Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "neoclassicism" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-10 z 10
    Tytuł:
    Paul Hindemith and the Idea of Progress, Tradition and Neoclassicism
    Autorzy:
    Księska-Koszałka, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/513850.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
    Tematy:
    Paul Hindemith
    idea of progress
    Neoclassicism
    Aesthetics
    Opis:
    Paul Hindemith is one of the most famous composers of the 20th century as well as the most important thinkers in the field of music. His aesthetic beliefs are inspired mainly by Boethius and Saint Augustine. He raises an issue of ideas of tradition and progress, which seemed quite disputable in the music of the 20th century. Hindemith believes that in the world exist some universal spiritual principles, which must be integrated by composers in the process of creating music. He criticises the approaches in which the technique itself appears to be predominant, therefore he negates such techniques as the twelve-tone chromatic scale. According to Hindemith, the development of music must be based on traditional fundaments, which, however, can be linked to modern styles and ideas. That seems crucial not only in the process of composing, but also in teaching music, both in theory and in practice.
    Źródło:
    Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2017, 4(35) Eng; 112-124
    2956-4107
    2353-7094
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tonality and Neoclassicism in Stravinsky’s Sonata for Piano, Mvt. 2 (1924)
    Autorzy:
    Ballengee, Christopher
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2122170.pdf
    Data publikacji:
    2021-11-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    Neoclassicism
    modernism
    20 th century
    piano
    tonality
    Opis:
    Igor Stravinsky’s Sonata for Piano is an often overlooked yet important artifact of the composer’s neoclassicism. his treatment of tonality in the second movement is both literally and aurally more conventional than one might first guess. Stravinsky’s reliance on convention points to an ideology of continuity, one that honors the legacy of beethoven and other heroes. In doing so, Stravinsky’s Sonata brings forward old ideas wrought in new ways for a modern era. This essay examines ways of thinking about Stravinsky’s neoclassic style through analysis of the second movement of the Sonata focusing on the use of post-tonal techniques to create surprisingly tonal music.
    Źródło:
    Interdisciplinary Studies in Musicology; 2021, 21; 9-21
    1734-2406
    Pojawia się w:
    Interdisciplinary Studies in Musicology
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Deconstrution of Interpretative Models of Lesya Ukrainka’s 'The Forest Song'
    Autorzy:
    Moklytsia, Mariia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2154616.pdf
    Data publikacji:
    2019-12-10
    Wydawca:
    Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
    Tematy:
    Lesya Ukrainka
    The Forest Song
    neoromanticism
    neoclassicism
    symbolism
    Opis:
    The article explores a need to provide a permanent revision of the ways of reading classical texts. The fairy drama The Forest Song was written by Lesya Ukrainka, who is acclaimed as an outstanding dramatist of Ukrainian literature. This play has a vast bibliography and serves as a target of a variety of critical approaches. The point is, however, that the predominant position among them still belongs to the interpretative models generated by Lesya Ukrainka’s contemporaries. This refers, first of all, to those who have hitherto interpreted The Forest Song within the following two frameworks: neoromantic, grounded in Polissyan folklore and the author’s mythology, and neoclassical, launched by neoclassicists of the 1920s and based on the ties of Lesya Ukrainka’s play with classical drama. The scholars overlook, though, a conflict between the two interpretations. Each model, employed with no regard for the other one, operates on certain elements of the text. The scholars neglect the need to correlate their work with the other, totally inverse, model (neoromanticism and neoclassicism are, at a fundamental level, as aesthetically opposed to each other as are romanticism and classicism). The article offers a new model for reading the text of Lesya Ukrainka through the lens of symbolism. This model allows us to account for the congruence of classical normativity and romantic liberty within a single text.
    Źródło:
    Studia Polsko-Ukraińskie; 2019, 6; 159-174
    2353-5644
    2451-2958
    Pojawia się w:
    Studia Polsko-Ukraińskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Arthur Honegger and His Relation to Jean Cocteau and Les Six
    Autorzy:
    Melski, Mateusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/514092.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Jagielloński. Koło Naukowe Studentów Muzykologii UJ
    Tematy:
    Arthur Honegger
    Jean Cocteau
    Les Six
    Neoclassicism
    20th-century French music
    Opis:
    The purpose of this article is to present a broad spectrum of relations between Arthur Honegger—a composer, and Jean Cocteau—a poet and playwright. They are often associated with the group under the patronage of Cocteau called Les Six, to which Honegger undoubtedly belonged. The poet gathered young composers around himself and became the initiator of artistic meetings and concerts. Most of tchem took place between 1917 and 1921. Cocteau wanted to show the path French music should follow. In accordance to that, his aesthetic manifesto Le Coq et l’Arlequin was published in 1918. In the first section, Honegger’s and Cocteau’s aesthetic views concerning music, elements of musical work and its expression are presented and confronted. Next, the composer’s as well as poet’s work is presented by the example of their cooperation. The analysis of mutual relations leads to the conclusion that, despite many different views, Honegger and Cocteau respected each other and were very kind. The composer significantly departed from the ideals of Cocteau and developed his own individual style resulting from a wide range of musical inspirations. Les Six was a short-lived group and Cocteau himself was gradually moving away from his controversial and radical views.
    Źródło:
    Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ; 2017, 4(35) Eng; 93-111
    2956-4107
    2353-7094
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Semantic aspects of architectural dominants transformation in Western Ukrainian cities in the 1940s–1950s
    Autorzy:
    Isupova, Mariia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/370262.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie. Wydawnictwo Uczelniane ZUT w Szczecinie
    Tematy:
    dominants
    architecture
    semantic
    Soviet neoclassicism
    Western Ukraine
    Rivne
    Lutsk
    Ternopil
    1940s - 1950s
    Opis:
    This article focuses on the semantic aspects of architectural dominants transformation in Western Ukraine in the second half of the 1940s - 1950s. On the example of cities-regional centres, such as Rivne, Lutsk and Ternopil, the so-called "socialist reconstruction", which created new dominants in the urban silhouette, embodying the Soviet ideological principles in the architectural space is examined.
    Źródło:
    Przestrzeń i Forma; 2020, 43; 261-268
    1895-3247
    2391-7725
    Pojawia się w:
    Przestrzeń i Forma
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Plastic expression of modern and neo-classical architecture of Odessa. On examples of Odessa revenue houses built between 1910 and 1914
    Autorzy:
    Polonskaya, O. M.
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/107101.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Rzeszowski. Wydział Biologiczno-Rolniczy
    Tematy:
    Modernism
    rational Modern
    Neoclassicism
    plastic expression of architecture
    modernizm
    racjonalizm nowoczesny
    neoklasycyzm
    plastyczna ekspresja architektury
    Opis:
    The objective of the paper is to show the general formal principles in the Modern and Neoclassical architectural styles based on the examples of Odessa’s architecture of the early 20th century. The article provides an analysis of the plastic expression of Revenue Houses built at the beginning of 20th century. Two Revenue Houses were the subject of detailed analysis – Chernigov and Shestopal’s Revenue House built in1912, designed by Leonid M. Chernigov; and the Karaim Society’s Revenue House, by architect: A. S. Pampulov built in 1913. The parallel existence of two architectural styles, namely Modernism and Neoclassicism, at the beginning of the 20th century, allows to formulate certain formal principles. The analysis of exemplary Revenue Houses enabled to determine the formal principles belonging to the functional-constructive, the artistic-tectonic and the decorative-symbolic decoration. In addition, the impact of Modern style on neoclassical style was established. Despite formal stylistic contradictions and lack of homogeneity of forms and shapes in architecture of different stylistic schools the same formal principles are applied, which allows one to date a building to one epoch, a certain historical period of architecture’s development.
    Źródło:
    Topiarius. Studia krajobrazowe; 2017, 4; 109-113
    2449-9595
    2543-926X
    Pojawia się w:
    Topiarius. Studia krajobrazowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Shaftesbury V. Richardson: a Counterfactual Exercise
    Shaftesbury Versus Richardson: Ćwiczenie Kontrfaktyczne
    Autorzy:
    Mount, Harry
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2082085.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    art theory
    social history of art
    aesthetic theory
    18th Century British aesthetics
    taste
    beginnings of art history
    neoclassicism
    Opis:
    This article considers what might have happened had the 3rd Earl of Shaftesbury lived long enough to see his planned book of art theory, Second Characters, into publication. It suggests that Second Characters would have challenged, and perhaps supplanted, Jonathan Rich- ardson the Elder’s Theory of Painting (1715) as the first substantial and original British contribution to the theory of art. Much of the article consists of a comparison between Richardson’s Theory of Painting and the ‘Plasticks’ section of Second Characters, for which Shaftsbury’s notes survive. This comparison suggests that the theory of painting which Shaftesbury would have offered to his compatriots would have dif- fered from that offered by Richardson in certain important respects. Primarily addressing his text to his fellow aristocratic patrons rather than to painters, Shaftesbury’s vision for the future of British art was both more high-minded and more narrow than that offered by Richardson. For Shaftesbury the moral subject matter of painting was all-important, and the artistic traits he most admired, including historical subjects, grandeur of scale and austerity of style, were those he saw as best placed to transmit that moral subject matter. Richardson, by contrast, was for more tolerant of the extant British taste for portraits and more sensual styles and offered a theory of art which was in part formalist. The article also stresses the importance of the equation Shaftesbury made between the social and political health of a society and the quality of its art, and suggests that had Second Characters been published at the time when it was written we might now consider Shaftesbury, rather than Winckelmann, as the father of the social history of art. The article ends by considering two possible outcomes had Second Characters been published in the early eighteenth century, in one of which it had a profound impact on British art and British attitudes to art, and in the other of which Shaftesbury’s refusal to compromise with current British tastes condemned his text to no more than a marginal status.
    Autor rozważa, co mogłoby się stać, gdyby trzeci hrabia Shaftesbury żył na tyle długo, aby ujrzeć publikację swojej planowanej książ- ki z teorii sztuki, Second Characters. Sugeruje, że Second Characters zakwestionowałyby i być może zastąpiłyby Theory of Painting (Teorię malarstwa) Jonathana Richardsona starszego (1715) jako pierwszy znaczący i oryginalny brytyjski wkład w teorię sztuki. Dużą część swych rozważań autor poświęca na porównanie Theory of Painting Richardsona i tekstu Plasticks z Second Characters, do którego zachowały się notatki Shaftesbury’ego. Porównanie to pozwoliło na wysunięcie tezy, że teoria malarstwa, którą Shaftesbury zaproponowałby swoim rodakom, różniłaby się pod pewnymi względami od tej przedstawionej przez Richardsona. Shaftesbury, zwracając się przede wszystkim do arystokratycznych mecenasów, a nie do malarzy, miał wizję przyszłości sztuki brytyjskiej bardziej wzniosłą, ale równocześnie bardziej zawężoną niż ta zaproponowana przez Richardsona. Dla Shaftesbury’ego najważniejsza była moralna tematyka w malarstwie, najbardziej cenił tematy historyczne, które najlepiej było pokazywać w dużej skali i z zastosowaniem surowego stylu. Richardson natomiast był bardziej tolerancyjny wobec brytyjskiego upodobania do portretów oraz zmysłowego malarstwa i proponował teorię sztuki, która była po części formalistyczna. Autor podkreślił również znaczenie zrównania przez Shaftesbury’ego zdrowia społecznego i politycznego społeczeństwa z jakością jego sztuki oraz wysunął przypuszczenie, że gdyby Second Characters zostały opublikowane w czasie, gdy powstały, mogliby- śmy teraz uznać Shaftesbury’ego, a nie Winckelmanna za ojca społecznej historii sztuki. Artykuł kończy się założeniem dwóch możliwych skutków opublikowania Second Characters na początku XVIII w. – jednym mógł być silny wpływ na brytyjską sztukę i brytyjski stosunek do sztuki, drugim zaś mogłaby być marginalizacja tego tekstu z powodu bezkompromisowego podejścia Shaftesbury’ego do ówczesnych gustów brytyjskich.
    Źródło:
    Rocznik Historii Sztuki; 2020, 45; 5-17
    0080-3472
    Pojawia się w:
    Rocznik Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    “The Judgment of Hercules”. Shaftesbury at the Crossroads of Art Theory
    „Sąd Herkulesa”. Shaftesbury na rozstajnych drogach historii sztuki
    Autorzy:
    Jaźwierski, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2082092.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Czytelnia Czasopism PAN
    Tematy:
    art theory
    aesthetic theory
    literary theory
    18th Century British aesthetics
    18th Century French Art Theory
    18th Century moral philosophy
    neoclassicism
    aesthetic experience
    Opis:
    In the early 18th century, British art theory was an almost virgin field, open to inevitable influences from the continent. Anthony Ashley Cooper, the Third Lord of Shaftesbury, who devoted the last years of his life to various problems of art, made an attempt to create the first serious theory of art in England. In this article, I try to show that Shaftesbury was faced with the need to choose between two competing approaches to art widespread in France at the turn of the century: the traditional approach, based on the poetic understanding of painting, the essence of which was history and its moral meaning, and the new one, proposed by Roger de Piles, based on the action of color and light and shade, which create a comprehensive visual effect independent of the story presented in the picture. Shaftesbury took a traditional approach, driven by moral fears and rather reluctant to make sensual pleasure the goal of art. At the same time, he appropriated the key concepts of Roger de Piles: the pictorial unity and the whole picture, ignoring the ideas associated with them. This should be understood as a half-measure that allowed him to modernize the language of art without the danger of compromising the moral importance of painting.
    Źródło:
    Rocznik Historii Sztuki; 2020, 45; 31-40
    0080-3472
    Pojawia się w:
    Rocznik Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dialogue in Sonata for Two Violins Op. 10 by Henryk Mikołaj Górecki from a Performer’s Perspective
    Dialog w Sonacie na dwoje skrzypiec op. 10 Henryka Mikołaja Góreckiego z perspektywy wykonawcy
    Autorzy:
    Dzialak-Savytska, Anna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/17914552.pdf
    Data publikacji:
    2021-05-27
    Wydawca:
    Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie. Wydawnictwo Uczelniane
    Tematy:
    sonata for two violins,
    dialogue
    neoclassicism
    avant-garde
    works of H.M. Górecki
    sonata na dwoje skrzypiec
    dialog
    neoklasycyzm
    awangarda
    twórczość Henryka Mikołaja Góreckiego
    instrumentalistyka
    interpretacja muzyki
    Opis:
    Celem artykułu jest określenie specyfiki dialogu w Sonacie na dwoje skrzypiec op. 10 Henryka Mikołaja Góreckiego z punktu widzenia wykonawcy. Dzieło to, choć powstało we wczesnym okresie twórczości kompozytora, należy do znaczących przykładów tego gatunku w muzyce europej- skiej XX wieku. W związku z deklarowanym celem zbadano różnorodne wersje dialogu występu- jące w niniejszej sonacie. Problem dialogu w omawianym utworze ujęty jest w kontekście stylu indywidualnego kompozytora. W celu rozwiązania głównej problematyki przeprowadzono analizę wszystkich trzech części cyklu sonatowego pod kątem różnych form dialogu pomiędzy dwojgiem skrzypiec. Sonata Góreckiego reprezentuje bardzo interesujące typy dialogicznej komunikacji, przekazując różne treści emocjonalne: od rywalizacji do harmonii, od ekspresji – niekiedy krańcowo ostro wy- powiedzianej – do wspólnej refleksji, od groteski do kontemplacji. Utwór ten cechuje bogata kolorystyka brzmieniowa, którą Mistrz osiąga poprzez efekty sonorystyczne oraz intensywne wykorzystanie współbrzmień dysonansowych i kontrastów dynamicznych. Dzieło to odznacza się także doskonałym wyczuciem przestrzeni dźwiękowej, w której poruszają się soliści. Efekty zmian przestrzennych dają m.in. raptowne przerzucenia z najniższych rejestrów do najwyższych. „Instrumentalnemu dramatowi” towarzyszą barwne „dekoracje”, z typową dla Góreckiego szeroko rozpiętą skalą uczuć. Partie dwóch skrzypiec prowadzą narrację polifoniczną. Wypowiedzi każdego „bohatera” otrzymują różną reakcję u swego vis-à-vis, w ostatniej zaś części łączą się w pełnym ekspresji niepohamowanym ruchu tanecznym. Właśnie taka różnorodność materiału muzycznego, dialogi solistów w różnych kategoriach ujęć, zapewniają temu dziełu intensywność empatycznych przeżyć, wywoływanych zarówno u słuchaczy, jak i u wykonawców.
    The article aims at defining the specificity of dialogue in Sonata for two violins Op. 10 by Hen- ryk Mikołaj Górecki from the point of view of the performer. This piece, though created in the early period of the composer’s career, belongs to important examples of this genre in 20th century Euro- pean music. With regard to the declared aim, various versions of the dialogue in this sonata were examined. The issue of dialogue in the discussed piece is presented in the context of the individual composer’s style. In order to address the core matter, the analysis of all three movements of the sonata cycle was carried out in terms of different forms of dialogue between the two violins. Górecki’s Sonata represents very interesting types of dialogic communication, conveying various emotional contents: from rivalry to harmony, from expression – sometimes utterly harsh – to joint reflection, from grotesque to contemplation. This piece features a rich sound coloring, which the Master achieves through sonoristic effects and extensive use of dissonant consonances and dynamic contrasts. The piece shows also an excellent sense of the sound space in which the soloists perform. Spatial changes effects are achieved by means of, among other things, rapid shifts from the lowest registers to the highest ones. The „instrumental drama” is accompanied by colorful „dec- orations”, with a wide range of feelings typical of Górecki. The parts of two violins carry out a polyphonic narration. The voices of each „protagonist” receive a different reaction in their vis-à-vis, and in the last part they unite in an expressive, unrestrained dance movement. It is precisely this variety of musical material and the dialogues of the soloists in different categories of perspectives that provide this piece with an intensity of empathic experiences, evoked both in listeners and in performers.
    Źródło:
    Edukacja Muzyczna; 2020, 15; 137-163
    2545-3068
    Pojawia się w:
    Edukacja Muzyczna
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Seeing things by Anna Margolin
    Widzenia rzeczy Anny Margolin
    Autorzy:
    Francuz, Aleksandra
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/450362.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Zielonogórski. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    feminine Yiddish poetry of the twentieth century
    the poetry of Anna Margolin
    (Róża Lebensbojm)
    Neoclassicism
    Acmeism Dinggedicht
    kobieca poezja jidysz XX wieku
    liryki Anny Margolin (Róży Lebensbojm)
    neoklasycyzm
    akmeizm
    Dinggedicht
    Opis:
    Jeśli przywołać najważniejsze dla tej poezji słowa, należałoby rozpocząć opowieść od kamieni, lilii, dłoni i krwi, które, jeśli przyjrzeć się im z filologiczną dokładnością, są wzajemnie powiązane: sytuują się wyraźnie na przeciwległych brzegach procesu twórczego Mówią o wznoszeniu gmachu złożonego z wyobrażeń o sile i słabości swej, upojeniu i zastyganiu w tym, co od wieków poeci klasycy próbowali zgłębić: harmonię i jasność, wiedzeni nadzieją, że w życiu ponad wszystko trzymać się należy piękna A ponadto w dyscyplinie nie poprzestawać, ćwiczyć oko i poszerzać pole widzenia, od porywów serca nie stronić; serce bowiem rośnie, potężnieje od wielkich idei, namiętności Pojemna się staje ta wizja pisania, jest splotem sprzeczności- tak ją widzi jedna z najważniejszych poetek dwudziestowiecznych, pisząca w jidysz, Anna Margolin Poezja Margolin jest wyraźnym zwrotem w stronę neoklasycyzmu, nawarstwianiem wątków, tez, aluzji, myśli przejętych od światopoglądowo jej bliskich artystów, wielkich indywidualności: Anny Achmatowej (od której przejęła imię), Osipa Mandelsztama, Rainera Marii Rilkego, Ezra Pounda.
    If we recall the most important words for the poetry, we should begin the story with the stones, lily, hands and blood, which, if you look at them with the philological accuracy, are interrelated: situate themselves clearly on opposite banks of the creative process. They talk about the construction of the building consisting of perceptions about their own strength and weakness, ecstasy and congealing in what for centuries the classics poets have tried to fathom: the harmony and clarity, driven by the hope that in life they should above all stick to be beauty. And in addition, they ought to go further than discipline, practice eye and expand the field of view, should not shun from the gusts of the heart, because the heart grows more powerful due to great ideas, passions. Spacious becomes the vision of writing, it is the weave of contradictions - this is how one of the most important twentieth-century poets, who wrote in Yiddish, Anna Margolin sees it. Margolin’s poetry is a clear return towards neoclassicism, building up topics, theses, allusions, ideas taken from ideologically close to her artists of great individuality, Anna Akhmatova (from whom she took her name), Osip Mandelstam, Rainer Maria Rilke, Ezra Pound.
    Źródło:
    Przegląd Narodowościowy – Review of Nationalities; 2016, 6; 261-267
    2084-848X
    Pojawia się w:
    Przegląd Narodowościowy – Review of Nationalities
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-10 z 10

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies