Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "spiritual" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-7 z 7
    Tytuł:
    Dio Trionfatore. Il motivo della lotta e del trionfo negli scritti di sant’ Ilario di Poitiers
    The Triumphant God. The Struggle and Triumph in Hilary’s of Poitiers Teaching
    Autorzy:
    Karczewska, Helena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/495108.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    Towarzystwo Naukowe Franciszka Salezego
    Tematy:
    Hilary z Poitiers
    Chrystus
    triumf
    triumfator
    walka duchowa
    Hilary of Poitiers
    Christ
    triumph
    victor
    spiritual combat
    Opis:
    Hilary w swoich dziełach odwołuje się nie tylko do terminologii związanej z walką, lecz również powołuje się na rzymską ceremonię triumfu. Wybiera jednak te elementy pompa triumphalis, które odnoszą się do duchowego życia człowieka i nadaje im duchowe znaczenie. Wśród nich można znaleźć wiecznego Triumfatora, pochód z jeńcami, spolia i podział łupów. Zdaniem Biskupa z Poitiers, Chrystus po stoczonej walce na krzyżu miał prawo do odbycia triumfu, który przewyższa swoją formą i znaczeniem triumf rzymski. W pochodzie towarzyszą mu święci, prorocy i apostołowie, jeńcami zaś są śmierć, diabeł i złe moce. Biskup podkreśla, że Chrystus, jako doskonały Triumfator, zaprowadził wieczny pokój i zaprasza wiernych do udziału w swoim wiecznym triumfie.
    In his teaching, Hilary does not only refer to war terminology, but also quotes the Roman triumphal ceremony. However, he selects those elements of the pompa triumphalis that relate to human internal life giving them spiritual significance. Among those, we can find the Eternal Triumpher, a procession of prisoners, spolia and the distribution of spoils. According to the Bishop of Poitiers, after the battle fought on the cross, Christ had a right to hold a triumph whose form and meaning surpasses the Roman triumph. In His eternal procession, He is accompanied by the saints, prophets and apostles while the death, the devil and evil powers are His captives. The bishop underlines that Christ as the Triumphal Victor brought eternal peace to the world and He invites the believers to share in His eternal triumph.
    Źródło:
    Seminare. Poszukiwania naukowe; 2016, 37, 2; 33-44
    1232-8766
    Pojawia się w:
    Seminare. Poszukiwania naukowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’ insegnamento dell’apostolo Paolo sui carismi
    St. Paul’s teaching in regard to charisms
    Nauczanie św. Pawła odnośnie do charyzmatów
    Autorzy:
    Cocco, Paolo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/578798.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    św. Paweł
    dary duchowe
    charyzmaty
    Pierwszy List do Koryntian
    St. Paul
    Spiritual Gifts
    Charisms
    First Corinthians
    Opis:
    Po przedstawieniu rzeczywistości dotyczącej charyzmatów w Starym Testamencie, w Ewangeliach, Dziejach Apostolskich zostało omówione pierwotne znaczenie i występowanie słów „charyzmat/charyzmaty” w Biblii. Na tym tle autor rysuje bezpośredni kontekst nauczania o charyzmatach omawiając wspólnotę Koryncką i Pierwszy List do Koryntian. W swoich analizach koncentruje się na sekcji dotyczącej rzeczywistości duchowej (1 Kor 12–14) ukazując różne funkcjonowanie charyzmatów wewnątrz Kościoła przedstawionego jako ciało Chrystusa. Ujmuje zależności pomiędzy charyzmatami a miłością oraz praktykowaniem glosolalii i proroctwa. Całość dopełnia omówienie analiz dotyczących nauczania św. Pawła o charyzmatach dokonanych w różnych artykułach przez Käsemann, R.Y.K. Fung, G.D. Fee, J.D.G. Dunn. G. Barbaglio.
    The presentation of the reality related to charisms in Old Testament , The Gospels and Acts of the Apostoles, discussed the primary meaning and occurrence of the words „charism/charisms” in the Bible. Against this background, author draws the direct context of the teaching of charisms by discussing the Corinthian community and First Corinthians. In his analysis, he focuses on the section concerned with spiritual reality (1 Corinthians 12–14), showing various forms of charisms functioning within the Church portrayed as the body of Christ. He captures the connections between charisms and love and also the practise of glossolalia and prophecy. The whole is completed by discussing the analysis of St. Paul’s teaching about charisms made in various articles by Käsemann, R.Y.K. Fung, G.D. Fee, J.D.G. Dunn.G. Barbaglio.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2015, 19; 197-229
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’Insegnamento dell’Apostolo Paolo sui carismi in alcuni testi ecclesiologici
    The Teaching of the Apostle Paul on Charisms in Some Ecclesiological Texts
    Nauczanie Apostoła Pawła o charyzmatach w niektórych tekstach eklezjologicznych
    Autorzy:
    Cocco CMF, Paolo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/578665.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    św. Paweł
    dary duchowe
    charyzmaty
    Pierwszy List do Koryntian
    St. Paul
    spiritual gifts
    charisms
    First Letter to the Corinthians
    Opis:
    Po przedstawieniu rzeczywistości dotyczącej charyzmatów w Starym Testamencie, w Ewangeliach, Dziejach Apostolskich zostało omówione pierwotne znaczenie i występowanie słów „charyzmat/charyzmaty” w Biblii. Na tym tle autor rysuje bezpośredni kontekst nauczania o charyzmatach omawiając wspólnotę Koryncką i Pierwszy List do Koryntian. W swoich analizach koncentruje się na sekcji dotyczącej rzeczywistości duchowej (1 Kor 12–14) ukazując różne funkcjonowanie charyzmatów wewnątrz Kościoła przedstawionego jako ciało Chrystusa. Ujmuje zależności pomiędzy charyzmatami a miłością oraz praktykowaniem glosolalii i proroctwa. Całość dopełnia omówienie analiz dotyczących nauczania św. Pawła o charyzmatach dokonanych w różnych artykułach przez Käsemann, R.Y.K. Fung, G.D. Fee, J.D.G. Dunn. G. Barbaglio.
    Źródło:
    Scriptura Sacra; 2019, 23; 221-244
    1428-7218
    Pojawia się w:
    Scriptura Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il significato della metafora di cuore nella spiritualità di Teofane il Recluso (1815–1894)
    The meaning of the metaphor of the heart in the spirituality of Theophane the Recluse (1815–1894)
    Autorzy:
    Fitsay, Pavlo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/571441.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Teofane il Recluso
    la spiritualita del cuore
    I sentimenti spirituali
    Theophane the Recluse
    spirituality of the heart
    spiritual senses
    Opis:
    Spirituality Theophane the Recluse refers to the metaphor of the heart, the source of which is found in the patristic tradition, particularly in the Philokalia. Theophan drawing from the heritage of the Fathers of the Church, appealed especially to the theory of the spiritual senses and identify the heart with the mind (rus. “um”). Using the metaphor of the heart tried to explain the Christian spiritual life, the heart would be a place of a spiritual encounter between God and man. Human being can ‘see’ God only by a spiritual eyes and a pure heart. Theophan also drew attention to the spiritual gifts of discernment and vigilance in the heart.
    La spiritualita dell cuore di Teofane il Recluso nasce nella tradizione patristica Orientale e anche nella tradizione della Filocalia. Teofane cerca i sentimenti spirituali nella tradizione dei Padri Orientali come gli azioni del cuore come il ragione (in russo “um”). Nella teoria di Teofane il cuore come l’organo spirituale é il punto dell’incontro e relazione tra Dio e l’uomo. Il Cristiano puo “vedere” Dio solo con gli occhi sprituali e con il cuore puro. Teofane dice che il cuore é il posto dove si svolge la lotta spirituale contro le passioni.
    Źródło:
    Polonia Sacra; 2017, 21, 3(48); 49-66
    1428-5673
    Pojawia się w:
    Polonia Sacra
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Padre Arnoldo Janssen: straordinaria efficacia del leader umile e fiducioso
    Father Arnold Janssen and His Extraordinary Effectiveness as a Humble Leader, Trusting in Providence
    Ojciec Arnold Janssen: nadzwyczajna skuteczność pokornego przywódcy, który zawierzył się Opatrzności
    Autorzy:
    Miotk, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/480414.pdf
    Data publikacji:
    2019-06-30
    Wydawca:
    Wydawnictwo Księży Werbistów Verbinum
    Tematy:
    Arnoldo Janssen
    direzione/leadership
    Verbiti
    visione
    virtù cardinali
    dimensione spirituale
    Arnold Janssen
    leadership
    Divine Word Missionaries
    vision
    cardinal virtues
    spiritual dimension
    przywództwo
    werbiści
    wizja
    cnoty kardynalne
    wymiar duchowy
    Opis:
    Padre Arnoldo Janssen, il fondatore dei Verbiti (1875), iniziò un’opera di grande portata missionaria. L’autore, basando su alcune pubblicazioni e gli atti del processo della beatificazione, rivela alcune ragioni del suo successo della leadership. L’analisi si basa sulla personalità del fondatore. L’autore giudica le qualità della leadership del fondatore basandosi sui criteri stabiliti da Alexandre Havard nel libro pubblicato anche in Polacco: Etyka przywódcy: trening doskonalenia osobowości, Gdańsk 2011 (Virtuous Leadership: An Agenda for Personal Excellence. Lì la leadership viene letta nella chiave delle classiche virtù cardinali, completate dalla generosità e l’umiltà, apprezzate anche dagli antichi. L’analisi considerando le voci critiche sul fondatore, lo presenta come un leader efficace. La grazia gli ha permesso di trasformate le sue debolezze. Sebbene, P. Arnoldo non era un leader carismatico, però alla luce del ricco materiale probatorio, lui emerge come un uomo di Dio. Grazie alla sua genuina umiltà e semplicità ha raggiunto una sorprendente l’eccellenza nelle virtù cardinali di prudenza, giustizia, fortezza e temperanza. Il suo lavoro parla da solo. La grandezza della sua leadership sta nella dimensione soprannaturale connessa armoniosamente con il constante ed eroico sforzo umano. P. Arnoldo è arrivato alla straordinaria maturazione e crescita della personalità che gli ha portato il merito di essere chiamato “Dux” come inciso sulla sua tomba a Steyl.
    In 1875, Father Arnold Janssen founded an institution that was to have a significant impact on the missionary work of the Church: the Society of the Divine Word. Following the evidence established during his beatification process, as well as other publications, the author identifies a number of factors that positively influenced Janssen’s work. He measures Janssen’s personality against criteria proposed by Alexandre Havard in his book Etyka przywódcy [Leader’s Ethics] (Gdańsk 2011; New York 2007). According to Havard, leaders’ assessment should take into account the classical notion of the cardinal virtues, as well as their generosity and humility; the latter two highly praised by the ancients. Critical analysis of Janssen’s life reveals him as an efficient leader, who allowed God’s grace work on his weaknesses. Though Janssen was not endowed with any special charisma, the sources reveal him as a man of God who achieved extraordinary perfection in the practice of the cardinal virtues: prudence, justice, courage and temperance. He did this thanks to his authentic humility and simplicity. His life work speaks for itself. Janssen’s greatness is rooted in the supernatural realm. Through unceasing and heroic human efforts and harmonious cooperation with God’s grace he became an universally admired leader, wholly deserving the title Dux, engraved on his tombstone in Steyl.
    Ojciec Arnold Janssen, założyciel werbistów (1875), zainicjował dzieło o znaczącym oddziaływaniu misyjnym. Autor na bazie wybranych publikacji oraz akt procesu beatyfikacyjnego odsłania niektóre przyczyny powodzenia tego przedsięwzięcia, dotykając osobowości założyciela. Sięga po kryteria lansowane przez Alexandre’a Havarda w książce Etyka przywódcy: trening doskonalenia osobowości”, Gdańsk 2011 (New York 2007), w której autor ocenia wartość przywództwa w kluczu klasycznych cnót kardynalnych, uzupełniając je o wielkoduszność oraz pokorę, również cenione przez starożytnych. Krytyczna analiza biografii założyciela, przedstawia go jako przywódcę skutecznego, który pozwolił łasce przemieniać własne słabości. Jakkolwiek nie był on typem osobowości charyzmatycznej, bogaty materiał źródłowy pozwala dostrzec w nim męża Bożego, który dzięki autentycznej pokorze i prostocie doszedł do zadziwiającej doskonałość w zakresie cnót kardynalnych: roztropności, sprawiedliwości, męstwa i opanowania. Jego dzieło mówi samo za siebie. Wielkość przywództwa Arnolda Janssena zostaje osadzona przede wszystkim na fundamencie nadprzyrodzonym. Przez stały i heroiczny wysiłek ludzki oraz harmonijną współpracę z łaską osiągnął on godną podziwu osobowość lidera, zasłużenie ukoronowaną tytułem „Dux”, umieszczonym na jego grobie w Steylu.
    Źródło:
    Nurt SVD; 2019, 1; 176-190
    1233-9717
    Pojawia się w:
    Nurt SVD
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Abusi sessuali e spirituali nella Chiesa Cattolica
    Sexual and Spiritual Abuse in the Catholic Church
    Nadużycia seksualne i duchowe w Kościele katolickim
    Autorzy:
    Saje, Andrej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/595306.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    abusi sessuali
    violenza sessuale
    abusi spirituali
    Chiesa
    sacerdozio
    abuso di potere e di autorità
    nadużycia seksualne
    przemoc seksualna
    nadużycia duchowe
    Kościół
    kapłaństwo
    nadużycie władzy i autorytetu
    Sexual abuse
    sexual violence
    spiritual abuse
    Church
    priesthood
    abuse of power and authority
    Opis:
    Nadużyciem seksualnym jest każde działanie niewerbalne, werbalne albo fizyczne, którym narusza się odność i przekracza granice innej osoby, niezależnie od wiekui płci, w celu osiągnięcia przyjemności seksualnej lub dokonania aktu przemocy. O nadużyciu duchowym mówi się wówczas, kiedy w kontekście religijnym zostaje pogwałcona godność osoby, która przestaje cieszyć się swoją pełną autonomią. Dzieje się to w sposóbmanipulatywny i bez zgody jednostki, której się uwłacza i poniża ją pod pretekstem duchowości w szerokim sensie tego słowa. Przemoc seksualna i duchowa są dwoma różnymi rodzajami nadużyć, które mogą wystąpić niezależnie od siebie, ale w obu przypadkach chodzi o problem sprawowania władzy i autorytetu. Nadużycie duchowe w przestrzeni religijnej jest często wstępem do nadużyć seksualnych, co wcześniej rzadziej było przedmiotem badań. Niniejszy artykuł, na podstawie opisu historycznego rozwoju przepisów prawnychw traktowaniu dynamiki i natury obu typów nadużyć, przedstawia propozycje niektórych rozwiązań. Autor dochodzi do konkluzji, że nadużycia są problemem strukturalnym Kościoła, który osobom dopuszczającym się takich czynów stwarza sprzyjającą przestrzeń dla selekcji ofiar oraz możliwości ukrycia tego, co zostało dokonane.
    Sexual abuse is any non-verbal, verbal or physical act that is carried out with the intention to satisfy sexual desires or to inflict violence and that violates the dignity and boundary of the other person of whichever age or sex. Spiritual abuse is perpetrated whenever the boundary of dignity of the human person is breached in a religious context such that human autonomy and dignity are violated; it happens through manipulation andwithout consent of the individual, whereby the individual is demeaned or denigrated under the guise of spirituality in the broadest sense. Sexual and spiritual violence are two different types of abuse that can happen independently of each other; both have to do with a wanton display of power and authority. Spiritual abuse often precedes sexual abuse in a religious setting; nevertheless, the former is less well researched than the latter. The article deals with the nature and dynamics of both types of abuse on the basis of a historical perspective on the development of appropriate legal norms and concludes that such abuses are a structural problem in the Church, which offers the perpetrators a favourable environment for the choice of victims and the possibility of hiding. The analysis also offers some solutions to the problem.
    L’abuso sessuale è ogni azione non verbale, verbale o fisica con cui si viola la dignità e si oltrepassano i confini di un’altra persona di qualsiasi età o sesso allo scopo di raggiungere il piacere sessuale o di compiere violenza. Parliamo di abuso spirituale quando in un contesto religioso viene violata la dignità della persona, per cui essa non gode più della sua piena autonomia. Ciò accade in modo manipolativo e senza il consenso del singolo, per cui sotto il pretesto della spiritualità nel senso più ampio della parola lo si umilia o annulla.La violenza sessuale e quella spirituale sono due diversi tipi di abuso che possono avvenire in modo indipendente l’una dall’altra, ma in entrambi i casi si tratta della questione dell’esercizio del potere e dell’autorità. L’abuso spirituale in ambiente religioso è spesso il preludio dell’abuso sessuale ed è meno studiato del primo. Sulla base di una descrizione storica dello sviluppo delle prescrizioni giuridiche nel trattamento della dinamica e della natura di entrambi i tipi di abusi, l’articolo propone alcune soluzioni, giungendo alla conclusione che gli abusi sono anche un problema strutturale della Chiesa, che offre agli autori degli abusi un ambiente favorevole a selezionare le vittime e la possibilità di nascondere quanto commesso.
    Źródło:
    Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2020, 40, 2; 69-85
    0137-3420
    Pojawia się w:
    Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il concetto dei seminari minori alla luce del decreto conciliare "Optatam totius" e dellinsegnamento ecclesiastico post-conciliare
    The concept of minor seminaries in the light of the conciliar decree "Optatam totius" and of the post conciliar teaching of the Church
    Koncepcja niższych seminariów duchownych w świetle dekretu soborowego "Optatam totius" i kościelnego nauczania posoborowego
    Autorzy:
    Selejdak, Ryszard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/585190.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    niższe seminarium duchowne
    wyższe seminarium duchowne
    seminarzyści
    wychowawcy
    powołanie kapłańskie
    wskazania pedagogiczne
    formacja religijna
    etapy w formacji duchowej
    nauczanie szkolne
    wzrost dojrzałości ludzkiej, chrześcijańskiej, społecznej i apostolskiej seminarzystów
    towarzyszenie powołaniowe
    minor seminary
    major seminary
    seminarians
    educators
    vocation to the priesthood
    teaching methods
    religious formation
    progression in spiritual formation
    teaching of the Church, the human, Christian, social and apostolic development of seminarians
    vocational accompaniment
    Opis:
    Niższe Seminaria Duchowne są ukazane przez Dekret soborowy Optatam totius i kościelne nauczanie posoborowe jako instytucje założone w celu pielęgnacji zalążków powołania, które przejawiają się w odpowiednich przymiotach ludzkich i wierze alumnów, prowadzących do rozeznania życiowego powołania i pewnej fascynacji kapłaństwem służebnym. Seminaria te stanowią środowisko sprzyjające dojrzewaniu u młodego człowieka powołania, którym obdarzył go Bóg. Środkami wychowawczymi są w nich specjalna formacja religijna oraz właściwe kierownictwo duchowe. Niższe Seminaria Duchowne powinny być wspólnotami prawdziwie wychowawczymi. Styl życia i proces wychowawczy, który proponują trzeba dostosować do młodzieńczego wieku alumnów, ich mentalności, poziomu umysłowego, etapu rozwoju i wskazań psychologii. Nie powinno się też zaniedbywać nabywania przez nich odpowiedniego doświadczenia w sprawach ludzkich ani utrudniać im kontaktów z własną rodziną. Nauczanie, jaki mają otrzymać, tak należy zaprogramować, aby mogli naukę kontynuować bez przeszkód gdzie indziej, jeśli obiorą inny sposób życia. Wychowawcy Niższych Seminariów Duchownych winni być wybierani przez Biskupów spośród najlepszych kapłanów diecezjalnych, odznaczających się pobożnością, gruntownym wykształceniem, odpowiednim doświadczeniem duszpasterskim, gorliwością i dobrym wykształceniem pedagogicznym. Ich zasadniczym zadaniem jest pomaganie alumnom we właściwym i roztropnym rozeznaniu życiowego powołania.
    Minor Seminaries are presented in the conciliar Decree Optatam totius and in the post conciliar teaching of the Church as institutions established to cultivate the seeds of vocation, which express themselves in the human qualities and a faith directed towards a serious approach to vocational discernment and a particular attraction towards the priesthood. These Seminaries are established as a setting for vocational growth. The educational means applied are a special religious formation and appropriate spiritual direction. Minor Seminaries must be truly educational communities. The way of life which they offer should be appropriate to age, mentality, development and to the criteria of a healthy psychology, without neglecting a suitable experience of human life and family relationships. The studies should be arranged in such a way that they do not created difficulties for those who intend to follow them, in the event that they leave the Minor Seminary. The educators of Minor Seminaries must be chosen by the Bishops from among the best diocesan priests and must be recognised for their devotion and sound doctrine, appropriate personal experience, zeal for souls and a particular aptitude for formation and teaching. Their principle task is to help seminarians in their fitting and prudent vocational discernment.
    Źródło:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2016, 22, 47; 5-24
    1234-4214
    Pojawia się w:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-7 z 7

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies