Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Trylogia" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Speeding Slowness: Neo-Modern Contemplative and Sublime Cinema Aesthetics in Godfrey Reggio’s Qatsi Trilogy
Pędząca powolność: neomodernistyczna estetyka kontemplacyjnego i wzniosłego kina w trylogii Qatsi Godfrey’a Reggio
Autorzy:
Boczkowska, Kornelia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/593756.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
American experimental documentary film neo-modern aesthetics
slow and contemplative cinema
sublime cinema
Godfrey Reggio
Qatsi Trilogy
filmowy neomodermizm
wolne kino
wzniosłe kino
amerykański eksperymentalny film dokumentalny
trylogia Qatsi
Opis:
The article analyzes the various ways in which Godfrey Reggio’s experimental documentary films, Koyaanisqatsi (1982), Powaqqatsi (1988) and Naqoyqatsi (2002), tend to incorporate narrative and visual conventions traditionally associated with neo-modern aesthetics of slow and sublime cinema. The former concept, defined as a “varied strain of austere minimalist cinema” (Romney 2010) and characterized by the frequent use of “long takes, de-centred and understated modes of storytelling, and a pronounced emphasis on quietude and the everyday” (Flanagan 2008), is often seen as a creative evolution of Schrader’s transcendental style or, more generally, neo-modernist trends in contemporary cinematography. Although predominantly analyzed through the lens of some common stylistic tropes of the genre’s mainstream works, its scope and framework has been recently broadened to encompass post-1960 experimental and avant-garde as well as realistic documentary films, which often emphasize contemplative rather than slow aspects of the projected scenes (Tuttle 2012). Taking this as a point of departure, I argue that the Qatsi trilogy, despite being classified as largely atypical slow films, relies on a set of conventions which draw both on the stylistic excess of non-verbal sublime cinema (Thompson 1977; Bagatavicius 2015) and on some formal devices of contemplative cinema, including slowness, duration, anti-narrative or Bazinian Realism. In particular, the images’ evocative oscillation between nostalgic neo-modernist natural and technological sublime might stem from its employment of extended shot duration subjected to slow motion as well as panoramic, accelerated and long panning shots enhanced by the atmospheric scores of Philip Glass.
Przedmiotem artykułu jest próba przedstawienia i analizy wybranych środków artystycznych wykorzystanych w eksperymentalnych filmach dokumentalnych Godfrey’a Reggio, Koyaanisqatsi (1982), Powaqqatsi (1988) i Naqoyqatsi (2002), tradycyjnie związanych z estetyką tzw. kina wolnego (slow cinema) oraz wzniosłego (sublime cinema). Nurt slow-kina, definiowany jako “różnorodny gatunek ascetycznego kina minimalistycznego” (Romney 2010) i charakteryzujący się częstym użyciem “długich ujęć, zredukowanych i powściągliwych modułów narracji, oraz ekspozycją ciszy i codzienności” (Flanagan 2008), jest często postrzegany jako kreatywna ewolucja stylu transcendentalnego Schradera lub, szerzej, tendencji neomodernistycznych we współczesnej kinematografii (Syska 2014). Chociaż atrybuty tejże stylistyki analizowane jest głównie w dziełach wiodących przedstawicieli gatunku, takich jak Tarkowski, Bergman, Bresson, Antonioni czy też Sokurow, ich obecność dostrzegana jest również w eksperymentalnym, awangardowym oraz realistycznym filmie dokumentalnym (Flanagan 2012), który w większym stopniu kładzie nacisk na kontemplacyjne aniżeli wolne aspekty ukazywanych scen i motywów (Tuttle 2012). Tymczasem analiza materiału filmowego autorstwa Reggio pod względem ww. cech gatunkowych może prowadzić do wniosku, iż trylogia Qatsi, będąca atypowym przykładem slow-kina, dosyć wyraźnie wykorzystuje konwencje oparte zarówno na stylistycznym nadmiarze wzniosłego kina niewerbalnego (Thompson 1977; Bagatavicius 2015), jak i walorach kina kontemplacyjnego, takich jak spowolnione tempo, trwanie, anty-narracja czy też realizm typu Bazinowskiego.
Źródło:
Art Inquiry. Recherches sur les arts; 2016, 18; 219-253
1641-9278
Pojawia się w:
Art Inquiry. Recherches sur les arts
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
EAST ASIA, THE RESTORATION OF MEMORIES AND NARRATIVE OF RETURN
AZJA WSCHODNIA, NARRACJA POWROTU ORAZ PRZYWRACANIE PAMIĘCI
Autorzy:
RYU, Suyun
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1040177.pdf
Data publikacji:
2019-11-12
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Hwang Seok-yeong
The Old Garden (2000)
The Guest (2001)
Sim-Cheong (2003)
Galmoe
The Sincheon Massacre
Simcheong-Jeon
Return Trilogy
Trylogia Powrotu
Stary ogród (2000)
Gość (2001)
Masakra w Sincheon
Opis:
In the early 2000s, Hwang Seok-young published three full-length novels. They were The Old Garden (2000), The Guest (2001) and Sim-Cheong (2003). The return trilogy attracted much attention in that they were works that informed Hwang Seok-yeong’s return to the Korean literary world. He visited North Korea in 1989 and exiled in Germany until 1993. He was imprisoned shortly after returning home in 1993 and imprisoned until 1998. Conflict and anguish due to his personal history overlap in the three works. It was the thematic focus of ‘return’. ‘Return’ is not simply returning. Above all, it is an encounter with ‘self-absence’ and is the most positive return to think of ‘today’. Furthermore, the final goal is to reconcile with the present. Therefore, the three long-time narratives he published were Hwang Seok-young’s return process as a writer.
Hwang Seokyeong opublikował na początku wieku XXI trzy powieści: Stary ogród (2000), Gość (2001) oraz Sim-cheong (2003). Powieści te prezentowały powrót Hwang Seok-yeonga do świata twórczości literackiej, stąd przykuły uwagę czytelników jako trylogia powrotu. Hwang był w 1989 roku w Korei Północnej a następnie aż do roku 1993 przebywał na wygnaniu w Niemczech. Krótko po powrocie do kraju w 1993 został uwięziony na pięć lat. Powieści te przesycone są konfliktem i udręką spowodowanymi osobistymi doświadczeniami. To właśnie stało się motywem przewodnim ‘powrotu’. ‘Powrót’ nie polega jedynie na ponownym przybyciu – jest to przede wszystkim zetknięcie się z własną ‘nieobecnością’, skłania także do pozytywnego podejścia do ‘dzisiaj’. Celem jest przecież pogodzenie się z teraźniejszością. Te trzy powieści obrazują proces powrotu  Hwang Seok-yeonga do twórczości literackiej.
Źródło:
International Journal of Korean Humanities and Social Sciences; 2019, 5; 37-56
2449-7444
Pojawia się w:
International Journal of Korean Humanities and Social Sciences
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies