Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Zespół PFAPA – periodic fever, aphtous stomatitis, pharyngitis and cervical adenitis (okresowa gorączka, aftowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie gardła, zapalenie węzłów chłonnych szyi)
    PFAPA syndrome – periodic fever, aphtous stomatitis, pharyngitis and adenitis
    Autorzy:
    Mrówka-Kata, Katarzyna
    Kata, Dariusz
    Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
    Namysłowski, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1038593.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach
    Tematy:
    zespół pfapa
    diagnostyka
    leczenie
    pfapa syndrome
    diagnostic
    treatment
    Opis:
    PFAPA syndrome, diagnosed mainly in children under 5 years of age is characterized by periodic episodes of fever, accompanied by aphthous stomatitis, pharyngitis and cervical lymphadenopathy. Clinical symptoms of this syndrome, recommendations concerning diff erential diagnosis, as well as methods of treatment were presented in this paper.
    Zespół PFAPA, rozpoznawany głównie u dzieci poniżej 5 roku życia, charakteryzuje się nawrotowym występowaniem epizodów gorączkowych, z towarzyszącym aftowym zapaleniem jamy ustnej, zapaleniem gardła i powiększeniem węzłów chłonnych szyjnych. W pracy omówiono objawy kliniczne zespołu, przedstawiono zalecenia dotyczące diagnostyki różnicowej oraz metody leczenia.
    Źródło:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis; 2012, 66, 1; 57-59
    1734-025X
    Pojawia się w:
    Annales Academiae Medicae Silesiensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Obustronna arefleksja błędników: przegląd piśmiennictwa i opis przypadku
    Bilateral vestibular hypofunction: a literature review and a case report
    Autorzy:
    Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
    Lisowska, Grażyna
    Szostak-Rogula, Sylwia
    Szlęzak, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2082633.pdf
    Data publikacji:
    2021-04-09
    Wydawca:
    Instytut Medycyny Pracy im. prof. dra Jerzego Nofera w Łodzi
    Tematy:
    zawroty głowy
    aktywność zawodowa
    obustronna arefleksja błędników
    oscylopsja
    odruch przedsionkowo-oczny
    rehabilitacja narządu równowagi
    vertigo
    professional activity
    bilateral vestibular hypofunction
    oscillopsia
    vestibulo-ocular reflex
    vestibular rehabilitation
    Opis:
    Obustronna arefleksja, inaczej wypadnięcie funkcji błędników, to rzadkie schorzenie części obwodowej narządu równowagi, którego głównym objawami są uporczywe, chroniczne zawroty głowy oraz towarzysząca ruchom ciała oscylopsja. Przewlekły, uciążliwy charakter objawów i trudności z utrzymaniem równowagi oraz wykonywaniem precyzyjnych ruchów mogą stać się przyczyną rezygnacji chorego z aktywności zawodowej. Nierzadko długi okres od wystąpienia objawów choroby do diagnozy, która powinna bazować na badaniach obiektywnych części obwodowej narządu równowagi, drastycznie zmniejsza szanse na poprawę motoryki chorych oraz znacząco pogarsza komfort ich życia. Choroba najczęściej pojawia się u aktywnych zawodowo pacjentów w 6 dekadzie życia i może być przyczyną utraty źródła dochodów. W publikacji przedstawiono opis przypadku i metodykę badań wykonanych u pacjenta z obustronną arefleksją błędników, do której doszło na skutek podania gentamycyny w przebiegu ropowicy kciuka. Analizy przypadku dokonano na podstawie przeglądu literatury na temat diagnostyki i leczenia obustronnej arefleksji błędników.
    Bilateral vestibular hypofunction (BVH) is a rare disorder of the peripheral part of the balance organ, which may cause chronic vertigo and oscillopsia accompanying body movements. The chronic and severe nature of the symptoms and difficulties in maintaining balance and performing precise movements may cause the patient’s withdrawal from professional activity. A frequently long period from the onset of the symptoms to the diagnosis of BVH, which should be based on the objective examination of the peripheral part of the vestibular organ, drastically reduces the chances of improving the patient’s precise movement motility and significantly deteriorates the quality of life. Due to the fact that this disease most often affects professionally active patients in the sixth decade of their life, it can become the cause of a loss of the source of income. The publication presents a case report and examination methods of a patient with BVH caused by the administration of gentamicin in the course of phlegmon of the thumb. The case analysis was performed on the basis of a literature review on the diagnosis and treatment of patients with BVH.
    Źródło:
    Medycyna Pracy; 2021, 72, 2; 185-192
    0465-5893
    2353-1339
    Pojawia się w:
    Medycyna Pracy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Opieka okołooperacyjna u chorych poddanych funkcjonalnej endoskopowej chirurgii zatok przynosowych (FESS)
    Autorzy:
    Zieliński, Maciej
    Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
    Waligóra, Aleksandra
    Ura-Sabat, Katarzyna
    Misiołek, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1401739.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    opieka okołooperacyjna
    endoskopowa chirurgia zatok
    nawadnianie nosa
    Opis:
    Ostateczny sukces i wynik leczenia pacjentów poddawanych funkcjonalnej endoskopowej chirurgii zatok przynosowych (FESS) zależy od prawidłowego przygotowania pacjenta do zabiegu, postępowania okołooperacyjnego oraz pooperacyjnego. Postępowanie przed operacją FESS w przypadkach przewlekłego zapalenia nosa i zatok przynosowych obejmują: stosowanie glikokortykosteroidów donosowych i doustnych, płukanie jam nosa oraz – w wybranych przypadkach – antybiotykoterapię. Postępowanie to wynika z „Europejskich wytycznych na temat zapalenia nosa i zatok przynosowych oraz polipów nosa – EPOS 2012”. Na ograniczenie występowania śród- i pooperacyjnego krwawienia pozwala śródoperacyjne zastosowanie wkładek obkurczających błonę śluzową nosa, pozycji anty-Trendelenburga, kontrolowanego podciśnienia oraz kwasu traneksamowego. Po wykonanym zabiegu często zaleca się zastosowanie tamponady, następnie opatrunku chroniącego jamę nosa, a po roztamponowaniu wykonywane jest instrumentalne oczyszczanie jam nosa. Ponadto opieka pooperacyjna w dużej mierze została przeniesiona na pacjenta, dlatego podkreśla się znaczenie edukacji pacjenta, dokładne przekazanie mu instrukcji postępowania, a także przeszkolenie w odpowiednim stosowaniu zaleconych preparatów do płukania nosa i zatok przynosowych oraz glikokortykosteroidów donosowych. Stosowanie glikokortykosteroidów miejscowych ma udowodnione działanie zmniejszające ryzyko nawrotu choroby i jest uzasadnione, gdy mamy pewność, że mają one fizyczną możliwość dotarcia do błony śluzowej nosa. Skuteczność płukania nosa można zwiększyć poprzez zastosowanie preparatów z pojemników pozwalających na odpowiednią aplikację (dokładne przyleganie do przedsionka nosa, kąt 45°) oraz wygenerowanie dostatecznego ciśnienia (płukanie całej jamy nosa – 120 mbar), a użycie odpowiedniego składu płynu przyspiesza gojenie i zmniejsza dolegliwości. Zastosowanie badań in vitro oraz metod symulacji komputerowej pozwala przewidzieć skuteczność płukania poszczególnych zatok.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 3; 55-59
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wyniki wieloośrodkowych badań dotyczących diagnostyki i leczenia raka krtani w Polsce w latach 2001–2010
    Autorzy:
    Osuch-Wójcikiewicz, Ewa
    Bruzgielewicz, Antoni
    Majszyk, Daniel
    Łuczaj, Jarosław
    Pawlak-Osińska, Katarzyna
    Stodulski, Dominik
    Pomarańska, Magdalena
    Kaczmarczyk, Dariusz
    Leszczyńska, Małgorzata
    Domka, Wojciech
    Miśkiewicz-Orczyk, Katarzyna
    Postuła, Sylwia
    Golusiński, Paweł
    Piotrowicz, Michał
    Niemczyk, Kazimierz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1401516.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Index Copernicus International
    Tematy:
    rak krtani
    epidemiologia
    charakterystyka kliniczna
    badanie wieloośrodkowe
    Opis:
    Wstęp: Rak krtani jest w Polsce najczęściej występującym nowotworem złośliwym regionu głowy i szyi. Rozpoznaje się go przede wszystkim u mężczyzn pomiędzy 50.–70. rokiem życia. Badania wieloośrodkowe, których celem było przedstawienie obrazu epidemiologicznego i klinicznego raka krtani, prowadzone były od 1980 roku. Obecne, koordynowane przez Klinikę Otolaryngologii WUM, mają za główny cel przedstawienie ewolucji procesu diagnostycznego i terapeutycznego. Materiał i metody: Analizie retrospektywnej poddano dane dotyczące chorych diagnozowanych i leczonych z powodu raka krtani w latach 2001–2010 w 12 ośrodkach. Na platformie bazy Microsoft Access 2003 (SP 2) stworzono program do gromadzenia danych, które następnie poddano analizie statystycznej. Wyniki: Zgromadzono dane dotyczące 4124 chorych, w tym 3682 mężczyzn (89,3%) i 442 kobiet (10,7%). Najliczniejszą grupę stanowili chorzy pomiędzy 50. a 60. rokiem życia – 41,5% oraz między 60. a 70. rokiem życia – 29,6%. Aż 81,3% pacjentów było nałogowymi palaczami papierosów. U 1634 chorych stwierdzono I i II stopień zaawansowania nowotworu, przy czym u 5 chorych był to rak in situ. U 2490 chorych zdiagnozowano III i IV stopień zaawansowania nowotworu. Najczęstszym umiejscowieniem raka były: głośnia, trzy piętra krtani oraz nadgłośnia i głośnia. Największą grupę stanowili pacjenci z rakiem krtani T3 – 1367 (33%). Węzły chłonne (cecha N) obecne były u 1216 chorych (29,5%). Największą grupę stanowiły węzły określane jako N2b i N2c, czyli powyżej 6 cm, oraz mnogie. Zdiagnozowano je u 533 chorych (13%). Węzły te występowały z rakami krtani określanymi jako T3 i T4a, a więc były to nowotwory zaawansowane miejscowo i regionalnie. Rodzaj zastosowanego leczenia bardzo różnił się w zależności od stopnia zaawansowania nowotworu. Sama chirurgia dotyczyła 73,7% pacjentów z nowotworem w stopniu I lub II, oraz jedynie 28,6% pacjentów z nowotworem w stopniu III lub IV. Nowotwory w zaawansowanych stadiach znacznie częściej były leczone terapią łączoną: chirurgią i radioterapią. Wyniki leczenia – mierzone przeżyciem całkowitym – wynosiły odpowiednio: w grupie chorych z zawansowaniem raka w I i II stopniu – 64%, w grupie chorych z zaawansowaniem raka w stopniu III i IV – 61%. Wnioski: Skuteczność rozpoznawania raka krtani w Polsce jest duża, jednak skróceniu powinien ulec czas upływający od wystąpienia u pacjenta objawów do uzyskania diagnozy. Natomiast skuteczność leczenia chirurgicznego jest zdecydowanie niezadowalająca. Stworzenie stałej platformy do prowadzenia (i monitorowania) przebiegu diagnostyki i leczenia raka krtani, pozwoli na zweryfikowanie postępowania i osiągnięcie lepszych wyników. Jest to zadanie dla środowiska otorynolaryngologów.
    Źródło:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny; 2016, 5, 2; 1-11
    2084-5308
    2300-7338
    Pojawia się w:
    Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies