Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Zalewski, Andrzej" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Kino weimarskie i ciąg dalszy
    Weimar Cinema and After
    Autorzy:
    Zalewski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28408649.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Tomasz Kłys
    Fritz Lang
    III Rzesza
    kino niemieckie
    Third Reich
    German cinema
    Opis:
    Książka Tomasza Kłysa Od Mabusego do Goebbelsa. Weimarskie filmy Fritza Langa i kino niemieckie do roku 1945 (2013), zgodnie ze swoim tytułem, obejmuje dwie części tematyczne: kino Fritza Langa aż do jego wyjazdu z Niemiec po przełomie hitlerowskim oraz dźwiękowe kino niemieckie okresu III Rzeszy. W innym przekroju w książce obecne są dwie warstwy strukturalne: zniuansowane analizy i interpretacje filmów niemieckiego mistrza, ale także kulturoznawcze opisy ekonomicznych, społecznych i kulturowych uwarunkowań życia w Niemczech weimarskich i hitlerowskich. Na wszystkich tych poziomach Kłys demonstruje bogatą wiedzę faktograficzną, wrażliwość estetyczną, błyskotliwość interpretacyjną, swadę pisarską. To, jak również bogaty materiał filmowy uwzględniony przez autora, czyni z książki Kłysa jedną z najciekawszych polskich pozycji filmoznawczych ostatnich lat.
    A book review of Tomasz Kłys’ Od Mabusego do Goebbelsa. Weimarskie filmy Fritza Langa i kino niemieckie do roku 1945 [From Mabuse to Goebbels. Weimar films of Fritz Lang and the German cinema until 1945] (2013). The book consists of two thematic parts: the films of Fritz Lang until his departure from Germany after the coming of the Nazis and the sound cinema of the period of the Third Reich. There are also two structural layers to the book: a nuanced analysis and interpretations of the films of the German master and descriptions of economic, social and cultural conditions of life in Germany during the Weimar Republic and under Hitler’s rule. At all these levels Kłys demonstrates rich factual knowledge, aesthetic sensitivity, insightful interpretation, and a talent for words. This combined with rich film material analysed by the author, makes Kłys’ book one of the most interesting work in the field of film studies published recently in Poland.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 85; 241-245
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Heidegger kina w optyce heideggerowskiej
    Heidegger of the Cinema in the Heideggerian Optics
    Autorzy:
    Zalewski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32222564.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Martin Heidegger
    Werner Herzog
    realizm
    Joanna Sarbiewska
    realism
    Opis:
    W książce Ontologia i estetyka filmowych obrazów Wernera Herzoga (2014) autorka, Joanna Sarbiewska, posługuje się trzema strategiami badawczymi. Po pierwsze, bada twórczość niemieckiego reżysera, wykorzystując klucz romantyczno-ekspresjonistyczny, a choć używają go także liczni inni badacze Herzoga, analizy Sarbiewskiej przeprowadzone w tej optyce zawierają wiele pomysłów oryginalnych. Po drugie, dokonania artysty postrzega ona w duchu tzw. realizmu głębokiego czy realizmu istoty, podążając tu niejako tropem Herzogowskiej tzw. Deklaracji z Minnesoty. Wreszcie, po trzecie, Sarbiewska umieszcza filmy Herzoga w polu odniesień do nurtów filozofii współczesnej i te partie jej książki należą do najbardziej innowacyjnych. W poszukiwaniach adekwatnego narzędzia badań nad Herzogiem szczególne znaczenie ma dla Sarbiewskiej myśl Martina Heideggera, z którą dokonania Herzoga bywają niekiedy zestawiane.
    In her book Ontologia i estetyka filmowych obrazów Wernera Herzoga [Ontology and Aesthetics of Werner Herzog’s Film Images] (2014) Joanna Sarbiewska makes use of the three research strategies. Firstly, she explores the works of this German director using a romantic-expressionist key, and de- spite its being also used by many other researchers of Herzog’s output, Sarbiewska’s analyses conducted from this perspective contain many original ideas. Secondly, she perceives the artist’s achievements in the spirit of the deep realism or the essential realism, following somehow in the footsteps of Herzog’s so-called Minnesota Declaration. Thirdly, Sarbiewska places Herzog’s films in a set of references to the trends of contemporary philosophy, and those parts of her book belong to the most innovative ones. In search of an appropriate tool to conduct research of Herzog’s output, Martin Heidegger’s thought, with which Herzog’s achievements are sometimes compared, is of special importance to Sarbiewska.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 89-90; 363-366
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Witajcie w patafizyce! Oswajanie śmierci, próżnia imienia w „Soku z żuka” Tima Burtona
    Welcome to Pataphysics! Taming of Death, Vacuum of the Proper Name in Tim Burton’s “Beetlejuice”
    Autorzy:
    Zalewski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341610.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Tim Burton
    postmodernizm
    Alfred Jarry
    patafizyka
    postmodernism
    pataphysics
    Opis:
    W Soku z żuka (1988) Tima Burtona, podobnie jak w całym jego kinie, dużo mówi się o śmierci, ale śmierć – zgodnie z duchem postmodernizmu – jest tu traktowana lekko i beztrosko, i właściwie niczym szczególnym nie różni się od życia. Prawdziwa śmierć dla Burtona jest czymś innym: stanem stagnacji i letargu, powtarzalnością stale tych samych wzorów działania. Przejawy takiej śmierci zostały w tekście zbiorczo nazwane „tautologiami”. Aby im przeciwdziałać, amerykański reżyser wprowadza na scenę tytułową postać, która jest czynnikiem anarchii i rozkładu, ściągającym na świat filmowy lawinę nonsensów. Postać ta do tego stopnia wymyka się schematom, że nie ma nawet stabilnej wersji imienia: raz jest to „Beetlejuice”, innym razem „Betelgeuse” lub jakieś pośrednie, zmutowane formy tych dwóch, przy czym nie sposób orzec, która z tych wersji jest właściwa i ostateczna. Odpowiednio do tego kształtuje się narracja, również pozbawiona czytelnych reguł. Taki typ kina popularnego, wkraczający jednak do głównego nurtu, jedna z autorek piszących o Burtonie nazwała „kinem patafizycznym” (termin wywodzący się od patafizyki wymyślonej przez Alfreda Jarry’ego).
    In Tim Burton’s Beetlejuice (1988), as in all his movies, a lot is said about death, but death, according to the spirit of postmodernism, is approached here lightly and carelessly. Actually, there is no difference between death and life. For Burton, real death is something different - a state of Stagnation and lethargy, a repetition of the same patterns of acting, all of which have been named “tautologies” here. To counteract them, the American director introduces the title character, who triggers off anarchy and decay, who incurs an avalanche of nonsense onto the movie world. This character goes so much beyond any schemes that there is not even a stable version of its name - sometimes it is “Beetlejuice”, another time “Betelgeuse”, however, there is no way to decide which of these versions is correct and final. At the same time, the narration is shaped accordingly, without any clear rules. This type of popular cinema, but entering the mainstream anyway, was called “the pataphysical cinema” by one of the authoresses writing about Burton (this term stemming from Pataphysics conceived of by Alfred Jarry).
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 96; 84-101
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Substancja, czyli brak. O kreacji wydarzeń niemożliwych w filmie „Pieniądz” Roberta Bressona
    Substance, Which Means Nothing: On the Creation of Impossible Events in Robert Bresson’s “L’argent”
    Autorzy:
    Zalewski, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32222549.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Robert Bresson
    Slavoj Žižek
    Jacques Lacan
    Opis:
    Do najtrwalej zakorzenionych przeświadczeń na temat twórczości Roberta Bressona należy to, że francuski twórca pokazuje na ekranie jedynie fragmenty, okruchy rzeczywistości, którym nie stara się nadawać całościowej formy. W związku z tym reżyser ma stosować przemilczenia najistotniejszych wydarzeń w sferze fabuły, bądź też obrazować przestrzenie oboczne w stosunku do tych, w których akurat dzieje się coś istotnego – sięga więc po chwyty elipsy narracyjnej i metonimii. W opozycji do tego autor stara się dowieść, że do najbardziej tajemniczych miejsc ostatniego dzieła Bressona Pieniądz (1983) (ale i w jakiejś mierze także do jego wcześniejszych filmów) kategoria elipsy i metonimii się nie stosuje. Lepsze rezultaty w wyjaśnianiu tych miejsc daje Lacanowska filozofia Nieobecnego. Ostrożnie stosowane narzędzia Lacanowskiej psychoanalizy (przefiltrowane przez pewne pomysły filmowe Slavoja Žižka) prowadzą do nieoczekiwanych wniosków, kłócących się z dotychczasowymi konkluzjami na temat Bressonowskiego materializmu i transcendentalizmu.
    One of the most rooted beliefs about Robert Bresson’s works is that what the French director shows on the screen are only fragments, scraps of reality, to which he does not attempt to give an overall form. Therefore, the director seems to conceal the most significant events in the plot, or to visualize the adjacent spaces in relation to those in which something important is just taking place. This is the reason why he is considered to use frequently the narrational ellipses and metonymies. On the contrary, the author of the article tries to prove that the category of ellipsis and metonymy does not apply to the most mysterious places of the last work by Bresson, L’Argent (1983), and – to some extent – to his earlier films as well. Better results in explaining these places are to be found in the Lacanian philosophy of the Absent. When used with care, the tools of the Lacanian psychoanalysis (filtered through some filmic ideas by Slavoj Žižek) lead to unexpected conclusions which clash with previous conclusions concerning Bresson’s materialism and transcendentalism.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 89-90; 199-222
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies