Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "rafy" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-5 z 5
Tytuł:
The Medobory Hills (Ukraine): Middle Miocene reef systems in the Paratethys, their biological diversity and lithofacies
Miodobory – środkowomioceński system rafowy, jego zróżnicowanie biologiczne i litofacje
Autorzy:
Górka, M.
Studencka, B.
Jasionowski, M.
Hara, U.
Wysocka, A.
Poberezhskyy, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2062479.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
coralline algae-vermetid reefs
serpulid-microbialite reefs
lithofacies
biodiversity
Badenian-Sarmatian boundary
Ukraine
Moldova
rafy krasnorostowo-wermetidowe
rafy serpulowo-mikrobialitowe
litofacje
bioróżnorodność
granica baden-sarmat
Ukraina
Mołdawia
Opis:
The unique Middle Miocene reef belt formed within the Paratethyan realm constitutes at present the Medobory Hills in western Ukraine and northernmost Moldova. Not only is the size of this structure (almost 300 km long) quite unusual, but also the development of peculiar facies and their spatial distribution. Two distinct reef generations appear in Medobory (Late Badenian and Early Sarmatian), both separated by a sharp erosional boundary. Two Upper Badenian calcareous lithofacies dominate – organodetrital and biohermal (with coralline-algae as main framework builders accompanied by a rich invertebrate assemblage). The Lower Sarmatian strata, although megascopically very similar to Upper Badenian ones, differ drastically when studied closely. The main reef components here are serpulids and microbialites, usually with ubiquitous, but taxonomically highly impoverished fauna. Differences in lithofacies and biotic communities between both reef systems unveil open-marine environment during formation of Upper Badenian reefs and a drastic change of conditions at the Badenian/Sarmatian boundary (including emersion and intense weathering). The Early Sarmatian basin was established soon after and highly restricted conditions prevailed in it (e.g. with mesohaline waters and intense evaporation occurring simultaneously); its deposits are the last record of Middle Miocene sedimentation within the Medobory area.
Wzgórza Miodoborów, rozciągające się na przestrzeni niemal 300 km na obszarze zachodniej Ukrainy i północnej Mołdawii, założone są na pasie raf miocenu środkowego, uformowanych w obrębie północno-wschodnich peryferii Paratetydy. Znaczne zróżnicowanie litofacjalne, jak i zmienność zespołów biotycznych wśród utworów rafowych jest rezultatem obecności dwóch generacji raf (późnobadeńskiej i wczesnosarmackiej) oddzielonych wyraźną powierzchnią erozyjną. Wśród wapiennych osadów górnego badenu dominują litofacje organodetrytyczne i biohermalne. Ich głównym składnikiem skałotwórczym są krasnorosty, którym towarzyszą bogate taksonomicznie zespoły bezkręgowców, obejmujące m.in. korale, mięczaki, szkarłupnie. Rafy sarmatu dolnego budowane są przez mikrobiality, w obrębie których występują serpule (i podrzednie mszywioły). Silnie zubożona taksonomicznie fauna zamieszkująca rafy sarmackie zdominowana jest przez mięczaki. Różnice bio- i litofacjalne w obrębie wymienionych generacji raf są efektem drastycznej zmiany warunków sedymentacji, połączonej z emersją i intensywnym wietrzeniem, do której doszło na przełomie badenu i sarmatu w efekcie przebudowy basenu przedkarpackiego. W jej wyniku pełnomorski zbiornik późnobadeński został zastąpiony przez silnie izolowany basen wczesnego sarmatu, zaś powstałe w tym ostatnim osady wieńczą sukcesję utworów miocenu w tej części zapadliska przedkarpackiego.
Źródło:
Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego; 2012, 449; 147--174
0867-6143
Pojawia się w:
Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sarmatian foraminiferal assemblages of cavern fillings in the Badenian reefs of Medobory (Polupanivka, Western Ukraine)
Zespoły otwornic sarmackich z wypełnień kawern w badeńskich rafach Miodoborów (Połupaniwka, zachodnia Ukraina)
Autorzy:
Peryt, D.
Jasionowski, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2085905.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy
Tematy:
Middle Miocene
Sarmatian
foraminifers
aberrant forms
reefs
palaeoenvironments
Ukraine
miocen środkowy
sarmat
otwornice
formy aberrantne
rafy
paleośrodowiska
Ukraina
Opis:
The Middle Miocene (Upper Badenian) coralline algal reefs of Western Ukraine contain caverns (up to 1 m across) and fissures that are filled by Sarmatian deposits: marly clays, clayey carbonate sand and bioclastic, bryozoan-rich sand. These deposits often contain abundant and very well preserved calcareous benthic foraminifera; agglutinated forms have not been recorded. Foraminiferal tests quite commonly show morphological abnormalities, e.g. twin forms or tests with irregularities in size or shape in last chambers. Each of the three analysed samples is characterized by a different foraminiferal assemblage: Elphidium aculeatum assemblage, Hauerinidae assemblage and Lobatula lobatula assemblage. These assemblages are characteristic for a shallow marine environment. Low taxonomic diversity and high dominance or monospecific foraminiferal assemblages indicate generally a restricted marine environment. It seems that the increasing salinity and very high-energy environment were the most probable factors controlling the composition of the foraminiferal assemblages.
Górnobadeńskie rafy koralowe zachodniej Ukrainy posiadają kawerny o przekroju do 1 m oraz szczeliny, które obecnie są wypełnione osadami sarmackimi – iłami marglistymi i zasilonym piaskiem węglanowym i bioklastycznym, często mszywiołowym. Osady te często zawierają liczne i bardzo dobrze zachowane węglanowe otwornice bentosowe; nie stwierdzono natomiast otwornic zlepieńcowatych. Dość częste są skorupki z morfologicznymi nieprawidłowościami, np. formy bliźniacze albo skorupki z nieregularnością rozmiaru lub kształtu ostatnich komór. Każda z trzech próbek zawiera inny zespół otwornicowy: w pierwszej występuje zespół z Elphidium aculeatum, druga zawiera zespół z Hauerinidae, a trzecia – zespół z Lobatula lobatula. Wszystkie te zespoły są charakterystyczne dla środowiska płytkomorskiego. Niskie zróżnicowanie taksonomiczne i wysoka dominacja lub jednogatunkowe zespoły otwornicowe wskazują na ogólnie ograniczone środowisko morskie; wydaje się, że w takich warunkach najbardziej prawdopodobnym czynnikiem warunkującym skład zespołów otwornicowych było podwyższone zasolenie i środowisko bardzo wysokoenergetyczne.
Źródło:
Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego; 2012, 449; 175-184
0867-6143
Pojawia się w:
Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Organic components of the skeleton of scleractinian corals - evidence from in situ acridine orange staining
Substancje organiczne w szkielecie Scleractinia oraz ich wykrywanie metoda barwienia oranzem akrydynowym
Autorzy:
Gautret, P
Cuif, J P
Stolarski, J
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20779.pdf
Data publikacji:
2000
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Favia
substancje organiczne
Scleractinia
metody badan
diageneza
Acropora
korale
rafy koralowe
paleontologia
szkielet
oranz akrydynowy
mikrostruktura
oznaczanie
wlokna szkieletowe
barwienie
Opis:
Scleractinian skeleton is composed of mineral and organic phases. Using staining techniques (acridine orange dye) Johnston's (1980) pioneering observations of intraskeletal organic envelopes in Pocillopora damicornis coralla can be extended to two other coral reef genera i.e., Acropora and Favia. The concept of biologically mediated growth of coral skeleton stands in opposition to the purely mineralogic concept of fiber growth of Bryan and Hill (1941) widely applied until recently in geological and paleontological literature. Presence of active mineralizing organic components within the skeleton explains various patterns of microstructural organization more accurately than the mineralogic concept of 'crystal growth competition' of Barnes (1970) alone. Biochemical degradation of intraskeletal organic matrices is considered to be involved in the initial diagenesis of coral skeleton, and may explain selective silicification of the late Cretaceous Coelosmilia sp. from Poland.
W dotychczasowej literaturze geologiczno-paleontologicznej poświęconej Scleractinia interpretacje dotyczace budowy mikrostrukturalnej szkieletu oparte były o model zaproponowany przez Bryan i Hill (1941). Według tego modelu, tworzenie włókien szkieletu korali tłumaczą reguły fizyko-chemiczne obowiązujące w trakcie czysto abiotycznej krystalizacji - np. "wzrost kompetencyjny" kryształów (Constantz 1986), zaś biologiczna regulacja sprowadza się jedynie do inicjowania centrów kalcyfikacji ("zarodków krystalizacji"). Tymczasem, w literaturze biologicznej, wzrost szkieletu różnych organizmów, w tym korali, rozumiany był od dawna w kategoriach uzupełniających się aktywności fazy mineralnej i organicznej szkieletu. Szczególnie ważne były pod tym względem badania Johnstona (1980), który wykazał, że u Pocillopora damicornis obecne są organiczne otoczki pęków włókien, które wnikają wgłąb szkieletu oraz, że w marginalnej, wzrostowej jego części włókna szkieletowe przenika ,,organiczna siateczka" (organic meshwork). W niniejszej pracy potwierdzamy obserwacje Johnstona (1980) dotyczące występowania organicznych otoczek pęków włókien szkieletowych. Ich obecność stwierdzamy w szkieletach współczesnych korali rafowych Acropora i Favia za pomocą metody barwienia oranżem akrydynowym. Na podstawie odmiennych widm fluorescencyjnych zabarwionych struktur organicznych wyróżniamy trzy główne rejony w szkielecie badanych korali: (1) centra kalcyfikacji, (2) włókna szkieletowe tworzące podstawową część septum, oraz (3) marginalną, wzrostową strefę szkieletu. Różnice w reakcji chromatycznej między zawartymi w tych rejonach strukturami organicznymi, szczególnie między organicznymi składnikami centrów kalcyfikacji i otoczkami pęków włókien, sugerują ich odmienny skład biochemiczny. Odmienne barwy fluorescencyjne otoczek pęków włókien u Favia i Acropora sugerują, że różnice biochemiczne między tymi strukturami mają podłoże taksonomiczne. Selektywne trawienie szkieletu z użyciem enzymów i kwasów organicznych, potwierdza zaś drugą obserwację Johnstona dotyczącą występowania substancji organicznej wewnątrz włókien szkieletu. Trawione w ten sposób włókna ukazują obecność mikronowej grubości warstewek organicznych, rytmicznie odkładanych w ich wnętrzu. Występowanie wewnątrzszkieletowych substancji organicznych ma znaczenie przy reinterpretacji szeregu tradycyjnych poglądów na temat diagenezy szkieletu korali. Rozpatrując czynniki wpływające na diagenezę należy uwzględniać nie tylko takie czynniki geochemiczne jak stabilność aragonitu/kalcytu w środowisku wodnym, obecność, skład i temperaturę roztworów wewnątrzporowych, ale również czynniki biochemiczne takie jak występowanie, przestrzenna konfiguracja i skład chemiczny substancji organicznych przenikających strukturę szkieletu. Substancje te, podlegają już w trakcie wzrostu szkieletu oraz po śmierci korala przemianom biochemicznym i przyczyniają się do kształtowania specyficznego mikrośrodowiska diagenetycznego w przestrzeniach wewnątrzszkieletowych. Przestrzenne ułożenie krzemionkowych otoczek pęków włókien oraz obecność krzemionki w strefie środkowej septum (rejonie występowania centrów kalcyfikacji) w skalcytyzowanym szkielecie Coelosmilia sp. z późnokredowych opok okolic Kazimierza Dolnego odzwierciedla rozmieszczenie struktur ogranicznych u współczesnych korali takich jak np. Favia. Sugeruje to, że wytrącenie krzemionki z nasyconego nią roztworu było następstwem rozkładu wewnątrzszkieletowych struktur organicznych i lokalnego obniżenia pH.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2000, 45, 2; 107-118
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cyanobacterial origin of microcrystalline cements from Pleistocene rhodoliths and coralline algal crusts of Okierabu-jima, Japan
Cyjanobakteryjna geneza mikrytowych cementow z plejstocenskich rodolitow i naskorupien krasnorostowych Okierabu-shimy, Japonia
Autorzy:
Kazmierczak, J
Iryu, Y
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22549.pdf
Data publikacji:
1999
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
naskorupienia krasnorostowe
zielenice
cement mikrytowy
skamienialosci
sinice
krasnorosty
Mastophora pacifica
Gomontia
rodolity
Neogoniolithon fosliei
sedymentologia weglanowa
Ostreobium
paleontologia
rafy koralowe
geneza
Opis:
Microcrystalline (micritic) Mg-calcite cements generated by in vivo calcified coccoid cyanobacteria have been identified in rhodoliths and coralline algal crusts from the Pleistocene Ryukyu Group of Okierabu-jima (Ryukyu Islands, Japan). The cements occur as: (i) fringes and festoons on ventral surfaces of Neogoniolithon fosliei, (ii) coatings on dorsal and ventral surfaces of Mastophora pacifica, and (iii) encrustations on tubular thalli of epiphytic and/or chasmolithic green algae. The calcification of the cyanobacteria colonizing spaces within the coralline algal framework was presumably enhanced by a local increase in calcium carbonate saturation due to CO₂ uptake by the living red and green algae strengthened by increased alkalinity resulting from decay processes in the framework. Many microcrystalline (micritic) cements described from other modern and ancient reefal limestones may, by analogy, be products of similar in vivo calcified cyanobacteria.
Geneza mikrytowych (synonimy: mikrokrystalicznych, kryptokrystalicznych, pelitowych, drobnoziarnistych) cementów w dzisiejszych i kopalnych strukturach rafowych jest jednym z bardziej kontrowersyjnych zagadnień współczesnej sedymentologii węglanowej. Sporna jest zarówno kwestia organicznego czy nieorganicznego pochodzenie takich cementów, jak i problem syngenetycznego bądź wczesnodiagenetycznego charakteru ich genezy. Praca przedstawia wyniki badań nad mikrytowymi cementami wypełniającymi w różnym stopniu pory w rodolitach i naskorupieniach krasnorostowych z powierzchniowych odsłonięć plejstoceńskich utworów rafowych na wyspie Okierabu-shima (Wyspy Riukiu, Japonia). Zespół krasnorostów i towarzyszących im organizmów szkieletowych występujący w tych utworach wskazuje, że powstały one w głębszej strefie skłonu rafy, na głębokości 50-150 m. Analiza cementów wykazała, że zostały one utworzone w wyniku wytrącenia bardzo drobnych, bo liczących zaledwie 2-3 µm średnicy, ziaren magnezowego kalcytu przez maty kokkoidalnych cyjanobakterii (sinic) rosnących w porach i kawernach rodolitów i naskorupień krasnorostowych. Cementy te występują w postaci guzowatych narośli na brzusznych powierzchniach Neogoniolithon fosliei oraz jako powłoki na brzusznych i grzbietowych powierzchniach Mastophora pacifica i nitkowatych plechach epifitycznych i chasmolitycznych zielenic (Ostreobium, Gomontia). In situ - i najprawdopodobniej in vivo - kalcyfikacja mat cyjanobakteryjnych zasiedlających przestrzenie wewnątrz rafowych struktur krasnorostowych była przypuszczalnie wywołana lokalnie podwyższonym, w porównaniu ze średnią wodą morską, poziomem przesycenia środowiska węglanem wapnia w stosunku do teoretycznego iloczynu rozpuszczalności kalcytu. Spowodowane było to intensywnym pobieraniem z wody CO₂, zarówno przez same cyjanobakterie, jak i fotoasymilujące krasnorosty i zielenice, a także podwyższonym poziomem alkaliczności związanym z procesami rozkładu wewnątrz rafowych struktur krasnorostowych. Uzyskane wyniki dają podstawę do przypuszczeń, że wiele mikrytowych cementów opisanych z innych dzisiejszych i kopalnych struktur rafowych jest również wytworem mat kokkoidalnych cyjanobakterii.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1999, 44, 2; 117-130
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Evolution of the bank to reef complex in the Devonian of the Holy Cross Mountains
Autorzy:
Racki, G
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22471.pdf
Data publikacji:
1992
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
faza eifelska
wymieranie gatunkow
konodonty
skamienialosci
Polska
zywet
ruchy tektoniczne
bentos
ramienionogi
koralowce
Gory Swietokrzyskie
eifel
ruchy eustatyczne
stratygrafia
rafy koralowe
paleontologia
fran
dewon
Opis:
Givetian and Frasnian stromatoporoid-coral limestone of the Kowala Formation in the southern Holy Cross Mts is subdivided stratigraphically, and correlated with strata elsewhere on the basis of identified sea-level cyclicity, with support from conodonts and other selected benthic fossils. After the Eifelian hypersaline sabkha phase, an extensive two-step regional colonization of the Kielce Region carbonate platform took place during the Eifelian/Givetian passage interval and the Middle Givetian. At least four deepening pulses resulted in intermittent drowning of the vast carbonate platform and sequential replacement of the undifferentiated Stringocephalus biostromal bank by the Sitkówka bank complex and, subsequently, by the Dyminy reef complex. The reef developed in the central Dyminy belt as result of the early Frasnian accelerated sea-level rise after some period of biotic stagnation near the Givetian-Frasnian boundary. Final demise of the reef resulted from combined eustatic and tectonic movements during the late Frasnian major crisis interval.
Żywecko-frańska seria stromatoporoidowo-koralowcowa Formacji z Kowali w południowej części Gór Świętokrzyskich została podzielona stratygraficznie i skorelowana z innymi sekwencjami na podstawie cykli sedymentacyjnych o charakterze sekwencji spłycających się ku stropowi (shallowing upward). Datowanie podstawowych poziomów transgresywnych przez konodonty oraz wybrane skamieniałości bentoniczne (ramienionogi, koralowce) wskazuje, że cykliczność ta odzwierciedla głównie eustatyczne zmiany poziomu morza. Zakończenie eifelskiej fazy hypersalinarnej depozycji typu „sabkha” było przypuszczalnie wynikiem zmian klimatu na bardziej humidny i (lub) pulsów transgreswnych. Rozległa dwuetapowa kolonizacja platformy węglanowej Regionu Kieleckiego nastąpiła na pograniczu eiflu i żywetu oraz w środkowym żywecie. Co najmniej 4 pulsy pogłębień spowodowały skokowe zatapianie wielkiej platformy węglanowej i zastąpienie niezróżnicowanej stringocefalowej ławicy biostromalnej („biostromal bank”) przez sitkówczański kompleks ławicowy, a następnie - dymiński kompleks rafowy. Wymieranie pod koniec żywetu w regionie świętokrzyskim zachodziło w warunkach destabilizacji ekosystemu szelfowego przez raptowne zmiany eustatyczne. Późnożywecki zalew miał najbardziej rozległe skutki, powodując zatopienie części platformy oraz napływ nowej grupy gatunków ze strefy łysogórsko-kostomłockiej. Okres pewnej stagnacji biotycznej w interwale przejściowym żywetu i franu był urozmaicony jedynie zdarzeniem epejrogenicznym. Rzutowało ono m.in. na przejściową poprawę cyrkulacji wód i rozwój bardziej bogatych zespołów bentosu w śródpłyciznowym obszarze chęcińskim. Wzrost rafy w centralnej strefie dymińskiej byl efektem rosnącego tempa transgresji we wczesnym franie oraz dopływu trzeciej fali imigrantów, w tym unikatowej biocenozy kopców mułowych typu kadzielniańskiego oraz rafotwórczych zaspołów stromatoporoidów i cjanobakterii. Ostateczny upadek rafy był następstwem połączonych ruchów eustatycznych i tektonicznych, zintensyfikowanych w trakcie wielkiego kryzysu późnofrańskiego.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1992, 37, 2-4; 87-182
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-5 z 5

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies