Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "SOLITUDE" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
Samotność twórcy. Wychowawczy i antywychowawczy aspekt samotności
Creator’s Solitude. The Educational and Anti-Educational Aspects of Solitude
Autorzy:
Wójcik, Wiesław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1196698.pdf
Data publikacji:
2013-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
samotność pierwotna
samotność wtórna
Hoene-Wroński
Kierkegaard
antropologia samotności
pedagogika samotności
samotność twórcy
primary solitude
secondary solitude
kierkegaard
the anthropology of solitude
the pedagogy of solitude
creator's solitude
Opis:
Duże znaczenie w praktyce pedagogicznej ma umiejętne wykorzystanie doświadczenia samotności i pokazanie zmagań, jakie w obszarze relacji ze światem i z samym sobą mieli wielcy twórcy. W artykule tej pokazuję tę pracę nad własną samotnością i niezrozumieniem przez innych na przykładzie wybranych fragmentów biografii wielkiego polskiego uczonego Józefa Marii Hoene-Wrońskiego. Narzędziem stosowanym w tych badaniach jest odpowiednio ujęta antropologia samotności na podstawie analizy wybranych fragmentów z Księgi Rodzaju, wiersza J. Kaczmarskiego Pusty raj oraz doświadczenia samotności S. Kierkegaarda. Wyszczególniam pierwotną i wtórną samotność i pokazuję ich miejsce w procesie wychowania.
Making good use of the experience of solitude and revealing struggle which great creators faced within the relations with the world and with themselves play an important role in pedagogical practice. The following paper shows this work on one’s own solitude and lack of understanding on the example of the selected fragments of a biography of an eminent Polish scholar Józef Maria Hoene-Wroński. The tool used in this research is an appropriately expressed anthropology of solitude based on the analysis of the selected fragments of the Book of Genesis, J. Kaczmarski’s poem “Pusty raj” (“Empty Paradise”) and the experience of solitude by S. Kierkegaard. Primary and secondary solitude is distinguished and their place in the process of education is shown.
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2013, 12, 23; 37-53
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O strukturze semantycznej języka. Pojęcie SAMOTNOŚĆ
On the Semantic Structure of Language. The Concept of SOLITUDE and LONELINESS
Autorzy:
Sieradzka-Baziur, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1196691.pdf
Data publikacji:
2013-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
pojęcie
sem
samotność (definicja)
samotność (pojęcie)
concept
solitude and loneliness (definition)
solitude and loneliness (concept)
Opis:
W artykule zostało przedstawione zagadnienie struktury semantycznej języka. Szczegółowo omówiono jeden z jej elementów, a mianowicie pojęcie SAMOTNOŚĆ. Pojęcie jest polisemantyczną strukturą, kształtowaną w trakcie rozwoju języka, którą należy rozpatrywać na tle kontekstów społecznych, kulturowych, psychologicznych, religijnych i innych. Celem artykułu było pokazanie tego, jak współcześnie w języku polskim wyrażane jest pojęcie SAMOTNOŚĆ, poprzez wskazanie, jakie wyrazy, wyrażenia, zwroty, frazy do niego należą, co stanowi jego rdzeń, tworzy jego centrum oraz bliższe i ewentualnie dalsze peryferia. Samotność jest zjawiskiem towarzyszącym ludzkości od jej zarania i doświadczanym stale bądź czasowo przez wielu ludzi, może nawet wszystkich, jest sytuacją fizyczną, społeczną, w jakiej znajduje się dana jednostka, jej rzeczywistością duchową, stanem psychicznym, poczuciem i uczuciem. SAMOTNOŚĆ jest pojęciem, na które składają się następujące trzy kategorie tematyczne (pojęciowe):1. Kontakty społeczne.2. Emocje.3. Liczba i ilość.Tym trzem kategoriom pojęciowym użytkownicy języka przyporządkowują różnorodne znaki językowe, których ilość jest nieograniczona, bo język żyje, rozwija się, zmienia wraz ze swoimi użytkownikami. Samotność jest obecna w życiu każdego człowieka, a jej doświadczanie cechuje swoista ambiwalencja – przez jednych jest znienawidzona, inni jej bardzo pragną i znajdują w niej ukojenie.
The paper is devoted to the issue of the semantic structure of language. It focuses on one aspect of its elements ‒ the concept of SOLITUDE and LONELINESS. Every concept of the structure of a language is a polysemantic structure shaped in the course of language development, which should be considered in the context of various social, cultural, psychological, religious, and other aspects. The purpose of the article is to show how the concept of SOLITUDE and LONELINESS is expressed in contemporary Polish language by indicating which words and phrases belong to it, what is its core, which forms belong to the centre and to its close and possibly further peripherals. Solitude and loneliness are phenomena accompanying mankind since its beginning and experienced permanently or temporarily by many people, perhaps even all; they are connected with the physical and social situations in which an individual is placed; they are the spiritual and mental reality; they are feelings and emotions. SOLITUDE and LONELINESS is a concept which consists of the following three thematic (conceptual) categories:1. Social contacts.2. Emotions.3. The number and quantity.Users assign different language signs, the number of which is unlimited, to these three conceptual categories of language, because languages are alive, growing and changing along with their users. Solitude and loneliness are present in everyone’s life, and their experience is characterized by a peculiar ambivalence – they are hated by some, while others need them very much and find solace in them.
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2013, 12, 23; 117-138
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Loneliness, Creativity and a Sense of Human Life in the 3rd Millennium
Samotność, kreatywność i poczucie sensu życia człowieka w trzecim tysiącleciu
Autorzy:
Balogová, Beáta
Lačný, Martin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1196685.pdf
Data publikacji:
2013-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
samotność
odosobnienie
kreatywność
sens życia
stres
loneliness
solitude
creativity
sense of life
stress
Opis:
Artykuł porusza problematykę samotności w pozytywnym kontekście życia społecznego człowieka współczesnej doby. Równocześnie jest refeksją nad sensownością egzystencji, analizując przeżywanie trudnych życiowych stytuacji, których skutkiem jest posttraumatyczny stres. Przeżycie tego stresu dostarcza jednostce wyższej jakości życia, z wyższą miarą wytrzymałości. Tym samym jej życie otrzymuje nową postać znaczenia codziennej egzystencji, nabiera sensu. Jednakże przezwyciężanie życiowych doświadczeń, poziom zdolności w pokonywaniu trudności wymaga różnorodnej kreatywności.
The contribution accentuates the issue of loneliness and solitude in a positive social context of a person’s life in the post-modern era. It is also a reflection of the meaningfulness of existence through experiencing difficult life situations, resulting in post-traumatic stress. The experience of related stress offers to an individual a higher quality of life with greater resilience. Thus, his life becomes revamped to a meaningful being, obtaining a new sense. However, overcoming difficult life situations as well as coping with them requires manifold creativity.
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2013, 12, 23; 17-35
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oblicza samotności w edukacji. Samotność i odosobnienie wśród zasad wychowania intelektualnego i kształtowania samodzielności poznawczej
Loneliness in Education. Loneliness and Isolation Among the Rules of Intellectual Upbringing and Shaping Cognitive Independence
Autorzy:
Rembierz, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1196696.pdf
Data publikacji:
2013-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
samotność
odosobnienie
osamotnienie
wychowanie i samowychowanie intelektualne
samodzielność poznawcza
loneliness
isolation
solitude
upbringing
self upbringing
cognitive independence
Opis:
Z wielością odcieni znaczeniowych słowa „samotność”, która występuje również w teorii i praktyce edukacyjnej, musi się liczyć refleksja pedagogiczna, dążąc do rozeznania roli samotności i odosobnienia w wychowaniu i samowychowaniu intelektualnym oraz w kształtowaniu samodzielności poznawczej. Posługiwanie się słowem „samotność” w refleksji pedagogicznej, mającej za zadanie doskonalenie teorii i praktyki edukacyjnej, wymaga porządkujących analiz. Trzeba się rozliczyć z rozpowszechnionymi nieporozumieniami w pojmowaniu samotności, której sens redukuje się do niepożądanego stanu osamotnienia i braku relacji z innymi. Na rozumieniu samotności jedynie jako osamotnienia nie można poprzestać, znając dziedzictwo myśli filozoficznej i pedagogicznej, wydobywającej głębszy i egzystencjalnie doniosły sens samotności. Antropologiczno-aksjologiczne rozumienie samotności jako siły oczyszczającej i wyzwalającej jest odmienne od eksponowania bolesnych doznań i przygnębienia, które współcześnie – co widać w dominujących internetowych treściach – przede wszystkim zespala się z samotnością. Dzięki właściwościom przypisanym samotności stanowi ona akt wyzwalania się z więzów społecznych krępujących niezależność myślenia i samodzielność poznawczą. Doświadczanie takiej samotności – jako odosobnienia wypracowanego dzięki samowychowaniu – pozwala kształtować wolność duchową i autonomię intelektualną. Wyuczoną bezradność w obliczu samotności kształtuje edukacja oparta na skrajnym redukcjonizmie („socjologizmie”), w którym człowieka postrzega się tylko jako wypadkową determinujących go sił przyrodnich i społecznych, a jego formowanie traktuje się jako urabianie elementu społeczeństwa. Przyznanie, iż człowiek posiada prawo do samotności, która przybiera postać odosobnienia, jest możliwe, gdy nie redukuje się go do wypadkowej sił przyrodnich i społecznych. Dzięki tej samotności może się kształtować indywidualny świat wewnętrzny, przeciwstawiający się naporowi sił społecznych. Uznanie faktu, że „człowiek uczy się zawsze sam”, eksponuje rolę wychowania i samowychowania intelektualnego, a także doświadczenia samotności i odosobnienia, które kształtują umiejętność samodzielnego uczenia się i umożliwiają samodzielność poznawczą.
Pedagogical reflection must take into account numerous shades of meaning of the word ‘loneliness’ in both the theory and practice of education if it is to discover the role of loneliness and solitude in intellectual upbringing and self upbringing and in shaping cognitive independence. Using the word ‘loneliness’ in pedagogical reflection aiming at perfecting educational theory and practice requires ordering analyses. It is necessary to deal with common misunderstandings in the perception of loneliness, reduced to undesirable state of solitude and the lack of relations with others. It is not enough to understand loneliness only as solitude, while bearing in mind the heritage of philosophy and pedagogy, which reveal a deeper and existentially vital meaning of loneliness. Anthropological and axiological understanding of loneliness as a purifying and liberating force differs from emphasising painful feelings and dejection, which is contemporary associated with loneliness, as can be seen from comments on the Internet. Thanks to the features attributed to loneliness, it is an act of liberating from social ties constraining independent thinking and cognitive independence. Experiencing such loneliness, understood as solitude arrived at through self upbringing, allows an individual to shape his spiritual freedom and intellectual autonomy. Learned helplessness in the face of loneliness is shaped by education based on extreme reductionism (‘sociologism’) in which a man is perceived only as net force of natural and social forces acting on him, and his shaping is treated as shaping an element of society. Admitting that a man has the right to loneliness in a form of solitude is possible, if he is not reduced to net force of natural and social forces. Thanks to such loneliness, an individual inner world which opposes social forces can be created. Accepting the fact that ‘a person always learns alone’ emphasizes the role of intellectual upbringing and self upbringing as well as experiencing loneliness and solitude, which shape the ability of autonomous learning and lead to cognitive independence.
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2013, 12, 23; 55-75
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wychowanie do dojrzałości ludzkiej – warunkiem owocnego przeżywania samotności osób duchownych i konsekrowanych
Education for Human Maturity – the Condition of Fruitful Experiencing Solitude by Priests and Consecrated People
Autorzy:
Studenski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1196692.pdf
Data publikacji:
2013-06-30
Wydawca:
Akademia Ignatianum w Krakowie
Tematy:
celibat
samotność
wspólnota
duchowni
życie konsekrowane
dojrzałość ludzka
dojrzałość emocjonalna
celibacy
solitude
community
priests
consecrated life
human maturity
emotional maturity
Opis:
Celem artykułu jest przedstawienie najważniejszych celów wychowania przygotowującego do dojrzałego przeżywania życia samotnego (życia w celibacie) osób duchownych i konsekrowanych. Autor dokonuje rozróżnienia pomiędzy „samotnością”, określającą pewien stan życia, a „osamotnieniem” – będącym zespołem negatywnych odczuć, które mogą – ale nie muszą – być związane z życiem samotnym. W opracowaniu omówiono najistotniejszy cel wychowania do samotności, jakim jest kształtowanie dojrzałości ludzkiej, przy czym szczególną uwagę poświęcono rozwijaniu dojrzałości emocjonalnej kandydatów do życia w celibacie i osób realizujących taki ideał, co jest szczególnie istotne w kontekście potrzeby rozwijania przez nich ojcostwa duchowego. Zwrócono uwagę na potrzebę świadomości duchownych dotyczącej znaczenia i sensu życia samotnego. Poruszono też problem związku pomiędzy samotnością i życiem wspólnotowym oraz omówiono zadania wychowawcze związane z dojrzałym uczestnictwem osób samotnych w relacjach z innymi.
The aim of the article is to present the most important goals of education that prepares for experiencing solitary lives (in celibacy) by priests and consecrated men in a mature way. The author emphasizes the distinction between “solitude” characteristic for adopting a certain way of life and “loneliness” – a set of negative feelings which can be, but not necessarily so, relevant to a lonely life. The most crucial goal of education for solitude that relies on shaping human maturity has been analysed in the study. At the same time, a special attention has been drawn to the development of emotional maturity among the candidates for living in celibacy and people pursuing such ideal. This aspect seems to be crucial in view of the need to develop their spiritual fatherhood. The article also focuses on the need of consciousness of a real sense and meaning of solitary life among priests. Such issues as the problem of connection between solitude and community life and the educational tasks related to mature participation of solitary people in relations with others have been discussed in the study as well.
Źródło:
Horyzonty Wychowania; 2013, 12, 23; 93-115
1643-9171
2391-9485
Pojawia się w:
Horyzonty Wychowania
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies