Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Eastern/" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów

Dostawca treści

Podbaza

Wyrównaj
Wyświetlanie 1351-1365 z 1386
Tytuł:
Götz Aly und Hans-Ulrich Wehler über Kapitalismus, Antisemitismus und Sozialpolitik
Götz Aly i Hans-Ulrich Weber o kapitalizmie, antysemityzmie i polityce społecznej
Götz Aly, Hans-Ulrich Wehler on Capitalism, Anti-Semitism and ‘Social’ Justice
Autorzy:
Dahlmanns, Karsten
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1627737.pdf
Data publikacji:
2018-12-27
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Götz Aly
Hans-Ulrich Wehler
Antisemitismus
Egalitarismus
Europa
Interventionismus
Kapitalismus
Nationalismus
Osteuropa
Social Engineering
‚soziale‘ Gerechtigkeit
Zwischenkriegszeit
antysemityzm
egalitaryzm
interwencjonizm
kapitalizm
nacjonalizm
Europa Wschodnia
sprawiedliwość ,społeczna’
okres międzywojenny
Anti-Semitism
capitalism
egalitarism
Eastern Europe
Europe
interventionism
interwar period
nationalism
social engineering
social justice
Opis:
Götz Alys 2017 erschienenes Buch Europa gegen die Juden 1880–1945 schreibt den Ansatz seiner sechs Jahre zuvor publizierten Abhandlung Warum die Deutschen? Warum die Juden? Gleichheit, Neid und Rassenhass fort. Beide Bücher beleuchten den Einfluß von Mißgunst und Neid auf sozialpolitische Maßnahmen im Europa der Zwischenkriegszeit – sowohl auf solche, die ‚soziale‘ Gerechtigkeit verwirklichen sollen, als auch auf solche, die der Schaffung eines möglichst homogenen Nationalstaats dienen sollen. Da Aly auf diese Weise die negative Seite dessen deutlich macht, was üblicherweise als Social Engineering bezeichnet wird, findet sein Buch ein negatives Echo bei Kommentatoren, die staatliche Eingriffe in Wirtschaft und Gesellschaft gutheißen. Unter ihnen ist der Historiker Hans-Ulrich Wehler, ein langjähriger Aly-Kritiker. Der gegenwärtige Aufsatz enthält eine kritische Rekonstruktion des Alyschen Ansatzes und der Reaktionen seiner Kritiker. Außerdem werden die kapitalismuskritischen Anschauungen Hans-Ulrich Wehlers analysiert.
Götz Aly’s book Europa gegen die Juden 1880–1945 (Europe against the Jews 1880–1945) is a sequel to his earlier published treatise Warum die Deutschen? Warum die Juden? Gleichheit, Neid und Rassenhass (Why the Germans? Why the Jews? Equality, Envy, and Racial Hatred). Both volumes explore the impact of envy on policies of ‘social’ justice and national homogeneity in the interwar period, thereby pointing out the negative aspects of social engineering. As its predecessor, Europa gegen die Juden has been, therefore, criticized by commentators of a more interventionist outlook. One of Aly’s most prominent – and sternest – critics is the historian Hans-Ulrich Wehler. This essay presents a critical assessment of Aly’s argument, the replies of his critics, and Wehler’s views on the market economy, interventionism and ‘social’ justice.
Opublikowana w 2017 roku książka Götza Aly’ego Europa gegen die Juden 1880–1945 jest kontynuacją wydanej sześć lat wcześniej rozprawy Warum die Deutschen? Warum die Juden? Gleichheit, Neid und Rassenhass. Obydwie książki naświetlają wpływ zawiści i zazdrości na środki polityki społecznej w Europie lat międzywojennych. Chodzi zarówno o rozwiązania mające na celu realizację sprawiedliwości „społecznej”, jaki i posunięcia zmierzające do stworzenia możliwie jednolitego państwa narodowego. Ponieważ Aly wskazuje na wady działań określanych zazwyczaj jako Social Engineering, jego książka spotkała się z krytyką komentatorów, którzy popierają państwowy interwencjonizm w gospodarce i społeczeństwie. Należy do nich historyk Hans-Ulrich Wehler, krytykujący od lat Aly’ego. Niniejszy artykuł zawiera krytyczną rekonstrukcję koncepcji Aly’ego oraz reakcji jego krytyków. Analizuje również krytykę kapitalizmu, sformułowaną przez Hansa-Ulricha Wehlera.
Źródło:
Wortfolge. Szyk Słów; 2018, 2; 31-54
2544-4093
Pojawia się w:
Wortfolge. Szyk Słów
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wielka płyta na styku żelaznej kurtyny
Panel housing at the edge of the iron curtain
Autorzy:
Wojtkun, G.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/369279.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
Tematy:
ciężka prefabrykacja
wielka płyta
rywalizacja ideologiczna w Europie i na świecie
polskie mieszkalnictwo lat 70. i 80, wschodnio- i zachodnioniemieckie
heavy prefabrication
panel building
ideological rivalry in Europe and cross the world
Polish housing of 70s and 80s, Eastern Germany housing
Opis:
W niniejszym artykule podjęta została problematyka powstania i rozwoju budownictwa wielkopłytowego w odniesieniu do argumentów ideologicznych. Ten splot uwarunkowań sprawił, że przetrwało ono blisko cztery dziesięciolecia. W niektórych krajach wielka płyta stała się wręcz ikoną nowoczesnego mieszkalnictwa. Wszystko to pozwala nam dziś spojrzeć na nią nie tylko w świetle niedoskonałego pod względem architektonicznym tworzywa.
This article brings up problems of raising and development of panel housing in reference to ideological arguments. Such coincidence caused, that it has been lasting for 40 years. In some countries panel housing has become an icon of modern housing. Today we can look at these problems not only in the light of architecturally imperfect fabric.
Źródło:
Przestrzeń i Forma; 2011, 15; 475-484
1895-3247
2391-7725
Pojawia się w:
Przestrzeń i Forma
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Opcje bezpieczeństwa dla Europy Wschodniej
Autorzy:
Khylko, Olena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/687102.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
regional security, Eastern Europe, grey zone, countries-in-between, EU, NATO, Russia, the US, Ukraine, Georgia, Moldova
bezpieczeństwo regionalne, Europa Wschodnia, strefa szara, kraje pośredniczące, UE, NATO, Rosja, USA, Ukraina, Gruzja, Mołdawia
региональная безопасность, Восточная Европа, серая зона, промежуточные государства, ЕС, НАТО, Россия, США, Украина, Грузия, Молдова
Opis:
The European continent remains fragmented with Eastern Europe as the most vulnerable region where the grey zone comprising Ukraine, Moldova and Georgia lacks security and challenges regional security. “Countries in-between” were distinguished in a grey zone basing on common internal and external threats; staying outside major functioning security and economic systems shaped by the EU/NATO and EEU/CSTO, actors of which exert a significant impact on the marginal states; burdened by asymmetry of power interaction with neighboring states and entities; weak and unstable political and economic systems. United by common threats and challenges the grey zones states can search for joint options to escape from the marginal status. Thus, regarding strategic environment and aiming to overcome the existing threats and challenges the grey zone states may navigate within the following options: maintaining current status quo; neutrality with strong guarantees of major powers; relying on strengthened / modified international security mechanisms or establishing new ones; sub-regional cooperation and alliances; bilateral security agreements with the US; joining one of the existing security systems. The author stresses that the most viable and efficient are the last three ones.
Kontynent europejski pozostaje rozdrobniony, a Europa Wschodnia jest najbardziej narażonym regionem, w którym szara strefa obejmująca Ukrainę, Mołdawię i Gruzję nie jest bezpieczna i stanowi wyzwanie dla bezpieczeństwa regionalnego. „Kraje pośrednie” wyróżniono w szarej strefie na podstawie wspólnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych: pozostawanie poza głównym funkcjonującym systemem bezpieczeństwa i systemami gospodarczymi ukształtowanymi przez UE/NATO i EUG/CSTO, których aktorzy wywierają znaczący wpływ na państwa marginalne; obciążenie asymetrią interakcji władzy z sąsiednimi państwami i podmiotami; słabe i niestabilne systemy polityczne i gospodarcze. Zjednoczeni wspólnym zagrożeniami i wyzwaniami państwa szarej strefy mogą szukać wspólnych opcji, aby uciec od marginalnego statusu. I tak, w odniesieniu do środowiska strategicznego i dążenia do przezwyciężenia istniejących zagrożeń i wyzwań stany szarych stref mogą poruszać się w ramach następujących opcji: utrzymanie obecnego status quo; neutralność z silnymi gwarancjami mocarstw; poleganie na wzmocnionych/zmodyfikowanych mechanizmach bezpieczeństwa międzynarodowego lub ustanawianie nowych; współpraca subregionalna i sojusze; dwustronne umowy bezpieczeństwa z USA; dołączenie do jednego z istniejących systemów bezpieczeństwa. Autor podkreślił, że najbardziej opłacalne i skuteczne są te trzy ostatnie.
Европейский континент по-прежнему фрагментирован и Восточная Европа в нем выступает как наиболее уязвимый регион, где серая зона, в которую входят Украина, Молдова и Грузия, испытывает дефицит безопасности и откуда исходят вызовы региональной безопасности. «Промежуточные страны» были выделены в серую зону на основании общих внутренних и внешних угроз: остаются вне основных функционирующих систем безопасности и экономики, сформированных ЕС/НАТО и ЕЭП/ОДКБ, субъекты которых оказывают значительное влияние на пограничные государства; обремененные асимметрией силового взаимодействия с соседними государствами и объединениями; слабые и нестабильные политические и экономические системы. Объединенные общими угрозами и вызовами, государства серой зоны могут искать совместные варианты выхода из пограничного статуса. Таким образом, учитывая стратегическое пространство и стремление к преодолению существующих угроз и вызовов государства серой зоны могут выбирать из следующих опций: сохранение текущего статускво; нейтралитет с мощными гарантиями великих держав; опора на усиленные/измененные механизмы международной безопасности или создание новых; субрегиональное сотрудничество и альянсы; двусторонние соглашения о безопасности с США; присоединение к одной из существующих систем безопасности. Автор подчеркивает, что наиболее эффективными являются последние три.региональная безопасность, Восточная Европа, серая зона, промежуточные государства, ЕС, НАТО, Россия, США, Украина, Грузия, Молдова
Źródło:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne; 2017, 3, 2
2450-4866
Pojawia się w:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Political Identities of Ukrainian Society in the Context of the EU Eastern Partnership Policy
Tożsamość polityczna społeczeństwa ukraińskiego w kontekście polityki Partnerstwa Wschodniego
Autorzy:
Dobrzhanska, Olena
Pavliuk, Oleh
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1152824.pdf
Data publikacji:
2020-06-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
geopolitics
eastern partnership
european integration
ukraine
european
union
european values
identity
political identity
ukrainian society
ukrainian identity
european identity
soviet identity
russian identity
geopolityka
partnerstwo wschodnie
integracja europejska
ukraina
unia europejska
wartości europejskie
tożsamość
tożsamość polityczna
tożsamość ukraińska
tożsamość europejska
tożsamość radziecka
społeczeństwo ukraińskie
Opis:
The dynamics of European integration in Ukraine, defined by the Eastern Partnership Programme over the last decade, has attained many undeniable successes. Still, the current geopolitical situation leaves room for risks for both Ukraine and the entire community of European states. Faced with Russia’s armed aggression, Ukraine is especially intent upon tackling the barriers of volatility, uncertainty, complexity, and ambiguity, which for years have been inherent in its foreign policy, and its choice of European identity. That having been said, the issue of political identity remains as urgent as ever, since taking account of the identifying features, and the study of the evolution and trends of the political identity of Ukrainian society paves the way for Ukraine’s integration into the European political system. Now, the identity of Ukrainians, which is still at the formative stage, can be described as partially ambivalent. In the meanwhile, a tendency towards acquiring the European system of values, in contrast to the Russian and Soviet ones, is being observed as well. Among the prevalent political identities that have emerged in Ukrainian societies under various historical, geopolitical, and cultural circumstances, two incompatibles yet competing groups—Western, represented by Ukrainian and European identities, and Eastern, represented by Russian and Soviet identities—can be discerned. In this regard, identities are not interpreted in terms of ethnicity but as politically constructible. The article analyses Ukraine’s European integration successes over the last years, which not only contributes to the upstream dynamics of European and Ukrainian identities but also prevents competitive identities from going forward. Today, the European foreign policy course indisputably unites the Ukrainian nation, having a positive impact on its cooperation with the European Union in terms of politics, economy, and culture.
Dynamika procesów integracji europejskiej na Ukrainie, które w ciągu ostatnich dziesięciu lat były ukierunkowane programem Partnerstwa Wschodniego, ma swoje niezaprzeczalne sukcesy. Niemniej jednak w obecnej sytuacji geopolitycznej mogą pojawić się zagrożenia zarówno dla Ukrainy, jak i całej Wspólnoty Europejskiej. W obliczu agresji wojskowej Federacji Rosyjskiej, Ukraina szczególnie dąży do przezwyciężenia barier niepewności, zmienności, złożoności i niejednoznaczności, które od zawsze towarzyszyły jej przy uprawianiu polityki zagranicznej i przy wyborze tożsamości europejskiej. W tym kontekście kwestia tożsamości politycznej pozostaje priorytetem, ponieważ uwzględnienie cech identyfikacyjnych, studium ewolucji i zrozumienie kierunków rozwoju tożsamości politycznej społeczeństwa ukraińskiego przyczynia się do spełnienia wymogów dotyczących wejścia państwa ukraińskiego do europejskiego systemu politycznego. Obecnie tożsamość Ukraińców, która jest wciąż w fazie kształtowania, charakteryzuje się pewną niejednoznacznością. Jednocześnie da się zaobserwować tendencję do dążenia do przyjęcia europejskiego systemu wartości jako przeciwwagi dla systemu rosyjskiego i radzieckiego. Wśród podstawowych tożsamości politycznych, które ukształtowały się w społeczeństwie ukraińskim pod wpływem czynników historycznych, geopolitycznych i kulturowych, wyróżniono dwie konkurencyjne i niekompatybilne grupy: Zachodnia - ukraińska i europejska; Wschodnia - radziecka i rosyjska (w tym kontekście tożsamości nie są traktowane jako etniczne, chodzi wyłącznie o konstrukt polityczny.) W artykule przeanalizowano osiągnięcia Ukrainy w zakresie integracji europejskiej w ciągu ostatnich lat, które nie tylko pozytywnie wpływają na dynamikę wzrostu tożsamości europejskiej i ukraińskiej, ale także zapobiegają popularyzacji tożsamości konkurencyjnych. Kierunek europejski dzisiaj jednoznacznie sprzyja konsolidacji narodu ukraińskiego, co pozytywnie wpływa na rozwój współpracy z Unią Europejską w sferze politycznej, gospodarczej i kulturalnej.  
Źródło:
Studia i Analizy Nauk o Polityce; 2020, 1; 79-94
2719-4795
Pojawia się w:
Studia i Analizy Nauk o Polityce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ostatni leśni czy zbrojne podziemie? Wokół charakteru działalności zbrojnej Obszaru NIE Lwów (sierpień 1944 – maj 1945 roku)
The last anti communist guerillas or the armed independence underground. Reflections on the nature of armed operations of the „NIE” Organization in the Lviv Region (August 1944 – May 1945)
Autorzy:
Markowski, Damian Karol
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2028879.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Centralna Biblioteka Wojskowa im Marszałka Józefa Piłsudskiego
Tematy:
Galicja Wschodnia
Wołyń
Organizacja NIE
Armia Krajowa
antysowieckie podziemie
NKWD
NKGB
Lwów
konspiracja
partyzantka
Eastern Galicia
Volhynia
the NIE Organisation
the Polish Home Army
anti-Soviet underground
NKVD
the People’s Commissariat of Internal Affairs
the People’s Commissariat of State Security
Lviv
partisan warfare
conspiracy
Opis:
Po ponownym zajęciu w 1944 roku ziem wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej przez Armię Czerwoną Sowieci rozpoczęli restytucję swojej władzy na terenach, które były przez nich okupowane w latach 1939 – -1941. Oznaczało to fiasko planu „Burza” i przyzwolenie zachodnich aliantów Polski na ponowny zabór części jej terytoriów. Nowa konspiracja, oparta w większości na członkach poprzedniego podziemia, stanęła przed koniecznością podjęcia decyzji odnośnie do charakteru i skali działań zbrojnych. Otwarta walka z sowieckim okupantem groziła całkowitą zagładą, dlatego kierownictwo organizacji NIE zdecydowało się niemal całkowicie zrezygnować z działalności partyzanckiej na rzecz patroli bojowych, operujących głównie w miastach i wykonujących „chirurgiczne” uderzenia likwidacyjne i dywersyjne
After the Red Army reoccupied the eastern territories of the Polish Republic (1918-1939), the Soviets began the restitution of their power in the territories they had seized earlier in the years (1944) 1939-1941. What this meant was the failure of the „Tempest” plan and the consent of Poland’s western allies for the new annexation of part of its territory. The new conspiracy, for the most part based on members of the independence underground, had to decide on the character and scale of military operations. The fight against the Soviet occupant posed a threat of total annihilation, therefore the leadership of the NIE organization decided to practically abandon partisan activity in favor of sabotage and combat patrols, operating mainly in the cities and performing well-aimed strikes against the enemy.
Źródło:
Studia i Materiały Centralnej Biblioteki Wojskowej; 2021, 2(16); 127-143
2354-0435
2719-8618
Pojawia się w:
Studia i Materiały Centralnej Biblioteki Wojskowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Książęta Jerzy i Krzysztof Zbarascy wobec problemów południowo-wschodniego pogranicza Rzeczypospolitej w drugim i trzecim dziesięcioleciu XVII wieku
The princes Jerzy and Krzysztof Zbaraski towards the problems of South-Eastern borderlands of Polish Republic in second and third decade of 17th century
Autorzy:
Anusik, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/689512.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Rzeczpospolita w pierwszej połowie XVII w.
pogranicze południowo-wschodnie
Jerzy ks. Zbaraski
Krzysztof ks. Zbaraski
Zygmunt III
Turcja
Tatarzy
Kozacy
Polish Republic in the first half of 17th century
South-Eastern borderlands
Jerzy prince Zbaraski
Krzysztof prince Zbaraski
Sigismund III
Turkey
Tatars
Cossacks
Opis:
The princes Jerzy and Krzysztof Zbaraski were descendants of the old and very wealthy magnates family. Their education, wealth and mental qualities predestined them to play an important role in the political arena. Reluctance on the part of Sigismund III made, however, that the two brothers found themselves in the ranks of the opposition. As owners of large estates in the South-Eastern borderlands, the princes have to be interested in both the situation in Ukraine, as well as relations with neighboring countries in this region of the Polish Republic. In the middle of the second decade of the seventeenth century, they fell into conflict with the hetman Stanislaw Żółkiewski. They believed that the policy of hetman in borderlands leads to war with Turkey. Zbaraski brothers advocated the maintenance of peace with the Sultan. Their relation to the Ottoman Empire did not change until the end of their lives. Maintaining peaceful relations with Turkey they regarded as one of the priorities of the foreign policy of the Polish Republic. On the issue of relations with the Crimean Khanate the princes Zbaraski looked through the prism of Turkish politics. They regarded rulers of Crimea as performers of the policy of Istanbul and sultan tool to exert pressure on the Polish Republic. They were in favor of not to provoke Tartars. But both of them took an active part in the fight against Tartar s invasions. In the fight against the Tatars they were ready to use the help of the Cossacks. In the years 1624–1628 the Zbaraski brothers supported the idea of intervention in the internal affairs of the Crimean Khanate. They believed that fueling the civil war in the Crimea will be in every way beneficial to the interests of the Polish Republic. Very interesting was also the attitude of Zbaraski brothers to the Cossacks. Both princes believed Cossacks as the rebels, destroyers of internal order and adventurers provoking conflicts with Turkey. They do not accept the policy of tolerance towards Cossacks in the period before Cecora. After Khotyn war they urged Cossacks to stop their trips to the Black Sea. The both brothers quickly recognized the danger posed by an alliance of Orthodox bishops and the Cossacks. They found it as a serious threat to the interests of the Polish Republic in Ukraine. The princes Zbaraski referred to the Cossacks with a sense of superiority and contempt. Appreciated, however, their military force. The Zbaraski brothers advocated a policy of hard hand against the Cossacks. Prince Jerzy has repeatedly stated that the Cossacks do not need any committee, but a sword. However, the princes of Zbaraż feel awe in front of a large and valiant Cossacks army. They feared the destruction of their landed estates. After the conclusion of the Treaty of Kurukove they opted, however, for strict compliance with its terms. Relatively little attention devoted Zbaraski brothers to the situation in the Danubian principalities – Moldavia and Wallachia. But both brothers carefully watched the actions of the ruler of Transylvania – Bethlen Gabor. The paradox seems the fact that after the death of Krzysztof, when he was the most powerful magnate in the South-Eastern borderlands of the Republic, Jerzy Zbaraski was much less interested in the situation in that region. His attention was absorbed at that time by completely different problems. It is in this context to note that even earlier the issue of the problems of the South-Eastern borderlands of Polish Republic were not the main subject of the interest of the Zbaraski brothers. Both princes were politicians who tried to influence the whole, as well internal and foreign policy of the state. Because of that reason they followed and commented all the most important events that have taken place in the Central and Eastern Europe in the second and third decade of the seventeenth century.
Książęta Jerzy i Krzysztof Zbarascy byli potomkami starej i ogromnie bogatej rodziny magnackiej. Ich wykształcenie, majątek i walory umysłowe predestynowały ich do odgrywania ważnej roli na arenie politycznej. Niechęć ze strony Zygmunta III sprawiła jednak, że obaj bracia znaleźli się w szeregach opozycji. Jako właściciele wielkich majątków na kresach, książęta z natury rzeczy musieli być zainteresowani zarówno sytuacją na Ukrainie, jak i stosunkami z państwami graniczącymi w tym regionie z Rzecząpospolitą. W połowie drugiego dziesięciolecia XVII w. popadli w konflikt z hetmanem Stanisławem Żółkiewskim. Uważali bowiem, że polityka hetmana na kresach prowadzi do wojny z Turcją. Zbarascy opowiadali się natomiast za utrzymaniem pokoju z sułtanem. Swojego stosunku do państwa Imperium Osmańskiego nie zmienili do końca życia. Utrzymanie pokojowych stosunków z Turcją uważali za  jeden z priorytetów polityki zagranicznej Rzeczypospolitej. Na kwestię stosunków z Chanatem Krymskim książęta Zbarascy patrzyli przez pryzmat polityki tureckiej. Władców Krymu uważali za wykonawców polityki Stambułu i narzędzie służące sułtanom do wywierania nacisku na Rzeczpospolitą. Opowiadali się za tym, by nie prowokować Tatarów. Brali jednak czynny udział w zwalczaniu najazdów tatarskich. W walce z Tatarami gotowi byli wykorzystać pomoc Kozaków. W latach 1624–1628 bracia Zbarascy poparli pomysł interwencji w wewnętrzne sprawy Chanatu Krymskiego. Uważali bowiem, że podsycanie wojny domowej na Krymie będzie pod każdym względem korzystne dla interesów Rzeczypospolitej. Bardzo ciekawy był też stosunek braci Zbaraskich do Kozaczyzny. Obaj książęta uważali Kozaków za buntowników, burzycieli porządku wewnętrznego i awanturników prowokujących konflikty z Turcją. Nie akceptowali polityki pobłażania Kozakom w okresie przed Cecorą. Po Chocimiu nakłaniali Kozaków do zaprzestania wypraw na Morze Czarne. Obaj bracia bardzo szybko dostrzegli niebezpieczeństwo, jakie stanowił sojusz prawosławnych władyków z Kozaczyzną. Uznali go za poważne zagrożenie dla interesów Rzeczypospolitej na Ukrainie. Książęta Zbarascy odnosili się do mołojców z poczuciem wyższości i z pogardą. Doceniali jednak siłę wojskową Kozaczyzny. Bracia Zbarascy opowiadali się za polityką twardej ręki wobec Kozaków. Książę Jerzy wielokrotnie powtarzał, że na Kozaków nie trzeba żadnych komisji, tylko szabli. Niemniej książęta ze Zbaraża czuli respekt przed liczną i bitną armią kozacką. Bali się zniszczenia swoich majątków. Po zawarciu ugody kurukowskiej opowiedzieli się jednak za rygorystycznym przestrzeganiem jej warunków. Stosunkowo niewiele uwagi poświęcali natomiast Zbarascy sytuacji w księstwach naddunajskich – Mołdawii i Wołoszczyźnie. Śledzili zaś poczynania władcy Siedmiogrodu – Bethlena Gabora. Paradoksem wydaje się to, że po śmierci Krzysztofa, kiedy został najpotężniejszym latyfundystą na kresach Rzeczypospolitej, Jerzy ks. Zbaraski w dużo mniejszym stopniu interesował się sytuacją w tamtym regionie. Jego uwagę absorbowały bowiem w tym czasie zupełnie inne problemy. Warto w tym kontekście zaznaczyć, że również wcześniej problematyka pogranicza południowo-wschodniego nie stanowiła bynajmniej głównego przedmiotu zainteresowania braci Zbaraskich. Byli oni bowiem politykami, którzy próbowali wpływać na całokształt tak wewnętrznej, jak i zagranicznej polityki państwa, śledząc i komentując na bieżąco wszystkie najistotniejsze wydarzenia, które rozgrywały się w Europie Środkowo-Wschodniej w drugim i trzecim dziesięcioleciu XVII w.
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2016, 15, 2
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nawożenie azotem a plon kukurydzy uprawianej na ziarno w warunkach północno-wschodniej Polski
Effect of nitrogen fertilization on the yield of grain maize grown under climate conditions of north-eastern Poland
Autorzy:
Bogucka, B.
Szemplinski, W.
Wrobel, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/47280.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Politechnika Bydgoska im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich. Wydawnictwo PB
Tematy:
dawki nawozowe
kukurydza
kukurydza Boruta
kukurydza Junak
nawozenie azotem
odmiany roslin
plony
Polska Polnocno-Wschodnia
struktura plonu
uprawa na ziarno
uprawa roslin
wczesnosc dojrzewania
ziarno
Boruta cultivar
grain
Junak cultivar
North-Eastern Poland
fertilizer dose
maize
nitrogen fertilization
plant cultivar
plant cultivation
yield
yield structure
Opis:
Eksperyment polowy przeprowadzono w latach 2003-2005 w Zakładzie Produkcyjno-Doświadczalnym w Bałcynach (53o35’ N; 19o51’ E). Badania miały na celu określenie wpływu zróżnicowanego nawożenia azotem na plonowanie i cechy jakościowe dwóch mieszańców kukurydzy uprawianej na ziarno – Junak (FAO 210-220) i Boruta (FAO 230-240). Zakres badań obejmował ocenę cech morfologicznych roślin, plon ziarna i jego strukturę oraz analizy chemiczne ziarna. Plony ziarna kukurydzy uprawianej w północno-wschodnim regionie kraju wahały się od 6,67 do 11,16 t·ha-1 i były istotnie determinowane przez warunki termiczno-wilgotnościowe w latach badań. W roku bardzo wilgotnym wyższym poziomem plonowania cechowała się odmiana Junak, natomiast w latach o korzystniejszych warunkach pogodowych plenniejsza okazała się odmiana Boruta. Odmiany Junak i Boruta – pomimo różnic w klasach wczesności – plonowały na wysokim, zbliżonym poziomie (8,48 i 8,68 t·ha-1), co wskazuje na ich przydatność do uprawy na ziarno w północno-wschodniej Polsce. Pod wpływem nawożenia średnie plony ziarna wzrastały regularnie do dawki 150 kg N·ha-1. Dla odmiany Junak wystarczające okazało się nawożenie 150 kg N·ha-1, a dla odmiany Boruta dawkę azotu można zwiększyć do 180 kg·ha-1.
A field experiment was conducted at the Production and Experiment Station in Bałcyny in north-eastern Poland (53o35’ N; 19o51’ E) during the years 2003-2005 to evaluate the effect of different levels of nitrogen fertilization on the yield and qualitative characters of two hybrid grain maize cultivars, Junak (FAO 210-220) and Boruta (FAO 230-240). The morphological characters of maize plants, grain yield and yield structure were determined, and grain samples were subjected to chemical analyses. It was found that the grain yield of maize grown in north-eastern Poland ranged from 6.67 to 11.16 t·ha-1, and it was greatly dependent on temperature and moisture conditions in particular years of the study. Cv. Junak was characterized by a higher yield in the wet year, while cv. Boruta showed a higher yield in years with more favorable weather conditions. A high and comparable grain yield (8.48 and 8.68 t·ha-1) was reported for both cultivars, despite differences between them in respect of the maturity class (FAO ripeness class). This indicates that the grain maize cultivars Junak and Boruta are suitable for growing in north-eastern Poland. Nitrogen applied at rates of up to 150 kg N·ha-1 contributed to a steady increase in grain yield. Nitrogen fertilization at a level of 150 kg N·ha-1 was sufficient for cv. Junak, whereas in cv. Boruta the rate of nitrogen could be increased to 180 kg N·ha-1.
Źródło:
Acta Scientiarum Polonorum. Agricultura; 2008, 07, 3
1644-0625
Pojawia się w:
Acta Scientiarum Polonorum. Agricultura
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Generał Władysław Sikorski – minister spraw wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej (16 grudnia 1922 – 28 maja 1923)
Autorzy:
Kozyra, Waldemar
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1038332.pdf
Data publikacji:
2019-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Rzeczpospolita Polska
gen. Władysław Sikorski
premier
minister spraw wewnętrznych
resort spraw wewnętrznych
polityka administracyjna
partie polityczne
mniejszości narodowe
Kresy Wschodnie
organizacje antypaństwowe
The Republic of Poland
General Władysław Sikorski
Prime Minister
Minister of the Interior
Ministry of the Interior
administrative policy
political parties
national minorities
eastern borderlands
anti-state organizations
Opis:
Władysław E. Sikorski urodził się 20 maja 1881 r. w Tuszowie Narodowym pod Mielcem. Ukończył Politechnikę Lwowską. Do 1918 r. działał w ruchu niepodległościowym, był współtwórcą Legionów Polskich i Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1915 r. popadł w konflikt z Józefem Piłsudskim na tle sposobów odbudowy państwowości polskiej u boku Austro-Węgier i werbunku do Legionów Polskich. Od 12 października 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej (1919–1920) podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 r. dowodził z powodzeniem 5 Armią. Po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza 16 grudnia 1922 r. jeszcze tego samego dnia powołany został na stanowisko prezesa Rady Ministrów RP i ministra spraw wewnętrznych. W tym trudnym i niebezpiecznym dla Polski czasie, wbrew pozorom, to funkcja nie tyle premiera, co ministra spraw wewnętrznych dawała gen. Władysławowi Sikorskiemu realną władzę i możliwość bezpośredniego oddziaływania na sytuację wewnętrzną w kraju, zwłaszcza na stan jego bezpieczeństwa wewnętrznego. Generał Sikorski dokonał zmian personalnych w strukturze resortu, usuwając z niego osoby odpowiedzialne politycznie i służbowo za wypadki grudniowe 1922 r. Realizował politykę administracyjną resortu, której głównym celem było utrzymanie spokoju i bezpieczeństwa publicznego poprzez zwalczenie partii i ugrupowań politycznych, które wprost i jawnie zmierzały do obalenia dotychczasowego porządku polityczno-społecznego. Wiele uwagi minister spraw wewnętrznych poświęcał sprawom mniejszości narodowych, zwłaszcza ukraińskiej i białoruskiej, jak też sytuacji społeczno-politycznej na Kresach Wschodnich. Przygotował całościową politykę państwa wobec mniejszości narodowych, której podstawą była koncepcja asymilacji politycznej (państwowej). Gabinet gen. W. Sikorskiego upadł 26 maja 1923 r., a w stanie dymisji działał do 28 maja 1923 r. W latach 1923–1943 gen. W. Sikorski pełnił m.in. funkcję ministra spraw wojskowych (1924–1925), a po klęsce wrześniowej 1939 r. na obczyźnie (we Francji i Anglii) sprawował funkcję premiera Rządu Obrony Narodowej i Naczelnego Wodza. Zginął w katastrofie lotniczej w Gibraltarze 4 lipca 1943 r.
Władysław E. Sikorski was born on May 20, 1881 in Tuszów Narodowe near Mielec. He graduated from the Lviv Polytechnic. Until 1918 he was active in the Independence Movement, he was a co-founder of the Polish Legions and the Supreme National Committee. In 1915 he fell into conflict with Józef Piłsudski as to the ways of rebuilding Polish statehood alongside Austro-Hungary and recruitment to the Polish Legions. From October 12, 1918 he served in the Polish Army. During the Polish-Bolshevik war (1919/1920) in the Warsaw battle in August 1920 he successfully commanded the 5th Army. Immediately after the murder of President Narutowicz on December 16, 1922 he was appointed the President of the Council of Ministers of the Republic of Poland and Minister of the Interior. In this difficult and dangerous for Poland time, contrary to appearances, it was not the function of Prime Minister but the post of Minister of the Interior that gave Gen. Władysław Sikorski real power and the possibility of direct influence on the internal situation in the country, and especially on its internal security. Gen. Sikorski made personnel changes in the structure of the Ministry, removing the people responsible, as politicians and civil servants, for the December 1922 incidents. He implemented the administrative policy of the Ministry, whose main purpose was to maintain peace and public safety by fighting the political fractions and parties that directly and openly aimed at overthrowing the current political and social order. Much attention was paid by the Minister of the Interior to the affairs of national minorities, especially the Ukrainian and Belarusian ones, as well as to the socio-political situation in the Eastern Borderlands. He prepared a comprehensive policy of the State towards national minorities, the basis of which was the concept of political (state) assimilation. The Cabinet of Gen. W. Sikorski was dismsissed on May 26, 1923, but did not resign until May 28, 1923. In the years 1923–1943 General W. Sikorski served, among others, as the Minister of Military Affairs (1924/1925) and after the defeat of September 1939, in exile (in France and England), he was the Prime Minister of the National Defense and Supreme Commander. He died in a plane crash in Gibraltar on July 4, 1943.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2019, 105; 85-102
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rola kardynała Mariana Jaworskiego w kształtowaniu świadomości religijnej i narodowej młodego pokolenia Polaków na Ukrainie
The role of cardinal Marian Jaworski in shaping the religious and national consciousness of young Polish generation in Ukraine
Autorzy:
Zaborski, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/502223.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
Tematy:
kardynał Marian F. Jaworski
arcybiskup metropolita Lwowa
Kresy Wschodnie RP
Kościół rzymskokatolicki na Ukrainie
Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Lwowskiej we Lwowie–Brzuchowicach Lwów
tożsamość katolicka i narodowa
father Marian Franciszek Cardinal Jaworski
Metropolitan Archbishop of Lwów
Eastern Borderlands
Lwów Archdiocese Seminary in Brzuchowice
Lwów
Catholic and national identity
Opis:
At the request of the Order of the White Eagle chapter in recognition of merit among others for restoration of religioous life on the Eastern Borderlands, in 2017 father Marian Franciszek Cardinal Jaworski was decorated by the President of the Republic of Poland Andrzej Duda. This leader of the Roman Catholic Church was born in Lwów on 21 August 1926, he is a lecturer of philosophy and theology. He served the Church both in the Ukraine and Poland. Senior Metropolitan Archbishop of Lwów and former Apostolic Administrator of the Diocese of Łuck and the President of Ukrainian Episcopate is an example of a pastor of people who retain their Polish identity as Catholics residing in post-Soviet countries. He was actively involved in the regeneration of religious and patriotic life in the Ukraine after 1991, recreating the system of parishes and setting up new institutions such as: Lwów Archdiocese Seminary in Brzuchowice and many other church structures. He supported different kinds of organizations and institutions aiming to form a new generation of Poles. In 1995–1997 he carried out the Archdiocese Synod implementing provisions of Vaticanum II. He contributed to the rebirth of women’s and men’s religious orders in the Ukraine. Moreover, he is a prominent character who serves Poles outside the current borders of Poland. Furthermore, his unquestionable pastoral impact on sustaining the national identity has to be pointed out as well. The article presents not only detailed explanation of the Cardinal’s achievements but is an attempt to pay tribute to Cardinal Jaworski and commemorate his input. In an attempt to maximize the reliability in portraying Cardinal Jaworski the author has chosen an analytical and critical research method.
Źródło:
Łódzkie Studia Teologiczne; 2018, 27, 4; 63-74
1231-1634
Pojawia się w:
Łódzkie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jazz in Central and Eastern Europe as discussed by Jazz magazine (1956–1959)
Autorzy:
Trudzik, Artur Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2235088.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Polska prasa w XX w. i XXI w.
Dziennikarstwo i media muzyczne
miesięcznik „Jazz”
muzyka jazzowa w latach 50. w Europie Środkowo-Wschodniej
Polish press in the 20th and 21st centuries
journalism and music media
“Jazz” monthly
jazz music in the 1950s in Central and Eastern Europe
Opis:
W epoce podziału świata żelazną kurtyną, ergo separacji społeczeństw egzystujących w rygorach ustroju socjalistycznego od żyjących w systemie kapitalistycznym, istniały sfery, które trudno było reglamentować absolutnie. Należały do nich kultura, sztuka, w tym muzyka, które mimo usilnych zabiegów władz, zwłaszcza reżymowych w krajach tzw. demokracji ludowej, pozostawały spoiwem integrującym ludzi, bez względu na panujący system społeczno-polityczny. W Europie Środkowo-Wschodniej dostęp do „burżuazyjnego” jazzu był po II wojnie światowej ograniczony, aczkolwiek w drugiej połowie lat 50. zaczęło się to stopniowo zmieniać. Jednym z przykładów, przynajmniej częściowego „otwarcia na Zachód” był miesięcznik „Jazz”, zazwyczaj zobiektywizowanie komentujący ewolucję muzyki synkopowej także w bloku Wschodnim, dzięki któremu możliwe było odtworzenie procesów jej asymilacji w konkretnych krajach.
In the age when the world was divided by an iron curtain and societies living under a communist government were kept isolated from their capitalist counterparts, there were still areas which could hardly be moulded into this polarized framework. I refer here to culture and art, and also music, which, despite the tireless efforts of governments, especially the so-called “people’s democracy” regimes, remained a bond integrating populations regardless of the prevailing social and political system. After the Second World War, access to “bourgeois” jazz in Eastern Europe was curtailed; however, the situation gradually started to change in the late 1950s. One example of this at least partial “opening to the West” was Jazz magazine, which tended to objectively comment on the evolution of syncopated music in the Eastern Bloc, allowing us to review how this genre was assimilated in particular countries.
Źródło:
Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej; 2020, 55, 3; 103-124
2353-6403
1230-5057
Pojawia się w:
Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Europa Wschodnia jako epicentrum rywalizacji geopolitycznej
Autorzy:
Перепелица, Григорий
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/687148.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Eastern Europe, geopolitical offensive of Russia, multipolarity, strategic position, world power, balance of power, European civilization, buffer zone
Europa Wschodnia, geopolityczna ofensywa Rosji, wielobiegunowość, pozycja strategiczna, potęga światowa, równowaga sił, cywilizacja europejska, strefa buforowa
Восточная Европа, геополитическое наступление России, многополярность, стратегическое положение, мировая держава, баланс силы, европейская цивилизация, буферная зона
Opis:
The trends in the global system of international relations towards to multipolarity have opened a window of opportunity for Russia to regain the status of the world power and regain control over Eastern Europe, without which Russians do not represent the future of their country. The article shows the role of Eastern Europe in the resurgent geopolitical confrontation between Russia and the West. The author describes Russia’s plans, which are aimed at destroying the existing world order and restoring geopolitical domination in Europe. As stated in the article, such a revanchist policy of Russia is particularly dangerous for the countries of New Eastern Europe. By joining the “New Eastern Europe”, Russia can continue its further geopolitical offensive to Central Europe from this strategic position and impose its own normative force on Western Europe. The author also assesses and forecasts the negative consequences of Russia’s geopolitical offensive to the West as well as the threats it poses for the European security.
Tendencje wielobiegunowości w globalnym systemie stosunków międzynarodowych otworzyły Rosji okazję do odzyskania statusu potęgi światowej i odzyskania kontroli nad Europą Wschodnią, bez której Rosjanie nie wyobrażają sobie przyszłości swojego kraju. Artykuł pokazuje rolę Europy Wschodniej w odrodzonej konfrontacji geopolitycznej między Rosją a Zachodem. Autor opisał plany Rosji, której celem jest zniszczenie istniejącego porządku światowego i przywrócenie dominacji geopolitycznej w Europie. Szczególne niebezpieczeństwo, jak stwierdzono w artykule, taka rewanżystyczna polityka Rosji niesie w stosunku do krajów „Nowej Europy Wschodniej”. Przyłączając „Nową Europę Wschodnią”, Rosja może kontynuować swoją dalszą geopolityczną ofensywę na Europę Środkową oraz narzucić swoją normatywną siłę wobec Europy Zachodniej. Autor ocenił i przygotował prognozę dalszych negatywnych skutków geopolitycznej ofensywy Rosji na Zachód dla bezpieczeństwa europejskiego.
Тренды глобальной системы международных отношений к многополярности открыли России окно возможностей вернуть себе статус мировой державы и восстановить контроль над Восточной Европой, без которого россияне не представляют будущего своей страны. В статье показана роль Восточной Европы в возобновляющемся геополитическом противостоянии между Россией и Западом. Автор описывает планы России, которые направлены на разрушение существующего мирового порядка и восстановление геополитического доминирования в Европе. Особую опасность, как утверждается в статье, такая реваншистская политика России представляет для стран Новой Восточной Европы. Присоединив «Новую Восточную Европу», Россия может с этой стратегической позиции продолжать своё дальнейшее геополитическое наступление на Центральную Европу и навязывать собственную нормативную силу Западной Европе. Автор также даёт оценку и прогноз негативных последствий геополитического наступления России на Запад для европейской безопасности.
Źródło:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne; 2017, 3, 2
2450-4866
Pojawia się w:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sądownictwo Najwyższe w państwach nordyckich. Zarys problematyki
The Systems of the Supreme Courts in the Nordic States. The Outline of the Problem
Autorzy:
Serzhanova, Viktoria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1803138.pdf
Data publikacji:
2019-10-28
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
sądy najwyższe w państwach nordyckich
rola
zadania i funkcje
organizacja i działalność
nordyckie systemy prawne
państwa zachodnio- i wschodnioskandynawskie
nor-dycka kultura prawna
the Supreme Courts in Nordic states
role
tasks and functions
organization and activi-ty
the Nordic legal systems
Western and Eastern Scandinavian countries
the Nordic legal cul-ture
Opis:
Opracowanie ma na celu przeprowadzenie analizy porównawczej roli i zadań, jakie sądy najwyższe realizują w nordyckich systemach prawno-ustrojowych. Przedmiot pracy w szczególności koncentruje się na rozważaniach dotyczących funkcji sądownictwa najwyższego w państwach skandynawskich, a także zasad organizacji i funkcjonowania, na jakich opierają się systemy sądów najwyższych w tym regionie Europy. Istotna część analizy obejmuje zdeterminowanie cech wspólnych i odmienności, dających się dostrzec przy porównywaniu państw wschodnio- i zachodnionordyckiego kręgu kultury prawnej.
The paper aims at conducting comparative analysis of the role and tasks performed by the Supreme Courts in the Nordic legal and political systems. The subject of the work is particularly concentrated on deliberations referring to the functions of the Supreme Courts in the Scandinavian states, as well as the principles of organization and functioning, on which the Supreme Courts systems are based in this European region. An essential part of the analysis covers determining of the common features and differences possible to be observed while comparing the states belonging to the Eastern and Western Nordic legal culture circles.
Źródło:
Roczniki Nauk Prawnych; 2019, 28, 2; 95-108
1507-7896
2544-5227
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Prawnych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La guerre polono-soviétique de 1919–1921 et le traité de Riga en tant qu’élément stabilisateur en Europe centrale et orientale
Польско-советская война 1919–1921 гг. и Рижский мирный договор как стабилизирующий элемент в Центральной и Восточной Европе
Autorzy:
Wołos, Mariusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2031335.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
guerre polono-soviétique 1919–1921
le traité de Riga
Europe centrale et orientale après la Première Guerre mondiale
wojna polsko-sowiecka 1919–1921
traktat ryski
Europa Środkowa i Wschodnia po pierwszej wojnie światowej
Polish-Soviet War of 1919–21
Treaty of Riga
Central and Eastern Europe after World War I
Opis:
L’auteur de l’article analyse les causes du déclenchement de la guerre polono-soviétique de 1919–1921 et ses conséquences de grande envergure pour la Pologne, la Russie soviétique (plus tard l’Union soviétique) et aussi pour l’Europe. Une thèse a été formulée sur le sens complémentaire du traité de Riga au traité de Versailles. L’auteur utilise le terme « ordre Versailles-Riga », qui existait dans l’Europe de l’entre-deux-guerres et fut finalement renversé en 1939 après l’agression allemande et soviétique contre la Pologne.
The author of the article analyses the causes of the 1919–20 Polish-Soviet War outbreak and its far-reaching consequences for Poland, Soviet Russia (later the Soviet Union), and Europe. He advances a thesis on the complementary meaning of the Treaty of Riga to the Treaty of Versailles. The author uses the term ‘Versailles-Riga order’, which existed in interwar Europe and was finally overthrown in 1939 after German and Soviet aggression against Poland.
Autor artykułu dokonuje analizy przyczyn wybuchu wojny polsko-sowieckiej 1919– 1921 oraz jej dalekosiężnych skutków dla Polski, Rosji sowieckiej (później Związku Sowieckiego), a także dla Europy. Formułuje tezę na temat komplementarnego charakteru traktatu ryskiego względem traktatu wersalskiego, używając określenia „porządek wersalsko-ryski”, który istniał w międzywojennej Europie i runął ostatecznie w 1939 r. po agresji niemieckiej oraz sowieckiej przeciwko Polsce.
Автор статьи анализирует причины начала польско-советской войны 1919–1921 гг. и ее далеко идущие последствия для Польши, Советской России (позже Советского Союза), а также для Европы. Был сформулирован тезис о дополнительном значении Рижского мирного договора к Версальскому мирному договору. Автор использует термин «Версальско-Рижский порядок», существовавший в межвоенной Европе и окончательно свергнутый в 1939 г. после агрессии Германии и СССР против Польши.
Źródło:
Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej; 2021, 56, 2; 71-97
2353-6403
1230-5057
Pojawia się w:
Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oś Warszawa-Bukareszt i miejsce Rumunii w inicjatywie Trójmorza? Polsko-rumuńskie przywództwo w inicjatywie Trójmorza (3SI)
Autorzy:
Lewandowski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2053590.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
Tematy:
Three Seas Initiative
Romania
Romanian foreign policy
Polish foreign policy
geopolitics of Central and Eastern Europe
international security
Inicjatywa Trójmorza
Rumunia
rumuńska polityka zagraniczna
polska polityka zagraniczna
geopolityka Europy Środkowo-Wschodniej
bezpieczeństwo międzynarodowe
инициатива трех морей
Румыния
внешняя политика Румынии
внешняя политика Польши
геополитика Центральной и Восточной Европы
международная безопасность
Opis:
The article discusses the issue of Romania’ s place and role in the Three Seas Initiative. The text introduces the Polish view of cooperation with reference to the common objectives of both countries and the Community concepts of security policy development in Central and Eastern Europe. The paper discusses the idea of the Three Seas Initiative, illustrates its place in Romania’ s foreign policy and security strategy, as well as examines the potential for Polish-Romanian cooperation in the Three Seas Initiative, indicating common grounds required for partnership and leadership of both countries in the Three Seas Initiative region.
Artykuł porusza kwestię miejsca i roli Rumunii w Inicjatywie Trójmorza. Tekst wprowadza polskie spojrzenie na współpracę w odniesieniu do wspólnych celów obu krajów oraz wspólnotowych koncepcji rozwoju polityki bezpieczeństwa w Europie Środkowo-Wschodniej. Artykuł omawia ideę Inicjatywy Trójmorza, ilustruje jej miejsce w rumuńskiej polityce zagranicznej i strategii bezpieczeństwa, a także analizuje potencjał polsko-rumuńskiej współpracy w ramach Inicjatywy Trójmorza, wskazując wspólne podstawy potrzebne do partnerstwa i przywództwa oba kraje w regionie Inicjatywy Trójmorza.
В статье обсуждается место и роль Румынии в Инициативе трех морей. Текст представляет польский взгляд на сотрудничество в отношении общих целей обеих стран и концепции Сообщества по развитию политики безопасности в Центральной и Восточной Европе. В статье обсуждается идея инициативы трех морей, показано ее место во внешней политике и стратегии безопасности Румынии, а также анализируется потенциал польско-румынского сотрудничества в рамках инициативы трех морей, указывая на общие основы, необходимые для партнерства и лидерства обеих сторон. страны региона Инициативы трех морей.
Źródło:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne; 2021, 7, 2; 45-59
2450-4866
Pojawia się w:
Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wizytacja kościoła parafialnego w Dywinie w diecezji wileskiej z 1867 roku
Визитация приходского костела в Дивине Виленской епархии в 1867 г.
Візітацыя парафіяльнага касцёла ў Дзівіне Віленскай дыяцэзіі ў 1867 г.
The visitation of the parish church in Dywin of 1867
Autorzy:
Żurek, Waldemar W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1218295.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
Tematy:
история польских Кресов Всходних
визитации храмов
имущество католических приходов
гісторыя польскіх Крэсаў Усходніх
касцельныя візітацыі
утрыманне каталіцкіх парафій.
the history of the Polish Eastern Borderlands
church visitations
the emolument of the Roman Catholic parishes
historia polskich kresów wschodnich
wizytacje
uposażenie parafii rzymskokatolickich
Dywin
Wawrzyniec Żurawski MIC
parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Opis:
Parafia pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Dywinie, która była finansowana przez polskich królów, pochodzi z XVII wieku. Na przestrzeni lat należała do różnych diecezji. Początkowo znajdowała się w diecezji łuckiej, w 1799 r. została przeniesiona do diecezji wileńskiej, a od 1925 roku do diecezji pińskiej po jej utworzeniu w tym samym roku. Prezentowana wizytacja tego kościoła z 1867 roku jest prawdopodobnie inwentarzem i historią parafii spisanym przez ostatniego proboszcza Wawrzyńca Żurakowskiego MIC, po likwidacja parafii w 1866 r. przez władze carskie. Oryginalny wydrukowany dokument jest przechowywany w Archiwum Diecezjalnym w Drohiczynie.
Приход во имя Успения Пресвятой Девы Марии в Дивине, который возник при материальной поддержке польских королей в XVI в., на протяжении своей истории принадлежал разным епархиям. Первоначально входил в состав Луцкой епархии, затем с 1799 – в состав Виленской, а в 1925 г. перешел во вновь созданную Пинскую епархию. Представленная визитация этого костела с 1867 г. является последней, так как в 1866 г. приход был ликвидирован царскими властями. Имущество и историю костела описал последний его настоятель отец Вавжинец Жураковский МІС. Оригинал печатного документа находится в Епархиальном архиве в Дрогичин.
Парафія пад тытулам Унебаўзяцця Найсвяцейшай Марыі Панны ў Дзівіне, якая паўстала пры матэрыяльнай падтрымцы польскіх каралёў у XVI ст., на працягу сваёй гісторыі змяняла дыяцэзіяльную прыналежнасць. Першапачаткова ўваходзіла ў склад Луцкай дыяцэзіі, з 1799 г. – у склад Віленскай дыяцэзіі, а ў 1925 г. перайшла ў новаўтвораную Пінскую дыяцэзію. Прадстаўленая візітацыя гэтага касцёла з 1867 г. з’яўляецца апошняй, паколькі ў 1866 г. парафія была ліквідавана царскімі ўладамі. Інвентар і гісторыю касцёла спісаў яго апошні пробашч айцец Ваўжынец Журакоўскі МІС. Арыгінал друкаванага дакумента знаходзіцца ў Дыяцэзіяльным архіве ў Драгічыне.
The parish dedicated to the Assumption of the Blessed Virgin Mary in Dywin, which was financed by the Polish kings, dates back to the seventeenth century. It was part of different dioceses over the years. Initially, it was located in the Diocese of Lutsk, in 1799 in the diocese of Vilnius, and in 1925 it was moved to the Diocese of Pinsk, which was created the same year. The presented visitation of this church of 1867 is the last visitation, the inventory and its history, written down by its last parish priest Wawrzyniec Żurakowski MIC, after the liquidation of the parish in 1866 by the tsarist authorities. The original printed document is stored in the Diocesan Archive in Drohiczyn.
Źródło:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2016, 126; 265-290
0137-3218
2720-0590
Pojawia się w:
Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1351-1365 z 1386

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies