Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Kornacki, M" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Aktywnosc peptydazowa wybranych szczepow Lactobacillus
Autorzy:
Cichosz, G
Kornacki, M
Giczewska, M
Konopka, A
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/826012.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Technologów Żywności
Tematy:
aktywnosc proteolityczna
zywnosc
Lactobacillus
peptydazy
aminopeptydazy
dipeptydazy
sery dojrzewajace
mikroflora
Opis:
W degradacji parakazeiny do niskocząsteczkowych związków azotowych oraz w generowaniu smaku i zapachu sera Gouda bardziej istotne od peptydaz, uwalnianych po autolizie kultur zakwasu, okazały się niepochodzące z zakwasu pałeczki mlekowe. Zastosowanie w technologii serowarskiej wyselekcjonowanych szczepów pałeczek mlekowych ogranicza wzrost pałeczek niepochodzących z zakwasu, a jednocześnie umożliwia intensyfikację i modyfikację cech sensorycznych sera. Warunkiem niezbędnym stosowania pałeczek Lactobacillus w technologii serów dojrzewających jest poznanie ich aktywności peptydazowej. Celem podjętych badań była ocena aktywności amino- oraz dipeptydaz wybranych szczepów Lactobacillus (L. acidophilus, L. casei, L. casei ssp. rhamnosus). Będące przedmiotem badań szczepy Lactobacillus syntetyzowały peptydazy hydrolizujące preferencyjnie podobne substraty. Dominującą grupą peptydaz, w przypadku wszystkich szczepów, były aminopeptydazy. Aminopeptydazy syntetyzowane przez poszczególne szczepy pałeczek mlekowych hydrolizowały wszystkie zastosowane w doświadczeniu substraty. Jednak każdy szczep charakteryzował się różnym poziomem aktywności poszczególnych aminopeptydaz (od 3,00 do 13,75 JA). Porównując aktywność dipeptydaz syntetyzowanych przez badane szczepy Lactobacillus stwierdzono, że większość zastosowanych w doświadczeniu substratów, typowych dla bakterii fermentacji mlekowej, była hydrolizowana - jednak w różnym stopniu (od 1,08 do 7,25 JA). Najwyższą aktywnością, zarówno amino- jak też dipeptydaz, charakteryzował się szczep L. casei. Oceniany szczep L. acidophilus syntetyzował aminopeptydazy o prawie 2-krotnie mniejszej aktywności w porównaniu z pozostałymi szczepami oraz dipeptydazy o aktywności mniejszej niż w przypadku L. casei, ale porównywalnej z L. casei ssp. rhamnosus. Wysoka aktywność peptydazowa badanych szczepów Lactobacillus świadczy o ich potencjalnej przydatności w technologii serów dojrzewających. (abstrakt oryginalny)
Non-starter lactic acid bacteria has been proved to be more potent in paracasein degradation into low molecular nitrogen compounds and in production of taste and aroma of Gouda cheese than peptidases liberated during autolysis of leaven cultures. In cheese technology application of selected strains of Lactobacillus leads to reduce non-starter lactic acid bacteria growth and, simultaneously, makes possible intensification and modification of sensorial features of cheese. The indispensable requirement to use the lactobacilli in ripening cheese production is to recognise their peptidase activity. The aim of the paper was to evaluate activities of amino- and dipeptidases of some strains of Lactobacillus (L. acidophilus, L. casei, L. casei ssp. rhamnosus ). The Lactobacillus strains synthesised peptidases hydrolysing preferential similar substrates. Amino peptidases composed the dominant group for all the strains under the study. Amino peptidases that were synthesised by the individual lactobacilli strains hydrolysed all the substrates utilised during the experiment. However, each strain was characterised by different activity level of individual amino peptidases (from 3.00 to 13.75 JA). Comparing activity of dipeptidases synthesised by the Lactobacillus strains it has been found that majority of the substrates utilised in the experiment, typical for lactobacilli, were hydrolysed, though in various extent (from 1.08 to 7.25 JA). The L. casei strain was characterised by highest activity of both: amino- and dipeptidase, activity. The L. acidophilus synthesised amino peptidases of about 2 times lower activity in comparison to the rest of the strains of lactobacilli and dipeptidases of lower activity than those synthesised by L. casei, but comparable to dipeptidases activity of L. casei ssp rhamnosus. High peptidase activity of the examined Lactobacillus strains proved their potential usefulness in ripening cheese technology. (original abstract)
Źródło:
Żywność Nauka Technologia Jakość; 2006, 13, 1; 66-74
1425-6959
Pojawia się w:
Żywność Nauka Technologia Jakość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Degradacja parakazeiny w serach Gouda wyprodukowanych z dodatkiem kultur Lactobacillus
Autorzy:
Cichosz, G
Szpendowski, J
Cichosz, A J
Kornacki, M
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/826944.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polskie Towarzystwo Technologów Żywności
Tematy:
ser Gouda
mikroflora wtorna
zywnosc
Lactobacillus
sery dojrzewajace
degradacja
dojrzewanie serow
parakazeina
proteoliza
zwiazki azotowe
Opis:
Dostępne w dojrzewających serach różnorodne substraty umożliwiają wzrost mikroflory wtórnej, głównie pałeczek z rodzaju Lactobacillus. Pałeczki mlekowe, niepochodzące z zakwasu, przeżywają pasteryzację mleka dzięki ochronnemu działaniu białka i tłuszczu i dosyć szybko się namnażają, zwłaszcza w mleku poddanym kilkukrotnej obróbce termicznej (termizacja, baktofugacja, ultrafiltracja, pasteryzacja). Przedmiotem badań były sery Gouda z zastosowaniem zakwasów roboczych, namnażanych w podłożu buforowym. W serach doświadczalnych, oprócz kultur starterowych, zastosowano dodatek pałeczek mlekowych (L. casei, L. acidophilus, L. casei ssp. rhamnosus). Sery poddawano analizie chemicznej bezpośrednio po soleniu. Podczas dojrzewania badano zmiany kwasowości, a także stopień degradacji parakazeiny. Degradacja parakazeiny w wyrobach kontrolnych zachodziła pod wpływem podpuszczki, enzymów syntetyzowanych przez kultury starterowe oraz niepochodzące z zakwasu pałeczki mlekowe. Natomiast w doświadczalnych serach Gouda, oprócz pałeczek mlekowych niepochodzących z zakwasu, aktywne były również szczepy Lactobacillus dodane do mleka kotłowego. Stosowanie pałeczek Lactobacillus w technologii sera Gouda pozostaje bez wpływu na kwasowość serów bezpośrednio po wytworzeniu, a także podczas dojrzewania. Stwierdzono znaczne zróżnicowanie zawartości wody w badanych serach: 40,6-42,6%. Porównanie dynamiki degradacji parakazeiny w serach kontrolnych i doświadczalnych możliwe było dzięki odniesieniu zawartości poszczególnych form związków azotowych do zawartości N-ogółem. W doświadczalnych serach Gouda, wyprodukowanych z zastosowaniem pałeczek Lactobacillus, stwierdzono większe przyrosty zawartości związków azotowych peptydowych, aminokwasowych i rozpuszczalnych (o prawie 2%) niż w wyrobach kontrolnych. Większa - w porównaniu z pozostałymi wyrobami doświadczalnymi - zawartość związków azotowych aminokwasowych i peptydowych w serach z L. acidophilus była konsekwencją wyższej - średnio o 1% - zawartości wody. (abstrakt oryginalny)
Ready to be utilised various substrates in ripening cheeses make possible growing of secondary microflora, especially lactobacilli strains. Due to protection effect of fat and protein Non-starter lactic acid bacteria survive pasteurisation of milk and start growing up quite quickly, especially in milk heat treated several times (termisation, bactofugation, ultrafiltration, pasteurisation). The subject of examination was Gouda cheese, that was produced from milk after all the above mentioned heat treatments with use of working leaven multiplied in buffer base. During this experiment besides starter cultures addition of selected lactobacilli (L. casei, L. acidophilus, L. casei ssp.rhamnosus) was used for experimental cheese production. Cheeses were exposed to chemical analysis immediately after salting. Changes of acidity and extend of paracasein degradation (soluble N, amino acid N and peptide N) was determined during the cheese ripening. Paracasein degradation in control cheese took place under the influence of rennet, enzymes synthesised by starter cultures and non-starter lactic acid bacteria. However in the experimental Gouda cheese except non-starter lactic acid bacteria, Lactobacillus strains added to cheese milk were also active. Addition of lactobacilli for Gouda cheese production had no influence on cheese acidity immediately after manufacturing and during ripening. Considerable differences in water content (40.6 - 42.6%) were found. Comparison of paracasein degradation dynamics in control and experimental cheese was possible due to referring separate forms of nitrogen compounds content to total N content. Higher increases (about 2%) of peptide N, amino acid N and soluble N compounds content were determined in experimental cheese produced with Lactobacillus strains addition than in control ones. Higher, in comparison to the rest experimental cheeses, content of amino acid N and peptide N compounds in cheeses with L. acidophilus resulted of the higher (on average of 1%) content of water. (original abstract)
Źródło:
Żywność Nauka Technologia Jakość; 2006, 13, 1; 58-65
1425-6959
Pojawia się w:
Żywność Nauka Technologia Jakość
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porównanie współczynników R2 i RMS używanych przy weryfikowaniu poprawności modeli matematycznych w oparciu o dane empiryczne
Comparing of coefficients R2 and RMS used in verifications of correctness mathematical models on basic on experimental data
Autorzy:
Kornacki, A.
Wesołowska-Janczarek, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/334413.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Przemysłowy Instytut Maszyn Rolniczych
Tematy:
współczynniki R2, RMS
model matematyczny
dane empiryczne
coefficients R2, RMS
mathematical model
experimental data
Opis:
Wśród współczynników wykorzystywanych do weryfikowania poprawności dopasowanych modeli są R2 i RMS. W niniejszej pracy podjęto próbę sprawdzenia, czy oba te współczynniki dają zgodne wnioski o dobroci dopasowania modelu do danych empirycznych i wskazania, który z tych współczynników można byłoby polecać praktykom. Badania przeprowadzono metodą symulacji komputerowej przy czterech różnych typach funkcji, dwóch różnych rozkładach x: normalnym i jednostajnym oraz trzech różnych zakresach zmian wartości x.
R2 and RMS are used for verification of correctness of fitting models. In this paper we try to test if both coefficients give the same conclusions about goodness of fit of model to experimental data, and which of them may be recommended to practicians. Research were conducted by means of computer simulations with four kinds of functions, two kinds of distributions of x: normal and uniform and three ranges values of x.
Źródło:
Journal of Research and Applications in Agricultural Engineering; 2010, 55, 1; 50-54
1642-686X
2719-423X
Pojawia się w:
Journal of Research and Applications in Agricultural Engineering
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O weryfikowaniu poprawności matematycznych procesów w oparciu o dane empiryczne
Verification of mathematical models of the processes on the basis of experimental data
Autorzy:
Kornacki, A.
Wesołowska-Janczarek, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/238905.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Instytut Technologiczno-Przyrodniczy
Tematy:
model matematyczny
proces
weryfikacja
dane empiryczne
mathematical model
process
models' verification
experimental data
Opis:
Opisywanie przebiegu procesów modelami matematycznymi jest problemem, który interesuje wielu badaczy w różnych dziedzinach wiedzy. Jednakże ustalenie kształtu modelu wymaga jeszcze zweryfikowania jego poprawności w oparciu o dane empiryczne. Praca zawiera propozycje metod statystycznych, które mogą być wykorzystywane do przeprowadzenia takiej weryfikacji. Zaproponowane metody zostały zilustrowane na przykładach wyników badań uzyskanych podczas eksperymentów z dziedziny inżynierii rolniczej.
In many fields of natural sciences the mathematical models are used to describe the different processes and phenomena. Very important issue for the research is verification of developed models with the experimental data. Paper presents some propositions of statistical methods which may be used for such verification. The methods proposed are illustrated by the experimental data from the field of agricultural engineering.
Źródło:
Problemy Inżynierii Rolniczej; 2008, R. 16, nr 3, 3; 5-18
1231-0093
Pojawia się w:
Problemy Inżynierii Rolniczej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Renowacja łąk trwałych położonych na glebach torfowo-murszowych
Renovation of perennial meadows located on peat-muck soils
Autorzy:
Łyszczarz, R.
Dembek, R.
Suś, R.
Zimmer-Grajewska, M.
Kornacki, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/338919.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Instytut Technologiczno-Przyrodniczy
Tematy:
Dolina Kanału Bydgoskiego
łąki trwałe
nawożenie
plony
produktywność nawożenia
renowacja
skład botaniczny
botanical composition
Bydgoszcz Canal Valley
fertilisation efficiency
fertilisation
perennial meadow
renovation
yield
Opis:
Badania dotyczące renowacji metodą siewu bezpośredniego i podsiewu prowadzono w latach 2004-2008 na trwałych łąkach Rolniczego Zakładu Doświadczalnego w Minikowie, należącego do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. W renowacji wykorzystano dwa typy siewników do siewu bezpośredniego - holenderski Vredo oraz niemiecki Köckerling Herbamat. Okazały się one całkowicie zawodne w realizacji tego zamierzenia. Skuteczna okazała się natomiast metoda podsiewu wielogatunkową mieszanką traw i bobowatych, po uprzednim osłabieniu starej darni herbicydem Roundup, a następnie broną talerzową. Najbardziej dynamicznym gatunkiem spośród traw okazała się kupkówka pospolita (Dactylis glomerata L.), a z bobowatych koniczyna białoróżowa (Trifolium hybridum L.). Istotnym zagrożeniem nowych zasiewów był intensywny rozwój chwastów dwuliściennych, skutecznie wyeliminowanych dwukrotnym koszeniem pielęgnacyjnym. Największą efektywność plonotwórczą w warunkach największego udziału koniczyny w runi, stwierdzono pod wpływem nawożenia fosforem i potasem. Szczególnie niekorzystne, ze względu na degradację runi, okazało się nawożenie największą dawką azotu (120 kg N·ha-¹), łącznie z fosforem i potasem. Zaniechanie nawożenia spowodowało w trzyletnim okresie istotną degradację runi, objawiającą się 17,5- procentowym udziałem śmiałka darniowego (Deschampsia caespitosa (L.) P. Beauv.), znacznym udziałem chwastów dwuliściennych oraz kostrzewy czerwonej (Festuca rubra L. s.str.) i plonowaniem porównywalnym z przyległymi łąkami, nienawożonymi przez 20 lat.
Research on renovation with the method of direct and sod-seeding was carried out between 2004 and 2008 on perennial meadows of the Agricultural Experiment Station at Minikowo, of the University of Technology and Life Sciences in Bydgoszcz. The renovation involved two seed drill types for direct drilling: the Dutch one, Vredo, and the German one, Köckerling Herbamat, which turned out to be completely unreliable in executing that task, while the sod-seeding method with many-species sowing mixture of grasses and legume plants, following the weakening of the old sod with Roundup herbicide and then with disc harrow, was effective. The most dynamic species of all the cultivable grasses was orchard grass (Dactylis glomerata L.), and one of the legume plants - the Swedish clover (Trifolium hybridum L.). An essential threat for new crops was an intensive dicotyledonous weed development, effectively eliminated with the double cultivation cutting. The highest yielding effectiveness, with the greatest share of clover in the sward, was found to result from fertilisation with phosphorus and potassium. Especially unfavourable, due to the botanic degradation, was fertilisation with the highest nitrogen dose (120 N·ha-¹), combined with phosphorus and potassium. Giving up fertilisation over three years resulted in a significant sward degradation expressed in a 17.5% share of tufted hairgrass (Deschampsia caespitosa (L.) P. Beauv.), a considerable share of dicotyledonous weeds and red fescue (Festuca rubra L.) and yielding comparable to adjacent meadows which had not been fertilised for 20 years.
Źródło:
Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie; 2010, 10, 4; 129-148
1642-8145
Pojawia się w:
Woda-Środowisko-Obszary Wiejskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zastosowanie żywic epoksydowych jako warstw pro-adhezyjnych w wytwarzaniu kompozytów polimer-metal metodą wtryskiwania
The application of epoxy resins as the pro-adhesion inter-layers in the manufacturing of the polymer-metal composites during injection moulding process
Autorzy:
Trzaska, O.
Dmitruk, A.
Kornacki, Ł.
Wróblewski, R. M.
Kaczmar, J. W.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/278260.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Instytut Inżynierii Materiałów Polimerowych i Barwników
Tematy:
kompozyt hybrydowy polimer-metal
żywica epoksydowa
adhezja
wtryskiwanie
polymer-metal hybrid composite
epoxy resin
adhesion
injection moulding
Opis:
W artykule przedstawiono zagadnienia związane z kompozytami hybrydowymi polimer-metal wytwarzanymi metodą wtryskiwania. Przedstawiono wpływ przygotowania powierzchni ze stali DC01 na adhezję tworzywa sztucznego do metalu. Najlepsze wyniki uzyskano dla powierzchni stalowych poddanych obróbce fizyczno-chemicznej (obróbka strumieniowo-ścierna przy pomocy cząstek elektrokorundu F 80 oraz trawienie w 15% roztworze kwasu fosforowego (V) - H3PO4). Celem zwiększenia adhezji specyficznej na granicy faz polimer-metal zaproponowano zastosowanie żywic epoksydowych jako warstw pro-adhezyjnych. Najlepsze wyniki uzyskano dla kompozycji epoksydowych poddanych modyfikacji fizycznej (dodatek napełniacza w postaci elektrokorundu szlachetnego białego F 1200 w proporcji 1:1 względem masy żywicy epoksydowej).
The present article is focused on polymer-metal hybrid composites manufactured during injection moulding process. The influence of DC01 steel surface preparation on the polymer to metal adhesion process is discussed. The best results were obtained for the steel surfaces prepared by physical and chemical methods (the sand blasting with the use of the F 80 alumina particles and etching in the 15% solution of phosphoric acid). The epoxy resins were proposed as the pro-adhesion inter-layers to increase the strength of the specific adhesion at the polymer-metal interface. The best results were obtained for the epoxy compositions which had been modified with use physical methods (by adding the F 1200 alumina filler in proportion 1:1 to mass epoxy resin).
Źródło:
Przetwórstwo Tworzyw; 2014, [R.] 20, nr 4 (160), 4 (160); 349-355
1429-0472
Pojawia się w:
Przetwórstwo Tworzyw
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies