- Tytuł:
-
L’amministratore disonesto (Luca 16,1-9). Ma davvero?
Dishonest steward (Luke 16,1-9). Are you sure?
Nieuczciwy rządca (Łk 16,1-9). Czy na pewno? - Autorzy:
- Rosik, Mariusz
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/469714.pdf
- Data publikacji:
- 2015
- Wydawca:
- Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
- Tematy:
-
Vangelo do Luca
parabola
amministratore disonesto
ricchezza
Ewangelia wg św. Łukasza
przypowieść
nieuczciwy rządca
bogactwo - Opis:
-
In primo momento la parabola, nella quale Gesù racconta la storia di un amministratore disonesto (Luca 16,1-9) ci lascia un po’ stupiti. Sembra che Gesù lodi l’uomo, che aveva agito disonestamente. Nell’interpretazione tradizionale gli esegeti propongono la soluzione, secondo cui l’accento non viene posto sulla disonestà, ma sulla prudenza e furbizia dell’amministratore. La soluzione proposta in questa interpretazione prende in considerazione il tema dell’usura. Secondo questa interpretazione l’amministratore priva se stesso dei propri beni per essere accolto a casa dei debitori del suo padrone. In questo caso l’amministratore non agisce in modo disonesto, ma rinuncia al proprio salario. L’interpretazione che tocca il tema dell’usura rimane comunque un’ipotesi, che deve essere ancora rielaborata, perché vi sono ancora, in essa i punti deboli.
Trudność przypowieści o nieuczciwym zarządcy (Łk 16,1-9) polega na tym, że czytelnik odnosi wrażenie, iż Jezus pochwala nieuczciwość. Próby rozwiązania tej trudności winny iść w dwóch kierunkach. Po pierwsze można zatrzymać się jedynie na zasadzie analogii: jak synowie tego świata czynią wszystko (nawet nieuczciwie), by osiągnąć wyznaczony cel, tak synowie światłości winni czynić wszystko (w granicach uczciwości), aby osiągnąć królestwo Boże. Jezus pochwalałby więc nie tyle nieuczciwość, co spryt i pomysłowość w dążeniu do celu. Wierzący również winni kierować się sprytem i pomysłowością, lecz trzymać się przy tym norm moralnych. Rozwiązanie drugie odwołuje się do ekonomicznych zwyczajów Izraela czasów Jezusa. Otóż zarządca dóbr swego pana nie otrzymywał za swą pracę zapłaty pieniężnej, lecz przyjmował prowizję z pożyczanych towarów. Jeśli ktoś pożyczał pięćdziesiąt beczek oliwy, musiał oddać sto, przy czym część (lub cała) nadwyżki stanowiła zapłatę dla zarządcy. Jeśli ktoś pożyczał osiemdziesiąt korcy pszenicy, musiał oddać sto, przy czym część (lub całość) nadwyżki była zapłatą dla zarządcy. W ten sposób zarządca rezygnował ze swojej własności, aby pozyskać sobie życzliwość ludzi i znaleźć u nich pomoc, gdy zostanie zwolniony ze swej posady. - Źródło:
-
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2015, 22; 83-90
1230-0780
2719-4337 - Pojawia się w:
- Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł