Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Wendorf, Anna" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Hechos hierofánicos y experiencias místicas del sincretismo religioso en México
    A hierophanic dimension and mystical experience in Mexican religious syncretism
    Wymiar hierofaniczny i doświadczenie mistyczne w meksykańskim synkretyzmie religijnym
    Autorzy:
    Wendorf, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2177061.pdf
    Data publikacji:
    2014-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Opis:
    One of the most precious aspects of the research into Latin American cultures is undoubtedly religious experience, in regard to both its variety and diversity. Thus, this paper handles the events and situations which are inseparably connected with development of religious syncretism in Mexico. The article analyses historical conditions of syncretisation processes, American Indians’ beliefs, ceremonies and rituals, with particular consideration of Day of the Dead and cult of Our Lady of Guadalupe. The study of diachronic and synchronic profile does not claim the right to periodization of these experiences. It only aims at inquiring into social and cultural circumstances, allowing these cultures to interpret the world in a different way
    Jednym z najcenniejszych aspektów badań nad kulturami Ameryki Łacińskiej jest bez wątpienia doświadczenie religijne, zarówno pod względem jego różnorodności, jak i złożoności. W poniższej pracy zajmiemy się zatem wydarzeniami nierozerwalnie związanymi z rozwojem synkretyzmu religijnego w Meksyku. W artykule zostaną przeanalizowane uwarunkowania historyczne procesów synkretyzacyjnych, wierzenia, ceremonie i rytuały Indian, ze szczególnym uwzględnieniem Święta Zmarłych i kultu Matki Boskiej z Guadalupe. Studium o profilu diachronicznym i synchronicznym nie rości sobie prawa do periodyzacji owych doświadczeń. Pragnie jedynie dociec okoliczności społeczno-historycznych pozwalających tym kulturom interpretować świat w odmienny sposób.
    Źródło:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej; 2014, 4; 139-176
    2299-260X
    Pojawia się w:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La cuestión plástica en las ilustraciones de Rosana Faría en la literatura infantil
    Artistic issues of Rosana Faría’s illustrations in children’s literature
    Zagadnienia plastyczne ilustracji Rosany Faríi w literaturze dziecięcej
    Autorzy:
    Wendorf, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2177479.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Opis:
    In her article La ilustración en la literatura infantil [The illustration in children’s literature], a researcher, Ainara Erro, suggests that “illustrations can be evaluated from different perspectives, since pictorial trends of different periods, thought lines, theories of knowledge, etc. have been reflected in multiple illustrations in children’s books.” Thus painting and/or artistic experience perceived in the context of children’s literature involves not only the method of preparation connected with it or pictorial forms that it is inclined to. It also transforms into a textual body, through which certain accumulations, condensations (according to Todorov) and aesthetic profiles are manifested and created. In children’s literature, games that may be introduced through plastic art are becoming increasingly popular. In Rosana Faría’s works, they constitute a double “correlated” element. A written text is not only a signifier, but it is transferred to another dimension filled with expression forms, thanks to using the language as “extrapolation” of the visual and for the visual. Pictorial art appears to be associated with not only what we see. For Faría, seeing color is not just a fact reflected in the onlooker’s eye, and an artistic text does not contain one and the only form of transcending a western tendency of thinking, according to which painting exists only when it is seen. Thus, we may wonder how to paint colors as if we were blind, playing with other senses, tastes, smells, sounds or emotions. How to illustrate for those who cannot see, and bring those who can see to the world of the blind through images, or vice versa? How to discover colors without seeing them, using only a black color, how to make it unequivocal? Eventually, how can we feel and perceive the world around us through a tactile image that would be related to the nature? We will try to answer these questions through convex illustrations created by Venezuelan artist, Rosana Faría, in a book by Menena Cottin El libro negro de los colores [The Black Book of Colors]. It is interesting how a well-known illustrator has found an appropriate style, an appropriate visual language for this poetic work, how she has defined colors through other senses, and how she has met the challenge of illustrating colors without their plastic presence.
    Badaczka Ainara Erro w artykule pt. La ilustración en la literatura infantil [Ilustracja w literaturze dla dzieci] zauważa, że „ilustracje mogą być oceniane z bardzo różnych perspektyw, jako że tendencje malarskie różnych okresów, linii myślenia, teorii poznania itp., znalazły swoje odzwierciedlenie w licznych ilustrowanych książkach dla dzieci”. W ten sposób doświadczenie malarskie lub plastyczne odkrywane w kontekście literatury dziecięcej nie kończy się jedynie na metodzie opracowania, z jaką jest ona związana, lub na formach plastycznych, ku którym się skłania, lecz przekształca się również w ciało tekstualne, poprzez które manifestują się i tworzą pewne akumulacje, kondensencje (według Todorova) czy profile estetyczne. W literaturze dla dzieci gry, które można wprowadzić poprzez plastykę, stają się coraz bardziej popularne. W twórczości Rosany Faríi są one elementem, który jest podwójnie „skorelowany”. Napisany tekst nie tylko zawiera się w elemencie znaczącym, ale przenosi się również do innego wymiaru, pełnego różnych form wyrazu, dzięki użyciu języka jako „ekstrapolacji” wizualności i dla wizualności. Sztuka malarska okazuje się nie być związana jedynie z tym, co widzimy. Dla Faríi widzenie koloru nie oznacza jedynie wydarzenia, które odzwierciedla się w spojrzeniu obserwatora, a tekst plastyczny nie ma tylko jednej, jedynej formy przekroczenia zachodniej tendencji myślenia, według którego malarstwo istnieje tylko wtedy, gdy się je widzi. Dlatego też możemy zastanowić się: w jaki sposób malować kolory tak jakbyśmy byli niewidomi, bawiąc się innymi zmysłami: smakami, zapachami, dźwiękami lub emocjami? Jak ilustrować dla tych, którzy nie widzą, i zbliżyć tych, którzy widzą, do świata osób niewidzących poprzez obrazy i vice versa? W jaki sposób dostrzec kolory, nie widząc ich, używając jedynie czarnego koloru, tak by nie był on jednoznaczny? W końcu w jaki sposób możemy odczuwać i postrzegać świat wokół nas poprzez dotykowy obraz, który byłby związany z naturą? Postaramy się znaleźć odpowiedzi na te pytania w wypukłych ilustracjach wenezuelskiej artystki Rosany Faríi, powstałych jako ilustracje książki Meneny Cottin pt. El libro negro de los colores [Czarna książka kolorów]. Ciekawe jest, w jaki sposób znana ilustratorka odnalazła odpowiedni styl, odpowiedni język wizualny dla tego poetyckiego dzieła, w jaki sposób zdefiniowała kolory poprzez pozostałe zmysły i w jaki sposób sprostała wyzwaniu zilustrowania kolorów bez ich plastycznej obecności.
    Źródło:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej; 2013, 3; 123-137
    2299-260X
    Pojawia się w:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La extracción de la piedra de la locura (instalaciones de Javier Téllez)
    “The Cure of Madness” (installation art of Javier Téllez)
    „Leczenie Głupoty” (instalacje Javiera Télleza)
    Autorzy:
    Wendorf, Anna
    Dimeo, Carlos
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2180350.pdf
    Data publikacji:
    2012-12-31
    Wydawca:
    Wydawnictwo Adam Marszałek
    Opis:
    In 1996 Javier Téllez exhibited his art installation titled “The Cure of Madness” in the Museum of Contemporary Art of Caracas. Its aesthetics and ideological contents comprises an analytical study of the border area and the complex mutual relation that exists between the two seemingly contradictory phenomena: sanity and madness. In the above-mentioned work of art, Téllez gives emphasis to a confusion between a psychiatric hospital space and the one of a museum, assuming that there are significant similarities between them. The installation is therefore an attempt to search for forms through which art appropriates the exhibition’s space in order to face the norm violation, however not for therapeutic reasons, but to come to terms with the space of “the other” as well as with his or her “otherness” in the complex polyphony of voices. Téllez finds a theoretical starting point in the thought of Michel Foucault and various psychiatric concepts along with their interpretations throughout history, passing successively from the materialistic world view (insanity embodied by a stone), through the purely spiritual discourses/concepts (madness as an individual inner experience) to finally transform the notion of madness into a real aesthetic awareness and a discursive phenomenon. In other words, the progressive materialization of certain poetics reveals itself in this process in its dialogic, polyphonic and carnival forms. It has however nothing to do with any therapeutic catharsis, for Téllez seems not to pursue such a goal. To enter this universe, one is inevitably obliged to respect its logic, and so is one’s artistic creation. Hence, the exhibition of Téllez finds itself among the most relevant modern art discourses in Venezuela. This masterpiece full of expressionist influences and based on various drawing forms and techniques, should primarily be studied in terms of an insightful analysis of the above-mentioned art installation as a specific subversive search within the scope of various forms of conceptual art, undertaken by the art that, Carlos Dimeo itself does not aspire to be recognized as conceptual but pursues elaboration of new theoretical models and concepts. Due to his cinematography connections, Téllez considers his proposition from a film-maker point of view and this way he is able to introduce certain camera perspective to the installation. In the following writings (essay), the film motifs appear in the preliminary part, which however turns out to be enough for the artist to carry out the deconstruction of the sculptural profoundness, thanks to which he can elaborate his work perfectly. The attitude of Téllez towards art is definitely not the contemplative one, but the participative one. In such an approach, art is believed to be a great human experience which does not need to flatter itself excessively. On the contrary, it enables us to gain a deep insight into ourselves as well as to create new goals and space for dialogue within our discourses. According to Téllez, art helps to live the good life and to understand the attitudes of people that we meet on our way.
    W 1996 r. Javier Téllez zaprezentował w Muzeum Sztuk Pięknych w Caracas wystawę-instalację zatytułowaną „Leczenie głupoty”. Tematyka i koncepcja estetyczna wystawy obejmują analityczne studium granicy i zależności pomiędzy dwoma pozornie wykluczającymi się światami: światem poczytalności i światem szaleństwa. We wspomnianej instalacji Téllez dokonuje symbolicznej zamiany przestrzeni szpitala psychiatrycznego i muzeum, wychodząc z przeświadczenia, że istnieją między nimi istotne podobieństwa. Jednocześnie instalacja jest próbą poszukiwania form, przez które sztuka „zawłaszcza” przestrzeń wystawy, aby z perspektywy różnych dyskursów stawić czoła wykroczeniu przeciwko przyjętej normie nie z zamysłem terapeutycznym, ale z zamiarem zmierzenia się z przestrzenią „innego” i jego innością w złożonej grze polifonii. Przyjmując za punkt wyjścia rozważania Foucaulta na temat szaleństwa i różnych koncepcji psychiatrycznych oraz ich interpretacji na przestrzeni wieków, Téllez przechodzi kolejno od światopoglądu materialistycznego (szaleństwo ucieleśnione przez kamień), sprowadzając następnie dyskurs do wymiaru czysto duchowego (szaleństwo jako wewnętrzne doświadczenie jednostki), by wreszcie przekształcić go w rzeczywistą świadomość estetyczną, to jest pojęcie szaleństwa jako fenomenu dyskursywnego. Innymi słowy, ujawnia się w tym stopniowa materializacja pewnej poetyki (niemająca wszak nic wspólnego z terapeutycznym oczyszczeniem, nie jest to bowiem celem Télleza) w jej formie polifonicznej, dialogicznej i karnawałowej. Wejść do tego uniwersum, oznacza przyjąć jego logikę, której muszą podporządkować się również sztuka i twórczość artystyczna. Wystawa Télleza to jeden z najważniejszych głosów w dyskursie o sztuce współczesnej w Wenezueli. Dzieło to, o wyraźnych wpływach ekspresjonistycznych, korzystające z form rysunkowych za pomocą rozmaitych środków i technik proponujemy przestudiować w szczególności poprzez analizę wspomnianej instalacji, będącej swoistym wywrotowym poszukiwaniem artystycznym w poszczególnych formach sztuki konceptualnej podejmowanym przez sztukę, która sama nie pretenduje do tego miana, a stawia sobie za cel wypracowanie nowych modeli i propozycji. Dzięki związkom z kinem Téllez traktuje swoją propozycję plastyczną przez pryzmat kinematografii i włącza perspektywę filmowca do instalacji. W prezentowanej pracy motyw kina pojawia się w jej pierwszym etapie, ale dokonuje dekonstrukcji głębi plastycznej, dzięki czemu artysta może oszlifować swoje dzieło. Téllez przyjmuje wobec sztuki postawę nie kontemplacyjną, lecz partycypacyjną. Sztuka jest doświadczeniem ludzkim, które nie potrzebuje wynosić się ponad inne, ale umożliwia nam spojrzenie na siebie samych i wyznaczenie nowych obszarów i celów dialogu w ramach naszych dyskursów. Według Télleza sztuka pomaga żyć i zrozumieć postawy ludzi, których spotykamy na naszej drodze.
    Źródło:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej; 2012, 2; 187-219
    2299-260X
    Pojawia się w:
    Sztuka Ameryki Łacińskiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies