Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "GOD" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-15 z 15
    Tytuł:
    In che modo i Salmi provengono da Dio?
    How Do the Psalms Come from God?
    Autorzy:
    Witczyk, Henryk
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1053572.pdf
    Data publikacji:
    2015-11-04
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    provenienza da Dio
    Salmi
    Parola di Dio
    relationship to God
    Salms
    Word of God
    Opis:
    The content of the Psalms bears witness to how they are related to and come from God. The Psalms describe different aspects of human experience, such as personal or collective experience of salvation, prophetic word pronounced in the sanctuary, rereading of the old prophecies, sapiential tradition. The psalmists express their various types of religious experience in the context of individual or communal encounter with God, but eventually this experience advances within the history that is guided by the God of the Exodus and of the covenant.
    Źródło:
    The Biblical Annals; 2011, 1, 1; 57-72
    2083-2222
    2451-2168
    Pojawia się w:
    The Biblical Annals
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il personalismo di Joseph Ratzinger/Benedetto XVI
    The Personalism of Joseph Ratzinger/Benedict XVI
    Personalizm Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
    Autorzy:
    Panaro, Antonio
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035028.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-28
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    personalizm
    osoba
    Bóg
    wiara
    relacyjność
    personalism
    person
    God
    faith
    relationship
    Opis:
    Joseph Ratzinger w autobiografii zatytułowanej Moje życie pisze o swoim spotkaniu z personalizmem, który potem odnalazł jako jasno wyeksponowany u Marcina Bubera: „Stało się [spotkanie z personalizmem] dla mnie istotnym duchowym przeżyciem. Personalizm ten kojarzył mi się mimowolnie z myślą Augustyna, który w Wyznaniach wyszedł mi niejako naprzeciw z całą swoją ludzką namiętnością i głębią”. Od tamtego momentu cała teologia Ratzingera zaczęła emanować personalizmem. Jest on przekonany, że „Wiara chrześcijańska nie przedstawia jakiejś idei, lecz Osobę” (Wprowadzenie w chrześcijaństwo). Personalistyczne myślenie Josepha Ratzingera uwypukla się bardziej, gdy Ratzinger analizuje sakrament chrztu oraz treść wyznania wiary w Jednego a zarazem trójosobowego Boga. „U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś idei, ale natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą” (Deus Caritas est 1). Joseph Ratzinger/Benedykt XVI podkreśla znaczenie osoby w całej swojej teologii. Przedstawia on jednak personalizm w najczystszej postaci, szczególnie kiedy bada koncepcję osoby pod kątem trynitologicznym i chrystologicznym.
    Joseph Ratzinger, in his autobiography entitled My Life, writes about his encounter with personalism, later found explained by Martin Buber, as: “A spiritual experience that left an essential mark, even if I spontaneously associated such personalism with the thought of St. Augustin, who in his Confessions had struck me with the power of all his human passion and depth.” From that moment on, all his theology emanates with personalism. He is convinced that “Christian faith does not relate to an idea but to a Person” (Intruduction to Christianity). The personalistic thinking of Joseph Ratzinger becomes evident when he describes the essence of the Sacrament of Baptism as well as the contents of the profession of faith in One and – at the same time – Three-personed God. “Being Christian is not the result of an ethical choice or a lofty idea, but the encounter with an event, a person” (Deus Caritas est, 1). Joseph Ratzinger-Benedict XVI underlines the significance of person in all his theology by focusing on the concept of person in Trinitology and Christology, in which he develops a personalism in the purest form.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 2; 5-14
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La Parola di Dio nelle preces dei Vespri dell’Epifania
    The Word of God in the Preces of the Epiphany Vespers
    Autorzy:
    Superson, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29432150.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
    Tematy:
    Word of God
    Preces
    Vespers
    Epiphany
    słowo Boże
    preces
    Nieszpory
    Epifania
    Opis:
    Preces are the prayers that in modern Liturgy of the Hours are recited during Morning Prayer (invocationes) and Vespers (intercessiones). For centuries they were usually composed of psalm verses quotes and placed in different canonical hours. Contemporary preces created after the Second Vatican Council by Coetus XII bis are generally not. The author of the presentation entitled “The Word of God in the preces of the Vespers on Epiphany”, considering the record of Sacra Congregatio pro Cultu Divino, Commissio specialis ad instaurationem liturgicam absolvendam, Schemata n. 348, pointed out some expressions and phrases in verses 2, 6, 7, 12 i 17 of Psalm 71, which belongs to royal prayers, as the biblical source for preces on the Feast of Epiphany. The result of his research is an observation that Scriptura crescit cum orante, not only during reading of the text but above all as the updating in the course of the rite, which dynamism feeds the prayer so lavishly that the Word of God becomes his own and motivates him to compose a personal prayer. Keywords: Word of God, preces, Vespers, Epiphany.
    Preces to modlitwy, które we współczesnej Liturgii Godzin są odmawiane podczas Jutrzni (invocationes) i Nieszporów (intercessiones). Przez wieki były one zbudowane zazwyczaj z cytatów wersetów psalmicznych i umieszczone w różnych godzinach kanonicznych. Współczesne preces utworzone po Soborze Watykańskim II przez Coetus XII bis generalnie już takie nie są. Autor prezentacji pt. „Słowo Boże w preces Nieszporów Epifanii” dzięki dotarciu do zapisu Sacra Congregatio pro Cultu Divino. Commissio specialis ad instaurationem liturgicam absolvendam. Schemata n. 348 wskazał niektóre wyrażenia i zwroty umieszczone w wersetach 2, 6, 7, 12 i 17 psalmu 71, zaliczanego do królewskich, jako źródła biblijne dla preces uroczystości Epifanii. Owocem jego badania jest konstatacja, że Scriptura crescit cum orante nie tylko podczas zwykłej lektury tekstu ale przede wszystkim jako jego aktualizacja i waloryzacja w przebiegu obrzędu, którego dynamizm karmi modlącego się tak obficie, że słowo Boże staje się jego modlitwą i motywuje go do komponowania modlitwy osobistej. Słowa kluczowe: słowo Boże, preces, Nieszpory, Epifania.
    Źródło:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2023, 61, 1; 49-63
    1234-4214
    Pojawia się w:
    Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    San Giuseppe il modello della partecipazione nell’Eucaristia
    Saint Joseph as the example of participation in the Eucharist
    Święty Józef wzorem uczestnictwa w Eucharystii
    Autorzy:
    Kwiatkowski, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1375624.pdf
    Data publikacji:
    2020-08-28
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    St. Joseph
    Eucharist
    faith
    love
    trust
    God’s word
    service
    sacrifice
    God’s will
    model
    św. Józef
    Eucharystia
    wiara
    miłość
    ufność
    słowo Boże
    służba
    ofiara
    wola Boża
    wzór
    Opis:
    Pope John Paul II in the encyclical Ecclesia de Eucharistia called Mary a ‘Woman of the Eucharist’. He pointed out the attitudes that can be described as Eucharistic. This article, using the principle of analogy and maintaining an appropriate balance, shows St. Joseph as a model of the Eucharistic ap- proach of every Christian. The life of Saint Joseph was characterized by deep faith and love for God and man, the ability to hear and receive the word of God and the constant willingness to sacrifice his life in order to be able to fulfill the will of God. All these qualities are needed to participate in the Eucharist in a conscious and active way. These attitudes result from participation in the Eucharist and should shape the life of every Christian. In addition, it should be emphasized that the Church introduced the name of St. Joseph to the Eucharistic prayers and ordered it to be mentioned immediately after Mary. Placing the name of St. Joseph in the most important prayer of the Holy Mass, introduces him to the heart of the Eucharist.
    Święty Jan Paweł II w encyklice Ecclesia de Eucharistia nazwał Maryję „Niewiastą Eucharystii”. Zwrócił uwagę na Jej postawy, które można określić jako eucharystyczne. Niniejszy artykuł, sto- sując zasadę analogii i zachowując odpowiednie proporcje, ukazuje św. Józefa jako wzór postaw eucharystycznych dla każdego chrześcijanina. Życie św. Józefa cechowała głęboka wiara i miłość do Boga oraz do człowieka, zdolność słuchania i przyjmowania słowa Bożego oraz nieustanna gotowość składania ofiary ze swojego życia, aby móc wypełnić wolę Bożą. Wszystkie te cechy są potrzebne, aby uczestniczyć w Eucharystii w sposób świadomy i czynny. Postawy te wynikają z uczestnictwa w Eucharystii i powinny kształtować życie każdego chrześcijanina. Poza tym należy podkreślić, że Kościół wprowadził imię św. Józefa do modlitw eucharystycznych i nakazał je wymieniać zaraz po Maryi. Umieszczajac imię św. Józefa w najważniejszej modlitwie mszalnej, wprowadził go w serce Eucharystii.
    Źródło:
    Poznańskie Studia Teologiczne; 2019, 34; 165-180
    0209-3472
    Pojawia się w:
    Poznańskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’Amore Misericordioso di Gesù Cristo nell’esperienza di Santa Teresa di Lisieux
    Merciful Love of Jesus Christ as Experienced by St. Therese of Lisieux
    Miłość miłosierna Jezusa Chrystusa w doświadczeniu Świętej Teresy z Lisieux
    Autorzy:
    Kiera, Szymon
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31234119.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    St. Therese of Lisieux
    God's Mercy
    hope
    św. Teresa z Lisieux
    Boże Miłosierdzie
    nadzieja
    Opis:
    Doświadczenie świętych, nazywane „wiedzą miłości” (scientia amoris) nie tylko nie przeciwstawia się wiedzy akademickiej, ale stanowi najwyższy rodzaj poznania. Jest to poznanie miłości Chrystusa, przewyższające wszelką wiedzę (por. Ef 3, 19). Wielu świętych kontempluje misterium Zbawiciela poprzez pryzmat konkretnego boskiego przymiotu. W przypadku świętej Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza przymiotem tym jest «Miłość Miłosierna», która stanowi klucz do interpretacji jej doktryny. Orędzie świętej karmelitanki ujmowane jest w ramach tak zwanej „małej drogi”, która stanowi dostępny dla wszystkich program realizacji ewangelicznego wezwania do doskonałości. Punktem wyjścia w rozumieniu przesłania Teresy z Lisieux jest jej pragnienie wielkiej świętości, równoważne z pragnieniem ratowania dusz grzeszników: kochanie Boga i sprawianie, by był kochany. Doświadczenie osobistej niedoskonałości i nędzy (miseria) nie zniechęca jej, ale prowadzi do odkrycia, że najważniejszym przymiotem miłości Boga jest miłosierdzie (misericordia), które skłania Chrystusa do pochylenia się nad człowiekiem: „właściwością miłości jest uniżenie się” (Ms A 2v). Atrybut ten, określany przez świętą mianem „Miłości Miłosiernej”, jest jednym z najistotniejszych elementów terezjańskiej doktryny, a „wychwalanie Miłosierdzia Pana” (Ms C 1r) stanowi główny motyw powstania rękopisów karmelitanki. Istotą «małej drogi» jest przede wszystkim nadzieja przejawiająca się w śmiałej ufności (confiance) i całkowitym zawierzeniu (abandon) swojego życia Bogu. Kontemplacja Miłości Miłosiernej Chrystusa prowadzi Teresę nie tylko do „pewności” zostania wielką świętą, ale otwiera także horyzonty nadziei dla wszystkich.
    The experience called «the knowledge of love» (scientia amoris) reported by the Saints is not at tangent with academic science, but in fact is the ultimate of knowledge. This is the knowledge of Christ’s love. It is superior to all other kinds of knowledge and cognition (cf. Eph. 3:19). Many Saints contemplate the mystery of the Saviour focusing on one divine attribute. St Therese of the Child Jesus and the Holy Face chose Christ's «Merciful Love», which constitutes the key to the interpretation of her doctrine. The teaching of the Saint Carmelite is named „the little way”, which is an open invitation to a programme of individual evangelical growth towards perfection. The departure point in the interpretation of Therese’s teaching is her great craving for exalted sanctity, which for her equalled with a need to work for the salvation of sinners: loving God and making Him loved by others. Therese’s sense of personal imperfection and misery (miseria) is not an obstacle for her efforts. Instead, it leads her to discover that the most prominent and outstanding attribute of God’s love is His Mercy (misericordia). Merciful Christ gives Himself to the sinful man: «humility is an attribute of love». (Ms A 2v). This divine attribute, to which she referred as «Merciful Love», is one of the key elements of the Teresian doctrine, and «praising the Mercy of the Lord» (Ms C 1r) is the main reason underlying her work on her diary. The pivotal idea of the „the little way” is her hope in God, manifesting itself in her confident trust and complete devotion (abandonment) of her life to God. Contemplating Christ’s Merciful Love leads Therese up to her being „sure” of becoming a great saint, but it also opens new horizons of hope for all people.
    Źródło:
    Roczniki Teologii Dogmatycznej; 2012, 4; 295-304
    2080-6345
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologii Dogmatycznej
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’insegnamento “ereticale” sulla visione di Dio nelle opere di Giuseppe Hazzāyā, mistico siro-orientale del secolo VIII
    “Heretical” teaching on the vision of God in the works of Joseph Hazzāyā, the 8th century east syrian mystic
    Autorzy:
    Havrylyk, Ihnatia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/613133.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Joseph Hazzāyā
    Church of the East
    mystical experience
    vision of God
    formless light
    divine glory
    Opis:
    In the history of the Assyrian Church of the East the VIII century was a period of the flourishing of monastic mysticism. One of the great spiritual fathers of the period was Joseph Hazzāyā who made a synthesis of all spiritual and mystical experiences of his predecessors. In his writings he basically holds to the teachings on the vision of God, which was strange to the Antiochene tradition and therefore condemned as heretical by Timothy I, the patriarch of the Church of the East at the synod of 786-787. In this article the author analyzes Joseph’s teachings on the vision of God, striving to comprehend valid reasons why they deserve to be considered heretical. Furthermore the following pages contain overview of terms used by Joseph when he refers to the experience of divine vision and with special emphasis on the particulars of his teachings. The last paragraph presents a brief survey of the Christological doctrine of the Church of the East and its opinion on the experience of the vision of God.
    W historii Asyryjskiego Kościoła Wschodu (Kościół tradycji wschodniosyryjskiej) VIII w. stał się okresem rozwoju mistyki monastycznej. Jednym z wielkich nauczycieli duchowych tego okresu był Józef Hazzāyā, który dokonał syntezy nauki poprzedników. Fundament jego twórczości stanowi nauka o kontemplacji Boga, która była obca dla tradycji Antiocheńskiej i dlatego została potępiona jako heretycka przez patriarchę Tymoteusza I na synodzie w latach 786-787. W artykule dokonano analizy nauki Józefa o kontemplacji Boga w celu krytycznego spojrzenia na podstawy jego potępienia. Autorka przeprowadziła analizę terminów, które Józef stosuje na określenie stanu kontemplacji Boga, a także przedstawiła specyfikę jego nauczaniu w tej kwestii. W ostatnim punkcie artykułu został przedstawiony krótki zarys chrystologii Kościoła Wschodu oraz nauka dotycząca doświadczenia w sferze kontemplacji Boga.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2017, 68; 535-549
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Venite adoremus Dominum Regem (Salmo 95)
    Autorzy:
    Bazyliński, Stanisław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1051449.pdf
    Data publikacji:
    2015-11-23
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    liturgical hymn to Yhwh-King
    coherent literary composition
    kingship of God
    mighty greatness of Yhwh
    praise
    adoration
    Opis:
    Psalm 95, a liturgical hymn to Yhwh-King, is a coherent literary composition.Its seemingly heterogeneous features converge in the solemn worship of thedivine kingship. The exaltation of God by the cultic assembly in the Jerusalem templeconsists of praise (vv.1-5) and of adoration (vv.6-11). The rationale of tôdâ resides in the greatness and sovereignty of the Creator who rules over the entire world. The motive for proskynesis is threefold: (1) the covenant between the Fashioner of Israel and his people, (2) an exhortation to be docile to Yhwh’s voice and (3) an admonition to avoid stubbornness, a mistake made by the Meriba generation.
    Źródło:
    The Biblical Annals; 2015, 5, 1; 37-57
    2083-2222
    2451-2168
    Pojawia się w:
    The Biblical Annals
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Elementi per un approccio biblico-teologico al tema della comunicazione
    Autorzy:
    Zamboni, Stefano
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2007415.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-31
    Wydawca:
    Akademia Katolicka w Warszawie
    Tematy:
    komunikacja
    kerygma
    Słowo Boże
    przypowieści
    ironia Jana
    św. Paweł
    Babel
    communication
    Word of God
    parables
    Johannine irony
    St. Paul
    Opis:
    This article aims to provide the basic elements for a theology of communication. To exhaustively deal with a biblical and theological vision of communication is a daunting task, since, in a certain sense, all Scripture and all theological work is an event of communication. In this contribution, the author seeks to derive fundamental elements from particularly significant biblical passages in this regard. In the first place, he highlights characteristics of the Word of God, through which God creates the world and communicates himself to humankind. Next, he clarifies the sense in which Christ, the incarnate Word of God, reveals himself as the “perfect communicator” and he studies the narrative mechanisms and the theological value of parables and Johannine irony and misunderstanding. Then he considers the difficulty of human communication relying on the biblical episode of the Tower of Babel, and connects this to the proclamation of the evangelical kerygma, to which the figure of the Apostle Paul bears particular witness. At the conclusion of the article, the author proposes some general considerations on communication. The author formulates these as “brief theses”, which not only summarize the itinerary undertaken but also intend to open space for further reflection.
    Źródło:
    Warszawskie Studia Teologiczne; 2021, 34, 2; 174-193
    0209-3782
    2719-7530
    Pojawia się w:
    Warszawskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il Direttorio Omiletico. Presentazione e riflessioni
    The Homiletic Directory. A Presentation and Critical Evaluation
    Dyrektorium homiletyczne. Prezentacja i ocena
    Autorzy:
    Biscontin, Chino
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2037963.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Dyrektorium homiletyczne
    interpretacja Pisma Świętego
    słowo Boże
    homilia
    liturgia
    lectio divina
    Homiletic Directory
    interpreting Sacred Scripture
    the Word of God
    homily
    liturgy
    Opis:
    Artykuł składa sie z trzech części. W pierwszej autor przedstawia zawartość rzeczową Dyrektorium homiletycznego uwypuklając zasadnicze tematy teologiczne tego dokumentu, a w szczególności problem natury homilii oraz kryteriów poprawnej interpretacji Pisma Świętego. Kryteria te zostały zaczerpnięte z adhortacji Verbum Domini: interpretacja perykopy w jej kontekście biblijnym, uwzględnienie zasady hierarchii prawd wiary oraz wierność Tradycji. W drugiej części autor wydobywa pozytywne aspekty Dyrektorium: stwierdzenia na temat wagi i godności homilii, przypomnienie nauki Soboru na temat homilii jako aktu celebracji liturgicznej, wezwanie do wierności nauce Kościoła poprzez odniesienie do Katechizmu Kościoła katolickiego. Część trzecia artykułu podkreśla niektóre braki i ograniczenia Dyrektorium. Zdaniem autora chodzi tu o zbyt enigmatyczne uwzględnienie adresata homilii, o brak informacji na temat aspektów komunikacyjnych przepowiadania. W dokumencie nie znalazły się także nowatorskie inspiracje papieża Franciszka zawarte w adhortacji Evangelii gaudium. Zabrakło także głębszej recepcji wskazań natury historiozbawczej obecnych w soborowej Konstytucji Dei Verbum. Il Direttorio Omiletico. Presentazione e riflessioni L'articolo comprende tre parti. La prima descrive il contenuto del Direttorio Omiletico e ne delinea i temi teologici che fanno da trama al documento e in particolare la natura dell'omelia, i criteri per una corretta interpretazione delle Scritture. Dell'omelia viene sottolineata la sua natura di mediazione sacramentale dell'evento della Parola di Dio. I criteri di interpretazione delle Scritture vengono desunti da Verbum Domini: e la comprensione di ogni pericope nel contesto dell'intera Scrittura, l'applicazione del principio della gerarchia delle verità di fede e la fedeltà alla comprensione nella Tradizione. La seconda parte mette in risalto l'apporto positivo di questo Documento: una vigorosa affermazione dell'importanza e della dignità dell'omelia, la fedeltà al dettato conciliare della sua appartenenza alla celebrazione di cui è parte integrante, l'affermazione della fedeltà alla dottrina della Chiesa, mediante il rimando al Catechismo della Chiesa Cattolica. La terza parte intende segnalare alcuni limiti del Direttorio, e cioè una inadeguata attenzione ai destinatari dell'omelia e alle esigenze di una comunicazione efficace, la non incorporazione degli impulsi di novità contenuti nella Evangelii Gaudium, l'insufficiente recezione delle indicazioni storico-salvifiche della Dei Verbum.
    The article is composed of three parts. In the first part, the author presents the subject contents of the Homiletic Directory while pointing out the essential theological topics contained in this document, and particularly the nature of the issues of a homily and the criteria for correctly interpreting Sacred Scripture. These criteria were taken from the exhortation Verbum Domini: interpreting a pericope in its biblical context, taking into account the principle of hierarchy of truths of the faith and faithfulness to Tradition. In the second part, the author derives the positive aspects of the Directory. This includes its statements on the topic of the homily's importance and dignity, reference to the Council's teachings on the topic of the homily as an action in the liturgical celebration and a call to being faithful to the Church's teachings by referring to the Catechism of the Catholic Church. The third part of the article stresses some breeches and limitations in the Directory. According to the author, here we are referring to a rather enigmatic account of the homily's audience and a lack of information on the topic of aspects of communication in delivering. The document does not contain the unique inspirations of Pope Francis included in his exhortation Evangelii Gaudium. There is also a lack of a deeper reception of the nature of the historical and salvific recommendations present in the Council's Constitution Dei Verbum.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 12; 5-21
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’agire divino e umano. La manifestazione multiforme della grazia di Dio
    Divine and human acting: the multiform manifestation of Gods grace
    Autorzy:
    Witaszek, Gabriel
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2010799.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Holy Bible
    God’s grace
    Mercy
    The grace of salvation
    Human Acting
    Sacra Bibbia
    grazia di Dio
    misericordia
    grazia della salvezza
    azione umana
    Opis:
    La Sacra Scrittura parla della grazia di Dio che presiede il suo agire salvifico nei confronti degli uomini. La grazia ha avuto il suo annunzio nell’Antico Testamento, con l’esperienza dell’amore di benevolenza da parte di Dio nei confronti d’Israele che non viene mai meno alla parola data. Essa ha raggiunto la sua pienezza in Cristo, il quale con il suo mistero pasquale ha donato la salvezza all’uomo peccatore. Avviene così una vera rigenerazione, che trasforma il credente in figlio di Dio e in tempio dello Spirito Santo. Lo inserisce intimamente nella vita stessa di Cristo e lo rende partecipe della natura e della vita divina. La multiforme grazia della salvezza ha la forma del dono che presuppone una capacità di libera accoglienza da parte dell’uomo. Dio dona la grazia, ma essa diventa efficace solo? nel momento in cui l’uomo l’accoglie. L’accoglienza della grazia rende a sua volta l’uomo più libero e più capace di accogliere in modo sempre più pieno e profondo il progetto di Dio su di lui. Lasciar fare a Dio non significa infatti sottomettersi supinamente al fato, ma significa invece consentire a Dio di portare a compimento l’opera da lui iniziata col chiamarci all’esistenza e col renderci partecipi della sua vita trinitaria.
    The Holy Scriptures speak of God’s grace, which directs the saving work of the Creator for man. The Old Testament shows God’s grace combined with the experience of God’s benevolence for Israel, who never ceases to keep his word. God’s grace is made complete in Christ, who, through the paschal mystery, brought salvation to sinful man. In this way, there is a true rebirth that transforms the believer into a child of God and a temple of the Holy Spirit. It introduces him deeply into the life of Christ and makes him a sharer in the nature and life of God. The multiform grace of salvation takes the form of a gift that implies the ability of man to freely accept it. God gives grace, but it is effective when a person accepts it. In turn, accepting grace makes man more free and able to accept God’s plan for him in a more complete and deeper way. Leaving God’s grace to God does not mean politely surrendering to fate but allowing God to complete the work he has begun by calling us into existence and making us sharers in his Trinitarian life.
    Źródło:
    Colloquia Theologica Ottoniana; 2021, 37; 295-308
    1731-0555
    2353-2998
    Pojawia się w:
    Colloquia Theologica Ottoniana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Evangelizzazione e sacramento della penitenza
    Evangelization and the Sacrament of Penance
    Ewangelizacja i sakrament pokuty
    Autorzy:
    Nykiel, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2034980.pdf
    Data publikacji:
    2022-01-31
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Ewangelizacja
    sakrament
    sakrament pokuty
    miłosierdzie
    uświęcenie
    nawrócenie
    Pismo Święte
    sens Boga
    Evangelization
    Sacrament
    Sacrament of Penance
    mercy
    sanctification
    conversion
    Scripture
    sense of God
    Opis:
    I nuovi scenari culturali, sempre più secolarizzati, plurali e prepotentemente influenzati dalla cultura digitale pongono le scelte di vita, in particolare quella cristiana, di fronte ad antiche e nuove sfide. In essi quale posto occupa la fede cristiana? Questa domanda merita adeguata risposta che la Chiesa intende offrire proponendo un rinnovamento del cammino ecclesiale che punti sull’evangelizzazione delle culture ma anche della vita cristiana stessa e della pastorale sacramentale. Questo contributo mette in risalto l’antico e sempre nuovo rapporto tra evangelizzazione e sacramento della Penitenza, inquadrandolo nell’intrinseco nesso tra Parola e Sacramento, tra fede e sacramenti della fede che innervano l’esperienza cristiana concreta del singolo e delle comunità. In questo scenario il Sacramento della Penitenza, adeguatamente evangelizzato, ricompreso e ben celebrato, svolge un duplice ruolo; quello di rendere praticabile l’amore misericordioso di Dio che previene, accoglie, perdona e ridona vita e quello più specificamente “missionario” che traduce la testimonianza di vita rinnovata e misericordiata del penitente in un’autentica azione evangelizzatrice, il cui cuore è rappresentato dal messaggio della rivoluzione della tenerezza divina che fa nuove tutte le cose. Il singolo credente e le comunità traggono dal Sacramento della Penitenza la forza dell’amore misericordioso di Dio, che guarisce, risana e fa risorgere, e ripropone la vita cristiana come la più bella avventura da vivere, poiché il perdono chiesto e ricevuto diventa la più alta scuola dove si accoglie l’amore come dono che, a sua volta, va sempre donato.
    Nowe scenariusze kulturowe, coraz bardziej zsekularyzowane, pluralistyczne i pozostające pod silnym wpływem kultury cyfrowej, stawiają stare i nowe wyzwania odnośnie fundamentalnych chrześcijańskich wyborów życiowych. Jakie miejsce zajmuje w nich wiara chrześcijańska? Pytanie to zasługuje na adekwatną odpowiedź, którą Kościół zamierza udzielić, proponując odnowę poprzez ewangelizację kultury, a także samego życia chrześcijańskiego i duszpasterstwa sakramentalnego. Niniejsze opracowanie podkreśla starożytną i wciąż życiodajną relację między ewangelizacją a sakramentem pokuty, ujmując ją w ramy nierozerwalnego związku między Słowem a sakramentem, między wiarą a sakramentami wiary, które przenikają konkretne doświadczenie chrześcijańskie jednostek i wspólnot. W tej perspektywie sakrament pokuty, odpowiednio ewangelizowany, zalecany i celebrowany, odgrywa podwójną rolę: urzeczywistnia miłosierną miłość Boga, która ochrania, przyjmuje, przebacza i przywraca do życia, oraz pełni rolę bardziej specyficznie „misyjną”, polegającą na przekładaniu świadectwa odnowionego i miłosiernego życia penitenta na autentyczną akcję ewangelizacyjną, centrum której stanowi orędzie o rewolucji Bożej czułości czyniącej wszystko nowym. Poszczególni wierni oraz całe wspólnoty czerpią z sakramentu pokuty siłę miłosiernej miłości Boga, która uzdrawia, leczy i wskrzesza oraz proponuje na nowo życie chrześcijańskie jako najpiękniejszą przygodę, jaką można przeżyć. Przebaczenie, o które się prosi i które się otrzymuje, staje się najwyższą szkołą, w której miłość przyjmuje się jako dar, który z kolei zawsze trzeba dawać innym. 
    The new cultural scenarios which are more and more secularized, very plural and strongly influenced by the digital culture, in front of old and new challenges require the precise choices in life, in particular the Christian one. Let us usk, what place does the Christian faith occupy in them? This question deserves an adequate answer that the Church intends to offer by proposing a renewal of the ecclesial journey that focuses on the evangelization of cultures but also of Christian life itself and of sacramental pastoral care. This contribution highlights the ancient and ever new relationship between evangelization and the sacrament of Penance, framing it in the intrinsic connection between Word of God and Sacrament, between faith and the sacraments of faith that innervate the concrete Christian experience of individuals and communities. In this scenario, the Sacrament of Penance, adequately evangelized, understood and well celebrated, plays a twofold role: that of making practicable the merciful love of God that prevents, welcomes, forgives and restores life, and the more specifically “missionary” role that translates the witness of a renewed and merciful life of the penitent into an authentic evangelizing action, the heart of which is represented by the message of the revolution of divine tenderness that makes all things new. Individual believers and communities draw from the Sacrament of Penance the strength of God’s merciful love, which heals and resurrects, and re-proposes the Christian life as the most beautiful adventure to be experienced, since forgiveness asked for and received becomes the highest school where love is welcomed as a gift which, in turn, must always be given.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2022, 69, 1; 97-115
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Donna – modello della fiducia nella provvidenza di Dio Libro di Rut – verso un nuovo femminismo biblico
    Book of Ruth – towards a new biblical feminism
    Księga Ruth - w kierunku nowego biblijnego feminizmu
    Autorzy:
    Graczyk, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1047502.pdf
    Data publikacji:
    2018-01-06
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Confidence
    Old Testament
    Providence
    Book of Ruth
    Woman
    Fidelity of God
    Feminism
    Biblical moral theology
    zaufanie
    Stary Testamen t
    Opatrzność
    Księga Rut
    kobieta
    wierność Boga
    feminizm
    teologia moralna biblijna
    Opis:
    The Book of Ruth is one of the shortest books of the Old Testament, but it gives the believer one of the most important truths of the Christian faith, that is, faith in Divine Providence. Through the history of simple women, Ruth and Naomi, the inspired author shows that God works in the daily routine of man in his intricate fate, which sometimes seems to contradict God’s goodness. The trust of Ruth and Naomi makes their common destiny illuminated by God, who acts not only in great and spectacular salvific events. The Lord reveals His presence in the world by the people who are sent to those who appear to be rejected by him. Women become figures of faith and trust in God. The article, based on the analysis of the Book of Ruth, shows a woman as an example of trust in Divine Providence. Woman’s trust turns out to be the basis of a close relationship with God, which a man can learn from his life partner. This kind of total devotion to God by a woman can also be a sign of God’s fidelity to every human being. So, based on the Book of Ruth, we can create a theory of some kind of biblical feminism that is perfectly morally healthy, because it is based on faith in God, His providence and love, and not on false faith in human capacities and abilities.
    Źródło:
    Teologia i moralność; 2017, 12, 2(22); 291-306
    1898-2964
    2450-4602
    Pojawia się w:
    Teologia i moralność
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Spirò” o piuttosto „consegnò lo Spirito”? La morte di Gesù e il dono del Paràclito presentati in Gv 19,30
    He „Expired” or rather He „Handed Over the Spirit”? The Death of Jesus and the Gift of the Paraclete Presented in John 19:30
    Autorzy:
    Grochowski, Zbigniew
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2148089.pdf
    Data publikacji:
    2018-12
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
    Tematy:
    la morte di Gesù
    consegnare lo Spirito Santo
    la famiglia di Dio
    Gv 19
    30
    the death of Jesus
    to hand the Holy Spirit over
    God’s family
    Jn 19
    Opis:
    Il racconto giovanneo che parla della morte di Gesù si caratterizza per l’uso di una specifica formulazione, non tipica per quanto riguarda il riferire la morte di qualsiasi persona: παρέδωκεν τὸ πνεῦμα (Gv 19,30). Bisognerebbe tradurla all’italiano con la frase „consegnò lo Spirito / spirito” (e non „spirò / rese lo spirito”, come della morte di Gesù parlano i Sinottici: cf. Mc 15,37 e Lc 23,46 – ἐξέπνευσεν; Mt 27,50 – ἀφῆκεν τὸ πνεῦμα). Anche se la maggioranza delle traduzioni moderne e dei commentari degli esegeti non è d’accordo con l’interpretazione che suggerisce che Gesù – nell’atto della propria morte salvatrice – realmente consegnò lo Spirito Santo ai suoi discepoli radunati presso la croce, insieme alla minoranza degli studiosi consideriamo, che il dono del Paràclito non deve necessariamente essere limitato al giorno della risurrezione del Signore (cf. Gv 20,22), ma – siccome esso non è un avvenimento singolare nella vita della Chiesa (cf. At 2,1 – 13 i 4,31!) – al nostro parere esso divenne una partecipazione di quel specifico „nucleo dei credenti” già pure sul Calvario. Questo dono è stato un „anticipo” per il giorno di una solenne effusione dello Spirito Santo nel Cenacolo il giorno della risurrezione (Gv 20,19 – 23). Il quarto evangelista comunica questa verità, scrivendo tali e non altre parole in Gv 19,30. Egli inoltre desidera sottolineare che il dono dello Spirito è strettamente legato alla costituzione della famiglia di Dio ai piedi della croce (Gv 19,24h–27) come il suo fondamento vitale e la forza unificante.
    John’s description of the death of Jesus on the cross is characterized by the use of a specific expression by the evangelist, untypical for the story speaking of one’s death: παρέδωκεντὸ πνεῦμα (Jn 19:30). It should be translated into English as „he handed over the Spirit / spirit” (but not „he expired / he gave up the spirit”, as expressed in the synoptic Gospels: Mc 15:37 and Lc 23:46 – ἐξέπνευσεν; Mt 27:50 – ἀφῆκεν τὸ πνεῦμα). Even if most of translations of the Bible and exegetic commentaries do not agree with an interpretation suggesting that Jesus, in the act of his saving death, actually gave the Holy Spirit to his disciplesgathered beside the cross, together with the minority of scholars we believe that the gift of the Paraclete does not necessarily have to be limited only to the day of Lord’s resurrection (cf. Jn 20:22), but – as it is not a one-off event in the life of the Church (cf. Acts 2:1 – 13 and 4:31!) – it has become a participation of this „nucleus of believers” also on Calvary. This gift was a „deposit / advancement” for the day of the solemn effusion of the Holy Spirit in the Upper Room on the day of the resurrection (Jn 20:19 – 23). This truth is communicated to the readers by the evangelist John, providing such and not other words in 19:30. He alsoemphasizes that the gift of the Spirit is closely related to the constitution of God’s family at the foot of the cross (Jn 19:24h–27) as its vital foundation and unifying force.
    Źródło:
    Studia Elbląskie; 2018, 19; 291-303
    1507-9058
    Pojawia się w:
    Studia Elbląskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il mistero della Trinità secondo Joseph Ratzinger/Benedetto XVI
    Tajemnica Trójcy według Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
    The Mystery of the Trinity according to Joseph Ratzinger/Benedict XVI
    Autorzy:
    Kowalczyk, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31343716.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu
    Tematy:
    Joseph Ratzinger
    Benedykt XVI
    teologia trynitarna
    Trójca Święta
    imię Boże
    una essentia tres personae
    wspólnota trynitarna
    jedność a różnorodność
    absolutność a relatywność
    herezje trynitarne
    Benedict XVI
    trinitarian theology
    Trinity
    name of God
    trinitarian community
    unity vs diversity
    absoluteness vs relativity
    trinitarian heresies
    Opis:
    Refleksja Josepha Ratzingera/Benedykta XVI nad tajemnicą Trójcy Świętej nie zawiera idei czy sformułowań, które zrobiłyby teologiczną „karierę”, jak np. aksjomat fundamentalny Karla Rahnera. Tym niemniej jego teologia trynitarna, zaproponowane punkty odniesienia i rozłożenie akcentów układają się w oryginalną syntezę. W pierwszym paragrafie zwrócono uwagę na to, że w rozważaniach o Bogu Ratzinger często się odwołuje do objawionego w historii zbawienia imienia Bożego. To właśnie „imię”, synonim osobowej relacji, odróżnia wiarę w Boga od filozofii Boga, której teolog konsekwentnie broni. Ostatecznie Bóg objawił swe imię w trzech imionach: Ten, Który Jest – Ojciec, Syn i Duch. W drugim paragrafie wykazano, że formułę „una essentia tres personae” Ratzinger nazywa paradoksem, który wyraża jedność tego, co absolutne, i tego, co relatywne, paradoksem jedności i różnorodności. W ten sposób prawda o Trójcy Świętej objawia Boga, ale także całą rzeczywistość stworzoną. Ostatecznie Trójcy Świętej nie da się sprowadzić do żadnej absolutnej monady, gdyż jest jednością w różnorodności. Herezje trynitarne wyrastały właśnie z chęci wyeliminowania paradoksu, który wydawał się sprzecznością. Tymczasem obecny w teologii paradoks nie jest obcy także naukom ścisłym, co stanowi treść paragrafu trzeciego. Przykładem może być falowa i jednocześnie korpuskularna struktura rzeczywistości badanej przez fizykę. W ostatnim paragrafie autor wychodzi od tego, że całe objawienie streszcza się w słowach: „Bóg jest miłością” (1 J 4,8.16), co oznacza, że „Bóg nie jest samotnością, ale doskonałą wspólnotą”, wspólnotą trynitarną. Ratzinger wskazuje, że w Nowym Testamencie nie mówi się o Bogu jako takim „w sobie samym”, ale o Bogu w kenotycznej relacji do kogoś: „Bóg i Ojciec Jezusa”. Również Duch Święty, który nie ukazuje nam swego oblicza i skrywa się pod obrazami, jak gołębica, ogień, wiatr, jest zawsze Duchem Ojca i Syna. A zatem Bóg jest odwiecznie trynitarnym „byciem-z” i „byciem-dla”, co stanowi zaproszenie i wyzwanie dla każdego chrześcijanina i Kościoła.
    Joseph Ratzinger/Benedict XVI’s reflection on the Holy Trinity does not contain any ideas or expressions that could possibly take on a theological “career,” such as Karl Rahner’s fundamental axiom. Nevertheless, Ratzinger’s Trinitarian theology, with the points of reference he made and accents he suggested, forms an original synthesis. In the first section the author of this article accentuates that Ratzinger in his reflection on God often refers to the divine name revealed in the history of salvation. It is precisely the “name,” a synonym of a personal relation, that distinguishes faith in God from a philosophy of God. Ultimately, God revealed His name in three names: He Who Is—Father, Son, and the Spirit. The second section explains that Ratzinger considers the formula “una essentia tres personae” a paradox that expresses the unity of the absolute and the relative, the unity and the diversity. Thus, the truth of the Trinity reveals God, but also the whole of creation, which is a unity in diversity. The Trinitarian heresies grew precisely from the desire to eliminate a paradox that seemed to be a contradiction. However, the paradox present in theology is also present in the sciences, which is further clarified in section three. By way of an example one may point out the wave-like and corpuscular structure of reality that physics examines. In the last section the author insists that the whole of revelation is summed up in the words: “God is love,” which means that “God is not a solitude but a perfect community,” a Trinitarian community. Ratzinger points out that the New Testament does not speak of God as God “in himself,” but of God in a kenotic relation to someone: “God and Father of Jesus.” Even the Holy Spirit, who does not show us his face but hides himself under images of a dove, fire, wind is always the Spirit of the Father and of the Son. Thus, God is eternally the Trinitarian “being-with” and “being-for,” which is an invitation and a challenge for every Christian and for the Church.
    Źródło:
    Wrocławski Przegląd Teologiczny; 2023, 31, 2; 35-60
    2544-6460
    Pojawia się w:
    Wrocławski Przegląd Teologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Connotazione giuridica e teologica del diaconato permanente alla luce del Nuovo Codice di Diritto Canonico, del Catechismo della Chiesa Cattolica e del Motu Proprio ‘Omnium in mentem’
    Juridical and Theological implication of the Permanent Diaconate in the light of the New Code of Canon Law, the Catechism of the Catholic Church and the 292 Motu Proprio ‘Omnium in mentem’ .......
    Autorzy:
    Selejdak, Ryszard
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1006341.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-20
    Wydawca:
    Akademia Katolicka w Warszawie
    Tematy:
    Code of Canon Law
    Eucharist
    Word of God, Sacrament of Holy Orders
    Grades of the Sacrament of Holy Orders
    Diaconate, Presbyterate, Episcopate
    Common Priesthood
    Acting in the person of Christ the Head
    Permanent Diaconate
    Diaconal Functions
    Diaconal service of the Liturgy
    Word and Charity, Diocesan Bishop
    Extraordinary Minister
    Catechism of the Catholic Church
    Opis:
    The Code of Canon Law (1983), the Catechism of the Catholic Church (1992; 1997) and the Motu Proprio, Omnium in mentem (2009) of Pope Benedict XVI, seek to give a clearer definition of the juridical and theological implication of the Diaconate, specifically that exercised in a permanent way. Prior to the modifications brought about by the Motu Proprio, Omnium in mentem, the Code (cann. 1008-1009), aligns the diaconate to the priesthood and the episcopate, without sufficiently highlighting the nature of their distinctiveness. Canon 1008 affirms thatthrough the Sacrament of Holy Orders, some among the faithful are constituted sacred ministers in the Church, are marked by an indelible character and deputised to fulfil, in the Person of Christ the Head, the pastoral munus of Christ, subdivided by the now traditional terminology of the Second Vatican The Code of Canon Law (1983), the Catechism of the Catholic Church (1992; 1997) and the Motu Proprio, Omnium in mentem (2009) of Pope Benedict XVI, seek to give a clearer definition of the juridical and theological implication of the Diaconate, specifically that exercised in a permanent way. Prior to the modifications brought about by the Motu Proprio, Omnium in mentem, the Code (cann. 1008-1009), aligns the diaconate to the priesthood and the episcopate, without sufficiently highlighting the nature of their distinctiveness. Canon 1008 affirms that through the Sacrament of Holy Orders, some among the faithful are constituted sacred ministers in the Church, are marked by an indelible character and deputised to fulfil, in the Person of Christ the Head, the pastoral munus of Christ, subdivided by the now traditional terminology of the Second Vatican Council, into the 150 triple munus of teaching, sanctifying and governing. Canon 1009, §1, limits itself toCouncil, into the 150 triple munus of teaching, sanctifying and governing. Canon 1009, §1, limits itself to
    Źródło:
    Warszawskie Studia Teologiczne; 2020, 33, 1; 122-151
    0209-3782
    2719-7530
    Pojawia się w:
    Warszawskie Studia Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-15 z 15

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies