Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "profilaktyka wtórna" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Comparative analysis of coronary angioplasty delays
    Opóźnienia wykonania angioplastyki wieńcowej u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego
    Autorzy:
    Bujnowska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1408729.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Collegium Witelona Uczelnia Państwowa
    Tematy:
    zawał mięśnia sercowego
    angioplastyka wieńcowa
    profilaktyka pierwotna
    profilaktyka wtórna
    Opis:
    Najlepsze wyniki zabiegu angioplastyki wieńcowej uzyskuje się, jeżeli czas od wystąpienia bólu do zabiegu nie przekracza 3 godzin. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2012 roku czas od przybycia do szpitala lub nawiązania kontaktu z placówką opieki zdrowotnej do napełnienia balonu nie powinien przekraczać 90 minut dla pierwotnej PCI (60 minut, gdy pacjent trafia do szpitala w ciągu 120 minut od wystąpienia objawów lub trafia bezpośrednio do szpitala, w którym wykonuje się PCI). Cel pracy. Celem pracy jest analiza opóźnienia wykonania zabiegu angioplastyki wieńcowej u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST. Materiał i metody. Do badań włączono 423 pacjentów z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST. Analizie poddano: opóźnienia ze strony pacjenta (czas od wystąpienia bólu do wezwania pomocy) oraz opóźnienia ze strony systemu (czas od wezwania pomocy do hospitalizacji i czas od hospitalizacji do wykonania zabiegu PCI). Wyniki. Największą grupę pacjentów z 2007 roku stanowili chorzy, którym wykonano zabieg angioplastyki w czasie 3 – 6 godzin od wystąpienia bólu. Wśród pacjentów z 2016 roku największą grupę stanowili chorzy, którzy trafili do szpitala w czasie 3 – 6 godzin (29%). Największa liczba z grupy pacjentów STEMI 2007 (104 chorych – 36,9%) wezwała pomoc w ciągu pierwszej godziny od wystąpienia bólu stenokardialnego. Wśród pacjentów STEMI 2016 pomoc w pierwszej godzinie od wystąpienia bólu wezwało 35 osób (24,8%). W grupie pacjentów STEMI 2007 największa liczba chorych została przywieziona do szpitala w czasie 1– 2 godzin od wezwania pomocy. Grupę stanowiło 110 chorych (39,0%). W grupie pacjentów STEMI 2016 największa liczba pacjentów została hospitalizowana w czasie <1 godziny (41,1%). W grupie pacjentów STEMI 2007 największą grupę stanowili chorzy, u których zabieg wykonano w czasie 1– 2 godzin od przybycia do szpitala. W grupie pacjentów STEMI 2016 zabieg angioplastyki wieńcowej był wykonywany najczęściej w czasie 1– 2 godzin od hospitalizacji (43,2%). Wnioski. Opóźnienia w czasie od wystąpienia bólu do wykonania zabiegu PCI było podobne w obu badanych grupach. Mniejsze opóźnienia w czasie od wystąpienia bólu do wezwania pomocy występowały u pacjentów z 2007 roku. Mniejsze opóźnienia w czasie od wezwania pomocy do hospitalizacji występowały u pacjentów z 2016 roku. Opóźnienia w czasie od hospitalizacji do PCI były podobne w obu badanych grupach. Pomimo skrócenia czasu transportu w 2016 roku nie wykazano skrócenia ogólnego czasu od bólu do PCI ze względu na zwiększenie opóźnień w czasie od bólu do wezwania pomocy
    Źródło:
    Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy; 2019, 2, 31; 85-100
    1896-8333
    Pojawia się w:
    Zeszyty Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Witelona w Legnicy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Physical activity in primary and secondary physioprophylaxis
    Aktywność fizyczna w fizjoprofilaktyce pierwotnej i wtórnej
    Autorzy:
    Kubińska, Z.
    Zaworski, K.
    Mysula, I.
    Pocztarska-Głos, A.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2048902.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Bialska Nauk Stosowanych im. Jana Pawła II w Białej Podlaskiej
    Tematy:
    health
    disease
    primary prevention
    secondary prevention
    physical activity (PA)
    physiotherapy
    zdrowie
    choroba
    profilaktyka pierwotna
    profilaktyka wtórna
    fizjoterapia
    aktywność fizyczna (AF)
    Opis:
    Physioprophylaxis is a physiotherapeutic procedure consisting in counteracting, slowing down, inhibiting or removing adverse effects associated with an incorrect lifestyle, involutionary changes and disease processes. Physical activity (PA), health education, reduction of risk factors, and functional diagnostics are used to implement these goals. Physioprophylaxis makes it possible to avoid or stop the development of functional problems or disorders. It enables the prevention of civilization diseases, aging processes and disability by performing professional and daily activities ergonomically. Physioprophylaxis introduces PA and behaviors that strengthen the factors influencing health protection by preventing health threats. The lack of theoretical studies devoted to physioprophylaxis highlights the need to examine this topic. The purpose of this article is to describe an exemplary description (the author’s) of primary and secondary physioprophylaxis using PA as an integral component of physical therapy, including its tasks. Primary physioprophylaxis strives to prevent the occurrence of diseases, and is directed towards healthy people. Secondary physioprophylaxis involves patients and is a selective process that prevents the recurrence of the disease being treated and also reduces other risks to health. Physioprophylaxis focusing on health threats in healthy people has been scientifically demonstrated to maintain and strengthen the current physiological and functional state. It is also a way to minimize the scope of adverse disorders associated with diseases for people with medical conditions achieved using PA.
    Fizjoprofilaktyka jest to postępowanie fizjoterapeutyczne polegające na przeciwdziałaniu, spowolnieniu, zahamowaniu lub wycofaniu się niekorzystnych skutków nieprawidłowego stylu życia, zmian inwolucyjnych oraz procesów chorobowych. W realizacji tych założeń stosowana jest aktywność fizyczna (AF), edukacja zdrowotna, redukcja czynników ryzyka oraz diagnostyka funkcjonalna. Fizjoprofilaktyka umożliwia uniknięcie lub zahamowanie rozwoju problemów funkcjonalnych lub schorzeń, zapobieganie chorobom cywilizacyjnym, procesom starzenia się i niepełnosprawności przez ergonomiczne wykonywanie czynności życiowych i zawodowych, AF i zachowania wzmacniające czynniki ochrony zdrowia ukierunkowane na zapobieganie zagrożeniom zdrowia. Brak teoretycznych opracowań fizjoprofilaktyki w literaturze przedmiotu zobowiązuje do podejmowania tego tematu. Celem pracy jest zaprezentowanie przykładowego (autorskiego) opisu fizjoprofilaktyki pierwotnej i wtórnej poprzez AF, jako integralnej składowej fizjoterapii z uwzględnieniem jej zadań. Profilaktyka pierwotna to uniwersalne działanie zapobiegające powstaniu choroby, a jej adresatami są ludzie zdrowi. Fizjoprofilaktyka wtórna obejmująca pacjentów jest procesem selektywnym, dzięki któremu zapobiega się nawrotowi leczonej choroby i pojawieniu się innych antyzdrowotnych konsekwencji, na przykład niepełnosprawności. Fizjoprofilaktyka zagrożeń zdrowia osób zdrowych poprzez AF jest potwierdzonym naukowo sposobem na utrzymanie i umacnianie dotychczasowego stanu morfologiczno-funkcjonalnego, a w stanie choroby na minimalizowanie zakresu niekorzystnych zaburzeń towarzyszących procesom chorobowym.
    Źródło:
    Health Problems of Civilization; 2020, 14, 1; 34-42
    2353-6942
    2354-0265
    Pojawia się w:
    Health Problems of Civilization
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Postępowanie z chorym po zawale serca
    Treatment of patient after myocardial infarction
    Autorzy:
    Niedolaz, Kalina
    Hałas, Katarzyna
    Kaźmierczak-Dziuk, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1031836.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Medical Communications
    Tematy:
    diabetes
    management after myocardial infarction
    medical therapy
    other concomitant diseases
    secondary prevention
    postępowanie po zawale serca
    farmakoterapia
    profilaktyka wtórna
    cukrzyca
    inne choroby współistniejące
    Opis:
    Coronary artery disease (CAD) or ischaemic heart disease caused by atherosclerosis is the most common form of cardiovascular disease. CAD leads to acute coronary syndrome which is the clinical syndrome caused by new or growing interruption or occlusion of blood supply to a part of the heart, causing heart cells to die and myocardial infarction. Patient after myocardial infarction is at great cardiovascular risk and has high possibility of next cardiovascular incidents, such as myocardial infarction, stroke or cardiovascular death. Correct treatment of patient after myocardial infarction facilitates cardiovascular risk reduction and improves the prognosis. Secondary prevention after myocardial infarction includes non-pharmacological management – modification of life style – and pharmacological treatment. The most important is elimination of risk factors: smoking cessation, proper control of blood pressure, normalization of cholesterol level, reduction of overweight and regular physical activity. Patient awareness and physician commitment are essential for achieving beneficial effects of secondary prevention after myocardial infarction. This paper describes the recommendations for patient after myocardial infarction as far as non-pharmacologic and pharmacologic treatment according to contemporary guidelines are concerned. There are specific situations, such as concomitant diseases: hypertension, diabetes, left ventricle dysfunction and heart failure, chronic kidney disease, chronic obstructive pulmonary disease that require modified approach.
    Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca na podłożu miażdżycy tętnic wieńcowych, stanowi niezwykle istotny problem kliniczny. Jej bezpośrednim i często nieuchronnym następstwem jest zawał mięśnia serca. Zawał najczęściej jest spowodowany zamknięciem tętnicy wieńcowej w wyniku uszkodzenia blaszki miażdżycowej (jej pęknięcia lub erozji) z następowym wytworzeniem dystalnego zakrzepu i powoduje zniszczenie prawidłowo działającego mięśnia sercowego. Chory po przebytym zawale mięśnia serca należy do grupy pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, a więc zagrożony jest wystąpieniem kolejnych incydentów, takich jak zawał, udar mózgu i zgon. Prawidłowe postępowanie po przebytym zawale pozwala na istotną redukcję ryzyka i korzystnie wpływa na rokowanie. Prewencja wtórna po zawale serca obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, czyli modyfikację stylu życia, i leczenie farmakologiczne. Największe znaczenie ma wyeliminowanie czynników ryzyka, tj. zaprzestanie palenia papierosów, prawidłowa kontrola ciśnienia tętniczego i normalizacja poziomu cholesterolu, a także redukcja nadwagi i systematyczna aktywność fizyczna. Świadomość pacjentów i zaangażowanie lekarzy są decydujące dla osiągnięcia korzystnych efektów prewencji wtórnej po zawale serca. Artykuł przedstawia zasady, którym powinien podlegać każdy chory po zawale mięśnia serca, uwzględnia zalecenia dotyczące postępowania niefarmakologicznego, wytyczne dotyczące odpowiedniej farmakoterapii według aktualnych standardów. W pracy uwzględniono również zasady postępowania z chorym po zawale w sytuacjach szczególnych, jakimi są choroby współistniejące, takie jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, dysfunkcja lewej komory i niewydolność serca, przewlekła choroba nerek, przewlekła obturacyjna choroba płuc.
    Źródło:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 3; 186-198
    1734-1531
    2451-0742
    Pojawia się w:
    Pediatria i Medycyna Rodzinna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Choroby odzwierzęce w okulistyce. Część I – Toksoplazmozowe zapalenie siatkówki i naczyniówki
    Zoonoses in ophthalmology. Part I – Toxoplasmic recurrent retinochoroiditis
    Autorzy:
    Borkowski ., Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1927568.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Medical Education
    Tematy:
    Toxoplasma gondii
    antagoniści kwasu foliowego
    kuracja
    leczenie klindamycyną
    oczna toksoplazmoza
    pyrimetamina
    sulfadiazyna
    wtórna profilaktyka
    zapalenie siatkówki i naczyniówki
    Opis:
    Inwazja Toxoplasma gondii jest prawdopodobnie najczęściej występującą parazytemią na świecie. Szacuje się, że może być nią zarażona nawet połowa populacji. Ten pasożyt jest oportunistą i rzadko powoduje objawy chorobowe, które są mało specyficzne, łagodne i szybko ustępujące, więc powszechnie się ignoruje istnienie tej choroby. Toksoplazmoza stanowi jednak najczęstszą przyczynę zapalenia tylnego odcinka oka w Polsce. Problem ten w naszym kraju szacunkowo może dotyczyć ok. 300 000 osób. Pomimo że specjaliści okuliści często widzą stare, nieczynne blizny toksoplazmozowe, to czynne ognisko toksoplazmozowe powoduje pewne trudności dotyczące rozpoznania i leczenia. Niniejszy artykuł opracowano w oparciu o najnowsze oraz stare, ale istotne, pozycje literatury i ma on pomóc specjalistom okulistom zrozumieć, diagnozować i leczyć tę chorobę.
    Toxoplasma gondii invasion is probably the most common parasitosis in the world. It estimated that up to half of the world population can be infected with it. This parasite is an opportunist and rarely causes disease symptoms that are unspecific, mild and quickly disappearing, so the existence of this disease is widely ignored. However, in Poland toxoplasmosis is the most common cause of posterior segment inflammation and estimated to affect about 300,000 people. Although ophthalmologists often see old, inactive toxoplasmosis scars, an active toxoplasmic lesion can cause some difficulties in diagnosis and treatment. This article is based on the latest and relevant literature to help ophthalmologists understand, diagnose and treat this disease.
    Źródło:
    OphthaTherapy; 2019, 6, 4; 225-230
    2353-7175
    2543-9987
    Pojawia się w:
    OphthaTherapy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies