Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Polish foreign policy" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Les convergences franco-polonaises de la Mission militaire française en Pologne à la visite de Charles de Gaulle en 1967
The convergence of Franco-Polish interests since the time of the French Military Mission French military mission in Poland until the visit of Charles de Gaulle in 1967
Autorzy:
Gaymard, Hervé
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216274.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
Franco-Polish relations
geopolitics
Charles de Gaulle
Second Republic
France
Russia
Cold War
Polish foreign policy after 1945
stosunki polsko-francuskie
geopolityka
II Rzeczpospolita
Francja
Rosja
zimna wojna
polska polityka zagraniczna po 1945
relations franco-polonaises
géopolitique
Seconde République (Pologne)
Russie
guerre froide
politique étrangère polonaise après 1945
Opis:
Depuis le XVIe siècle, la France cherchait un partenaire de confiance en Europe centrale. La Pologne semblait prédestinée à jouer ce rôle. La transformation de la convergence franco-polonaise en un destin commun sur la scène européenne était surtout redoutée par Bismarck lorsqu’il réorganisait l’Europe à son profit. Malheureusement, notre profonde connaissance mutuelle n’a que rarement été accompagnée d’une pleine compréhension mutuelle. Le retour de l’indépendance de la Pologne, au cours de laquelle la mission militaire française l’a aidée à former une armée, a été exceptionnelle. L’expérience polonaise a affiné la formation géopolitique de de Gaulle. C’est sa première confrontation avec la Russie, son premier jugement sur les «immuables stratégiques». Il y apprend aussi la culture géostratégique qu’il développera à l’échelle européenne comme un besoin d’armes blindées mobiles. Les chemins de la Pologne et de la France divergent avec le pacte de non-agression germano-polonais et le manque de vision des dirigeants français. De Gaulle est un homme d’histoire vivante, un homme qui sait discerner les continuités profondes sur lesquelles il s’appuie pour anticiper les perspectives d’avenir. C’est pourquoi la Pologne a été son premier engagement hors de France, puis son premier voyage officiel dans un pays sous le joug soviétique. Une visite au cours de laquelle il a rencontré 3 millions de Polonais et dans laquelle il a senti sa dernière initiative internationale. Elle combine des dimensions affectives, une proximité culturelle et intellectuelle et des intérêts politiques potentiels, mais les contraintes de la guerre froide ont dicté ses résultats modestes.
Since the 16th century, France has been looking for a trusted partner in Central Europe. Poland seemed predestined to play this role. The transformation of the Polish-French convergence into a common destiny on the European stage was especially feared by Bismarck when he reorganised Europe for his own benefit. Unfortunately, our deep knowledge of each other has rarely been accompanied by full mutual understanding. The period of Polish independence, during which the French military mission helped Poland to form an army, was exceptional. The Polish experience refined de Gaulle’s geopolitical training. It was his first confrontation with Russia, his first judgment on “strategic invariants”. He also learned the geostrategic culture that he would develop on a European scale, such as a need for mobile armoured weapons. The paths of Poland and France diverged with the German-Polish non-aggression pact and the lack of vision of the French leaders. De Gaulle was a man of living history, a man who knew how to discern the deep continuities on which he relied to anticipate future prospects. This is why Poland was his first commitment outside France, and then his first official trip to a country under the Soviet yoke. A visit during which he met 3 million Poles and in which he felt his last international initiative. It combined emotional dimensions, cultural and intellectual proximity and potential political interests, but the constraints of the Cold War dictated its modest results.
Francja od XVI wieku poszukiwała zaufanego partnera w Europie Środkowej. Polska wydawała się predystynowana do tej roli. Przekucia francusko-polskich zbieżności we wspólne przeznaczenie na scenie europejskiej obawiał się przede wszystkim Bismarck, kiedy reorganizował Europę dla własnych korzyści. Niestety nasza głęboka wzajemna francusko-polska znajomość rzadko współgrała z pełnym wzajemnym zrozumieniem. Wyjątkowy pod tym względem był okres odzyskania przez Polskę niepodległości, kiedy Francuska Misja Wojskowa pomagała w formowaniu polskiej armii, a polskie doświadczenie udoskonaliło geopolityczną edukację de Gaulle’a. To była też pierwsza konfrontacja de Gaulle’a z Rosją, pierwszy osąd „strategicznych niezmiennych”. De Gaulle również w Polsce nauczył się kultury geostrategicznej, którą później rozwinął na skalę europejską jako potrzebę mobilnej broni pancernej. Drogi Polski i Francji rozeszły się wraz z polsko-niemieckim paktem o nieagresji i brakiem wizji przywódców francuskich. De Gaulle był człowiekiem żywej historii, człowiekiem, który umiał rozeznać te głębokie ciągłości, na których opierał się, by widzieć z góry perspektywy przyszłości. Polska była pierwszym angażującym go krajem poza Francją, pierwszym krajem pod jarzmem sowieckim, który odwiedził z oficjalną wizytą, podczas której spotkał się z trzema milionami Polaków i podczas której wyczuwał swoją ostatnią inicjatywę międzynarodową. Wizyta połączyła wymiar emocjonalny, bliskości kulturalnej, intelektualnej i potencjalnych interesów politycznych, ale ograniczenia zimnej wojny zdeterminowały jej skromne rezultaty.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 2; 139-149
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La crise ukrainienne et le rôle futur de la Pologne en Europe
Kryzys ukraiński i przyszła rola Polski w Europie
The Ukrainian crisis and Poland’s future role in Europe
Autorzy:
d’Aboville, Benoît
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2192190.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
Politique etrangere polonaise (apres 1989)
securite europeenne
OTAN
guerre en Ukraine
Union europeenne
autonomie strategique
Polish foreign policy (post-1989)
European security
NATO
war in Ukraine
European Union
strategic autonomy
polska polityka zagraniczna (po 1989)
bezpieczeństwo europejskie
wojna w Ukrainie
Unia Europejska
autonomia strategiczna
Opis:
Face à l’offensive russe en Ukraine, la Pologne est devenue un pays de première ligne et une plateforme stratégique clé pour les Etats-Unis, l’OTAN et ses principaux partenaires européens dans la fourniture d’une assistance militaire à Kiev. Le renforcement militaire du flanc oriental de l’OTAN, qui peut désormais être considéré comme acquis, se traduira par une importance accrue de la Pologne au sein de l’OTAN. Quelles sont les implications pour la stratégie globale de l’Alliance? Si l’OTAN peut consolider sa position en mer Baltique avec la Suède et la Finlande, on ne peut pas en dire autant a priori pour la mer Noire, compte tenu du rôle ambigu de la Turquie. Quel rôle la Pologne peut-elle jouer dans les deux cas? Les Etats-Unis, dont la Pologne s’est beaucoup rapprochée militairement, considèrent la Pologne comme leur principal point d’ancrage sur le continent européen, n’excluant même pas la possibilité de sa participation au programme de partage nucléaire. La quête de la Pologne pour gagner la place qui lui revient dans le nouvel équilibre européen en tant qu’acteur majeur de l’UE nécessitera une clarification de ses futurs contacts avec la Commission européenne et avec les principaux partenaires européens que sont la France et l’Allemagne, y compris l’avenir du Triangle de Weimar.
Poland, in the face of the Russian offensive in Ukraine, has become a frontline country, but also a key strategic platform for the United States, NATO and its major European partners to provide military assistance to Kiev. The military reinforcement of NATO’s eastern flank, which can now be taken for granted, will give Poland greater weight in NATO. What implications does this have for the Alliance’s overall strategy? If NATO can consolidate its position in the Baltic Sea with Sweden and Finland, the same cannot be said a priori about the Black Sea, given Turkey’s ambiguous role. What role can Poland play in both cases? Warsaw has brought the United States even closer militarily, to the extent that they consider Poland their main anchor on the continent, not even completely excluding the possibility of its participation in the nuclear sharing program. Poland’s quest to win its rightful place in the new European equilibrium as a major EU player will require clarification of what its future contacts with the European Commission and with
Polska w obliczu rosyjskiej ofensywy na Ukrainie stała się krajem frontowym, a dla Stanów Zjednoczonych, NATO i ich głównych partnerów europejskich – kluczową platformą strategiczną w zakresie dostarczania pomocy wojskowej dla Kijowa. Wzmocnienie militarne wschodniej flanki Sojuszu, które teraz można uznać za pewnik, przełoży się na większe znaczenie Polski w NATO. Jakie ma to konsekwencje dla ogólnej strategii Sojuszu? O ile NATO może skonsolidować swoją pozycję na Morzu Bałtyckim ze Szwecją i Finlandią, o tyle nie można tego a priori powiedzieć o Morzu Czarnym, biorąc pod uwagę niejednoznaczną rolę Turcji. Jaką rolę może odegrać Polska w obu przypadkach? Stany Zjednoczone, do których Polska bardzo zbliżyła się pod względem militarnym, uważają Polskę za swoją główną kotwicę na kontynencie europejskim i nie wyłączają nawet możliwości jej udziału w programie nuclear sharing. Dążenie Polski do zdobycia należnego jej miejsca (jako jednego z głównych graczy UE) w nowej równowadze europejskiej będzie uzależnione od tego, jakie będą jej przyszłe kontakty z Komisją Europejską oraz z kluczowymi partnerami europejskimi: Francją i Niemcami. Od tych relacji zależy również przyszłość Trójkąta Weimarskiego.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 1; 51-59
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Condamnées à s’allier. La Pologne et la France à la fin de la Grande Guerre et dans l’immédiat après-guerre (1917–1921)
Condemned to be allies. Poland and France at the end of the Great War and in the immediate post-war period (1917–1921)
Autorzy:
Gmurczyk-Wrońska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216281.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
Polish foreign policy (1918–1939)
World War I
Treaty of Versailles
France
Polish political thought
Polish National Committee (1917–1919)
Polish-French Alliance 1921
diplomacy of the Second Polish Republic
polska polityka zagraniczna (1918–1939)
I wojna światowa
traktat wersalski
Francja
polska myśl polityczna
Komitet Narodowy Polski (1917–1919)
sojusz polsko-francuski 1921
dyplomacja II Rzeczypospolitej
Politique étrangère polonaise (1918–1939)
Première Guerre mondiale
Traité de Versailles
pensée politique polonaise
Comité national polonais (1917–1919)
alliance franco-polonaise 1921
diplomatie de la Deuxième République (Pologne)
Opis:
Roman Dmowski et son camp, dont Erazm Piltz, ont utilisé l’évolution de la politique étrangère française et présence du Comité national polonais à Paris pour faire pression sur le gouvernement français afin qu’il inclue l’indépendance de la Pologne dans les objectifs de guerre des Alliés. L’intérêt accru de la France pour les affaires polonaises à la fin de 1917 résulte d’une part de la perte de son allié russe et d’autre part d’un fort désir d’affaiblir l’Allemagne autant que possible. La France s’est alors mise à modifier sa politique dans l’Est européen prévoyant dans ses plans futurs la possibilité de compter les nouveaux États d’Europe centrale dans son système d’alliance. Finalement, en 1921, la France et la Pologne conclurent une alliance en deux volets : un accord politique et une convention militaire secrète. Pour la France, la Pologne n’est dans les domaines politique et militaire qu’un «allié de revers», un allié contre l’Allemagne, mais aussi un allié qui soulève de nombreuses objections au Quai d’Orsay. Elle joue également un rôle très important pour les investisseurs français. Pour la Pologne, en revanche, l’alliance avec la France en tant que puissance victorieuse était facteur essentiel dans sa politique étrangère, le pays ayant absolument besoin d’un partenaire parmi les puissances européennes.
Roman Dmowski and his camp, including Erazm Piltz, used the evolution of French foreign policy and the existence of the Polish National Committee in Paris to pressure the French government to include Polish independence in the Allies’ war aims. France’s increased interest in Polish affairs in late 1917 resulted partly from the loss of its Russian ally and partly from a strong desire to weaken Germany as much as possible. France then began to modify its policy in Eastern Europe and included in its future plans the possibility of including the new Central European states in its alliance system. Finally, in 1921, France and Poland concluded a two-part alliance: a political agreement and a secret military convention. For France, in the political and military spheres, Poland was nothing more than a “rear ally”, an ally against Germany, as well as an ally that raised many objections in the Quai d’Orsay. It also played a very important role for French investors. For Poland, on the other hand, the alliance with France as a victorious power was a very important factor in its foreign policy, because Poland absolutely needed a partner among the European powers.
Roman Dmowski i jego obóz, w tym Erazm Piltz, wykorzystywali ewolucję francuskiej polityki zagranicznej i istnienie w Paryżu Komitetu Narodowego Polskiego w celu wywierania presji na rząd francuski, aby włączył on sprawę niepodległości Polski do celów wojennych aliantów. Wzrost zainteresowania Francji sprawami polskimi pod koniec 1917 roku po części wynikał z utraty rosyjskiego sojusznika, a po części z dążenia do maksymalnego osłabienia Niemiec. Francja zaczęła wówczas modyfikować swoją politykę w Europie Wschodniej i w swoich planach na przyszłość uwzględniała możliwość włączenia nowych państw Europy Środkowej do swojego systemu sojuszniczego. Ostatecznie w 1921 roku Francja i Polska zawarły dwuczęściowy sojusz: umowę polityczną i tajną konwencję wojskową. Dla Francji, w sferze politycznej i militarnej, Polska była jedynie allié de revers, sojusznikiem przeciwko Niemcom, przy tym sojusznikiem budzącym wiele zastrzeżeń w Quai d’Orsay. Sojusz odegrał także bardzo ważną rolę z perspektywy francuskich inwestorów. Dla Polski natomiast sojusz z Francją jako mocarstwem zwycięskim był kluczowym czynnikiem w jej polityce zagranicznej, ponieważ Polska bezwzględnie potrzebowała partnera wśród mocarstw europejskich.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 2; 21-38
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le voyage de De Gaulle en Pologne
De Gaulle’s visit to Poland
Autorzy:
Vaïsse, Maurice
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216273.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
Charles de Gaulle
French foreign policy
Cold War (1945–1989)
Franco-Polish relations
Franco-German relations
recognition of the Oder-Neisse border
polityka zagraniczna Francji
zimna wojna (1945– 989)
stosunki polsko-francuskie
stosunki francusko-niemieckie
uznanie granicy na Odrze-Nysie
politique étrangère française
guerre froide (1945–1989)
relations franco-polonaises
relations franco-allemandes
reconnaissance de la frontière Oder-Neisse
Opis:
La visite du général de Gaulle en Pologne ne peut être comprise sans tenir compte de deux facteurs contradictoires qui caractérisent les relations franco-polonaises depuis 1958: d’une part, l’appartenance à des camps opposés pendant la guerre froide et, d’autre part, l’intensité des liens bilatéraux, qui s’exprime également dans ses souvenirs personnels du service en 1919/1921. Indépendamment des considérations sentimentales et historiques, le statut territorial de la Pologne d’après-guerre s’inscrit durablement dans la conception géopolitique du général de Gaulle. Il implique le soutien à l’inviolabilité de sa frontière occidentale. Les possibilités d’ouverture politique auxquelles il songeait depuis 1958 sont contrariées par les tensions de la guerre froide et le soutien de la Pologne à l’Algérie. L’éviction de Khrouchtchev et le refroidissement des relations franco-allemandes constituent un tournant. L’échange intensif de visites entre la Pologne et la France est censé signifier l’acceptation de l’ordre bipolaire à condition que la Pologne conserve son identité. La visite du général de Gaulle en Pologne doit lui permettre d’expliquer sa politique de «détente, entente, coopération». Ses discours voilés suggèrent l’adoption d’une position plus indépendante vis-à-vis de Moscou, mais ne bouleversent en rien le statu quo existant en Europe de l’après-guerre.
General de Gaulle’s visit to Poland cannot be understood without taking into account two contradictory factors that have characterized Franco-Polish relations since 1958: on the one hand, the fact that he belonged to opposing camps during the Cold War, and on the other hand, the intensity of bilateral ties, which is also expressed in his personal memories of service between 1919 and 1921. Regardless of sentimental and historical considerations, the territorial status of post-war Poland was a lasting part of General de Gaulle’s geopolitical conception. It implied support for the inviolability of its western border. The possibilities of political openness he had been thinking about since 1958 were thwarted by the tensions of the Cold War and Poland’s support for Algeria. The ousting of Khrushchev and the cooling of Franco-German relations were a turning point. The intensive exchange of visits between Poland and France was supposed to signify acceptance of the bipolar order on condition that Poland retained its identity. General de Gaulle’s visit to Poland was intended to explain his policy of “détente, understanding, cooperation”. His veiled speeches suggested the adoption of a more independent stance towards Moscow, but did not in any way upset the post-war status quo in Europe.
Wizyty generała de Gaulle’a w Polsce nie da się zrozumieć bez uwzględnienia dwóch sprzecznych czynników istniejących w stosunkach polsko-francuskich od 1958 r.: z jednej strony przynależności do przeciwnych obozów w czasach zimnej wojny, a z drugiej strony – intensywności więzi dwustronnych, które wyrażały się także w osobistych wspomnieniach de Gaulle’a ze służby w latach 1919–1921. Niezależnie od względów sentymentalnych i historycznych kwestia powojennej Polski na trwale wpisana była w koncepcję geopolityczną de Gaulle’a. Oznaczało to m.in. poparcie Generała dla nienaruszalności zachodniej granicy Polski. Możliwości otwarcia politycznego, o których myślał już od 1958 r., udaremniły napięcia zimnej wojny i poparcie Polski dla Algierii. Punktem zwrotnym było usunięcie Chruszczowa i ochłodzenie w stosunkach francusko-niemieckich. Intensywne obustronne wizyty między Polską a Francją miały oznaczać akceptację porządku dwubiegunowego pod warunkiem zachowania przez Polskę jej tożsamości. Wizyta generała de Gaulle’a w Polsce miała służyć wyjaśnieniu polityki „odprężenia, zrozumienia, współpracy”. Jego przemówienia w zawoalowanej formie sugerowały Polsce przyjęcie bardziej samodzielnej pozycji wobec Moskwy, ale jednocześnie nie niosły za sobą czynów mogących naruszyć powojenne status quo w Europie.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 2; 151-158
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La question polonaise au cours de la Grande Guerre et pendant la Conférence de la Paix – perspective française
The Polish case during the Great War and at the Peace Conference – the French point of view
Autorzy:
Schramm, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216280.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
WWI
French foreign policy (1914–1921)
Polish political thought
the Polish question in WWI
Mitteleuropa
the Polish National Committee (1917–1919)
Roman Dmowski
Józef Piłsudski
the Treaty of Versailles
I wojna światowa
polityka zagraniczna Francji (1914–1921)
polska myśl polityczna
kwestia polska w I wojnie światowej
Komitet Narodowy Polski (1917–1919)
traktat wersalski
Première Guerre mondiale
la politique étrangère française (1914–1921)
la pensée politique polonaise
la question polonaise dans la Première Guerre mondiale
Comité national polonais (1917–1919)
Jozef Piłsudski
traité de Versailles
Opis:
La question polonaise n’a suscité guère d’intérêt en France après le Congrès de Vienne, et son importance diminua après la guerre franco-prussienne. Des deux camps politiques qui luttèrent pour l’indépendance pendant la Première Guerre mondiale, l’un fonda sa stratégie sur la coopération avec la Russie qui s’est vite avéré vaine (Dmowski), l’autre sur l’action militaire aux côtés de la monarchie austro-hongroise (Piłsudski). La France, quant à elle, perçoit au début de la guerre l’indépendance polonaise comme une menace, car inacceptée par la Russie et son autonomie au sein de l’Empire comme la meilleure solution. L’intérêt français pour une Pologne indépendante comme rempart contre l’Allemagne commence en 1917 avec le manifeste du Comité national polonais. Vers la fin de la guerre, les intérêts nationaux de la France et de la Pologne, car ce sont eux qui déterminent la politique et non les sentiments, commencent à converger. Le soutien à la Pologne lors de la conférence de paix est lié à la volonté d’affaiblir l’Allemagne. Il faut cependant nuancer ce propos, car une analyse détaillée montre que dans le cas de l’annexion de Dantzig et de la Haute-Silésie, la France a soutenu une position britannique prudente et moins favorable.
The Polish question did not arouse much interest in France after the Congress of Vienna, and its importance decreased after the Franco-Prussian War. Both political camps fighting for independence during the First World War based their strategies on cooperation with Russia, which soon proved futile (Dmowski), or on armed action on the side of Austria-Hungary (Piłsudski). France, on the other hand, saw Polish independence not accepted by Russia as a threat at the beginning of the war, and its autonomy within the Empire as the best solution. Its interest in an independent Poland as a bulwark against Germany began in 1917 with the manifesto of the Polish National Committee. Towards the end of the war, the national interests of France and Poland, for it was these and not feelings that determined policy, began to converge. Support for Poland at the peace conference was linked to the desire to weaken Germany. However, this must be qualified, because a detailed analysis shows that in the matter of the membership of Danzig and Upper Silesia, France supported the cautious and less favorable British position.
Kwestia polska nie budziła we Francji dużego zainteresowania po kongresie wiedeńskim, a jej znaczenie spadło po wojnie francusko-pruskiej. Dwa obozy polityczne walczące o niepodległość podczas I wojny światowej oparły swoje strategie na współpracy z Rosją, co szybko okazało się jałowe (Dmowski) lub na czynie zbrojnym u boku Austro-Węgier (Piłsudski). Francja uznawała natomiast w początkowej fazie wojny niepodległość Polski nieakceptowaną przez Rosję za zagrożenie, a za najlepsze rozwiązanie – jej autonomię w ramach imperium. Jej zainteresowanie Polską niepodległą jako zaporą przeciw Niemcom zaczęło się w 1917 r. wraz z manifestem Komitetu Narodowego Polskiego. Pod koniec wojny interesy narodowe Francji i Polski, bo to one, a nie uczucia, decydują o polityce, zaczęły być zbieżne. Poparcie dla Polski podczas konferencji pokojowej wiązało się z wolą osłabienia Niemiec. Trzeba je jednak niuansować, bo szczegółowa analiza ukazuje, że w sprawach przynależności Gdańska i Górnego Śląska, Francja wsparła ostrożne i mniej korzystne stanowisko brytyjskie.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 2; 39-55
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’alliance franco-polonaise et la montée des périls dans la seconde moitié des années 1930
The Franco-Polish alliance and the rise of peril in the second half of the 1930s
Autorzy:
Davion, Isabelle
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216276.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
foreign policy
Franco-Polish relations (1918–1939)
Józef Beck
Second Republic diplomacy
Quai d’Orsay
Eastern Pact (1934–1935)
Sudetenland crisis (1938)
polityka zagraniczna
stosunki polsko-francuskie (1918–1939)
dyplomacja II Rzeczypospolitej
Pakt Wschodni (1934–1935)
kryzys sudecki (1938)
politique étrangère
relations franco-polonaises (1918–1939)
diplomatie de la Seconde République (Pologne)
Pacte oriental (1934–1935)
crise des Sudètes (1938)
Opis:
La France a considéré l’alliance franco-polonaise de 1921 comme un élément d’un système de sécurité collective prévoyant une concertation avec la Tchécoslovaquie en cas d’agression allemande. Sa position a également évolué en raison du manque de coordination entre le Quai d’Orsay et l’État-major, car il est impossible de concilier le réseau d’alliances en Europe centrale avec la préparation d’une guerre strictement défensive. Le système de sécurité collective se dégrada dans les années 1930 et se déforme de plus en plus par la suite. Le droit des peuples à l’autodétermination fut instrumentalisé dans la crise de la minorité polonaise en Tchécoslovaquie qui s’intensifia à partir de 1937. Le potentiel de coopération franco-polonaise s’est considérablement réduit lors de la crise des Sudètes. Bonnet chercha à rendre la partie polonaise responsable afin de disculper la France et de justifier sa propre attitude conciliante à l’égard de Munich. Au Quai d’Orsay, en revanche, des tendances conscientes de la dévastation de la relation franco-polonaise cherchèrent à évaluer ce qu’il est possible d’en sauver.
France considered the Franco-Polish alliance of 1921 to be part of a collective security system that included consultation with Czechoslovakia in the event of German aggression. Its position also changed because of the lack of coordination between the Quai d’Orsay and the General Staff, as it was impossible to reconcile the network of alliances in Central Europe with the preparation of a strictly defensive war. The system of collective security deteriorated in the 1930s, and became increasingly distorted thereafter. The right of peoples to self-determination was instrumentalized in the crisis over the Polish minority in Czechoslovakia, which intensified from 1937. The potential for Franco-Polish cooperation was severely undermined by the Sudetenland crisis. Bonnet sought to blame the Polish side in order to exonerate France and justify his own conciliatory stance towards Munich. In the Quai d’Orsay, on the other hand, there were tendencies aware of the devastation of Franco-Polish relations that sought to assess what could be salvaged from them.
Francja uważała sojusz polsko-francuski z 1921 r. za ważną część systemu bezpieczeństwa zbiorowego, przewidującego konsultacje z udziałem Czechosłowacji w przypadku agresji ze strony Niemiec. Na zmianę postrzegania sojuszu przez Francję w okresie międzywojennym wpłynął brak koordynacji między Quai d’Orsay a Sztabem Generalnym, gdyż niemożliwe było pogodzenie sieci sojuszy w Europie Środkowej z przygotowaniem do wojny ściśle defensywnej. System bezpieczeństwa zbiorowego uległ w latach 30. degradacji, a następnie stopniowo ulegał wypaczeniu. Prawo narodów do samostanowienia zostało wykorzystane instrumentalnie w czasie kryzysu wokół mniejszości polskiej w Czechosłowacji, który nasilał się od 1937 r. Współpraca polsko-francuska została znacząco naruszona podczas kryzysu sudeckiego. Georges Bonnet za kryzys sudecki starał się obciążyć odpowiedzialnością stronę polską, aby poprawić wizerunek Francji i uzasadnić własne ugodowe stanowisko wobec układu monachijskiego.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 2; 101-116
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
La France, la Pologne et l’«esprit de Locarno» dans le projet de pacte oriental (1933–1934)
France, Poland and the “spirit of Locarno”. Poland and the French project of the Eastern Pact (1933-1934)
Autorzy:
Dessberg, Frédéric
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2216277.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Krakowska Akademia im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego
Tematy:
French foreign policy (1918–1939)
European security (1918–1939)
Franco-Polish relations
Locarno treaties (1925)
non-aggression pact
Eastern pact (1934–1935)
Louis Barthou
Józef Beck
polityka zagraniczna Francji (1918–1939)
bezpieczeństwo europejskie (1918–1939)
stosunki polsko-francuskie
układ z Locarno (1925)
pakt o nieagresji
Pakt Wschodni (1934–1935)
Politique étrangère française (1918–1939)
Sécurité européenne (1918–1939)
Relations franco-polonaises
Accord de Locarno (1925)
Pacte de non-agression
Pacte oriental (1934–1935)
Opis:
La faiblesse de l’alliance militaire franco-polonaise s’explique par des intérêts nationaux divergents en matière de sécurité. Pour la France, la priorité est donnée aux défis posés par les menaces émanant de l’Allemagne, alors que pour la Pologne, ces défis sont essentiellement liés à la Russie soviétique. En conséquence, une ambiguïté est apparue dans la coopération militaire franco-polonaise, d’autant plus que la France préférait un système de sécurité collective et la Pologne des accords bilatéraux. La France a sécurisé ses frontières avec l’accord de Locarno, tandis que pour l’Europe centrale, elle souhaitait un accord de sécurité collective impliquant l’URSS. Dans le même temps, la conclusion par la Pologne d’un pacte de non-agression avec l’URSS est l’occasion pour la France de limiter ses engagements en matière d’alliance, qui doivent être concrétisés par le projet de pacte oriental – rejeté par la Pologne – en tant que «Locarno oriental». La question du projet a cependant révélé les limites du système de sécurité collective de la Société des Nations et, bien qu’il ne remette pas formellement en cause l’alliance existante, il a éloigné la Pologne et la France.
The weakness of the Franco-Polish military alliance stemmed from conflicting perceptions of security. France prioritized possible threats from Germany, while for Poland these threats came from Soviet Russia. This introduced ambiguity into their military cooperation, especially since France preferred a collective security system while Poland favored bilateral agreements. France secured its borders with the Locarno treaties, while for Central Europe it wanted a collective security agreement involving the USSR. Poland’s conclusion of a nonaggression pact with the USSR was an opportunity for France to limit its alliance commitments, which was to take concrete form in the draft Eastern Pact, rejected by Poland as an “Eastern Locarno”. It revealed the limits of the League of Nations’ collective security system and distanced Poland and France from each other, although it did not formally call into question the existing alliance.
Słabość polsko-francuskiego sojuszu wojskowego wynikała ze sprzecznych interesów w zakresie bezpieczeństwa narodowego. Dla Francji priorytetowe były wyzwania związane z zagrożeniami płynącymi z Niemiec, podczas gdy dla Polski takie wyzwania odnosiły się przede wszystkim do sowieckiej Rosji. W związku z tym pojawiła się dwuznaczność w polsko- francuskiej współpracy wojskowej, szczególnie że Francja preferowała system bezpieczeństwa zbiorowego, a Polska – umowy bilateralne. Francja zapewniła sobie bezpieczeństwo granic układem z Locarno, a dla Europy Środkowej chciała układu bezpieczeństwa zbiorowego z udziałem ZSRR. Przy czym zawarcie przez Polskę paktu o nieagresji z ZSRR było dla Francji okazją do ograniczenia jej zobowiązań sojuszniczych, które miał urzeczywistniać w zamyśle – odrzucony przez Polskę – projekt paktu wschodniego jako „wschodniego Locarno”. Sprawa projektu ujawniła jednak ograniczenia systemu bezpieczeństwa zbiorowego Ligi Narodów, a także – choć formalnie nie zakwestionował istniejącego sojuszu – oddalił od siebie Polskę i Francję.
Źródło:
Krakowskie Studia Międzynarodowe; 2022, 2; 87-100
1733-2680
2451-0610
Pojawia się w:
Krakowskie Studia Międzynarodowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies