Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Śmierć"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    De LHymne de la Mort (l555) aux poèmes Sur la mort de Marie (1578)
    Od "Hymnu о śmierci" (1555) do cyklu "Na śmierć Marii" (1578)
    Autorzy:
    Pérouse, Gabriel André
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1034739.pdf
    Data publikacji:
    1987
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria; 1987, 20
    0208-6085
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Le désir de l’Orient, la volonté de s’anéantir, la puissance du désert : Isabelle Eberhardt à travers ses lettres
    Autorzy:
    Sokołowicz, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2083848.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    Isabelle Eberhardt
    Islam
    desert
    desire
    death
    pustynia
    pragnienie
    śmierć
    Opis:
    The present paper analyses the self-portrait of Isabelle Eberhardt emerging from the letters she wrote to three men: her brother Augustin de Moerder, her friend Ali Abdul Wahab and her husband Slimène Ehnni. The paper is divided into three parts. The first one discusses her desire of Orient, the second shows her will of annihilating herself and the last one focuses on the power of the desert which helps the writer to find the desired calm.
    Artykuł analizuje autoportret literacki Isabelle Eberhardt wyłaniający się z jej listów do trzech mężczyzn: brata Augustina de Moerder, przyjaciela Alego Abdula Wahaba i męża Slimène’a Ehnni. Artykuł składa się z trzech części. Pierwsza omawia pragnienie Orientu, bardzo widoczne w listach, druga – chęć samounicestwienia, a ostatnia – moc pustyni, która pomaga pisarce odnaleźć upragniony spokój.
    Źródło:
    Kwartalnik Neofilologiczny; 2020, 2; 238-246
    0023-5911
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Neofilologiczny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Le mythe eschatologique chez Platon. Introduction
    Eschatological Myth in Plato. Introduction
    Mit eschatologiczny u Platona. Wprowadzenie
    Autorzy:
    Lewandowicz, Janusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/947707.pdf
    Data publikacji:
    2008
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    mit
    eschatologia
    Platon
    reinkarnacja
    preegzystencja
    śmierć
    Myth
    Eschatology
    Plato
    reincarnation
    preexistence
    death
    Opis:
    Artykuł w swej treści jest przypomnieniem głęboko zakorzenionych w kulturze Zachodu idei dotyczących eschatologii, które zostały wprowadzone do tradycji myśli europejskiej poprzez twórczość Platona. Obejmują one problemy związane z sądem pośmiertnym i retrybucją za czyny dokonane za życia, z reinkarnacją i preegzystencją. Uwzględniając główne idee antropologiczne zawarte w pismach Platona autor przedstawia te treści, które odnoszą się w nich do celu życia ludzkiego i losów człowieka po śmierci. W ramach tych ostatnich omawia zagadnienia związane z sądem - sędziowie i miejsce sądu, wyrok i miejsce przeznaczenia: Tartar i niebo, następnie zasadę retrybucji, wielkość i czas trwania kary, reinkarnację i powrót do nowego życia na ziemi, możliwość wpływania przez swoje postępowanie za życia na swe przeznaczenie po śmierci. Wreszcie po omówieniu obrazów mitologicznych została przedstawiona zasada oceny ich przydatności dla ukazania eschatologii człowieka. Opiera się ona na uwzględnieniu relacji między literackim mitem a wypływającą z niego nauką. Istotną dla zrozumienia tej relacji jest świadomość, że mit ma wymiar symboliczny, ponieważ nie może wyrazić całej prawdy. Zgodnie z określeniem podanym przez Apollodora jest on opowiadaniem zmyślonym obrazującym prawdę. Jako takie służy możliwie szerokiemu ukazaniu odbiorcy o prostym umyśle tego, do czego filozof dochodzi w abstrakcyjnym rozumowaniu, a tym samym pozwala przejść od tego, co jest w punkcie wyjścia obrazem zmysłowym do rzeczywistości niepostrzegalnej zmysłami.
    Źródło:
    Vox Patrum; 2008, 52, 1; 593-605
    0860-9411
    2719-3586
    Pojawia się w:
    Vox Patrum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    René Maizeroy : tristes devis
    René Maizeroy: Sad Estimates
    René Maizeroy: chybione kalkulacje
    Autorzy:
    de Palacio, Jean
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2056523.pdf
    Data publikacji:
    2022-05-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    René Maizeroy
    Le Nouveau Décaméron
    miłość
    Don Juan
    starość
    śmierć
    kobiety
    love
    seducer
    old age
    death
    women
    Opis:
    Cet article étudie la faible présence de René Maizeroy dans l’entreprise collective de Catulle Mendès. Dans les quatre nouvelles qu’il propose dans le Nouveau Décaméron – « Nini Rosalin », « La Tentation de Saint Antoine », « Les Montefiore » et « Don Juan » –, ce n’est pas à l’écrivain provocateur que l’on a affaire, mais à un René Maizeroy animé d’une inspiration tragique. Trois des quatre personnages présentés, le grand seigneur don juanesque, le saltimbanque et la jeune fille élevée au couvent, meurent au dénouement ; et le quatrième, l’aristocratique hongrois comte Zzavody, épuisé, ne va guère mieux. Les figures féminines y sont assez maltraitées, souvent présentées comme des femmes sans cœur. En se souvenant de Laclos et des Liaisons dangereuses, Maizeroy semble s’être fait historien des mœurs et avoir voulu se racheter de sa mauvaise réputation. Finalement, Le Nouveau Décaméron ne rend pas vraiment justice à Maizeroy.
    Artykuł przypomina i analizuje nie do końca udany udział René Maizeroy w zbiorowym dziele Catulle’a Mendèsa Le Nouveau Décaméron. We wszystkich czterech nowelach, które autor zaproponował do wspólnego projektu: „Nini Rosalin”, „La Tentation de Saint Antoine”, „Les Montefiore” oraz „Don Juan”, spotykamy nie tyle pisarza-prowokatora, co René Maizeroy wiedzionego inspiracją tragiczną. Trzy z czterech omawianych postaci: uwodzicielski szlachcic, akrobata i młoda dziewczyna wychowana w klasztorze, w zakończeniu utworu umierają, czwarta zaś postać, węgierski arystokrata hrabia Zzavody, znajduje się na skraju wyczerpania. Postaci żeńskie ukazywane są w negatywnym świetle, zazwyczaj jako kobiety pozbawione uczuć. Wydaje się, że Maizeroy, mając w pamięci Choderlosa de Laclos i jego Les Liaisons dangereuses, stał się historykiem obyczajów, pragnącym odkupić własną złą reputację. Jego propozycja dla Le Nouveau Décaméron dowodzi, jak bardzo jednak się mylił.
    This article studies the weak presence of René Maizeroy in the collective enterprise of Catulle Mendès. In the four short stories he proposed for Le Nouveau Décaméron – “Nini Rosalin,” “La Tentation de Saint Antoine,” “Les Montefiore”, and “Don Juan” – it is not the provocative writer we are dealing with, but rather a René Maizeroy guided by tragic inspiration. Three of the four characters presented – the great don-juanesque lord, the acrobat, and the young girl raised in the convent – die at the end, and the fourth, the exhausted Hungarian aristocrat Count Zzavody, is hardly any better off. Female figures are also presented quite negatively, and often as heartless women. By remembering Laclos and Les Liaisons dangereuses, Maizeroy seems to have become a historian of morals and to have wanted to redeem himself from his bad reputation. Finally, it should be said that Le Nouveau Décaméron does not really do justice to Maizeroy’s intentions.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 5; 155-162
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    L’Ovide moralisé du XIVe siècle : mort ou renaissance des „Métamorphoses” d’Ovide ?
    The "Ovide Moralisé" from the 14th Century: Death or Renaissance of Ovid’s "Métamorphoses"?
    Czternastowieczny „Ovide moralisé” – śmierć czy odrodzenie „Przemian” Owidiusza?
    Autorzy:
    Possamaï-Pérez, Marylène
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/966669.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
    Tematy:
    Ovid’s "Metamorphoses"
    "Ovide moralisé"
    translation
    interpretation
    „przemiany” owidiusza
    „ovide moralisé”
    tłumaczenie
    interpretacja
    Opis:
    The “Ovide moralisé”, anonymous poem from the beginning of the 14th century, is the first complete translation in vernacular language of Ovid’s “Metamorphoses”: in this sense, this text resurrects the ovidian poem, gives it life for all the lay people who did not read the latin. But this translation is for its author as the pretext for another rewrite, thematic and axiological transposition. Moreover, the “translator” often bends his source text to make it more consistent with interpretation (especially the “Christian” one) he intends to give it in a second time: can we then consider that this vernacular version makes disappear the latin poem, to replace it with another text? In fact the moralist is fascinated by his hypotexte and the phenomenon of metamorphosis: most often, he is faithful to the ovidian poetry, he describes metamorphosis in its conduct, in specifying the steps. We can say that during the 14th and 15th centuries at least, the “Ovide moralisé” gives life to the ovidian “carmen perpetuum”. In invigorating breath of the Christian spirit, the author of the “Ovide moralisé” metamorphosed Ovid’s poem, certainly, but saved it from death.
    „Ovide moralisé”, anonimowy poemat z początków XIV wieku, jest pierwszym kompletnym tłumaczeniem „Przemian” Owidiusza w języku wernakularnym. Tekst ten wskrzesza zatem utwór Owidiusza, czyni go żywym dla wszystkich ludzi świeckich, którzy nie potrafili czytać łaciny. Tłumaczenie owo stanowi jednak dla autora pretekst do kolejnej przeróbki, tematycznej i aksjologicznej transpozycji. Ponadto, „tłumacz” często modyfikuje tekst źródłowy, aby bardziej dopasować go do interpretacji (zwłaszcza tej „chrześcijańskiej”), którą zamierza mu nadać. Czy możemy wobec tego uznać, że ta wernakularna wersja wypiera łaciński poemat, by zastąpić go innym tekstem? De facto moralista jest zafascynowany hipotekstem i zjawiskiem metamorfozy; zwykle pozostaje wierny poezji Owidiańskiej, opisuje proces przemiany, wyszczególniając jego etapy. Rzec można, iż „Ovide moralisé”, przynajmniej w XIV i XV wieku, daje życie „carmen perpetuum” Owidiusza. Autor dzieła, tworząc w pokrzepiającym duchu chrześcijańskim, z pewnością dokonał metamorfozy Owidiańskiego poematu, lecz ocalił go tym samym od zapomnienia.
    Źródło:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2014, 009
    1505-9065
    2449-8831
    Pojawia się w:
    Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies