Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "synode" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Synod kielecki z 1927 roku i jego wpływ na kształtowanie administracji diecezjalnej
    Die Synode von Kielce im Jahre 1927 und ihr Einfluss auf die Gestaltung der Diözesanverwaltung
    Autorzy:
    Bujak, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1039959.pdf
    Data publikacji:
    2008-06-27
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Synode
    Kielce
    20. Jahrhundert
    Diözese
    synod
    XX wiek
    diecezja
    20th century
    diocese
    Opis:
    In den Jahren 1918-1939 fanden, nach langer Pause infolge der Aufteilung Polens unter die Nachbarmächte, in vielen Diözesen wieder Synoden statt. Eines der dort behandelten Probleme, wenn auch nicht das wichtigste, betraf die Frage der Diözesanverwaltung auf zentraler und Pfarreiebene. Vorliegender Artikel behandelt die Organisation und den Verlauf der Synode von Kielce im Jahre 1927 mit besonderer Berücksichtigung eben dieser Fragen. Die Erfolge von Kielce auf diesem Gebiet wurden mit den Ergebnissen einiger anderer ausgewählter Synoden verglichen. Auf ihrem Hintergrund präsentieren sich die Beschlüsse der Synode von Kielce nicht gerade imponierend. Dies bildete jedoch keine Ausnahme, im Gegenteil, denn nur selten befasste man sich mit Fragen der Verwaltung so ausführlich wie auf den Synoden von Luck und Podlasie. Es braucht nur daran erinnert zu werden, dass diese Problematik zum Beispiel in den Beschlüssen der Synode von Warschau überhaupt kein Echo fanden.
    Źródło:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2008, 89; 189-194
    0518-3766
    2545-3491
    Pojawia się w:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nauka Marcina Śmigleckiego o lichwie a uchwały synodów polskich XVI i XVII wieku
    Marcin Śmiglecki. Lehre über Wucher und Beschlüsse der polnischen Synode des 16. und 17. Jhs.
    Autorzy:
    Drzazga, Janusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1876186.pdf
    Data publikacji:
    1979
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Opis:
    Das Schaffen der polnischen Gelehrten der vergangenen Jahrhunderten, das den Wucher anbetrifft,steht im Widerspruch zur Meinung, dass das Interesse der Kirche für sozial — wirtschaftliches Gebiet erst im letzten Jahrhundert zu spüren sei. Gegenüber anderen, die über den Wucher schrieben, hat sich bei uns besonders Pfarner Marcin Smiglecki, der Jesuiten Gelehrte, Professor der Wilnaer Akademie, Autor eines elf Ausgaben zählenden Werkes über Wucher um die Wende des 16. zum 17. Jahrhundert hervorgetan. Viel scheint von Smiglecki Verbindungen mit einer 53 normative Akten über Wucher umfassenden örtlichen synodalen Legislatur des 16. und 17. Jahrhunderten zu zeugen. Vor allem hat auf den Jesuiten — Moralisten im negativen Sinne Jura ausgewirkt und öffnete ihm sozusagen einen Weg zur Bereicherung des lakonischen Gesetzes von einer problem—-analytischen Seite. Smiglecki stellte Kreditwucher zu einer moralen Bewertung: gesetzliches Verbot wurde durch die Bewertung, was „prohibitionswert'' ist, möglich. Bearbeitung dieser Bewertung umfasste Forschungen einer „technischen" Struktur der Lohnerhebung aus dem Grunde des Borgens, und nächstens eine Konfrontation der Ergebnisse dessen mit moralen Gesetzen. Smiglecki hat eine von der Synodalen Legislatur im 16. Jahrhundert übernommene kanonistiche Interpretation des Wucherverbots in Richtung seiner Lockerung ausgenutzt und erwies sich ein Kanonist einer salmatisch — jesuitischen Orientierung. Demnächst die Gesetzgeber des 17. Jahrhunderst, die von Jesuiten aufgenommen moralen Begründungen des Wucherverbots in Richtung seiner Lockerung, wurden zu Epigonen ejner leicht rückständiegen Scholastik. Alles in allem haben die Smiglecki Lehre und Synodenbeschlüsse eine gewisse theoretisch — praktische Integration geschaffen, die ein GesamatbikJ der Äausserungen der Kirche in Polen in den 16. und. 17. Jahrhunderten darstellen. Studien darüber scheinen: 1. die Unverandbarkiet und eine Entwiklungsfäheit der katholischen Gesellschaftslehre im Zeitraum zweier Jahrhunderte zu bestätigen; 2. eine Untauglichkeit der Einwände zu zeigen, dass kirchliche Faktoren einen wirtschaftlichen Fortschritt bestimmen, oder dass sie an sozialer Ausbeutung beteiligt waren; 3. eine Revision der Anschauungen zu begründen, die den Autorität der Theologen —Kanonisten aut dem Gebiet der Wirtschaft verachteten; 4. eine Korelation der amtlichen und privaten sozialen Ausbildung von der Kirche und die Rolle der katholischen Gelehrten beim Ausfüllen der Lücken in dieser Ausbildung zu enthüllen. Bei der Gelegenheit kam eine drastiche damals Zwiespattung zwischen der Doktrin und dem Leben hervor, zwischen homo oeconomicus und homo ecclesiasticus.
    Źródło:
    Roczniki Nauk Społecznych; 1979, 7; 63-84
    0137-4176
    Pojawia się w:
    Roczniki Nauk Społecznych
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Diocesan Synod from the Catholic and Lutheran Perspectives
    Synode diocésain des points de vue catholique et luthérien
    Sinodo diocesano dalla prospettiva cattolica e luterana
    Autorzy:
    Kroczek, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1046997.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-29
    Wydawca:
    Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
    Tematy:
    Roman Catholic Church
    Evangelical Church of the Augsburg Confession in the Republic of Poland
    diocesan synod
    bishop
    église catholique romaine
    église évangélique d’augsbourg en république
    de pologne
    synode diocésain
    évêque
    chiesa cattolica romana
    chiesa evangelica-augusta nella repubblica di
    polonia
    sinodo diocesano
    vescovo
    Opis:
    The aim of the article is to verify the hypothesis that the institutions of diocesan synod in the perspective of the Roman Catholic Church and that of the Evangelical Church of the Augsburg Confession in the Republic of Poland are very similar. The method to achieve the aim is the comparable analysis of the legal provisions of the fundamental laws of the Churches which refer to diocesan synod. The general conclusion is that the institutions of diocesan synod seen in the two perspectives are completely incompatible. They are different institutions.
    Le but de l’article est de vérifier l’hypothèse selon laquelle, en République de Pologne, la perspective de l’Église catholique romaine et celle de l’Église évangélique d’Augsbourg concernant l’institution du synode diocésain sont similaires. La manière d’atteindre cet objectif consiste à proposer une analyse comparative des dispositions des règles fonda mentales de ces Églises qui s’appliquent au synode diocésain. La conclusion générale est que l’institution du synode diocésain présentée des deux points de vue est totalement incompatible. Ce sont des institutions différentes.
    Lo scopo del presente articolo è di verificare l’ipotesi che nella Repubblica di Polonia, la prospettiva della Chiesa cattolica romana e di quella evangelica-augusta riguardante l’istituzione del sinodo diocesano siano simili. La via per raggiungere questo obiettivo consiste in un’analisi comparata delle disposizioni delle regole fondamentali di queste Chiese che si applicano al sinodo diocesano. La conclusione generale della ricerca svolta è che l’istituzione del sinodo diocesano presentata da entrambe le prospettive è del tutto incompatibile. Sono istituzioni diverse.
    Źródło:
    Ecumeny and Law; 2020, 8; 7-18
    2353-4877
    2391-4327
    Pojawia się w:
    Ecumeny and Law
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    II Synod Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej w historyczno-teologicznej perspektywie synodalności Kościoła
    The Second Synod of the Diocese of Koszalin-Kolobrzeg (Kołobrzeg) in the historical and theological perspective of the synodality of the Church
    Autorzy:
    Wojtczak, Jan
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30098247.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Synodalität
    Synode
    Kollegialität
    Kirchenrecht
    Zweite Synode der Diözese Koszalin-Kołobrzeg
    synodality
    synod
    collegiality
    canon law
    the Second Synod of the Koszalin-Kolobrzeg (Kołobrzeg) Diocese
    synodalność
    kolegialność
    prawo kanoniczne
    II Synod Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej
    Opis:
    Synodalność Kościoła od samego początku ukazuje wspólnotę wiary jako jeden lud pielgrzymujący, w którym każdy ma swoje miejsce i dzieli odpowiedzialność za Kościół. Współcześnie praktyka Kościoła kładzie duży akcent na zaangażowanie wiernych świeckich w troskę o Kościół i przez prawodawstwo umożliwia im również udział we władzy kościelnej. Wyrazem wspólnej odpowiedzialności i przejawem synodalności na szczeblu partykularnym był II Synod Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej.
    From the very beginning, the synodality of the Church shows the community of faith as one pilgrim people, in which every person has their place and also a responsibility for the Church. In modern times, the practice of the Church places great emphasis on the involvement of the lay faithful in the care of the Church and, through legislation, also enables them to participate in Church authority. The Second Synod of the Koszalin-Kolobrzeg (Kołobrzeg) Diocese was an expression of shared responsibility and a manifestation of synodality at the particular level.
    Die Synodalität der Kirche zeigt die Gemeinschaft des Glaubens von Anfang an als ein pilgerndes Volk, in dem jeder seinen Platz hat und die Verantwortung für die Kirche teilt. Die heutige kirchliche Praxis legt großen Wert auf die Einbeziehung der Laien in die Sorge für die Kirche und ermöglicht ihnen durch die Gesetzgebung auch die Beteiligung an der kirchlichen Autorität. Ein Ausdruck geteilter Verantwortung und eine Manifestation der Synodalität auf partikularer Ebene war die zweite Synode der Diözese Koszalin-Kołobrzeg.
    Źródło:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2023, 30; 265-286
    1230-0780
    2719-4337
    Pojawia się w:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Droga do synodu biskupów na temat nowej ewangelizacji
    The Way to the Synod of Bishops on New Evangelisation
    Der Weg zur Bischofssynode zum Thema neue Evangelisierung
    Vers le synode des évêques consacré au thème de la nouvelle évangélisation
    Autorzy:
    Parzyszek, Czesław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/512149.pdf
    Data publikacji:
    2013
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Opis:
    Benedict XVI keeps reminding all Church members of the importance of the work of the new evangelization. He wants it to be alive in the hearts of all the believers. In the Apostolic Letter Ubicumque et semper of 21st September 2010 he established the Pontifical Council for Promoting the New Evangelization. Relatively soon he designated its president and members, and specified its objectives. How much the Holy Father Benedict XVI is concerned with the work of the new evangelization for the renewal of the secularized world is confirmed by the fact that during the Mass concluding the Synod for the Near East Bishops he announced convening of the XIII Ordinary Assembly of the Synod of Bishops, which will be held from 7th to 28th October 2012, and will be devoted to the topic of “Nova evangelizatio ad christianam fidem tradendam – New Evangelization for the Transmission of the Christian Faith”. The introductory document – Lineamenta – is already available and includes a number of questions, very detailed, directed to the individual Conferences of Episcopates. From their answers, a working document Instrumentum laboris will be compiled for the Synod of Bishops to work on. But the Pope does not make do with that. He makes the idea of the new evangelization more familiar to us in his next documents: Porta fidei and the Note of the Congregation for the Doctrine of the Faith with pastoral recommendations for the Year of Faith, whose content is presented in this article.
    Źródło:
    Studia Theologica Varsaviensia; 2013, 51, 2; 35-52
    0585-5594
    Pojawia się w:
    Studia Theologica Varsaviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Przedstawiciele zawodów scenicznych w świetle dokumentów wczesnochrześcijańskich synodów (IV-V w.)
    Autorzy:
    Piechocka-Kłos, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2040952.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-29
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Schauspieler
    Mime
    Zirkuskutscher
    Synode
    frühes Christentum
    römisches Kaisertum
    Geschichte des Altertums
    actor
    mime
    circus driver
    synod
    early Christianity
    Roman Empire
    ancient history
    aktor
    mim
    woźnica cyrkowy
    wczesne chrześcijaństwo
    cesarstwo rzymskie
    historia starożytna
    Opis:
    Formy i środki teatralnego wyrazu w antycznej kulturze rzymskiej, obfitując różnorodnością form  artystycznych, miały doskonałe warunki do rozwoju. Kulturowa działalność człowieka w naturalny sposób stworzyła potrzebę uprawiania zawodów scenicznych. W niniejszej publikacji przedstawiono szczegółową analizę postanowień synodów zwoływanych i obradujących w I V i V wieku n.e. oraz dokładnie przywołano ich treści, względem aktorów, mimów i woźniców cyrkowych. Powodem takiego zarysu badań jest wspólna dlatych wszystkich zawodów klasyfikacja ogólnie ich określająca jako przedstawicieli sztuk scenicznych. Analizie w tej kwestii poddano m.in. kanony ogłoszone w E lwirze (306), Arles (314), Kartaginie (15 VI 401), Hipponie (427) oraz ponownie w Arles (442–506). W celu pełniejszego ukazania przywołanego w temacie zagadnienia omówiono również sytuację przedstawicieli sztuk scenicznych na przykładzie aktorów w rzymskim prawie publicznym. 
    Forms and means of theatrical expression in ancient Roman culture, abounding in the diversity of artistic forms, had perfect conditions for development. The cultural activity of man has naturally created the need for stage performances. This publication presents a detailed analysis of the provisions of the synods summoned and debating in the 4th and 5th centuries, A.D. T heir content was carefully referenced, in relation to actors, mimes and circus drivers. The reason for such an outline of research is the classification common to all these professions generally describing them as representatives of performing arts. The analysis on this matter was subjected, inter alia, to canons proclaimed in Elvira (306), Arles (314), Carthage (15 June 401), Hippo (427) and again in Arles (442–506). In order to more fully illustrate the issue cited in the subject, the situation of  representatives of performing arts was also discussed on the example of actors in Roman public law and a short description of the history of synods in the ancient Church was presented.
    Die mannigfaltigen Formen und Mittel des theatralen Ausdrucks konnten sich in der antiken römischen Kultur sehr gut entwickeln. Die kulturelle Aktivität des Menschen erzeugte natürlicherweise das Bedürfnis, Bühnenberufe auszuüben. Im folgenden Artikel wird die detaillierte Analyse der Synodenbeschlüsse aus dem 4. und 5 Jh. durchgeführt, indem Texte benannt werden, die Schauspieler, Mime und Zirkuskutscher betreffen. Das Auswahlkriterium ist die für all diese Personen gemeinsame Bezeichnung als Vertreter derBühnenberufe. Es wurden u.a. die entsprechenden Canones der Synode in Elvira (306), Arles (314), Karthago (15 VI 401), Hippone (427) und wiederum Arles (442–506) analysiert. Um das Titelproblem ausführlich zu skizieren wurde auch die Situation der Vertreter der Bühnenberufe am Beispiel der Akteure im römischen öffentlichen Recht besprochen. Es wurde auch kurz die Entwicklungsgeschichte der Synode in der alten Kirche skizziert.
    Źródło:
    Studia Nauk Teologicznych PAN; 2019, 14; 89-102
    1896-3226
    2719-3101
    Pojawia się w:
    Studia Nauk Teologicznych PAN
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Synodalność w prawosławnej, protestanckiej i katolickiej refleksji teologicznej
    Synodality in Orthodox, Protestant and Catholic theological reflection
    Autorzy:
    Bujak, Janusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30098241.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Synode
    Konzil
    Synodalität
    Katholizität
    Orthodoxie
    Luthertum
    synod
    council
    synodality
    Catholicism
    Orthodoxy
    Lutheranism
    sobór
    synodalność
    katolicyzm
    prawosławie
    luteranizm
    Opis:
    Celem artykułu jest ukazanie wybranych kwestii z zakresu teologicznej refleksji nad znaczeniem synodów w teologii prawosławnej, luterańskiej i katolickiej. Teologowie prawosławni uzasadniają synodalny wymiar Kościoła nauczaniem Chrystusa, praktyką okresu apostolskiego i rozwojem synodalności w pierwszym tysiącleciu Kościoła. W Kościołach prawosławnych synodalność ma charakter episkopocentryczny i wyraża się na poziomie Kościoła lokalnego, z biskupem na czele oraz na poziomie regionalnym. Po zerwaniu jedności z Kościołem rzymskim w roku 1054 Kościoły prawosławne nie odbyły żadnego soboru o wymiarze ekumenicznym. To, co jest charakterystyczne dla wschodniej teologii synodów i soborów, to przekonanie, że ich decyzje nie są obowiązujące ex sese, ale uzyskują swoją ważność po recepcji przez wiernych. We Wspólnotach kościelnych wywodzących się z reformacji mamy różne formy organizacji synodalnej. W luteranizmie niemieckim do XX wieku obowiązywał model Kościoła państwowego, w którym sprawami Kościoła zarządzali władcy świeccy biskupów. Akceptacja takiej formy zarządzania Kościołem wynikała z wielu czynników, m.in. z teologii Marcina Lutra o powszechnym kapłaństwie i braku biskupów, których zastąpili właśnie książęta. W XIX, a zwłaszcza w XX wieku Kościoły luterańskie w Niemczech wypracowały struktury synodalne, w których główną rolę odgrywają świeccy. Decyzje podejmowane na synodach nie są uznawane za nieomylne, dlatego mogą podlegać zmianom. Również Wspólnoty luterańskie nie znają ekumenicznego wymiaru synodów. W Kościele rzymskokatolickim, podobnie jak w Kościołach prawosławnych, za źródło synodalności uznaje się praktykę Kościoła apostolskiego, zwłaszcza Sobór Apostolski opisany w Dziejach Apostolskich w rozdziale piętnastym, i okres pierwszego tysiąclecia Kościoła, w którym rozwinęły się struktury synodalne i soborowe. W Kościele rzymskokatolickim mamy dwa poziomy synodalności: pierwszy dotyczy prymatu papieża i kolegium biskupów będących z nim w jedności, drugi natomiast opiera się na udziale wszystkich ochrzczonych w życiu Kościoła, który polega na ich funkcji doradczej. Charakterystyczne dla Kościoła rzymskokatolickiego jest zachowanie wszystkich trzech poziomów synodalności: lokalnego, regionalnego i powszechnego, dzięki papieżowi, który zwołuje sobory. W Kościele rzymskokatolickim decyzje soborowe nie wymagają zatwierdzenia przez wiernych świeckich, ale uznawane są obowiązujące po przyjęciu ich przez zgromadzenie soborowe i papieża. Obecnie trwa dyskusja nad większym włączeniem w wiernych świeckich w podejmowanie decyzji dotyczących życia Kościoła.
    The aim of this article is to show some issues of a theological reflection on the meaning of synods in Orthodox, Lutheran, and Catholic theology. Orthodox theologians justify the synodal dimension of the Church by the teaching of Christ, the practice of the apostolic period, and the development of synodality in the first millennium of the Church. In the Orthodox Churches, synodality is episcopocentric and is expressed both at the local church level with the bishop in the lead and at the regional one. After breaking up of the unity with the Roman Church in 1054 the Orthodox Churches did not hold any council of an ecumenical dimension. What is characteristic of the Eastern theology of synods and councils is the conviction that their decisions are not obligatory ex sese but acquire their validity after acceptance by the faithful. In the ecclesiastical communities dating back to the Reformation, we have various forms of synodal organization. German Lutheranism had a state church model until the 20th century in which the affairs of the Church were managed by the lay rulers of the bishops. This form of Church governance was due to a number of factors including Martin Luther’s theology of the universal priesthood and the lack of bishops who were replaced by princes. In the 19th and especially in the 20th century the Lutheran churches in Germany developed synodal structures in which lay people play a central role. Decisions made at synods are not considered infallible so they can be changed. The Lutheran communities are also unaware of the ecumenical dimension of synods. In the Roman Catholic Church, as in the Orthodox Churches, the source of synodality is considered to be the practice of the Apostolic Church especially the Apostolic Council described in Acts, chapter 15, and the period of the first millennium of the Church in which synodal and conciliar structures developed. In the Roman Catholic Church, we have two levels of synodality: the first concerns the primacy of the pope and the college of bishops who are in communion with him, while the second is based on the participation of all the baptized in the life of the Church, which consists of their advisory function. Thanks to the pope who convenes councils it is characteristic of the Roman Catholic Church to maintain all three levels of synodality: local, regional and universal. In the Roman Catholic Church conciliar decisions do not to be approved by the lay faithful, but they are considered binding once adopted by the conciliar assembly and the Pope. Currently, there is a discussion on the bigger inclusion of the lay faithful in making decisions regarding the life of the Church.
    Ziel dieses Artikels ist es, ausgewählte Themen der theologischen Reflexion über die Bedeutung von Synoden in der orthodoxen, lutherischen und katholischen Theologie zu beleuchten. Orthodoxe Theologen begründen die synodale Dimension der Kirche mit der Lehre Christi, der Praxis der apostolischen Zeit und der Entwicklung der Synodalität im ersten Jahrtausend der Kirche. In den orthodoxen Kirchen ist die Synodalität bischöflich geprägt und kommt auf der Ebene der Ortskirche mit dem Bischof an der Spitze und auf regionaler Ebene zum Ausdruck. Nach dem Bruch der Einheit mit der römischen Kirche im Jahr 1054 haben die orthodoxen Kirchen kein Konzil mit ökumenischer Dimension abgehalten. Kennzeichnend für die östliche Theologie der Synoden und Konzilien ist die Überzeugung, dass ihre Beschlüsse nicht von vornherein verbindlich sind, sondern ihre Gültigkeit erst nach der Annahme durch die Gläubigen erlangen. In den kirchlichen Gemeinschaften, die aus der Reformation hervorgegangen sind, gibt es verschiedene Formen synodaler Organisation. Im deutschen Luthertum gab es bis zum zwanzigsten Jahrhundert ein staatskirchliches Modell, bei dem die Angelegenheiten der Kirche von den Laienvorständen der Bischöfe verwaltet wurden. Die Akzeptanz dieser Form der Kirchenleitung war auf eine Reihe von Faktoren zurückzuführen, unter anderem auf Martin Luthers Theologie des allgemeinen Priestertums und das Fehlen von Bischöfen, die lediglich durch Fürsten ersetzt wurden. Im neunzehnten und vor allem im zwanzigsten Jahrhundert entwickelten die lutherischen Kirchen in Deutschland synodale Strukturen, in denen die Laien eine zentrale Rolle spielen. Die auf den Synoden gefassten Beschlüsse gelten nicht als unfehlbar und können daher geändert werden. Auch die lutherischen Gemeinschaften sind sich der ökumenischen Dimension der Synoden nicht bewusst. In der römisch-katholischen Kirche wie auch in den orthodoxen Kirchen werden die Praxis der apostolischen Kirche, insbesondere das in der Apostelgeschichte, Kapitel 15, beschriebene Apostolische Konzil, und die Zeit des ersten Jahrtausends der Kirche, in der sich synodale und konziliare Strukturen entwickelten, als Quelle der Synodalität betrachtet. In der römisch-katholischen Kirche gibt es zwei Ebenen der Synodalität: Die erste betrifft den Primat des Papstes und des Bischofskollegiums, das mit ihm in Gemeinschaft steht, während die zweite auf der Beteiligung aller Getauften am Leben der Kirche beruht, die in ihrer beratenden Funktion besteht. Ein Merkmal der römisch-katholischen Kirche ist die Beibehaltung aller drei Ebenen der Synodalität: lokal, regional und universal, dank des Papstes, der Konzilien einberuft. In der römisch-katholischen Kirche bedürfen konziliare Beschlüsse nicht der Zustimmung der Laien, sondern werden als verbindlich anerkannt, sobald sie von der konziliaren Versammlung und dem Papst angenommen worden sind. Gegenwärtig gibt es eine Debatte über die stärkere Einbeziehung der Laien in die Entscheidungsfindung über das Leben der Kirche.
    Źródło:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2023, 30; 45-67
    1230-0780
    2719-4337
    Pojawia się w:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Potrzeba odnowionej wizji parafii w świetle uchwał III Synodu Archidiecezji Gnieźnieńskiej
    THE NEED FOR A RENEWED VISION OF THE PARISH IN THE LIGHT OF THE RESOLUTIONS OF THE THIRD SYNOD OF THE GNIEZNO ARCHDIOCESE (1995-2000)
    DIE NOTWENDIGKEIT DER VISIONSERNEUERUNG DER PFARRGEMEINDE IM UCHTE DER BESCHLÜSSE DER III SYNODE DER ERZDIÖZESE GNIEZNO (1995-2000)
    Autorzy:
    Polak, Mieczyslaw
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1012993.pdf
    Data publikacji:
    2018-11-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Źródło:
    Teologia Praktyczna; 2002, 3; 179-190
    1642-6738
    Pojawia się w:
    Teologia Praktyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ustawodawstwo synodów diecezjalnych i listy pasterskie biskupów wobec szkolnictwa kościelnego dla świeckich w Polsce od XIII do XVIII wieku
    Die Legislatur der Diözesansynoden und die Hirtenbriefe der Bischöfe zum Thema des kirchlichen Schulwesens für Laien in Polen vom 13. bis zum 18. Jahrhundert
    Autorzy:
    Pelczar, Roman
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1041963.pdf
    Data publikacji:
    1997
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    kanonisches Recht
    Synode
    diecezja
    Bischof
    prawo kanoniczne
    synod
    biskup
    canon law
    diocese
    bishop
    Opis:
    Die Diözesansynoden bildeten einen wichtiger Bestandteil des Systems der Verwaltung der Diözesen. Besonderen Einfluß auf die Hebung des Stellenwertes der Synoden hatte das Konzil von Trident, das sie als ein wichtiges Instrument bei der Durchführung der kirchlichen Reformen anerkannte. Im Zusammenhang mit dem Bedeutungsverlust der Diözesansynoden wuchs im 18. Jahrhundert das Gewicht der bischöflichen Hirtenbriefe, die über den gesamten Berichtszeitraum hin-weg für die bischöfliche Legislatur charakteristisch waren. Die Diözesansynoden sowie die bischöflichen Hirtenbriefe beschäftigten sich mit zahlreichen Problemen, u.a. auch mit Fragen der Dom-, Kollegiats- und Pfarrschulen. In dieser Hinsicht waren die Krakauer Bischöfe am aktivsten. In ihren Beschlüssen bezogen die Diözesansynoden Stellung zu den mit der Gründung, Erhaltung und Kontrolle der Schulen verbundenen Angelegenheiten. Sehr oft wurde in den Synodalbeschlüssen Fragen behandelt, die die Lehrerschaft betrafen. Man achtete dabei besonders auf ihre Ausbildung und ihr ethisch-moralisches Niveau. Außerdem wurde der Umfang der auf den Lehrern lastenden Pflichten präzisiert. Die Synoden befaßten sich auch mit der Schülerproblematik und legten die Pflichten der Schuljugend fest. Außer-dem waren die Synodalbeschlüsse darum bemüht, zumindest ansatzweise Lehrprogramme zu formulieren, und suggerierten die Anwendung bestimmter Ausbildungsmethoden.
    Źródło:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 1997, 67; 315-332
    0518-3766
    2545-3491
    Pojawia się w:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Związki II Synodu Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej z Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Skrzatuszu
    Relationships of the Second Synod of the Koszalin-Kolobrzeg (Kołobrzeg) Diocese with the Sanctuary of Our Lady of Sorrows in Skrzatusz
    Beziehungen der Zweiten Synode der Diözese Koszalin-Kołobrzeg mit der Wallfahrtskirche Unserer Lieben Frau der Schmerzen in Skrzatusz
    Autorzy:
    Tomaszewski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2138207.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Biblioteka Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej
    Tematy:
    synod
    diecezja koszalińsko-kołobrzeska
    Kościół
    formacja
    wierni świeccy
    sanktuarium
    Skrzatusz
    Koszalin-Kolobrzeg (Kołobrzeg) Diocese
    Church
    formation
    lay faithful
    sanctuary
    Opis:
    Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Skrzatuszu jest ściśle związane z II Synodem Diecezji Koszalińsko-Kołobrzeskiej, który został zwołany 11 czerwca 2016 r. i otwarty 25 lutego 2017 r. Opiece i wstawiennictwu Pani Skrzatuskiej powierzane są wszystkie etapy prac synodalnych oraz związane z nim poszczególne osoby i gremia. Istotny element tych powiązań stanowi także eklezjalna formacja wiernych świeckich, której szczególnym miejscem jest właśnie skrzatuskie sanktuarium.
    The Sanctuary of Our Lady of Sorrows in Skrzatusz is closely related to the Second Synod of the Koszalin-Kolobrzeg (Kołobrzeg) Diocese, which was convened on June 11, 2016 and opened on February 25, 2017. The care and intercession of the Lady of Skrzatusz are entrusted all stages if the synodal works as well as people and groups involved in the synod. An important element of these ties is also the ecclesial formation of the lay faithful, a special place of which is the Skrzatusz sanctuary.
    Źródło:
    Rocznik Skrzatuski; 2022, 10; 51-63
    2300-8296
    Pojawia się w:
    Rocznik Skrzatuski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Formacja ludzka kandydatów do kapłaństwa według „Zasad formacji kapłańskiej w Polsce” z 1999 roku i uchwał II Polskiego Synodu Plenarnego
    Formation Human Candidates for the Priesthood in the “Principles of Priestly Formation in Poland” of 1999 and the Resolutions of the Second Polish Plenary Synod
    La formation humaine des candidats au sacerdoce selon « Les règles de la formation sacerdotale en Pologne » en 1999 et les résolutions du deuxième Synode Plénier National Polonais
    Autorzy:
    Pawlak, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1891632.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    powołanie
    samokontrola
    seminarzysta
    człowieczeństwo
    seminarium
    sumienie
    dojrzałość
    vocation
    self-control
    seminarian
    humanity
    seminary
    conscience
    maturity
    Opis:
    Ecclesiastical legislator committed conference of bishops in each country to develop a program of priestly formation. Polish Bishops Conference has issued standards that have been approved by the Congregation for Catholic Education in 1999. Issue of this document coincided with the end of the Second Polish Plenary Synod. His resolutions have some indications as to the formation in the seminary. These documents drew attention to the fact that the contemporary socio-cultural changes significantly influenced the appearance of gaps in the human formation of persons who want to become priests. The legislator stressed that the realization of humanity in this most important task seminarian seminary formation. It contributes to the personal development of the candidate, as well as in the long term, helps build relationships in pastoral work. Important elements of human formation seminarian is to achieve emotional maturity, mature form of freedom and the formation of responsible conscience. The introduction of the propaedeutical period and psychology to enable the candidate to the priesthood obtaining mature human formation. They are useful in even out difference and fill gaps in this sphere of formation.
    Źródło:
    Kościół i Prawo; 2014, 3 (16) nr 1; 9-27
    0208-7928
    2544-5804
    Pojawia się w:
    Kościół i Prawo
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Likwidacja Kościoła katolickiego obrządku wschodniego w południowo-zachodnich guberniach Cesarstwa Rosyjskiego za panowania cesarza Mikołaja I (lata 30. XІX wieku)
    Liquidation of the Catholic Church of the Eastern Rite in the Southwestern Governorates of the Russian Empire during the reign of emperor Nicholas I (1930s)
    Autorzy:
    Bilyk, Viktoria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30098243.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Katholische Kirche des östlichen Ritus (Griechisch-Orthodoxe)
    Orthodoxe Kirche
    Bischof
    Klerus
    "Akt der Wiedervereinigung"
    Synode
    Eastern Rite Catholic Church (Greek Orthodox)
    Orthodox Church
    bishop
    clergy
    “act of reunion”
    synod
    Kościół katolickiego obrządku wschodniego (greckounicki)
    Cerkiew prawosławna
    biskup
    duchowieństwo
    „akt ponownego zjednoczenia”
    Opis:
    W artykule przedstawiono politykę władz rosyjskich zmierzającą do ograniczenia pola działania Kościoła katolickiego obrządku wschodniego (dawniej greckounickiego czy unickiego) i jego stopniowej likwidacji w latach 30. XIX wieku, a także pokazuje przygotowanie „aktu ponownego zjednoczenia” w 1839 roku. W latach 1794–1796 trwał intensywny proces „przyłączania” unitów do Cerkwi prawosławnej. Okres od 1797 roku do połowy lat 20. XIX wieku charakteryzuje się osłabieniem presji władz na Kościół katolickiego obrządku wschodniego. W drugiej połowie lat 20. XIX wieku władze rosyjskie zaostrzyły swoją politykę wobec Kościoła katolickiego obrządku wschodniego i zaczęły przygotowywać grunt pod jego ostateczne zjednoczenie z Cerkwią prawosławną. W proces likwidacji Kościoła katolickiego obrządku wschodniego zaangażowani byli także hierarchowie unici. Szczególną rolę odegrał biskup litewski Józef Siemaszko. Z pomocą biskupa białoruskiego Wasilija Łużyńskiego i biskupa brzeskiego, wikariusza diecezji litewskiej Antoniego Zubko zwołał on w 1839 roku w Połocku synod biskupów i kleru unickiego, na którym podjęto decyzję „ponownie zjednoczyć” Kościół katolickiego obrządku wschodniego z Cerkwią prawosławną.
    The article outlines the Russian government’s policy of limiting the field of action of the Eastern Rite Catholic Church (formerly Greek Orthodox or Uniate) and its gradual liquidation in the 1830s, and shows the preparation of the “act of reunification” in 1839. As is well known, in 1794–1796 there was an intensive process of “joining” the Uniates to the Orthodox Church. The period from 1797 to the mid-1920s is characterized by weakening of government pressure on the Eastern Rite Catholic Church. In the second half of the 1820s, the Russian authorities tightened their policy toward the Eastern Rite Catholic Church and began to prepare the ground for its eventual unification with the Orthodox Church. The Uniate hierarchs were also involved in the process of liquidating the Eastern Rite Catholic Church. A special role was played by Lithuanian Bishop Józef Siemaszko. With the help of Belarusian Bishop Wasilij Łużyński and the Bishop of Brest, Vicar of the Diocese of Lithuania Antoni Zubko convened a synod of Uniate bishops and clergy in Polotsk (Połock) in 1839, at which it was decided to “reunite” the Eastern Rite Catholic Church with the Orthodox Church.
    Der Artikel schildert die Politik der russischen Behörden, den Aktionsradius der katholischen Kirche des östlichen Ritus (ehemals griechisch-orthodox oder uniert) einzuschränken, sowie ihre allmähliche Auflösung in den 1830er Jahren und zeigt die Vorbereitung des "Wiedervereinigungsakts" von 1839. Zwischen 1794 und 1796 gab es einen intensiven Prozess des "Anschlusses" der Unierten an die orthodoxe Kirche. Die Zeit von 1797 bis Mitte der 1820er Jahre ist durch eine Abschwächung des Drucks der Behörden auf die katholische Kirche des östlichen Ritus gekennzeichnet. In der zweiten Hälfte der 1820er Jahre verschärften die russischen Behörden ihre Politik gegenüber der katholischen Kirche des östlichen Ritus und begannen, den Boden für ihre eventuelle Vereinigung mit der orthodoxen Kirche zu bereiten. Auch die unierten Hierarchen waren an der Auflösung der katholischen Kirche des östlichen Ritus beteiligt. Der litauische Bischof Jozef Siemaszko spielte dabei eine besondere Rolle. Mit Hilfe des weißrussischen Bischofs Wassili Luschinski und des Bischofs von Brest, des Vikars der litauischen Diözese Anton Zubko, berief er 1839 eine Synode der unierten Bischöfe und Geistlichen in Polotsk ein, auf der die "Wiedervereinigung" der katholischen Kirche des östlichen Ritus mit der orthodoxen Kirche beschlossen wurde.
    Źródło:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2023, 30; 221-233
    1230-0780
    2719-4337
    Pojawia się w:
    Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies