Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "British Cinema" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    „Heritage is Dead! Long Live Heritage!” Kino brytyjskie w obliczu kryzysu politycznego
    “Heritage is dead! Long live heritage!” British Cinema in the Face of a Political Crisis
    Autorzy:
    Korczarowska, Natasza
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340612.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Kino brytyjskie
    British Cinema
    Opis:
    Kryzysy polityczne prowokują do stawiania pytań o przeszłość i ufundowaną na niej tożsamość. Niepewne jutro kieruje nas ku historii, w której próbujemy znaleźć potwierdzenie naszego stabilnego (narodowego) „my”. To, kim jesteśmy, wyrasta z nostalgii za przeszłością – pod warunkiem jednak, że owa przeszłość powraca w formie narracji kompensacyjnych. Zrealizowane na Wyspach po 2016 r. dzieła potwierdzają tezę Pierre’a Sorlin, że filmy historyczne dostarczają wiedzy wyłącznie na temat okresu, w którym powstały. Manifestuje się w nich zainteresowanie tymi momentami historii, które okazały się znaczące dla losów nie tylko Wielkiej Brytanii, lecz także całej Europy. Strategie realizowane przez  kino „po Brexicie” przywołują w pamięci ideologiczne spory z epoki rządów Margaret Thatcher skoncentrowane wokół  heritage cinema. Ale czy międzynarodowe sukcesy brytyjskich „filmów o przeszłości” (Dunkierka, Czas mroku, Faworyta) pozwalają spojrzeć na Brexit jak na „pożyteczną katastrofę” i przywołać głoszone w okresie thatcheryzmu hasło Brytyjczycy nadchodzą (lub Up your bum)?  
    Political crises provoke questions about the past and the identity founded on it. The uncertain tomorrow directs us towards a history in which we try to find confirmation of our stable (national) “we”. Who we are is growing out of nostalgia for the past – provided, however, that this past returns in the form of compensation narratives. Pierre Sorlin’s thesis that historical films provide knowledge only about the period in which they were made is confirmed by films made on the British isles following 2016. They are manifested in the interest of these moments of history, which proved to be significant for the fate of not only Britain, but also all of Europe. Strategies implemented by the cinema “after Brexit” remind us of ideological discussion from Margaret Thatcher era focused around “heritage cinema”. But do the international successes of the British “films about the past” (Dunkirk, Twilight Time, Favorite) allow us to look at Brexit as a “useful catastrophe” and recall the slogan of the Thatcher era The British are coming (or Up your bum)?
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2019, 105-106; 84-100
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Mike Leigh po raz pierwszy
    Mike Leigh for the First Time
    Autorzy:
    Pitrus, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341206.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Mike Leigh
    Artur Piskorz
    kino brytyjskie
    British cinema
    Opis:
    Recenzja książki Artura Piskorza Kino organiczne Mike’a Leigh (2016). Jak podkreśla Pitrus, publikacja Piskorza jest pierwszą na polskim rynku pracą poświęconą dokonaniom tego brytyjskiego reżysera. Nie jest to jednak kompletna monografia twórcy, bowiem Piskorz ujmuje dokonania bohatera swojej pracy w sposób aspektowy, chcąc nieco zawęzić perspektywę i uczynić tom łatwiejszym w lekturze, ale także zapewne dążąc do samookreślenia przyjętej perspektywy badawczej. Pitrus zwraca uwagę, że Artur Piskorz jest nie tylko kulturoznawcą spoglądającym na kino, ale także anglistą zainteresowanym kulturą Wielkiej Brytanii, w tym również samym jej językiem, co także znalazło odzwierciedlenie w tej publikacji. Recenzent omawia budowę książki i jej najważniejsze założenia metodologiczne, wskazuje jej ewidentne zalety, ale także pewne braki, zaś w zakończeniu pozwala sobie na sugestię, że z autorem Kina organicznego należy dyskutować i upominać się o uwzględnienie innych perspektyw interpretacyjnych, choć jego publikacji nie można odmówić spójności.
    Review of Artur Piskorz’s book Kino organiczne Mike’a Leigh [Mike Leigh’s Organic Cinema] (2016). As Pitrus emphasizes, Piskorz’s publication is the first work on the Polish market devoted to the achievements of this British director. However, this is not a complete monograph on the director, because Piskorz captures the achievements of the protagonist of his work only in a certain aspect, in order to narrow down the perspective and make the volume easier to read, but also probably striving to define the adopted research perspective. Pitrus points out that Artur Piskorz is not only a culture studies specialist looking at the cinema, but also an English philologist interested in the culture of Great Britain, including its language, which is also reflected in this publication. The reviewer discusses the construction of the book and its most important methodological assumptions, indicates its stronger points, but also some shortcomings, and in the end allows himself to suggest that one should question the author of Organic Cinema strategy and demand that he takes into account other interpretative perspectives, although his publication cannot be denied consistency.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 100; 253-257
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Smak miodu. Shelagh Delaney, Morrissey i niemożliwe sprzężenie zwrotne
    Taste of Honey: Shelagh Delaney, Morrissey and the Impossible Feedback
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342079.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    kino brytyjskie
    The Smiths
    Shelagh Delaney
    Morrissey
    British cinema
    Opis:
    Morrissey, brytyjski muzyk, w latach 80. lider i wokalista legendarnej grupy The Smiths, jedna z najbłyskotliwszych figur popkultury, niezwykły erudyta, swoją twórczość nasycał odwołaniami do tradycji literatury czy kina. W tekstach piosenek The Smiths można znaleźć mnóstwo cytatów z filmów czy literatury, na okładkach płyt zespołu pojawiały się zdjęcia aktorów, pisarzy, dramaturgów. Jedną z największych fascynacji Morrisseya, do czego przyznawał się w wielu wywiadach, była Shelagh Delaney, dramatopisarka brytyjska, która w 1958 r., w wieku 18 lat, zadebiutowała dramatem Smak miodu, sztuką jak na tamte czasy bardzo odważną pod względem i formalnym, i obyczajowym. Delaney wpisała się tym samym w nurt nowofalowy w brytyjskiej kulturze, przyczyniła się do rewolucji w brytyjskim teatrze zaangażowanym, ale też wzbudziła ogromne kontrowersje, zwłaszcza w rodzinnym mieście Salford. Tekst Kosińskiej jest próbą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób fascynacja postawą twórczą i ideową Delaney przejawiała się w twórczości Morrisseya i jak te dwie postacie stały się częścią jednego uniwersum kulturowego.
    Morrissey, a British musician, in the 1980s the leader and vocalist of the legendary group The Smiths, one of the most spectacular figures of pop culture, a remarkable erudite, saturated his work with references to literature or cinema. In the lyrics of The Smiths one can find plenty of quotes from movies or literature, their record sleeves often included photographs of actors, writers and playwrights. Morrissey was fascinated by Shelagh Delaney, a British playwright who in 1958 made a debut, at the age of 19, with A Taste of Honey, a play that was incredibly bold, both in the formal aspect and in regard to traditional British mores. Thus Delaney became a part of the new wave of the British culture, and contributed to the revolution in British engaged theatre, but also caused much controversy, especially in her home town of Salford. Kosińska’s article is an attempt at an- swering the question of how the fascination with the creative and ideological attitude of Delaney manifested itself in the work of Morrissey and how these two characters have become part of one cultural universe.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 91; 20-31
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Filmowe obrazy androgynii – androgyniczność obrazu filmowego
    Film Images of Androgyny – Androgyny of Film Image
    Autorzy:
    Kwiatkowska, Paulina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31342087.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Karolina Kosińska
    androgynia
    kino brytyjskie
    płeć
    androgyny
    British cinema
    gender
    Opis:
    Książka Karoliny Kosińskiej Androgyn. Tożsamość, tęsknota, pragnienie. Postać androgyniczna w brytyjskiej kulturze popularnej i filmie lat 70. (2014), poświęcona figurze androgyna w kulturze brytyjskiej lat 70., jest fascynującą próbą zbadania nie tylko konkretnego zjawiska z historii kultury i filmu, ale także samych wyobrażeń związanych z androgynią. Autorka książki w centrum swoich rozważań stawia trzy filmy: Performance (1970) Donalda Cammella i Nicolasa Roega, Człowiek, który spadł na Ziemię (1976) Nicolasa Roega oraz The Rocky Horror Picture Show (1975) Jima Sharmana. Ich wnikliwa, pełna odwołań i kontekstów analiza jest również pretekstem do niezwykle inspirującej refleksji nad ambiwalentną i niestabilną kategorią androgynii. W ujęciu Kosińskiej androgyn przestaje być tylko jednym z wielu motywów powracających w kulturze na przestrzeni wieków i staje się sposobem zakwestionowania samych fundamentów kultury zachodniej opartej na przekonaniu o nieprzekraczalności podstawowych dychotomii: kobieta – mężczyzna, powierzchnia – głębia, margines – centrum.
    A book review of Karolina Kosińska’s Androgyn. Tożsamość, tęsknota, pragnienie. Postać androgyniczna w brytyjskiej kulturze popularnej i filmie lat 70. [The androgyne. Identity, longing and desire. The androgynous figure in British pop culture and film of the 1970s] (2014). The book is a fascinating attempt at examining not only a specific phenomenon in the context of history of culture and film, but also misconceptions associated with androgyny. The author of the book focuses on the analysis of four films: Performance (1970) by Donald Cammell and Nicolas Roeg, The Man Who Fell to Earth (1976) by Nicolas Roeg, Jim Sharman’s The Rocky Horror Picture Show (1975) and Velvet Goldmine (1998) by Todd Haynes. The insightful analysis, full of references and contexts, is also an excuse for an incredibly inspiring reflection on the ambivalent and unstable category of androgyny. According to Kosińska androgyne ceases to be just one of many recurring themes in culture over the centuries and becomes a way of challenging the very foundations of Western culture based on the conviction that basic dichotomies female – male, surface – depth, margin – center, are insurmountable.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2015, 91; 221-226
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polscy aktorzy emigranci w powojennym filmie brytyjskim (do 1989 r.)
    Polish Immigrant Actors in British Postwar Films (up to 1989)
    Autorzy:
    Patek, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32084579.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    aktorzy emigranci
    kino brytyjskie
    kino powojenne
    immigrant actors
    British cinema
    postwar cinema
    Opis:
    Po II wojnie światowej w Wielkiej Brytanii znalazło się wielu polskich aktorów. W następnych latach, z różnych powodów (politycznych lub ekonomicznych), przybywali kolejni. Wielu podjęło wysiłek pozostania w zawodzie w nowym środowisku. Udało się to nielicznym. Na przeszkodzie stały: bariera językowa, wschodnioeuropejski akcent, brak znajomości miejscowych realiów i układów. W filmie Polacy pojawiali się najczęściej na drugim, trzecim planie i w epizodach. Zazwyczaj obsadzano ich w rolach cudzoziemców, głównie z Europy Wschodniej. Kilku artystów zdobyło jednak uznanie i regularnie pojawiali się w filmie i telewizji. Byli wśród nich m.in.: Władysław Sheybal, Izabella Teleżyńska, Krzysztof Różycki, Joanna Kańska, Gwidon Borucki. Artykuł jest próbą przybliżenia tego zjawiska.
    After World War II in Britain there were many Polish actors. In the following years, for various reasons (political or economic), even more arrived. Many took the effort to remain in the profession in their new environment. Few were successful. The language barrier, Eastern European accent and lack of connections and understanding of local context stood in the way. In film Poles appeared most often on the second or third plan and in episodes. Usually they were cast as foreigners, especially from Eastern Europe. However a number of artists gained recognition and regularly appeared on film and on TV. Amongst them: Władysław Sheybal, Izabella Teleżyńska, Krzysztof Różycki, Joanna Kańska, Gwidon Borucki. The article brings us closer to their histories.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2016, 95; 97-107
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”, czyli o władzy spojrzenia w brytyjskich filmach realizmu społecznego lat 60. i 80.
    “That Long Shot of Our Town From That Hill”, or about the Authority of the Look in British Social Realism Films of the 1960s and 1980s
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341424.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    filmy zlewu kuchennego
    Mike Leigh
    Alan Clarke
    kino brytyjskie
    kitchen sink cinema
    British cinema
    Opis:
    W 1984 r. Andrew Higson opublikował artykuł poświęcony przestrzeni, pejzażowi i spektaklowi w brytyjskich „filmach zlewu kuchennego” (kitchen sink cinema) lat 60. Analizując kwestię władzy spojrzenia w kontekście klasowości, Higson wskazał na pewien bardzo wyrazisty i emblematyczny typ ujęcia, które uporczywie powraca w tych niemal wszystkich nowofalowych filmach: „długie ujęcie naszego miasta z tamtego wzgórza”. Ten rodzaj ujęcia – ukazującego postaci spoglądające na swe miasto z pobliskiego wzgórza – wydaje się dość kontrowersyjny w kategoriach klasowych, jako że problematyzuje kwestię tego, kto spogląda na kogo, a zatem – kto jest kreatorem obrazu postaci i ich świata. Czy władza spojrzenia przynależy do postaci z klasy robotniczej, czy może do twórców filmowych (i najprawdopodobniej widzów) z klasy średniej? Kosińska kwestionuje ustalenia Higsona, proponując swój własny punkt widzenia i poddając analizie paralelne „długie ujęcia naszego miasta z tamtego wzgórza” z filmów Mike’a Leigh oraz Alana Clarke’a z lat 80.
    In 1984 Andrew Higson published an article concerning space, landscape and spectacle in British ‘Kitchen Sink’ cinema of the 1960s. Discussing the matter of authority of the look in the context of class, Higson singled out one very expressive and emblematic shot, insistently recurring in almost all these New Wave films: That Long Shot of Our Town from that Hill. This kind of shot - showing characters looking at their town from the nearby hill - seems to be rather controversial in class terms as it problematizes the question of who is looking at whom and, therefore, who is creating the image of the characters and their world. Does the authority of the look belong to the working class characters, or to the middle class filmmakers (and, most likely, viewers)? Kosińska questions Higson’s views by offering her own standpoint and analysing parallel Long Shots of Our Town from that Hill as expressed in 1980s films by Mike Leigh and Alan Clarke.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 97-98; 181-199
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „To jest twój człowiek – idź z nim”. O zakłóconej identyfikacji w filmach Alana Clarke’a
    “This Is Your Man – Go with Him”: About the Disrupted Identification in the Films of Alan Clarke
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29520545.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Alan Clarke
    Robert Bresson
    identyfikacja
    behawioryzm w kinie
    cielesny odbiór kina
    kino brytyjskie
    identification
    behaviourism in cinema
    bodily perception of cinema
    British cinema
    Opis:
    W późnych filmach Alana Clarke’a – m.in. Made in Britain (1983), Christine (1987), Słoń (Elephant, 1989) – ujawnia się skrystalizowana, dojrzała strategia twórcza reżysera. Określają ją: skrajna redukcja i repetycyjność narracji, podkreślenie kompulsywności działań postaci, skupienie na aspektach behawioralnych przy radykalnym odrzuceniu psychologii. Strategia ta realizuje się przede wszystkim w długich, „chodzonych” ujęciach, a jej efektem jest doświadczenie cielesne, niemal transowe i specyficzna relacja widza z postaciami, a także – w konsekwencji – z samym ciałem filmu. Clarke zmusza oglądającego do nieustannego kontaktu z figurą człowieka obecną na ekranie, a jednocześnie metodycznie pozbawia go możliwości identyfikacji z nią. Autorka tematyzuje tę zakłóconą identyfikację, analizując kolejne filmy reżysera, a także lokując je w kontekście swoiście antycypujących styl Clarke’a Notatek o kinematografie Roberta Bressona oraz koncepcji teoretycznych Jennifer M. Barker dotyczących cielesnego odbioru kina.
    Alan Clarke’s later films – like Made in Britain (1983), Christine (1987), Elephant (1989) – reveal a fully crystalized, mature creative strategy of the director. This strategy is defined by extreme reduction and repetitiveness of the narrative, emphasis on the compulsiveness of the characters’ actions, concentration on behavioural aspects combined with a radical rejection of psychology. It is realized primarily through long “walking” shots, and it results in a corporeal, trans-like experience of the film, in a specific relationship of the viewer with the characters and also, consequently, with the body of the film itself. Clarke forces on the viewer the constant contact with the human figure on the screen, while methodically depriving him or her of the possibility of identification. The author problematizes this disturbed identification by analyzing Alan Clarke’s films and by situating them in the context of Robert Bresson’s Notes on Cinematography, which in a way anticipate Clarke’s style, and also in relation to the theoretical concepts of bodily perception of the cinema developed by Jennifer M. Barker.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2021, 114; 104-124
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Architektura, urbanistyka i wspólnota – „Byker” Sirkki-Liisy Konttinen
    Architecture, Urban Planning and Community – „Byker” by Sirkka-Liisa Konttinen
    Autorzy:
    Kosińska, Karolina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341123.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Sirkka-Liisa Konttinen
    kolektyw Amber
    kino brytyjskie
    realizm społeczny
    architektura
    urbanistyka
    wspólnota
    Amber collective
    British cinema
    social realism
    architecture
    urban planning
    community
    Opis:
    Tekst skupia się na projekcie Byker (1983) Sirkki-Liisy Konttinen – członkini kolektywu Amber z Newcastle dokumentującego życie społeczne środowisk robotniczych w północnej Anglii – który z jednej strony stanowił zapis transformacji osiedla Byker (władze miasta zdecydowały o jego wyburzeniu, a rzędy szeregowców, uznanych za slumsy, miała zastąpić nowoczesna zabudowa autorstwa Ralpha Erskine’a), z drugiej wpisywał się w żywą dyskusję na temat architektury i urbanistyki powojennej Brytanii. Kosińska stara się dowieść, że film Byker, choć nostalgiczny w tonie, jest przede wszystkim – z racji hybrydycznej formy, ale i złożonych chwytów retorycznych – próbą symbolicznego odwrócenia procesu niszczenia i (re)konstrukcji wspólnoty, przywrócenia jej kontroli nad przestrzenią. Autorka wykorzystuje tezy Annabell Honess Roe i teorie przestrzeni jako konstruktu społecznego Henri’ego Lefebvre’a, a wpisując film w kontekst urbanistyczny, sięga też do raportu Petera Malpassa rozbijającego mit sukcesu, jaki towarzyszył przebudowie Byker.
    The article focuses on the project Byker (1983) by Sirkka-Liisa Konttinen, a member of the Amber Collective from Newcastle, documenting social life of the working-class communities in Northern England. On the one hand, the film is a record of the transformation of Byker (the city’s authorities decided to demolish the terraced houses, declaring them as slums, and to replace them with a modern development – blocks of flats designed by Ralph Erskine). On the other, it may be treated as a voice in the lively discussion concerning postwar British architecture and urban planning. Kosińska argues that Byker, although quite nostalgic in tone, is above all – because of its hybrid form and also its complex rhetorical devices – trying to symbolically reverse the process of annihilation, to (re)construct the community, and to give the control over the living space back to this community. Kosińska refers to the arguments of Annabell Honess Roe and to the theory of the space as a social product formulated by Henri Lefebvre. She also places the film in the context of urban planning, using the account written by Peter Malpass that destroys the myth of success that accompanied the redevelopment of Byker.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 86-105
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Narzeczona w tafli lodu, czyli jak kino mawia o nieprzeniknioności uczuć miłosnych ("45 lat" Andrew Haigha)
    Autorzy:
    Pawłowska-Jądrzyk, Brygida
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1186521.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    45 Years
    British cinema
    love dilemmas in film
    internal
    experience in film
    theme of the glass coffin
    the idea of opacity
    the opacity/
    impenetrable of existence
    Andrew Haigh
    Opis:
    The subject of analysis in the article is the 2015 British film 45 Years (dir. Andrew Haigh), which is an adaptation of David Constantine’s novel In Another Country. The film presents an intimate image that, in a subtle way, talks about the complexity of feelings of love, constantly oscillate between the desire for intimate closeness and exclusiveness, and the fear of disappointment (longing for emotional fullness and a sense of failure). Inscribing the problem of the dialectical complexity of the emotional life of a man in the context of old age and transience seems unconventional and, therefore, particularly valuable in this film. An important theme in 45 Years, emphasised by the title itself, is the past; invisible on a daily basis, it lurks under the surface of the present. Its iconic (though only imaginary) representation is connected with the plot of the first, lost fiancée of the hero, whose remains – after half a century – are unexpectedly found on a Swiss glacier. The author of the article argues that the fact that it concerns a young woman’s body (preserved in a transparent substance in a strange coincidence), by virtue of intertextual implications, brings an archetypal element to the essentially prosaic story; this archetypal element has then far-reaching consequences in the symbolic plan of the film. Skilful reference to the fairy-tale motif of the ‘glass coffin’ allowed the British director forportraying in this audio-visual story, which talks about the emotional dramas of two elderly people, an image of these internal experiences that in their intimate subtlety remain impenetrable and inexpressible.
    Źródło:
    Załącznik Kulturoznawczy; 2019, 6; 355-368
    2392-2338
    Pojawia się w:
    Załącznik Kulturoznawczy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies