Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Draguła, Andrzej." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 18
Tytuł:
Słowo i obraz. Homilia w transmisji audiowizualnej
Word and Picture. Homily in Audiovisual Broadcasting
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28906260.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
kaznodziejstwo radiowe
kaznodziejstwo telewizyjne
transmisja Mszy św.
mass media
homilia
radio preaching
TV preaching
Holy Mass broadcasting
homily
Opis:
Artykuł podejmuje problem wpływu czynnika technologicznego na percepcję homilii głoszonej podczas Mszy św. transmitowanej w radiu, telewizji czy też za pomocą streamingu internetowego. Przepowiadanie słowa Bożego jest poddane tym samym prawom, co inne transmisje live. Homilia słuchana w radiu pozbawiona jest warstwy wizualnej, a homilia transmitowana w telewizji oraz Internecie dociera do odbiorcy w wersji wizualnej zmontowanej przez reżysera obrazu. Obie formy różnią się od homilii wysłuchiwanej i oglądanej na żywo w kościele. Percepcja uwarunkowana medium, za pośrednictwem którego dokonuje się transmisja, warunkuje recepcję treści kazania. I choć skuteczność nadprzyrodzona słowa Bożego nie jest deterministycznie powiązana ze skutecznością komunikacyjną czy retoryczną, medialne pośredniczenie w odbiorze kazania nie pozostaje bez wpływu na jego skuteczność.
The article discusses the influence of the technological factor on the perception of a homily preached during Holy Mass broadcast on the radio, television or via internet streaming. The preaching of the word of God is subject to the same laws as other live broadcasts. The homily listened to on the radio is devoid of a visual layer, and the homily broadcast on television or the Internet reaches the recipient in an edited visual version. The two forms differ from the homily heard and watched live in church. The conditioned perception of the medium through which the transmission takes place determines the reception of the content of the sermon. And although the supernatural effectiveness of the word of God is not determined by the communicative or rhetorical effectiveness, the media mediation in the reception of the sermon has an impact on its effectiveness.
Źródło:
Polonia Sacra; 2021, 25, 4; 23-41
1428-5673
Pojawia się w:
Polonia Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
SMS z nieba, czyli mini-homilie o maxi-sprawach. Tekstowe formy para-kaznodziejskie w mediach społecznościowych
Text from Heaven or Mini-homilies on Maxi-matters. Text-based Para-preaching Forms on Social Media
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/29430816.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
media społecznościowe
para-kaznodziejstwo
brevitas
komentarz elektroniczny
social media
para-preaching
digital commentary
Opis:
Ewangelizacja w mediach społecznościowych (szerzej: w mediach elektronicznych) przybiera formy wizualne, jak i tekstowe. Do tych ostatnich należy zaliczyć SMS, tweet czy post na Facebooku. Ich formalne podobieństwo wynika przede wszystkim z długości wpisów, których istotną cechą jest zwięzłość (brevitas), domagająca się krótkości tekstu. Do wyznaczników genologicznych tych form należy również zaliczyć: podobieństwo do komentarza, związek z tekstem biblijnym, brak komponentu liturgicznego oraz pierwotność formy tekstowej. Autor postuluje więc używanie wobec analizowanych form zbiorczego pojęcia „formy para-kaznodziejskie”, a nie „formy kaznodziejskie”, ponieważ brak im istotnego wyznacznika, jakim jest wygłoszenie.
Evangelization in social media (or more broadly: in digital media) takes visual and textual forms. The latter include a text, tweet or Facebook post. Their formal similarity results mainly from the size of entries, the essential feature of which is conciseness (brevitas), requiring the message to be short. The genological determinants of these forms also include: a similarity to a commentary, the connection with a biblical text, the lack of a liturgical component and the primacy of the textual form. The author proposes to use the collective term “para-preaching forms” instead of “preaching forms” in relation to the analysed forms, since they are not delivered in front of an audience.
Źródło:
Polonia Sacra; 2022, 26, 3; 171-190
1428-5673
Pojawia się w:
Polonia Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ognozja, czyli Olgi Tokarczuk teologia sekularna
Ognosia, or Olga Tokarczuk’s secular theology
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22792532.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet Zielonogórski. Wydział Humanistyczny
Tematy:
Olga Tokarczuk
Northrop Frye
literature
Bible
myth
literatura
Biblia
mit
Opis:
Zarówno w wykładzie noblowskim, jak i w swoich esejach Olga Tokarczuk proponuje własną koncepcję literatury, którymi elementami są projekt nazywany przez nią ognozją, koncepcja narratora czwartoosobowego (panoptykalnego) czy też rozumienie i funkcja mitu, a szerzej – wszelkiej narracji. Jak sama przyznaje, jej koncepcję można uznać za alterreligijną. Ona sama odwołuje się do natury narracji biblijnej, aby – uciekając się do analogii – opisać własną koncepcję autora i innych składowych dzieła literackiego. Jej koncepcję można interpretować z punktu widzenia teorii literatury, ale także teologii. Niniejszy tekst jest próbą takiej właśnie interpretacji. Autor szuka paraleli pomiędzy literaturą w rozumieniu Tokarczuk a Biblią jako tekstem objawionym i spisanym przez hagiografa. W konkluzji autor stawia tezę, że nie jest to projekt postsekularny czy quasi-religijny, ale sekularny, a de facto gnostycki, ponieważ odwołuje się do wiedzy i kompetencji niby-boskiej jako fundamentu dla konstrukcji świata przedstawionego.
Olga Tokarczuk proposes – both in the Nobel Prize lecture and in her essays – her concept of literature, the features of which are the project she calls ognosia, based on a four-person (panoptical) narrator, or the understanding and function of myth, and more broadly – of all narration. As she believes, her concept can be considered as alter-religious. She refers to the nature of the biblical narrative to – resorting to analogy – describe her view of an author and other components of a literary work. The concept may be interpreted from the point of view of literary theory but also theology. The article is an attempt at such an interpretation. Its author looks for a parallel between literature as understood by Tokarczuk and the Bible as a text revealed and written down by hagiographers. In the conclusion of the sketch, a thesis may be found that Tokarczuk’s idea is not a post-secular or quasi-religious project, but secular and de facto gnostic, because it refers to the knowledge and supposedly divine competence as the foundation for the construction of the world presented.
Źródło:
Filologia Polska. Roczniki Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego; 2023, 9; 81-93
2450-3584
Pojawia się w:
Filologia Polska. Roczniki Naukowe Uniwersytetu Zielonogórskiego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Listy, których nie było. Teologiczna interpretacja czasu epidemii w listach pasterskich biskupów polskich
The Unwritten Letters. A Theological Interpretation of the Time of the Epidemic in the Pastoral Letters of Polish Bishops
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1686451.pdf
Data publikacji:
2021-01-29
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
list pasterski
biskup
epidemia koronawirusa
zło
pastoral letter
bishop
coronavirus epidemic
evil
Opis:
Dokumenty Kościoła posoborowego jednoznacznie stwierdzają, że głoszenie słowa Bożego wysuwa się na czoło pasterskich zadań biskupów. Oprócz głoszenia prawd wiary istotnym obowiązkiem pozostaje interpretacja rzeczywistości doczesnej w świetle Ewangelii. Obok homilii podstawową formą przepowiadania jest list pasterski, o którym dokumenty poświęcone posłudze biskupów mówią, że powinny być wydawane w sytuacjach szczególnych okoliczności, w jakich znajduje się Kościół. Jak się wydaje, taką okolicznością jest epidemia koronawirusa powodująca chorobę określaną jako COVID-19. Kwerenda przeprowadzona na oficjalnych stronach internetowych diecezji pokazała, że w okresie od marca do końca czerwca 2020 r. na 41 biskupów diecezjalnych obrządku łacińskiego w Polsce tylko 12 wydało listy poświęcone całkowicie lub częściowo kwestiom związanym z epidemią. Tylko w trzech listach pojawiły się próby teologicznych interpretacji za pośrednictwem biblijnych modeli. Także jedynie trzech biskupów odniosło się do kwestii epidemii jako zła nadprzyrodzonego. W pozostałych listach dominował aspekt pedagogiczny. Autorzy listów pisali o epidemii jako czasie próby, okazji do nawrócenia i pokuty. Biskupi nie wykorzystali szansy na pogłębioną refleksję na temat epidemii sub specie aeternitatis.
The documents of the post-Vaticanum II Church make it clear that preaching the word of God is a priority among bishops’ duties. Besides preaching the truths of the faith, an important duty of theirs is interpreting the contemporary reality in the perspective of the Gospel. The documents on the pastoral office of bishops present a pastoral letter as a basic form of preaching, besides a homily, and specify that pastoral letters ought to be published in situations of extraordinary circumstances for the Church. Seemingly, the coronavirus epidemic causing the COVID-19 disease has been such a special situation for the Church. A search of official Internet pages of dioceses has shown that from March to the end of June 2020 among 41 diocesan bishops of the Latin rite in Poland only 12 have released letters dedicated (entirely or partially) to the issues concerning the epidemic. Only 3 of the letters presented attempts of a theological interpretation, including biblical models. Similarly, only 3 bishops have discussed the issue of interpreting the epidemic in terms of a supernatural evil. In other letters a pedagogical model of teaching prevailed. The authors wrote of the epidemic as a time of trial, a chance and opportunity to change ones ways and repent. The bishops did not take the opportunity to present a deeper theological reflection of the epidemic sub specie aeternitatis.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2021, 68, 1; 17-35
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Posługi lektora i akolity w perspektywie teologii laikatu
The ministry of a lector and acolyte in the perspective of the theology of the laity
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339345.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
lectorate
acolyte
instituted ministries
laity
lektorat
akolitat
posługi ustanowione
świecki
Opis:
W roku 2021 papież Franciszek dokonał nowelizacji kan. 230, § 1 Kodeksu prawa kanonicznego, na mocy której posługi (ministeria) lektora i akolity przestały być zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn (Franciszek 2021b). Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zagadnienia świeckiego charakteru tych posług, zarówno w kontekście ich genezy, jak i współczesnego rozumienia. Do reformy przeprowadzonej przez papieża Pawła VI w roku 1972 obie posługi były święceniami niższymi, których udzielano wyłącznie kandydatom do święceń kapłańskich. W procesie deklerykalizacji tych posług decyzja papieża Franciszka idzie dalej, ponieważ obecnie można obie posługi powierzać nie tylko świeckim mężczyznom, ale także świeckim kobietom. W konsekwencji rewizji należy poddać teologię tych posług, które znajdują uzasadnienie w kapłaństwie wspólnym laikatu, a nie - jak było dotąd - w kapłaństwie hierarchicznym.
In 2021, Pope Francis amended can. 230 § 1 of the Code of Canon Law, pursuant to which the ministries (ministeria) of lector and acolytes are no longer reserved exclusively for men. This paper deals with the secular nature of these ministries, both in the context of their origins and contemporary understanding. Until the reform of Pope Paul VI in 1972, both ministries had been minor orders, conferred only on candidates for priestly ordination. In the process of declericizing these ministries, Pope Francis's decision goes further, because now both ministries can be entrusted not only to lay men but also to lay women. Consequently, the theology of those ministries should be revised, as they are grounded in the common priesthood of the laity, and not - as before - in the hierarchical priesthood.
Źródło:
Teologia i moralność; 2022, 17, 2(32); 59-73
1898-2964
2450-4602
Pojawia się w:
Teologia i moralność
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La langue de la théologie pratique ou celle de la théologie en pratique? Autour de la notion de l’artéfact théologique, introduite par Marcel Viau
Language of Practical Theology or of Theology in Practice? Around Marcel Viau’s Concept of “Theological Artifact”
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/559993.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
practical theology
pastoral theology
theological artifact
theological esthetics
discourse
Opis:
The issue of the language of theology in the practical actions of the Church is first a question of how are these actions understood and of the form the theoretical thinking about it takes. Nowadays, alongside the notion of “pastoral theology,” the notion of “practical theology” is gaining place. This choice of wording emphasizes the whole of the Church’s action and not only the ones of the pastors. However, there is another meaning of practical theology that can be discussed, i.e. “theology in practice.” Marcel Viau, a Canadian protestant theologian, suggests calling practical theology with an Anselmian-like term: “fides quaerens verbum” (faith seeking the word). The notion of “word” should be understood broadly as any act by which the Church communicates faith or the discourse of the Church. Viau introduces the notion of “theological artifact,” which stands for every work of culture that can be seen as an element of discourse of the Church. In this way, Viau broadens the understanding of the Church’s action not only for its specific pastoral action, but also for the widely understood channel of cultural transfer of faith. Consequently, the language of practical theology transforms into the language of theology in practice.
Źródło:
Theological Research. A Journal of Systematic Theology; 2016, 4; 101-115
2300-3588
Pojawia się w:
Theological Research. A Journal of Systematic Theology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fides ex visu. O medialnych wizualizacjach wiary
Fides ex visu. On Visualisations of Faith in Media
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/571593.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
obraz
symulakrum
hiperrealność
image
simulacrum
hyperrealism
Opis:
Artykuł podejmuje temat teologicznego statusu obrazu w jego wersji elektronicznej, czyli jako ekranu. W chrześcijaństwie kwestia teologii obrazu podejmowana jest od czasów sporów ikonoklastycznych na Wschodzie (VIII–IX w.). Teologia zachodnia od X wieku, a potem na skutek Reformacji, krytycznie podchodziła do epifanijnej funkcji obrazu, która dla chrześcijaństwa wschodniego jest oczywista. Ten teologiczny dystans wobec spełniania funkcji epifanijnej dominuje w teologicznej interpretacji obrazu elektronicznego. Przyjmuje się, że obraz elektroniczny (ekran) nie jest zdolny, by transmitować misterium. Kategoria „symulakrum”, którą stosuje się w opisie obrazu elektronicznego, wskazuje na zerwanie z ikonicznym bądź mimetycznym odwzorowaniem rzeczywistości. Symulakrum imituje rzeczywistość przedstawioną, dlatego nie jest w stanie jej objawiać.
The article discusses the theological status of an image in its electronic version, i.e. as a screen. In Christianity, the theology of an image has been an issue since the iconoclastic disputes in the East (8th and 9th century). From the 10th century, and then as a result of Reformation, the Western theology approached the epiphanic function of the image, which is evident in Eastern Christianity, with criticism. This theological reserve towards an epiphanic function of an electronic image (screen) dominates the theological interpretation of it. An electronic image is assumed to be incapable of transmitting mystery. The category of “simulacrum”, used in the description of the electronic image, indicates a breakup with the iconic or mimetic representation of reality. Simulacrum only imitates the presented reality, so it is unable to perform a revelatory function.
Źródło:
Polonia Sacra; 2019, 23, 4(58); 159-174
1428-5673
Pojawia się w:
Polonia Sacra
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przepowiadanie do niewierzących a dialog z niewierzącymi
Proclamation to non-believers and dialogue with non-believers
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1018693.pdf
Data publikacji:
2018-12-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
dialogue
courtyard of the gentiles
evangelization
non-believers
ewangelizacja
dialog
dziedziniec pogan
niewierzący
Opis:
Dialog i ewangelizacja to dwie strategie Kościoła w odniesieniu do niewierzących. Wzajemną relację obu strategii można ujmować wykluczająco bądź komplementarnie. Celem artykułu jest wykazanie różnicy pomiędzy obiema strategiami. Punktem wyjścia jest wydarzenie przemówienia św. Pawła na ateńskim areopagu, gdzie został nazwany „spermologos”. Termin ten oznacza kogoś, kto „zbiera słowa”. Dialog można nazwać „zbieraniem słów”, ewangelizację – analogicznie –„zasiewem słów”. Oba te procesy mają inny cel i powinny być stosowane adekwatnie do sytuacji i kompetencji tego, kto podejmuje kontakt z niewierzącymi. W obu jednak przypadkach istotnym elementem jest wiara człowieka Kościoła, którego ten niewierzący spotyka. Ona bowiem stanowi o tożsamości zarówno tego, kto podejmuje dialog, jak i tego, kto ewangelizuje.
Dialogue and evangelization are two strategies of the Church towards non-believers. The relationship between the two strategies can be seen either as an exclusive or a complementary one. The paper’s objective is to present the diff erence between the two, starting with St. Paul’s speech at the Areopagus in Athens, where he was named ‘spermologos’ – which means someone who “harvests words”. Dialogue might be called “harvesting words”, while – by analogy – evangelization may be called “planting words”. Each of the processes has a diff erent goal and they should be used adequately to the situation as well as competences of the person who is reaching out to non-believers. However, in both cases, the faith of the believer encountered by the non-believer is an essential element. The faith constitutes the identity of the one who starts a dialogue and of the one who evangelizes.
Źródło:
Teologia Praktyczna; 2018, 19; 7-24
1642-6738
Pojawia się w:
Teologia Praktyczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Imaginarium religijne w reklamie komercyjnej i społecznej na przykładzie wykorzystania wizerunków Ostatniej Wieczerzy oraz krzyża
Religious imagery in commercial and social advertising exemplified by the use of images of the Last Supper and the Cross
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/911135.pdf
Data publikacji:
2015-12-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
advertising
religion
image
desacralization
Opis:
Contemporary advertising, both commercial and social, appeals increasingly to religious symbolism as a rhetorical argument. Communicative as well as persuasive effectiveness of advertising depends indeed on the appropriate denotation and connotation of the iconography used in visual advertisements. Religious, and particularly Christian, symbolism is generally clear to the addressees in our culture. This paper aims to answer the question of the consequences which the cultural reinterpretation of Christian imagery in visual advertising brings. The author argues that this process results in a “semantic shift” involving the expansion of the original meanings. On the one hand, Christian iconography loses some of its genetic sacredness; on the other hand, it sacralizes the new reality which is being advertised. The author proves his thesis by means of pointing to the reinterpretation of two established Christian images, i.e. the Last Supper and the Cross.
Źródło:
Poznańskie Spotkania Językoznawcze; 2015, 29
2082-9825
2450-0259
Pojawia się w:
Poznańskie Spotkania Językoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zabiorę się czy wstanę? Od przekładu przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15, 11–32) do teologii miłosierdzia
“I will set out” or “I will get up”? From the translation of the parable of the prodigal son (Luke 15:11–32) to the theology of mercy
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/911290.pdf
Data publikacji:
2018-11-29
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
translation
Holy Scripture
interpretation
theology of mercy
Pismo Święte
tłumaczenie
interpretacja
teologia miłosierdzia
Opis:
Każdy tłumacz stoi przed wieloma dylematami, które musi pokonać, poszukując złotego środka pomiędzy tłumaczeniem wiernym oryginałowi a komunikatywnym wobec odbiorcy. Mimo tego każde tłumaczenie będzie już interpretacją. W przypadku tłumaczenia Biblii, konkretny wybór poszczególnych ekwiwalentów przez tłumacza może prowadzić do wykształcenia się zupełnie odmiennych teologii. Celem artykułu jest wskazanie na pewne konsekwencje teologiczno-pastoralne wyboru określonego ekwiwalentu na przykładzie przypowieści o synu marnotrawnym z Ewangelii wg św. Łukasza (Łk 15, 11–32). Określony wybór może skutkować odmienną wizją grzechu, natury relacji do Boga, sposobu powrotu do Niego (pokuta czy nawrócenie). Zadaniem kaznodziei pozostaje wykroczenie poza tekst tłumaczenia, nawet jeśli ma ono status tłumaczenie liturgicznego, często bowiem tłumaczenie pozostaje wierne słowom, a nie myśli. Zadaniem kaznodziei jest wydobyć myśl z tłumaczenia, aby świadomość wiernych nie zatrzymała się jedynie na słowach. Tym bowiem, co przede wszystkim kształtuje teologię i pobożność ludzi jest tekst Biblii w formie usłyszanej podczas liturgii.
No translator can avoid facing numerous dilemmas which must be solved by seeking a golden mean between being true to the original and communicative to the recipient. However, translation is always an interpretation of the text. Regarding Bible translations, any particular choice of an equivalent made by the translator might lead to the development of totally different theologies. The paper aims at pointing to some theological and pastoral consequences of such choices as exemplified by the translations of the parable of the prodigal son (Luke 15:11–32). The choices made in translation may result in different visions of sin, the nature of the relation to God or the way of returning to him (penance or repentance). The preacher ought to go beyond the text of the translation, even if it is the one used in liturgy, as the translation is often true to the words and not to the idea. It is the task of the preacher to bring out the idea of the passage, so that the listener’s consciousness does not stop solely at the words. It is the text of the Bible as heard during the liturgy that forms the theology and devotion of the people in the first place.
Źródło:
Poznańskie Spotkania Językoznawcze; 2017, 34; 59-70
2082-9825
2450-0259
Pojawia się w:
Poznańskie Spotkania Językoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Czy na to złym okiem patrzysz, że jestem dobry?". O możliwej reakcji na dobroć
“Is your eye evil because I am good?” On a Possible Reaction to Goodness
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1042443.pdf
Data publikacji:
2015-12-02
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Opis:
In the parables of the workers in the vineyard and of the lost son, Jesus shows the relationship between goodness/forgiveness and justice. The protagonists of the two parables: the workers of the first hour as well as the elder son were expecting justice, while the vineyard owner and the father of the lost son showed goodness which rises above justice. This attitude triggers off “evil eye” of those whose sense of justice is disturbed. Whilst the Old Testament assumed the “eye for eye” rule as the fundamental social strategy, Jesus changes into the strategy of “do to others as you would have them do to you”. History shows that justice which is not counterbalanced by goodness, mercy, and forgiveness may deform into revenge, retaliation, vengeance. Although justice is still the basic norm of the society, it is goodness that should dominate in individual relations, even if it causes a negative reaction of those who construe goodness as injustice (trans. Agnieszka Piskozub-Piwosz)
Źródło:
Zeszyty Naukowe Centrum Badań im. Edyty Stein; 2015, 13/14; 91-106
1895-2984
Pojawia się w:
Zeszyty Naukowe Centrum Badań im. Edyty Stein
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Czy istnieje dostosowana liturgia misyjna? Spór o komunikatywność liturgii
AN ADAPTED MISSIONARY LITURGY? DISPUTE OVER COMMUNICATIVENESS OF LITURGY
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1591775.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
liturgy
religious communication
mystagogy
religious initiation
liturgia
komunikacja religijna
mistagogia
inicjacja religijna
Opis:
Jednym z głównych kierunków odnowy zainicjowanej przez Sobór Watykański II było dostosowanie (łac. aptatio, accomodatio) liturgii do zmieniających się warunków kulturowych oraz zdolności poznawczych wiernych (fidelium captus). Sobór uznał, że utrwalona forma historyczna liturgii nie odpowiada współczesnej mentalności. Stąd zrodził się postulat liturgii bardziej zrozumiałej, a przez to bardziej atrakcyjnej, czyli pociągającej wiernych. Postulat taki łączy się z przekonaniem, że liturgia winna spełniać funkcję ewangelizacyjną, co sprawia, że wymiar dydaktyczny dominuje jednak nad misterium właściwym dla liturgii. W artykule postulat ten zostaje poddany krytyce. Liturgia, która ma w sobie potencjał misyjny czy ewangelizacyjny, nie musi podążać według strategii dydaktycznej. Najbardziej misyjną liturgią może być liturgia pozornie niezrozumiała, ale taka, która daje możliwość doświadczenia i przeżycia rytuału, a więc liturgia inicjacyjna i mistagogiczna. Pogląd ten wynika z przyjęcia założenia, że komunikatywność liturgii wykracza poza wąsko pojętą intelektualną zrozumiałość. Czy taki wymiar może mieć – jak chcą niektórzy – jedynie liturgia sprawowana w nadzwyczajnej formie rytu, któremu sprzyja swoista tajemniczość związana z użyciem języka łacińskiego oraz bardziej hermetycznego systemu znaków? Autor stawia tezę, że także tzw. liturgia posoborowa ma w sobie potencjał mistagogiczny, a skupienie się na wymiarze dydaktycznym prowadzi do deformacji natury liturgii, której fundamentalnym wymiarem jest performatywność, a nie zrozumiałość.
One of the main directions of the renewal initiated by the Second Vatican Council was the adaptation (aptactio, accomodatio) of the liturgy to changing cultural conditions and cognitive abilities of the faithful (fidelium captus). The Council recognised that the established historical form of the liturgy ceased to correspond to the mentality of its times; hence, the demand for a more comprehensible liturgy and thus a more attractive one – so that it would draw more participants. This postulate is combined with the conviction that the liturgy should fulfil an evangelising function, which makes the didactic dimension dominant over the mystery proper to the liturgy. The paper criticises that postulate. A liturgy that has missionary or evangelising potential does not need to succumb to a didactic strategy. The most missionary liturgy may be a seemingly incomprehensible liturgy, but one that gives the opportunity to experience and live the ritual, i.e. initiation and mystagogical liturgy. This view stems from the assumption that a liturgy’s communicativeness goes beyond a narrowly understood intellectual intelligibility. Is this reserved solely – as some claim – to the liturgy celebrated in the extraordinary form of the rite, which is supported by the mystery of Latin and increasingly hermetic sign system? The author argues that also the so-called post-conciliar liturgy has mystagogical potential, and the focus on the didactic dimension leads to a deformation of the nature of the liturgy, as its fundamental dimension is performativity and not intelligibility.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2020, 36; 67-86
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Od kapliczki do mody. Obraz Maryi w kulturze współczesnej
Between Chapel and Fashion. Our Lady’s Image in Contemporary Culture
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1591980.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
contemporary culture
Mary
Marian devotion pop culture
popular piety
kultura współczesna
Maryja
pobożność maryjna
popkultura
pobożność ludowa
Opis:
W katolicyzmie Maryja odrywa szczególną rolę pośród świętych – jest matką Jezusa, Syna Bożego. Jej wyjątkowość odbija się także w kulturze, która wyrasta z chrześcijaństwa. W kulturze tej jest ona prototypem kobiecości i macierzyństwa, łącząc w sobie nie tylko kult Maryi, ale także pozostałości przedchrześcijańskiego kultu pramatki. W pobożności ludowej, a zwłaszcza w jej wiejskiej wersji, postać Maryi ujawnia się w dwojaki sposób: jako Maryi z Nazaretu, znanej z kart Ewangelii, oraz jako przychodzącej z nieba Matki Bożej. W obu przypadkach Maryja jest tą, która przebywa z ludźmi, dzieląc ich troski życiowe. Wraz z urbanizacją, ten kulturowy model został przeniesiony do miasta, jak to ukazują w swoich powieściach Sylwia Chutnik i Salcia Hałas. Współczesny obraz kulturowy Maryi często wykracza poza teologiczną ortodoksję, co widać na przykład w „ewangelizacyjnych” działaniach Ady Karczmarczyk, a także wykorzystania wizerunku Maryi w sztuce, kulturze popularnej oraz w modzie. Opisane w artykule przykłady pokazują, że osoba Maryi odgrywa wciąż bardzo ważną rolę we współczesnej kulturze, choć funkcjonuje w niej często w sposób niezgodny z jej ewangelicznym i teologicznym obrazem.
In Catholicism, Our Lady’s role among the saints is special, as she is the mother of Jesus, Son of God. Her uniqueness is reflected also in the culture stemming from Christianity. Here she constitutes the prototype of womanhood, maternity and mother-figure combining the cult of Our Lady and the relics of the pre-Christian cult of mother goddess. In popular piety, and especially in its rural version, the figure of Our Lady appeares in two ways: as Mary of Nazareth, known from the pages of the Gospel, and as the coming from heaven Mother of God. In both cases she is the one who lives with people, sharing their life concerns. Along with urbanization, this cultural model was transferred to the city, as it is shown in the novels of Sylwia Chutnik and Salcia Hałas. The contemporary cultural image of Mary often goes beyond theological orthodoxy, as it can be seen in Ada Karczmarczyk’s “evangelization” attempts, as well as in the use of Mary’s image in art, pop-culture and fashion. The examples presented in the paper indicate that Mary as a character still plays an important part in the contemporary culture, although the way she functions in it is often inconsistent with her image in the Gospel and theology.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2018, 2; 43-64
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Papieża Franciszka metafory Kościoła
Pope Franciss metaphors of the Church
Autorzy:
Draguła, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1592030.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
pope Francis
Church
metaphor
woman
sheepfold
field hospital
papież Franciszek
Kościół
metafora
owczarnia
kobieta
szpital polowy
Opis:
Metafora jest środkiem stylistycznym polegającym na takim połączeniu wyrazów, dzięki któremu przynajmniej jeden z nich uzyskuje nowe znaczenie. Skutkiem metafory jest zmiana dotychczasowego, dosłownego znaczenia i uzyskanie znaczenia wtórnego: przenośnego i niedosłownego. Zgodnie z kongitywistyczną koncepcją metafory, nie jest ona jedynie sposobem obrazowania mającym na celu przekonanie odbiorcy, ale spełnia funkcję poznawczą, tzn. umożliwia odbiorcy poznanie (kognicję) przedstawionej w metaforze rzeczywistości. Papież Franciszek bardzo chętnie odwołuje się do przepowiadania obrazowego i stosuje metafory. Jednym ze źródeł teologicznych jest dla Franciszka latynoamerykańska teologia Kościoła jako ludu. Do ulubionych metafor Franciszka, którymi wyraża on prawdę o Kościele, należy metafora kobiety, owczarni i szpitala polowego. Wszystkie te obrazy – choć mają swoje biblijne prototypy i pierwowzory – nabierają u Franciszka nowej treści: koncentrują się na bliskości, bezpośredniości relacji, a nawet na czułości, jaką powinny się charakteryzować relacje wewnątrzeklezjalne. Poszerzając interpretację zastosowanych metafor, Franciszek jednocześnie pogłębia teologię Kościoła, wskazując na te jego cechy, które w dotychczasowej eklezjologii były niezauważalne. W ten sposób metafora staje się nie tylko środkiem dydaktycznym stosownym dla skuteczniejszego przepowiadania prawdy o Kościele, ale także drogą do teologicznego poznania Kościoła
A metaphor is a figure of speech based on a combination of words which gives at least one of them a new meaning. As a result, the hitherto, literal meaning is transfered into a secondary one: figurative and non-literal. According to the cognitivist concept of metaphor, it is not merely a means of description aimed at convincing the recipient, but it bears a cognitive function – allowing the recipient for the cognition of the reality which the metaphor presents. Pope Francis is very keen to use figurative preaching and metaphors. One of his theological sources is the Latin American theology of the Church as the people. Talking about the Church, he eagerly refers to the metaphors of a woman, sheepfold, and field hospital. All of them, though rooted in the Bible, gain new content in Francis’s preaching: they focus on closeness, directness, even tenderness, which should characterize relations within the Church. Widening the interpretation of the metaphors, at the same time Francis deepens the theology of the Church as he points to the features of the Church which ised to go unnoticed in ecclesiology. Therefore a metaphor is not only an educational means used for the purpose of more effective preaching about the Church, but also a way leading to the theological cognition of the Church.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2018, 1; 159-177
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 18

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies