Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "aleatoryzm" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Trio z taśmą hommage à Chopin na fortepian, akordeon i perkusję Krzysztofa Olczaka jako przykład aleatoryzmu w twórczości kompozytora
    Autorzy:
    Krawczyk, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2144030.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
    Tematy:
    aleatoryzm
    forma otwarta
    Olczak Krzysztof
    trio
    hommage
    Opis:
    Jednym z przejawów aleatorycznej techniki kompozytorskiej jest niedookreślenie układu formalnego dzieła i pozostawienie kolejności jego części lub fragmentów do decyzji wykonawcy. Trio z taśmą hommage à Chopin na fortepian, akordeon i perkusję Krzysztofa Olczaka czerpie inspirację z tego typu form, jednocześnie jednak od typowego aleatoryzmu montażowego odróżnia się większym stopniem niedookreślenia, rozszerzającym się na inne aspekty dzieła. Zgodnie z koncepcją kompozytora, materiał zawarty w partyturze może być traktowany bardzo swobodnie, z dużym udziałem czynnika improwizacyjnego. O koherencji dzieła decyduje spójność stylistyczna poszczególnych propozycji materiałowych, mogących stanowić bazę do improwizacji. W stylistyce tej widoczne są wpływy sonoryzmu, a jednym z ich przejawów jest zastosowanie tytułowej taśmy — nie jako nośnika materiału dźwiękowego, lecz jako obiektu służącego do preparacji fortepianu. Chwytem artystycznym decydującym o unikalności utworu jest zastosowanie jako klamry kompozycyjnej cytatu z Mazurka a-moll op. 17 nr 4 Fryderyka Chopina.
    Źródło:
    Aspekty Muzyki; 2020, 10; 113-138
    2082-6044
    Pojawia się w:
    Aspekty Muzyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Od Czterech utworów na kwartet smyczkowy i fortepian (1961) po Rapsodię-Romans na klarnet i fortepian (2014). Brzmienie fortepianu w twórczości solowej i kameralnej Jana Wincentego Hawela
    Autorzy:
    Stachura-Bogusławska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2144032.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
    Tematy:
    Jan Wincenty Hawel
    Górny Śląsk
    fortepian
    sonoryzm neoklasyczny
    seria dwunastodźwiękowa
    aleatoryzm
    Opis:
    W twórczości Jana Wincentego Hawela, związanego ze środowiskiem Górnego Śląska kompozytora, dyrygenta i pedagoga, brzmienie fortepianu odgrywa znaczącą rolę. W jego dorobku, obejmującym dzieła orkiestrowe, wokalno-instrumentalne, wokalne oraz kameralne i solowe, figuruje około 20 dzieł na fortepian solo bądź kameralnych z brzmieniem tego instrumentu. Są to m.in. Variazioni per pianoforte (1968), Capriccio-Fantasia nr 2 na dwa fortepiany (1972), Musica concertante na kwintet instrumentów dętych (flet, obój, klarnet, fagot, waltornia) i fortepian (1976), Tryptyk na klawesyn amplifikowany i fortepian (1980), Mała kantata na obój i fortepian (2012) oraz Rapsodia-Romans na klarnet i fortepian (2014). Artykuł koncentruje się nie tylko na przedstawieniu fortepianu w twórczości Hawela, który z jednej strony poddawany jest nowatorskim eksperymentom (bogaty wachlarz sonorystycznych pomysłów, efekty niekonwencjonalne na strunach), a z drugiej — w delikatnej kantylenie przypomina o swym tradycyjnym obliczu. Na podstawie wybranych przykładów ze wspomnianych wcześniej utworów solowych i kameralnych próbuje także ukazać najbardziej charakterystyczne cechy warsztatu kompozytorskiego Jana Wincentego Hawela.
    Źródło:
    Aspekty Muzyki; 2020, 10; 139-156
    2082-6044
    Pojawia się w:
    Aspekty Muzyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rola ciszy w estetyce Wandelweiser na przykładzie Melody, Silence na gitarę solo Michaela Pisaro
    Autorzy:
    Dolewka, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2144028.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
    Tematy:
    Wandelweiser
    Pisaro Michael
    cisza
    Cage John
    aleatoryzm
    muzyka eksperymentalna
    gitara
    Opis:
    Wandelweiser to powstały w 1992 roku międzynarodowy kolektyw kompozytorów twórczo rozwijających idee estetyczno-artystyczne Johna Cage’a, przede wszystkim jego koncepcję ciszy w muzyce. Jednym z przedstawicieli grupy, który dołączył do niej w pierwszych latach istnienia, jest amerykański kompozytor i gitarzysta Michael Pisaro (ur. 1961). Intensywne obcowanie z ciszą jako narzędziem kompozytorskim łączy się u niego z rozbudowaną refleksją teoretyczną. W niniejszym artykule usystematyzowane i skomentowane zostały wybrane wypowiedzi Pisaro dotyczące fenomenu ciszy, odnoszące się do relacji cisza–muzyka, cisza–dźwięk, cisza–przypadkowość. Wyróżniono także cechy jakościowe ciszy (obalające stereotyp pustki i neutralności ciszy), jej typologię (z absolutnym milczeniem umysłu jako najwyższą postacią) oraz sposoby oddziaływania na kompozytora, wykonawcę i słuchacza. Następnie przeanalizowana została rola ciszy w Melody, Silence (2012) na gitarę solo, z uwzględnieniem komentarza kompozytora zamieszczonego we wstępie partytury. Jak wykazano, cisza odnosi się już do samej aleatorycznej formy cyklu i lapidarnej struktury każdego z 12 elementów wchodzących w jego skład. Wymiar ciszy współtworzą także elementy dzieła muzycznego oraz faktura. Co istotne, mnogość ujęć ciszy w Melody, Silence zachodzi przy zanotowaniu przez kompozytora w partyturze zaledwie trzech pauz. W artykule zbadano również, na ile wiernie intencje kompozytora zrealizował jeden z wykonawców utworu, Cristián Alvear.
    Źródło:
    Aspekty Muzyki; 2020, 10; 43-66
    2082-6044
    Pojawia się w:
    Aspekty Muzyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Charakterystyka twórczości i założenia techniki kompozytorskiej Alicji Gronau
    A characteristic of Alicja Gronau’s worksand the key features of her compositional technique
    Autorzy:
    Łukaszewski, Marcin T.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/495364.pdf
    Data publikacji:
    2014-08-31
    Wydawca:
    Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
    Tematy:
    aleatoryzm
    Alicja Gronau
    forma otwarta
    improwizacja
    kompozycja
    Marian Borkowski
    rytmika
    sonoryzm
    teatr instrumentalny
    composition
    eurhythmics
    improvisation
    open form
    Witold Rudziński
    Opis:
    This article presents the work of Alicja Gronau (b. 1957), composer, musical theorist, and teacher at the Fryderyk Chopin University of Music in Warsaw. Since 1981, her oeuvre comprises 65 songs for solo instruments, chamber ensembles (strings, saxophones, flutes, various instruments), orchestra, a cappella choir, vocal-instrumental and multi-media compositions, as well as one cham-ber opera. The article analyses these genres on the basis of selected works. Gronau uses a wide range of compositional techniques, including elements of twelve-tone technique, aleatory, sonorism, open form and improvisation. She also employs major-minor tonality.
    Źródło:
    Seminare. Poszukiwania naukowe; 2014, 35, 3; 173-189
    1232-8766
    Pojawia się w:
    Seminare. Poszukiwania naukowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Życie, działalność i twórczość kompozytorska Mariana Borkowskiego – rekonesans
    The Life, Activity and Works of a Composer Marian Borkowski. Introduction
    Autorzy:
    Łukaszewski, Marcin Tadeusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/495886.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
    Tematy:
    aleatoryzm
    Marian Borkowski
    kompozycja
    muzyka polska
    pedagogika
    punktualizm
    sacrum
    sonoryzm
    aleatorism
    composition
    Polish music
    education
    pointillism
    sonorism
    Opis:
    The article presents a portrait of Marian Borkowski (b. 1934), a composer, pianist, musicologist and composition pedagogue. The state of research on his work and education has been presented in six chapters, beginning with the years of his study in the family town, Pabianice, until his return from complementary studies in Paris. The article depicts various pedagogical activities of Marian Borkowski, with a particular emphasis on the teaching of composition. The presented reflection concentrates on Borkowski’s work as a composer and it points out particular periods of his activity, the features of style and the compositional technique.
    Artykuł opisuje sylwetkę Mariana Borkowskiego (ur. 1934) – kompozytora, pianisty, muzykologa i pedagoga kompozycji. W sześciu rozdziałach przedstawiono stan badań nad jego twórczością, wykształcenie, począwszy od nauki w rodzinnych Pabianicach, aż do powrotu ze studiów uzupełniających w Paryżu. Omówiono różne formy działalności pedagogicznej Borkowskiego, ze szczególnym uwzględnieniem pedagogiki kompozycji. Podstawę rozważań tworzy refleksja o twórczości kompozytorskiej ze wskazaniem na periodyzację tej twórczości, cechy stylu i technikę kompozytorską.
    Źródło:
    Seminare. Poszukiwania naukowe; 2016, 37, 2; 187-199
    1232-8766
    Pojawia się w:
    Seminare. Poszukiwania naukowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Piano Dance Pawła Kwapińskiego: nowe drogi czy synteza muzyki fortepianowej?
    New face of piano music — Paweł Kwapiński’s The Piano Dance. Composition technique, ideas and executive problems
    Autorzy:
    Łukaszewski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/521974.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
    Tematy:
    aleatoryzm,
    algorytm,
    Kwapiński Paweł,
    muzyka fortepianowa,
    poliwersyjność,
    sonoryzm
    aleatoricism,
    algorithm,
    piano music,
    sonority,
    variability of many versions
    Opis:
    Artykuł jest poświęcony utworowi The Piano Dance Pawła Kwapińskiego (ur. 1988), absolwenta kompozycji w gdańskiej Akademii Muzycznej (klasa prof. Andrzeja Dziadka) i UMFC (klasa prof. Pawła Łukaszewskiego) oraz Podyplomowych Studiów Kompozycji (UMFC) w klasie prof. Mariana Borkowskiego. Za utwór ten otrzymał specjalne wyróżnienie na konkursie kompozytorskim w Wiedniu (2014). Dzieło składa się z 11 sekcji, następujących attacca. W niektórych kompozytor dopuścił możliwość wyboru kolejności mniejszych fragmentów przez wykonawcę. Utwór ma przebieg jednokierunkowy, lecz w niektórych sekcjach istnieje możliwość poliwersyjnego wykonania według określonych przez kompozytora sugestii. Dzieło nawiązuje do dwudziestowiecznych środków techniki kompozytorskiej, takich jak aleatoryzm, sonoryzm, dwunastodźwiękowość i atonalność, jednakże nie są one traktowane przez kompozytora w sposób dogmatyczny. Wykorzystuje on ich elementy do wykreowania własnego języka muzycznego. Kompozycja prezentuje wysoki stopień trudności wykonawczych, inicjuje nowe możliwości brzmienia fortepianu po okresie postmodernistycznym.
    The article discusses the work of Paweł Kwapiński (born 1988), composer, graduate of the Academy of Music in Gdańsk (class of Prof. Andrzej Dziadek) and the Fryderyk Chopin University of Music in Warsaw (class of Prof. Paweł Łukaszewski). He also completed postgraduate composition studies in the class of Prof. Marian Borkowski. He received a special award for this piece at the Composer’s Competition in Vienna (2014). The composition consists of 11 sections, following in the attacca sequence. In some cases, the composer allowed for the performer’s choice of the order of the smaller pieces. The composition is unidirectional, but in some sections there is a possibility of a polyphonic performance as suggested by the composer. The work refers to the twentieth-century means of compositional technique, such as aleatoricism, sonorism, twelve-tone technique and atonality, but they are not approached in a dogmatic way by the composer who uses their elements to create his own musical language. The composition presents a high degree of performance difficulty, initiating new possibilities for the piano sound after the postmodern period.
    Źródło:
    Aspekty Muzyki; 2018, 8; 417-439
    2082-6044
    Pojawia się w:
    Aspekty Muzyki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies