Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Pastuszko, Marian" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-25 z 38
Tytuł:
Wprowadzenie do kanoniczno-liturgicznego prawa o sakramentach świętych (kanony 834-839)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660168.pdf
Data publikacji:
1992
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Hoc in articulo itroductio, duae partes et conclusio habentur. In introductione auctor dicit, quod de canonibus 834-839 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne - Paulo II promulgati tractat. Sed primum notionem ipsius Ecclesiae praebet. Quia ius de sacramentis tam hoc canonicum quam hoc liturgicum conditum est ab Ecclesia, saltem aliqua elementa scientiae ipsam Ecclesiam attingentis studentibus ius canonico - liturgicum omnino necessaria videntur. Hac de causa in parte prima sui articuli notionem Ecclesiae auctor elaborat. Quae quaestio difficultatibus non caret. Etenim Ecclesia simul est non solum societas perfecta sed etiam Corpus Christi Mysticum, Populus Dei, Mysterium, Sacramentum, et Communio. Altera in parte (longiore) canones 834-839 breviter exponuntur. - Can. 834 § 1 notionem liturgiae continet. - In can 834 § 2 conditiones ecclesiastici cultus publici statutae sunt. In can. 835 §§ 1 - 4 personae munus sanctificandi in Ecclesia exercentes numerantur, nempe: episcopi, presbyteri, diaconi, acolythi, lectores, coniuges - parentes, ceterique christifideles. In can. 835 norma datur de fide eiusque excitatione neconn illustratione. Ad norman can. 837 §§ 1-2 actus liturgici non sunt actiones privatae sed ad universum corpus Ecclesiae pertinent. Propterea cum frequentia et actuosa participatione christifidelium celebrantur. Can 838 §§ 1-4 declarat quod moderatio sacrae liturgiae unice ab auctoritate ecclesiastica exercetur. Hac de causa leges in re liturgica dant solummodo: Sedes Apostolica, Conferentiae Episcoporum et singuli episcopi dioecesani. De mediis sanctificandi ad sacram liturgiam non pertinentibus seu de oratione, paenitentia et de caritatis operibus, in can. 839 §§ 1-2 norma habetur. In fine articuli, nonnullos libros liturgicos a Sede Apostolica in Civitate Vaticana editos nondum nostra in patria publicatos esse, auctor vehementer dolet.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1992, 35, 3-4; 85-145
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wielkanocna Komunia Święta
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660196.pdf
Data publikacji:
1987
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Articulus proemio, duabus partibus et conclusione constat. In proemio ius communicandi tempore paschali partim divinum et partim ecclesiasticum dicitur. Pars prima articuli ius vetus seu can. 18 Concilii Agathensis, const. 21 Concilia Lateranensis IV necnon alia historie a documenta ecclesiastica continetur. In parte secunda ius vigens id est can. 920 Codicis Iuris Canonici Papae Joanniis Pauli II breviter exponitur et cum can. 859 Codicis Iuris Canonici Papae Benedicti XV comparatur. Sub fine articuli auctor sublineat, quod obligatio communicandi semel saltem in anno est ius Jesu Christi ad unificandum cum fideli redempto et ius fidelis redempti ad unificandum cum Jesu Christo suo Redemptore ac futuro Iudice.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1987, 30, 1-2; 77-90
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kto usuwa klauzulę zamieszczoną w wyroku lub w reskrypcie dyspensy od małżeństwa niedopełnionego zakazująca stronie procesowej ponownego zawarcia małżeństwa?
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660204.pdf
Data publikacji:
1989
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1989, 32, 1-2; 263-269
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pojęcie Najświętszej Eucharystii (kan. 897)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660286.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Augustissmum sacramentum, in quo ipse Christus continetur offertur et sumitur, et quo continuo vivit et crescit Ecclesia, Sacrificium eucharisticum, memoriale mortis et resurectionis Domini, in quo sacrificium crucis perpetuatur, totius cultus et vitae christianae est culmen et fons Dei et corporis Christi aedificatio perficitur. Caetera sacramenta et omnia ecclesiastica apostolatus opera cum sanctissima Eucharistia cohaerent et ad eam ordinantur (can. 897).
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 2005, 48, 3-4; 17-34
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Celebracja święceń (kanony : 1008-1011 1-2)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660525.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Studium hoc proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1008 -1011 §§ 1 - 2 Codicis Juris Canonici Joannis Pauli Papae II obiectum huius studii esse, dicitur. Pars principalis opusculi in quattutor particulas subdividitur: 1. Sacramentum ordinis (can. 1008-1009 §1)2. Ritus sacrae ordinationis (can. 1009 §2). 3.Tempus sacrae ordinationis (can. 1010). 4. Locus sacrae ordinationis (can. 1011 §§ 1 - 2). Ad 1. Can. 1008 et can. 1009 § 1 notionem sacramenti ordinis continent. De sacramento ordinis in luce vetetis iuris auctor enarrat. Ius vetus est ius a Christo Domino usque ad Codicem luris Canonici Pio - Benedictini de 1917 anni. - Sciendum est, quod secundum Clementem Romanum (+ 101) ordinatio est sacramentalis, sed ordines sunt duo, nempe episcopi seu presbyteri - unus gradus, et diaconi - alter gradus ordinis. Hippolytus Romanus (+ 235) in Traditione apostolica iam de tribus ordinationibus nempe episcoporum, presbyterorum et diaconorum scribit. Immo, a saeculo III octo gradus ordinum enumerantur, id est episcoporum, presbyterorum, diaconorum, subdiaconorum, acolythorum, exorcistarum, lectorum et ostiariorum. In medio aevo albigenses et valdenses contra sacramentum ordinis pugnabant. Innocentius Papa III in littera Eius exemplo diei 16 decembris 1206 anni doctrinam Ecclesiae tunc temporis contra valdenses et albigenses defendebat. John Wyclif (+ 1384) docebat: nullus est praelatus, nullus episcopus, dum est in peccato mortali. Martinus Papa V in const. Inter cunctas diei 4 maii 1415 errores J. Wyklif condemnavit. Martinus Luther declarabat, certum est in manu Ecclesiae aut Papae non est statuere articulos fidei, immo nec leges morum seu bonorum operum. Concilium Tridentinum errores Martini Luther in sessione XXIII condemnavit simulque explicavit: ordinem sive sacram ordinationem esse vere et proprie sacramentum a Christo Domino institutum et non esse figmentum quoddam humanum, excogitatum a viris rerum ecclesiasticarum imperitis. Sub fine saeculi XIX et in initio saeculi XX errores circa sacramentum ordinis modernistae revelabant. Doctrinam modernistarum S. Congregatio S. Officii decreto Lamentabili die 3 iulii 1907 anni et S. Pius Papa X in encicl. Pascendi Dominici gregis die 8 septembris 1907 anni condemnaverunt. Codex luris Canonici de 1917 anno in can. 948 edocet, quod ordo ex Christi institutione clericos a laicis in Ecclesia distinguit ad fidelium regimen et cultus divini ministerium. In can. 949 statuit, quod sunt ordines maiores nempe presbyteratus, diaconatus et subdiaconatus, et ordines minores seu acolythatus, exorcistatus, lectoratus et ostiariatus. In can. 950 de consecratione episcopali et de prima tonsura memoratur. Congregatio S. Officii die 22 martii 1918 anni declaravit, quod documenta edita contra modernistas seu S. Pii X enc. Pascendi Dominici gregis, iam supra memorata, et eiusdem Papae motu proprio Sacrorum Antistitum diei 1 aprilis 1910 anni obligant post publicationem Codicis luris Canonici Pio - Bendictini. Codex luris Canonici Joannis Pauli Papae Π de sacramento ordinis in can 1008 et in can. 1009 § 1 tractatur. Canones 1008 et 1009 § 1 nunc temporis vigent. Hac de causa paulo fusius commentantur, ut fas est. Ad 2. De ritibus sacrae ordinationis in can. 1009 § 2 legitur: conferuntur manuum impositione et praecatione consecratoria, quam, pro singulis gradibus libri liturgici praescribunt. Libri liturgici in can. 1009 § 2 memorati praesertim duo sunt, nempe: Pontificale Romanum auctoritate Pauli PP. promulgatum, De ordinatione diaconi, presbyteri et episcopi, editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1968: Pontificale Romanum auctoritate Pauli PP. VI eidtum Joannis Pauli PP. II recognitum, De ordinatione episcopi, presbyterorum et diaconorum, editio typica, Typis Polyglottis Vaticanis 1990. In studio primum ritus ordinationis diaconi, deinde ritus ordinationis presbyteri et in fine ritus ordinationis / olim dicebatur - consecrationis / episcopi, praesentantur. Heic summatim dicatur, quod omnis ordinatio per impositionem manuum Episcopi et precem ordinationis candidatis donum Spiritus Sancti pro munere diaconorum, presbyterorum et episcoporum confertur. Ad 3. De tempore sacrae ordinationis in luce iuris veteris, Codicis luris Canonici Pio - Benedictini, Motu proprio Pastorarale munus Pauli Papae VI, Pontificalis Romani Pauli Papae VI de 1968 anni, Codicis luris Canonici Joannis Pauli Papae II, Pontificalis Romani Joannis Pauli Papae II de 1990 anni, agitur.  Ad 4. Item de loco sacrae ordinationis vetera et nova iura canonica et liturgica tractantur. In fine studii canones 743 et 773 Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium breviter commentantur.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1997, 40, 3-4; 37-124
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Posługa szafarza sakramentu pokuty i pojednania w szczególnych okolicznościach : (kanony: 976, 977 i 982)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660852.pdf
Data publikacji:
1995
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
In hod articulo proemium, tres partes et conclusio habentur. In proemio auctor dicit eum de canonibus 976, 977 et 982 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne Paulo II promulgati tractat. 1. Ad normam can. 976 quilibet sacerdos quoslibet fideles in periculo mortis versantes valide et licite absolvat a quibusvis censuris et peccatis. 2. Juxta can. 977 absolutio complicis in peccato contra sextum Decalogi praeceptum in ordinariis circumstantiis seu extra periculum mortis complicis invalida est, valida autem in periculo mortis complicis. 3. Secundum can. 982 fidelis confitens se falso confessarium innocentem de crimine sollicitationis ad peccatum contra sextum Decalogi praeceptum absolvi nequit ante formalem retractationem falsae denuntiationis. In conclusione canones 976.977 et 982 Codicis luris Canonici Papae Joannis - Pauli II simpliciores et mitiores esse quam canones 882. 884 et 904 Codicis luris Canonici Papae Benedicti XV. auctor dicit.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1995, 38, 1-2; 27-70
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szafarz Eucharystii
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661112.pdf
Data publikacji:
1987
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
In articulo proemium, quattuor partes, conclusio et argumentum lingua latina exaratum, habentur. Proemium distinctionem inter ministrum Sacrifici Eucharistici seu episcopum vel presbyterum Sanctissimum Sacramentum conficientem et mimistrum Sacrae Communionis seu Sanctissimum Sacramentum distribuenitem sed non conficientem, sublineat. In parte prima articuli ius vetus a Christo Domino Summo Legislatore usque ad Codicam Iuris Canonici Benedicti XIV exhibetur. Altera in parte canones Iuris Canonici 1917 anni de ministro Sacrae Communionis breviter exponuntur. Tertia in parte ius Concilii Vaiticani II et praescripta postconciliaria explicantur. Ultima pars ius vigens de ministro Sacrae Comunionis habet. In fine articuli ius particulare seu Poloniae obligans praesentatur. Sciendum est enim nostra in patria laicum sive virum sive mulierem facultatem Communionem distribuendi non habere.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1987, 30, 3-4; 29-48
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obrzędy i ceremonie sprawowania Eucharystii (kanony 923-930)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661507.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Praesens articulus proemio, parte principali, conclusione et argumento lingua latina exarato, constat. In proemio duae notiones, nempe ritus et caeremoniarum praesentantur. In principali parte articuli canones 923-930 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II exponuntur. - Can. 923 permittit christifidelibus Cacrificium Eucharisticum participare et sacram Communionem suscipere quolibet ritu catholico, firmo praescripto can. 844. - Ad normam can. 924 Eucharisticum Sacrificium celebrari debet ex pane mere triticeo, recenter confecto ( = materia ex qua Sacramenti Eucharistiae) et vino naturali, de genimine vitis, non corrupto ( = item materia ex qua Sacramenti Eucharistiae). - Vino in ritu praeparationis donorum admiscendum est paulum aquae. - Secundum can. 925 sacra Communio distribui potest uno e tribus modis: 1. sub sola specie panis, 2. sub specie panis et vini, 3. sub sola specie vini. Hic tertius modus adhibetur solummodo in casu necessitatis ex parte fidelis sacram Communionem suscipientis. - Can. 926 obligat sacerdotes Ecclesiae romano - catholicae ad adhibendum panem azymum in celebratione Eucharistiae, iuxta traditionem antiquam. Etiam urgente extrema necessitate, unam tantum materiam (seu aut panem aut vinum) sine altera aut etiam utramque (seu et panem et vinum) extra Eucharisticam celebrationem consecrare severrimet prohibet can. 927. - In Ecclesia romano - catholica usque ad Concilium Vaticanum II (1963- 1965) Eucharisticum Sacrificium lingua latina celebrabatur. Ab illo tempore sine populo adhuc lingua latina celebrari, sed cum populo ordinarie peragitur lingua sacerdotis Missam celebrantis et populi participantis, dummodo textus liturgici legitime approbati sint a Sede Apostolica (can. 928). - Sacerdotes et diaconi tam in Missae Sacrificio celebrando quam in sacra Communione administranda sacras vestes a rubricis praescriptas deferre debent (can. 929). - Sacerdotes infirmi aut aetate provecti si stare nequeant, Sacrificium Eucharisticum celebrare possunt sedentes, servatis tamen omnibus praescriptis liturgicis, et non coram populo, nisi de licentia ordinarii. - Sacerdotes caeci autem vel alia infirmitate laborantes, licite Sacrificium Eucharisticum celebrant, adhibendo quemlibet textum Missae (utique ex probatis), adstante si casus ferat, alio sacerdote aut diacono vel instructo laico (can. 930 § 1 et § 2). Sub fine articuli quaedam inconvenientia indicatur, quae consistit in hoc, quod titulus articuli III De Ritibus et caeremoniis Eucharisticae celebrationis loquitur, sed canones 924-930 vocem „caeremoniae” non habent, et solummodo de ritibus, non autem de caeremoniis tractant. - Tandem non sine aliqua melancholia confitetur auctor: feci, quod potui, faciant meliora potentes.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1993, 36, 1-2; 69-130
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przechowywanie i kult Najświętszego Sakramentu
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661575.pdf
Data publikacji:
1989
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Articulu s proemio, duabus partibus, conclusione et praesenti argumento lingua latina exarato constat. In proemio canones 934-944 Codicis Juris Canonici Papae Joannis Pauli II huiu studii obiectum esse, dicitur. Prima pars articulti de sanctissima Eucharistia asservanda seu potius de loco Eucharistiam conservandi tractatur. Etenim sciendum est, Eucharistiam asservari in ecclesiis, oratoriis et sacellis vel ex iure (can. 934 §1 n. 1. et n. 2) vel ex licentia Episcopi, et semper sub quibusdam conditionibus in lege statutis (can 935, can. 936 et can. 937). In ecclesia Eucharistia asservatur solum modo in tabernaculo, quod inamovibile, materia solida non transsperenti confectum et diligenter clausu m esse debet (can. 938). Hostiae consecratae semper in pyxide seu vasculo servantur et frequenter renovantu (can. 939). Coram tabernaculo , in quo sanctissimum Sacramentum asservatur, peculiaris perenniter lampas lucet (can. 940). In Polonia de mandato Conferen iae Episcoporum lux electrica haberi potest. Altera in parte de sanctissima Eucharistia veneranda seu de formis cultus eucharistici auctor sribit. Ad normam canonum 941-944 duae sunt formae cultus eucharistici, nempe ex positio sanctissimi Sacramenti sive cum pyxide sive cum ostensorio, et processiones eucharisticae, praesertim in sollemnitate Corporis et Sanguinis Christi pervias publicas ductae. Juxta Rituale Romanum, De Sacra Communione et de Cultu Mysterii Eucharstici etiam congressus eucharistici peculiaris forma cultus eucharistici habentur. Auctor tum ius canonicum quam ius liturgicum formas cultus eucharistici attingentes elaborat quia ius liturgicum supplet praescripta canonica. Fideles autem utrumque ius servare debent. In conclusione, aliter quam mos est, auctor paucissimis verbis articulum compendiat, quia nonnullos lectores solum modo in itium et finem libri legere, seit.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1989, 32, 3-4; 75-123
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szafarz sakramentu bierzmowania
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661681.pdf
Data publikacji:
1990
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Prater solitam his in circumstantiis introductionem et conclusionem in articulo quattuor partes habentur. In introductione actualitas thematis de sacramenti confirmationis ministro indicatur. Brevis pars prima, prout decet, dedicatur episcopo non solum ordinario sed etiam originario sacramenti confirmationis ministro. Altera in parte (longiore) de presbytero prout sacramenti confirmationis ministro agitur. Ad normam can. 883 ipso iure facultate confirmationem ministrandi gaudent: 1. qui iure Episcopo dioecesano aequiparantur, sed solummodo intra fines suae dicionis. Sciendum est iure Episcopo dioecesano aequiparari: praelatum territorialem, abbatem territorialem, vicarium et provicarium apostolicum, praefectum et propraefectum apostolicum, administratorem apostolicum stabiliter constitutum, administratorem dioecesis (olim - vicarium eapitularem) et ordinarium militarem ad normam Constitutionis Apostolicae Spirituali Militum Curae diei 21 aprilis 1986 anni. Papae Joannis Pauli constitutum. 2. Presbyter, qui vi officii vel mandati Episcopi dioecesani, infantia egressum baptisat aut iam baptisatum in plenam communionem admittit. 3. Parochus, immo quilibet presbyter solummodo fidelem ex gravi morbo in mortis periculo constitutum. Praeterea presbyter, si peculiari concessione competentis auctoritatis instructus sit, confirmare valet. Tertia in parte articuli canones 884, 886, 887 et 888 inquantum de facultate confirmandi tractant, explicantur. In ultima parte de obligatione sacramentum confirmationis ministrandi sermo est. Ad normam can. 885 Episcopus dioecesanus obligatione tenetur curandi ut sacramentum confirmationis subditis rite et rationabiliter petentibus conferatur (§ 1). Similiter presbyter, qui facultatem confirmandi habet, eadem, uti debet erga eos in quorum favorem facultas concessa est (§ 2). Sub finem articuli quaedam discrepantia inter can. 883 n. 3 et can. 1004 § 1 nunc vigentis Codicis sublineatur. Tandem hoc argumentum lingua latina exaratum datur.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1990, 33, 1-2; 101-132
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Szafarstwo Najświętszej Eucharystii (kanony 897-911)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/662319.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Articulus proemio, parte principali et conclusione constant. In proemio fontes iuris canonici de Sanctissima Eucharistia tractantes exponunntur et canones 897-899 Codicis luris Canonici explicantur. Pars principalis articuli in decem puncta dividitur, quia hoc in loco decem canones (ex 900-911) inveniuntur. 1. Secundum can. 900 §§ 1-2 minister Sanctissimae Eucharistiae est solus sacerdos valide ordinatus et lege canonica non impeditus. 2. Can. 901 permittit sacerdoti Missam celebranti applicare pro quibusvis fidelibus etiam defunctis. 3. Ad normam can. 903 sacerdotes peregrini litteras commendatitias sui ordinarii vel superioris religiosi secum habere debent, si Missam celebrare velint extra suam dioecesim. 4. Sacerdotibus valde commendatur frequens, immo cotidiana celebratio Sanctissimi Sacrificii (can. 904). 5. Exceptis diebus 2 novembris et 25 decembris non licet sacerdoti plus quam semel in die celebrare. Ordinarius loci concedere potest sacerdotibus ut bis in die et ter die dominica vel festo de praecepto Missam celebrent (can. 905 §§ 1-2). 6. Non licet celebrare Sacrificium Eucharisticum sine participatione alicuius saltem fidelis (can. 906). In celebratione eucharistica diaconus et laicus non potest actionibus fungi, quae sacerdotis celebrantis sunt propriae (can. 907). 8. Can. 909 obligat sacerdotes ad se praeparandum ante Missam et ad gratias agendum post Missam. Idem admittitur in libro Liturgiae Horarum lingua latina edito. Aliter vero proponit, minus recte iudicio auctoris liber Liturgiae Horarum in lingua polonica publicatus. 9. Ad normam can. 910 § 2 et can. 230 § 3 laicus ad sacram Communionem distribuendam deputari potest. In Polonia viri, sed non mulieres, nostris diebus, facultatem communionem distribuendi ab ordinario obtinere possunt. 10. Officium et ius Viaticum ad infirmos deferendi habent parochus, vicarii paroeciales - in paroecia, cappellanus - in sua cappellania et superior in communitate religiosa clericali aut in societate vitae apostolicae versantibus in domo. In casu necessitatis hoc facere protest quilibet sacrae Communionis minister (can. 911 §§ 1-2). Sub fine auctor affirmat conclusionem esse brevem quia proemium longum videtur.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1994, 37, 1-2; 73-161
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Post eucharystyczny
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/662329.pdf
Data publikacji:
1986
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Articulus proemio, septem partibus et conclusione constat. In proemio auctor thematem de ieiunio eucharistico actualem esse, sublineat. In corpore articuli sequentia documenta iuridica exponuntur et explicantur: 1. lus vetus seu a primis Ecclesiae temporibus usque ad initium sa- eculi XX. 2. Can. 858 § 1 et 2 necnon can. 808 Codicis Iuris Canonici auctoritate Benedicti Papae XV promuigati. 3. Constitutio Apostolica Christus Dominus diei 6 ianuarii 1953 anni Pii Pp. XII. 4. Instructio Constitutio Apostolica diei 6 ianuarii 1953 anni S. Congregations S. Officii. 5. Motu proprio Pastorale Munus, I, 3, diei 30 novembris 1963 anni, Papae Pauli VI. 6. Declaratio S. Congregationis S. Officii diei 10 ianuarii 1964 anni. 7. Norma a Papa Paulo VI in Concilio Oecumenico Vaticano II diei 21 novembris 1964 anni promulgata. 8. Instructio de Communione Sacramentali quibusdam in adiunctis faciliore reddenda, diei 29 ianuarii 1973 anni, a Congregatione de disciplina Sacramentorum édita. 9. Can. 919 § 1 et § 2 Codicis Iuris Canonici auctoritate Joannis Pauli Pap. II promuigati. Hoc ultimum quod ius novissimum est et nostris diebus obligat omnes recepturos Eucharistiam tarn sacerdotes quam laicos, fusius elaboratur, prout decet. Nunc enim sciendum est, quod recepturi Sanctissimam Eucharistiam per spatium saltern unius horae ante Sacram Communionem a quocumque cibo et potu abstinere debent. Sacerdotes autem, qui eadem die bis aut ter Sanctissimam Eucharistiam celebrant necnon aetate provecti, infirmitate quadam laborantes et eorum curae addicti, Sacram Communionem accipere possunt, etiamsi intra horam antecedentem aliquid sumpserint. In fine articuli opinionem circa futuram evolutionem iuris ieiunium eucharisticum attingentem, si id possibile sit, auctor praebet.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1986, 29, 1-2; 185-201
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Małżeństwo chrześcijańskie w świetle kanonu 1055
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/662382.pdf
Data publikacji:
1991
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Le premier canon du droit de mariage (1055) contient des nouveaux aspects en relation avec les formulations anterieures. Le mariage y est considere comme alliance et pas comme contract. Il faut souligner encore que paris les buts du mariage ce canon mentionne non seulement la procreation mais aussi le bien des epoux. Cette nouvelle formulation a une dimension personaliste. Pour bien comprendre le contenu de ce canon il faut le considerer a lumiere des discussions de la commission preparatoire du nouveau droit canon.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1991, 34, 3-4; 135-146
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Obowiązek przyjęcia sakramentu bierzmowania
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/662512.pdf
Data publikacji:
1989
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
In ariticulo praemium, tres partes, conclusio et argumentum latina lingua exaratum habentur. Praemium causas scribendi de obligatione confirmationis suscipiendi sublineat. In parte prima ius vetus seu a primis Ecclesiae temporibus usque ad Codicem Iuris Canonici Benedicti XV exhibetur. Sciendum est enim quod iam primi christiani momentum suscipiendi Donum Spiritus Sancti valde aestimabant. Altera in parte can. 787 Codicis Iuris Canonici Benedicti XV exponitur. Can. 787 huius est tenoris: „Quanquam hoc sacramentum non est de necessitate medii ad salutem, nemini tamen licet, oblata occasione, illud negligere; imo parochi curent ut fideles ad illud apportuno tempore accedant”. Tertia in parte ius novissimum seu can. 890 Codicis Iuris Canonici Joannis-Pauli II describitur. Secundum hunc canonem omnes „fideles tenentur obligatione hoc sacramentum tempestive recipiendi; curent parentes, animarum pastores, praesertim parochi, ut fideles ad illud recipiendum rite instruantur et opportuno tempore accedant”. In fine articuli auctor praevidet etiam in tempore futuro omnes fideles obligatione suscipiendi confirmationem adstringebuntur.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1989, 32, 1-2; 79-95
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uczestnictwo w Najświętszej Eucharystii (kanony 912-923)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/662700.pdf
Data publikacji:
1993
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Hoc studium proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio obiectum praesentis articuli canones 912, 913-914, 915, 916. 917. 918 et 921-922 esse, dicuntur. Pars principalis in septem puncta dividitur. - 1. Secundum normam principalem, quilibet baptizatus, qui iure non prohibetur, ad sacram Communionem admitti potest et debet (can. 912). - 2. Pueris sanctissima eucharistia datur, si sufficienti congitione et accurata praeparatione gaudeant (can. 913 § 1). Attamen pueri in periculo mortis versantes augustissima Eucharistia refici debent, si Corpus Christi a communi cibo discenere et Communionem reverenter suscipere possint (can. 913 § 2). - Parentes atque ii, qui parentum locum tenent neconon parochi curentur, ut pueri usum rationis assecuti debite praeparentur et quam primum hoc divino cibo reficiantur (can. 914). - 3. Ad sacram Communionem admittendi non sunt excommunicati et interdicti post irrogationem vel declarationem poenae, aliique in manifesto gravi peccato perseverantes, verbi gratia vir et mulier sub eodem tecto viventes solummodo civili contractu matrimoniali iuncti. (can. 915). - 4. Sacerdos, qui conscius est peccati gravis, sine praemissa sacramentali confessione Missam ne celebret: similiter christifidelis, qui conscius est peccati gravis, sine sacramentali confessione Corpori Domini ne communicet (can. 916). - 5. Altera vice in die Eucharistiam recipere potest christifidelis solummodo infra eucharisticam celebrationem, cui participat (can. 917). - 6. Christifidelibus maxime commendatur, ut in ipsa eucharistica celebratione sacram Communionem recipiant (can. 918):- 7. Christifideles qui in periculo mortis versantur sacra Communione ex iure divino necessario reficiantur (can. 921). Sanctum Viaticum infirmis differri nequit (can. 922). In conclusione omnes canones 912-923 seu de augustissima Eucharistia participanda congoscendos et ad amussim observandos esse, auctor docet.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1993, 36, 3-4; 39-107
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Posługa szafarza sakramentu pokuty i pojednania w zwyczajnych okolicznościach (kanony: 978, 979, 980 i 981)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660258.pdf
Data publikacji:
1995
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Praesens articulus proemio, parte principali, conclusione et argumento lingua latina exarato, constat. In proemio fundamentales notiones relatae ad sacramentum paenitentiae et reconciliationis, et quidem ad mentem Papae Joannis - Pauli II, nempe virtutis paenitentiae, sacramenti paenitentiae, ministri seu confessoris, paenitentis et absolutionis, dantur. Pars principalis in quattuor puncta dividitur.  quia canones  978, 979, 980 et 981 Codicis Juris Canonici exponuntur. Secundum can. 978 in audiendis confessionibus minister est iudex et medicus, divinae iustitae et misericordiae personam sustinet, ut honori divino et animarum saluti consulat. - Ad normam can. 979 minister sacramenti paenitentiae et reconciliationis in quaestionibus ponendis cum prudentia et discretione procedere debet, et attenta conditione et aetate paenitentis, et a nomine complicis paernitentis inquirendo semper abstineat. - Can. 980 confessario iubet, ut paenitenti disposito absolutionem det, paenitenti dubie disposito absolutionem differat, et panitenti haud disposito absolutionem deneget. - In can. 981 regula statuitur secundum quam confessarius paenitenti satisfactiones, habita ratione condicionis peccatoris iniungat. Paenitens vero per se ipse satisfactiones implere obligatur. In fine articuli constitutio apostolica Paenitemini et credito Evangelio diei 17 februarii 1966 anni Papae Pauli VI in memoria revocatur.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1995, 38, 3-4; 27-85
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czas i miejsce sprawowania Eucharystii
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660463.pdf
Data publikacji:
1992
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Praesens studium ex proemio, duabus partibus, conclusione et argumento lingua latina exarato constat. In proemio canones 931-933 Codicis Juris Canonici Romani Pontificis Joannis Pauli ll huius studii obiectum esse, dicitur. Pars prima in paragraphum primam de die et in paragraphum alteram de hora celebrationis et distributionis Sanctissimae Eucharistiae subdividitur. Ad normam can. 931 Sanctissimae Eucharistiae tam celebratio quam distributio fieri potest qualibet die et hora, iis exceptis, quae secundum liturgicas normas excluduntur. Pars altera de loco celebrationis et distributionis Sanctissimae Eucharistiae tractat et subdividitur in tres paragraphi. - Paragrahus prima de celebratione et distributione Sanctissimae Eucharistiae in loco sacro, docet. Ad normam can. 932 § 1 et § 2 celebratio Eucharistiae cum distributione Sacrae Communionis ordinariis in circumstantiis in loco sacro peragitur. - Paragraphus altera de Sanctissimae Eucharistiae celebratione extra locum sacrum enarrat. Juxta can. 931 § 1 et § 2 Eucharisticae celebratio extra locum sacrum solummodo in casu particulari cum necessitas id postulet, peragitur. - Tertia et iam ultima paragrapho - de celebratione Sanctissimae Eucharistiae in templo alicuius Ecclesiae aut communitatis ecclesialis plenam communionem cum Ecclesia Catholica non habentium tractat. Vi can. 933 eiusmodi celebratio Eucharisticae solummodo de licentia ordinarii loci, iusta de causa et remoto scandalo fieri potest. In conclusione auctor scribit, quod vigens ius de tempore et loco celebrationis et distributionis Sanctissimae Eucharistiae mitius est quam ius in Codice luris Canonici 1917 anni contentum.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1992, 35, 1-2; 129-188
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kapłan szafarzem sakramentu pokuty
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660487.pdf
Data publikacji:
1988
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Hoc in arcticulo praemium, duae partes et conclusio habentur. In praemio sermo est de necessitate apud ministrum sacramenti poenitentiae tum potestatis ordinis seu presbyteratus vel episcopatus tum specialis facultatis sive a iure sive ab episcopo concessae. Parte in prima articuli ius vetus circa absolutam necessitatem potestatis ordinis in ministro sacramenti poenitentiae refertur. Hac in requidam errores in historia Ecclesiae existebant: primis Ecclesiae saeculis - Montanistae, medio aevo - Waldenses, Wicleffitae et Hussitae, tempore XVI et sequentium saeculorum - protestantes, tandem modernioribus temporibus - Modernistae. De his omnibus, in quantum ministrum sacramenti poenitentiae attingunt, exponitur. Pars altera articuli in tria puncta dividitur. In primo puncto can. 872 Codis Iuris Canonici Benedicti XV et can. 965 Codicis Iuris Canonici Joannis - Pauli II breviter explicantur. Altero in puncto doctrina Concilii Vaticani II de ministro sacramenti poenitentiae et speciatim verba ista - sacerdos in persona Christi sacramentum poenitentiae administrat, praesentantur. In tertio puncto ad quaestionem quorumdam fidelium contemporaneorum , quare necessario peccata nostra confiteri debeamus sacerdoti, paucis verbis respondetur. Sub finem articuli relatio inter personalem sanctitatem ministri sacramenti poenitentiae et validitatem eiusdem sacramenti a ministro celebrati, consideratur. Ecclesia catholica iam a primis temporibus stabiliter docet, quod sanctitatem ministro valde utilem esse, attamen poenitentem valide absolvere etiam ministrum, qui graviter peccavit seu minime sanctus est. Invalide autem absolveret poenitentem minister solummodo iocum ex sacramento poenitentiae vel ipsa absolutione faciens. Evidenter id agere omnino nefas est.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1988, 31, 3-4; 59-74
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wstępne warunki święceń (kanony : 1033-1039)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660650.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Studium hoc proemio, parte principali et conclusione constat. In proemio canones 1033-1039 Codicis Iuris Canonici Ioannis - Pauli II Papae obiectum huius studii, esse, dicitur. Pars principalis studii in novem particulas subdividitur. 1. Qui recepit sacramentum confirmationis, licite ad ordines promovetur (can. 1033). 2. Ad diaconatum vel presbyteratum aspirans ordinetur qui adscriptionem inter candidatos obtinuit, post praeviam suam petitionem propria manu exaratam, atque ab episcopo proprio vel superiore maiore instituti religiosi clericalis inscriptis exaratam (can. 1034 §§ 1-2). 3. Requiritur ut ministeria lectoris et acolythi receperit et per congruum tempus exercuerit, antequam quis ad diaconatum sive permanentem sive transeuntem promoveatur (can. 1035 § 1). 4. Inter acolythatus et diaconatus collationem interstitiae intercedant sex saltemmensium (can. 1035 § 2). 5. Candidatus petens ordinationem, ut ad ordinem diaconatus aut presbyteratus promoveri possit, episcopo proprio aut superiori maiori declarationem tradat propria manu exaratam qua testificetur, se sponte ac libere, ordinem suscepturum atque in ministerio ecclesiastico perpetuo mancipaturum esse (can. 1036). 6. Promovendus ad diaconatum permanentem, qui non sit uxoratus, item que promovendus ad diaconatum transeutem, ad ordinem diaconatus non admittatur, nisi coram Deo et Ecclesia obligationem caelibatus assumpserit, aut votum perpetuum castitatis in instituto religioso emiserit (can. 1037). 7. Diaconus, qui ad presbyteratum promoveri renuat, nisi impedimento detineatur canonico aliave gravi de causa, de iudicio episcopi aut superioris maioris aestimanda, ab ordinis recepti exercitio prohiberi non potest (can. 1038). 8. Omnis qui ad aliquem ordinem promovendus est, exercitiis spiritualibus vacet per quinque saltem dies, loco et modo ab ordinario determinatis (can. 1039). 9. Pro clericis saecularibus titulus canonicus est titulus beneficii, eoque deficiente, patrimonii aut pensionis (can. 979 § 1 CIC 1917 an.). Pro regularibus titulus canonicus est sollemnis religiosa profesio seu titulus, ut dicitur, paupertatis (can. 982 § 1 CIC 1917 an.). Coetus studiorum de sacramentis, in sessione dd. 6-10 februarii 1978 habita, statuit ut totus canon 222 Schematis documenti pontificii quo disciplina de Sacramentis recognoscitur, Typis Polyglottis Vaticani 1975, supprimatur. Etenim institutum tituli ordinationis est obsoletum et qui altari ministrat debet de altari vivere [Communicationes 10 (1978) n. 2, p. 195].
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 2002, 45, 1-2; 95-192
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Miejsce sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kan. 964 §§ 1-3)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660662.pdf
Data publikacji:
1998
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Hoc in articulo proemium, pars principalis e tribus punctis constans et conclusio habentur. In proemio obiectum huius studii canonem 964 §§ 1 3 Codicis Iuris Canonici Papae Joannis Pauli II esse anuntiatur. Pars principalis in tria membra dividitur. 1n membro primo ius vetus seu fontes iuris canonici et quidem a Christo Domino usque ad Codicem Iuris Canonici Pio-Benedictini breviter praesentatur. Altero in membro canones Codicis Iuris Canonici Pio - Benedictini exponuntur. Secundum can. 908 sacramentalis confessionis proprius locus est ecclesia vel orato-rium publicum aut semipublicum. Can. 909 statuit: § 1. Sedes confessionalis ad audiendas mulierum confessiones semper collocetur in loco patenti et conspicuo, et generatim in ecclesia vel oratorio publico aut semipublico mulieribus destinato. § 2. Sedes confessionalis, crate fixa ac tenuiter perforata inter paenitentem et confessarium sit instructa. - Ad normam can. 910: § I feminarum confessiones extra sedem confessionalem ne audiantur, nisi ex causa infirmitatis aliae verae necessitatis et adhibitis cautelis quas ordinarius loci opportunas iudicaverit. § 2. Confessiones virorum in aedibus privatis excipere licet. In ultimo membro can. 964 Codicis Iuris Canonici Papae Joannis II nunc feliciter servientis praesentatur. Secundum § 1 huius canonis ad sacramentales confessiones excipiendas locus proprius est ecclesia aut oratorium. § 2. Ad sedem confessionalem quod attinet, normae ab Episcoporum conferentia constituantur, ea tamen sub conditione, ut sedes confessionales semper collocentur atque crate fixa inter paenitentem et confessarium sint instructae, quibus libere uti possint fideles. § 3. Confessiones extra sedem confessionalem ne excipiantur, nisi iusta de causa. Sub fine articuli auctor differentias inter canonem 736 §§ 1 - 2 Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium de 1990 anno et canonem 964 Codicis Iuris Canonici de 1983 anno breviter exponit.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1998, 41, 3-4; 75-105
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uprawnienie do sprawowania sakramentu pokuty i pojednania (kanony 966-975 i kan. 144 §§1-2)
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/660922.pdf
Data publikacji:
1994
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Hoc in articulo proemium et decem puncta habentur, quia decem canones, nempe 966-975 et 144 §§ 1-2 Codicis Juris Canonici Papae Joannis - Pauli II, explicantur. 1. Ad validam peccatorum absolutionem omnino requiritur ut episcopus et presbyter specialem facultatem habeant in fideles, quibus absolutio imperitur, exercendi (can. 966 § 1). 2. Vi offici pro suo quisque territorio facultatem ad confessiones excipiendas gaudent: 1) loci ordinarius, 2) canonicus paenitentarius. 3) parochus, 4) qui loco parochi sunt, 5) superior instituti vitae consecratae et societatis vitae apostolicae, si sint elericales et iuris pontificii (can 968 §§ 1-2). 3. Solus loci ordinarius facultatem ad confessiones quorumlibet fidelium quibuslibet presbyteris confert. Etiam superior instituti vitae consecratae auti societatis vitae apostolicae quibuslibet presbyteris confert facultatem, sed solummodo ad excipiendas confessiones suorum subditorum aliorumque in domo diu noctuque degentium (can. 969 §§ 1-2). 4. Habitualis facultas ad confessiones excipiendas solis pressbyteris idoneis, qui examen superaverunt, conceditur (can. 970). 5. Habitualem facultatem ad exipiendas confesiones loci ordinarius non proprio presbytero concedit, audito eiusdem presbyteri ordinario (can. 971). 6. Habitualis facultas ad confessiones excipiendas ab ordinario loci ad tempus sive indeterminatum sive determinatum conceditur (can. 972). 7. Facultas ad confessiones habitualiter excipiendas in ordinariss circumstantiis in scripto concedi (can. 973). 8. Loci ordinarius et superior instituti vitae consecratae aut societatis vitae apostolicae habitualem facultatem ad confessiones excipiendas presbyteris concessam revocare possunt (can. 974 §§ 1-4). 9. Facultas de qua i n can. 967 § 2 cessat in momento revocationis facultatis ad confessiones excipiendas itemque amissionis officii vel amissionis domicilii (can. 975). 10. Facultatem ad confessones excipiendas Ecclesia suplet pro foro tum externo quam interno, sed solummodo in errore communi de facto aut de iure, itemque in dubio positivo et probabili sive iuris sive facti (can. 144 §§ 1-2).
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1994, 37, 3-4; 191-245
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ofiary mszalne
Autorzy:
Pastuszko, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/661058.pdf
Data publikacji:
1986
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Opis:
Articulus proemio, parte principali et eonclusione consitat. In proemio notio et species stipum prasentantur. Principalis pars articuli in quattuordecim particulas dividitur, quia tot sunt canones de stipe. Unuscuisque canon suam breviorem vel longiorem expositionem habet, quod a problemate in singulari canone contento dependet. In specie tractatuir: 1. de liceitate et legitimitate stipis; 2. de bono ex. stipe Ecclesiae profluenti; 3. de megotatione vel mercatura a stipe Missarum arcenda; 4. de distinctis applicationibus Missae pro singulis stipibus; 5. de non cessatione obligations applicandi Missam, si stips perierit; 6. de obligante taxa stipis statuta in loco commorationis oblatoris; 7. de unica stipe accipienda singulis diebus; 8. de taxatiane stipum Missarum; 9. de vetito accipiendi tot Missarum per se applicandarum, quibus sa- cerdos intra annum satisfacere mequeat; 10. de loco celebrationis Missarum ex recepta stipe debitarum; 11. de traditione Missarum celebrandarum et stipum sacerdotibus sibi accept is; 12. de transmissione Missarum celebrandarum et stipum ordinanio loci vel superiori; 13. de vugilantda exercenda circa Missarum onera; 14. de libro Missarum receptarum et stipum. Sub fine articuli tres conclusiones colliguntur, nempe: 1. praesentibus temporibus praeferenda est vox stips, non vero vox stipendium; 2. ins vigens de stipe ex parte est novum ex parte autem reformatum et renovatum; 3. ablator stipis, non stipem accipdens, gaudet favore iuris.
Źródło:
Prawo Kanoniczne; 1986, 29, 3-4; 113-136
2353-8104
Pojawia się w:
Prawo Kanoniczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-25 z 38

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies