Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Tajemnica"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    La dimensione contemplativa della liturgia
    The Contemplative Dimension of the Liturgy
    Kontemplacyjny wymiar liturgii
    Autorzy:
    Bitar, Valery
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1706893.pdf
    Data publikacji:
    2021-07-14
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    liturgia
    kontemplacja
    chrzest
    tajemnica
    celebracja
    Kościół
    liturgy
    contemplation
    baptism
    mystery
    celebration
    Church
    Opis:
    Il rapporto tra liturgia e contemplazione è basilare per il vissuto cristiano. La contemplazione, per sua natura, è “misterica”, perché ha come oggetto i misteri salvifici, proclamati dalla Parola, compiuti pienamente nella persona di Cristo, celebrati dalla liturgia. Ogni contemplazione autentica deve nutrirsi della Parola proclamata e della celebrazione dei misteri della Salvezza. D'altronde, ogni liturgia è ordinata alla contemplazione come alla propria perfezione, non per cessare di essere liturgia, ma per diventare liturgia contemplativa. Il nostro articolo cerca di mettere in luce il rapporto inscindibile tra questi due aspetti che formano il “modo di essere cristiano”. Questo rapporto garantisce, allo stesso tempo, l'autenticità della contemplazione e la fruttuosità della partecipazione alla celebrazione liturgica.
    Relacja między liturgią a kontemplacją jest fundamentalna dla życia chrześcijańskiego. Kontemplacja ze swej natury jest „tajemnicą”, ponieważ ma za przedmiot głoszone przez Słowo tajemnice zbawcze, które wypełniają się w pełni w Osobie Chrystusa, sprawowane w liturgii. Każda autentyczna kontemplacja powinna być karmiona głoszonym Słowem i celebracją tajemnic zbawienia. Z drugiej strony, każda liturgia jest skierowana na kontemplację własnej doskonałości tak, aby nie przestała być liturgią, ale stała się liturgią kontemplacyjną. Artykuł stara się podkreślić nierozerwalny związek między tymi dwoma aspektami, które składają się na „sposób bycia chrześcijaninem”. Relacja ta gwarantuje jednocześnie autentyczność kontemplacji i owocność uczestnictwa w celebracji liturgicznej. Il rapporto tra liturgia e contemplazione è basilare per il vissuto cristiano. La contemplazione, per sua natura, è “misterica”, perché ha come oggetto i misteri salvifici, proclamati dalla Parola, compiuti pienamente nella persona di Cristo, celebrati dalla liturgia. Ogni contemplazione autentica deve nutrirsi della Parola proclamata e della celebrazione dei misteri della Salvezza. D'altronde, ogni liturgia è ordinata alla contemplazione come alla propria perfezione, non per cessare di essere liturgia, ma per diventare liturgia contemplativa. Il nostro articolo cerca di mettere in luce il rapporto inscindibile tra questi due aspetti che formano il “modo di essere cristiano”. Questo rapporto garantisce, allo stesso tempo, l'autenticità della contemplazione e la fruttuosità della partecipazione alla celebrazione liturgica.
    The relationship between liturgy and contemplation is fundamental to Christian living. Of its very nature, contemplation is concerns the mystery, because its object is the mysteries of salvation proclaimed in the Word of God, fulfilled in the person of Christ, and celebrated in the liturgy. Authentic contemplation has to be nourished by the Word proclaimed and by the celebration of the mysteries of salvation. Moreover, all liturgy is ordered towards contemplation as to its proper perfection − not so as to stop being liturgy, but to become contemplative liturgy. Our article seeks to highlight the inseparable bond between these two components of Christian existence, a bond guarantees both the authenticity of contemplation and the fruitfulness of participation in the liturgical celebration.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2021, 68, 5; 93-109
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Linguaggio Teologico su Dio incomprensibile e ineffabile
    Theological Language on the Incomprehensible and Ineffable God
    Język teologiczny o Bogu niepojętym i niewysłowionym
    Autorzy:
    Siwecki, Leon
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2034984.pdf
    Data publikacji:
    2022-02-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    tajemnica
    język teologiczny
    analogia
    mystery
    theological language
    analogy
    Opis:
    L’articolo sviluppa alcune riflessioni circa la conoscenza «teologica» di Dio, le sue condizioni di possibilità, la sua natura, i suoi strumenti e i suoi limiti. La conoscenza teologica di Dio è quella che scaturisce dalla sua libera autocomunicazione, ed è dunque distinta, senza esserne separata, dalla conoscenza «naturale». In primo luogo l’articolo presenta il concetto teologico di Mistero poi riflette i limiti e i modelli del linguaggio teologico su Dio; alla fine approfondisce l’idea dell’analogia, come regola cristiana del linguaggio su Dio. La conoscienza cristiana di Dio non è soltanto conoscenza dell’Essere assoluto, ma anche e propriamente dell’Essere personale e interpersonale in dialogo con noi. La conoscenza personale ha certo un momento concettuale, in quanto si tratta di conoscenza propriamente umana, ma anche e soprattutto una profondità a‑concettuale, in quanto si basa sulla simpatia o più profondamente sulla «connaturalità» (connaturalitas, per usare il termine di San Tommaso), che indica un momento di libera scelta (tendenzialmente reciproca), e sulla presenza del «Tu» come realtà della nostra vita. Ogni linguaggio teologico suppone un’esperienza religiosa come incontro personale col Dio della fede, incomprensibile e ineffabile.
    Artykuł prezentuje refleksje na temat „teologicznego” poznania Boga, jego założeń i możliwości, jego natury, narzędzi i limitów. Teologiczne poznanie Boga jest tym, co wypływa z Jego swobodnego komunikowania się. Autor przedstawia w pierwszej kolejności teologiczną koncepcję Tajemnicy, a następnie odzwierciedla ograniczenia i modele języka teologicznego na temat Boga; na koniec pogłębia ideę analogii, jako chrześcijańskiej reguły językowej mówienia o Bogu. Chrześcijańskie poznanie Boga to nie tylko, na miarę ludzkich możliwości, poznanie Bytu absolutnego, ale także i przede wszystkim poznanie bytu osobowego i międzyosobowego w dialogu z nami. Wiedza osobista posiada moment pojęciowy, gdyż jest wiedzą ściśle ludzką, ale także i przede wszystkim głębię a-pojęciową, gdyż opiera się na relacji, na „współodczuwaniu” (connaturalitas, używając terminu św. Tomasza), które wskazują na moment wolnego wyboru i na obecność „Ty”, jako rzeczywistości naszego życia. Każdy język teologiczny zakłada przeżycie religijne, jako osobiste spotkanie z Bogiem wiary, niepojętym i niewysłowionym.
    The article develops some reflections on the “theological” knowledge of God, conditions of its possibility, its nature, its tools, and its limits. The theological knowledge of God is that which springs from his free self-communication, and is therefore distinct, without being separated from it, from «natural» knowledge. In the first place, the article presents the theological concept of Mystery and then reflects the limits and models of the theological language on God; at the end he deepens the idea of analogy, as a Christian rule of language on God. The Christian conscience of God is not only knowledge of absolute Being, but also and properly of personal and interpersonal Being in dialogue with us. Personal knowledge certainly has a conceptual moment, as it is a strictly human knowledge, but also and above all an a-conceptual depth, as it is based on sympathy or more deeply on “connaturality” (Latin connaturalitas, to use the term of St. Thomas), which indicates a moment of free choice (basically reciprocal), and on the presence of the “You” as the reality of our life. Every theological language presupposes a religious experience as a personal encounter with the God of faith, incomprehensible and ineffable.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2022, 69, 2; 37-55
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Il mistero della Trinità secondo Joseph Ratzinger/Benedetto XVI
    Tajemnica Trójcy według Josepha Ratzingera/Benedykta XVI
    The Mystery of the Trinity according to Joseph Ratzinger/Benedict XVI
    Autorzy:
    Kowalczyk, Dariusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31343716.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu
    Tematy:
    Joseph Ratzinger
    Benedykt XVI
    teologia trynitarna
    Trójca Święta
    imię Boże
    una essentia tres personae
    wspólnota trynitarna
    jedność a różnorodność
    absolutność a relatywność
    herezje trynitarne
    Benedict XVI
    trinitarian theology
    Trinity
    name of God
    trinitarian community
    unity vs diversity
    absoluteness vs relativity
    trinitarian heresies
    Opis:
    Refleksja Josepha Ratzingera/Benedykta XVI nad tajemnicą Trójcy Świętej nie zawiera idei czy sformułowań, które zrobiłyby teologiczną „karierę”, jak np. aksjomat fundamentalny Karla Rahnera. Tym niemniej jego teologia trynitarna, zaproponowane punkty odniesienia i rozłożenie akcentów układają się w oryginalną syntezę. W pierwszym paragrafie zwrócono uwagę na to, że w rozważaniach o Bogu Ratzinger często się odwołuje do objawionego w historii zbawienia imienia Bożego. To właśnie „imię”, synonim osobowej relacji, odróżnia wiarę w Boga od filozofii Boga, której teolog konsekwentnie broni. Ostatecznie Bóg objawił swe imię w trzech imionach: Ten, Który Jest – Ojciec, Syn i Duch. W drugim paragrafie wykazano, że formułę „una essentia tres personae” Ratzinger nazywa paradoksem, który wyraża jedność tego, co absolutne, i tego, co relatywne, paradoksem jedności i różnorodności. W ten sposób prawda o Trójcy Świętej objawia Boga, ale także całą rzeczywistość stworzoną. Ostatecznie Trójcy Świętej nie da się sprowadzić do żadnej absolutnej monady, gdyż jest jednością w różnorodności. Herezje trynitarne wyrastały właśnie z chęci wyeliminowania paradoksu, który wydawał się sprzecznością. Tymczasem obecny w teologii paradoks nie jest obcy także naukom ścisłym, co stanowi treść paragrafu trzeciego. Przykładem może być falowa i jednocześnie korpuskularna struktura rzeczywistości badanej przez fizykę. W ostatnim paragrafie autor wychodzi od tego, że całe objawienie streszcza się w słowach: „Bóg jest miłością” (1 J 4,8.16), co oznacza, że „Bóg nie jest samotnością, ale doskonałą wspólnotą”, wspólnotą trynitarną. Ratzinger wskazuje, że w Nowym Testamencie nie mówi się o Bogu jako takim „w sobie samym”, ale o Bogu w kenotycznej relacji do kogoś: „Bóg i Ojciec Jezusa”. Również Duch Święty, który nie ukazuje nam swego oblicza i skrywa się pod obrazami, jak gołębica, ogień, wiatr, jest zawsze Duchem Ojca i Syna. A zatem Bóg jest odwiecznie trynitarnym „byciem-z” i „byciem-dla”, co stanowi zaproszenie i wyzwanie dla każdego chrześcijanina i Kościoła.
    Joseph Ratzinger/Benedict XVI’s reflection on the Holy Trinity does not contain any ideas or expressions that could possibly take on a theological “career,” such as Karl Rahner’s fundamental axiom. Nevertheless, Ratzinger’s Trinitarian theology, with the points of reference he made and accents he suggested, forms an original synthesis. In the first section the author of this article accentuates that Ratzinger in his reflection on God often refers to the divine name revealed in the history of salvation. It is precisely the “name,” a synonym of a personal relation, that distinguishes faith in God from a philosophy of God. Ultimately, God revealed His name in three names: He Who Is—Father, Son, and the Spirit. The second section explains that Ratzinger considers the formula “una essentia tres personae” a paradox that expresses the unity of the absolute and the relative, the unity and the diversity. Thus, the truth of the Trinity reveals God, but also the whole of creation, which is a unity in diversity. The Trinitarian heresies grew precisely from the desire to eliminate a paradox that seemed to be a contradiction. However, the paradox present in theology is also present in the sciences, which is further clarified in section three. By way of an example one may point out the wave-like and corpuscular structure of reality that physics examines. In the last section the author insists that the whole of revelation is summed up in the words: “God is love,” which means that “God is not a solitude but a perfect community,” a Trinitarian community. Ratzinger points out that the New Testament does not speak of God as God “in himself,” but of God in a kenotic relation to someone: “God and Father of Jesus.” Even the Holy Spirit, who does not show us his face but hides himself under images of a dove, fire, wind is always the Spirit of the Father and of the Son. Thus, God is eternally the Trinitarian “being-with” and “being-for,” which is an invitation and a challenge for every Christian and for the Church.
    Źródło:
    Wrocławski Przegląd Teologiczny; 2023, 31, 2; 35-60
    2544-6460
    Pojawia się w:
    Wrocławski Przegląd Teologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies