Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Transavantgarde," wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Z badań nad muzyczną „transawangardą”: Przyczynek do dyskusji nad terminologią historiografii muzyki polskiej XX wieku
Autorzy:
Karwaszewska, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/632549.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Projekt Avant
Tematy:
Polish music of the 20th and 21st entury
Italian transavantgarde
postmodernism
neo-expressionism in music.
Opis:
The research article discusses the concept of “the transavantgarde”-a term coined by an Italian art critic, Achille Bonito Oliva, to describe certain phenomena in visual arts (espe- cially painting) which have appeared since the end of 1970s-and attempts to adapt it for a discussion of twentieth-century Polish music. The transavantgarde (Italian la transavan- guardia) is an Italian form of expressionism in art (neoexpressionism); it originated as a rejection of modernism, formalism, innovation, originality, and stylistic coherence and began to treat tradition in a new way, intensely referring to 16th century mannerism, am- biguity, stylistic pluralism and polysemy.While on the one hand transavantgarde artists are fully aware of the crisis of the avant- garde experiment, on the other they aim to create content-packed works of deeply expres- sive and romantic character. The transavantgarde is widely considered an early stage of postmodernism, or simply its synonym. There is a difference, though, between the transavantgarde and the postmodern. Oliva speaks of a journey from America to Europe and back. My article discusses these differences, systematizes the most important stylistic aspects and aesthetic ideas and applies these observations to the study of music-a disci- pline Oliva did not take into consideration.A key issue in the description of the transavantgarde in Polish music is to analyze trends that precede it, are synchronous with it and follow it in history. It is also important to trace borrowings and differences along this time axis. In order to offer an insight of this sort Ifirst present different concepts of “modernity” and “postmodernity” that have appeared inmusic (and art) of the twentieth century, and then I juxtapose them with the Italian original idea of la transavanguardia.
Artykuł dotyczy analizy kierunku w sztuce – transawangardy – zaproponowanego przezwłoskiego krytyka sztuki Achille Bonito Olivę i określającego zjawiska w sztuce (główniew malarstwie), jakie obserwuje się od końca lat 70. ubiegłego stulecia oraz jego adaptacji na teren muzyki polskiej. Transawangarda (wł. la transavanguardia) stanowi włoską odmianę tendencji ekspresjonistycznych w sztuce (neoekspresjonizm), powstałą ze sprzeciwu wobecmodernizmu, formalizmu, nowatorstwa, oryginalności, spójności stylistycznej i korzysta- jącą z tradycji w nowej odsłonie, nawiązując jednocześnie do szesnastowiecznego maniery- zmu, niedookreśloności, pluralizmu stylistycznego i polisemii. Artysta transawangardowyto artysta z jednej strony w pełni świadomy kryzysu awangardy i związanego z nią postępu i eksperymentu, z drugiej zaś nastawiony na swobodę tworzenia „treściwych” dzieł, nace- chowanych głęboką ekspresją i romantyzmem. Transawangardę uważa się za wstępną fazę postmodernizmu, a często zjawiska te nawet utożsamia się. Tymczasem istnieje różnica po- między nimi – którą Oliva przyrównuje do podróży z Ameryki do Europy i odwrotnie. Ce- lem artykułu jest wykazanie tych różnic, usystematyzowanie głównych cech stylistycznych i idei estetycznych tego trendu oraz, co ważne, próba odniesienia ich na obszar sztuk pomi- nięty przez włoskiego krytyka – na muzykę. Kluczową kwestią opisu transawangardy w mu-zyce polskiej jest rekonstrukcja założeń kierunków w muzyce ją poprzedzających i z nią równoczesnych oraz ustalenie głównych cech od nich zaczerpniętych i idei odmiennych. Rekonstrukcja ta będzie więc polegać na zebraniu różnych koncepcji zjawisk „nowoczesno- ści” oraz szeroko rozumianej „ponowoczesności”, które były obecne w sztuce, główniew muzyce ubiegłego stulecia i odniesienie ich do włoskiego autentyku.
Źródło:
Avant; 2016, 7, 1
2082-6710
Pojawia się w:
Avant
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Partity Koori i Ini Krzysztofa Knittla – intermedialny pejza dwikowy
Koori and Inuit Partitas by Krzysztof Knittel – Intermedial Soundscape
Autorzy:
Karwaszewska, Monika
Rojek, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/453998.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie. Wydawnictwo Uczelniane
Tematy:
intermedialność,
transawangarda,
muzyka polska XX i XXI w.,
pejzaż dźwiękowy,
muzyka akusmatyczna,
Krzysztof Knittel,
metoda Conduction.
intermediality,
Transavantgarde,
20th and 21st century Polish music,
soundscape,
acousmatic music,
Conduction method.
Opis:
Intermedialność, jako fenomen kultury ponowoczesnej, stanowi jeden z ważniejszych para- dygmatów współczesnych badań komparatystycznych. Teoria intermedialności autorstwa Wernera Wolfa zakłada obecność różnych relacji, w jakie dane medium wchodzi z innymi mediami, dając przypadek multimedialności, tzw. „hybrydy medialne”. Partita I (Koori) na saksofony altowy i sopranowy, orkiestrę symfoniczną i media elektroniczne oraz Partita II (Inuit) na flet, orkiestrę smyczkową i media elektroniczne polskiego kompozytora Krzysztofa Knittla, które są przedmiotem niniejszego artykułu, z jednej strony stanowią przykład dzieł intermedialnych, z drugiej zaś przykład muzyki ekologicznej, tworzącej tzw. „pejzaż dźwiękowy”. Materiał muzyczny, obok dźwięków emitowanych z tradycyjnych instrumentów i urządzeń elektronicznych, obejmuje dźwięki oderwane od źródła – oryginalne odgłosy mniejszości etnicznych i zamieszkałych przez nich terenów. Dźwięki pochodzące z natury stają się w obu Partitach symbolami, niosąc wartość semantyczną. Prezentowane współczesne kompozycje tworzą swego rodzaju akusmatyczny spektakl brzmieniowy, który odsłania symboliczne znaczenie emisji dźwięku. Analiza obu utworów została przedstawiona w kontekście refleksji teoretycznej Murraya R. Schafera i Wernera Wolfa.
Intermediality, as a phenomenon of postmodern culture, constitutes one of the significant paradigms of modern comparative studies. Werner Wolf's theory of intermediality assumes presence of various relations which one medium enters into with other media, resulting in the case of multimediality – the so called “media hybrids”. Partita I (Koori) for alto and soprano saxophones, symphony orchestra and electronic media as well as Partita II (Inuit) for flute, string orchestra and electronic media by the Polish composer Krzysztof Knittel, which will be the subject of the paper, are examples of intermedial works on the one hand, and, on the other, they constitute instances of ecological music that creates the so-called soundscape. Apart from the sounds emitted by traditional instruments and electronic devices, the music material also comprises sounds separated from their sources: the original sounds of ethnic groups and sounds typical of the territories which they inhabit. In both Partitas, the sounds that originate from nature become symbols which convey semantic values. The compositions presented in the paper create a kind of acousmatic sound spec- tacle which reveals the symbolic meaning of sound emission. The analysis of both works will be conducted with reference to Murray R. Schafer and Werner Wolf's theoretical assumptions.
Źródło:
Edukacja Muzyczna; 2017, 12; 101-116
2545-3068
Pojawia się w:
Edukacja Muzyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies