Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Roland" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Transgresje i transpozycje myśli Brechta w sztukach Rolanda Schimmelpfenniga
Transgressions and Transpositions of Brecht’s ideas in the Plays by Roland Schimmelpfennig
Autorzy:
Feliszewski, Zbigniew Mieczysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/467528.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Roland Schimmelpfennig, Bertolt Brecht, transgresje, sztuka dydaktyczna, techniki wyobcowania
Roland Schummelpfennig
Bertolt Brecht
transgresje
sztuka dydaktyczna
techniki wyobcowania
Roland Schimmelpfennig, Bertolt Brecht, trangression, Lehrstück, alienation effect
Roland Schimmelpfennig
transgression
Lehrstück
alienation effect
Opis:
The author of this article attempts to assess the influences of Brecht’s theory on the literary production by contemporary German playwright Roland Schimmelpfennig. The author follows their transgressions and transpositions based on selected examples of his plays. Referring to the definition of transgression given by Grzegorz Petrek, he attempts to analyse such issues as acting, alienation, the meaning of text and image in Brecht’s drama, as well as its didactic and political potential. With regard to drama and theatre in German, Schimmelpfennig has been under an immense influence of Brecht’s ideas and practices.
Autor niniejszej pracy bada wpływy myśli Bertolta Brechta na twórczość dramatyczną współcześnie tworzącego Rolanda Schimmelpfenniga, śledząc ich przesunięcia, transgresje i transpozycje na wybranych przykładach oraz odwołując się do wywiadów i wykładów autora. W oparciu o definicję transgresji zaproponowaną przez Grzegorza Petrka podejmuje próbę usytuowania zagadnień gry aktorskiej, wyobcowania, roli tekstu i obrazu w dramacie, jego dydaktycznego i politycznego potencjału. Wobec tradycji niemieckojęzycznego dramatu i teatru, Schimmelpfennig po dziś dzień znajduje się pod niemałym wpływem idei i praktyki stworzonej przez Brechta.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2019, 39; 87-98
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dyskurs historii
The Discourse of History
Autorzy:
Barthes, Roland
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/467940.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Opis:
The article focuses on linguistic features of historical discourse to interrogate the degree of difference between historiography and imaginary narration: is it valid to regard historiography as secured by its privileged signifying relationship with reality it purports to be representing? In the section devoted to the act of utterance Barthes uses the concept of shifters introduced by Roman Jacobson in order to identify those features of historical discourse that organize it, address the reader or announce the presence, or absence, of the writing subject – the historiographer. In the section devoted to the issues of utterance, in turn, he underlines those discursive processes which serve to break down historical content into units and then discusses their role in the establishment of the linguistic and cultural status of historiography. In consequence, Barthes sees historical discourse as narration generating realistic effect in its signifying process.
Artykuł snuje refleksję nad lingwistycznymi cechami dyskursu historycznego w odpowiedzi na pytanie do jakiego stopnia dyskurs historyczny różni się od innych form narracyjnych opisujących zdarzenia wyobrażone oraz czy w dalszym ciągu prawomocnym jest myślenie o historiografii jak o dyskursie mającym uprzywilejowaną relację znaczeniową z opisywaną przez siebie rzeczywistością. W części poświęconej aktowi wypowiedzenia Barthes posługuje się pojęciem szyfteru wprowadzonym przez Romana Jacobsona, by przeanalizować te elementy dyskursu historycznego, których funkcją jest zwrócenie uwagi na organizacje samej wypowiedzi, komunikację z czytelnikiem, bądź dyskursywne zaznaczenie lub wymazanie obecności podmiotu piszącego. Część poświęcona wypowiedzi skupia się na procesach dyskursywnych wprowadzających rozróżnienie między poszczególnymi kategoriami jednostek treści historycznych oraz na omówieniu ich późniejszej roli w językowej i kulturowej konstrukcji statusu dyskursu historycznego. W podsumowaniu Bathes skupia się na konsekwencjach powyższych wniosków dla wytwarzania historycznego sensu poprzez narrację , który to sens nazywa efektem rzeczywistości.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2010, 20/21
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dyskurs historii
The Discourse of History
Autorzy:
Barthes, Roland
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/467317.pdf
Data publikacji:
2001
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Opis:
The article focuses on linguistic features of historical discourse to interrogate the degree of difference between historiography and imaginary narration: is it valid to regard historiography as secured by its privileged signifying relationship with reality it purports to be representing? In the section devoted to the act of utterance Barthes uses the concept of shifters introduced by Roman Jacobson in order to identify those features of historical discourse that organize it, address the reader or announce the presence, or absence, of the writing subject – the historiographer. In the section devoted to the issues of utterance, in turn, he underlines those discursive processes which serve to break down historical content into units and then discusses their role in the establishment of the linguistic and cultural status of historiography. In consequence, Barthes sees historical discourse as narration generating realistic effect in its signifying process.
Artykuł snuje refleksję nad lingwistycznymi cechami dyskursu historycznego w odpowiedzi na pytanie do jakiego stopnia dyskurs historyczny różni się od innych form narracyjnych opisujących zdarzenia wyobrażone oraz czy w dalszym ciągu prawomocnym jest myślenie o historiografii jak o dyskursie mającym uprzywilejowaną relację znaczeniową z opisywaną przez siebie rzeczywistością. W części poświęconej aktowi wypowiedzenia Barthes posługuje się pojęciem szyfteru wprowadzonym przez Romana Jacobsona, by przeanalizować te elementy dyskursu historycznego, których funkcją jest zwrócenie uwagi na organizacje samej wypowiedzi, komunikację z czytelnikiem, bądź dyskursywne zaznaczenie lub wymazanie obecności podmiotu piszącego. Część poświęcona wypowiedzi skupia się na procesach dyskursywnych wprowadzających rozróżnienie między poszczególnymi kategoriami jednostek treści historycznych oraz na omówieniu ich późniejszej roli w językowej i kulturowej konstrukcji statusu dyskursu historycznego. W podsumowaniu Bathes skupia się na konsekwencjach powyższych wniosków dla wytwarzania historycznego sensu poprzez narrację , który to sens nazywa efektem rzeczywistości.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2001, 3
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Encyklopedierotyk jako (auto)biofikcja. Ewa Kuryluk a Roland Barthes
Encyclopaedierotic as (Auto)biofiction. Roland Barthes par Ewa Kuryluk
Autorzy:
Mazur, Maciej Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2097179.pdf
Data publikacji:
2021-12-30
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Encyklopedierotyk
Kuryluk
Barthes
biofikcja
autofikcja
dyskurs miłosny
biofiction
autofiction
Opis:
Artykuł przedstawia interpretację postmodernistycznej epistolarnej powieści – Encyklopedierotyk ze względu na zastosowane w niej biofikcyjne i autofikcyjne strategie pisarskie oraz odtwarza dokonaną w utworze krytykę Fragmentów dyskursu miłosnego Rolanda Barthes’a. Pokazuje związki między rzeczywistą a zmyśloną biografią semiologa i odsłania znaczenie najistotniejszych “biograficznych przesunięć”.  Ujawnia relację między literackim sobowtórem Ewy Kuryluk i nią samą: pomiędzy bohaterką i autorką nie ma pełnej tożsamości. Charakter tej relacji jest metonimiczny: działania powieściowej Ewy są śladami poczynań pisarki, co prowokuje do zadania pytań o kwestię niemożności twórczej oraz o powód uczynienia Barthes’a główną postacią Encyklopedierotyku.
The article presents an interpretation of a postmodern epistolary novel – Encyclopaedierotic, focused on biofictional and autofictional writing strategies, It also recreates Ewa Kuryluk’s criticism of A Lover’s Discourse: Fragments by Roland Barthes. It introduces the connections between the veritable and fictitious biography of the semiologist and uncovers the meaning of the most significant “biographical transpositions.” It reveals the relationship between Kuryluk’s literary doppelgänger and herself: they are not completely identical. The nature of this relation is metonymical: the activities of literary Ewa are the traces of writer’s actions, a fact that raises issues of creative impossibility and calls into question the choice of making Barthes the main protagonist of Encyclopaedierotic.
Źródło:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura; 2021, 43; 187-206
1508-6305
2544-3186
Pojawia się w:
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies