Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ICONOCLASM" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 29
Tytuł:
The Year Zero: Iconoclastic breaks with the past
Autorzy:
De Baets, Antoon
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/489678.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematy:
breaks with the past
iconoclasm
communism
nationalism
Islam
Opis:
Some regimes try to force a complete break with the past and even to start from the year zero. Throughout history, such iconoclastic breaks were meant to erase, once and for all, the entire past or to destroy as many of its relics and symbols as possible, and either to reach or regain some faraway golden age. Iconoclastic breaks have thus far enjoyed less systematic attention than the breaks commonly indicated by the phrase “transitional justice,” although their legacy usually leaves deeper scars. My goal, then, is to explore these iconoclastic breaks with the past. I conclude that there are three main types: communist, nationalist and Islamic. The central iconoclastic idea is “historical law” for the first type, “homogenization” for the second and “purity” for the last. Each has its own vision of history: the first is predominantly future-oriented, the second present-oriented, and the third past-oriented.
Źródło:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica; 2014, 13; 3-18
2081-3333
Pojawia się w:
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dzieje świętych wizerunków w chrześcijaństwie – zarys historii
Veneration of images in christianity – short history
Autorzy:
Jasiewicz, Arkadiusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/495219.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
Tematy:
The Byzantine art
Icon
Iconoclasm
Catacombs
holy image
Opis:
Icon painting emerged in the Byzantine Empire - the Christian empire of the Hellenistic East during the years 330-1453 - as a fully fledged and widely spread art around 500 BC. The first steps in this art were taken in the early Christian art of painting including those examples found in the catacombs in the 2nd and 3:d centuries. It is an original, highly formalized art influenced by classical Greek art and Egyptian Hellenistic art as well as other art traditions especially Syrian. During the reign of Justus the Great who ruled in the Byzantine Empire for forty years (527-565), the Byzantine art of icon painting flourished. It continued to do so until the outburst of the Iconoclasm in 726. That year the emperor Leo III decreed that painting or using icons was to be regarded as idolatry. The Iconoclasm lived on, with a few intermissions until 843. From 843, when the church conquered the iconoclasm, the art of icon painting was revived, this time until the fall of Constantinople in 1453. This era was a golden age for the icon. During this second period of icon painting, its principal prototypes were shaped and the habit of adorning churches with icons was established.
Źródło:
Seminare. Poszukiwania naukowe; 2011, 29; 237-241
1232-8766
Pojawia się w:
Seminare. Poszukiwania naukowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Łaska w ikonach
Autorzy:
Wąchocka, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/571684.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
grace
icon
canon
iconoclasm
łaska
ikona
kanon
ikonoklazm
Opis:
The article brings the reality of the grace of icons in two respects: the first relating to the recipient and the second relating to the icon writer. Grace is the transforming reality “in the image and likeness of God”. It is received through a recipient’s personal prayer and life experience. The gift of writing icons, their reading and reception in a cultural context is also a grace. Knowledge and application of adequate painting techniques is included in the canon. Its aim is creating an appropriate image which is a true “window to another world’, to a reality already divinized. Icons must therefore meet certain conditions in order to be adequately helpful in prayer. They must also bring truly its recipient closer to Divine Persons, biblical events or scenes from the lives of the saints. Over the centuries, from the very beginning of Christian sacred art, through the turbulent period of iconoclasm, up to the present day, icons have retained a fundamental importance in the eastern Church, becoming almost a sacrament. In the western Church they suffered profound transformation, taking the form of holy pictures. They are liberated from the canons and techniques, depending only on the artist’s skills and fashions of the time. They play an assistant role in the liturgy and a decorative one in the architecture of temples.
Źródło:
Polonia Sacra; 2013, 17, 2
1428-5673
Pojawia się w:
Polonia Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Role of Pictures, the Veneration of Icons and the Representation of Christ in Two Oriental Orthodox Churches of the Coptic and Ethiopian Traditions
Autorzy:
Chaillot, Chrisitne
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/462555.pdf
Data publikacji:
2016-12-10
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydział Orientalistyczny. Katedra Języków i Kultur Afryki
Tematy:
icons
veneration (of icons)
theology (of icons)
miraculous icons
iconoclasm
Opis:
The Oriental Orthodox Churches include the Churches of the Coptic and Ethiopian traditions and also of the Syrian and Armenian traditions which will not be mentioned here. The veneration of icons is similar in all the Churches of Orthodox tradition. They do speak of “veneration” of the persons represented on the icons and pictures (Christ, the Virgin and the saints). They do not speak of “adoration” or “worship” of these persons or of the icons as only God is adored, and worshiping icons would be idolatrous. This veneration is especially known in the so-called Eastern Orthodox (of the Greek, Russian, Romanian, Bulgarian, Serbian traditions)or Churches having accepted the Council of Chalcedon in 451 and the Second Council of Nicaea in 787, but also in the Oriental Orthodox Churches, which is less known.
Źródło:
Studies in African Languages and Cultures; 2016, 50; 101-114
2545-2134
2657-4187
Pojawia się w:
Studies in African Languages and Cultures
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Gift of Emperor Michael, Papal Textiles with Chrysoclabas and Figurative Art in the Period of Iconoclasm
Dar cesarza Michała, papieskie tkaniny z chrysoclabas i problem sztuki figuratywnej w epoce ikonoklazmu
Autorzy:
Grotowski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/11341694.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
samite
Sancta Sanctorum
Iconoclasm
Book of Pontiffs
samit
ikonoklazm
Liber pontificali
Opis:
On Christmas of the year 811, Emperor Michael I Rhangabe solemnly crowned his elder son Theophylact in the church of Hagia Sophia. On this occasion, he offered to the cathedral numerous precious gifts, among which was a set of four curtains embroidered with gold and purple. Sacred images were depicted on them. These textiles did not survive to our times, and are known to us only thanks to the short record in the Theophanes’ Chronicle. However, it is possible to reconstruct their form on the basis of preserved contemporary examples. The practice of donating silks decorated with figural religious motifs to churches is confirmed by the Book of Pontiffs. The source mentions gifts given by popes Hadrian I (772–795), Leo III (795–816), Paschal I (817–824), Gregory IV (827–844) and Leo IV (847–855) to shrines in Rome and Ravenna. The textiles mentioned by the source include both those decorated with ornamental motifs (griffins, crosses) and those adorned with evangelical scenes (Annunciation, Nativity, Entry into Jerusalem, Passion, Ascension, Descent of the Holy Spirit) and images of Christ and saints. The word chrisoclabum (or chrisoclavum), which is repeated in written sources, seems to relate to compositions placed inside medallions, and perhaps also to exceptionally precious appliqués of gold and purple fastened to the textile background.  Already 75 years ago, Wolfgang F. Volbach sought to associate two pieces of silk samits with the Annunciation and Nativity scenes (kept at the Vatican Museo Sacro; initially dated to the 6th c.) with papal gifts from the turn of 8th and 9th c. His hypothesis, accepted by most scholars, has recently been disputed by Anna Muthesius, who suggests a later date for both silks (after 843). Due to this fact, it seems necessary to offer a new analysis and interpretation of both textiles that will rely on the current body of knowledge about the Byzantine art of 8th and 9th c.
W Boże Narodzenie roku 811 Michał I Rangabeusz dokonał w Hagii Sofii uroczystej koronacji swojego najstarszego syna, Teofilakta. Z tej okazji złożył w konstantynopolitańskiej katedrze liczne drogocenne dary, wśród których - obok złotych naczyń wysadzanych szlachetnymi kamieniami - znalazł się komplet czterech zasłon przetykanych złotem i purpurą. Ukazano na nich święte obrazy. Tkaniny te nie przetrwały do naszych czasów i są znanej jedynie dzięki wzmiance w Kronice Teofanesa Wyznawcy. Możemy jednak rekonstruować ich wygląd na podstawie zachowanych przykładów z epoki. Zwyczaj ofiarowywania do kościołów jedwabnych tkanin zdobionych motywami figuratywnymi, także religijnymi potwierdzają wzmianki w Liber pontificalis na temat darów ofiarowywanych przez papieży Hadriana I (772-795), Leona III (795-816), Paschalisa I (817-824), Grzegorza IV (827-844) i Leona IV (847-855) do świątyń Rzymu i Rawenny. Wymieniane w tekście tkaniny są opisywane zarówno jako zdobione motywami ornamentalnymi (gryfy, krzyże), jak i scenami zaczerpniętymi z Ewangelii (Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Wjazd do Jerozolimy, Pasja, Wniebowstąpienie, Zesłanie Ducha Świętego) oraz podobiznami Chrystusa i świętych. Powtarzający się w opisach zwrot chrisoclabum (lub chrisoclavum) wydaje się być używany w stosunku do kompozycji umieszczanych w ornamentalnych clipeusach, a być może także szczególnie cennych, haftowanych lub przędzonych złotem i purpurą aplikacji naszywanych na tkaniny. Wolfgang F. Volbach już przed siedemdziesięciu pięciu laty podjął próbę identyfikacji dwóch fragmentów jedwabnego samitu ze scenami Zwiastowania i Bożego Narodzenia w zbiorach watykańskiego Museo Sacro, początkowo uchodzących za szóstowieczne wyroby aleksandryjskie, z papieskimi darami z przełomu VIII i IX w. Jego hipoteza, przyjęta przez większość badaczy, jest w ostatnich latach podważana przez Annę Muthesius, która uznała obie tkaniny za powstałe już po zakończeniu ikonoklazmu (843 r.). Dlatego konieczna stała się ponowna analiza i interpretacja obu scen w świetle współczesnej wiedzy na temat sztuki bizantyńskiej VIII i IX stuleci.
Źródło:
Folia Historica Cracoviensia; 2019, 25, 2; 9-43
0867-8294
Pojawia się w:
Folia Historica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Idea a obraz. Ikonoklastyczny aspekt konceptualizmu
An Idea And An Image. The Iconoclastic Aspect Of Conceptualism
Autorzy:
Gralińska–Toborek, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424426.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONTEMPORARY ART
MODERN ART
CONCEPTUAL ART
CONCEPTUALISM
ICONOCLASM
IDOLATRY
JOSEPH KOSUTH
Opis:
Conceptualism, as the art of an idea, placed itself beyond aesthetic and sensual experience. As a rule, it did not produce art objects which could be pleasing or that would represent reality. This rejection of an image places conceptualism in a broadly understood iconoclastic movement. When we examine various historical iconoclastic movements (religious and political) we may reconstruct the most important features of iconoclastic awareness and compare them with the essential postulates of conceptualism. The result of this comparison is a striking similarity of both phenomena. To mention just a few linking features of conceptualism and iconoclasm, we may enumerate: a doubt in the adequacy of the relationship between an idea and image, a fear of an idolatrous belief in a material art object, a drive to demystify art and artists, a concentration on a word instead of an image. Iconoclastic mentality can also be characterised by analytic thinking, progressive attitude and irony. However, the question arises if iconoclasm can exist without idolatry; or if conceptualism could have developed without a material object? Even if it rejected it, then the art world (museum, critics, audiences) that shows a progressively stronger tendency to contextualise, flung conceptualism out of “art’s orbit into the ‘infinite space’ of the human condition” (to use the words of J. Kosuth).
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 41-64
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wystawność, piękno, ubóstwo - świątynia w pierwszych wiekach chrześcijaństwa
Autorzy:
Starowieyski, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1011996.pdf
Data publikacji:
2017-12-15
Wydawca:
Akademia Katolicka w Warszawie
Tematy:
estetyka
ikonoklazm
architektura wczesnochrześcijańska
patrystyka
aestethics
iconoclasm
Early Christian Architecture
Patristics
Źródło:
Warszawskie Studia Teologiczne; 2017, 30, specjalny; 366-379
0209-3782
2719-7530
Pojawia się w:
Warszawskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Chrystologiczna argumentacja w Mowach obronnych przeciw tym, którzy odrzucają święte obrazy Jana Damasceńskiego
Christological Arguments in The Defence Speeches against Those who Reject Sacred Icons by John of Damascus
Autorzy:
Pyc, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/607141.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
icons of Christ
the veneration of icons
iconoclasm
John of Damascus
incarnation
tradition
Opis:
In the face of the escalating Iconoclast heresy in the 8th century there appeared the necessity of establishing whether the veneration of icons is justifiable from the Christian viewpoint. The debate primarily concerned the Christological question of venerating Jesus Christ’s icons. St. John of Damascus (675–749) is considered to be one of the most outstanding defenders of sacred icons. We owe to him the first Catholic theology of the icon. His work, „The Defence speeches against those who reject sacred icons” constitutes the answer given to the iconoclasts. The most important argument justifying the veneration of icons is the mystery of the incarnation of the Son of God being the image of the invisible God. The incarnation which liberates one from idolatry lies at the root of a positive vision of matter. John of Damascus refers to the ancient Christian tradition of icon veneration recognizing the word and the image as its essential elements. His teaching would play a key role during the Council of Nicaea in 787.
Źródło:
Poznańskie Studia Teologiczne; 2011, 25; 159-171
0209-3472
Pojawia się w:
Poznańskie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zbawczy wymiar teokalii w Koranie a ikonoklazm islamu
Autorzy:
Micherdziński, Marek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/669647.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
islam, islamic iconoclasm, Koran, salvation, theokalia
ikonoklazm muzułmański, islam, Koran, teokalia, zbawienie
Opis:
God as the salvific subject discloses through names in Koran. In names of God is His Beauty concretizated. The mistery of God revealed in Koran according to islamie belief can apprehend in the category of theokalia (ﺃﻷﺳْﻤَﺎﺀُ ﺍﻠﺤُﺴْﻨﻰ ʼal-ʼasmāʼu l-ḥusnà). God is ascertained and handled through man in concrete names. According to islamie teachings, the Koran was revelated to the prophet Muhammad in the Arabic language. He heard the first of these revelations in the cave of Hira with a voice commanding him: “Recite in the name of the Lord who created all things. […] Recite! For the Lord is most Beneficent” (S. XCVI, 1–5). The salvation in Koran is regarded as desire of viewing divine countenance (S. II, 272; VI, 52; XIII, 22; XVIII, 28; XXX, 38.39; XCII, 20). All salvated people will collapsed with human faces in front of God’s Majesty and dignified glory divine countenance (S. II, 255). Here on esrth islamic rosary (ﺳُﺒْﺤَﺔ subḥatun; ﻣِﺴْﺒَﺤَﺔ misbaḥatun; ﺗﺴْﺒِﻴﺢٌ tasbīḥun) is the concretisation of ontic Beauty of God. Specifing the beautiful names of God the muslim handles divine countenance (ﻭَﺟْﻪُ ﷲِ wağhu l-lāhi) – sees icon of God. Muslim rosary realizes the substitute function of icon. Islam is aniconic religion, because Koran doesn`t comprehend immediate prohibition of making the images of God and human figures. Koran prohibits to worship idols (S. XXI, 52 nn; XXXIV, 13). Creator of islam excludes the thinking about “images of God” (ﺻُﻮَﺭُ ﷲِ ṣuwaru l-lāhi), because in this mode representation of God in heaven will be created by human beings. God is totaly souvereign. The talking about God as “watching” or “watched” (ﻣَﻨْﻈﻮﺭٌ manẕūrun) will be suggested, that He is “created” (ﻣُﺼَﻮﱠﺭٌ muṣawwarun) by human imagination. It`s compatible with confession of absolute monotheism. The term aniconic of islam is nearer the truth than islamic iconoclasm.
Bóg jako podmiot zbawiający ujawnia się w Koranie poprzez swoje imiona. W imionach Boga konkretyzuje się Jego piękno. Tajemnica Boga objawiona w Koranie zgodnie z wiarą islamu może być rozumiana w kategoriach teokalii (ﺃﻷﺳْﻤَﺎﺀُ ﺍﻠﺤُﺴْﻨﻰ ʼal-ʼasmāʼu l-ḥusnà). Bóg jest poznawany i dotykalny przez człowieka w konkretnych imionach. Zgodnie z nauką islamu Koran został objawiony prorokowi Muḥammadowi w języku arabskim. On usłyszał pierwsze z tych objawień w jaskini Hira przez głos, który mu nakazał: „Głos! w imię twego Pana, który stworzył! […] Głos! Twój Pan jest najszlachetniejszy!” (S. XCVI, 1–5). Zbawienie w Koranie jest uważane za pragnienie oglądania oblicza Bożego (S. II, 272; VI, 52; XIII, 22; XVIII, 28; XXX, 38.39; XCII, 20). Wszyscy zbawieni ludzie upadną na swoje oblicza przed obliczem majestatu Bożego i będą głosić chwałę oblicza Boskiego (S. II, 255). Różaniec muzułmański (ﺳُﺒْﺤَﺔ subḥatun; ﻣِﺴْﺒَﺤَﺔ misbaḥatun; ﺗﺴْﺒِﻴﺢٌ tasbīḥun) jest tu, na ziemi, konkretyzacją ontycznego piękna Boga. Wskazując na piękne imiona Boga, muzułmanin dotyka oblicza Bożego (ﻭَﺟْﻪُ ﷲِ wağhu l-lāhi) – widzi obraz Boga. Różaniec muzułmański występuje w formie zastępczej w odniesieniu do obrazu. Islam jest religią anikoniczną, ponieważ Koran nie zawiera bezpośredniego zakazu tworzenia wizerunków Boga i istot ludzkich. Koran zakazuje tworzenia bożków, idoli (S. XXI, 52 nn; XXXIV, 13). Twórca islamu wykluczył myśl o „wizerunkach Boga” (ﺻُﻮَﺭُ ﷲِ ṣuwaru l-lāhi), ponieważ taki sposób wyobrażania Boga w niebiosach byłby Jego tworzeniem przez ludzki byt. Bóg jest całkowicie suwerenny. Mówienie o Bogu jako „kształtowanym” lub „oglądanym” (ﻣَﻨْﻈﻮﺭٌ manẕūrun) byłoby sugestią, że jest On „tworzony” (ﻣُﺼَﻮﱠﺭٌ muṣawwarun) przez ludzkie wyobrażenie. Jest to zgodne z wyznawaniem absolutnego monoteizmu. Określenie a-ikoniczny (anikoniczny) w odniesieniu do islamu jest bliższe prawdy niż termin ikonoklazm islamu.
Źródło:
Analecta Cracoviensia; 2014, 46
2391-6842
0209-0864
Pojawia się w:
Analecta Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Auch hier brannte der Strauch“ – Strategien der Anspielung und Bilderverbot in Rose Ausländers Malergedichten
Autorzy:
Sommerfeld, Beate
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032425.pdf
Data publikacji:
2016-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Rose Ausländer
obrazoburstwo
Shoah
poetyka
malarstwo
iconoclasm
poetics
painting
alttestamentarisches Bilderverbot
Poetik
Malerei
Opis:
Die sogenannten Malergedichte Rose Ausländers speisen sich aus der Tradition des alttestamentlichen Bilderverbots. Nicht nur Gott, auch die Erfahrung der Shoah und des Exils werden mit einem Repräsentationsverbot belegt und durch ein feines Gespinst von Anspielungen umschifft, die auf diffizile Weise kodiert sind. Letztendlich wird die alttestamentliche Verbotstradition in eine eigene Poetologie umgedeutet: Ausländers Gedichte lösen das Bilderverbot ein, indem sie sich das Abbilden versagen. An den Bildern der Moderne des zwanzigsten Jahrhunderts übt die Dichterin ein „sehendes Sehen“ (Imdahl) ein, in dem die Gedichte sich von Abbildung und Identifizierbarkeit abwenden und neue Dimensionen der Wirklichkeit erschließen. In einer anspielungsreichen Poetik der Hintergründigkeit und Mehrdeutigkeit soll Erfahrung ins Gedicht einschreibbar gemacht werden.
Wiersze Rose Ausländer, które poetka zadedykowała malarzom, nawiązują do biblijnego zakazu przedstawiania Boga w obrazie. W swoich tekstach lirycznych nie tylko Bóg, ale również doświadczenie Shoah i wygnania podlegają zakazowi reprezentacji, i znajdują swoje odzwierciedlenie w rozbudowanej poetyce aluzji. W ten sposób biblijny zakaz zyskuje wymiar poetologiczny: wiersze Ausländer stosują się do niego, wystrzegając się zasady mimesis. Idąc w ślad za malarstwem pierwszej połowy dwudziestego wieku, poetka uprawia sztukę „widzącego oglądania” (Imdahl), które wychodzi poza zastaną rzeczywistość i odsłania jej nowe oblicza. W poetyce aluzji, którą Ausländer rozwija w dialogu ze sztuką wizualną, poetka bada możliwości przedstawienia nieprzedstawialnego.
The so-called painter-poems by Rose Ausländer refer to the Old Testament prohibition of images. Not only God, but also the Shoah and the experience of being exiled are included in the ban on representation. They are referred to in allusions which are encoded in multiple ways. Ausländer largely follows the Jewish ban on the image, to the extent that she transfers it into her own poetology. The poems obey it by avoiding any kind of verbal representation, replacing mimesis by the poetics of allusion. Reflecting on the aesthetics of modernist art at the beginning of the twentieth century, the poet practises what Imdahl calls „seeing seeing“ that transcends representation and focuses on what is virtually present in paintings. The poetics of allusion, which Ausländers finds in modernist art, introduces ambiguity and thus offers the possibility to articulate the unsayable.
Źródło:
Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen; 2016; 33-58
2196-8403
Pojawia się w:
Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obraz a idea. Estetyczno-antropologiczne paradoksy sztuki konceptualnej (implikacje ikonoklastyczne)
Image and Idea. Aesthetic and Anthropological Paradoxes of Conceptual Art (Iconoclastic Implications)
Autorzy:
Kazimierska–Jerzyk, Wioletta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424511.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONTEMPORARY ART
CONCEPTUAL ART
CONCEPTUALISM
ICONOCLASM
ICONOPHILISM
ICONODULISM
IDOLATRY
JOSEPH KOSUTH
JAN BERDYSZAK
GRZEGORZ SZTABINSKI
Opis:
When taking into account the iconoclastic implications of conceptualism, we may observe its close but at the same time, warped relationship with aesthetics. I developed this thought after reflecting on Arnold Berleant. Such a view allows one to support the idea of a wider understanding of the notion of conceptual art, which accepts the presence of an art object not only in the form of art documentation, but also as an object included in an aesthetic awareness. One of its main aspects is the problem of the effect (power) of images. The problem of an aesthetic awareness was developed by Joseph Kosuth through a suggestive formula of ‘art as anthropology’. I treat this as a consequence of previous ideas developed by the artist, not as a total turn away from them. As a consequence one may consider as conceptual the attitudes and projects that keep the image in its physical sense and make the creating of images problematic in such a way that the most important seem to be reflections on the notion of art (image). In the article I consider two examples of Polish artists – Jan Berdyszak and Grzegorz Sztabinski. I underline how their activities are involved in certain iconoclastic practices (typical for conceptualism) and with which means they articulate the need to overcome them.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 47-54
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Smok z Jerozolimy w Rzymie?
A Dragon from Jerusalem in Rome?
Autorzy:
Konik, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/480298.pdf
Data publikacji:
2020-06-30
Wydawca:
Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
Tematy:
ikonoklazm
Lewiatan
łuk Tytusa
smok
Wielka menora
Arch of Titus
dragon
Leviathan
Great Menorah
iconoclasm
Opis:
We wnętrzu rzymskiego łuku triumfalnego, wzniesionego dla upamiętnienia zwycięstwa cesarza Tytusa nad powstaniem żydowskim w Judei (70 rok n.e.), widnieje relief, przedstawiający elementy wyposażenia świątyni jerozolimskiej. Uwagę zwraca wielka świątynna menora. Jej podstawę pokrywają wizerunki zwierząt prawdziwych i fantastycznych: orły, lew morski, hippokamp, gryfy, smok. Obecność zwierząt prowokuje dyskusję na temat historyczności całego wyobrażenia. Mimo że żydowski ikonoklazm zakazuje przedstawień figuralnych, symbolika smoka jest w tradycji judaizmu znacząca. Autor szuka odpowiedzi na pytanie: czy wizerunek świecznika na łuku Tytusa stanowi odwzorowanie autentycznego przedmiotu? W tym celu analizuje obecność smoków (i podobnych stworzeń) w tradycji żydowskiej, narracji biblijnej oraz tradycjach ludów zamieszkujących Fenicję i Mezopotamię.
Inside the Roman triumphal arch, erected to commemorate the victory of Emperor Titus over the Jewish uprising in Judea (70 AD) there is a low relief depicting some pieces of the Jerusalem Temple equipment. The Great Temple Menorah draws particular attention. The menorah’s base is covered with images of animals, both real and fantastic: eagles, seahorse, griffin, dragon. The fact of animals presence induces a discussion whether the whole image is authentic or not. Although the Jewish iconoclasm prohibits figural representations, the symbolism of the dragon is significant in the tradition of Judaism. The author is trying to fin den answer for the question whether the image of the candlestick on the Arch of Titus is an authentic object. For this purpose he analyses the presence of dragons (as well as congenial creatures) in Jewish tradition, biblical narration and traditions of Phoenicia and Mesopotamia peoples.
Źródło:
Nurt SVD; 2020, 1; 204-216
1233-9717
Pojawia się w:
Nurt SVD
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
On the Question of So-called Amun-vases: Observations from the Temple of Hatshepsut at Deir el-Bahari
Autorzy:
Stupko-Lubczyńska, Anastasiia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/484181.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Kultur Śródziemnomorskich i Orientalnych PAN
Tematy:
New Kingdom Egypt
temple of Hatshepsut
Deir el-Bahari
iconography
Amarnean iconoclasm
‘Amun vases’
Opis:
It is well known that during the post-Amarna period, depictions and texts vandalized in the course of the religious revolution of Akhenaten were restored. On the whole, they were reworked without changes. However, in the case of some elements of the wall decoration, the repaired image differed somewhat from the original one. This is the case of liturgical utensils represented in the offering table scenes in the Chapel of Hatshepsut and Thutmose I, where instead of hes-vases with conical covers so-called Amun-vases were restored. These were hes-vases with ram-headed lids which are known to have been carried in processions heading to the Nile during the New Year celebrations. The paper aims at answering the questions, what was the reason for the destruction of the mentioned cult implements during the Amarna period and why in the course of the post-Amarna repair some of the libation vessels were restored as ‘Amun-vases’.
Źródło:
Études et Travaux (Institut des Cultures Méditerranéennes et Orientales de l’Académie Polonaise des Sciences); 2015, 28; 159-189
2084-6762
2449-9579
Pojawia się w:
Études et Travaux (Institut des Cultures Méditerranéennes et Orientales de l’Académie Polonaise des Sciences)
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Deification of Mao Zedong’s Image and an Iconoclastic Attempt at Its Deconstruction
Deifikacja wizerunku Mao Zedonga i obrazoburcza próba jego dekonstrukcji
Autorzy:
Szatkowski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1940185.pdf
Data publikacji:
2018-09-30
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Mao Zedong
Chinese art
iconoclasm
cult of personality
deification
sztuka chińska
ikonoklazm
kult jednostki
deifikacja
Opis:
This text is an attempt to reflect on the image of Mao Zedong in People’s Republic of China and the politics of shaping his image. Mao Zedong, his politics, literary work, life, and other aspects of his long biography have been fairly well described by numerous researchers over the past few decades. However, far too little space has been devoted to the image of Mao Zedong in the consciousness of the Chinese. Considering that Mao has been included into the set of deities and surrounded by a halo of divinity, the critical attitude to his figure verges on sacrilege. It is a surprising encounter of politics and religion, which Mao Zedong would not expect in his lifetime. In fact, only popular and avant-garde art, as well as individual oppositionists have made iconoclastic attempts to deconstruct the figure of Mao.
Niniejszy tekst jest próbą refleksji na temat wyobrażenia Mao Zedonga w Chinach Ludowych oraz polityki kształtowania jego wizerunku. Mao Zedong, jego polityka, twórczość literacka, życiorys i inne aspekty długiej biografii zostały dość dobrze opisane przez licznych badaczy na przełomie ostatnich kilkudziesięciu lat. Zdecydowanie za mało miejsca poświęcono wizerunkowi Mao Zedonga w świadomości Chińczyków. Przy założeniu, że Mao został włączony w poczet bóstw i otoczony jest nimbem boskości, stosunek krytyczny do jego postaci staje się obrazoburczy. Jest to zaskakujące spotkanie z pogranicza polityki i religii, którego Mao Zedong nie spodziewałby się za życia. Właściwie tylko sztuka popularna i awangardowa, a także poszczególni opozycjoniści podjęli się ikonoklastycznej próby dekonstrukcji postaci Mao.
Źródło:
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2018, 59; 47-63
1505-2192
Pojawia się w:
Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
List apostolski Duodecimum saeculum Ojca Świętego św. Jana Pawła II z okazji tysiąc dwusetnej rocznicy Soboru Nicejskiego II. Miejsce ikony w wierze i rozumieniu św. Jana Pawła II
The Apostolic Letter Duodecimum Saeculum of the Holy Father John Paul II on the Twelfth Centenary of the Second Council of Nicaea. The Meaning of the Icon in the Faith and Understanding of John Paul II
Autorzy:
Mazurczak, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791403.pdf
Data publikacji:
2020-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ikona
obraz
ikonoklazm
sztuka sakralna
ikona – kult i wiara
icon
image
iconoclasm
sacral art
icon – cult in the faith
Opis:
List Ojca Świętego Jana Pawła II napisany w Rzymie, w roku 1987, w dziesiątym roku pontyfikaty, 4 grudnia, w dniu liturgicznego wspomnienia św. Jana Damasceńskiego, doktora Kościoła w 1200 rocznicę zakończenia sporu o ikony, ma istotne znaczenie w programie ekumenizmu Papieża. Wskazywał wiele kierunków dialogu z różnymi religiami, jednak największą troską było porozumienie z Kościołem prawosławnym, co potwierdzają listy oraz inne dokumenty Ojca Świętego przytaczane w niniejszej pracy. Istotne było zachowanie tradycji Kościoła, w którym nieodłącznym ogniwem dla praktyk religijnych słowa, modlitwy i pieśni był obraz. Surowy zakaz wprowadzony przez ikonoklazm podważał nie tylko artystyczne tradycje obrazów, lecz także sięgał do podstaw dogmatów Wcielenia Chrystusa i Matki Dziewicy Maryi Panny jako Theotokos. Zakaz był zagrożeniem dla ikon, ale też dla istoty wiary chrześcijańskiej. Papież podkreślił w swoim Liście rolę Soboru Nicejskiego II, który przywrócił ikony oraz zapewnił ich pogłębione znaczenie dla kultu wiernych w ugruntowaniu wiary. Ojciec Święty wskazał również związek z Soborem Watykańskim II odnoszącym się do rozumienia funkcji i formy obrazów w Kościele współczesnym. Współczesność owładnęła niemoc duchowego wyrazu sztuki sakralnej co stanowi troskę Papieża. List jest dramatycznym ostrzeżeniem wobec zagrożeń dla sztuki religijnej w czasach współczesnych, które Ojciec Święty wyraził słowami „Ponowne odkrywanie wartości chrześcijańskiej sztuki może być również pomocą w uświadomieniu sobie konieczności przeciwstawienia się depersonalizującym skutkom oddziaływania tak wielu obrazów”.
The letter of the Holy Father John Paul II written in Rome in 1987, in the tenth year of His pontificate, on December 4th, on the day of memorial of Saint John Damascene, the doctor of the Church, on the Twelfth Centenary of finishing the controversy over the icon, is of great importance for the Pope’s program of ecumenism. The Holy Father indicated various directions of the dialogue, however, the one of the utmost importance concerned the agreement with the Orthodox Church, which was confirmed in the letters and in His other documents quoted in this paper. The image used to be essential for religious practice, for illustrating the word of prayer and of the song, in order to preserve the tradition of the Church. The strict prohibition introduced by the iconoclasm depreciated not only the artistic tradition of paintings but also the basic dogmas of Christ’s Incarnation and the one which introduced Virgin Mary as the Theotokos (the God-bearer). The ban constituted a threat not only for the icons but also for the Christian faith. In His Letter, the Pope underlined the important role of the Second Council of Nicaea which reintroduced icons and maintained and deepened the meaning of the cult in the faith of believers. Furthermore, the Holy Father indicated the connection with the Second Vatican Council in understanding the function and form of images in contemporary Church. Contemporary trends are overwhelmed by the impotence of the spiritual expression of sacral art, which is a great concern for the Pope. The Letter is, therefore, a dramatic warning of the threats for religious art in contemporary time, expressed by the Holy Father with these words: ‘The rediscovery of the Christian icon will also help in raising the awareness of the urgency of reacting against the depersonalizing and at times degrading effects of the many images that condition our lives in advertisements and the media.’ (DS, 11).
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 57-71
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 29

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies