- Tytuł:
-
Kontrola stemplowa umów sprzedaży nieruchomości sporządzanych przed notariuszem w świetle przepisów ustawy o opłatach stemplowych z 1926 r. – studium przypadków
Stamp control of real estate sale contracts drawn up before a notary public in the light of the provisions of the Stamp Act of 1926 - Autorzy:
- Kwiecień, Sebastian
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1369551.pdf
- Data publikacji:
- 2021-07-01
- Wydawca:
- Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
- Tematy:
-
opłata stemplowa
kontrola stemplowa
notariusz
okres międzywojenny
stamp duties
stamp control
notary public
interwar period - Opis:
-
Ustawa z 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych usunęła ostatecznie z polskiego porządku prawnego przepisy państw zaborczych, eliminując rozbieżności regulacji, zawiłość legislacyjną, niejednolite ujęcie przedmiotu opodatkowania oraz archaiczne sposoby uiszczania opłaty stemplowej. Jednocześnie do 1933 r. utrzymano przepisy odrębne dla terenów b. Galicji. W konsekwencji można mówić zatem jedynie o unifikacji rodzaju pobieranych opłat stemplowych przy zachowaniu odrębnych zasad i trybu ich pobierania. Sama opłata była niczym innym jak szczególnego rodzaju świadczeniem pieniężnym pobieranym przez państwo od wszelkich pism stwierdzających czynność prawną oraz od czynności prawnych niesporządzonych w formie pisemnej. Celem ułatwienia systemu poboru opłat stemplowych ustawodawca obdarzył notariusza przymiotem organu urzędowego odpowiedzialnego za wymiar i pobór tej opłaty. Wobec takiego rozwiązania ustawodawca musiał wprowadzić mechanizm kontroli, ujawniający sytuacje zastosowania przez notariusza błędnej stawki opłaty lub obejścia ustawy przez strony umowy poprzez wskazanie notariuszowi wartości przedmiotu umowy niezgodnego z rzeczywistym stanem rzeczy, od której pobierano opłatę. W pierwszym przypadku, podatnik miał praktycznie dwa wyjścia: zgodzić się z wymiarem opłaty stemplowej przedstawionej nakazem płatniczym lub wnieść stosowne odwołanie do Izby Skarbowej. Istotne jest to, że pomimo błędu notariusza to sam podatnik w toku procesu odwoławczego musiał de facto bronić stanowiska urzędnika. Zaniżenie natomiast wartości transakcji, czyli świadome podanie notariuszowi stanu faktycznego niezgodnego z rzeczywistością, było już przestępstwem zagrożonym karą. W obu tych przypadkach dochodziło do uszczuplenia dochodów Skarbu Państwa, jednak różne były konsekwencje ponoszone przez podatnika. Pomimo tego ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie obowiązku przedstawiana każdorazowego aktu notarialnego sprzedaży nieruchomości, co pozwoliłoby na szybką weryfikację tak zastosowanej stawki, jak i wartości umowy.
The Act of July 1, 1926 on stamp duty finally removed the provisions of the partitioning powers from the Polish legal order, eliminating the divergence of the regulations, legislative complexity, uneven treatment of the subject of taxation, and archaic methods of paying the stamp duty. At the same time, until 1933, separate provisions for former Galicia were maintained. As a consequence, we can only talk about the unification of the type of stamp duties charged, while maintaining separate rules for the manner of collecting them. The stamp duty itself was nothing more than a special type of cash benefit collected by the State from all letters confirming legal action and from legal acts not in writing. In order to facilitate the system of collecting stamp duties, the legislator gave the notary public the attribute of an official authority, responsible for its calculation and collection. In view of this solution, the legislator had to introduce a control mechanism that was to disclose situations where such a notary would make an error, by applying an incorrect rate of stamp duty or bypassing the act by the parties to the contract, by indicating to the notary public the value of the subject of the contract which is incompatible with the actual state of affairs from which the stamp duty was charged. In the first case, the taxpayer had practically two options: to agree with the size of the stamp duty presented by the payment order or to lodge an appropriate appeal to the Tax Chamber. It is important that, despite the notary’s error, it was the taxpayer himself who had de facto defended the notary’s position during the appeal process. On the other hand, underestimating the value of the transaction, that is, knowingly giving a notary a false statement actual state of fact, was already a criminal offence. In both cases, there was a decrease in the State Treasury’s income, but the consequences for the taxpayer were different. Despite this, the legislator did not decide to introduce an obligation to present each notary deed of sale, which would allow for a quick verification of both the rate and value of the contract used. - Źródło:
-
Studia Prawnicze KUL; 2021, 1; 165-183
1897-7146
2719-4264 - Pojawia się w:
- Studia Prawnicze KUL
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł