Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Ura-Sabat, Katarzyna" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Obrzęk Reinkego – rozpoznanie i postępowanie
Reinke’s Edema – diagnosis and management
Autorzy:
Ura-Sabat, Katarzyna
Niebudek-Bogusz, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033357.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Oficyna Wydawnicza Mediton
Tematy:
obrzęk Reinkego (RE)
technika mini-microflap
zaburzenia głosu
Opis:
Reinke oedema (RE), belonging to the group of benign vocal fold masses (BVFM), constitutes 6-10% of all non-malignant pathologies within larynx. Among etiological reasons smoking cigarattes plays the most crucial role, and the disease is more common in women. Edematous lesions are observed in Reinke’s space along the entire length of both vocal folds. Hoarseness, lowering of pitch and reduced dynamic range of voice are characteristic symptoms. Diagnosis is usually made on the basis of a routine laryngological exam with indirect laryngoscopy. There are four stages of RE depending on the size of the lesions on vocal folds. In the advanced forms (stage III and IV) both phonatory and respiratory function of glottis is compromised. At later stages of the disease the treatment of choice is phonosurgery and the preferred surgical technique is mini-microflap technique.
Obrzęk Reinkego (ang. Reinke oedema, RE) należy do łagodnych, przerostowych zmian fałdów głosowych (ang. benign vocal fold masses, BVFM), stanowiąc 6-10% wszystkich niezłośliwych patologii w obrębie krtani. Wśród czynników etiologicznych najistotniejszą rolę odgrywa palenie papierosów; częściej wystę- puje u kobiet. Zmiany obrzękowe dotyczą przestrzeni Reinkego na całej długości obu fałdów głosowych. Charakterystycznym objawem RE jest chrypka, obniżenie głosu i zawężenie jego skali. Rozpoznanie odbywa się najczęściej na podstawie rutynowego badania laryngologicznego przeprowadzonego z laryngoskopią pośrednią. Wyróżnia się cztery stopnie zaawansowania klinicznego RE w zależności od wielkości zmian obejmujących fałdy głosowe. W zaawansowanych postaciach (III i IV stopień) dochodzi nie tylko do zaburzeń funkcji fonacyjnej, ale również wentylacyjnej głośni. W początkowych stadiach leczenie polega na eliminacji czynnika etiologicznego. W późniejszych stadiach postępowaniem z wyboru jest leczenie fonochirurgiczne, a preferowaną techniką operacyjną jest technika mikropłata.
Źródło:
Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny; 2017, 16, 4; 131-135
1643-658X
Pojawia się w:
Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Opieka okołooperacyjna u chorych poddanych funkcjonalnej endoskopowej chirurgii zatok przynosowych (FESS)
Autorzy:
Zieliński, Maciej
Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
Waligóra, Aleksandra
Ura-Sabat, Katarzyna
Misiołek, Maciej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1401739.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Index Copernicus International
Tematy:
opieka okołooperacyjna
endoskopowa chirurgia zatok
nawadnianie nosa
Opis:
Ostateczny sukces i wynik leczenia pacjentów poddawanych funkcjonalnej endoskopowej chirurgii zatok przynosowych (FESS) zależy od prawidłowego przygotowania pacjenta do zabiegu, postępowania okołooperacyjnego oraz pooperacyjnego. Postępowanie przed operacją FESS w przypadkach przewlekłego zapalenia nosa i zatok przynosowych obejmują: stosowanie glikokortykosteroidów donosowych i doustnych, płukanie jam nosa oraz – w wybranych przypadkach – antybiotykoterapię. Postępowanie to wynika z „Europejskich wytycznych na temat zapalenia nosa i zatok przynosowych oraz polipów nosa – EPOS 2012”. Na ograniczenie występowania śród- i pooperacyjnego krwawienia pozwala śródoperacyjne zastosowanie wkładek obkurczających błonę śluzową nosa, pozycji anty-Trendelenburga, kontrolowanego podciśnienia oraz kwasu traneksamowego. Po wykonanym zabiegu często zaleca się zastosowanie tamponady, następnie opatrunku chroniącego jamę nosa, a po roztamponowaniu wykonywane jest instrumentalne oczyszczanie jam nosa. Ponadto opieka pooperacyjna w dużej mierze została przeniesiona na pacjenta, dlatego podkreśla się znaczenie edukacji pacjenta, dokładne przekazanie mu instrukcji postępowania, a także przeszkolenie w odpowiednim stosowaniu zaleconych preparatów do płukania nosa i zatok przynosowych oraz glikokortykosteroidów donosowych. Stosowanie glikokortykosteroidów miejscowych ma udowodnione działanie zmniejszające ryzyko nawrotu choroby i jest uzasadnione, gdy mamy pewność, że mają one fizyczną możliwość dotarcia do błony śluzowej nosa. Skuteczność płukania nosa można zwiększyć poprzez zastosowanie preparatów z pojemników pozwalających na odpowiednią aplikację (dokładne przyleganie do przedsionka nosa, kąt 45°) oraz wygenerowanie dostatecznego ciśnienia (płukanie całej jamy nosa – 120 mbar), a użycie odpowiedniego składu płynu przyspiesza gojenie i zmniejsza dolegliwości. Zastosowanie badań in vitro oraz metod symulacji komputerowej pozwala przewidzieć skuteczność płukania poszczególnych zatok.
Źródło:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 3; 55-59
2084-5308
2300-7338
Pojawia się w:
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies