Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Francesco" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 29
Tytuł:
Renesansowa relacja z wejścia na wulkan w De Aetna Pietra Bemba. Nowatorstwo czy kontynuacja tradycji?
Renaissance account of climbing the volcano in De Aetna by Pietro Bembo. Innovation or continuation of the tradition?
Autorzy:
Kowalczyk, Daria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/446454.pdf
Data publikacji:
2015-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Renaissance
Pietro Bembo
Francesco Petrarca
Etna
Mont Ventoux
renesans
Francesco Petrarka
Opis:
This article presents how Pietro Bembo described his journey towards the summit of Mount Etna, focusing specifically on the journey’s Renaissance connotations and the way that Petrarch’s Epistolae Familiares 4.1 influenced Bembo. There are similarities and differences between Petrarch’s account of climbing Mont Ventoux and Bembo’s text. The aim is to present two sides of Bembo’s descriptions: the innovation, which is that of empiricism, or, rather, illusory empiricism (called as such because of the unlikely probability of an authentic Etna explosion, allegedly seen by the author), and the continuation of the literary tradition of writing about Etna.
Artykuł ukazuje w jaki sposób Pietro Bembo opisał swoją wędrówkę ku szczytowi Etny. Skupia się głównie na renesansowych elementach tekstu oraz na inspiracjach, które Bembo zaczerpnął z Epistolae familiares 4.1 Petrarki. Ukazane zostały podobieństwa i różnice między relacją Petrarki z wejścia na Mont Ventoux i tekstem Bemba. Celem artykułu jest ukazanie dwóch stron opisu Bemba: innowacji, którą jest empiryzm, czy też raczej empiryzm iluzoryczny, nazwany tak z powodu nikłego prawdopodobieństwa autentyczności wybuchu Etny rzekomo widzianego przez autora, oraz kontynuacji literackiej tradycji pisania o Etnie.
Źródło:
Italica Wratislaviensia; 2015, 6; 95-111
2084-4514
Pojawia się w:
Italica Wratislaviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Boccaccio czy Petrarka? O wybranych źródłach Facecyi polskich
Boccaccio or Petrarch? On Selected Sources of the Polish Facetiae
Autorzy:
Gallewicz, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31020339.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Facecye polskie
Giovanni Boccaccio
Francesco Petrarch
Renaissance
translation
motto
Francesco Petrarka
renesans
tłumaczenie
Opis:
Artykuł dotyczy czterech facecji zawartych w traktacie czwartym anonimowego zbioru Facecye polskie, za których pierwowzory uważane są nowele Giovanniego Boccaccia. Analizowane teksty łączy błyskotliwa reakcja słowna bohatera, będąca sposobem na ratunek z opresji. Celem artykułu jest omówienie strategii translatorskich zastosowanych przez polskiego autora oraz próba odpowiedzi na pytanie o inne możliwe źródła facecji 138 aniżeli Dekameron.
The article deals with four facetiae included in the fourth treatise of the anonymous collection Facecye polskie [Polish Facetiae], modelled on the novellas by Giovanni Boccaccio. The analysed texts share the protagonist’s brilliant verbal retort, which is a way to save him from oppression. The article discusses the translation strategies used by the Polish author and tries to answer the question about other possible sources of the facetia no. 138 than the Decameron.
Źródło:
Odrodzenie i Reformacja w Polsce; 2023, 67; 33-58
0029-8514
Pojawia się w:
Odrodzenie i Reformacja w Polsce
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
NAUKA W SPOŁECZEŃSTWIE OPARTYM NA WIEDZY
Autorzy:
Brzechczyszyn, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/693982.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
nauka
społeczeństwo
wiedza
Francesco Coniglioni
Opis:
Mirrors: Science and Knowlegde Society, pod red. Francesca Coniglionego(numer specjalny ,,Axiomathes. An International Journal in Ontologyand Cognitive Systems’’ 19, 2009, nr 4, ss. 351-523)
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2012, 74, 2; 307-314
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metamorfozy koloru i stałość inspiracji. Uwagi o wystroju i wyposażeniu sanktuarium Chrystusa Ukrzyżowanego w Kobylance
Metamorphoses of colour, constancy of inspiration: remarks on the decoration and furnishings of the sanctuary of Christ Crucified in Kobylanka
Autorzy:
Stankiewicz, Aleksander
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2106464.pdf
Data publikacji:
2021-12-10
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Francesco Placidi
Jan Wielopolski
Łukasz Orłowski
Opis:
Kościół parafialny w Kobylance, pełniący funkcję sanktuarium Chrystusa Ukrzyżowanego, nie budził jak dotąd większego zainteresowania historyków i historyków sztuki. Fundacji niewielkiej świątyni murowanej podjął się wojewoda sandomierski, Jan Wielopolski (zm. 1774), a budowę, zapewne według projektów Francesco Placidiego, przeprowadzono w latach ok. 1743-1750. Architekt był odpowiedzialny także za projekty przykościelnej dzwonnicy oraz pięciu ołtarzy. Główna nastawa mieszcząca obraz Ukrzyżowanego została wykonana w marmurze dębnickim, natomiast cztery pozostałe w polichromowanym i pozłacanym drewnie. Rzeźby zdobiące ołtarze wykonał rzeźbiarz odpowiedzialny za prace przy ołtarzu w kaplicy św. Jana Chrzciciela przy kościele Mariackim w Krakowie. Z kolei obrazy zdobiące nastawy oraz oprawę chrzcielnicy wyszły spod pędzla krakowskiego malarza Łukasza Orłowskiego.
The parish church in Kobylanka—a  sanctuary of Christ Crucified—has  not attracted much interest from historians and art historians. The foundation of the parish church was undertaken by the voivode of Sandomierz, Jan Wielopolski (d. 1774), based on the designs of architect Francesco Placidi, and was carried out in the years ca. 1743–1750. The architect was also responsible for the designs of the church bell tower and five altars. The main altar with the image of the Crucified was made of Dębnik marble, the other four were made of polychrome wood. The sculptures adorning the altars were made by the sculptor responsible for the work at the altar in the chapel of St. John the Baptist at St. Mary's Church in Krakow. On the other hand, the paintings in the altars and the baptismal font were painted by Łukasz Orłowski, a Krakow painter.
Źródło:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne; 2021, Wydanie specjalne, 28; 46-60
1232-1575
Pojawia się w:
Saeculum Christianum. Pismo Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W sporze o Długosza argument nowy: przejątki z Petrarki w Rocznikach Jana Długosza
Autorzy:
Koczarski, Zdzisław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2052851.pdf
Data publikacji:
2020-12-01
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Jan Długosz
Roczniki
Francesco Petrarka
przejątek tekstowy
badania korpusowe
Annals
Francesco Petrarca
textual excerpt
corpus studies
Opis:
Artykuł przedstawia kwestię lektury i wykorzystania dzieł Francesca Petrarki w Rocznikach Jana Długosza. Badanie zostało oparte na komputerowej analizie porównawczej i metodach filologicznych. Omówione zostały rękopisy czytane przez Długosza oraz sposób pozyskiwania przez niego przejątków tekstowych i wplatania ich do kroniki. Przedstawiono również argumenty na poparcie hipotezy o istnieniu kartoteki kronikarza i wyjaśniające metodę jego pracy ze źródłami.
This article shows how Polish chronicler Jan Długosz used the works of Petrarch. The examination is based on computer-assisted comparative analysis as well as on philological methods. The article describes the manuscripts containing Petrarch’s works which Długosz had at his disposal, and tries to respond a question when the chronicler (in what periods of his life) got with them in touch. It also analyses Długosz’ methods of drawing textual excerpts he inserted into his chronicle. Besides, the arguments supporting hypothesis about the existence of chronicler’s special catalogue, in which he might have collected the extracts from various sources, are considered. Finally, his method of the use of sources is characterised in more detail.
Źródło:
Studia Źródłoznawcze. Commentationes; 2020, 58; 101-135
0081-7147
Pojawia się w:
Studia Źródłoznawcze. Commentationes
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Antonio Lupis (sec. XVII): un apprendista tra gli Incogniti di Venezia
Autorzy:
Spera, Lucinda
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/638233.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
Antonio Lupis, Giovan Francesco Loredano, biography, Venice
Opis:
Antonio Lupis (XVII w.): praktykant w weneckiej Akademii degli Incogniti Wśród najbardziej znaczących siedemnastowiecznych gremiów Accademia degli Incogniti, założona przez Giovana Francesca Loredana w Wenecji około 1630 roku, jeszcze w połowie wieku potrafiła przyciągać intelektualistów z całego półwyspu. Loredano, znany z relacji z nieco libertyńskim środowiskiem uniwersyteckiej Padwy, rozbudził pewne nadzieje w kręgach intelektualistów, dla których pisarstwo stanowiło jedyną drogę do sławy. Gdy Loredano umarł w 1661 roku, w wieku zaledwie 50 lat, w chwili wyraźnego schyłku swej kariery politycznej, pozostawił nie tylko niezrealizowany zamiar promocji własnej osoby, lecz również kilku późnych epigonów tego ambitnego przedsięwzięcia artystycznego. Wśród nich znajdował się młody literat pochodzący z Molfetty (prow. Bari), Antonio Lupis. Artykuł stanowi próbę zrekonstruowania literackiej sylwetki tego pisarza na podstawie niepełnych i rozproszonych informacji wydobytych z materiałów archiwalnych, z jego korespondencji i twórczości powieściowej. Badania te są częścią prac mających doprowadzić do publikacji dwóch biografii Loredana, które napisali autorzy jemu współcześni i które zostały opublikowane wkrótce po jego śmierci: pierwszej autorstwa Gaudenzia Brunacciego pochodzącego z regionu Marche (1662), drugiej przygotowanej przez wzmiankowanego Antonia Lupisa (1663).
Źródło:
Romanica Cracoviensia; 2012, 12, 3
2084-3917
Pojawia się w:
Romanica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Francesco Filelfo e gli Jagelloni: un umanista italiano sulla scena europea
Autorzy:
Costanza, Salvatore
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2076318.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
Francesco Filelfo Jagiełłos Polish Humanism Bollwerksrhetorik Epistolography Crusade
Opis:
Francesco Filelfo (Tolentino 1398- Florence 1481) was an Italian humanist who studied Greek in Padua, Venice and Constantinople, where he lived during his youth (1420-´27). He is known for his giant Collection of Latin and Greek Letters in 48 books. He also became acquainted with the most prominent personalities of philology, arts and politics at his time. Among them, we must count Władysław II Jagiełło (Vilnius 1362 - Gródek 1434), the granduke of Lithuania (1377-1434) and then king of Poland (since 1386). Filelfo encountered the old king in Buda at the Emperial Diet (1423), in which he took part as personal secretary of the Byzantine ruler John VIII Palaiologos. The Polish king  was impressed by Filelfo´s unusual culture and brilliance so to invite him at his fourth marriage with Zofia Holsańska (ca. 1405-1461). The Italian humanist went to royal wedding held in Kraków, where he pronounced an official epitalamium, as he proudly writes to Władysław III Jagiełło born from this union. He sent this long letter to the young king of Poland just on the eve of the battle in Warna (1444), in which the latter heroically died fighting with Turks. Filelfos epistle to Władysław III influenced Polish humanists such as Albertus Brucius and Jan Ursyn. It is interesting to remark the role that Filelfo assigned to Polish nation as defender of Freedom against Ottoman expansion into Europe.
Źródło:
Colloquia Litteraria; 2020, 29, 2; 157-192
1896-3455
Pojawia się w:
Colloquia Litteraria
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nowatorski dialog z tradycją na podstawie wczesnych portretów Caravaggia
Autorzy:
Krasnopolska-Wesner, Zofia
Łakomska, Bogna
Piasecka, Ewa
Banaszkiewicz-Bryła, Maria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/chapters/1119205.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku
Tematy:
portrety Caravaggia
Francesco Maria del Monte
sztuki piękne
Opis:
Innovative dialogue with tradition on the basis of Caravaggio’s early portraits Michelangelo Merisi da Caravaggio was an Italian painter active in Rome, Naples, Malta, and Sicily from the early 1590s to 1610. His paintings combine a realistic observation of the human state, both physical and emotional, with a dramatic use of lighting, which had a formative influence on the Baroque painting. Caravaggio employed close physical observation with a dramatic use of chiaroscuro that came to be known as tenebrism. He made the technique a dominant stylistic element, darkening shadows and transfixing subjects in bright shafts of light. Caravaggio vividly expressed crucial moments and scenes, often featuring violent struggles, torture and death. He worked rapidly, with live models, preferring to forgo drawings and work directly onto the canvas. His influence on the new Baroque style that emerged from Mannerism was profound. It can be seen directly or indirectly in the work of Peter Paul Rubens, Jusepe de Ribera, Gian Lorenzo Bernini, and Rembrandt, and artists in the following generation heavily under his influence were called the “Caravaggisti” or “Caravagesques”, as well as tenebrists or tenebrosi (“shadowists”). Known works from early period in Rome include a small Boy Peeling a Fruit (his earliest known painting), a Boy with a Basket of Fruit, and the Young Sick Bacchus, supposedly a self-portrait done during convalescence from a serious illness that ended his employment with Cesari. All three demonstrate the physical particularity for which Caravaggio was to become renowned.
Źródło:
SZTUKA WŁOSKIEGO BAROKU; 195-204
9788364615382
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sinergie narrative: Cristo si è fermato a Eboli. La scrittura di Carlo Levi nello sguardo di Francesco Rosi
Autorzy:
Trapani, Gaspare
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2083479.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
Tematy:
Neorealism
Carlo Levi
Francesco Rosi
Fascism
Italian cinema
Opis:
Narrative synergies – Christ stopped at Eboli: The writing of Carlo Levi in the view of Francesco Rosi – In Christ Stopped at Eboli, Carlo Levi recounts his confinement in a recondite village of southern Italy, in an archaic world, by which he remains completely fascinated. In 1978, the director Francesco Rosi, adapting the documentary structure to the lyric moments of the literary text, offers us a wonderful film re-creation in which the intense autobiographical story of the anti-fascist writer intersects with geographical space at a historical moment crucial to Italy.
Źródło:
Kwartalnik Neofilologiczny; 2019, 2; 248-254
0023-5911
Pojawia się w:
Kwartalnik Neofilologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carlo i Francesco Ceroniowie w świetle nowych źródeł archiwalnych
Carlo and Francesco Ceroni in the Light of New Archival Sources
Autorzy:
Ługowski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16031582.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Carlo Ceroni
Francesco Ceroni
Carlo Farina
Warszawa
Architektura XVII-XVIII w.
FRancesco Ceroni
Warsaw
17th and 18th century architecture
Opis:
W 2. połowie XVII w. do Warszawy przybyła grupa architektów pochodzących z  położonej nad jeziorem Lugano Valsoldy, w północnej Lombardii. Wśród nich znaleźli się Carlo i Francesco Ceroniowie. Postacie te za sprawą badań prof. Mariusza Karpowicza doczekały się samodzielnych opracowań. To on odnalazł w archiwum parafialnym w Albogasio Inferiore ich metryki, ustalił koligacje rodzinne, dotarł do kontraktu Francesca Ceroniego na prace przy kościele sakramentek oraz do testamentu Carla Ceroniego. Badania prowadzone przez autora tekstu dla Słownika architektów i budowniczych środowiska warszawskiego XV-XVIII wieku przyniosły szereg informacji biograficznych. Kwerenda w archiwum parafialnym w Albogasio Inferiore ujawniła nowe dokumenty źródłowe. Odnaleziono pełnomocnictwo Ceroniego dane w 1711 r. przed władzami Miasta Starej Warszawy dla Pietra Martiriego i Carla Antonia Bellottich na występowanie w jego imieniu przed władzami Valsoldy oraz zbiór dokumentów dotyczących konfliktu miedzy Carlem Ceronim a Carlem Fariną. Konflikt ten, o podłożu finansowym, skłonił Ceroniego do wyłączenia w testamencie rodziny Farina z udziału w spadku. Farina, który zabezpieczał w latach 1693-1699 włoskie interesy architekta, zarzucił Ceroniemu niespłacenie całości długu. Ceroni w liście z Warszawy z 16 maja 1714 roku skierowanym do kuzyna, burmistrza Valsoldy, przedstawił argumenty w których wykazał, że dług spłacił, a nawet poniósł szkody na wspólnych interesach z Carlem Fariną.  Z tego samego listu wynika, że druga córka architekta, Lucia - wbrew dotychczasowym ustaleniom - dożyła pełnoletniości i w wieku 31 lat wstąpiła do zakonu (zm. 1717). Kwerenda w aktach notarialnych archiwum państwowego w Como pozwoliła odnaleźć kodycyl Franciszka Ceroniego oraz plenipotencję wystawioną przez spadkobierców Ceroniego  architektom Carlo Antonio Bay i Giuseppe Rachetti na odzyskanie długów od Zofii i Dominika Combonich.   Sześć listów Carla Ceroniego do Samuela Pączkowskiego, administratora dóbr Krasińskich, odnalezionych w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie przyniosło nowe informacje na temat prac prowadzonych w Węgrowie. Listy te każą zweryfikować czas trwania prac przy zespole kościoła i klasztoru węgrowskich reformatów, i wydłużyć je o co najmniej dziesięć lat. Przeprowadzona przez autora analiza źródeł pozwala stwierdzić, iż głównym właścicielem przedsiębiorstwa budowlanego był młodszy z braci Ceronich  - Francesco. Carlo i Francesco Ceroniowie dorobili się znacznego majątku, który po ich śmierci przeszedł na własność mieszkańców Albogasio jako Eredita Ceroni. Jeszcze w XIX w. zyski z niego przeznaczane były na potrzeby mieszkańców miasteczka.
In the second half of the 17th century a group of architects from Valsolda on Lake Lugano, northern Lombardy, came to Warsaw. Among them there were Carlo and Francesco Ceroni. These architects thanks to the investigation conducted by Prof. Mariusz Karpowicz have had their respective studies published. It was Prof. Karpowicz who found their birth certificates in the Albogasio Inferiore Parish Archives, ascertained their family ties, found Francesco Ceroni’s contract for the works on the church of the Nuns of Perpetual Adoration of the Blessed Sacrament, as well as Carlo Ceroni’s last will. The research performed by the author of the paper for the Dictionary of the Architects and Stonemasons in Warsaw in the 15th-18th Centuries brought about a number of biographic data. The preliminary research in the Albogasio Inferiore Parish Archives revealed some source documents. Among the discovered ones there was Ceroni’s authorization given in 1711 to the Bellottis: Pietro Martiri and Carlo Antonio in the presence of the Municipality of Old Warsaw to represent him in contacts with the authorities of Valsolda, as well as a set of documents related to the financial conflict between Carlo Ceroni and Carlo Farina. The clash made Ceroni exclude the Farina family from his inheritance. Farina who secured the architect’s interests in Italy in 1693-99, accused Ceroni of not having repaid the whole of his debt. In a letter from Warsaw dated 16 May 1714 addressed to his cousin, Mayor of Valsolda, Ceroni submitted arguments demonstrating that not only had he repaid the debt, but had even suffered financial losses through the shared business with Carlo Farina. The very same letter reveals that the architect’s second daughter Lucia, contrary to the to-date ascertainment, lived to come of age and aged 31 became a nun (d. 1717). The preliminary research in the Como Notarial State Archives allowed to find Francesco Ceroni’s codicil and authorization issued by Ceroni’s heirs to Carlo Antonio Bay and Giuseppe Rachetti to recover debts from Zofia and Dominik Comboni. Six letters of Carlo Ceroni to Samuel Pączkowski, administrator of the Krasiński estate discovered in the Central Archives of Historical Records in Warsaw, brought new information on the works conducted in Węgrów. The letters make us verify how long the works on the church and convent complex of the Węgrów Reformati lasted, and prolong them by at least ten years. The analysed sources permit the claim that it was the junior of the Ceroni brothers, namely Francesco, who owned the building enterprise. Carlo and Francesco Ceroni managed to amass substantial wealth which following their death became the property of the residents of Albogasio as the Eredita Ceroni. Still in the 19th century, its yields were allocated to satisfy their needs.
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2019, 81, 3; 481-497
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dorothee von Windheim: an Early Wall Work. Strappo ad Asolo 1973 Revisited in the Conz Archive
Autorzy:
Fazan, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1011600.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
archive
francesco conz
documentation
fluxus
dorothee von windheim
site-specific
Opis:
The paper introduces and discusses Strappo ad Asolo from 1973, a site-specific artwork by Dorothee von Windheim along with its vast documentation preserved at the Conz Archive in Berlin. The findings are based on the research in the archive conducted in the fall and winter of 2018 as well as the correspondence with Dorothee von Windheim. In the first part, the figures of the collector and curator Francesco Conz and the artist are introduced. The account of their activities in the early 1970s is followed by the description of their meeting and production of Strappo ad Asolo in 1973. In the latter part of the article, I look closer at the ontology of Dorothee von Windheim’s artwork and its uniqueness in the wider context of the site-specific art of the 1960s and 1970s as well as reflect on the documentation process as a part of the performative site-specific practice. In order to analysie Strappo ad Asolo, the notions of framing (Immanuel Kant, Jacques Derrida, Craig Owens) and index (Rosalind Krauss) are employed. In the final remarks, the importance of Strappo ad Asolo—both for Dorothee von Windheim and for Francesco Conz—is underlined.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2020, 22; 123-139
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Virgilio, le streghe e la sposa di San Francesco nella Divina Commedia
Virgil, the witches, and the wife of st. Francis in the divine comedy
Autorzy:
Balducci, Marino Alberto
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1929880.pdf
Data publikacji:
2021-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Magic
Divine Comedy
Manto
Erichto
Saint Francis
Divina Commedia
San Francesco
magia
Opis:
Through the hermeneutic-symbolic study of the Dantean figures of Virgil, the witches Manto and Erichto, and the mysterious woman loved by St. Francis, we reflect on the sense of magic and thaumaturgy in the Divine Comedy, presenting a new theological interpretation of the secret doctrine of Inferno IX. Virgil is shown in Dante’s poem as the great Roman poet and as the magician of the Neapolitan folkloric traditions of the Middle Ages; he is celebrated but also ridiculed for his limitations. The Christian world, in fact, transcends the pagan idea of magic being Nature’s proud minister, to advance a more complex thaumaturgic concept that indicates a miraculous event belonging not only to man but to the divine that is fused into the human dimension. Along these lines, the most essential characteristics and differences of Virgil the Magician’s two infernal journeys in the Divine Comedy are analysed in detail: first, the one that is determined by the spells of Erichto, Lucan’s witch, and which is therefore the work of ancient pagan black magic; second, the one that is Christianly predisposed by angelic inspiration, that is, by Beatrice, who is the symbol of a newer “celestial magic,” which is, in turn, a special thaumaturgic power indicated by the paradisiac episode of St. Francis and his wife.
Attraverso uno studio ermeneutico-simbolico delle figure dantesche di Virgilio, delle streghe Manto ed Erichto e della sposa di San Francesco si riflette sul senso del magico e del taumaturgico nella Divina Commedia, proponendo una nuova interpretazione teologica della segreta “dottrina” a cui si allude nel canto IX infernale. Virgilio viene mostrato nel poema dantesco come il grande poeta latino e come il mago delle tradizioni folkloriche napoletane del Medioevo: così è celebrato ma anche ridicolizzato per i suoi limiti. Il mondo cristiano, infatti, trascende l’idea pagana della magia che è la signora orgogliosa della natura, per avanzare un “concetto magico” molto più vasto e complesso, evento non più soltanto dell’uomo ma del divino che è fuso e integrato nell’uomo. Su questa linea, si analizzano nei dettagli le più essenziali caratteristiche e differenze dei due viaggi infernali del mago Virgilio nella Divina Commedia: quello che è determinato dagli scongiuri di Erichto, la strega, ed è dunque opera di magia nera pagana antica, e quello che è predisposto cristianamente dall’ispiratrice angelicata, cioè da Beatrice che è simbolo della bellezza foriera di una “magia celestiale” più nuova, cioè una forma di taumaturgia indicata dalla figura paradisiaca di San Francesco e dalla sua sposa.
Źródło:
Italica Wratislaviensia; 2021, 12.2; 131-147
2084-4514
Pojawia się w:
Italica Wratislaviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La società scomposta: il progresso in Sardegna ne Il Parroco di Arasolè di Francesco Masala
Autorzy:
Maniowska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/638452.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Tematy:
Sardinia, Francesco Masala, dissolution of personality and society, the Italian economic miracle
Opis:
A Disintegrated Society: Progress in Sardinia in Il Parroco di Arasolè by Francesco Masala In this article were examined the representation modalities of Italian economic miracle in Sardinia included in Il Parroco di Arasolè by Francesco Masala. The starting point for the author of the novel are antithetical concepts such as progress and regress, the past and the present, immutability and changes, winners and losers. In the face of changes taking place in Italian society during post-war period, Masala reflects on how economic factors have affected the society and analyses individual solutions directed to face them as well as their consequences at social and personal level.
Źródło:
Romanica Cracoviensia; 2012, 12, 4
2084-3917
Pojawia się w:
Romanica Cracoviensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Technika parodii w Mszy Doctor Bonus Giovanniego Francesca Aneria
The parody technique in Giovanni Francesco Anerio’s Mass Doctor bonus
Autorzy:
Różańska, Róża
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/514112.pdf
Data publikacji:
2013-07-01
Wydawca:
Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
Tematy:
Giovanni Francesco Anerio
Giovanni Pierluigi da Palestrina
parody Mass
parody technique
Doctor bonus
Opis:
The main topic of the article is the analysis of the parody technique in the Mass Doctor bonus by Giovanni Francesco Anerio. The text consists of two parts: a historical presentation of the artist’s biography and an analytical study. The first part presents the composer’s life and musical achievements as well as the state of research on the history of the genre, while the second part describes the rules of the parody technique, in the light of treatises of the era, in comparison with equally entitled Palestrina’s motet. The parody technique allows Anerio to quote both entire polyphonic structures and single melodic lines. However, despite the strong convergence essential for the procedure of parody, the composer was able to present their own solutions while adhering to the rules of classical counterpoint and the style of his famous Roman predecessor. Thus, the piece is entirely based on Palestrina’s ideas, such as interweaving phrases with the equality of votes, shaping of phrases or use of intervals with Anerio’s own texture very alike. Therefore, the Mass, based on the perception of parody in the late Renaissance era, should be assessed as a perfect musical work.
Źródło:
Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2013, 9(19); 1-34
2956-4107
2353-7094
Pojawia się w:
Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Poezja, muzyka i sumienie. O Lukanie w Koronacji Poppei Giovanniego Francesco Busenellego i Claudio Monteverdiego
Poetry, Music and Conscience. Lucano from The Coronation of Poppaea by Giovanni Francesco Busenello and Claudio Monteverdi
Autorzy:
Puchalska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1802280.pdf
Data publikacji:
2019-10-24
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
opera XVII wieku; poezja łacińska; Claudio Monteverdi; Giovanni Francesco Busenello; Marcus Annaeus Lucanus; libretto operowe
17th-century opera; Latin poetry; Claudio Monteverdi; Giovanni Francesco Busenello; Marcus Annaeus Lucanus; opera libretto
Opis:
W artykule rozpatrywana jest funkcja Lukana w strukturze dramaturgicznej Koronacji Poppei. Poeta, postać epizodyczna, okazuje się w głębszej analizie istotnym elementem w rekonstrukcji zaplecza ideowego dzieła Busenello i Monteverdiego. Służy temu lektura kontekstowa libretta opery w dwóch zasadniczych aspektach – biograficznym i literackim, w oparciu o dwie grupy związanych z Lukanem źródeł tekstowych – pierwszą, na którą składają się informacje na temat jego życia i twórczości, i drugą, jaką stanowią jego własne utwory. Szczególną uwagę poświęcono analizie Farsalii, poematu wykazującego na poziomie ideowym liczne pokrewieństwa z librettem Busenella. Szczegółowa analiza kontekstów literackich uwidacznia również autotematyczny aspekt sceny z udziałem Lukana oraz pojawiające się w związku z nią kwestie moralnych aspektów twórczości poetyckiej.
The article discusses the role of Lucano in the dramatic structure of The Coronation of Poppaea. After a deeper analysis, the poet, an episodic figure, turns out to be an important element in the reconstruction of the ideological background of the works by Busenello and Monteverdi. This is achieved by context reading of the opera libretto in two fundamental aspects – biographical and literary, based on two groups of textual sources related to Lucano – the first consisting of information about his life and work, and the second, which is his own works. Particular attention was paid to the analysis of Farsalia, a poem that shows numerous ideological affinities to Busenello’s libretto. A detailed analysis of literary contexts also reveals the self-thematic aspect of the scene with Lucano’s participation and the moral aspects of poetic creation that emerge in connection with it.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 1; 163-179
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 29

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies