Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Mounds" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Aspekty geoinformatyczne i astronomiczne prehistorycznych kopców krakowskich i kopca Kraka w Krakuszowicach
    Geoinformatical and astronomical aspects of Cracows prehistorical mounds and mound Krak in Krakuszowice
    Autorzy:
    Góral, W.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/262289.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Wydawnictwo AGH
    Tematy:
    archeoastronomia
    kopce prehistoryczne Krakowa
    wschód Księżyca
    wschód Słońca
    archeoastronomy
    Cracow's prehistorical mounds
    moonrise
    sunrise
    Opis:
    W artykule podaje się argumenty uzasadniające tezę, że położenie kopców: Krakusa, Wandy i Kraka nie jest przypadkowe, lecz jest ściśle związane z wyróżnionym kierunkiem wschodu (zachodu) Księżyca oraz Słońca. Linia określona przez kopiec Wandy i kopiec Kraka wyznacza maksymalny południowy azymut wschodu Księżyca, zaś zwrot przeciwny tej linii wyznacza maksymalny północny azymut zachodu Księżyca. Ponadto linia ta jest równoległa do linii przechodzącej przez środek Wzgórza Wawelskiego i kopiec Krakusa. Zaś linia wyznaczona przez kopiec Krakusa i kopiec Wandy wyznacza dwie daty wschodu Słońca i dwie daty jego zachodu. Podobne daty określone są przez wschody i zachody Słońca na linii wyznaczonej przez kopce Krakusa i Kraka. Daty te dzielą rok na cztery - w przybliżeniu - równe części. Wypadają one w połowie okresu między przesileniami i momentami równonocy i są zgodne z datami świąt celtyckich.
    The arguments that positions of the mounds: Krakus, Wanda and Krak are not random, but are strictly connected with particular directions of moonrise (moonset) and sunrise (sunset) are presented. The line determined by mound Wanda and mound Krak point out major standstill southern moonrise, and opposite direction gives major standstill northern moonset. Moreover, that line is parallel to the line Wawel Hill - mound Krakus. It also has been proved that direction given by mounds Krakus and Wanda (and also Krakus and Krak) determine two dates of sunrise and two dates of sunset. The above dates divide the year into four parts. That four days of the year are roughly midway between the solstices and equinoxes and they are strictly connected with Celtic holidays.
    Źródło:
    Geodezja / Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie; 2006, 12, 2/1; 209-220
    1234-6608
    Pojawia się w:
    Geodezja / Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wyniki inwentaryzacji i badań nieinwazyjnych kopców ziemnych na stanowiskach Bochnia 120 i Łapczyca 90 w kontekście problemu występowania kurhanów na lessach wielicko-bocheńskich
    Results of inventory taking and non-invasive studies of earth mounds in Bochnia 120 and Łapczyca 90 sites in the context of occurrence of burial mounds in the Wieliczka and Bochnia loess
    Autorzy:
    Fraś, Jarosław M.
    Materna, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1371722.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka
    Tematy:
    kopce
    cmentarzyska kurhanowe
    Wieliczka
    Bochnia
    badania
    nieinwazyjne
    LiDAR
    kurhany
    tumuli
    mounds
    mound cemeteries
    non-invasive research
    Opis:
    W pierwszej części artykułu została przedstawiona historia badań w szczególności nad kopcami i cmentarzyskami kurhanowymi na obszarze Pogórza Wielickiego i Wiśnickiego wraz z przylegającymi do nich od północy: Przedgórzem Krakowskim i Bocheńskim. Następnie poruszono zagadnienia nowych odkryć na terenach rozległych kompleksów leśnych związanych z możliwością wykorzystania nowoczesnych technologii. Dotyczy to przede wszystkim udostępnienia danych LiDAR (ang. Light Detection and Ranging). Szerzej omówione zostały domniemane cmentarzyska kurhanowe w Bochni-Kolanowie, stan. 120 i Łapczycy, stan. 90. Stworzony został dla nich Numeryczny Model Terenu, a następnie przeprowadzono badania geomagnetyczne oraz gleboznawcze. W wyniku prospekcji terenowych oraz wspomnianych badań zidentyfikowano 14 możliwych kopców na stanowisku 120 w Bochni-Kolanowie i 35 na stanowisku 90 w Łapczycy. Poczynione prace mają charakter przygotowawczy przed planowanymi badaniami wykopaliskowymi mającymi potwierdzić chronologię odkrytych stanowisk.
    In the first part of the paper, the authors present the history of studies, in particular on mounds and mound cemeteries in the area of the Wieliczka and Wiśnicz Foothills and areas adjoining them in the north, namely the Cracow and Bochnia Foothills. Subsequently, the authors tackle new discoveries in the area of vast forest complexes, related to the possibility of using modern technologies. In particular, this refers to the making of LiDAR (Light Detection and Ranging) data available. Presumed mound cemeteries in Bochnia-Kolanów, site No. 120 and in Łapczyca, site No. 90, were discussed in detail. A Digital Elevation Model (DEM) was generated for them, and subsequently, geo-magnetic and soil survey studies were carried out. As a result of field surveys and the above-listed studies, fourteen possible mounds were identified at site No. 120 in Bochnia-Kolanów and thirty-five at site No. 90 in Łapczyca. The performed work is preparatory with respect to the planned excavation studies which are meant to confirm the chronology of the discovered sites.
    Źródło:
    Studia i Materiały do Dziejów Żup Solnych w Polsce; 2020, 34; 236-297
    0137-530X
    Pojawia się w:
    Studia i Materiały do Dziejów Żup Solnych w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowe materiały kultury wielbarskiej z Pojezierza Iławskiego – Jawty Wielkie, pow. iławski
    New materials of the Wielbark Culture in the Iława Lakeland - Jawty Wielkie, Iława County
    Autorzy:
    Baczewski, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2048962.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-20
    Wydawca:
    Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie
    Tematy:
    kultura wielbarska
    okres wpływów rzymskich
    znaleziska luźne
    kurhany
    Wielbark Culture
    Roman Period
    stray finds
    burial mounds
    Opis:
    Stanowisko w Jawtach Wielkich zostało zlokalizowane w maju 2015 roku po przekazaniu informacji przez lokalnego mieszkańca do stowarzyszenia miłośników historii. Po przeprowadzeniu poszukiwań we wskazanym miejscu odnaleziono zabytki archeologiczne. Przekazany do Muzeum Warmii i Mazur zbiór liczył 51 przedmiotów wykonanych głównie ze stopu miedzi. Jedynym wyjątkiem była żelazna brzytwa. W skład zbioru wchodzi ponadto: 25 zapinek, 11 bransolet, 5 sprzączek, 2 okucia końca pasa oraz ostroga. Pozostałą część materiału stanowią przedmioty, które ze względu na stan lub fragmentaryczność zachowania nie mogą być jednoznacznie zinterpretowane. Zabytki zostały podjęte z niewielkiej głębokości, maksymalnie dochodzącej do kilkunastu centymetrów. Niektóre z nich noszą ślady przepalenia. Widoczne na powierzchni przedmiotów są również ślady intensywnie czarnej ziemi oraz węgli. Opisywane stanowisko należy łączyć z ludnością kultury wielbarskiej. Wskazuje na to spektrum pozyskanych zabytków, które wykonane są w zdecydowanej większości ze stopów miedzi i stanowią głównie ozdoby. Zabytki datowane są od okresu wpływów rzymskich do okresu wędrówek ludów. W tym czasie obszar Pojezierza Iławskiego zajęty był przez ludność wskazanego ugrupowania kulturowego. Stanowisko było wykorzystywane jako nekropola. Świadczyć o tym mogą, wspomniane wyżej, ślady spalenizny oraz pozostałości węgli na zabytkach. W tym aspekcie interesująca wydaje się także obecność w północnej części stanowiska grupy niewielkich wzniesień o dosyć regularnej, okrągłej podstawie, które swoim kształtem i wielkością mogą przypominać nasypy kurhanowe. Najstarszym zabytkiem w zbiorze jest fibula A.III.53 będąca wyznacznikiem fazy B1b. Zapinki tego typu do tej pory nie były znane z terenów Pojezierza Iławskiego, które jest częścią tzw. strefy D osadnictwa ludności kultury wielbarskiej. Według ustaleń R. Wołągiewicza obszar ten miał zostać zasiedlony w fazie B2b, jednak na podstawie wspomnianej zapinki oczkowatej serii głównej, a także niedawno opublikowanych odkryć z Bajd, Przezmarka i Zawady, wydaje się prawdopodobne, że sporadyczna penetracja tych ziem przez ludność kultury wielbarskiej zaczęła się wcześniej, w fazie B1. Na podstawie całego zbioru zabytków można również stwierdzić, że cmentarzysko było nieprzerwanie użytkowane do wczesnego okresu wędrówek ludów. Najmłodszym przedmiotem w kolekcji jest dziobowate okucie końca pasa. Interesująco przedstawia się kwestia nasypów ziemnych o okrągłych podstawach położonych na terenie, na którym zostały odkryte zabytki. Należy rozstrzygnąć czy grupa wspomnianych obiektów jest formą naturalną czy pochodzenia antropogenicznego. Przy przyjęciu drugiego założenia pojawia się również problem ustalenia bezpośredniej atrybucji kulturowej. Analiza wykazała, że konstrukcje te najbardziej przypominają kurhany znane z cmentarzysk wielbarskich. Nie można jednak wykluczyć, że konstrukcje te zostały wzniesione przez starsze kultury archeologiczne – grupę warmińsko-mazurską kultury łużyckiej lub kulturę kurhanów zachodniobałtyjskich. Rozstrzygnięcie tego problemu mogą przynieść wyłączne weryfikacyjne badania wykopaliskowe.
    The site at Jawty Wielkie, located in the Iława Lakeland in northern Poland (Fig. 1), was discovered in May 2015. A search carried out with the use of metal detectors yielded 50 copper-alloy artefacts (including 25 brooches, 11 bracelets, five belt buckles, two strap-ends and a spur) and an iron razor (Figs. 4–9). The finds were transferred to the collection of the Museum of Warmia and Masuria in Olsztyn. Some of the artefacts bear traces of burning; on several objects, traces of intensely black earth and charcoal have been preserved. These traces, as well as the structure of the discovered artefact assemblage, indicate that the site was used as a cemetery. The vast majority of the artefacts date to the Roman Period and the early phase of the Migration Period. At that time, the area of the Iława Lakeland belonged to the so-called zone D of the Wielbark Culture settlement. The oldest confidently dated artefact is a fibula of type A.III.53 (Fig. 4:1), which is a marker of phase B1b. What is interesting is that, until now, no brooches of this type were known from the area in question. Zone D was thought to not have been settled until stage B2b, however, the aforementioned brooch as well as the recently published, similarly dated finds from Bajdy, Przezmark and Zawada (A. Cieśliński 2020) indicate that the penetration of the Iława Lakeland by the people of the Wielbark Culture began earlier, in stage B1. The youngest artefact in the assemblage is a beak-shaped strap-end (Fig. 6:32), indicating that the cemetery was (continuously?) used until the early phase of the Migration Period. While the iron razor has analogies in the material of the Oksywie Culture from the Late Pre-Roman Period, no sites of this culture are known from the vicinity of Jawty Wielkie. In the northern part of the site, there is a group of small hills with a fairly regular, round bases, which resemble barrow mounds in shape and size (Fig. 10). Although the characteristics of these “tumuli” indicate that they are most similar to the mounds known from Wielbark culture cemeteries, it cannot be ruled out that they were built earlier – in the later phases of the Bronze Age or in the Early Iron Age. It is only possible to reject their later, early medieval provenance. The issue can only be resolved via archaeological excavations.
    Źródło:
    Wiadomości Archeologiczne; 2021, LXXII, 72; 179-193
    0043-5082
    Pojawia się w:
    Wiadomości Archeologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kopce Kościuszki – wyjątkowa forma upamiętnienia postaci Naczelnika na terenie Polski
    Kościuszko Mounds – a unique form of commemorating the figure of the Chief in Poland
    Autorzy:
    Hoffman, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2027986.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Centralna Biblioteka Wojskowa im Marszałka Józefa Piłsudskiego
    Tematy:
    kopce
    Tadeusz Kościuszko
    formy pamięci zbiorowej
    Powstanie Kościuszkowskie 1794 r.
    mounds
    forms of collective memory
    Kościuszko Uprising 1794
    Opis:
    Budowanie tumulusów, zwanych też kopcami, to wyjątkowa forma upamiętniania wybitnych osób zmarłych czy utrwalania w zbiorowej pamięci narodu ważnego wydarzenia historycznego. Przedmiotem niniejszego artykułu są kopce-pomniki, które powstały dla uczczenia bohatera narodowego Tadeusza Kościuszki, przywódcy insurekcji 1794 roku. Autorka opisuje poświęcone gen. Kościuszce kopce zakładane w Polsce i poza jej granicami, zniszczone i te nadal istniejące, powstałe podczas zaborów oraz za czasów II Rzeczypospolitej. Są lub były one ważnymi miejscami budzenia patriotyzmu w lokalnych społecznościach. Powstaniu ich wszystkich przyświecał ten sam cel: uhonorowanie postaci generała oraz utrwalenie jego dokonań w pamięci zbiorowej.
    Building of tumuli, also called mounds, is a unique form of commemorating the outstanding dead or preserving in the collective memory of the nation an important historical event. The subject of the article are mounds-monuments that were erected to commemorate the national hero Tadeusz Kościuszko, the leader of the uprising of 1794.The article describes mounds dedicated to General Kościuszko, created in the country and abroad, destroyed and those existing today, built in the period of partitions and in the times of the Second Polish Republic. They were or still are important places to awaken patriotism in local communities. They all has got the same goal: to honor the General and preserve his achievements in the collective memory.
    Źródło:
    Studia i Materiały Centralnej Biblioteki Wojskowej; 2021, 1(15); 69-79
    2354-0435
    2719-8618
    Pojawia się w:
    Studia i Materiały Centralnej Biblioteki Wojskowej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Półwysep Szyja w Bninie – świadek historii
    Peninsula Szyja in Bnin – A Witness to History
    Autorzy:
    Kóčka-Krenz, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/16538565.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Biblioteka Kórnicka PAN
    Tematy:
    Bnin
    Wielkopolska
    Lusatian culture
    Middle Ages
    defensive settlements
    dwellings on mounds
    kultura łużycka
    średniowiecze
    osadnictwo grodowe
    siedziby na kopcach
    Opis:
    Półwysep wcinający się w wody Jeziora Bnińskiego (nazwany przez archeologów „Szyją”) był miejscem trzykrotnie zajętym pod dłużej trwające osadnictwo. Na przełomie epoki brązu i wczesnej epoki żelaza w jego południowej części (stanowiącej wówczas przybrzeżną wyspę) ludność kultury łużyckiej użytkowała naturalnie obronną osadę. Drugi okres intensywnego zasiedlenia półwyspu przypadł na lata 40. X wieku, kiedy został tam zbudowany solidnie ufortyfikowany gród wczesnopiastowski, użytkowany (ze 160-letnią przerwą) do początków XIII wieku. W połowie XIII wieku u nasady półwyspu została zbudowana siedziba na kopcu, stanowiąca rezydencję kasztelanów do czasu lokacji Bnina na prawie magdeburskim między 1386 a 1395 rokiem.
    The peninsula projecting into Lake Bnińskie (and called Szyja by archaeologists) was the site of a long-standing settlement three times. At the turn of the Bronze Age and the early Iron Age, people of the Lusatian culture used the natural defensive settlement in its southern part (which at the time was an inshore island). The second period of intensive settlement of the peninsula was the 940s, when a strongly fortified early Piast stronghold was erected – it was used (with a break of 160 years) until the beginnings of the 13th c. In the mid-13th c., a dwelling on a mound was erected at the base of the peninsula to become home to castellans until Bnin was granted a municipal charter based on the Magdeburg rights between 1386 and 1395.
    Źródło:
    Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej; 2021, 38; 9-19
    0551-3790
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Biblioteki Kórnickiej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przyczynek do badań nad początkiem Cerkwi na Zachodzie Rusi
    Contributions to the Study of the Beginnings of the Orthodox Church in Western Rus’
    Autorzy:
    Liwoch, Radosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/420243.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    Ruś Kijowska
    chrześcijaństwo
    drużyna książęca
    kurhany
    obol zmarłych
    krzyże
    Kievan Rus’
    Christianity
    princely retinue (druzhina)
    burial mounds
    obolus of the dead
    crosses
    Opis:
    W 1882 r. T. Ziemięcki przeprowadził w Podhorcach (obwód lwowski, Ukraina) badania wykopaliskowe dwóch sąsiadujących ze sobą kurhanów, które nazwał wielką mogiłą bliźniaczą nr 1 i nr 2. W mogile nr 1 odkrył bogato wyposażony pochówek podwójny (zapewne małżeński), w którym znajdowały się dwa identyczne srebrne krzyżyki. Krzyże te należą do typu nazywanego skandynawskim (wariant B.1 typu 1.4.3 wg J. Staeckera). W mogile nr 2 znalazł szkielet mężczyzny, którego pochowano z wyposażeniem, w tym z dwoma krzyżami. Większy (zaginiony) był brązowym enkolpionem z wyobrażeniem Ukrzyżowania i Matki Boskiej Oranty, który znajduje analogie w krajach naddunajskich. Mniejszy jest srebrnym krzyżykiem w formie krzyża św. Piotra. W ustach zmarłych pochowanych w obu kurhanach znajdowały się drobne przedmioty złote, które interpretować należy jako lokalny wariant zwyczaju obola zmarłych. Oba groby są częścią nekropoli z pochówkami drużynnymi. Datować je trzeba na koniec X - 1. połowę XI w. Przedstawiane obiekty są najstarszymi niebudzącymi wątpliwości chronologicznych i interpretacyjnych śladami obecności schrystianizowanych (grecka wersja chrześcijaństwa) elit nad górnymi Bugiem i Dniestrem. Zmarli nie będąc duchownymi, byli jednak przedstawicielami nowej oficjalnej religii wśród słowiańskiej ludności, której nawracanie dopiero się rozpoczynało. Wydaje się zatem, że ich obecność w Podhorcach uznać można za początek Cerkwi w zachodniej części niegdysiejszej Rusi Kijowskiej.
    In 1882 T. Ziemięcki conducted in Pìdgìrcì (Lviv district, Ukraine) a research excavation of two neighboring burial mounds which he called the Great Twin Barrows No. 1 and No. 2. In barrow No., he discovered on richly furnished double burial (probably of a married couple) where he found two identical silver crosses. The crosses belong to the so called Scandinavian type (variant B.1 type 1.4.3 acc. J. Staecker). In barrow No. 2, he found a skeleton of a male buried with furnishings, including two crosses. The bigger one (lost) was a bronze encolpion depicting the Crucifixion and the Virgin Orans, which can find analogies in the Danube countries. The smaller one is a silver St. Peter’s cross. In the mouths of the corpses found in both barrows there were tiny gold objects which could be interpreted as a local variation of the obolus of the dead custom. Both graves are a part of necropolis with druzhina burials. They date back to the end of the 10th century or the first half of the 11th century. The objects presented here are the earliest evidence to confirm the presence of a Christianized (Greek version of Christianity) elite in the region of the Upper Bug and Upper Dniester, which is not burdened with chronological or interpretative reservation. The deceased were not members of the clergy but, nevertheless, representatives of the new official religion in a pagan Slavic population whose conversion had barely begun. It seems, therefore, that their presence in Pìdgìrcì can be considered the beginning of the Orthodox Church in the western part of the former Kievan Rus’.
    Źródło:
    ELPIS; 2014, 16; 169-172
    1508-7719
    Pojawia się w:
    ELPIS
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Rotunda na Kopcu Krakusa?
    Rotunda on the Krakus Mound?
    Autorzy:
    Słupecki, Leszek P.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1023718.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-15
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Cracow
    Krakus mound
    great burial mounds
    Vistulanians
    Romanesque rotonda
    engravings
    Matthäus Merian the Younger
    Eric Dahlbergh
    Nin
    triconchos
    Sv. Nikola’s chuch
    Opis:
    The paper focuses on the question of a mysterious building on the top of Krakus burial mound (Cracow, Poland) which was documented on some engravings from the late 16th and 17th century presenting panoramas of the city of Cracow (Matthäus Merian, 1617; and Eric Dahlberg, 1655). On the Swedish map from 1702 the top of the mound is already empty. The hypothesis is that probably a small Romanesque rotunda stood there. The facility established over a big burial mound resembles the case of St. Nicholas (Sv. Nikola) church in Nin (Croatia) which is an early Romanesque rotunda (triconchos)  rom ca. 1100 AD which stands till today on the top of a prehistoric mound. In Cracow excavation done on Krakus mound in 30ties eventually revealed a negative of destroyed foundations od the rotunda, which remained uninterpreted.
    Źródło:
    Folia Praehistorica Posnaniensia; 2020, 25; 291-313
    0239-8524
    2450-5846
    Pojawia się w:
    Folia Praehistorica Posnaniensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wykorzystanie metody litologicznej do weryfikacji rezultatów nieinwazyjnych badań kurhanów z epoki brązu na pograniczu śląsko-wielkopolskim (Las Krotoszyn, Wielkopolska)
    Use of the lithological method in verifying results of non-invasive surveys of the Bronze Age barrow mounds on the Silesia and Wielkopolska borderland (Krotoszyn Forest, Wielkopolska)
    Autorzy:
    Hildebrandt-Radke, Iwona
    Mateusz, Stróżyk
    Czebreszuk, Janusz
    Jaeger, Mateusz
    Pospieszny, Łukasz
    Cwaliński, Mateusz
    Niebieszczański, Jakub
    Rotnicka, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/578286.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Łódzkie Towarzystwo Naukowe
    Tematy:
    kurhany
    lotniczy skaning laserowy (ALS)
    prospekcja magnetometryczna
    metoda litologiczna
    epoka brązu
    Las Krotoszyn
    barrow mounds
    Airborne Laser Scanning (ALS)
    magnetometry prospection
    lithological methods
    Bronze Age
    Krotoszyn Forest
    Opis:
    Upowszechnienie się w archeologii metod nieinwazyjnych umożliwiło w znacznie większej skali badania obszarów leśnych. W badaniach cmentarzysk kurhanowych położonych na Wale Krotoszyńskim (Las Krotoszyn), w celu rozpoznania morfometrycznego cmentarzyska kurhanowego i identyfikacji kopców, które weryfikowano dodatkowo w terenie, zastosowano metody lotniczego skaningu laserowego do wykonania numerycznego modelu terenu. Wykonanie prospekcji magnetometrycznej, na podstawie oceny zróżnicowania anomalii magnetycznych, dało możliwość uchwycenia złożonej struktury wewnętrznej badanych kurhanów. Wyniki magnetometrii weryfikowane były poprzez odwierty geologiczne w miejscach występowania anomalii magnetycznych w obrębie kurhanu, a pobrany z nich materiał poddano badaniom litologicznym oraz analizie podatności magnetycznej.
    The spread of non-invasive methods in archaeology made it possible to study forest areas. In the study of barrow cemeteries located on the Krotoszyn Ridge (Krotoszyn Forest), aerial laser scanning methods were used to implement a numerical terrain model for morphometric recognition and identification of burial mounds, which were additionally verified in the field. Magnetometric prospection made it possible to study the complex internal structure of the studied mounds on the basis of the diversity of magnetic anomalies. The verification of the geomagnetic surveys was based on geological drillings in the places with the largest magnetic anomalies within the burial mounds; the material collected from them was subjected to lithological tests and analysis of magnetic susceptibility.
    Źródło:
    Acta Geographica Lodziensia; 2018, 107; 73-92
    0065-1249
    Pojawia się w:
    Acta Geographica Lodziensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Współczesne głębokomorskie budowle węglanowe - nieznany świat podmorskich oaz
    Modern deep-water carbonate buildups - the unknown world of submarine oases.
    Autorzy:
    Jakubowicz, M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2074947.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
    Tematy:
    węglany
    budowle węglanowe
    kominy hydrotermalne
    wysięki węglowodorów
    głębokomorskie rafy koralowe
    kopiec
    cementacja węglanu
    carbonates
    carbonate buildups
    hydrothermal vents
    hydrocarbon seeps
    deep-water coral reefs
    mud mounds
    authigenic carbonate cementation
    Opis:
    Deep-marine carbonate buildups constitute one of the most spectacular and enigmatic features found on modern seafloors. Despite some characteristics shared by all the deep-marine carbonate buildups, they represent, in fact, several distinct types, which differ in terms of their geneses, as well as sedimentary, biotic and geochemical features. These structures can be roughly divided into hydrocarbon seep limestones, carbonate-built hydrothermal vents and deep-water coral reefs. The former group include carbonate concretions, lenses, mud mounds and mud volcanoes forming as a result of decrease in alkalinity, caused by an activity of methane-oxidizing microbes. The rare examples of hydrothermal-derived limestone columns, in turn, grow in response to mixing of ambient, cold seawater and warm, Ca2+-rich fluids originating from peridotite massifs. In contrast, growth of the deep-water coral reefs appears to be stimulated largely by hydrological and bathymetric constraints, whereas a potential input of fluid seepage is rather of subordinate importance in diagenetic lithification of these structures. Surprisingly, studies on deep-water carbonates may turn out to be relevant also for understanding the shallow-water carbonate factories, providing evidence, that abiotic factors are more important in marine limestone precipitation than previously thought.
    Źródło:
    Przegląd Geologiczny; 2012, 60, 6; 325-332
    0033-2151
    Pojawia się w:
    Przegląd Geologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies