Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Art art" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Procesualność a materia sztuki. Różne drogi kreacji i funkcjonowania utworu sztuk wizualnych: od tradycyjnej do antysztuki i działań artystycznych
Processuality and matter of art. Different ways of visual artwork creation and its functioning: from the traditional one to anti-art and action art
Autorzy:
Kowalik, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/460123.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Fundacja Pro Scientia Publica
Tematy:
sztuka wizualna, materia sztuki, sztuka w procesie, sztuka współczesna, synteza sztuk
visual art, art matter, process art, contemporary art, art synthesis
Opis:
Purpose of research. The purpose of the study is the analysis of the creation and functioning of art as a continuing process, a quality that is intrinsic to it. Art can be perceived visually as well as with other senses both in the process and through the material outcome. An attempt at its reinterpretation, illustrated with selected works of contemporary Polish and foreign artists, will be presented. Methodology. The dissonance between modern and traditional art lies, among other things, in the variety of, both, the techniques applied and the ways of conveying the message of the work. Art provides the artist with room for freedom which manifests itself in a free choice of artistic means: Teresa Murak celebrates the miracle of living by using natural materials; for Anna Goebel every material she uses tells its own unique story and so the artist considers it to be a medium of creating her own reality, whereas Yves Klein used to say that his paintings were only the ashes of his art, as what is most important is the experience and creation process, including the passage of time. Such a belief comes from the fact that everything art relates to, each creation as well as reception process – all this takes place in a context. Results. Today every sign of artistic activity - from painting, in the traditional sense of the concept, to the "action", experimental imprints of the human body, objects, plants, ephemeral art and spatial forms as environments, installation – can be considered a work of art. Art in process expresses not so much the temporary nature of the artwork formation, , as the necessity - essential for its existence - of being in a state of permanent execution by the author. Conclusions. In contemporary art, it is possible observe a re-evaluation of the stages that influence the creation of the artwork. Examples of art in the text show a different approach to the art in the process and the form and manner of use of the medium. They prove the lack of discrepancies between essence and existence of human and matter that takes on the form of the individual personality.
Cel badań. Celem pracy jest analiza kreacji i funkcjonowania sztuki, która jest w bezustannym procesie, co wynika między innymi z jej natury. Zarówno poprzez proces, jak i materię, może być odbierana wzrokowo, ale także za pomocą innych zmysłów. W artykule dokonano interpretacji na podstawie wybranych dzieł polskich i zagranicznych artystów. Metoda. Dysonans pomiędzy sztuką współczesną a dziełami sztuki dawnej leży między innymi w różnorodności zastosowanych technik i sposobów przekazywania wiadomości. Sztuka to obszar wolności artysty, który manifestuje się dowolnym wyborem środków wyrazu: Teresa Murak celebruje misterium życia, posługując się tworzywami pochodzenia naturalnego, każdy użyty przez Annę Goebel materiał opowiada własną, niepowtarzalną historię i jest traktowany jako medium do stworzenia własnej rzeczywistości, natomiast dla Yvesa Kleina malarstwo jest popiołem sztuki, gdyż najważniejsze są doświadczenie i sam proces tworzenia, wszystko bowiem, do czego sztuka się odnosi, każdy proces twórczy i proces odbioru dokonują się w jakimś kontekście. Wyniki. Dziś dziełem sztuki określa się każdy przejaw działalności artystycznej, począwszy od obrazu w pojęciu tradycyjnym, aż do sztuki „akcji”, eksperymentalnych odcisków ciała ludzkiego, przedmiotów, roślin, sztuki efemerycznej, instalacji i form przestrzennych, takich jak environments. Sztuka w procesie wyraża nie tyle czasowy charakter powstawania dzieła, ile zasadniczą dla jego istnienia konieczność znajdowania się w stanie permanentnego wykonywania przez autora. Wnioski. W sztuce współczesnej następuje przewartościowanie etapów wpływających na tworzenie działa. Przywołane w tekście przykłady ukazują odmienne podejście do sztuki w procesie oraz do formy i sposobu użycia medium. Dowodzą braku rozbieżności pomiędzy istotą i egzystencją człowieka, a materią, która przybiera formę osobowości jednostki.
Źródło:
Ogrody Nauk i Sztuk; 2017, 7; 416-425
2084-1426
Pojawia się w:
Ogrody Nauk i Sztuk
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Omnis natura artificiosa est. Projekt Symbiotyczność tworzenia w świetle teorii wartości paraartystycznych
Omnis natura artificiosa est. Project The Symbiosity of Creation in the light of the theory of paraartistic values
Autorzy:
Milczarczyk, Paula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/424719.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
Tematy:
sztuka współczesna, nowe media, interdyscyplinarność, badanie, estetyka, filozofia, krytyka, bio-art, contemporary art, new media, interdisciplinarity, research, aesthetics, philosophy, art-critics
Opis:
The Symbiosity of Creation (2012 – ca. 2034) by Jarosław Czarnecki (aka Elvin Flamingo) is an interdisciplinary art and research project which consists of six mobile incubators, whose interiors recreate the natural habitat of three species of ants. The project consists of three part-stories: “The Reconstruction of Non-human Culture”, “The Kingdom of the Shared Quotidian”, and “After Humans. The Biocorporation”, plus the recordings of failed attempts to create the colony collected in the form of “Subterranean Struggle”. As a result of the materials used (in vivo organism) Czarnecki’s work may seem to be a typical bio-art piece. In my text I would like to point out one very important, yet so far overlooked, critical aspect of the project and show Czarnecki’s artistic activities in the light of the theory of paraartistic values contained in the book Reality aesthetics by Maria Gołaszewska.
Źródło:
Sztuka i Dokumentacja; 2016, 14; 84-91
2080-413X
Pojawia się w:
Sztuka i Dokumentacja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozwój polskiej teorii wychowania estetycznego – prekursorzy i twórcy
Autorzy:
Krystyna, Pankowska,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892641.pdf
Data publikacji:
2018-02-06
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
Education
art
education towards art
education through art
Opis:
The article presents the achievements and thought of chosen pedagogues taking part in the creation of the Polish model of education through art. Janina Mortkowiczowa, the author of the book On aesthetic education (1903), emphasised the issue of the social significance of aesthetic culture and noted its linkage with moral culture. Stefan Szuman set out his main theses in the book On art and aesthetic education (1962), where he pointed out various dimensions of creative activity, including children’s art and its important role in the process of development of the young human being. Bogdan Suchodolski looked at art from the perspective of culture and general education. Irena Wojnar provided the final shape to the theory of aesthetic education (Theory of aesthetic education, 1976), by distinguishing two aspects within it: education towards art and education through art.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 41-55
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
NOWA FORMA MUZEUM SZTUKI – GALERIA SZTUKI W WIELKIEJ BRYTANII W CZASACH WIKTORIAŃSKICH
A NEW FORM OF ART MUSEUM – THE ART GALLERY IN VICTORIAN BRITAIN
Autorzy:
Giles, Waterfield,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/433137.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
art museum
art gallery
private collections
exhibition
Opis:
The article is devoted to the idea of the art gallery that flourished in Victorian Britain. The author describes the social and political background of the phenomenon of a new form of a museum, namely the art gallery which used to be private and popular expenditure on the arts. A rage for exhibitions erupted in nineteenth century Britain. The exhibition was central to the new art museums. These included high-minded historical surveys of world history or world art; trade exhibitions; displays of work by contemporary artists; displays of single paintings; assemblies of works from private collections, held both at the Royal Academy of Arts and in many major towns; everything except single-artist exhibitions which were regarded as vulgarly commercial. Many of the new museums were financed by such events, so that, for example, the new buildings at Kelvingrove in Glasgow were originally built to accommodate a huge popular exhibition. One of the prime purposes of the new galleries was to accommodate annual shows of work by artists, a tradition that had existed since the early nineteenth century. These art museums flourished for only a short time, and their principal legacy in material terms is the large number of well-built structures that was created for them. But the idea of creating a museum that could be enjoyed by all, free of charge, was a worthwhile one, one that has become hugely important in contemporary Britain, and that represents I believe a pioneering ideal.
Artykuł jest poświęcony idei galerii sztuki, która rozkwitła w Wielkiej Brytanii w epoce wiktoriańskiej. Autor opisuje tło społeczne i polityczne fenomenu nowej formy muzeum, czyli galerii sztuki, które były prywatnym, bardzo popularnym sposobem prezentowania sztuki. W XIX-wiecznej Wielkiej Brytanii nastała mania organizowania wystaw, które stały się punktem kluczowym i działaniem priorytetowym dla nowych muzeów sztuki. Dotyczyło to zarówno merytorycznych badań historycznych nad historią świata czy sztuki światowej, jak i wystaw handlowych, pokazów prac współczesnych twórców, pokazów pojedynczych obrazów czy zbiorów prac z kolekcji prywatnych. Wystawiano zarówno w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych, jak i w wielu mniejszych miastach. Wiele z nowych muzeów poprzez tego typu wydarzenia pozyskiwało środki na dalsze działania, np. nowy budynek Galerii Kelvingrove w Glasgow wybudowano by zorganizować tam wielką popularną wystawę. Jednym z głównych celów nowych galerii było pomieszczenie w nich dorocznych pokazów dzieł artystów; tradycja ta istniała już w początku XIX wieku. Rozkwit muzeów sztuki w Wielkiej Brytanii przypada na krótki okres, a główną pod względem materialnym spuścizną po nich jest ogromna liczba solidnych budynków wzniesionych na ich siedziby. Jednak idea tworzenia muzeum, które sprawiałoby radość i byłoby bezpłatne była tego warta i niezwykle ważna dla współczesnej Wielkiej Brytanii. Moim zdaniem, stanowi ona pionierski ideał.
Źródło:
Muzealnictwo; 2015, 56; 201-214
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
En finir avec le fétichisme de l’œuvre, surmonter le mythe de l’artiste. Pratique populaire et œuvre reproductible chez Ad Reinhardt
Autorzy:
Leszek, Brogowski,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487704.pdf
Data publikacji:
2019-08-04
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
AD REINHARDT
MIT ARTYSTY
REPRODUKOWALNOŚĆ DZIEŁA + PARADYGMAT SZTUKI NOWOCZESNEJ
HISTORYCZNA ŚWIADOMOŚĆ SZTUKI
MYTH OF AN ARTIST
REPRODUCTIVITY OF AN ART WORK + PARADIGM OF MODERN ART
HISTORICAL CONSCIOUSNESS OF ART
Opis:
Ad Reinhardt (1913–1967) znany jest zwłaszcza jako malarz czarnych ob- razów, wysokich na pięć stóp i szerokich na pięć stóp – jedynych obrazów, jakie malował przez ostatnie siedem lat swego życia. Jest to bez wątpie- nia jedna z najbardziej radykalnych w historii sztuki praktyk malarskich. Otoczony w latach sześćdziesiątych aurą wyjątkowego prestiżu, zarówno artystycznego, jak i etycznego, zwłaszcza w kręgach pokolenia młodych artystów, którzy tworzyli w tamtych latach sztukę konceptualną, pozo- stawał on w krytycznym dystansie wobec ekspresjonizmu abstrakcyjne- go. Jego postawa w stosunku do artystów-kompanionów swego pokole- nia nie wynikała jednak z negatywnej oceny estetycznej ich malarstwa: ostrze jego krytyki zwrócone było przeciwko temu, co na jego temat mó- wili, a także przeciwko ich postawom wobec rynku sztuki i handlu sztuką. Reinhardt uważał, że dzieło nie jest autonomicznym przedmiotem, ale że ma sens i wartość ze względu na projekt sztuki, jaki realizuje, na idee, jakim służy oraz na polityczne i intelektualne źródła, z jakich wypływa. Nikt chyba nigdy nie był surowszy niż on w ocenie poetyckich pseudo- uzasadnień, często o motywach romantyczno- i mistyczno-religijnych, jakimi artyści – a w szczególności malarze ekspresjonistyczni – próbo- wali uprawomocnić swe malarskie praktyki. Jego lewicowa wrażliwość polityczna pozwalała mu jasno oceniać użyteczność tego fetyszyzującego dyskursu dla potrzeb promocji rynkowej; czytelnik Marksa, rozumiał sens pojęcia fetyszyzmu towaru rynkowego. Zaskakujące pisma Reinhardta są właśnie jednym z najbardziej radykalnych przyczynków do krytyki dzieła- -fetyszu jako towaru na rynku sztuki. W publikowanych począwszy od lat czterdziestych pismach, często krótkich i o szczególnej, ostrej i niepozba- wionej poetyckiego uroku retoryce, w formach manifestów, opracowywał on jednocześnie nie mniej radykalną koncepcję sztuki-jako-sztuki, która jest nawiązaniem do rozmaitych antysubiektywistycznych tradycji sztuki i twórczości artystycznej, oraz próbą uaktywnienia tego typu dyskursu o sztuce. Sztuka konceptualna wiele zawdzięcza tej Reinhardtowskiej pracy u podstaw. Mimo że jego pozycja w historii sztuki nowoczesnej jest niekwestio- nowalna, niewiele poświęcono jego pracy poważnych analiz, a teksty jego zbywane są milczeniem; niejednokrotnie – zaprzeczając najbardziej podstawowej uczciwości – próbowano podporządkować Reinhardta fe- tyszyzującym i mistycyzującym koncepcjom sztuki, nazywając go „czar- nym mnichem”, dopatrując się w jego trójdzielnych obrazach symbolu krzyża, podkreślając jego przyjaźń z trapistą Thomasem Mertonem itp. Trudno o lepsze dowody aktualności jego krytycznej postawy wobec ide- ologii rynku sztuki i wobec intelektualnej i politycznej dymisji aktorów obecnego systemu instytucji artystycznych. Przedrukowany tutaj roz- dział z książki Ad Reinhardt. Nowoczesne malarstwo i odpowiedzialność estetyczna, która ukazała się w roku 2011 w éditions de la transparence, przynosi kilka przykładów niekompatybilności projektu sztuki Reinhardta z dominującą ideologią i powszechnie akceptowanym dyskursem na jej temat oraz szkicuje kilka najważniejszych pojęć jego teorii, związanych w szczególności z historyczną świadomością artystyczną. W istocie, o ile malarzowi ekspresjonistycznemu wydawać się może, że niepowtarzalna oryginalność jego obrazów jest efektem subiektywnego wyrazu ich form, o tyle, porównane z innymi seriami obrazów z danego okresu jego twór- czości, obrazy jego wpisują się w ciągłość form, którą nazywamy sty- lem i którą trudno wyjaśnić subiektywnymi źródłami ekspresji; a kiedy porównuje się twórczość malarzy danego okresu historycznego, trudno oprzeć się wrażeniu, że wszystkie są trochę do siebie podobne i że poję- cie oryginalności poddać trzeba krytycznej analizie. Dlatego oryginalność twórczości artystycznej ujawnia się w całkiem innym świetle świadomo- ści, która sztukę ujmuje jako zjawisko historyczne. W książce, z której pochodzi przedrukowany poniżej fragment, po raz pierwszy podjęta została próba mówienia o pracy Ada Reinhardta jako o nierozłącznej całości, to znaczy łącząc sens i zmysłową postać jego malarstwa z pojęciami, które konstruują się w jego pismach. Starałem się w niej dogłębnie przeanalizować teoretyczną spójność i intelektualną dynamikę tego pisarstwa. Naznaczone charakterystyczną retoryką, czę- sto powtarzającą jeden schemat frazeologiczny, pisma te zawierają wiele cytatów, ale nieliczne tylko podane są w cudzysłowach, z rzadka jedynie wskazując na autora. Jest to znak antysubiektywnego projektu Reinhard- ta, który unikać chciał zbyt łatwej, jego zdaniem, oryginalności subiek- tywnej, traktując ją jako rodzaj kaprysu; przeciwnie, chciał konstruować oryginalność na poziomie intelektualnym i w horyzoncie historycznym. Oryginalność jest dla niego oryginalnością koncepcji sztuki, gdzie myśle- nie i malowanie łączą się spójnie w jednym dziele. Reinhardt pragnął po- wtarzać jedynie to, co zostało już wypowiedziane przez innych artystów, ale artystów-jako-artystów, to znaczy przez artystów, których wypowie- dzi dają się pogodzić z ich historyczną misją, a nie są wypowiedziami jed- nostek; usiłował ogarnąć spoistym horyzontem całość tych wypowiedzi. Analiza tekstów Reinhardta pozwoliła mi zidentyfikować dwa główne źródła intelektualne, z których zdają się pochodzić wspomniane cytaty lub kryptocytaty. W artykule Ad Reinhardt: la peinture et l’écrit, opubli- kowanym w piśmie Recherches poïétiques (n° 5, hiver 1996, s. 106–129), analizowałem, porównując jedne z drugimi, fragmenty jego tekstów z wy- branymi fragmentami Georga W.F. Hegla. Na tej podstawie starałem się określić rolę filozofii historii oraz teorii postępu w myśleniu Reinhardta, a zwłaszcza w jego koncepcji sztuki. Kiedy dziesięć lat później studium to zostało przełożone na język amerykański i opublikowane w piśmie „The Open Space Magazine”, n° 7, fall 2005, 199–224, pt. Ad Reinhardt: Painting and Writing, sygnalizowałem już konieczność poszerzenia tego porów- nawczego studium dyskursów o całe pole intelektualne, które odpowiada tradycji i filozofii lewicy, a zwłaszcza anarchizmu. W istocie, zaskakujące podobieństwa odkryć można porównując teksty Ada Reinhardta z wy- branymi fragmentami pism Pierre-Joseph Proudhona, Michała Bakunina, Benjamina Péreta, Alberta Camusa, Oscara Wilde’a itd. Z porównania tego wyciągnąłem wniosek o centralnej roli całej serii wartości, wokół których konstruują się u Reinhardta takie pojęcia, jak twórcza jednostka i jej nieograniczony rozwój w popularnych praktykach sztuki, a zatem filo- zofia działania, a wreszcie bunt i rewolta. Jak pisał Joris-Karl Huysmans, zastosowana do sztuki, teoria środowiska Taine’a jest słuszna, ale słuszna na wspak, gdy idzie o wielkich artystów, gdyż środowisko działa na nich poprzez sprzeciw i nienawiść, jaką w nich wyzwala1. U swych źródeł lewica to projekt przezwyciężania pasywności i „brania w ręce rzeczywistości” w imię nieograniczonego szacunku dla każdej jednostki. Nakładanie się u Reinhardta tych dwóch tradycji, heglizmu i anarchi- zmu, nadaje sens modernistycznemu modelowi sztuki: studium historii uczy artystę mówić „nie”, tak jak fotografia wskazywała Picassowi na wszystko to, czego nie było już sensu malować. Historia jest bowiem je- dyną miarą prawdziwej nowości w sztuce, czyli miarą twórczych wyna- lazków. Taka zarysowuje się w pismach Reinhardta i w jego malarstwie filozofia sztuki: rekapitulować całą powszechną historię form (Reinhardt wiele podróżował po świecie i realizował tysiące slajdów, które organi- zował według typów form), zacząć malować byle co, stopniowo odrzu- cać wszystkie zbędne elementy (przedstawienie, gest, teksturę, zmienne formaty, kolor itp.), aby zrealizować w ten sposób ostatnią i ostateczną w historii postać malarstwa. Reinhardt oznajmia, że robi po prostu ostatnie obrazy, jakie ktokol- wiek może zrobić2. Czy jest to wyraz zarozumiałości? Z pewnością nie, jeśli przyjąć punkt widzenia historycznej świadomości sztuki. Zacyto- wane powyżej jego trzy krótkie teksty zdają się antycypować protokoły sztuki konceptualnej: w najistotniejszym sensie tego słowa, twórczość nieuchronnie związana z analizą historyczną i wynalazkami wprowadza- jącymi nowe wartości w kulturową tkankę. Dokonuje się ona zawsze i je- dynie w materii języka. Cała pierwsza część wywiadu Reinhardta z Bruce Glaserem z roku 1967 poświęcona jest pytaniom, czy ktoś inny mógłby malować dla niego te czarne obrazy. Odpowiedź jest skomplikowana, ale jasna. Oczywiście, że mógłby: tylko w jakim celu i jaki byłby takiego za- biegu sens? Każdy powinien malować swoje własne malarstwo, tak jak Reinhardt maluje swoje. Zacytowany opis czarnych obrazów mógłby być instrukcją dla kogoś, kto mimo wszystko chciałby wykonać takie same czarne obrazy... tyle, że nie będą one w żadnym wypadku dziełami Re- inhardta, bo przedmioty te wynikać będą z całkiem innych motywacji i z innej świadomości artystycznej. Dzieło zostałoby wówczas sprowa- dzone do przedmiotu, gdy tymczasem jest ono całością projektu sztuki i przedmiotu, który zeń wynika, nierozdzielnym stopem malarskiego ob- razu i jego znaczenia (jak u Hegla). W tym Reinhardt różni się od koncep- tualistów, którzy, jak Sol LeWitt czy Lawrence Weiner, wprowadzili te językowe ekwiwalenty dzieła w obieg rynku sztuki. Otóż nawet jeśli ktoś namalowałby takie same czarne obrazy z taką samą świadomości arty- styczną, jak Ad Reinhardt, praca ta i tak nie miałaby już sensu dla sztuki: tego, co już raz zostało dokonane nie ma sensu powtarzać. Reinhardt cy- tuje Gauguina: w sztuce jest się rewolucjonistą albo plagiatorem. W pracy nad tą poświęconą Reinhardtowi książką poza tekstami opublikowanymi przez Barbarę Rose korzystałem z wielu dotychczas nie- publikowanych dokumentów: listów, notatek, konferencji i wywiadów, które udostępniła mi Ad Reinhardt Foundation. Miałem także dostęp do katalogu biblioteki artysty, który (katalog) nie pozwolił mi wszelako po- twierdzić hipotez na temat źródeł Reinhardtowskich koncepcji i pojęć; nie znalazłem w nim książek3, z których pochodzą cytaty, na podstawie których ustalałem intelektualne pokrewieństwa. Po pierwszym rozczaro- waniu stwierdziłem jednak, że tym lepiej broni się przyjęta przeze mnie metoda analizy, bo zbiegają się tym sposobem pojęciowe logiki autorów i całych pól teoretycznych, unieważniając zarazem ewentualny argument przypadkowego cytatu. Ad Reinhardt. Peinture moderne et responsabilité esthétique to pierw- sza, jak dotąd, próba ujęcia twórczości artysty w horyzoncie jego wypo- wiedzi teoretycznych. Pierwsza także, która jako ilustracjami posłużyła się jego komiksami i rysunkami satyrycznymi, jakich równolegle do pracy malarskiej wykonał olbrzymie ilości i które stanowią całe spektrum roz- ciągające się od zaangażowanych karykatur politycznych po wspaniałą serię How to Look at..., (How to Look at Modern Art itd.). Książka moja nie zawiera ani jednej reprodukcji obrazów Reinhardta, zaś jego satyry o sztuce, często śmieszne i trafne, ale także krytyczne i złośliwe, potraktowałem jako interesującą przeciwwagę dla radykalnej „idealności” jego malarstwa, nie- reprodukowalnego, jak sam twierdził; są one także malowniczym i trafnym komentarzem na temat sytuacji sztuki w przestrzeni społecznej; sytuacji, na którą, jak widzieliśmy, Reinhardt był bardzo wrażliwy. Oto główne tezy mojej książki. Według Reinhardta, to nie sfera prze- życia, uczuć i „doświadczenia wewnętrznego”, lecz wiedza historyczna i transmisja kulturowa są źródłami sztuki: artyści pochodzą od artystów, formy sztuki pochodzą od form sztuki, malarstwo pochodzi od malarstwa4. Są to jednak źródła w szczególnym sensie – „ na wspak”, jak mówił Huy- smans – źródła odrzucone lub odnowione. Sztuka to selektywnie skon- struowana tradycja przez nowoczesnych artystów, którzy nauczyli się mówić jej „nie”. Bycie twórczym to wytwarzanie nowych wartości, a za- tem nieuchronna konfrontacja z historią. Ale po to, by interpretować hi- storię, trzeba przejść przez doświadczenie języka, który staje się właści- wym „miejscem” twórczości i wynalazczości, nawet w malarstwie. Taki jest głęboki sens desubiektywizacji procesów twórczych opracowanych i stosowanych przez Ada Reinhardta. Nie pozwala ona uniknąć pewnej formy powtórzenia, a nawet – jak widzieliśmy – plagiatu5. Potępienie nad- miernego subiektywizmu to przyjęcie punktu widzenia sztuki-jako-sztuki, czyli podporządkowanie się jej historycznej – i zmiennej – istocie. Nie bez pewnej ironii i prowokacji, wielokrotnie Reinhardt przyznawał, że powta- rza jedynie to, co artyści już wcześniej mówili, jako artyści-jako-arty- ści. Ta istota sztuki, to – w tamtych czasach – jej nowoczesność; pojęcie, schemat i metoda Reinhardta są właśnie jej ilustracją, a nawet uciele- śnieniem. Sztuka Reinhardta jest paradygmatem sztuki nowoczesnej. Nowoczesność jest, jego zdaniem, epoką rozumu, a zatem etyki: ujmowa- nie historii jaki całości otwiera perspektywę spójnego i konsekwentnego myślenia, nie tylko na temat sztuki, ale także na temat rzeczywistości. Nowoczesność domyka bowiem historyczny proces emancypacji i rozu- mienia świata i otwiera epokę wolności i odpowiedzialności. Takie są też zadania artystów, takie były Reinhardta liczne boje... przede wszystkim z artystami. W takim właśnie kontekście wprowadził on pojęcie estetycz- nej odpowiedzialności artysty. Bowiem sztuka to doświadczenie autono- mii, czyli wolności – ale dzieła sztuki nie są autonomiczne. Nie są one autonomiczne, bo nie da się ich oddzielić ani od historii, ani od znaczenia. 48 Leszek Brogowski jakie nadał im artysta. Z tej ich dwuwartościowości wynikają najbardziej wywrotowe, często przemilczane, aspekty sztuki Ada Reinhardta: — przekonanie, że malarstwo mogłoby się stać praktyką popularną — przemalowywanie czarnych obrazów, kiedy powracały one do atelier, naznaczone aktami wandalizmu lub materialnymi śladami transportu i wystaw — założenie, że malarstwo jest realizacją idei6 pociąga za sobą to, że jak każda idea, i ta może – a nawet powinna – zostać wyrażona słownie... — ... ale w przeciwieństwie do konceptualistów, nikt inny nie mógłby za- miast Reinhardta realizować dzieł-przedmiotów według opisanych przez niego protokołów — reprodukowanie w katalogach i pismach jego czarnych obrazów jest zatem czczym pragnieniem, bo skoro nie da się ich nawet sfotografować, to są siłą rzeczy niereprodukowalne.
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2019, 27; 6-48
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„To nasze przedstawienie będzie dziwne?” Warsztaty Twórczych Lokatorów w kontekście współczesnej pedagogiki teatru
Autorzy:
Barbara, Kwiatkowska-Tybulewicz,
Katarzyna, Aderek,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892575.pdf
Data publikacji:
2018-02-06
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
pedagogy
art
theatre
art education
theatre pedagogy
Opis:
The article is a presentation of the Creative Tenants workshops, which are part of the contemporary activities in the field of theatre pedagogy. Children’s workshops took place for five months at the Służewski House of Culture in Warsaw. They were an attempt to verify contemporary assumptions of theatre pedagogy used in practice. The inspiration for the project was the idea of art education and its rich tradition as well as modern concepts of treating art as a space for designing new ways of social action.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 160-178
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działalność dydaktyczna Zakładu Edukacji Estetycznej i Studiów nad Kulturą
Autorzy:
Barbara, Kwiatkowska-Tybulewicz,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892220.pdf
Data publikacji:
2018-02-07
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
art
education
didactic activity
art education
media education
Opis:
This article is a presentation of the didactic activity of the Aesthetic Education and Cultural Studies Unit. It presents a variety of didactic classes taught currently by the members of the Unit, starting from the study programme of the Art and Media Education specialisation, through obligatory and optional classes addressed to students of the Faculty of Education, to general university courses for students of other faculties and students of foreign universities.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 123-133
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczyciel przedmiotów artystycznych w szkolnictwie zawodowym w świetle aktów prawnych
Autorzy:
Dominika, Rutkowska-Sagata, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892491.pdf
Data publikacji:
2018-02-07
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
art education
art education teacher
vocational education
education law
Opis:
The paper analyses legislation concerning art education teachers in public vocational schools and focuses on the regulations on the required educational qualifications of the teaching staff members and currently available evaluation tools. Inaccuracies and lack of transparency are put into the limelight.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 195-203
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cele i treści edukacji plastycznej w kształceniu studentów Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Wybrane zagadnienia
Autorzy:
Adam, Malinowski,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892476.pdf
Data publikacji:
2018-02-07
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
art education
person
building sensitivity
purpose of art activities
Opis:
The article is devoted to the process of preparing students of the Faculty of Education at the University of Warsaw to conduct art classes in educational institutions. It contains an analysis of several selected issues that are key for this subject: justification of the presence of visual arts in education, the characteristics that accompany the presence of educational processes, the relevance of the child’s visual artistic activity as an important issue for pedagogical practice. In addition, the article contains a brief description of the visual artistic activity of students during workshops.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 134-138
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sztuka jako najbardziej elementarne definiowanie świata oraz własnego doświadczenia
Autorzy:
Małgorzata, Malicka,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892182.pdf
Data publikacji:
2018-02-06
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
education through art
Opis:
The most basic understanding of the world has always had an aesthetic character, which also means non-discursive character. For that reason, over the centuries artistic creation constituted a significant instrument in broadening the horizons of human consciousness, and as a result contributed to shaping the entire human culture. Similarly, spontaneous expression of personal experience has presentational forms which can be identifiable, memorised and included in sequential experiences of one’s personal history.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 56-60
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Listy na liściach”. Medialność roślin w projekcie Grün | Zielony Karoliny Grzywnowicz
Autorzy:
Anna, Wandzel,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/897133.pdf
Data publikacji:
2018-07-11
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
plant art
ecological art
plants
environmental anthropology
landscapes
memory
Wrocław
Breslau
Opis:
In the article, I discuss the role of plants in Karolina Grzywnowicz’s Grün | Zielony [Green] project and point to their media nature as well as their inseparable connection with the local cultural history and bottom-up practices of memory of the residents of Breslau/ Wrocław. I look at the cultural biography of Wrocław plants from the perspective of cultural and environmental anthropology and analyse the various ways in which they co-create and sustain – due to their material belonging to a specific space and cyclic, heterotemporal rhythms of growing and dying back – the transcultural identity of the city, entering into the relationship both with the everyday experiences of the residents of Wrocław and with the historically changing, social relations of power. In this context, I also discuss the concept of “personal natural monuments” introduced by the artist and I reflect on its accuracy.
Źródło:
Przegląd Humanistyczny; 2018, 62(1 (460)); 63-74
0033-2194
Pojawia się w:
Przegląd Humanistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Podział świata sztuki i jego zniesienie
Autorzy:
Grzegorz, Dziamski,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/487878.pdf
Data publikacji:
2019-08-04
Wydawca:
Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Tematy:
WESTERN ART
EASTERN ART
THIRD GENERATION OF AVANT-GARDE
ART MARKET
SZTUKA ZACHODNIA
SZTUKA WSCHODNIA
TRZECIA GENERACJA AWANGARDY
RYNEK SZTUKI
Opis:
A starting point is the division of the world of art onto Western and East- ern, and the question whether this division is still relevant after 1989? The Western world of art was equated with the market, the Eastern with ideol- ogy. Does the Eastern art have to join the Western world of art? Will the term avant-garde of third generation allow to better describe the transi- tion of art in real socialism countries? Does avant-garde in the times of post-modernist’s pluralism exist?
Źródło:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2019, 27; 68-87
1733-1528
Pojawia się w:
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Narodziny i rozwój polskiej teorii wychowania estetycznego
Autorzy:
Marta, Gogłuska-Jerzyna,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892569.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
aesthetic education
education for art
education through art
visual arts education
music education
Opis:
The polish conception of aesthetic education began in the 1960s. The grounds of this theory were formulated by Bogdan Suchodolski, who recognised it as an integral part of general education. According to this theory, aesthetic education encompasses two areas: education for art, i.e. education for aesthetic sensibility and aesthetic culture, and education through art, i.e. development of full personality, also in the intellectual, moral, social, educational, imaginative and creative areas. Essential for the Polish theory of aesthetic education are the proposals and conclusions presented by Irena Wojnar, particularly her recognition of education through art as a creating an “open mind” attitude. A distinctive feature of Irena Wojnar’s pedagogical reflection on art is its interdisciplinary nature, which takes into account not only the educational one, but also the aesthetic, psychological and social perspective on the educational values and functions of art. The conceptions of visual art and musical education developed within the “general” theory of aesthetic education have been used in designing the music and visual arts curricula. The contemporary Polish theory of aesthetic education joined the stream of new educational thinking, in the perspective of cultural pluralism and new ethical and social obligations to individuals and to the world. The so perceived aesthetic education, recognised by UNESCO as an important part of education for culture, including the so-called human culture, deserves both the attention and interest of theorists as well as innovative practical solutions.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2015, 60(3 (237)); 21-33
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Purple Hibiscus and theme of moderation as a metaphor in the evolution of contemporary Nigerian fiction
Autorzy:
Izuu, Nwankwọ E,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/890467.pdf
Data publikacji:
2019-01-23
Wydawca:
Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej. Wydawnictwo APS
Tematy:
Art
Nigeria
diversity
social inclusion
Opis:
Society and Art have variegated correlative relations in that the artist is, first and foremost, a member of a particular society. As such, his/her creative works are in the main influenced by the events of his/her immediate society or those of the societies that border the artist’s. Consequently, the Nigerian society has undergone different developmental stages, and in each era the fiction of the period reflects the dominant incidences of the period used in the work, no doubt, from the artist’s perception. Thus, throughout the development of the Nigerian society and the accompanying metamorphoses of its fiction, moderation has assumed metaphorical dimensions due to the fact that at every point two divergent views/forces are at “war” (and by decipherable African thought of obtaining peace through compromise) only a middle course can ensure peaceful co-existence. Hence, amidst the gargantuan religious strife in the contemporary Nigerian society Chimamanda Ngozi Adichie seems to have a solution with the suggestion of moderation in her debut narrative, Purple Hibiscus. This paper therefore, uses this novel of Adichie’s as a paradigm for the study of the exalted level to which artists have advanced moderation as a metaphor for the advancement of every society. The myriad vexing religious issues of the Nigerian society Adichie so aptly captures in Purple Hibiscus therefore, receive a treatment that one considers a model which is relevant for any developing society desirous of unity in diversity. null
Źródło:
International Journal of Pedagogy, Innovation and New Technologies; 2018, 5(2); 112-121
2392-0092
Pojawia się w:
International Journal of Pedagogy, Innovation and New Technologies
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Analiza filmu jako edukacja spojrzenia. Edukacja i wychowanie „dla filmu”
Autorzy:
Joanna, Parol,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/892023.pdf
Data publikacji:
2018-02-06
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
film
art
education
upbringing
analysis
Opis:
The article explores the issue of education “for film”, which can be understood not as a preparation for its reception or as the value of the learning after seeing the film, but as the impact of both the mutual film – viewer and viewer – film interaction and the benefits that take place while watching, together with their subsequent consequences. Education “for film” changes the approach to cinematography and analysis. Education of the look is an important element of education “for film”. The author discusses the changes in the perception of film, anthropological–morphological analysis, neoformalism and the issue of education “for film” and draws attention to the important role of “education of the look”. Education “for film” will make people appreciate the works of the film art, in which the audience will find knowledge, life inspiration and creative joy. Filmmakers are brave, ambitious, ingenious and creative mavericks, and they still have so much to “say” and to “show”, while viewers have a lot to read, to interpret and to understand.
Źródło:
Kwartalnik Pedagogiczny; 2017, 62(4 (246)); 111-122
0023-5938
Pojawia się w:
Kwartalnik Pedagogiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies