Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "mise-en-scene" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
What bloody film is this? "Macbeth" for our time
Autorzy:
Rasmus, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/648295.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Shakespeare
Macbeth
Polanski
Kurzel
mise-en-scène
children
politics
location
conflict
Brexit
ISIS
Opis:
When Roman Polanski’s Macbeth hit the screens in 1971, its bloody imagery, pessimism, violence and nudity were often perceived as excessive or at least highly controversial. While the film was initially analysed mostly in relation to Polanski’s personal life, his past as a WWII child survivor and the husband of the murdered pregnant wife, Sharon Tate, in retrospect its bleak imagery speaks not only for his unique personal experience but also serves as a powerful comment on the American malaise, fears and paranoia that were triggered, amongst other things, by the brutal act of the Manson Family. We had to wait forty four years for another mainstream adaptation of the play and it is tempting not only to compare Kurzel’s Macbeth to its predecessor in terms of how more accepting we have become of graphic depictions of violence on screen but also to ask a more fundamental question: if in future years we were to historicise the new version, what would it tell us about the present moment? The paper proposes that despite its medieval setting and Scottish scenery, the film’s visual code seems to transgress any specific time or place. Imbued in mist, its location becomes more fluid and evocative of any barren and sterile landscape that we have come to associate with war. Seen against a larger backdrop of the current political climate with its growing nationalism and radicalism spanning from the Middle East, through Europe to the US, Kurzel’s Macbeth with its numerous bold textual interventions and powerful mise-en-scène offers a valid response to the current political crisis. His ultra brutal imagery and the portrayal of children echo Polanski’s final assertion of perpetuating violence, only this time, tragically and more pessimistically, with children as not only the victims of war but also its active players.
Źródło:
Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance; 2018, 18, 33; 115-128
2083-8530
2300-7605
Pojawia się w:
Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyspiański, Schiller, Osterwa – Pillars of Modern Polish Theatre
Wyspiański, Schiller, Osterwa – filary nośne nowoczesnego teatru polskiego
Autorzy:
Braun, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030920.pdf
Data publikacji:
2018-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Mise en scene
Theatre direction (or theatre directing)
Polish directorial style
The Great Reform of Theatre
inscenizacja
reżyseria
polski styl inscenizacji albo „polski teatr inscenizacji”
Wielka Reforma Teatru
Opis:
Spośród wielu artystów, którzy zakładali fundamenty, a następnie budowali wielki gmach nowoczesnego teatru polskiego, historia wyróżniła trzy wielkie postaci. Stanisław Wyspiański, związany z modernizmem, przez wielu zwany „ojcem nowoczesnego teatru polskiego”, zbudował fundamenty polskiego teatru, tak jak był on rozumiany i praktykowany w XX w. w dziedzinie dramaturgii i inscenizacji. Tworzył sztuki teatralne nierozdzielnie związane z ich projektami scenicznymi. Były to „dzieła sztuki teatru”, w których materia utkana była ze słów i obrazów, z wizyjnej poezji i dosadnego realizmu. Leon Schiller poszedł śladami Wyspiańskiego. Stał się czołowym twórcą Wielkiej Reformy Teatru w Europie. Uprawiał reżyserię jako wyodrębnioną dziedzinę sztuki; stworzył „polski teatr inscenizacji”; zapoczątkował także nauczanie reżyserii jako dziedziny akademickiej. Jego głównym reżyserskim dokonaniem (obok innych widowisk) były inscenizacje polskich dramatów romantycznych, z których mickiewiczowskie Dziady (Lwów 1932, Wilno 1933, Warszawa 1934) były szczytowym osiągnięciem polskiego teatru w XX wieku. Juliusz Osterwa, aktor, reżyser, organizator życia teatralnego oraz reformator teatru, stworzył teatr Reduta, modelowe laboratorium nowego aktorstwa. Rozwinął i ugruntował psychologiczny i realistyczny nurt w polskim aktorstwie. Propagował polską dramaturgię współczesną (m.in. prapremiery sztuk Szaniawskiego, Żeromskiego, Rittnera) i poetycki teatr wspólnoty aktorów i widzów (Wyzwolenie jako dialog Konrada z widzami, misteryjny Książę niezłomny, przedstawienia podziemne i projekty z czasu II wojny światowej). Włączył swe prace w specyficznie polską tradycję „teatru służby” – służby narodowi i służby Bogu.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2018, 13, 8; 415-435
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies