Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Sedziak, Henryka" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Dawne i zapomniane słowa w XIX-wiecznym "Hymnie do Boga" Jana Pawła Woronicza
    Archaic and obsolete vocabulary in Jan Paweł Woronicz’s 19lh-Century "Hymn do Boga"
    Autorzy:
    Sędziak, Henryka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626598.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Tematy:
    archaic and obsolete vocabulary
    "Hymn do Boga" Jana Pawła Woronicza
    the analysis
    two groups
    the dictionaries
    Old Polish
    relevant qualifiers
    expressive qualifier literary
    neologisms
    contemporary Polish
    dawne i zapomniane słowa
    analiza
    dwie grupy
    słowniki
    język staropolski
    kwalifikatory chronologiczne
    kwalifikatory ekspresywne
    neologizmy
    współczesny język polski
    Opis:
    The subject of the article is the analysis of the archaic and obsolete vocabulary in Jan Pawel Woronicz’s 19th-Century Hymn do Boga. The vocabulary of the poem can be divided into two groups: 1)Vocabulary cited by Doroszewski’s Dictionary of the Polish Language (SJPD) - 77.4%; 2)Vocabulary not cited in SJPD - 22.6%. The majority (69.3%) of vocabulary cited by SJPD are obsolete, archaic and historic words with relevant qualifiers in the Dictionary. Only a handful (8.1%) of words have the expressive qualifier literary. The vocabulary not cited by SJPD constitute a separate group. Only a few of them can be found in Linde’s Dictionary. Those words were created by Woronicz himself, whose poetry, in Klemensiewicz’s words, „is abundant with neologisms”. In Hymn do Boga the poet used a number of neologisms, not cited by the dictionaries of general Old Polish and contemporary Polish. Klemensiewicz mentions them in vol. 2 of his Historia języka polskiego.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2013, 8, 1; 61-69
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    CECHY JĘZYKOWE HYMNU DO BOGA JANA PAWŁA WORONICZA
    Autorzy:
    Sedziak, Henryka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/626702.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Opis:
    Analizowany tekst Hymnu do Boga, napisany w roku 1805, a opublikowany dopiero w roku 1918, nie jest typowym, dziewiętnastowiecznym wierszem. Hymn zawiera elementy charakterystyczne dla różnorodnych okresów historii literatury polskiej w zakresie fonetyki, słowotwórstwa, fleksji i składni. W zakresie fonetyki i pisowni do najbardziej znamiennych cech należą: brak samogłoski é, która stale pojawiała się w XIX-wiecznych polskich tekstach; brak ó, które zostało zastąpione przez u; konsekwentna pisownia zbitek śrz i źrz, które już w XVI wieku w Małopolsce i na Mazowszu wymawiano odpowiednio jako śr i źr. W zakresie słowotwórstwa szczególnie widoczne jest stosowanie formantu –ny, który używany był do tworzenia przymiotników (np. granitny, który we współczesnej polszczyźnie brzmi granitowy). W zakresie fleksji najbardziej widoczne różnice można dostrzec w odmianie rzeczowników rodzaju męskiego np. łączenie końcówek w rzeczownikach rodzaju męskiego w liczbie mnogiej (ojce, syny, króle, ale: ludowie, mędrcowie), stosowanie końcówki –y w liczbie mnogiej rodzaju niemęskoosobowego (z ojcy, pomiędzy narody). W odmianie zaimków i przymiotników w liczbie mnogiej rodzaju niemęskoosobowego końcówką dominującą jest -emi (dobremi, naszemi). W koniugacji czasowników w 1 osobie liczby mnogiej obecna jest końcowka –m, która pojawia się w licznych utworach pisarzy z okresu Młodej Polski (por. przejdziem, będziem, złączym się w tekście Mazurka Dąbrowskiego, polskiego hymnu narodowego). W zakresie składni: stosowanie archaicznych form składni łacińskiej (accusativus cum infinitivo) oraz użycie innych form przypadków gramatycznych.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2015, 10, 1
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cechy językowe XIX-wiecznego modlitewnika „Różaniec żywy”
    Linguistic features of the 19th-Century prayer book „Różaniec żywy”
    Autorzy:
    Sędziak, Henryka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/627095.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Tematy:
    cechy XIX-wiecznego polskiego języka religijnego
    linguistic features of the 19th- Century prayer book
    Opis:
    The subject of this paper is the analysis of linguistic features of the 19th- Century prayer book. The features in question distinguish the analyzed text from contemporary prayers. The differences are to a minor extent observable in the spelling, more frequently in inflection and syntax. The least differences can be observed in vocabulary which, despite being classified in Doroszewski’s dictionary as archaic, is usually preserved in modem prayers, with the exception of a number of words that are no longer in use in contemporary language. The religious language is more conservative and does not undergo changes as rapidly as the general language.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2012, 7, 1; 76-89
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cechy językowe "Hymnu do Boga" Jana Pawła Woronicza
    Autorzy:
    Sędziak, Henryka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/627028.pdf
    Data publikacji:
    2015-02-09
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Opis:
    The analysed text of “Hymn do Boga” (Hymn to God), written in 1805 and published only in 1918, is not a typical, 19th-Century poem. The hymn includes elements characteristic for various period of Polish literary history in terms of phonetics, word formation, inflection and syntax. Concerning phonetics and spelling, the most striking features are: the absence of vowel é, which was persistent in Polish texts of the 19th Century; the absence of ó, which was substituted by u; and consistent spelling of clusters śrz and źrz, which in Lesser Poland and Mazovia already in 16th Century had been pronounced as śr and źr, respectively. In terms of word formation, particularly prominent is the use of formant -ny, used to create adjectives (e.g. granitny, i.e. ‘made of granite’, which in contemporary Polish would be granitowy). In the field of inflection, the most visible differences are observed in declension of masculine nouns, e.g. combining the endings of masculine plural (ojce, syny, króle, but: ludowie, mędrcowie), use of the ending -y in non-masculine plural (z ojcy, pomiędzy narody). In the declension of pronouns and adjectives in non-masculine plural the predominant ending is -emi (dobremi, naszemi). In conjugation of verbs, the ending -m in 1st person plural is present in the works of numerous writers of the Young Poland period (cf. przejdziem, będziem, złączym się in Poland’s national hymn, “Mazurek Dąbrowskiego”). In terms of syntax: the use of archaic form of Latin syntax (accusativus cum infinitivo) and the use of other forms of grammatical cases.
    Analizowany tekst Hymnu do Boga, napisany w roku 1805, a opublikowany dopiero w roku 1918, nie jest typowym, dziewiętnastowiecznym wierszem. Hymn zawiera elementy charakterystyczne dla różnorodnych okresów historii literatury polskiej w zakresie fonetyki, słowotwórstwa, fleksji i składni. W zakresie fonetyki i pisowni do najbardziej znamiennych cech należą: brak samogłoski é, która stale pojawiała się w XIX-wiecznych polskich tekstach; brak ó, które zostało zastąpione przez u; konsekwentna pisownia zbitek śrz i źrz, które już w XVI wieku w Małopolsce i na Mazowszu wymawiano odpowiednio jako śr i źr. W zakresie słowotwórstwa szczególnie widoczne jest stosowanie formantu –ny, który używany był do tworzenia przymiotników (np. granitny, który we współczesnej polszczyźnie brzmi granitowy). W zakresie fleksji najbardziej widoczne różnice można dostrzec w odmianie rzeczowników rodzaju męskiego np. łączenie końcówek w rzeczownikach rodzaju męskiego w liczbie mnogiej (ojce, syny, króle, ale: ludowie, mędrcowie), stosowanie końcówki –y w liczbie mnogiej rodzaju niemęskoosobowego (z ojcy, pomiędzy narody). W odmianie zaimków i przymiotników w liczbie mnogiej rodzaju niemęskoosobowego końcówką dominującą jest  -emi (dobremi, naszemi). W koniugacji czasowników w 1 osobie liczby mnogiej obecna jest końcowka –m, która pojawia się w licznych utworach pisarzy z okresu Młodej Polski (por. przejdziem, będziem, złączym się w tekście Mazurka Dąbrowskiego, polskiego hymnu narodowego). W zakresie składni: stosowanie archaicznych form składni łacińskiej (accusativus cum infinitivo) oraz użycie innych form przypadków gramatycznych.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2015, 10, 1; 19-27
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cechy językowe Godzinek o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny
    Linguistic features of “Little Office of the Blessed Virgin Mary”
    Autorzy:
    Sędziak, Henryka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/627131.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Uniwersytet Gdański. Wydział Filologiczny
    Tematy:
    cechy XIX-wiecznego polskiego języka religijnego
    cechy współczesnego polskiego języka religijnego
    features of the 19th-Century Polish religious language
    features of the contemporary Polish religious language
    Opis:
    The analysis of the 19th-Century rendition of „Little Office” indicated that in comparison to the contemporary text of the devotion the religious language has not undergone major changes. In the historical text there are only a few features not present in contemporary prayers. These include: – é in affixes -éj in singular genitive and in affix -ém in singular instrumental and locative cases in the adjectival and pronoun declension; – differences in creating past participle with suffixes -one, today inflected as -ęte; – affix ą in singular accusative of feminine nouns, today inflected as -ę; – affix -m in first-person plural verbs, today inflected as -my. Similarly, vocabulary that today is classified as archaic has been preserved in contemporary prayers. The immutability of religious language is one of its fundamental features that has been in force in the Catholic Church until the Second Vatican Council.
    Źródło:
    Język - Szkoła - Religia; 2011, 6; 365-372
    2080-3400
    Pojawia się w:
    Język - Szkoła - Religia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies