Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "H. Z" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 69
Tytuł:
Permian sponges from brachiopod cherts at Hornsund, Spitsbergen
Permskie gąbki z czertów brachiopodowych z Hornsundu, Spitsbergen
Autorzy:
Hurcewicz, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20965.pdf
Data publikacji:
1982
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Fourteen species of sponges are identified from brachiopod cherts of the Kapp Starostin Formation at Hornsund area. The new genus Spitsbergenia, five new species, and one subspecies are established: Haplistion hadrum sp.n., H. elongatum acremonicum n. subsp., Chaunactis kaera sp.n., Ch. malkowskii sp.n., Spitsbergenia patella gen. et sp.n. Members of the genus Haplistion predominate. The general appearance of the preserved sponges, often the lack of traces of attachment to the substratum, and the presence of papillae, suggest that the environmental conditions must have been quiet and stable.
Przedmiotem badań jest kolekcja gąbek z czertów brachiopodowych górnego permu zebranych przez uczestników polskich wypraw geologiczno-paleontologicznych na Spitsbergen (1960, 1974, 1975). Czerty brachiopodowe zawierają bogatą faunę, m.in. gąbki o szkielecie krzemionkowym. Ich obecność stwierdzono w SE Hyrnefjellet oraz w SE Treskelen w pobliżu brzegów Adriabukta w Hornsundzie. Łącznie opisano 14 gatunków. Oprócz opisanych przez Siedlecką (1970), jak: Haplistion arcticum (Dunikowski), H. elongatum elongatum Siedlecka, H. macroporum (Dunikowski), stwierdzono tu następujące gatunki: H. aeluroglossa Finks, H. aff. orientale Czernyszew, H. artiense Czernyszew, H. aff. skinneri (King), H. cf. elongatum Siedlecka, H. elongatum acremonicum subsp. n., H. hadrum sp. n., Chaunactis foliata Finks, Ch. kaera sp. n., Ch. malkowskii sp. n., oraz gatunek nowego rodzaju z rzędu Epipolasida — Spitsbergenia patella gen. et sp. n. Budowę gąbek badano w cienkich szlifach w przekroju podłużnym i poprzecznym. Szkielet kortykalny, oprócz badań w mikroskopie optycznym, badano wycinkowo w mikroskopie skanningowym. Spikule przeważnie uległy przeobrażeniu: skalcytowaniu bądź ferytyzacji. Ich morfologia nie została zmieniona. Aktiny rizoklonów są mniej lub bardziej wyraźne. Monaksony miejscami licznie zachowane, leżą w układzie pierwotnym. W niektórych z nich widoczny jest kanał osiowy. U Haplistion arcticum i H. artiense pasma odpowiadające kanałom ekshalacyjnym są zbudowane z rizoklonów, zaś u innych gatunków tego rodzaju z rizoklonów i monaksonów. Większość opisanych gatunków jest znana z permu z półkuli północnej, część sięga górnego karbonu.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1982, 27, 1-4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jurassic palecypods from Cuba
Jurajskie małże z Kuby
Jurskie plastinchatozhabernye iz Kuby
Autorzy:
Pugaczewska, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21374.pdf
Data publikacji:
1978
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1978, 23, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Les Radiolaires du Campanien inferieur de Cracovie (Pologne)
Radiolaria z kampanu dolnego Krakowa
Autorzy:
Gorka, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22610.pdf
Data publikacji:
1989
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Lower Campanian Radiolarians (Polycystina) from outcrops at Cracow (southern Poland) are very aboundant and very well preserved. Fifty species amongst spumellarians et nasselarians are described. One genus, Vistularia, and four species are new: Archaeospongoprunum cracoviense sp. n., Pseudoaulophacus polonicus sp. n., Pesudoaulophacus vistulae sp. n., and Vistularia magna gen. et sp. n.
Materiał do pracy pochodzi z kredowo-białych buł marglistych znalezionych przez Panowa w 1938 roku w kamieniołomie miejskim w Podgórzu na terenie Krakowa. Jak podaje Liszka (1969: 218) Panow znalazł je w poziomie miocenu słodkowodnego leżącego na osadach jurajskich. Buły reprezentują prawdopodobnie dezintegrowane „in situ” i przemieszczone do lokalnych obniżeń fragmenty pokryw zwietrzelinowych rozwiniętych na marglach kredowych w oligocenie i w miocenie przed transgresją badeńską. Podczas procesów pedogenicznych mogło następować rozpuszczenie CaCO₃ i wzbogacenie zwietrzeliny w materiał krzemionkowy oraz przemieszanie z niżej leżącym materiałem wapiennym. Proces ten pozwoliłby na wytłumaczenie koegzystencji mikroorganizmów krzemionkowych, to jest licznych i bardzo dobrze zachowanych szkieletów Radiolaria, spikul gąbek oraz otwornic o szkieletach wapiennych jak również węglanowego matrix. Liszka wyizolował z tych buł liczne małżoraczki, małe ramienionogi, szczątki szkarłupni (jeżowce, rozgwiazdy i wężowidła) oraz otwornice aglutynujące i wapienne należące do 92 gatunków. Autor ten określił wiek buł na santon- kampan, przytaczając gatunki otwornic należące do santonu, kampanu i mastrychtu. Być może materiał ten był przemieszany lub źle oznaczony. Na podstawie własnych oznaczeń otwornic oraz promienie, które są przedmiotem niniejszego opracowania, wiek omawianych buł autorka ustaliła na dolny kampan. Wśród Radiolaria (Polycystina), dominują Spumellaria (35 gatunków), podczas gdy Nassellaria reprezentowane są przez 15 gatunków (pls. 9—14). Opisano 1 nowy rodzaj Vistularia oraz 4 nowe gatunki. Są to: Archaeospongoprunum cracoviense sp. n., Pseudoaulophacus polonicus sp. n., Pseudoaulophacus vistulae sp. n. oraz Vistularia magna gen n., sp. n.
Les Radiolaires (Polycystina) du Campanien inférieur (Crétacé) affleurant à Cracovie (Pologne méridionale) sont très abondants et très bien conservés. Cinquante espèces, parmi les Spumellaires et les Nassellaires, sont décrites. Un genre et quatre espèces sont nouveaux: Vistularia gen. n., Archaeospongoprunum cracoviense sp. n., Pseudoaulophacus polonicus sp. n., Pseudoaulophacus vistulae sp. n., et Vistularia magna gen. et sp. n.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1989, 34, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Machairodus sp. from the Lower Pliocene bone breccia of Węże (Poland)
Machairodus sp. z Dolnoplioceńskiej brekcji kostnej z Wężów (Polska)
Autorzy:
Dybka, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22073.pdf
Data publikacji:
1990
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1990, 35, 1-2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Calcispongea from the Jurassic of Poland
Jurajskie Calcispongea z Polski
Jursie Calcispongea iz Polshi
Autorzy:
Hurcewicz, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22091.pdf
Data publikacji:
1975
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1975, 20, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le microplancton de lOrdovicien moyen de Strabla (Pologne)
Mikroplankton z środkowego ordowiku wiercenia strabla (Polska)
Autorzy:
Gorka, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22358.pdf
Data publikacji:
1980
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Le microplancton de l'âge ordovicien moyen provient du sondage de Strabla situé dans la dépression de Podlasie, dans la région occidentale de la Plate-forme orientale-européenne. Ce sont les Acritarches parmi lesquels on a décrit 3 nouveaux genres: Duplicisphaeridium n. gen., Palaiosphaeridium n. gen. et Strablosphaeridium n. gen. et 5 nouvelles espèces Baltisphaeridium pseudocalicispinum sp. n., B. vieslavi sp. n., Goniosphaeridium goerani sp. n., Palaiosphaeridium francinae n. gen. sp. n. Strablosphaeridium biparietalis n. gen. sp. n. et une nouvelle combinaison: Duplicisphaeridium spinigerum (Górka) n. comb. On a présenté la répartition géographique et stratigraphique des espèces étudiées et leur corrélation avec le domaine baltique.
Opracowano mikroplankton z środkowego ordowiku wiercenia Strabla usytuowanego nad Narwią, 15 km na półn. zach. od Bielska Podlaskiego w depresji podlaskiej platformy wschodnio-europejskiej. W biotopie tym stwierdzono obecność 25 gatunków Acritarcha, wsród których 20 jest wspólnych dla obszaru bałtyckiego. Wskazywałoby to na połączenie basenu sedymentacyjnego tego regionu w środkowym ordowiku. Wyróżniono trzy nowe rodzaje: Duplicisphaeridium gen.n. Palaiosphaeridium gen.n., i Strablosphaeridium gen.n. oraz pięć nowych gatunkow: Baltisphaeridium pseudocalicispinae sp.n., B. vieslavi sp.n., Coniosphaeridium georani sp.n., Palaiosphaeridium francinae gen.n., sp.n. Strablosphaeridium biparietalis gen.n., sp.n. i 1 nową kombinację Duplicisphaeridium spinigerum (Górka). Ponadto przedstawiono rozprzestrzenienie geograficzne i stratygraficzne studiowanych gatunków oraz korelacje stratygraficzne z obszarem bałtyckim.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1980, 25, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Neocomian oysters from Central Poland
Neokomskie ostrygi z Polski centralnej
Neokomskie ustricy central'nojj Pol'shhi
Autorzy:
Pugaczewska, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20905.pdf
Data publikacji:
1975
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1975, 20, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Were mammals originally venomous?
Autorzy:
Hurum, J H
Luo, Z.X.
Kielan-Jaworowska, Z.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23010.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Gobiconodon
Monotremata
mammal
os calcaris
Zhangheotherium
cornu calcaris
fossil mammal
Multituberculata
paleontology
Opis:
The extratarsal spur in extant monotremes consists of an os calcaris and a cornu calcaris. A poisonous extratarsal spur occurs only in the platypus (Ornithorhynchus); a possibly secondarily non−poisonous spur is present in echidnas (Tachyglossus and Zaglossus). Some therian mammals (e.g., bats), reptiles (Chamaeleo), and amphibians have a spur−like structure in the ankle, but this is not homologous to the extratarsal spur of monotremes. Among fossil mammals, the co−ossified os calcaris and ossified cornu calcaris have been found in the eutriconodontan Gobiconodon and in the spalacotheroid “symmetrodontan” Zhangheotherium. Here we describe the os calcaris in several multituberculate mammals from the Late Cretaceous of the Gobi Desert, Mongolia. The multituberculate os calcaris is a large, flat bone, generally similar to that in males of the extant monotreme species, but the cornu calcaris is not ossified. In Gobiconodon and Zhangheotherium the ossified cornu calcaris is fused to the os calcaris probably to provide the bony support for the keratinous spur. We hypothesize that the os calcaris in these Mesozoic mammal groups is homologous to that of monotremes. However, the extratarsal spur has not been found in non−mammalian cynodonts nor in other synapsids. A platypus−like os calcaris might be an apomorphic characteristic of basal Mesozoic mammals and is secondarily lost in crown therians; the os calcaris is confirmed to be absent in well−preserved tarsal structures of the earliest known crown therian mammals. We speculate that the os calcaris, the cornu calcaris, and its associated venom gland might have served the function of a defensive structure during the “dark ages” of mammalian history, when dinosaurs ruled the Earth. This structure is a plesiomorphic character retained in extant monotremes and cannot be used as an autapomorphy of Monotremata.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2006, 51, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dinoflagellate cysts from Callovian of Lukow (Poland)
Cechy Dinoflagellata z Keloweju Łukowa
Chisty Dinoflagellata iz Kehlloveja Lukova (Polsha)
Autorzy:
Gorka, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22451.pdf
Data publikacji:
1970
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1970, 15, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Conodonts from the Tremadocian chalcedony beds, Holy Cross Mountains (Poland)
Konodonty z warstw chalcedonowych tremadoku Gór Świętokrzyskich
Autorzy:
Szaniawski, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22154.pdf
Data publikacji:
1980
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Conodonts extracted by means of hydrofluoric acid from the Upper Tremadocian chalcedony beds of the Holy Cross Mts. are described. Two multielemental simple-cone apparatuses are recognized: Drepanoistodus deltifer pristinus (Viira) and Acodus? sp. Drepanoistodus deltijer (= Paltodus deltifer) Zone is subdivided into D. deltifer pristinus and D. deltifer deltifer Subzones. Correlation of the subzones over northern Europe, and approximate intercontinental correlation, are established. Possible differences in internal structure are recognized between the Tremadocian cordylodids and simple cones.
Warstwy chalcedonowe tremadoku Gór Świętokrzyskich są źródłem doskonale zachowanych skamieniałości będących już przedmiotem kilku opracowań paleontologicznych. W niniejszej pracy opisano konodonty wypreparowane przy pomocy kwasu fluorowodorowego z chalcedonitów pobranych z przekopu w Wysoczkach koło Bogorii, a w mniejszym stopniu także z odsłonięć w Wilczej Górze koło Szumska i w wąwozie Chojnów Dół koło Zbilutki (fig. 1). Zebrana kolekcja liczy ponad 500 nadających się do oznaczenia okazów. W występującym tu zespole wyróżniono dwa gatunki wieloelementowe: Drepanoistodus deltifer pristinus (Viira) i Acodus? sp. oraz cztery gatunki monoelementowe: Scolopodus peselephantis Lindström, Prooneotodus tenuis (Müller), P. cf. gallatinii (Müller) i Westergaardodina cf. fossa Müller. Opisane po raz pierwszy aparaty Drepanoistodus deltifer pristinus i Acodus? sp. są najprymitywniejszymi z dotychczas poznanych wieloelementowych aparatów konodontów stożkowych. Opisany zespół reprezentuje poziom konodontowy Drepanoistodus deltifer obejmujący warstwy ceratopygowe regionu bałtyckiego. Poziom ten w oparciu o dotychczas opisane konodonty oraz zespół opisany w niniejszej pracy podzielono na dwa podpoziomy: dolny - D. deltifer pristinus i górny - D. Deltifer deltifer. Granicę tych podpoziomów wyznacza pojawienie się Paroistodus numarcuatus (Lindström). Zespół konodontów z warstw chalcedonowych reprezentuje podpoziom dolny i jest najbardziej zbliżony do zespołu poznanego z dolnej części serii Varangu w północnej Estonii (Viira 1970, Viira et al. 1970, Mägi i Viira 1976). Przeprowadzono korelację wyróżnionych podpoziomów w regionie bałtyckim (tablica 1) oraz przybliżoną ich korelację międzykontynentalną (tablica 2). Brak w opisanym zespole konodontów z rodzaju Cordylodus nie dowodzi ich braku w osadzie. Stwierdzono, że są one mniej odporne na działanie kwasu fluowodorowego niż konodonty stożkowe, mogły więc ulec całkowitemu zmiszczeniu podczas maceracji. Praca została wykonana w ramach problemu międzyresortowego MR II/3, finansowanego przez Polską Akademię Nauk.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1980, 25, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Orthid brachiopods from the Upper Visean (Carboniferous) of the Swietokrzyskie Mts., Poland
Ortidy (Brachiopoda) z wizenu górnego gór Świętokrzyskich
Autorzy:
Zakowa, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22780.pdf
Data publikacji:
1989
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Enteletid (four species) and rhipidomellid (one species) brachiopods from the Gałęzice region, SW Świętokrzyskie Mts., have been described. Dominating genus Schizophoria is represented by S. (Schizophoria) resupinata, S. (S.) keyserlingiana, S. (Paraschizophoria) woodi, S. (Par.) sp. A, S. (Pocockta) linguata, S. (P.) cf. gibbera. Six known morphological “varieties” or “forms” of S. (S.) resupinata have been described. They probably come from diverse environments. Most specimens collected belong to S. (S.) resupinata (Martin) forma typica and represent all stages of its ontogeny. The brachiopods have been collected from organodetritic limestones and calcareous-clayey deposits of the Goniatites crenistria and G. striatus zones. It is suggested that only S. (S.) resupinata f. gigantea may be stratigraphically characteristic of the Upper Visean of Europe.
Opisano ortidy z poziomów Goniatites crenistria i G. striatus synkliny gałęzickiej. Zbadano ponad 3000 okazów zebranych z 26 stanowisk usytuowanych na wychodniach wapieni organodetrytycznych oraz z wkładek wapieni z serii wapienno-iłowcowej z 3 otworów wiertniczych (fig. 1, tabela 1). Punkty badawcze leżą w obrębie 6 przekrojów geologicznych. Najwięcej okazów zebrano ze wzgórza Todowa Grząba (około 68% kolekcji), głównie z przekopu XXI. W materiale przeważają skorupki ramieniowe. Około 800 źle zachowanych okazów oznaczono jako Schizophoria (Schizophoria) div. sp. ind. i wyłączono z opisu paleontologicznego. Na pozostałych okazach cechy zewnętrzne są dobrze widoczne, zwłaszcza na muszlach małych i średniej wielkości (zwykle z interareami i deltyrium). Rzadko obserwowano budowę wewnętrzną (niekompletne pola mięśniowe), również w szlifach poprzecznych, co wiąże się z silnym przekrystalizowaniem materiału. Opisane brachiopody należą do 2 rodzin: Rhipidomellidae (nieliczne okazy jednego gatunku — R. michelini) i Enteletidae (4 gatunków z 3 podrodzajów Shizophoria; Tabela 1, pls 1—8). Autorka przyjęła koncepcję podziału rodzaju Schizophoria według Lazareva (1976), który w znacznym stopniu oparł się na wynikach badań Bonda (1941) i Pocock (1968). Pod względem ilościowym dominuje kosmpolityczny gatunek S. (Schizophoria) resupinata (Martin) do którego należy około 60% okazów kolekcji. Inne gatunki należą do rzadkich elementów taksonomicznych w badanym zespole ortidów. Wymieniony gatunek to przede wszystkim okazy formy typica, reprezentujące wszystkie stadia ontogenetyczne. Przeważają okazy małe, o szerokości poniżej 20 mm (fig. 9—10). Ponadto występują przedstawiciele pięciu innych, znanych w literaturze „odmian” tego gatunku tj. dorsosinuata, gigantea, lata, pinguis i rotundata (Demanet 1921—1923, 1934). Opisano je w niniejszej pracy jako odmiany morfologiczne określone terminem forma, mieszczące się w szerokim spektrum zmienności wewnątrzgatunkowej (fig. 2—9). Kilka okazów wydzielono jako forma A i zróżnicowano okazy forma pinguis na 4 podformy. W materiale z Gałęzie występują przejścia pomiędzy formami, co może świadczyć o stopniowej adaptacji tych brachiopodów do zachodzących zmian środowiskowych. Formy inne niż typica stanowią zaledwie 15.8% sumy okazów zaliczonych do gatunku i należą do rzadko występujących, podobnie jak w Europie zachodniej. Przyczyn ich powstania upatrywano w zmianach warunków ekologicznych (Bond 1941), co w badanych utworach Gałęzic jest niemożliwe do prześledzenia z uwagi na przemieszanie fauny. Tu często, w tych samych ławicach wapieni, występują obok siebie przedstawiciele forma typica oraz pozostałych opisanych form. Okazy forma gigantea wyraźnie różnią się od dużych okazów S. (Schizophoria resupinata) (Martin) forma typica, tj. odpowiadającym neotypowi (Bond 1941) i konspecyficznych z Schizophoria nuda George et Ponsford (George, Ponsford 1938). Ze względu na to, oraz na występowanie wymienionych dużych form autorka odrzuca możliwość uznawania forma gigantea za jedno ze stadiów rozwoju ontogenetycznego forma typica. Opisane gatunki występują w całym karbonie lub w karbonie dolnym. Jedynie S. (Schizophoria) resupinata (Martin) forma gigantea, w swej najbardziej klasycznej postaci, znana jest w Europie zachodniej i środkowej tylko z utworów wizenu górnego. Może to być pewną wskazówką stratygraficzną, a poza tym może sugerować występowanie w tym czasie optymalnych warunków środowiskowych dla rozwoju bentosu.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1989, 34, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Eudea Lamouroux (Calcispongea) from the Oxfordian of Poland
Eudea Lamouroux (Calcispongea) z oksfordu Polski
Eudea Lamouroux (Calcispongea) iz oksforda Polshi
Autorzy:
Hurcewicz, H.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20560.pdf
Data publikacji:
1972
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1972, 17, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Conodonts from the Kapp Starostin Formation (Permian) of Spitsbergen
Konodonty z formacji Kapp Starostin (Perm) na Spitsbergenie
Autorzy:
Szaniawski, H.
Malkowski, K.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20271.pdf
Data publikacji:
1979
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1979, 24, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 69

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies