Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Piotrowski, Kazimierz." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 18
Tytuł:
Czy człowiek istnieje tylko konceptualnie? Antropologiczny wątek w myśli Kosutha i Świdzińskiego
Can a man exist only conceptually? Kosuth and Świdziński’ s anthropological ideas.
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487975.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Opis:
In ‘Notes on "Crane" (1970), Joseph Kosuth hypothesized that art 'only' existed in conceptual form, because people (presumably) exist only conceptually. Piotrowski considers the anthropological topic of art as more or less a humane game. He analyses ‘Anthropologized Art’ (1974) in the context of postomodernist quenching of revolutionism in modernist art and Jan Świdziński’ s Art as Contextual Art (1976). He compares the doctrines by Kosuth and Świdziński. Although both artists unanimously agreed that the avant-garde revolutionism , ended in the 1970’s and they formed their own strategies for building a humanist commitment to maintaining a critical distance towards unilateral politicization of art as a catalyst for social change. Świdziński, however, was more convincing in the context of contemporary contextualism in epistemology, which is the answer to the old problem of skepticism, or radical criticism of the belief that we have no knowledge of the outside world (Kosuth believed in that idea when working on tautological conceptualism). However, despite the skeptical thesis, according to contextualist ideas, knowledge is always indexed by the context in which it is formulated and which is currently used for social conversation. Contexts are different epistemic standards. We cannot, though, formulate skeptical hypothesis in all contexts (thus formulating a diaporesis that people probably exist only in conceptual forms), because only the contexts of high epistemic standards can be taken seriously. In most contexts epistemic standards are low, therefore pedantic skeptics’ claims must be limited, or even rejected, including radicalism and post-humanism at the forefront.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2013, 16; 250-274
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Last Supper of the West? An Essay on Reason, Subreption, and the Invalidating Rationality
Ostatnia wieczerza zachodu? Esej o rozumie, subrepcji i racjonalności unieważniającej
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2041834.pdf
Data publikacji:
2021-11-25
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
avant-garde
decline of the West
geopolitics
Islamic occasionalism
invalidating rationality
subreption
awangarda
geopolityka
islamski okazjonalizm
racjonalność unieważniająca
subrepcja
zmierzch Zachodu
Opis:
What makes the power of our world in the 21st century noticeably weaken after the collapse of modernism? Why are Cassandran prophecies of geopoliticians as well as pessimistic visions in art multiplying? Is the Last Supper of the West imminent, as one Chinese satirist expects? What role does subreption, especially present in Western philosophy, law, economy, customs, and finally in art, play in this process? Subreption – i.e. the use of certain peculiar assumptions and reasoning without proper grounding – would first consist in stealing rationality from reason and making it independent by emphasizing defeasible reasoning proper for rationality, the main act of which is the act of invalidating. This would be the most serious act of subreption that Western thought has ever committed. Tamed subreption is responsible for the progressive misperception that paralyzes our Western civilization’s decision-making and is the main cause of its present weakness
Co sprawia, że po załamaniu się modernizmu potęga naszego świata w XXI wieku wyraźnie słabnie? Dlaczego mnożą się kasandryczne proroctwa geopolityków, także pesymistyczne wizje w sztuce? Czy zbliża się nieubłaganie Ostatnia wieczerza Zachodu, jak spodziewa się pewien chiński satyryk? Jaką rolę w tym procesie odgrywa subrepcja – szczególnie obecna w zachodniej filozofii, prawie, ekonomii, obyczajach i wreszcie w sztuce? Subrepcja – czyli użycie pewnych osobliwych założeń i rozumowań bez należytego ugruntowania – polegałaby najpierw na wykradzeniu rozumowi racjonalności i jej usamodzielnieniu jako racjonalności unieważniającej. Byłby to najpoważniejszy akt subrepcji, na jaki zdobyła się kiedykolwiek myśl Zachodu. Oswojona subrepcja jest odpowiedzialna za postępującą mispercepcję, która powoduje paraliż decyzyjności naszej zachodniej cywilizacji i jest główną przyczyną jej obecnej słabości.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2021, 23; 89-112
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O znaczeniu, sensie i gramatyce indeksowania
On Reference, Sense, and Indexing Grammar
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424679.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
sens i znaczenie
index
indeksacja
logika
gramatyka
Opis:
Gottlob Frege has already distinguished sense (Sinn) from reference (Bedeutung) because expressions can possess the same referent and different senses. G. Frege also argued that some words have a sense, but it is very doubtful if they have a reference. Moreover, for example, the words “the least rapidly convergent series” have sense but no referent. According to this distinction, we can notice that the expression “indexing” has many different senses, but it is hard to say if the meaning of this expression exists. We can index the Latin word index and list: an informer, a traitor, a spy, a demonstrative finger, a title or an inscription etc. But how to index the word “indexing”? Should we rather say perhaps an indexing grammar, according to Ludwig Wittgenstein’s undenotational theory of meaning as use of expression? Though in postmodernism this anti-essential impulse was strengthened (Derrida, Rorty, Welsch), however we have to cope with this – a true or false, good or oppressive – indexing game and at the same time with the game against the discipline of indexing. An indexing is proper both for the doctrines which have an absolutistic (Arystoteles) or publicly religious pronunciation (Pascal), also for relativism and contextualism or – only vestigially – (con)textualism.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2013, 9; 79-91
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Some Contexts of the Question About Art – From Essentialism to Machine Epistemology
Kilka kontekstów pytania o sztukę. Od esencjalizmu do maszynowej epistemologii
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593837.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
sztuka
esencjalizm
ekstensjonalizm
intensjonalizm
logika niemonotoniczna
maszynowa epistemologia
uczenie się bez nadzoru
art
essentialism
extensionalism
intensionalism
non-monotonic logic
machine epistemology
unsupervised learning
Opis:
Ponieważ znam klienta w Amsterdamie, marzę, by odwiedzić Muzeum Van Gogha. Zobaczyć jego oryginały i poczuć to, co on czuł. Chcę inspirować się jego obrazami, bo wtedy mój cel będzie bardziej wyraźny – czytamy napisy w filmie China’s Van Goghs (2016). Trudno nam zrozumieć znaczenie tej wypowiedzi producenta masowych replik. Czy jego pragnieniem jest pogłębienie wiedzy typu knowing that czy chce tylko podnieść efektywność posiadanej już wiedzy typu knowing how? Ale po cóż Zhao Xiaoyong – dysponujący coraz lepszą chińską connectivity – miałby trudzić się, skoro nie ma gwarancji, że jego świetnie prosperujący biznes dostarczy doskonalsze efekty sztuki niż oryginały Van Gogha? Czy istnieją inne konteksty – jak na przykład uczenie bez nadzoru – w których możemy inaczej spojrzeć na słynne rozróżnienie Gilberta Ryle’a i uprzywilejowaną pozycję dobrze ugruntowanej wiedzy?
“Since I know the client in Amsterdam I have a dream to visit the Van Gogh Museum. See his originals and to feel how he felt. I want to get some inspiration from his paintings then my goal will be more clear,” read the subtitles in the movie China’s Van Goghs (2016). It is difficult for us to understand what the mass replicas manufacturer means. Does he want to deepen the knowledge of the knowing that type or does he simply want to increase the effectiveness of the knowledge of the knowing how type? But why would Zhao Xiaoyong – who has increasingly better Chinese connectivity – bother, despite the objections voiced by his wife, who is in charge of their home budget, since there is no guarantee that his thriving business will provide better art effects than Van Gogh originals? Are there other contexts – as, for example, Unsupervised Learning – in which we can look differently at Gilbert Ryle’s famous distinction and privileged position of well-established knowledge?
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2019, 21; 37-58
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metaphysics in the shackles of asteiology
Metafizyka w więzach asteiologii
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593953.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
analogy
asteiology
ingenium
metaphysics
participation of being
subreption
analogia
asteiologia
metafizyka
partycypacja bytu
subrepcja
Opis:
Will the dog crush heron’s leg, or will the heron pluck out the dog’s eyes? – an array of possible decodings of this animalistic drama appears in the logical-ontological space of the image. However, an image does not participate in any of the worlds it implies. This visual asteism shows that the ontological participation is different from the metaphysical. Thus, the problem of metaphysical participation will not be solved by the logical-rhetorical trope of diaporesis that Abraham Hondius used to achieve almost an isocephaly in this struggle between what is high-flying and what is mundane or – perhaps – between metaphysics and asteiology. We find a paradigmatic display of this struggle in the Parmenides, where the One was wittily juxtaposed with idea of ... dust. Moreover, in the case of analogy of being, the diaporia is also an aporia, since analogia entis as analogy as such must be ultimately understood analogically (sic!), and thus asteiologically. And this is not a mistake of ignotum per ignotum but a good solution to our problem (an euporia), which is unlikely to satisfy ontology seeking an evidentialist truth. Such a conclusion would be potentially important for asteiology as the ingenium theory, which traces its subreptions also to metaphysics.
Czy pies zgruchocze łapę czapli, czy czapla wydłubie mu oczy? – ustawia się w przestrzeni logiczno-ontologicznej malowidła szereg możliwych rozstrzygnięć zwierzęcego dramatu. Lecz obraz nie partycypuje w żadnym ze światów, które implikuje. Ten wizualny asteizm ukazuje, że partycypacja ontologiczna różni się od partycypacji metafizycznej. Problemu partycypacji metafizycznej nie wyczerpie więc trop diaporezy, jakim posłużył się Abraham Hondius, by osiągnąć prawie izokefalię w tej walce pomiędzy tym, co górnolotne, i tym, co przyziemne, czy – być może – metafizyczne i asteiologiczne, a czego paradygmatyczny popis mamy w Parmenidesie, gdzie Jedno zestawiono z ideą … kurzu. Co więcej, w przypadku analogii bytu diaporia jest zarazem aporią, skoro analogia entis musi być ostatecznie rozumiana analogicznie (sic!), a więc asteiologicznie. I nie jest to błąd ignotum per ignotum, lecz dobre rozwiązanie naszego problemu (euporia), które ontologii poszukującej ewidencjalistycznej prawdy raczej nie zadowoli. Taka konkluzja jest potencjalnie doniosła dla asteiologii jako teorii ingenium, która tropi jego subrepcje także w metafizyce.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2018, 20; 29-42
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The linguistic turn in Conceptualism and after
Lingwistyczny zwrot w konceptualizmie i po nim
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593971.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
conceptism
conceptualism
contextualism
extension
intension
linguistic turn
ekstensja
intensja
konceptyzm
konceptualizm
kontekstualizm
lingwistyczny zwrot
Opis:
One of the most spectacular turns in the art of the 20th century was based on the linguistic reorientation of philosophy, whose extreme manifestation was Wittgenstein's non- denotational conception of meaning. It inspired the so-called analytical conceptualism that was trying in vain to overcome the heterogeneous nature of conceptism, from which it derived. This is reflected especially in Joseph Kosuth's confusion concerning the neo-positivist inspiration and one of the guiding themes of natural language philosophy which emphasizes the significance of metaphor and the fundamental role of the functor as in human thinking. The following article presents this process of inconsistent reduction of art to language, showing some of its consequences and its replacement by contextualism.
Podstawą jednego z najbardziej spektakularnych zwrotów w sztuce XX wieku była lingwistyczna reorientacja filozofii, której skrajnym przejawem była niedenotacyjna koncepcja znaczenia Ludwiga Wittgensteina. Jej aplikacji dokonał tzw. analityczny konceptualizm, który w tym lingwistycznym zwrocie daremnie usiłował przezwyciężyć heterogeniczny charakter konceptyzmu, z którego notabene się wywodził. Świadczy o tym, zwłaszcza u Josepha Kosutha, pomieszanie neopozytywistycznej inspiracji z motywem filozofii języka naturalnego, który podkreśla doniosłość metaforyzacji i myślenia z pomocą funktora as [podobnie jak]. Niniejszy tekst przedstawia proces tej niezbornej redukcji sztuki do języka, ukazując niektóre jej konsekwencje oraz jej wyraźną granicę, jaką stał się kontekstualizm.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2015, 17; 144-166
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Veer Towers of the New Modernism: Proceduralism or Timocracy?
Veer Towers nowego modernizmu: proceduralizm czy tymokracja?
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593774.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
anger
new modernism
proceduralism
public reason
timocracy
gniew
nowy modernizm
publiczny rozum
proceduralizm
tymokracja
Opis:
Veer Towers (2010) – one of the architectural works designed by Helmut Jahn – is here only a good allegory of the healthy scepticism after 9/11, regarding the new modernism. They may be seen as being iconologically linked with the philosophical question of its founding, namely, with the reasons for its perception as new in relation to the historical modernism. To this end, it is first necessary to consider the concept of the end of modernity. We can argue that, contrary to the claims of Gianni Vattimo, postmodernism can be viewed as a necessary development or return of modernism, which is primarily the mission of the post-Kantian proceduralism of Jürgen Habermas. However, a major role in the proposed strategy for the sustainable inclusion of the Other should be again played by anger, as suggested by Peter Sloterdijk. Must then the new – contortive or loose – modernism veer into another disaster? Will this attempt to control resentiments – such as the anger of the political Islam – force a turn to some timocracy well-known from the past, if proceduralism is in fact only a tortuously delayed voluntarism or quasi-occasionalism?
Veer Towers (2010) – jedno z architektonicznych dzieł zaprojektowanych przez Helmuta Jahna – jest tu tylko dobrą alegorią zdrowego sceptycyzmu po 11 IX 2001 roku, odnoszącym się do problemu nowego modernizmu, który musimy ikonologicznie powiązać z filozoficzną kwestią jego ugruntowania, mianowicie z uzasadnieniem możliwości tego, co w nim nowe w stosunku do modernizmu historycznego. W tym celu należy rozważyć najpierw koncept końca nowoczesności. Jeśli wykażemy, że wbrew Ganniemu Vattimo zaistniały warunki, by ponowoczesność wkomponować w konieczny rozwój czy powrót modernizmu, który byłby głównie misją postkantowskiego proceduralizmu Jürgena Habermasa, to i tak główną rolę Innego ponownie musi tu odegrać gniew, jak zasugerował Peter Sloterdijk. Czy wówczas nowy – skręcający czy poluzowany – modernizm nie zboczy ku kolejnej katastrofie? Czy jego próba zapanowania nad resentymentami – na przykład gniewem politycznego islamu – wymusi skręt ku jakiejś znanej z przeszłości tymokracji, jeśli proceduralizm to faktycznie tylko pokrętnie odwlekany woluntaryzm czy quasi-okazjonalizm?
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 67-86
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Taming of Irreligion. Essay on the Abuse of the Non-Sacred Idea
Oswajanie irreligii. Esej o nadużyciu idei nie-sacrum
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593788.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
blasphemy
irreligion
religion without religion
offending religious feelings
unbelief
bluźnierstwo
bonizacja zła
brak wiary
irreligia
obraza uczuć religijnych
religia bez religii
Opis:
I am going to outline the problem of the disintegration of the Latin hierarchical opposition religio/irreligio, showing the taming process of irreligion in the (post)modern culture. This marginal phenomenon – situated by ancient Romans in the domain of negativity – is a reactive cultural trend perceptible only in context. According to modern sociology, irreligion is an attitude towards religion which is not a complete rejection of belief (disbelief), but rather a selective lack of belief – unbelief. How did it come about, is it possible today to consider the hypothesis that the above-mentioned opposition functions as an operational unit, generating contemporary sociomorphism – often unconsciously, within the framework of an-tagonistic cooperation? In this view irreligion is not only a contamination of the source of the Latin tradition (religio), but it is subject to demarginalization and adopted as a tool of controlling religion – as its negative or its undeserved, unwanted assistant in the realization of its soteriological mission. I would argue that the increasingly numerous and less and less surprising micro-provocations of the irregulares – some of which were presented during the Brussels exhibition of Irreligia/ Irreligion (2001/2002) – although often intended to be icono-clastic (lately in a soft version), have targeted only the idolatrous and imperial dimension of religion. Therefore, they cannot desecrate the revealed faith.
Zamierzam zarysować problem dezintegracji łacińskiej, hierarchicznej opozycji religio/irreligio, ukazując proces oswajania irreligii w (post)modernistycznej kulturze. To marginalne zjawisko – lokalizowane dotychczas w domenie negatywności bytu – jest reaktywnym i pojmowalnym tyko kontekstualnie dążeniem kultury. Zgodnie z modernistyczną socjologią, irreligia jest taką postawą wobec religii, która nie jest zupełnym odrzuceniem wiary (disbelief), lecz okazuje się raczej selektywną niewiarą (unbelief). Jak to się stało, że jest dziś możliwe rozpatrywanie hi-potezy, iż wspomniana wyżej opozycja funkcjonuje obecnie jako operacyjna całość, generując razem – często nieświadomie, w ramach antagonistycznej kooperacji – współczesny socjomor-fizm? W tej propozycji irreligia jest poskramiana nie tylko jako nieusuwalne, imperialne ska-żenie łacińskiej tradycji (religio), lecz jest poddana demarginalizacji i postrzegana jako sposób kontroli religii – jakby negatywny warunek czy niezasłużona, nieoczekiwana pomoc w realiza-cji jej soteriologicznej misji. Uważam, że coraz liczniejsze i mniej zaskakujące mikroprowo-kacje irregulares – częściowo zaprezentowane na brukselskiej wystawie Irreligia (2001/2002) – chociaż często chcą być ikonoklastyczne (ostatnio w wersji soft), uderzają tylko w idola-tryczny wymiar religii. Dlatego nie mogą one zbezcześcić ikonicznego sensu objawionej wiary.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2014, 16; 215-242
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Hommage a Jan Świdziński. Próba wprowadzenia do sztuki jako sztuki kontekstualnej
Hommage A Jan Świdziński. An Essay On Art As Contextual Art
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424521.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONTEMPORARY ART
CONTEXTUAL ART
CONTEXTUALISM
JAN SWIDZINSKI
PERFORMANCE ART
Opis:
Jan Swidzinski (b. 1923) has been the one of the main representatives of the post-conceptual movement since mid-seventies. His artistic doctrine Art as Contextual Art (published in February 1976), considered in confrontation with Joseph Kosuth's tautological model of art, makes it possible to appreciate Swidzinski's contribution to overcome the hegemony of conceptualism and New York. Swidzinski was right to indicate that conceptualism of the Art and Language group and Kosuth, although it did try to bring back the profound meaning of art (art is a meaning, not decoration) by introducing non-artistic considerations (self-consciousness), but in fact replaced the traditional formalism of art with the formalism of the neo-positivistic philosophy which was hard to maintain. Kosuth's thesis that the works of art are analytical and tautological sentences - was a mistake because Wittgenstein's theory of meaning as a method of expression, implied an entropy of meaning in art and revealed a need for some sort of verification of the theory of the meaning itself. The tautological model as a relativistic one, while assuming a self-reflection in the autonomous context of art, did not answer the question: why is the term 'art' used this way and not in a different way? So, in 1975 Swidzinski compared the artifacts not to analytical sentences but to sentences comprising intensional functors (their veracity depends upon the contents replacing the variables). The intensionality of artistic statements, that is to say, the presence of functors in them (I know, I believe, I suppose, I must etc.) studied by the epistemological or deontological logic, indicates that they are restricted by the pragmatic moment of experience. Swidzinski declared that Art as Contextual Art is an opposition to the multiplication of meaning, and thus to relativism, and at the same time he recognized the dissimilarity and changeability of contexts, stating that what is real in one context is not real in another, and therefore he tried to sanction relativism. This is the perspective shown in his book Art, Society and Self-consciousness (1979) in which he attempted to define the structure of intensionality as the antagonistic one. In the global context there coexist various logics that regulate our image of the world: the logic of norms, the logic of freedom, the epistemological logic and the logic of a game. The awareness of the intensional structure of the context requires from us today to work out a model of culture, different from the absolutistic and relativistic one, a model in which the repressive opposition of absolutism and relativism have lost significance. It is a question: what society should be? The book is an introduction to Swidzinski's Freedom and Limitation - The Anatomy of Postmodernism (1987). Today, in my opinion, Swidzinski does not resemble the old contextualist who would foster the intentions of a traveller-researcher. He is more of a neo-pragmatic contextualist-tourist. But his doctrine is very important for our understanding of the present art and culture, though the debate between Kosuth's conceptualism and Swidzinski's contextualism appears only to be a case of the history of conceptism and, last but not least, wit (ingenium comparans).
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2009, 1; 5-20
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Konceptualizm jako konceptyzm
Conceptualism As Conceptism
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424685.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
CONTEMPORARY ART
CONCEPTUAL ART
CONCEPTUALISM
CONCEPTISM
ASTEISM
ASTEIOLOGY
INTENSION
FUNCTOR AS
PARALOGY
CEONCEPT ART
ANTROPOLOGISED ART
TRAUMA OF SENSE
WIT
ANDRZEJ PARTUM
Opis:
We know, how valuable the role of the functor ‘as’ played in conceptualism. The functor was a basic linguistic tool of conceptual art infrastructure – the minimal part of speech that allowed for the production of concepts, engaging ingenium in its primary function as ingenium comparans. The criticism of conceptualism, mainly comparison or identification of the artwork and analytic proposition revealed the fact that the tautological model of Kosuth is just one of many art concepts and remains a product of paralogical thinking. What is therefore decisive for conceptualism is an attempt to build a universal art theory: an idea, that for centuries has remained the basis for logical thinking, or the concept itself, in which paralogy cannot be eliminated. The tendency to narrow the meaning of a concept and limit art to its idea was marked in the text by Daniel Buren “Beware!” (1969-1970). How did it happen, that the formula of conceptism, used in the beginning of the decade by Henry Flynt in the text entitled “Concept Art” (1961) was replaced by conceptual art? For Flynt concept art was art whose materials were the language and concepts. According to him, a concept is a trace of an idea by Plato and means the intension of a name, but with today’s state of knowledge demanding an objective relationship between a name and its intension this meaning is incorrect. Therefore, if the relationship is subjective, then the concept as a possible opposition towards the objective idea occupies a privileged space in a language and keeps its strength. Also in Sol LeWitt’s “Paragraphs on Conceptual Art” (1967) and “Sentences on Conceptual Art” (1969), in which despite the fact that the expression ‘conceptual art’ appears explicitly, the term ‘concept’ remains an alternative to the idea, that may be simple and does not need to be complex. So according to Sol LeWitt, the concept implies a general direction, and ideas are its components. To radicalise this issue, let’s ask, if conceptualism privileges the conceptual, as its literally understood name would indicate? Or on the other hand is what is called a concept, that being something ingenial and that even though it includes a moment of ideation (abstracting and transcending sensuality, that is crossing the borders of the material paradigm of art towards the idea), it is not reduced to a conceptual element, but rather expresses sensuality or its basic modus? The text is an attempt to show the tension in the art of Polish conceptists who referred in their paralogical discourse to conceptualism, especially with reference to the example of Andrzej Partum’s work.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2012, 6; 109-117
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Symbol (w) Cutting Age
Symbol (in / of) cutting age
Autorzy:
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/423162.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
Tematy:
ceremony of reconstructing an ape
cutting age
episteme of tmesis
symbol
ceremonia odtwarzania małpy
epoka cięcia
epistema tmesis
Opis:
With reference to the idea of postmodern culture which uses the episteme of tmesis, I attempt to consider in its context the status of symbol. Even if the Nietzschean programme of suspension of symbolization processes is preached, the desymbolization – forced by the Cutting Age – cannot succeed. By distinguishing various types of symbolization based on the concepts of tekmérion, tekmar and eikos, I show that the postmodern cut makes a paradoxical synthesis of those types and it does not violate the identity of symbol, because symbol as a unit (sym-bállica) implies some dichotomisation. Referring to Carl Gustav Jung, who referred to a ceremony of reconstructing an ape, I find the most spectacular manifestation of this symbolization in the attempts at dehumanization and demonization of Barack Obama's person.
Źródło:
IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych; 2016, 28/2; 107-138
0860-4487
Pojawia się w:
IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Katalog Biblioteki Pobenońskiej jako źródło wiedzy o działalności duszpasterskiej, oświatowo-wychowawczej i wydawniczej Zgromadzenia Redemptorystów w Warszawie w latach 1787-1808
Autorzy:
Dąbrosz-Drewnowska, Paulina
Piotrowski, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/33340781.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Benonites
Redemptorists
Klemens Hofbauer
Stanisław Treter
library
Benonite print shop
Benonite Library catalogue
benonici
redemptoryści
biblioteka uniwersytecka
drukarnia benońska
Katalog Biblioteki Pobenońskiej
Opis:
W artykule przedstawiono dzieje powstania oraz wstępną analizę, odnalezionego po ponad 200 latach w zbiorach Centralnego Państwowego Archiwum Historycznego Ukrainy we Lwowie, nieznanego do tej pory badaczom Katalogu Biblioteki Pobenońskiej (jest to formalny tytuł tego dokumentu), biblioteki należącej do redemptorystów (benonitów), którzy w latach 1787-1808 prowadzili w Warszawie działalność duszpasterską, oświatową, opiekuńczą i kulturalną. Katalog jest cennym źródłem do badania wszechstronnej działalności Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Został spisany w pięciu tomach przez Stanisława Tretera na zlecenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Księstwa Warszawskiego. We wskazanym powyżej archiwum znajduje się w zespole rodziny Treterów. Poszczególne tomy katalogu zawierają książki łacińskie, polskie, niemieckie, francuskie i włoskie, podzielone według tematyki na teologię, prawo, medycynę, filozofię, historię i filologię. Katalog obejmuje również podręczniki do nauki w szkołach benońskich oraz rękopisy. Artykuł odtwarza historię spisania katalogu przez S. Tretera, późniejsze losy tego źródła i jego znaczenie dla badań nad aktywnością ośrodka benonitów. Rekonstruuje dzieje księgozbioru, liczącego ponad 6000 tomów i rozproszonego po kasacie zgromadzenia. Omawiając zagadnienie gromadzenia książek przez benonitów, przybliża słabo dotychczas poznaną ich działalność wydawniczą. Dokonane ustalenia pozwolą w przyszłości na dokładną analizę zawartości biblioteki pobenońskiej, zbadanie kultury umysłowej benonitów oraz uzupełnienie wiedzy o bibliotekach i drukarniach warszawskich przełomu XVIII i XIX wieku.
The article presents the history of the creation and preliminary analysis of the, hitherto unknown to researchers, catalogue of the Benonite Library (this is the formal title of the document), a library belonging to the Redemptorists (Benonites), who carried out pastoral, educational, welfare and cultural activities in Warsaw in 1787–1808, which was found after more than 200 years in the collection of the Central State Historical Archive of Ukraine in Lviv. The catalogue is a valuable source for studying the comprehensive activities of the Congregation of the Most Holy Redeemer. It was written down in five volumes by Stanisław Treter, as commissioned by the Ministry of the Interior of the Duchy of Warsaw. The record is kept is in the Treter family fond, in the above-mentioned archive. The individual volumes of the catalogue contain Latin, Polish, German, French and Italian books, divided by subject matter into theology, law, medicine, philosophy, history and philology. The catalogue also includes Benonite school textbooks and manuscripts. The article reconstructs the history of S. Treter’s creation of the catalogue, the subsequent fate of this source and its significance for research into the activities of the Benonite establishment. It reconstructs the history of the book collection, which numbered more than 6,000 volumes and was dispersed after the congregation’s suppression. While discussing the Benonites’ collection of books, the article offers a closer look at their hitherto poorly understood publishing activities. The findings will make it possible in the future to thoroughly analyse the contents of the Benonite library, study the mental culture of the Benonites and supplement the knowledge of Warsaw libraries and printing houses of the late 18th and early 19th centuries.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2023, 121; 69-94
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 18

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies