- Tytuł:
-
Studying Extinct Cirripedes during the 1850s: Charles Darwin and Joseph de Bosquet as ‘Brothers in Barnacles’
Badania nad wymarłymi wąsonogami w latach 50. XIX wieku: Karol Darwin i Joseph de Bosquet jako „towarzysze pąkli”
Изучение вымерших усоногих раков в 1850-х годах: Чарльз Дарвин и Жозеф де Боскет как «балянусовые братья» - Autorzy:
- Jagt, John W. M.
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1009820.pdf
- Data publikacji:
- 2020-12-29
- Wydawca:
- Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
- Opis:
-
Karol Darwin pracował nad swoją teorią o pochodzeniu gatunków od roku 1837 i choć był bliski jej opublikowania już w 1844 roku, zdecydował się odłożyć publikację w celu jej uzupełnienia: chciał wyjaśnić adaptację pąkli i zarysować klasyfikację z punktu widzenia procesów ewolucji. W tym celu rozpoczął zbieranie i interpretowanie pąkli (wąsonogów), zarówno istniejących, jak i skamieniałych. Pomiędzy rokiem 1851 a 1855 Darwin opublikował cztery autorytatywne tomy na temat tych osiadłych skorupiaków, wyjątkowo pięknie ilustrowane, a także zabrał się za opracowanie pełnej monografii, mimo iż wąsonogi momentami wprawiały go w zakłopotanie i frustrację. W 1859 roku, po wydaniu dzieła O pochodzeniu gatunków, w swoich zapiskach odnotował, że to te „nieszczęsne” pąkle kazały mu zastanowić się nad genezą i powiązaniami gatunków na bazie homologii i embriologii. Joseph de Bosquet, aptekarz z Maastricht, który zajmował się zbieraniem i badaniem skamieniałości z epoki późnejkredy z pobliskiego wzgórza Sint-Pietersberg, prowadził korespondencję z Darwinem na temat wąsonogów w okresie pomiędzy grudniem 1852 a listopadem 1856 roku, co zaowocowało wymianą opracowań, rękopisów, rycin i okazów między oboma badaczami. W czasie, gdy Darwin próbował ostatecznie sformułować swoją teorię w odniesieniu do pąkli, z całą pewnością cieszył się wsparciem i zrozumieniem płynącym z Maastricht.
Чарльз Дарвин работал над своей теорией о происхождении видов с 1837 г., и хотя был близок к ее публикации еще в 1844 г., решил это отложить на некоторое время, пытаясь понять процессы адаптации балянусов (усоногих раков) и составить их классификацию с точки зрения эволюции. С этой целью он начал собирать и описывать балянусов, как современных, так и ископаемых. В 1851–1855 гг. Дарвин опубликовал четыре авторитетных прекрасно иллюстрированных тома об этих оседлых ракообразных, и приступил к созданию заключительной монографии, несмотря на то, что иногда непонимание этих усоногих приводило его в настоящее бешенство. В 1859 г., после публикации работы О происхождении видов, он отметил в своих заметках, что именно эти «несчастные» балянусы заставили его задуматься о генезисе и связях видов на основе гомологии и эмбриологии. Жозеф де Боскет, фармацевт из Маастрихта, который изучал ископаемые позднего мела, собирая их в обнажениях близлежащего холма Синт-Питерсберг (Sint-Pietersberg), с декабря 1852 по ноябрь 1856 года переписывался с Дарвином на тему усоногих, обмениваясь монографиями, рукописями, гравюрами с рисунками образцов и самими образцами. Дарвин был глубоко признателен за поддержку и понимание, которые он получал из Маастрихта, когда пытался окончательно определиться с пониманием своих балянусов. - Źródło:
-
Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies; 2020, 6; 21-46
2719-2687
2451-3849 - Pojawia się w:
- Zoophilologica. Polish Journal of Animal Studies
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł