Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Jan Wiśniewski" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Building a collection by rev. Jan Wiśniewski, a great donor of the Diocesan Museum In Sandomierz
Działalność kolekcjonerska ks. Jana Wiśniewskiego, wielkiego darczyńcy Muzeum Diecezjalnego W Sandomierzu
Autorzy:
Stępień, Urszula
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/432869.pdf
Data publikacji:
2018-08-01
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Rev. Jan Wiśniewski
Rev. Józef Rokoszny
collector
national memorabilia
House of Długosz
Diocesan Museum in Sandomierz
ks. Jan Wiśniewski
ks. Józef Rokoszny
kolekcjoner
pamiątki patriotyczno-narodowe
Dom Długosza
Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu
Opis:
The article is an attempt to show collecting achievements of Rev. Jan Wiśniewski (1876–1943), who after building an unusual, astonishingly vast and versatile collection of art and national memorabilia, donated it to the Diocesan Museum in Sandomierz. His collecting was rooted in the 19th century, in the spirit of growing patriotic awareness and interests in the history of one’s own country, resulted from the lack of independence. Apart from collecting, Rev. Wiśniewski conducted comprehensive research. As an amateur historian, he edited and published at his own cost 15 volumes of the Monografia dekanatów and Historyczne opisy kościołów. He started his collection in Radom, then continued accumulating items in Borkowice where he became a parish priest. It was there, in the parsonage, that he arranged the Museum of National Memorabilia. His exhibits were often displayed as loans outside his museum. As confirmed in written sources, Rev. Jan Wiśniewski had many contacts among collectors, antiquarians, art dealers and bibliophiles, some of them of great renown. His collection became a cornerstone of the Diocesan Museum in Sandomierz, which seems to be his intention from the start, as much as saving from demolition the historic elements of churches’ interiors. He was building his collection in order to make it public and pass on to the following generations.
Przedmiotem artykułu jest próba ukazania kolekcjonerstwa ks. Jana Wiśniewskiego (1876–1943), który ofiarował do Muzeum Diecezjalnego w Sandomierzu niezwykłe zbiory o charakterze artystycznym oraz patriotyczno- narodowym, zadziwiające bogactwem i różnorodnością. Jego kolekcjonerstwo miało korzenie w XIX w., w atmosferze dojrzewania myśli patriotycznych oraz zainteresowania historią własnego kraju, które budziło się w okresie niewoli narodowej. Oprócz działalności kolekcjonerskiej ks. Wiśniewski prowadził szeroko zakrojone badania. Jako historyk amator, opracował i wydał własnym nakładem 15 tomów Monografii dekanatów i Historycznych opisów kościołów. Gromadził swoje zbiory początkowo w Radomiu, a następnie w Borkowicach, gdzie na plebanii kościoła, w którym został proboszczem, urządził Muzeum Pamiątek Narodowych. Zbiory wypożyczał na liczne wystawy. Materiały źródłowe informują o szerokich kontaktach ks. Jana Wiśniewskiego z kolekcjonerami, antykwariuszami, marszandami i bibliofilami, nie brak wśród nich postaci wybitnych. Kolekcja ks. Jana Wiśniewskiego legła u podstaw Muzeum Diecezjalnego w Sandomierzu, można więc stwierdzić, że muzeum to oprócz zachowania od zniszczenia zabytkowych elementów wnętrz kościołów, jest również muzeum intencyjnym. Powstało bazując na prywatnych zbiorach kolekcjonera, którego zamysłem od początku gromadzenia zbiorów było ich upowszechnienie i przekazanie następnym pokoleniom.
Źródło:
Muzealnictwo; 2018, 59; 132-139
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Botany at Stefan Batory University in Vilna (Wilno, Vilnius) (1919–1939)
Autorzy:
Zemanek, Alicja
Köhler, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/783478.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Umiejętności
Tematy:
botanical research, history of botany, Lithuania, Poland, Polish botanists, the interwar period, twentieth century, Vilnius, Wilno, University in Vilna, Stefan Batory University, Jakub Mowszowicz, Jan Muszyński, Bronisław Szakien, Piotr Wiśniewski, Józef
badania botaniczne, historia botaniki, Litwa, okres międzywojenny, polscy botanicy, Polska, Wilno, Uniwersytet w Wilnie, Uniwersytet Stefana Batorego, Jakub Mowszowicz, Jan Muszyński, Bronisław Szakien, Piotr Wiśniewski, Józef Trzebiński
Opis:
The university in Vilna (in Polish: Wilno, now: Vilnius, Lithuania), founded in 1579, by Stefan Batory (Stephen Báthory), King of Poland and Grand Duke of Lithuania, was a centre of Polish botany in 1780–1832 and 1919–1939.In the latter period the university functioned under the Polish name Uniwersytet Stefana Batorego (in English: Stefan Batory University). It comprised six departments connected with botany (General Botany, Pharmacognosy and Cultivation of Medicinal Plants, Plant Taxonomy, Botanical Garden, Garden of Medicinal Plants, and Natural History Museum).There worked such distinguished scientists, as: Jakub Mowszowicz (1901–1983), phytogeographer and phytosociologist; Jan Muszyński (1884–1957), botanist and pharmacist; Bronisław Szakien (1890–1938), cytologist and mycologist; Piotr Wiśniewski (1881–1971), physiologist; and Józef Trzebiński (1867–1941), mycologist and phytopathologist. Ca. 300 publications (including ca. 100 scientific ones) were printed in the period investigated, dealing mainly with morphology and anatomy, cytology, plant physiology, floristics (floristic geography of plants), systematics (taxonomy) of vascular plants, mycology and phytopathology, ecology of plant communities (phytosociology), as well as ethnobotany, and history of botany. Stefan Batory University was also an important centre of teaching and popularization of botany in that region of Europe.The aim of the article is to describe the history of botany at the Stefan Batory University in 1919–1939.
Uniwersytet w Wilnie (w języku angielskim: Vilna, obecnie: Vilnius w Republice Litewskiej), założony w 1579 r. przez Stefana Batorego, króla Polski i wielkiego księcia Litwy, był ośrodkiem polskiej botaniki w latach 1780–1832 oraz 1919–1939. W tym ostatnim okresie funkcjonował pod nazwą Uniwersytet Stefana Batorego (w języku angielskim: Stefan Batory University).W latach 1919–1939 zorganizowano następujące zakłady związane z botaniką: Botaniki Ogólnej, Farmakognozji i Hodowli Roślin Lekarskich, Systematyki Roślin, Ogród Botaniczny, Ogród Roślin Lekarskich oraz Muzeum Przyrodnicze.W ośrodku wileńskim pracowali wybitni uczeni, m.in. Jakub Mowszowicz (1901–1983), fitogeograf i fitosocjolog; Jan Muszyński (1884–1957), botanik i farmaceuta; Bronisław Szakien (1890–1938), cytolog i mykolog; Piotr Wiśniewski (1881–1971), fizjolog oraz Józef Trzebiński (1867–1941), mykolog i fitopatolog. Badacze roślin ogłosili drukiem ok. 300 publikacji (w tym ok. 100 naukowych) dotyczących głównie morfologii i anatomii, cytologii, fizjologii roślin, florystyki (florystycznej geografii roślin), systematyki (taksonomii) roślin naczyniowych, mykologii i fitopatologii, ekologii zbiorowisk roślinnych (fitosocjologii), a także etnobotaniki i historii botaniki. Uniwersytet Stefana Batorego był również ważnym ośrodkiem nauczania i popularyzacji botaniki w tym regionie Europy.Celem artykułu jest opracowanie historii botaniki na Uniwersytecie Stefana Batorego w latach 1919–1939.
Źródło:
Studia Historiae Scientiarum; 2019, 18
2451-3202
Pojawia się w:
Studia Historiae Scientiarum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies