Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Human Rights Act" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Regaining Sovereignty? Brexit and the UK Parliament
Odzyskanie suwerenności? Brexit i Parlament Zjednoczonego Królestwa
Autorzy:
Fox, Natalie
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2162235.pdf
Data publikacji:
2022-12-31
Wydawca:
Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:
Brexit
the doctrine of parliamentary sovereignty
Art. 50 of the EU Treaty
Human Rights Act
judicial activism
doktryna suwerenności parlamentu
Art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej
ustawa o prawach człowieka
aktywizm sędziowski
Opis:
The flexible formula of the British Constitution results in a relative openness to external influences. Notwithstanding this fact, the United Kingdom’s (UK’s) membership in the European Union’s (EU’s) structures (1973–2020) resulted in a progressive limitation of the doctrine of parliamentary sovereignty. Brexit will not reverse the effects of the ‘soft’ modification of the foundations of the UK’s system, which occurred in the sphere of the practical implementation of the competencies of the branches of governance. Prima facie, the decision on the UK’s withdrawal from the EU should result in a ‘renaissance’ of the traditional doctrine of Westminster sovereignty, per A.V. Dicey. However, judicial activism, continued validity of the European Convention on Human Rights (incorporated on the basis of Human Rights Act 1998) and the irreversible consequences of the devolution of competencies in the UK for Wales, Scotland and Northern Ireland are the factors that hinder the possible revitalisation of the sovereignty of the British Parliament.
Elastyczna formuła brytyjskiej konstytucji skutkuje względną otwartością na wpływy zewnętrzne. Tym niemniej, członkostwo Zjednoczonego Królestwa w strukturach Unii Europejskiej (1973–2020) skutkowało postępującym ograniczaniem doktryny suwerenności Parlamentu. Brexit nie odwróci skutków “miękkiego” modyfikowania fundamentów ustroju Zjednoczonego Królestwa, które częstokroć miały miejsce w sferze praktycznej realizacji kompetencji poszczególnych segmentów władzy państwowej. Prima facie, decyzja o wystąpieniu ZK z UE powinna skutkować “renesansem” tradycyjnej doktryny suwerenności Westminsteru w ujęciu Diceyowiskim. Jednakże aktywizm sędziowski, dalsze obowiązywanie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (inkorporowanej na podstawie ustawy o prawach człowieka z 1998 r.) oraz nieodwracalne skutki powstałe w wyniku dewolucji kompetencji w ZK na rzecz Wali, Szkocji i Irlandii Północnej stanowią czynniki hamujące ewentualną rewitalizację zasady suwerenność parlamentu brytyjskiego.
Źródło:
Przegląd Prawa Konstytucyjnego; 2022, 6(70); 499-510
2082-1212
Pojawia się w:
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
STATUTORY REGULATIONS IN THE FIELD OF ANTI-TERRORIST ACTIVITIES IN POLAND. NOTES ON THE SPECIAL USE OF WEAPONS
REGULACJE USTAWOWE W ZAKRESIE DZIAŁAŃ ANTYTERRORYSTYCZNYCH W POLSCE. UWAGI O SPECJALNYM UŻYCIU BRONI
Autorzy:
Stawnicka, Jadwiga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/443703.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Wyższa Szkoła Humanitas
Tematy:
terrorism,
national security,
human rights,
Anti-Terrorism Act
terroryzm,
bezpieczeństwo narodowe,
prawa człowieka,
ustawa antyterrorystyczna
Opis:
In the issues of terrorist threats, which constitute one of the most serious threats to national security, numerous state organs and institutions are involved, and the effectiveness in combating terrorism depends to a large extent on the coordination of their activities. Increasingthe competence of state bodies in this area can notlead to disproportionate restrictions in exercising freedoms and rights by citizens. The Anti- Terrorism Act enacted by the Parliament in June 2016 does not provide forsuch guarantees. The article analyses the adopted solutions and indicates regulations that raise the greatest doubts.
W kwestii zagrożeń terrorystycznych, stanowiących jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla bezpieczeństwa narodowego, włączone są liczne organy i instytucje państwowe, a skuteczność w zwalczaniu terroryzmu w dużej mierze zależy od koordynacji ich działalności. Zwiększenie kompetencji organów państwowych w tym obszarze nie może prowadzić do nieproporcjonalnych ograniczeń w korzystaniu z wolności i praw przez obywateli. Ustawa antyterrorystyczna uchwalona przez parlament w czerwcu 2016 r. nie przewiduje takich gwarancji. Artykuł analizuje przyjęte rozwiązania i wskazuje regulacje wywołujące największe wątpliwości.
Źródło:
Roczniki Administracji i Prawa; 2017, 17/2; 285-299
1644-9126
Pojawia się w:
Roczniki Administracji i Prawa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Institution of the plenipotentiary ombudsman for human rights in Tajikistan in the normative and practical dimension
Instytucja Pełnomocnego Rzecznika ds. Praw Człowieka w Tadżykistanie w wymiarze normatywnym i praktyce
Autorzy:
Szukalski, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22444473.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Tajikistan
Plenipotentiary Ombudsman for Human Rights
president
constitution
act
Tadżykistan
Pełnomocny Rzecznik ds. Praw Człowieka
prezydent
konstytucja
ustawa
Opis:
Instytucję Pełnomocnego Rzecznika do Spraw Praw Człowieka ustanowiono w Tadżykistanie na podstawie stosownej ustawy, przyjętej 20 marca 2008 r. Regulacje ustawowe normują wszystkie istotne kwestie dotyczące organizacji i trybu funkcjonowania Rzecznika. Zasadniczo spełniają one na ogół standardy analogicznych aktów obowiązujących w państwach demokratycznych. W wymiarze normatywnym można mieć jedynie zastrzeżenia do sposobu wyboru Rzecznika, zależnego od Prezydenta Tadżykistanu, co z kolei podaje w wątpliwość jego niezależność od ośrodka prezydenckiego. Natomiast w wymiarze praktycznym, w realiach funkcjonującego w Tadżykistanie systemu autorytarnego, ombudsman jest instytucją fasadową i nie jest w stanie spełniać funkcji, do jakich został powołany. Świadczą o tym raporty Rzecznika, w których wyraźnie brakuje spraw odnoszących się do praw człowieka pierwszej generacji.
The office of the Plenipotentiary Ombudsman for Human Rights was established in Tajikistan on the basis of a relevant bill adopted on March 20, 2008. Statutory regulations normalize every important issue concerning the organization and modes of operation of the ombudsman. Fundamentally they generally meet the standards of analogous acts in force in democratic states. In the normative dimension, one can only object to the method of selecting the Ombudsman, dependent on the President of Tajikistan, which, in turn, questions his independence from the presidential center of power. On the other hand, in the practical dimension, within the reality of the authoritarian system functioning in Tajikistan, the Ombudsman's institution is a façade and is not able to fulfill the functions for which it was appointed. This is evidenced by the Ombudsman's reports, clearly lacking cases relating to first-generation human rights.
Źródło:
Polityka i Społeczeństwo; 2022, 20, 4; 319-336
1732-9639
Pojawia się w:
Polityka i Społeczeństwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stosowanie preparatów przeciwpsychotycznych o przedłużonym działaniu – depot, u chorych pacjentów przyjętych do szpitala na podstawie art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego: dylematy medyczne, prawne i etyczne
Using of long-term effect antipsychotic pharmaceuticals – depot, in a case of patients hospitalized on basis of article 24 of act of psychical health protection: medical, ethic and legal dilemmas
Autorzy:
Kmieciak, Błażej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945468.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
act of psychical health protection
compulsory treatment
human rights
law and psychiatry
long-term effect antipsychotic pharmaceuticals – depot
obserwacja psychiatryczna
patient rights
prawa człowieka
prawa pacjenta
prawo i psychiatria
preparaty przeciwpsychotyczne o przedłużonym działaniu – depot
przymusowe leczenie
psychiatric observation
ustawa o ochronie zdrowia psychicznego
Opis:
The aim of this article is to show complex situations, which can take place during hospitalisation of patient basing on article 24 of the act of psychical health protection. In accordance of this article a patient staying in a hospital is subjected not to medical treatment but to compulsory 10-day observation. The considerations presented below mostly focus on the possibility of using long-term effect antipsychotic pharmaceuticals – depot, in a case of patients hospitalised in above-mentioned way. It should be emphasized that using of these pharmaceuticals is analysed here not in a context of starting a medical treatment, but with reference to its compulsory application in a case of an aggressive patient, which is acceptable by law. The article aims in presenting complexity of legal, ethic and medical dilemmas which meets a psychiatrist in above mentioned situation. There are two rights concerned: the right of the patient not to be treated with the pharmaceutical during an observation (when the preparation can still act after leaving the hospital) and – on the other hand – the right of a doctor to take an action aiming in protection of the patient and the others against patient’s behaviour resulting from his sickness or mental aberration. A basic question will be asked in the article: has the doctor got a right of using a long-term effect pharmaceutical in a case of aggressive or auto-aggressive patient who has been taken to a hospital within compulsory observation, taking into account that other medical preparations are not effective?
Poniższy artykuł ma na celu ukazanie złożonych sytuacji, jakie mogą wyniknąć w trakcie hospitalizacji pacjenta na podstawie art. 24 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Zgodnie z zapisami powyższego przepisu pacjent przebywający w szpitalu podlega z mocy prawa nie leczeniu, lecz przymusowej, 10-dniowej obserwacji. Przedstawione w przedmiotowym tekście rozważania skupiają się przede wszystkim na kwestii możliwości stosowania leków o wydłużonym działaniu – depot, wobec pacjentów hospitalizowanych w ww. trybie. Zaznaczyć należy, iż stosowanie powyższych preparatów będzie analizowanie poniżej nie w kontekście rozpoczęcia leczenia pacjenta, lecz w odniesieniu do stosowania przymusowego podania leku wobec agresywnego pacjenta, a więc działania dopuszczonego w prawie. Tekst ten ma na celu ukazanie złożoności dylematów prawno- -medyczno-etycznych, na które w powyższej sytuacji może napotkać lekarz psychiatra. Dotykają one dwóch praw: prawa pacjenta do niepodawania mu leku w trakcie obserwacji, leku, którego działanie może utrzymywać się po ewentualnym opuszczeniu szpitala po 10 dniach, oraz prawa lekarza do podjęcia czynności mających na celu zabezpieczenie pacjenta oraz osób innych przed zachowaniami wynikającymi z jego choroby lub zaburzenia. W artykule zostanie postawione podstawowe pytanie: czy lekarz, obserwując pacjenta przyjętego bez zgody na obserwację, ma prawo zastosować lek uspokajający o wydłużonym działaniu (działanie ok. 14-dniowe) w sytuacji, w której pacjent ten wykazuje agresywne lub autoagresywne zachowanie, a inne standardowe leki nie przynoszą rezultatów?
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2008, 8, 4; 204-210
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies