Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Nowakowska-Sito, Katarzyna." wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Ludomira Sleńdzińskiego podróże do Włoch 1923-1925 – geneza i dojrzewanie klasycyzmu
    Ludomir Sleńdziński’s trips to Italy 1923-1925 The genesis and ripening of classicism
    Autorzy:
    Nowakowska-Sito, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1901979.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    klasycyzm
    powrót do porządku
    sztuka włoska lat 20
    klasycyzm w sztuce polskiej XX wieku
    relacje artystyczne polsko-włoskie w XX wieku
    classicism
    return to order
    Italian art of the 1920s
    classicism in Polish art of the 20th century
    Polish-Italian artistic relations in 20th century
    Opis:
    Two trips to Italy that Ludomir Sleńdziński, the main representative of classicism in Polish art in the period between the two World Wars, went on in 1922/24 and 1924/25 are the subject of the article. They have not been yet considered in the context of the genesis and character of his work, albeit impulses coming from Italy were thought to be an important catalyst for the birth of the so-called return to order. Sleńdziński was Dymitr Kardowski's pupil at the Academy of Fine Arts in St Petersburg, and it was from his workshop that he acquired a worship of the old masters and a perfect command of his trade, first of all a perfect ability to draw. Apart from the St Petersburg school trends of classicism came to Polish art from Paris, where they first could be noticed in the circles connected with the periodical Museion (1911-1913), and with the artists belonging to the Polish colony, such as Henryk Kuna, Edward Wittig and Eugeniusz Zak. In the article I reconstruct Sleńdziński's stays in Italy, and I remind about the exhibition of Polish modern art that he staged in 1925 as part of Terza Biennale Romana. His personal contact with old and modern Italian art became an important moment in his artistic formation, stimulating his departure from academic towards modern classicism, in which the artist starts playing a game with the present day and with tradition, consciously using stylistic elements that belong to different epochs. In conclusion it must be said that Ludomir's trips inclined him to introduce many new solutions (sometimes surprisingly close to works by well-known Italian artists with a similar orientation) and decided the final shape of his mature work.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 4; 37-56
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Maria Lednicka-Szczytt – kariera polskiej rzeźbiarki we Włoszech, 1924–1934
    Maria Lednicka-Szczytt – career of a Polish sculptress in Italy, 1924–1934
    Autorzy:
    Nowakowska-Sito, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1197973.pdf
    Data publikacji:
    2019-06-30
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    sztuka kobiet
    rzeźba
    sztuka polska I poł. XX w.
    polska emigracja
    female artists
    sculpture
    female sculpture
    Polish art 1st half 20th c.
    Polish emigration
    Opis:
    Twórczość Marii Lednickiej-Szczytt (Maryli Lednickiej), uczennicy Antoine’a Bourdelle’a, uważanej w okresie międzywojennym za jedną z najbardziej znanych polskich artystek za granicą, jest dziś w zasadzie nieznana. W rekonstrukcji artystycznej biografii, skupiam się na okresie włoskim jako najbardziej owocnym w jej karierze. Za daty graniczne tego okresu przyjęłam 1924 – rok pierwszej indywidualnej wystawy artystki w mediolańskiej Galerii Pesaro, za końcowy, rok 1934 – datę pierwszej indywidualnej wystawy w nowojorskiej Wildenstein Galleries, inicjującej przenosiny pracowni artystki za ocean. Urodzona w Moskwie, córka jednego z najważniejszych polskich polityków w carskiej Rosji Aleksandra Lednickiego, została wcześnie dostrzeżona jako sprawna organizatorka i aktywna uczestniczka polskiego życia artystycznego nad Sekwaną. Zyskała dowody oficjalnego uznania w postaci życzliwych recenzji popularnych krytyków (jak Woroniecki czy Vauxcelles) oraz przyjęcia w 1921 roku w poczet członków Salon d’Automne, a w 1925 roku członka warszawskiego TZSP. W początku lat 20. rozpoczęła współpracę z Adrianną Górską (Adrienne Gorską), siostrą Tamary Łempickiej, z którą wykonała projekty fontann i małej architektury, a także nagrobek rodziny Lednickich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (1923–1925). Okres włoski, w którym Lednicka stworzyła wiele portretów osobistości ze świata sztuki, arystokracji i polityki, upłynął pod znakiem ówczesnych protektorów rzeźbiarki – małżeństwa Teoplitzów. Józef (Giuseppe), pochodzący z warszawskiego rodu żydowskiej burżuazji, wpływowy prezes Banca Commerciale Italiana, oraz jego żona – gwiazda scen krakowskich ok. 1900 roku i podróżniczka – Jadwiga Mrozowska, prowadzili w Mediolanie artystyczny salon, promujący młodych artystów. Zaprzyjaźnieni z d’Annunziem i czołowymi postaciami ówczesnych Włoch, ułatwiali sukcesy swej podopiecznej, a także promowali związane z nią uzdolnione kobiety (Adrienne Gorska, Tamara de Lempicka). Współpracując w latach 30. przy dekoracji kilku włoskich transatlantyków, Lednicka biegle opanowała technologię prac w różnych materiałach – od ulubionego drewna, po rozmaite gatunki kamienia, płaskorzeźbę i panele dekoracyjne. Dorobek artystki dziś zupełnie rozproszony (w Polsce w zbiorach muzealnych zaledwie 3 rzeźby) i zapo mniany, byłby dziś niemożliwy do odtworzenia gdyby nie materiały archiwalne przekazane w latach 60. XX wieku przez brata artystki – Wacława, do Muzeum Narodowego w Warszawie. Funkcjonując w różnych krajach i środowiskach, była Lednicka zawsze ambasadorką polskiej kultury, organizatorką wystaw i uczestniczką wydarzeń, W 1932 roku na pokładzie statku – Conte di Savoia – na który wykonała popiersie żony następcy tronu, Księżnej Piemontu, odbyła pierwszą podróż do Ameryki, która wzbudziła fascynację tym krajem i decyzję o przeprowadzce za ocean. Wybuch drugiej wojny światowej, zmieniający radykalnie oblicze świata, w którym Lednicka miała uznaną pozycję, stał się przyczyną załamania zdrowia, depresji i samobójczej śmierci w roku 1947. Choć szczątkowe zachowanie twórczości Lednickiej, utrudnia dziś przywrócenie jej trwałego miejsca w historii polskiej rzeźby dwudziestolecia, rekonstrukcja artystycznej biografii rzeźbiarki zdaje się dopełniać w wielu aspektach obraz epoki, w której funkcjonowała. Wydobywa z mroku powiazania i nieoczekiwane związki, wzbogacając obraz polskiego międzywojnia. Niczym papierek lakmusowy lub brakujący kawałek układanki, przywrócona obecność Lednickiej pozwala odczytać ukryte sensy większej struktury.
    The work of Maria Lednicka-Szczytt (Maryla Lednicka), a student of Antoine Bourdelle, who in the interwar period was considered one of the most famous Polish artists abroad, is basically unknown today. In the reconstruction of the artistic biography, I focus on the Italian period as the most fruitful in her career. I assumed 1924 – the year of the artist’s first individual exhibition at the Pesaro Gallery in Milan and 1934 – the date of the first individual exhibition at the Wildenstein Galleries in New York, initiating the transfer of the artist’s studio overseas, as the border dates of this period. Born in Moscow, the daughter of Alexander Lednicki, one of the most important Polish politicians in tsarist Russia, she was noticed early as an efficient organizer and active participant of Polish artistic life on the Seine. She gained evidence of official recognition in the form of friendly reviews of popular critics (such as Woroniecki or Vauxcelles), or memberships: 1921 of Salon d’Automne, in 1925 of the Warsaw TZSP. In the early 1920s, she began working with Adrianna Górska (Adrienne Gorska), sister of Tamara Łempicka, with whom she designed fountains and street furniture, as well as the tombstone of the Lednicki family at the Powązki Cemetery in Warsaw (1923–1925). The Italian period, during which Lednicka created many portraits of personalities from the world of art, aristocracy and politics, was marked by the then sculptors’ protectors – the Teoplitz: Józef (Giuseppe), from the Warsaw family of the Jewish bourgeoisie, the influential president of Banca Commerciale Italiana, and his wife – star of the Krakow stages around 1900 and traveler – Jadwiga Mrozowska, ran an artistic salon in Milan promoting young artists. Friends of d’Annunzio and leading figures of contemporary Italy, facilitated the success of their mentee, and also promoted talented women associated with her (Adrienne Gorska, Tamara de Lempicka). Collaborating in the 1930s on decorating several Italian ocean liners, Lednicka has fluently mastered the work in various materials – from favourite wood, to different types of stone, bas-relief and decorative panels. Artistic achievements that today has completely dispersed (in Polish museums there are only 3 sculptures) and been forgotten, today would be impossible to compile if not for the archival materials transferred in the 1960s by the artist’s brother – Wacław, to the National Museum in Warsaw. Operating in various countries and environments, Lednicka has always been an ambassador of Polish culture, exhibition organizer and participant of events. In 1932 on board the ship – Conte di Savoia – for which she created a bust of the wife of the heir to the throne, Princess of Piedmont, made her first trip to America, which brought fascination with this country and the decision to move overseas. The outbreak of World War II, radically changing the face of the world in which Lednicka had a recognized position, brought a collapse of health, depression and suicide in 1947. Although the rudimentary preservation of Lednicka’s work, today makes it difficult to restore its permanence in the history of Polish sculpture of the twentieth century, the reconstruction of the artistic biography of the sculptor seems to complement in many respects the image of the era in which she worked. It brings out of the dark connections and unexpected relationships, enriching the image of the Polish interwar period. Like litmus paper or a missing piece of the puzzle, the restored presence of Lednicka allows to read the hidden senses of a wider structure.  
    Źródło:
    TECHNE. Seria Nowa; 2019, 3; 81-106
    2084-851X
    Pojawia się w:
    TECHNE. Seria Nowa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W poszukiwaniu niepodległości w sztuce: Pawilon polski na wystawie paryskiej 1925
    In search of independence in art: the Polish Pavilion at the 1925 art deco exhibition in Paris
    Autorzy:
    Nowakowska-Sito, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2142653.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet w Białymstoku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku
    Tematy:
    art deco
    Paris exhibition 1925
    national style
    art of interwar period
    Polish pavilion 1925
    world exhibitions
    decorative art
    wystawa paryska 1925
    styl narodowy
    sztuka dwudziestolecia
    pawilon polski 1925
    wystawy światowe
    sztuka dekoracyjna
    Opis:
    After reappearance of Poland on the map of Europe in 1918, the first major manifestation of the new country’s creative potential was at the 1925 International Exhibition of Applied Arts and Modern Industry in Paris. The Polish Pavilion, which had divided the opinion of critics at home, won the Grand Prix. The award of over 170 prizes to the Polish section in different areas and categories – from posters to art schools – gave ample reason to consider the exhibition an unquestionable success. The forms used in the architecture and interior design of the Polish Pavilion inspired various solutions applied in Polish public architecture of the 1920s. On the wave of the “Paris success” designers tried to translate the Polish variety of art deco into a type of national style which some scholars even came to refer to as the “style of regained independence” which manifested itself in architecture, particularly in interior design, bas reliefs, painted decorations textiles and furniture. Its emergence coincided with the introduction of new education methods in art and craft schools. The text discuss the Polish art deco style in context of two basic currents of interwar years: modernity and tradition. The problem of “Polishness” in art relates also to the concepts of interwar culture and visons of its progress or decadence.
    Źródło:
    IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych; 2018, 30/1; 185-198
    0860-4487
    Pojawia się w:
    IDEA. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies