Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Seniów, Joanna" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Therapeutic training in post-stroke disturbances of vision
    Trening terapeutyczny w poudarowych zaburzeniach wzrokowych
    Autorzy:
    Leśniak, Marcin
    Seniów, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1938581.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    Stroke
    Hemianopia
    recovery
    Rehabilitation
    udar mózgu
    niedowidzenie połowicze
    rehabilitacja
    Opis:
    Introduction: Vision disturbances are a frequent sequel of stroke. Damage to primary or secondary visual cortical areas can lead to chronic or temporary dysfunction of vision that hampers recovery from stroke. Nevertheless, they are rarely regarded as a prominent problem for neurorehabilitation.Aim of the study: This paper presents a review of current knowledge on possible therapeutic interventions in one of the most frequent vision disturbances following vascular brain damage, i.e. visual field defects.Study form: We reviewed data from the literature pertaining to theoretical background of various therapeutic approaches to vision disturbances as well as empirical evidence of the effectiveness of these approaches.Conclusions: The analysed data suggest that improvement of visual function in post-stroke patients is possible with the help of a therapeutic training that uses preserved functions such as visual scanning or residual vision. The objectively observed training-induced improvement of visual field defects and of the related deficits is frequently reflected in a better performance during activities of daily-living.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2007, 11(4); 9-14
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Searching for methods of rehabilitation in neglect syndrome patients – a review
    W poszukiwaniu metod rehabilitacji chorych z zespołem zaniedbywania – przegląd zagadnień
    Autorzy:
    Polanowska, Katarzyna
    Seniów, Joanna B
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1934639.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    unilateral neglect syndrome
    neurorehabilitation
    zespół zaniedbywania jednostronnego
    rehabilitacja
    Opis:
    Unilateral neglect syndrome, a difficulty in reporting, responding, or orienting to novel or meaningful stimuli presented within the contralesional hemispace, is a common consequence of brain injury that cannot be explained by primary sensorimotor defects. It is a heterogeneous cluster of cognitive deficits usually resulting from right hemisphere damage affecting the left part of the body and space. Right hemineglect also occurs, but is much less frequent. Even though about half of patients tend to recover from neglect relatively quickly and spontaneously, chronic forms of the disorder are associated with slowed motor function recovery, poor response to rehabilitation, and difficulties in many everyday activities. This article reviews the theoretical approaches and efficacy of different strategies of neurorehabilitation including such groups of therapeuticmethods as: psychological techniques of compensation (scanning training, lateralized cueing), techniques of sensory modulation (optokinetic stimulation, vestibular stimulation, transcutaneous nerve and muscle stimulation), techniques of sensorimotor plasticity activation (eye patching, adaptation to prism lenses, trunk rotation), and techniques of balancing interhemispheric interactions (limb activation therapy, transcranial magnetic stimulation). Despite years-long clinical observations and numerous experimental studies verifying usefulness of different interventions, it is not clear yet whether one rehabilitation technique is appropriate for all hemineglect patients and diverse manifestations of neglect. Some authors claim that combination of different techniques may produce additive benefits (e.g. linking of specific psychological interventions with sensory manipulation, improving of attention and visuospatial abilities, self-awareness training or pharmacological treatment).
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2005, 9(4); 10-18
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The pathomechanism of visuo-spatial neglect within the context of therapies
    Patomechanizm zaniedbywania wzrokowo-przestrzennego w kontekście metod terapii
    Autorzy:
    Polanowska, Katarzyna E
    Seniów, Joanna B
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1963070.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    visual neglect
    pathomechanism
    therapy
    zaniedbywanie wzrokowe
    patomechanizm
    terapia
    Opis:
    This article reviews the most wide-spread theoretical underpinnings of the pathomechanism of hemineglect syndrome and their therapeutic implications. The most frequent and disabling form of the syndrome, left visuo-spatial neglect, arises usually as a consequence of damage to the temporo-parietal regions of the right hemisphere of the brain. It manifests itself with difficulties in detecting or even imagining visual stimuli coming from the left side of space, that cannot be explained by primary sensory loss such as hemianopia. Visual neglect is most often associated with pathologies of spatial attention and of other attentional components, but also with distortion of the mental representation of space. The different views on the causes of this disorder have contributed to the development of various therapeutic approaches: ranging from the use of typical behavioral interventions to the application of specific neuro-modulation, and stimulation techniques as well as drug treatment attempts. Despite this, only the training of visual scanning has been so far recognized as “good practice standard”. Other interventions are recommended as a therapeutic option or are experimental and require further research on their effectiveness. Combined treatments which include various therapy approaches, are also being analyzed. It seems that for the further development of the treatment methods of hemineglect the most important is consideration of its pathomechanism not as a single entity, but as a set of interrelated cognitive dysfunctions which can directly cause or indirectly exacerbate the asymmetry in the visual scanning of space.
    W artykule dokonano przeglądu najbardziej znanych koncepcji teoretycznych dotyczących patomechanizmu zespołu zaniedbywania i ich implikacji terapeutycznych. Najczęstszym i najbardziej inwalidyzującym wariantem tego zespołu jest lewostronne zaniedbywanie wzrokowo-przestrzenne, wynikające zwykle z uszkodzenia okolic skroniowo-ciemieniowych prawej półkuli mózgu. Przejawia się ono trudnościami w wykrywaniu, a nawet wyobrażaniu sobie przez chorych bodźców wzrokowych pochodzących z lewej części przestrzeni, czego nie można wytłumaczyć podstawowymi ubytkami sensorycznymi, jak np. niedowidzeniem połowiczym. Zaniedbywanie wzrokowe wiązane jest najczęściej z patologią uwagi przestrzennej oraz innymi dysfunkcjami uwagowymi, a także ze zniekształceniem tzw. wewnętrznej (mózgowej) reprezentacji przestrzeni. Odmienność poglądów, co do przyczyn tego zaburzenia przyczyniła się do rozwoju różnych metod terapii: począwszy od stosowania interwencji typowo behawioralnych aż po wprowadzanie technik neuromodulacji i stymulacji mózgu oraz próby leczenia farmakologicznego. Mimo to, jedynie trening przeszukiwania wzrokowego uzyskał dotąd status „praktycznego standardu” w postępowaniu terapeutycznym. Pozostałe interwencje są zalecane jako opcja terapeutyczna bądź mają charakter eksperymentalny i wymagają dalszych badań nad ich skutecznością. Analizie poddaje się też metody kombinowane, powstałe z połączenia różnych podejść terapeutycznych. Wydaje się, że dla dalszego rozwoju metod terapii chorych z zaniedbywaniem wzrokowo-przestrzennym ważne jest wiązanie patomechanizmu tego zaburzenia nie z jednostkową dysfunkcją, lecz zbiorem współzależnych dysfunkcji poznawczych mogących bezpośrednio powodować lub pośrednio nasilać asymetrię we wzrokowym przeszukiwaniu przestrzeni.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2011, 15(3); 21-28
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Clinical picture and diagnostics of unilateral neglect syndrome
    Obraz kliniczny i diagnostyka zespołu zaniedbywania jednostronnego
    Autorzy:
    Polanowska, Katarzyna E
    Seniów, Joanna B
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1934598.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    neglect syndrome
    symptoms dynamics
    Spontaneous Recovery
    diagnostics
    zespół zaniedbywania
    dynamika zaburzeń
    spontaniczne zdrowienie
    diagnostyka
    Opis:
    Unilateral neglect syndrome defined as failure to report, respond and orient to novel or meaningful stimuli presented in contralesional side of space is cognitive impairment in neurological patients, important both from diagnostic and therapeutic point of view. It occurs as a consequence of brain damage localized in various cortical and/or subcortical structures, but mainly in parietotemporal areas of the right hemisphere. Neglect syndrome is a heterogeneous cluster of modally specific deficiency signs and often coexists with changes in emotional status and poor self-awareness. According to different criteria of classification, neglect may be perceptual (visual, tactile, auditory) or motor and it may manifest itself in one or in several modalities, and concern personal, peripersonal, extrapersonal, and even imaginal space. Since neglect belongs to cognitive disorders, it cannot be attributed to basic sensory or motor deficits and it should be clearly differentiated from them. Dynamic changes over time are typical of this syndrome, which is commonly seen in the early stages of the disease and in many neglect patients remits completely over a few months. However, in chronic forms, less or more intensive neglect features may disrupt patients’ functioning for a long time and limit efficacy of rehabilitation. There are many different standardised and clinical assessment procedures of hemineglect. Clinical and functional tasks should be analysed along with behavioural observation in natural situations as well as interview data. Differential diagnostics is critical for planning an effective rehabilitation programme.
    Zespół zaniedbywania jednostronnego, definiowany jako trudność w reagowaniu, odpowiadaniu i orientowaniu się ku nowym i znaczącym bodźcom prezentowanym po stronie przeciwnej do uszkodzenia mózgu, jest zaburzeniem poznawczym, ważnym zarówno z punktu widzenia diagnostyki, jak i rehabilitacji. Pojawia się po uszkodzeniach korowych i podkorowych o różnej lokalizacji, ale najsilniej jest wyrażony przy patologii obejmującej korę skroniowo-ciemieniową półkuli prawej. Jest zróżnicowaną wiązką modalnie specyficznych objawów, które współwystępują często z zaburzeniami emocjonalnymi i ograniczoną samoświadomością choroby. Zgodnie z przyjętymi kryteriami klasyfikacji, wyróżnia się zaniedbywanie percepcyjne (wzrokowe, dotykowe, słuchowe) i/lub motoryczne, deficyt może manifestować się w jednej bądź w wielu modalnościach zmysłowych, może dotyczyć przestrzeni osobowej, okołoosobowej, pozaosobowej, a nawet wyobrażeniowej. Ponieważ zaniedbywanie należy do zaburzeń poznawczych, nie może być przypisane podstawowym deficytom sensomotorycznym i powinno być z nimi różnicowane. Typowe dla zespołu zaniedbywania są zmiany nasilenia i specyfiki objawów wraz z upływem czasu od zachorowania. Zespół jest obserwowany zwykle we wczesnym okresie po uszkodzeniu mózgu i może spontanicznie ustąpić w ciągu kilku miesięcy. W postaciach chronicznych, objawy zaniedbywania mogą znacząco zakłócać codzienne funkcjonowanie i ograniczać skuteczność procesu neurorehabilitacji. Istnieje wiele wystandaryzowanych i klinicznych procedur oceny zaniedbywania. Wyniki formalnych testów, prób klinicznych i zadań eksperymentalnych powinny być analizowane zbiorczo, w połączeniu z danymi z obserwacji i wywiadu. Trafna diagnoza ma zasadnicze znaczenie dla zaplanowania właściwego programu neurorehabilitacji.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2005, 9(3); 3-12
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Apathy syndrome as a consequence of brain injury – a difficult problem in neurorehabilitation
    Zespół apatii w konsekwencji uszkodzenia mózgu – trudny problem neurorehabilitacji
    Autorzy:
    Seniów, Joanna
    Komajda, Renata
    Zaborski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1934230.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie
    Tematy:
    primary disorders of motivation
    apathy syndrome
    brain injury
    neurorehabilitation
    pierwotne zaburzenia motywacji
    zespół apatii
    uszkodzenie mózgu
    neurorehabilitacja
    Opis:
    Primary, biological dysfunction of motivational factor in a widely understood goal-oriented behaviour is in clinical practice a wellknown consequence of brain injury, and it causes serious difficulties in neurorehabilitation. The deficit of motivation, also known as apathy syndrome, is particularly frequently observed in patients with stroke and other type of brain injury. It results in limitation of emotional expression and reacting to the environment, loss of ability to care about oneself and others, and causes passive participation in rehabilitation. All these symptoms significantly decrease the chances of physical and social recovery. Hypothetically, it is claimed that the dysfunction of fronto-subcortical neural system, overlapping medial parts of prefrontal cortex, thalamus and basal ganglia, is a pathomechanism of apathy. Damage of these structures results in dysfunction of dopaminergic system which is called a “behavioural activating system” as it modulates the level of activation, attention and emotions. Apathy can co-exist with cognitive impairment, but these two deficits are treated relatively separately. This paper aims to make a detailed description of the apathy syndrome and to draw attention of professionals working in neurorehabilitation to biological foundation of some patients’ behaviour, who are wrongly described as not dedicated and motivated to participate actively in rehabilitation. The authors – on the grounds of literature review – describe problems of differential diagnosis and treatment. They draw attention to differentiating apathy from depression, dementia and consciousness disorder. There are still no systematic studies about efficient pharmacotherapy in the organic apathy syndrome. This paper presents preliminary results of clinical studies suggesting therapeutic efficacy of dopamine agonists and other stimulants.
    Pierwotne, biologiczne zaburzenie czynnika motywacyjnego w najszerzej rozumianym wymiarze celowego, świadomego zachowania człowieka jest w praktyce klinicznej znaną konsekwencją uszkodzenia mózgu i stanowi poważne utrudnienie w prowadzeniu procesu rehabilitacji. Deficyt motywacji, nazywany inaczej zespołem apatii, jest szczególnie często obserwowany u chorych po udarze i urazie mózgu. Powoduje ograniczenie emocjonalnego przeżywania i żywego reagowania na otoczenie, utratę troski o siebie i innych, bierne uczestnictwo w procesie rehabilitacji. Wszystko to drastycznie utrudnia fizyczny i społeczny powrót do zdrowia. Hipotetycznie przyjmuje się, że patomechanizmem apatii jest dysfunkcja czołowo-podkorowego systemu neuronalnego, obejmującego przyśrodkowe części kory przedczołowej oraz wzgórze i jądra podstawy. W wyniku uszkodzenia wymienionych struktur następuje dysfunkcja systemu dopaminergicznego, który jest nazywany „behawioralnym systemem aktywującym” bowiem moduluje m.in. stan wzbudzenia, uwagi i emocji. Apatia może współwystępować z zaburzeniami poznawczymi, ale te dwa elementy są traktowane jako względnie rozdzielne. Celem artykułu jest szczegółowy opis zespołu apatii oraz zwrócenie uwagi profesjonalistom praktycznie zajmującym się neurorehabilitacją na biologiczne podłoże zachowań niektórych chorych, którym niesłusznie przypisuje się brak zaangażowania i słabą motywację do aktywnego uczestnictwa w procesie rehabilitacji. Autorzy – na podstawie przeglądu piśmiennictwa omawiają problemy diagnostyki różnicowej oraz leczenia. Zwraca się uwagę na odróżnianie apatii od depresji, otępienia i zaburzeń świadomości. Ciągle brak systematycznych badań na temat skutecznej farmakoterapii w organicznym zespole apatii. W artykule prezentowane są wyniki wstępnych badań klinicznych, sugerujących m.in. skuteczność terapeutyczną agonistów dopaminy i innych stymulantów.
    Źródło:
    Medical Rehabilitation; 2005, 9(2); 3-7
    1427-9622
    1896-3250
    Pojawia się w:
    Medical Rehabilitation
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    HOW PURE IS PURE ALEXIA? A NEUROPSYCHOLOGICAL ANALYSIS OF A CASE SERIES OF PATIENTS WITH ALEXIA DUE TO LEFT HEMISPHERIC STROKES
    Autorzy:
    Leśniak, Marcin M
    Zielińska, Aleksandra J
    Czepiel, Wojciech
    Seniów, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2137953.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-19
    Wydawca:
    Fundacja Edukacji Medycznej, Promocji Zdrowia, Sztuki i Kultury Ars Medica
    Tematy:
    stroke
    reading
    agnostic alexia
    cognitive disorder
    Opis:
    The aim of this study was to analyze a case series with acquired alexia after stroke within the posterior areas of the left hemisphere, in the context of the current criteria for pure alexia and their relevance to the set of symptoms observable in clinical practice. Seven patients with ischemic strokes and an initial diagnosis of pure alexia were enrolled for detailed analysis. The evaluation consisted of neuropsychological assessment in the form of standardized tests and non-standardized reading tasks, while oculomotor activity during reading was measured. Language functions, visual object and space perception, verbal and nonverbal memory, and visuospatial constructional ability were among the domains assessed. In five of the participants, pure alexia was recognized based on sig- nificant and specific discrepancies between test scores, indicating primary abnormalities in the visual processing of letter strings as a basic mechanism of the disorder. In most of the patients, coexisting cognitive deficits were revealed; however, these were dispropor- tionately milder and less functionally significant than reading disturbances. Pure alexia is a relatively rare disorder after a stroke, but it considerably affects the quality of everyday independent functioning. Its clinical characteristics in practice rarely meet all the criteria proposed in the subject literature. The differential diagnosis of this form of alexia and other reading disorders requires detailed clinical analysis.
    Źródło:
    Acta Neuropsychologica; 2020, 18(4); 493-506
    1730-7503
    2084-4298
    Pojawia się w:
    Acta Neuropsychologica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies