. Do dnia 26 maja 2021 obowiązywały trzy dyrektywy medyczne: dyrektywa 98/79/WE, dyrektywa Rady 93/42/EWG, dyrektywa Rady 90/385/EWG które zostały zastąpione dwoma rozporządzeniami: rozporządzenie (UE) 2017/745 w sprawie wyrobów medycznych oraz rozporządzenie (UE) 2017/746 w sprawie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro. W pracy autor przedstawił przyczyny wprowadzenia zmian, oraz jakie nowe obowiązki te zmiany przyniosą dla wytwórców wyrobów medycznych w szczególności wyrobów wytwarzanych indywidualnie na specjalne zamówienie potrzebnych przy realizacji zindywidualizowanych terapii w praktyce klinicznej. Praca zawiera także prognozy dla branży oraz użytkowników końcowych wyrobów medycznych wytwarzanych na zamówienie a wykorzystywanych indywidualnie w ośrodkach medycznych.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2021, 23(5); 381-387
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne
Pediatric Monteggia Fracture Outcome Assessment – Preliminary Report
Autorzy:
Maszke, Marcin
Buchcic, Piotr
Marciniak, Marek
Lebiedziński, Radosław
Lipiński, Łukasz
Grzegorzewski, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28409163.pdf
Data publikacji:
2022-04-14
Wydawca:
Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
Tematy:
Monteggia
złamania
dzieci
leczenie
wyniki
fractures
children
treatment
outcomes
Opis:
Wstęp. Złamanie Monteggia opisuje grupę urazów obejmujących złamanie bliższego końca kości łokciowej wraz z podwichnięciem lub zwichnięciem głowy kości promieniowej. Urazy te stanowią między 0,4-1% wszystkich złamań przedramienia u dzieci. Pomimo tak rzadkiego występowania, wymagają szczególnej uwagi, gdyż nawet 30-50% złamań Monteggia może być nierozpoznawanych, co prowadzi do późniejszych powikłań. Celem niniejszej pracy jest ocena wyników leczenia złamań Monteggia u dzieci, zarówno metodami zachowawczymi, jak i poprzez zastosowanie leczenia operacyjnego. Materiał i metody. W latach 2015-2020 w naszym ośrodku było hospitalizowanych 15 dzieci ze złamaniem Monteggia. Grupę tę stanowiło 7 chłopców i 8 dziewcząt, w wieku 4-16,3 lat (średnia 8,3). U 12 pacjentów zastosowano leczenie w postaci zamkniętej repozycji z unieruchomieniem gipsowym, u 3 dzieci zastosowano leczenie operacyjne ze stabilizacją wewnętrzną kości łokciowej. U wszystkich pacjentów uzyskano odprowadzenie zwichniętej głowy kości promieniowej. Wyniki. Spośród badanej grupy pacjentów u wszystkich dzieci, u których stosowano leczenie zachowawcze ruchomość stawu łokciowego oraz supinacja i pronacja przedramienia wróciła do pełnej sprawności. Jedynie jeden z pacjentów, u którego zastosowano leczenie operacyjne, rok po urazie miał 20° deficyt zgięcia w stawie łokciowym nie wpływający na funkcję kończyny. Wnioski. 1. Doświadczenia naszego ośrodka pokazują, że w leczeniu złamań Monteggia najczęściej wystarczającym postępowaniem jest zamknięta repozycja z unieruchomieniem gipsowym. 2. Jednak w każdym jednak przypadku należy pamiętać o właściwym odprowadzeniu zwichnięcia głowy kości promieniowej. 3. Odpowiednie rozpoznanie i prawidłowo poprowadzone leczenie, a następnie właściwa rehabilitacja prowadzą do całkowitego wyleczenia i braku deficytów ruchu u dzieci i młodzieży.
Background. The term Monteggia fracture refers to a class of injuries encompassing the fracture of the proximal end of the ulna with subluxation or dislocation of the radial head. These injuries account for 0.4-1% of all forearm fractures in children. Despite its low incidence, Monteggia fractures require particular attention, since as much as 30-50% of the cases may be unrecognized, which subsequently leads to complications. The purpose of this paper is to evaluate treatment outcomes of Monteggia fractures in children. Both conservative treatment and surgery were analyzed. Material and methods. 15 children (7 boys and 8 girls) between the ages of 4-16.3 years (mean age 8.3 years) with Monteggia fractures were hospitalized at our center in the years 2015-2020. Closed reduction and immobilization in a cast were performed in 12 patients, while three children underwent surgical treatment with internal fixation of the ulna. The radial head dislocation was reduced successfully in every patient. Results. Every child from the study group who received conservative treatment regained full elbow mobility as well as normal forearm supination and pronation. Only one of the patients who underwent the surgery demonstrated a 20° deficit in elbow flexion that did not affect limb function. Conclusions. 1. Our experience shows that closed reduction together with immobilization in a cast is usually a sufficient treatment in Monteggia fractures. 2. However, the dislocated radial head should be properly reduced in all patients. 3. Correct diagnosis and treatment followed by appropriate rehabilitation result in full recovery and no mobility limitations in children and teenagers.
Źródło:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja; 2022, 24(2); 79-86
1509-3492
2084-4336
Pojawia się w:
Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 48

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies