Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "ROME" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Св. Алексей, человек Божий, и пророк Елисей, человек Божий: как безымянный сирийский святой «римского» происхождения получил греческое имя
St. Alexius, the Man of God, and prophet Elisha, the Man of God: how an anonymous Syrian saint of ‘Roman’ origin received his Greek name
Autorzy:
Темчин, Сергей
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2171279.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Supraska
Tematy:
Christian hagiography
St. Alexius of Rome
cult adaptation
onomastics
Opis:
It is a well known fact that for several centuries the Syrian cult of St. Alexius of Rome († ca 411) remained anonymous, and for the first time his name was attested in a Greek liturgical hymn composed by Joseph the Hymnographer († 886). The reason why he was given this name remains obscure. The author argues that this was due to the transformation of the originally Syrian cult into a new (Byzantine) linguistic and cultural environment and the process went through two subsequent stages. First, since in Byzantium, unlike Syria, anonymous cults were not usual, an attempt was made to deduce his name from the Bible, where the same expression Man of God (iš elohim in Hebrew) is regularly used for prophets: not only anonymous, but also Moses, Samuel, Shemaiah, Elijah, and Elisha. Most frequently this epithet is applied to the prophet Elisha, hence this name must have been initially chosen by Byzantine bookmen to be given to the anonymous Syrian saint. Second, since the name Elisha, although well known in Byzantium, remained basically alien to the Greek speaking public and used to be perceived as exclusively Hebrew (not merely in origin, but also functionally), it was spontaneously Hellenized by its substitution with the Greek name ’Αλέξιος which sounded quite similarly to ’Ελι(σ) σαĩος (Elisha) as the originally Syrian cult spread more widely in a Greek speaking milieu. This kind of substitution of personal names based on their phonetic similarity is by no means unparalleled and can be typologically verified. Somewhere outside Byzantium, the same Syrian cult was onomastically adapted using the same algorithm as in the first Byzantine stage. However, from the same list of the Hebrew prophets another name was chosen, and the same anonymous Syrian saint was called Moses (attested in Arabic and Georgian sources). This time his name was chosen not because of the frequency with which a Hebrew prophet was characterized as a Man of God in the Bible (as in the case of Elisha), but taking into consideration the significance of personality among the same five Hebrew prophets.
Źródło:
Latopisy Akademii Supraskiej; 2019, Вѣнецъ хваленїѧ. Studia ofiarowane profesorowi Aleksandrowi Naumowowi na jubileusz 70-lecia, 10; 53-63
2082-9299
Pojawia się w:
Latopisy Akademii Supraskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Някои особени лексеми в старобългарския превод на Иполитовото тълкувание на Книга на пророк Даниил
Autorzy:
Илиев [Iliev], Иван [Ivan] И. [I.]
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/677380.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Book of Daniel
Hippolytus of Rome
commentary
Old Bulgarian translation
lexical markers
Opis:
Some specific lexemes in the Old Bulgarian translation of Hippolytus of Rome’s Commentaries on the Book of Prophet DanielThe object of the current research is Talkovanie na Kniga na propok Daniil – the Slavonic version of the Commentaries on the Book of Prophet Daniel (Commentarii in Danielem, CPG 1873) by Hippolytus of Rome (c. 170–235), the earliest and most profound commentaries on this Old Testament book. They were written round 204 and their translation into Old Bulgarian can be counted among the earliest works of Bulgarian literature. The time of the Commentaries’ translation is under discussion, its dating ranging from the last decades of the ninth to the middle of the tenth century. Some linguistic facts of the Commentaries have sporadically been compared with the partial translation of the Book of the Prophet Daniel, included in the Prophetologion. Also, some comparisons have been made between the Slavonic translation of the Commentaries and the so-called Talkovni proroci – a translation of Old Testament books of prophets with commentaries. The analysis is based on a 1519 manuscript of the Commentaries (No. 486 from the Volokolamsk Collection, Russian State Library, Moscow), which follows the tradition of the earlier copies and most profoundly keeps the content of the Commentaries. In addition to morphological particularities, in the text there are many lexical idiosyncrasies, which can facilitate the dating and localization of the translation. Among these lexical markers can be singled out which show more interesting data. Many lexemes can be found which are particular to the early written codices and testify to the antiquity of the translation. For instance, some specific lexemes match with words, used in the Codex Suprasliensis and the First Miscellany of Tsar Simeon (Izbornik of 1073), which shows that the Commentaries are one of the earliest translated works of the Old Bulgarian literature. Wybrane charakterystyczne leksemy w starobułgarskim przekładzie Komentarzy do Księgi Proroka Daniela Hipolita RzymskiegoPrzedmiotem artykułu jest słowiańska wersja Komentarzy do Księgi Proroka Daniela (Commentarii in Danielem, CPG 1873) autorstwa Hipolita Rzymskiego (ok. 170–235), najwcześniejszych i najbardziej wnikliwych komentarzy do tej starotestamentowej księgi. Zostały one napisane około 204 roku, a ich przekład na język starobułgarski sytuuje się wśród najstarszych dzieł literatury bułgarskiej. Wciąż dyskutowany jest czas jego powstania: od ostatnich dekad wieku IX do połowy X. Niektóre fakty językowe związane z Komentarzami były sporadycznie porównywane z częściowym przekładem Księgi Proroka Daniela, zawartym w paremejniku. Porównywano także słowiański przekład Komentarzy z tak zwaną Księgą Proroków Starego Testamentu wraz z komentarzami. Artykuł koncentruje się na rękopisie z 1519 roku (Nr 486 w Zbiorze z Biblioteki Wołokołamska, Rosyjska Biblioteka Państwowa, Moskwa), który śledzi tradycję wcześniejszych kopii i najdokładniej zachowuje zawartość Komentarzy. Oprócz ich morfologicznej specyfiki w tekście znajduje się wiele cech leksykalnych, które pomagają określić datę i miejsce powstania przekładu. Wśród nich znajdują się markery leksykalne, które zasługują na uwagę, gdyż prowadzą do ciekawych odkryć. Wiele leksemów zawartych w tekście odnosi się do wczesnych kodeksów i świadczy o starożytności przekładu. Niektóre charakterystyczne leksemy łączą się ze słowami użytymi w Codex Suprasliensis i Pierwszym Zborniku Cara Symeona (Izbornik, 1073 rok), co dowodzi, że Komentarze są jedną z najwcześniejszych przetłumaczonych prac w obrębie literatury starobułgarskiej.
Źródło:
Slavia Meridionalis; 2016, 16
1233-6173
2392-2400
Pojawia się w:
Slavia Meridionalis
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Życie religijne i sakramentalne w Infirmerii Szpitala Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
Religious and sacramental life in the Infirmary of the Hospital of the Holy Spirit in Rome in the 17th-18th centuries
Autorzy:
Surdacki, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1602524.pdf
Data publikacji:
2021-06-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Szpital Świętego Ducha
życie religijne
sakramenty święte
spowiednicy
Rzym
chorzy
Holy Spirit Hospital
religious life
sacraments
confessors
Rome
the sick
Opis:
W rozwoju szpitalnictwa wielką rolę odegrał założony pod koniec XII wieku przez Guidona z Montperllier szpitalny zakon Świętego Ducha. Tenże zakon prowadził ufundowany w 1198 r. przez papieża Innocentego III największy w Europie Szpital Świętego Ducha w Rzymie, który stał się modelem dla innych szpitali w świecie chrześcijańskim. Do zjednoczenia Włoch pełnił on dwie funkcje: przytułku dla podrzutków (brefotrofium) oraz szpitala-lecznicy dla chorych (infirmeria). Obie te instytucje pod względem liczby podopiecznych (podrzutków i chorych) nie miały sobie równych na naszym kontynencie. W ostatniej ćwierci XVIII wieku mógł on pomieścić 2000 osób, w większości chorych. W dawnych czasach szpitale pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha. Praktyczna troska o życie duchowe chorych i dopełnienie przez nich sakramentów świętych należała do dyżurujących spowiedników, a także do kapłanów polecających duszę umierających Bogu (raccommandatori dell’anime). W XVII wieku wszyscy oni byli zakonnikami Świętego Ducha. W późniejszych czasach, zwłaszcza w XVIII wieku, funkcję te często pełnili kapłani spoza szpitala, głównie kapucyni. Liczba wymienionych duchownych zmieniała się w zależności od potrzeb, zwiększała się na ogół latem wraz ze stałym w tym okresie wzrostem skali zachorowań i tym samym nasilenia umieralności w szpitalu. Głównym obowiązkiem spowiedników i polecających duszę Bogu było udzielanie sakramentu spowiedzi pensjonariuszom szpitalnym, zwłaszcza nowo przybyłym, a w sytuacji zagrożenia życia udzielenie im wiatyku i ostatniego namaszczenia na każde wezwanie dyżurnych, a także w wolnych chwilach pogłębianie podstaw wiary chrześcijańskiej chorych. Konsekwencją spowiedzi było zawsze udzielanie chorym komunii świętej. Ze wszech miar starano się zabezpieczyć, by żaden z chorych nie zmarł bez sakramentów świętych oraz by przy konających zawsze obecny był kapłan polecający duszę Bogu.
The hospital Order of the Holy Spirit, founded at the end of the 12th century by Guidon of Montpellier, played a major role in the development of hospitals. He ran the largest in Europe Holy Spirit Hospital in Rome, founded in 1198 by Pope Innocent III, which became a model for other hospitals in the Christian world. It performed two functions: an asylum for foundlings (brefotrophium) and a hospital-infirmary for the sick. Both of these institutions, were unmatched in Europe in terms of the number of charges (foundlings and the sick). In the last quarter of the 18th century, it could accommodate 2,000 people, most of them sick. In the old days, hospitals that were under church management were places where the religious life of those under their care was taken special care of. The physical healing of the sick and the salvation of their soul was cherished with the same care. This was also the case at the Holy Spirit Hospital in Rome. Practical care for the spiritual life of the sick and their completion of the sacraments belonged to the confessors on duty, as well as to the priests who recommended the souls of the dying to God (raccommandatori dell’anime). In the 17th century, they were all monks of the Holy Spirit. In later times, especially in the 18th century, these functions were often performed by priests from outside the hospital, mainly Capuchins. The number of the clergymen changed depending on the needs, usually increasing in summer, along with the constant increase in the incidence rate and thus the increase in mortality in hospitals. The main duty of confessors and those recommending souls to God was administering the sacrament of penance for hospital boarders, especially newcomers, and in a life-threatening situation, giving them viaticum and the last anointing at each call on duty. In their spare time, they were to deepen the foundations of the Christian faith of the sick. Holy Communion was always given to the sick as a consequence of confession. Efforts were made that none of the sick would die without the sacraments and that a priest would always be present with the dying, recommending the soul of the dying person to God.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2021, 115; 419-470
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Życie jeńców polskich we włoskim obozie Santa Maria Capue Vetere w czasie I wojny światowej
The life of Polish prisoners at Italian camp of Santa Maria Capue Vetere during the First World War
Autorzy:
Zakrzewski, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/688291.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
armia polska we Włoszech
Polacy w niewoli włoskiej
misja KNP w Rzymie
polityka Włoch wobec jeńców wojennych
Polish army in Italy
Poles in Italian captivity
Mission of the KNP in Rome
Italy’s policy towards prisoners of war
Opis:
The accession of Italy to the Entente’s site of the war in 1915, created a new front of military activities. The taken actions made a large inflow of Slav captives, also Poles, who served in Austro-Hungarian army. Heavy camp conditions and the severity of Austrian officers against common soldiers arouse a willing to help at Polish activists living in Italy. The treatments concerned in the question of improvement of conditions, made the consent of the Italian authorities for the separation of Polish prisoners from other prisoners. The main aim of this article is to show what was the everyday life of Polish prisoners from the arrival to the camp till the reversion to the new created Polish army in France.
Przystąpienie w 1915 r. Włoch po stronie Ententy do wojny utworzyło nowy front działań militarnych. Podejmowane na nim boje spowodowały duży napływ jeńców narodowości słowiańskiej w tym Polaków, którzy służyli w armii austro-węgierskiej. Ciężkie warunki obozowe oraz rygor narzucony przez oficerów austriackich wobec szeregowych wzbudziły wśród działaczy polonijnych mieszkających we Włoszech chęć pomocy. Podejmowane wówczas zabiegi w kwestii poprawy warunków spowodowały zgodę władz włoskich na oddzielenie jeńców narodowości polskiej od innych. Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie, jak wyglądało życie codzienne jeńców-Polaków, od przybycia do obozu, aż po ponowne wstąpienie w szeregi tworzonej we Francji armii polskiej.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 2018, 101; 103-114
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zofia Katarzyna Branicka Odescalchi zwana pierwszym „polskim papieżem”
Zofia Katarzyna Branicka Odescalchi – The First “Polish Pope”
Autorzy:
Bender, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791423.pdf
Data publikacji:
2020-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Zofia Katarzyna Branicka Odescalchi
Rzym
Watykan
polski papież
sprawy polskie
Rome
Vatican
Polish pope
Polish affairs
Opis:
Zofi Branicka (1821-1886) była polską, niezwykle zamożną arystokratką, która w 1841 roku poślubiła włoskiego księcia Livia III Erba Odescalchi. Od tego czasu do śmierci mieszkała w Rzymie. Dzięki olbrzymiemu posagowi księżnej rodzina Odescalchi mogła między innymi odkupić od rodziny Torlonia zamek w Bracciano (niedaleko Rzymu). Zofia otrzymała bardzo staranne wykształcenie, znała biegle kilka języków. Od samego początku swego pobytu w Rzymie zaczęła organizować słynne wieczorne spotkania w salonie, w Pałacu Odescalchi. W ten sposób księżna Zofi skupiała elitę arystokracji, dyplomacji i kleru z różnych krajów europejskich. Wkrótce poznała też papieża Piusa IX, z którym połączyła ją więź wieloletniej przyjaźni. Zofia bezpośrednio informowała papieża o złożonej ówcześnie sytuacji Polski, która była pod rozbiorami. Od początku pobytu we Włoszech zaangażowała się w pomoc charytatywną ubogim. Księżna była też bardzo zaangażowana w finansową i organizacyjną pomoc Polakom we Włoszech (emigrantom, powstańcom, księżom, artystom, takim jak Cyprian Kamil Norwid, Leopold Nowotny, Roman Postempski i inni). Ściśle współpracowała ze Zgromadzeniem Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa w organizowaniu Polskiego Seminarium w Rzymie, które zostało otwarte w 1866 roku. Było to niezwykle doniosłe i ważne wydarzenie dla Polaków, którzy w tym czasie nie mieli swojego państwa. Dzięki głębokiej religijności i patriotycznej działalności, księżna Zofia była wśród swoich rodaków nazywana „polskim papieżem”. Nikt w tamtych czasach nie przypuszczał, że sto lat później Karol Wojtyła zostanie prawdziwym pierwszym polskim papieżem.
Zofia Branicka (1821-1886) was a Polish wealthy noblewoman who married Italian Prince Livio III Erba Odescalchi (1805-1885) in 1841. From then on until her death she lived in Rome. Thanks to her opulent dowry, Odescalchi family could buy back among others, the Bracciano castle (near Rome) from the Torlonia family. Zofia was very well educated and a polyglot. From the very first years of her stay in Rome, she started to organise famous soirees at her salon in Palazzo Odescalchi. In this way Princess Zofi gathered the elite of aristocracy, diplomacy and the clergy, from diff European countries. Soon she had a possibility to get to know the pope Pius IX, with whom she would maintain a real and close friendship. Zofia had informed the pope about the complex situation of Poland, partitioned by her neighbours. From the beginning of her stay in Italy she was involved in charity work. The princess was very involved in financial and organisational help to Polish people in Italy (emigrees, insurgents, priests, artists as Cyprian Kamil Norwid, Leopold Nowotny, Roman Postempski etc.). She closely co-operated with The Congregation of the Resurrection of Our Lord Jesus Christ in organising the Polish Seminar in Rome in 1866. That was an event of a great importance for Polish people who at that time had no country of their own. Thanks to her deep religiosity and patriotic activity Princess Zofi was known among her contemporaries as “the Polish pope”. Nobody at that time could have imagine that after one hundred years Karol Wojtyła would become the first actual Polish pope.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 213-233
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Znaczenie włosów w obrzędach żałobnych wybranych kultur antycznych: grecko-rzymskiej i egipskiej
Hair in the Mourning Rites of Selected Ancient Cultures: Greco- Roman and Egyptian
Autorzy:
Liwoch, Beata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/555611.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
hair
mourning
funeral rituals
symbol
Greece
Rome
Egypt
Opis:
Hair carried a significant symbolic value among the cultures of ancient Greece, Rome and Egypt. In this article I analyse the connection between hair and funeral customs, ceremonies and the mourning. Firstly I discuss Greek and Roman rituals. Subsequently I try to confront mentioned notions with Egyptian culture. Main rituals that undergo comparison are: shaving, cutting, growing and letting hair loose. I also try to explain these ceremonial gestures. In the analysis that I carried out I use examples of literary nature as well as historic ones.
Źródło:
Załącznik Kulturoznawczy; 2014, 1; 103-115
2392-2338
Pojawia się w:
Załącznik Kulturoznawczy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Znaczenie instytucji Synodu Biskupów dla współczesnego Kościoła
Significance of Synod of Bishops for the present Church
Autorzy:
Rozkrut, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2147640.pdf
Data publikacji:
2022-10-06
Wydawca:
Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów
Tematy:
biskup rzymski
episkopat
pomoc
II Sobór Watykański
Synod Biskupów
Bishop of Rome
episcopate
help
Second Vatican Council
Synod of Bishops
Opis:
Instytucja Synodu Biskupów została powołana do życia przez papieża Pawła VI w jego motu proprio Apostolica sollicitudo z 15 września 1965 roku. Sukcesywny obraz prawny instytucji został określony przez posoborowy Kodeks prawa kanonicznego z 1983 roku w kan. 342-348; opublikowane zostały także regulaminy Synodu Biskupów w latach 1966, 1969, 1971 oraz 2006. Można zatem powiedzieć, że wszyscy soborowi papieże, tj. św. Paweł VI, św. Jan Paweł II oraz Benedykt XVI, kształtowali obraz prawny oraz praktyczne funkcjonowanie instytucji Synodu Biskupów. Nie należy także pomijać bardzo ważnego faktu, że obecny papież Franciszek opublikował 15 września 2018 roku Konstytucję apostolską Episcopalis communio o Synodzie Biskupów. Do chwili obecnej odbyło się 28 zgromadzeń różnych zebrań instytucji Synodu Biskupów; przy czym należałoby do wskazanej grupy dodać jeszcze tzw. synod holenderski. Instytucja Synodu Biskupów jest szczególną oraz wyróżniającą się instytucją w Kościele posoborowym. Składa się na to wiele elementów, nie tylko regularność zwoływania zebrań Synodu Biskupów, ale także podejmowana oraz analizowana problematyka synodalna, która dotyczyła różnych i ważnych zagadnień życia i funkcjonowania współczesnego Kościoła. W tym kontekście szczególnego podkreślenia wymaga wskazanie na naturę teologiczno-prawną instytucji, która sprawia, że mamy do czynienia z instytucją dynamiczną, kształtującą życie Kościoła posoborowego oraz swoją strukturą zachęcającą do zainteresowania się Synodem Biskupów zarówno na płaszczyźnie doktrynalnej, jak i tej faktycznej. Już samo zwołanie każdego zebrania Synodu Biskupów jest dużym wydarzeniem eklezjalnym, które angażuje nie tylko osobę biskupa rzymskiego, od którego zebranie Synodu Biskupów w sposób totalny zależy, oraz jednocześnie uczestników zgromadzonej instytucji, ale także w mniejszym lub większym wymiarze praktycznie cały Kościół – w szczególności episkopat – równolegle do wyodrębnionych etapów Synodu, tj. jego przygotowania, samych obrad zwołanego zgromadzenia oraz etapu posynodalnego, który związany jest z realizacją postanowień synodalnych. W tym nurcie należy także wymienić przesłania doktrynalne Synodów Biskupów wraz z ich propozycjami, które ukierunkowywały Magisterium biskupów rzymskich na obszary uznawane za konieczne jako przedmiot jego wypowiedzi, przede wszystkim przez publikowanie posynodalnych adhortacji apostolskich, które z kolei – mówiąc bardzo ogólnie – w wielu jego obszarach miały sukcesywny wpływ na codzienne życie Kościoła po II Soborze Watykańskim.
Institution of the Synod of Bishops was established by Pope Paul VI in his motu proprio Apostolica sollicitudo dated 15 September 1965. Successive legal image of the institution was defined by the Post-Conciliar Code of Canon Law of 1983, in can. 342-348. Also, in the years 1966, 1969, 1971, and 2006 there were published rules of the Synod of Bishops. Therefore, one may say that all Popes who ruled during councils, i.e. Paul VI, John Paul II, and Benedict XVI shaped the legal image and practical operation of the institution of the Synod of Bishops. One cannot also ignore a very important fact that on 15 September 2018 the present pope, Francis, published the Episcopalis communio apostolic constitution about the Synod of Bishops. Until now, there have been twenty-eight congregations of various meetings of the institution of the Synod of Bishops. However, the mentioned group should also be enlarged by so-called Dutch Synod. The institution of Synod of Bishops is a special and standing out institution in the Post-Conciliar Church. This is due to several elements, namely, not only the regular character of having meetings of the Synod of Bishops, but also the undertaken and analysed synodal problematic aspects that concerned various and important issues of life and functioning of the current Church. In this context, a special accent must be drawn to the indication of the theological and legal character of the institution that causes that we deal with a dynamic institution that shapes the life of the Post-Conciliar Church and by its structure encourages to have interest in the Synod of Bishops both on the doctrinal and factual level. Convening the Synod of Bishops is itself a major ecclesiastical event that engages not only the person of the Bishop of Rome, who is utterly responsible for its convention, but also the entire Church to a greater or lesser extent, and specifically the episcopate that is engaged in parallel in relation to the distincted stages of the Synod, i.e. its preparation, deliberations during the convened assembly, and the post-synodal stage that relates to fulfilment of synodal decisions. Considering this mainstream, one should also mention doctrinal messages of Synods of Bishops together with their propositions that directed the Magisterium of Bishops of Rome towards these areas that were considered a necessary aspect of their deliverance, essentially by publishing post-synodal apostolic exhortations which, in turn, very generally speaking had a successive influence on everyday life of the Church after the Second Vatican Council in many areas of the Church.
Źródło:
Sympozjum; 2022, 1(42); 33-54
2543-5442
Pojawia się w:
Sympozjum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół jelita nadwrażliwego – podstawowe zasady rozpoznawania i leczenia
Irritable bowel syndrome – diagnostics and treatment principles
Autorzy:
Żelowski, Andrzej
Wojtuń, Stanisław
Gil, Jerzy
Dyrla, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1032914.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Rome III diagnostic criteria
aetiology
diagnostics
etiopatogeneza
irritable bowel syndrome
leczenie
treatment
zespół jelita nadwrażliwego
kryteria rzymskie
diagnostyka
Opis:
Irritable bowel syndrome is a persistent and relapsing bowel function disorder characterized by defecation associated pain and stool consistency or defecation frequency. This syndrome poses a significant social problem because it is one of the most frequent alimentary tract illness. Etiopathology of the illness is still unclear and appears to be associated with many factors. Among them are bacterial flora, visceral supersensitivity, traumatic event, serotonin dysfunction. To establish diagnosis of irritable bowel syndrome it is necessary to use diagnostic criteria. Nowadays Rome III diagnostic criteria are obligatory. It is necessary to look out for organic illness symptoms or family incidence of colorectal cancer. Despite influence on life quality the illness does not influence life expectancy or does not have complications. Irritable bowel syndrome treatment should be individualized with social status and life quality impact analysis. Pharmacological treatment should be connected with education and psychotherapy in some cases. Irritable bowel syndrome treatment usually consists of 2–3 medicaments and should be aimed at most troublesome symptoms relief. Pharmacological treatment consists of relaxant drugs, 5-HT3 receptor antagonists, 5-HT4 agonists, antibiotics, probiotics, antidepressants or psychotropic drugs. Currently clinical trials are performed to test new substances in irritable syndrome treatment.
Zespół jelita drażliwego to przewlekłe i nawracające zaburzenia czynności jelit, charakteryzujące się bólami związanymi z wypróżnieniami oraz zmianą konsystencji lub częstości oddawania stolca. Stanowi poważny problem społeczny, ponieważ jest jedną z najczęstszych chorób przewodu pokarmowego. Etiopatologia schorzenia nie została dokładnie poznana i najpewniej jest wieloczynnikowa. Do rozważanych czynników patologicznych zalicza się skład flory bakteryjnej jelita, nadwrażliwość trzewną, traumatyczne przeżycia, zaburzenia w zakresie funkcji serotoniny. W celu rozpoznania zespołu jelita drażliwego konieczne jest zastosowanie odpowiednich kryteriów diagnostycznych – aktualnie obowiązują kryteria rzymskie III. Szczególną uwagę trzeba zwrócić na możliwe występowanie objawów choroby organicznej lub obciążenie rodzinne rakiem jelita grubego. Pomimo wpływu na komfort życia zespół jelita drażliwego nie wpływa na czas przeżycia i nie wiąże się z poważnymi powikłaniami. Leczenie schorzenia powinno być zindywidualizowane, z uwzględnieniem sytuacji społecznej pacjenta. Należy także ocenić wpływ choroby na jakość życia. Leczenie farmakologiczne warto połączyć z edukacją chorego, a w niektórych przypadkach z psychoterapią. Zalecane leczenie farmakologiczne zespołu jelita drażliwego obejmuje stosowanie 2–3 leków i powinno być nastawione na zniesienie lub złagodzenie najbardziej dokuczliwych objawów. Do stosowanych leków zaliczają się m.in. leki rozkurczowe, przeciwbiegunkowe, antagoniści receptora 5-HT3, agoniści receptora 5-HT4, antybiotyki, probiotyki, leki przeciwdepresyjne, leki psychotropowe. Obecnie trwają badania kliniczne dotyczące zastosowania nowych substancji w leczeniu zespołu jelita drażliwego.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2013, 9, 3; 250-255
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zagadnienie periodyzacji literatury łacińskiej doby republiki rzymskiej
The Issue of Periodization of the Latin Literature in the Time of the Roman Republic
Autorzy:
Witczak, Krzysztof Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791395.pdf
Data publikacji:
2020-02-07
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
język łaciński
literatura rzymska
okres literacki
Rzym
teoria periodyzacji Juliana Krzyżanowskiego
wpływy greckie
Latin language
Roman literature
literary period
Rome
Julian Krzyżanowski’s theory of periodization
Greek influences
Opis:
Artykuł podejmuje problem periodyzacji literatury rzymskiej doby republiki. Autor uznaje tradycyjny podział na 3 okresy literackie: (1) archaiczny; (2) cyceroński; (3) augustowski za częściowo poprawny. Bazując na teorii periodyzacji literatury, opracowanej przez prof. Juliana Krzyżanowskiego (1937), która zakłada cykliczność zjawisk w dziedzinie kultury i literatury, autor proponuje wydzielenie czterech kolejnych faz historycznoliterackich: [1] Okres archaiczny albo „hellenizujący” (240-160 r. przed Chr.); [2] Okres późnoarchaiczny albo „reakcyjny” (160-81 r. przed Chr.); [3] Okres cyceroński (81-31 r. p.n.e.); [4] Okres augustowski (31 r. przed Chr. – 14 r. po Chr.). Poszczególne okresy literackie stoją w wyraźnej opozycji do faz poprzedzających i po nich następujących. Występują w nich dominujące prądy i zjawiska literackie, odmienne niż w fazie poprzedzającej i bezpośrednio po nich następującej. Biorąc pod uwagę kryterium wpływów obcych (helleńskich) i rodzimości, możemy łatwo stwierdzić, że okresy nieparzyste [1, 3] mają charakter wyraźnie prohelleński, co przejawia się między innymi w tłumaczeniu bądź adaptacji najważniejszych dzieł literatury greckiej, wykorzystaniu istniejących w Grecji gatunków literackich, przyswojeniu obcych struktur metrycznych, motywów literackich lub prądów filozoficznych, podczas gdy w okresach parzystych [2, 4] twórcy literatury łacińskiej wprowadzają rodzime wątki i czysto rzymskie motywy, a także rozwijają własne gatunki literackie (np. satyrę, rzymską elegię miłosną).
The article deals with the problem of periodization of Latin literature in the time of the Roman Republic. The author recognizes the traditional division into three literary periods (i.e. archaic, Ciceronian and Augustean) as partially correct. Basing on J. Krzyżanowski’s theory of periodization of literature (1937), which assumes the cyclical nature of phenomena in the field of culture and literature, the author proposes to separate four successive historical-literary phases: [1] the early-archaic or ‟Hellenizing” period (240–160 BC); [2] the late-archaic or ‟reactionary” period (160–81 BC); [3] the Ciceronian age (81–31 BC); [4] the Augustean age (31 BC–14 AD). The individual literary periods stand in clear opposition to the preceding and following phases. They contain dominant currents and literary phenomena, different than in the preceding and immediately following them. Taking into account the criterion of foreign (Hellenic) influences and nativity, we can easily conclude that odd periods [1, 3] are clearly favorable to the Greeks, which is manifested, inter alia, in translating or adapting the most important works of Greek literature, using literary genres existing in Greece, acquiring foreign metrical structures, literary motifs or philosophical currents, while in even periods [2, 4] Latin writers introduce native themes and purely Roman motifs, as well as develop their own literary genres (e.g. Roman satire, subjective love elegy).
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 3; 133-153
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
X patrystyczne dni augustiańskie
10th Patristic Augustian Days
Autorzy:
Longosz, Stanisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/614119.pdf
Data publikacji:
1981
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
sprawozdanie
konferencja
Augustinianum
Rzym
Stary Testament
wczesnechrześcijaństwo
Report
Conference
Rome
Old Testament
Early Christianity
Opis:
Report from the patristic scientific conference at the "Augustinianum" Patristic Institute on the subject: "The Old Testament in the ancient church of the first three centuries", which took place on May 7-9, 1981 in Rome.
Sprawozdanie z patrystycznej konferencji naukowej na Instytucie Patrystycznym "Augustinianum" na temat: "Stary Testament w Kościele starożytnym trzech pierwszych wieków", które odbyły się w dniach 7-9 maja 1981 r. w Rzymie.
Źródło:
Vox Patrum; 1981, 1; 57-64
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wywiad wojskowy czy polityczny? Zainteresowanie Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego „kierunkiem watykańskim”
Military or political intelligence? The interest of the Second Directorate of the General Staff of the Polish Army in the „Vatican direction”
Военная или политическая разведка? Заинтересованность Управления II Генерального штаба Войска Польского „ватиканским направлением”
Autorzy:
Kapuściak, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1918387.pdf
Data publikacji:
2019-10-09
Wydawca:
Wojskowe Biuro Historyczne
Tematy:
Zarząd II Sztabu Generalnego WP
wywiad wojskowy
rezydentura „Góra”
attachat w Rzymie
Kościół katolicki
Second Directorate of the General Staff of the Polish Army
military intelligence
the „Góra” intelligence agency
attachés in Rome
the Catholic church
Управление II Генштаба Войска Польского
военная разведка
резиденция „Гура”
атташе в Риме
католический костел
Opis:
Wywiad wojskowy PRL miał przede wszystkim za zadanie zdobywać materiały dot. uzbrojenia i stacjonowania wojsk NATO. Jednak ze względu na zapotrzebowanie władz komunistycznych prowadził także działania polityczne, wymierzone m.in. w Kościół katolicki. Zainteresowanie władz państwowych nasiliło się szczególnie w czasie pontyfikatu Jana Pawła II. Według oceny wywiadu wojskowego wybór Karola Wojtyły na biskupa Rzymu zaktywizował Kościół katolicki zarówno w kraju, jak i w Watykanie. Tym sposobem działania Zarządu II Sztabu Generalnego WP wchodziły w zakres zainteresowań wywiadu cywilnego. Artykuł ma na celu pokazanie, jaką rolę odegrali oficerowie i współpracownicy wywiadu działający w Rzymie pod przykryciem attachatu wojskowego bądź placówek cywilnych. Ich działania doprowadziły do nawiązania kontaktów ze środowiskiem kościelnym oraz zdobycia świadomych i nieświadomych osobowych źródeł informacji. W ten sposób Zarząd II SG WP przekazywał aparatowi partyjno-politycznemu ciekawe wiadomości i materiały. Wprowadzenie stanu wojennego w Polsce spowodowało, że Kościół z terenu Rzymu zaczął wysyłać do Polski paczki z żywnością, ubraniami i lekarstwami. Ta pomoc dla kraju została wykorzystana do nawiązania kontaktu z duchownymi polskimi dzięki inicjatywie płk. Franciszka Mazurka.
The primary task of the military intelligence in the People’s Republic of Poland was to acquire materials on the armament and stationing of NATO troops. However, due to the demand of the communist authorities, it also conducted political activities aimed at, among others, the Catholic Church. The interest of the state authorities increased especially during the pontificate of John Paul II. According to the assessment of military intelligence, the election of Karol Wojtyła as Bishop of Rome stimulated the Catholic Church both in Poland and in the Vatican. In this way, the activities of the Second Directorate of the General Staff of the Polish Army were within the scope of civil intelligence interests. The article aims to show the role played by intelligence officers and informers operating in Rome undercover as military attachés or in civilian institutions. Their actions resulted in the establishment of contacts with the church environment and acquisition of voluntary and involuntary informants. In this way, the Second Directorate of the General Staff of the Polish Army provided the party and political apparatus with interesting news and materials. Following the introduction of martial law in Poland, the church from the Rome area started sending parcels of food, clothes and medicines to Poland. This aid for the country was used to establish contact with the Polish clergy thanks to the initiative of Colonel Franciszek Mazurek.
Задачей военной разведки Польской Народной Республики было в первую очередь получение материалов о вооружении и размещении войск НАТО. Однако по требованию коммунистических властей он также вела политическую деятельность, связанную, в частности, с работой католической церкви. Интерес к ней государственных органов особенно усилился во время понтификата Иоанна Павла II. По данным военной разведки, избрание Кароля Войтылы епископом Рима активизировало католическую церковь как в стране, так и в Ватикане. Таким образом, деятельность Управления II Генерального штаба Войска Польского находилась в сфере интересов гражданской разведки. Цель этой статьи – показать роль офицеров и сотрудников разведки, действующих в Риме под прикрытием военного атташе или гражданской заставы. Их действия привели к установлению контактов с церковной средой и приобретению сознательных и несознательных личных источников информации. Таким образом, Управление II Генштаба Войска Польского снабжало партийный и политический аппарат интересными новостями и материалами. Введение военного положения в Польше привело к тому, что костел из Рима начал отправлять в Польшу посылки с едой, одеждой и лекарствами. Эта помощь для страны была использована для установления контакта с польским духовенством благодаря инициативе полковника Франчишка Мазурка.
Źródło:
Przegląd Historyczno-Wojskowy; 2019, XX (LXXI), 2 (268); 86-119
1640-6281
Pojawia się w:
Przegląd Historyczno-Wojskowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wybór prawa jako klauzula abuzywna w umowach konsumenckich zawieranych przez Internet
‘Choice of law’ as an unfair provision in consumer contracts concluded online
Autorzy:
Jagielska, Monika
Kunkiel-Kryńska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/508520.pdf
Data publikacji:
2016-05-31
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwo Naukowe Wydziału Zarządzania
Tematy:
umowy konsumenckie
wybór prawa
klauzule abuzywne
sprzedaż on-line
umowy zawierane przez Internet
działalność kierowana
prawo prywatne międzynarodowe
rozporządzenie Rzym I
consumer contracts
choice of law
abusive clause
online sale
contracts concluded by the Internet
directed activity
international private law
Regulation Rome I
Opis:
W umowach konsumenckich zawieranych przez Internet (z elementem międzynarodowym) zwiększa się ryzyko trudności z ustaleniem prawa właściwego, a w razie sporu na tle umowy z przedsiębiorcą zagranicznym, konsument może napotkać także trudności natury proceduralnej. Ponadto, może okazać się, że zastosowane prawo nie zapewnia konsumentowi takiej ochrony, jaką miałby w miejscu swojego zwykłego pobytu. Problematyka ta była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 17 września 2014 r., (Sygn. akt I CSK 555/13), orzekł, że zamieszczenie we wzorcu umowy konsumenckiej postanowienia przewidującego zastosowanie prawa obcego dla konsumenta, a właściwego dla twórcy wzorca, stanowi klauzulę niedozwoloną w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. Niniejszy wyrok skłania do pytania: czy w relacjach B2C (business to consumer) w praktyce dochodzi do wyłączenia możliwości wyboru prawa.
An increased risk exists now related to the correct determination of the applicable law in consumer contracts (with an international aspect) concluded online. In case of a dispute regarding contracts between a consumer and a foreign entrepreneur, the consumer may face procedural difficulties. It is also possible that the law which has been applied, on the basis of the ‘choice of law’ clause, does not provide the type of protection which the consumer may have in his own place of residence. The Polish Supreme Court Such analysed this issue in a judgment dated 17 September 2014 (I CSK 555/13). The Court ruled therein that a clause in standard consumer contracts predetermining the application of law foreign to the consumer, but ‘domestic’ to the entrepreneur, should be considered an unfair contractual provision in light of Article 385(1) § 1 of the Polish Civil Code. The above mentioned ruling leads to the question if, in practice, the ‘choice of law’ clause is thus excluded in consumer transactions (B2C).
Źródło:
internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny; 2016, 5, 3; 29-38
2299-5749
Pojawia się w:
internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wybór prawa dla umowy o pracę. Glosa do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 lipca 2021 r. w sprawach połączonych DG, EH c/a SC Gruber Logistics SRL (C-152/20) oraz Sindicatul Lucrătorilor din Transporturi, TD c/a SC Samidani Trans
The gloss to the judgment of the Court of Justice of the European Union of 1 July 2021 in the joined cases of DG, EH v. SC Gruber Logistics SRL (C-152/20) and Sindicatul Lucrătorilor din Transporturi, TD v. SC Samidani Trans SRL (C-218/20)
Autorzy:
Kurowski, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20745505.pdf
Data publikacji:
2021-12-29
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
a choice of law to the individual employment contract
the law applicable to the individual employment contract in the absence of a choice
an employee’s protection, a concept of „provisions that cannot be derogated from by agreement”
the minimum wage
Rome I Regulation
Opis:
This paper comments on a recent ruling concerning the choice of law to the individual employment contract according to the Rome I Regulation. In the judgement in the joined cases C–152/20 and C–218/20 (DG, EH v. SC Gruber Logistics SRL and Sindicatul Lucrătorilor din Transporturi, TD v. SC Samidani Trans SRL), the Court of Justice of the European Union (CJEU) provided the interpretation of Article 8 of the Rome I Regulation on two issues. At first, the EU Court was asked about the freedom of choice of law applicable to the individual employment contract if (a) national law required the inclusion of a clause into that contract under which the contractual provisions are supplemented by national law and (b) the contractual clause concerning that choice was drafted by the employer. The second issue was connected with the concept of the employee’s protection, under which the choice of law may not have the result of depriving the employee of the protection afforded to him (her) by provisions that cannot be derogated from by agreement, under the law that would have been applicable to the contract in the absence of choice. Regarding the first question, the CJEU admitted that the parties to an individual employment contract dispose of freedom to choose the law applicable to that contract, even if the contractual provisions are supplemented by national labour law under a (relevant) national provision, if “the national provision in question does not require the parties to choose national law as the law applicable to that contract”. Secondly, the Court found that the parties to an individual employment contract were “to be regarded as being, in principle, free to choose the law applicable to that contract, even if the contractual clause concerning that choice is drafted by the employer”. Therefore, the CJEU confirmed the application of the rules concerning the choice of law resulting from Article 3 of the Rome I Regulation to the individual employment contracts. Referring to the second issue of the commented ruling, the CJEU confirmed that Article 8 (1) of the Rome I Regulation must be interpreted as meaning that, where the parties have chosen the law governing the individual employment contract, the application of the law that would apply to the contract in the absence of choice must be excluded, with the exception of “provisions that cannot be derogated from by agreement”, if those provisions offer the employee concerned greater protection than those of the law chosen by the parties. The EU Court underlined that rules on the minimum wage could be treated as “provisions that cannot be derogated from by agreement” and the law that, in the absence of choice, would be applicable should decide about it. Unfortunately, it is necessary to follow the commented judgment’s justification to correctly understand the concept of an employee’s protection applied in Article 8 (1) of the Rome I Regulation. The thesis of the ruling in this regard seems to be too laconic, and it can be misinterpreted. 
Źródło:
Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego; 2021, 29; 169-190
1896-7604
2353-9852
Pojawia się w:
Problemy Prawa Prywatnego Międzynarodowego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współczesne przemiany w katolickiej teologii prymatu biskupa Rzymu
Contemporary transformations in the Catholic theology of the primacy of the bishop of Rome
Autorzy:
Słupek, Roman
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/503567.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi
Tematy:
prymat biskupa Rzymu
Kościół
eklezjalność wiary
eklezjologia
primacy of bishop of Rome
Church
ecclesial character of faith
ecclesiology
Opis:
The Catholic theology of the primacy of the bishop of Rome received an essential impulse for development thanks to the incentive of John Paul II, which appeared in the encyclical about ecumenical activity Ut unum sint (No. 95). The article undertakes one of the motifs of this development included in the thesis: the essence and form of the service of the bishop of Rome’s primacy in the Church is determined by the very nature of Christian faith, or – more precisely – by ecclesial nature of the faith. The mission of St Peter and of his successors is in the service of this faith (cf. Łk 22, 32). The first part of the article presents the context of a contemporary, post-conciliar perspective of the primacy of the bishop of Rome. In the second part the author points out that the truth about the ecclesial itinerarium of St Peter’s faith (living the faith in the Church and with the Church) constitutes the crucial element of the papal teaching at the end of the 20th and at the beginning of the 21st century. This truth shapes the primatial self-awareness of the Popes of this period and is expressed in the form in which their service is performed. The ecclesial reciprocity in the faith causes the primacy itself to be presented as ministry in the service of communion of faith of the whole Church.
Źródło:
Łódzkie Studia Teologiczne; 2019, 28, 2; 23-39
1231-1634
Pojawia się w:
Łódzkie Studia Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Współczesne kanony na temat Biskupa Rzymskiego: łacińskie i wschodnie. Porównanie oraz ich źródła
Modern canons relating to the Bishop of Rome: Latin and Eastern. Comparison and their sources
Autorzy:
Rozkrut, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/11331841.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Tematy:
the Bishop of Rome
the College of Bishops
the Latin Code
the Eastern Code
Primacy
Biskup Rzymski
Kolegium Biskupów
kodeks łaciński
kodeks wschodni
prymat
Opis:
Osoba oraz urząd Biskupa Rzymskiego – najwyższy i najważniejszy w całym Kościele, nieporównywalny z żadnym innym urzędem, czy to w samym Kościele, czy też w społeczności świeckiej, trwający nieprzerwanie przez wieki oraz tysiąclecia i jednocześnie pozostający niezmiennym i ciągle z pietyzmem odkrywanym – to problematyka i tematyka niezmiernie bogata, ważna i złożona. To również przedmiot wielowiekowej i dogłębnej analizy teologiczno-prawnej, który doczekał się wielu interesujących monografii oraz innych szczegółowych studiów, w tym ważnych sympozjów naukowych, ale również publikacji zawierających osobiste odniesienia do konkretnych papieży. Artykuł poddaje analizie współczesne kanony na temat Biskupa Rzymskiego, to jest kanony zawarte w kodeksach prawa kanonicznego promulgowanych przez papieża Jana Pawła II, czyli w kodeksie łacińskim z roku 1983 oraz w kodeksie wschodnim z roku 1990. Prezentowana wypowiedź to jedynie zarysowanie bardzo bogatej problematyki, z którą wiąże się między innymi szczegółowe studium oraz analiza syntetycznie wskazanych źródeł kanonów łacińskich oraz wschodnich dotyczących osoby oraz urzędu Biskupa Rzymskiego. Setna rocznica urodzin św. Jana Pawła II, który w szczególności Kościołowi w Polsce, który w szczególności Kościołowi w Polsce przybliżył osobę oraz urząd Biskupa Rzymskiego swoim długim oraz bogatym pontyfikatem, zachęca do ciągłej analizy tego wyjątkowego urzędu.
The Person and the Office of the Bishop of Rome that is the highest and the most important office within the entire Church and that cannot be compared to any other office both in the Church itself and the secular community, that has lasted continuously for centuries and millennia and that has remained unchanged at the same time and has constantly been discovered with reverence, constitutes exquisitely rich, important, and complex issue and thematics. It is not only an incisive look and theological and legal analysis or historic and even political analysis that have been depicted in a number of interesting monographies and other detailed studies, including important scientific symposia, but also publications containing personal references to individual popes. The article is aimed at analysing current canons concerning the Bishop of Rome, i.e. canons included in the codes of canon law promulgated by Pope John Paul II, it means the Latin Code of 1983 and Eastern Code of 1990. The presented statement is only a depiction of a very rich issue, which inter alia involves a detailed study and analysis of only synthetically indicated sources of Latin canons and Eastern cannons concerning the Person and the Office of the Bishop of Rome. Anniversary of one hundred years of birth of St. John Paul II, who made the Person and the Office of the Bishop of Rome much closer to the Church in Poland especially by his long and rich pontiff, encourages to a continuous analysis of this extraordinary office.
Źródło:
Annales Canonici; 2020, 16, 1; 39-58
1895-0620
Pojawia się w:
Annales Canonici
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies