Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Schizofrenia" wg kryterium: Wszystkie pola


Tytuł:
Czy schizofrenia jest chorobą neuodegeneracyjną, czy neurorozwojową?
Is schizophrenia a neurodegenerative or neurodevelopmental disease?
Autorzy:
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945685.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
dowody
evidence
hipoteza neurodegeneracyjna
hipoteza neurorozwojowa
neurodegenerative hypothesis
neurodevelopmental hypothesis
schizofrenia
schizophrenia
Opis:
According to the neurodevelopmental theory, etiological and pathological factors of a disease occur long before its symptoms. Cessation of the normal course of neuronal development causes disorders in their function and neuronal network, whereas after latency it leads to clinical manifestation of symptoms. In neurodegenerative diseases the specifically pathophysiological process, usually conditioned genetically, impairs selectively the ”sensitive” population of neurons and causes neuropathological symptoms and changes. The course and nature of these dysfunctions depend on superimposing of the pathological process on the normal process of development and puberty, and on individual plasticity and compensatory processes in the central nervous system. Schizophrenia meets some of these criteria, but it does not fit into the narrow definition of neurodegenerative diseases. So far no histopathological, immunocytochemical changes have been found, which would allow to identify the disease. However as early as during the first episode, most patients exhibit some characteristics of clinical deterioration, afterwads the status of most of them gets stabilized at a certain level of cognitive and social functioning, whereas in some patients the severity of the disease and cognitive dysfunctions gradually progress. The progression of schizophrenic process is also reflected in evolution of symptoms in the course of the disease, in biochemical and anatomical changes of the central nervous system. Presently, the neurodegenerative hypothesis of schizophrenia cannot be rejected. It may appear true only in a part of the patients with specific course of the disease, and in some cases neurodegeneration may be superimposed on neurodevelopmental disorders.
Zgodnie z teorią neurorozwojową etiologiczne i patologiczne czynniki choroby występują na długo przed jej objawami. Przerwanie prawidłowego przebiegu rozwoju neuronalnego powoduje zaburzenia ich funkcji oraz sieci neuronalnej, a po okresie latencji doprowadza do klinicznej manifestacji objawów. W chorobach neurodegeneracyjnych specyficzny patofizjologiczny proces, najczęściej uwarunkowany genetycznie, uszkadza selektywnie „wrażliwą” populację neuronów i wywołuje symptomy i zmiany neuropatologiczne. Przebieg w czasie i natura tych dysfunkcji zależy od nałożenia się procesu chorobowego na normalny proces rozwojowy i dojrzewania, a także od indywidualnej plastyczności i procesów kompensacyjnych w OUN. Schizofrenia spełnia niektóre z tych kryteriów, lecz nie mieści się w wąskiej definicji chorób neurodegeneracyjnych. Nie stwierdzono do tej pory zmian histopatologicznych, immunocytochemicznych pozwalających identyfikować schorzenie. Jednak już w okresie I epizodu większość chorych ma cechy klinicznej deterioracji, po czym u wielu z nich stan stabilizuje się na pewnym poziomie funkcjonowania poznawczego i społecznego, natomiast u części pacjentów nasilenie choroby i dysfunkcje poznawcze stopniowo postępują. Progresja procesu schizofrenicznego znajduje także odbicie w ewolucji objawów w miarę przebiegu choroby, zmianach biochemicznych, anatomicznych w OUN. Obecnie nie można odrzucić hipotezy neurodegeneracyjnej schizofrenii. Może się okazać prawdziwa tylko u części chorych ze specyficznym przebiegiem choroby, a w niektórych przypadkach neurodegeneracja może nakładać się na zaburzenia neurorozwojowe.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2005, 5, 3; 117-125
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kardiologiczne powikłania leczenia klozapiną
Cardiovascular adverse effects of clozapine therapy
Autorzy:
Wierzbiński, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944026.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clozapine
myocarditis
schizophrenia
klozapina
schizofrenia
zapalenie mięśnia sercowego
Opis:
Clozapine is an effective antipsychotic used in the treatment of drug-resistant schizophrenia. The use of clozapine may be associated with a number of adverse effects. Hematologic side effects, such as neutropenia and agranulocytosis, are most common. Cardiovascular complications are rare, though the incidence of these effects is believed to be underestimated. For this reason, clozapine can be used only if heart diseases and cardiac arrhythmias are excluded based on a comprehensive medical history, complete physical examination and electrocardiography. Myocarditis and cardiomyopathy are serious and potentially life-threatening complications resulting from clozapine therapy. Although the mechanism of these disorders is not fully understood, it is believed that they result from drug hypersensitivity caused by IgE-mediated allergic reaction type I. The symptoms are often untypical and nonspecific, resembling those of influenza. The most common include fever, dry cough, chest pains and leukocytosis. Patients should be closely monitored for resting tachycardia, especially during the first two months of treatment. Monitoring for cardiovascular adverse effects in the first months of therapy allows for a nearly detection of any irregularities and prevention of serious consequences. If myocarditis and cardiomyopathy are suspected, the treatment should be discontinued. Any electrocardiographic irregularities should be consulted with a cardiologist. If clozapine-related myocarditis or cardiomyopathy occur, reintroduction of this drug should not be considered due to the high risk of further complications.
Klozapina jest efektywnym lekiem przeciwpsychotycznym wprowadzanym w przypadkach schizofrenii lekoopornej. Stosowaniu klozapiny mogą towarzyszyć liczne działania niepożądane. Najczęściej opisuje się powikłania hematologiczne: neutropenię i agranulocytozę. Powikłania kardiologiczne są rzadkie, uważa się jednak, że częstość ich występowania jest niedoszacowana. Z tego względu klozapinę można włączyć jedynie po wykluczeniu chorób serca i zaburzeń rytmu na podstawie kompletnego wywiadu, pełnego badania przedmiotowego i elektrokardiogramu. Zapalenie mięśnia sercowego i kardiomiopatia są poważnymi powikłaniami stosowania klozapiny, potencjalnie zagrażającymi życiu pacjenta. Mechanizm powstawania tych zaburzeń nie jest do końca jasny, uznaje się, że wynikają one z nadwrażliwości na lek w wyniku reakcji alergicznej typu I zależnej od IgE. Symptomy są często niecharakterystyczne, mało specyficzne, mogą przypominać objawy grypopodobne. Najczęściej pojawiają się gorączka, suchy kaszel, bóle w klatce piersiowej i leukocytoza. Trzeba zwracać baczną uwagę na tachykardię spoczynkową, przede wszystkim w pierwszych dwóch miesiącach leczenia. Monitorowanie pacjenta pod kątem powikłań kardiologicznych w pierwszych miesiącach stosowania leku pozwala na wczesne rozpoznanie nieprawidłowości i uniknięcie poważnych następstw. W przypadku podejrzenia zapalenia mięśnia sercowego i kardiomiopatii klozapinę należy odstawić. Wszelkie nieprawidłowości w badaniu elektrokardiograficznym powinno się konsultować z kardiologiem. Jeśli wystąpią zapalenie mięśnia sercowego lub kardiomiopatia związana ze stosowaniem klozapiny, z uwagi na duże ryzyko kolejnych powikłań nie zaleca się ponownego włączania leku.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 2; 61-65
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Klozapina: między skutecznością a bezpieczeństwem
Clozapine: between efficacy and safety
Autorzy:
Sobów, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944024.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clozapine
efficacy
schizophrenia
side effects
treatment
leczenie
objawy niepożądane
schizofrenia
skuteczność
klozapina
Opis:
Although clozapine is considered to be an effective antipsychotic agent, it is used less frequently than dictated by its properties and supported by clinical trials. At least 1/3 of schizophrenia patients are treatment-resistant, carry a high risk of suicide or suffer from severe extrapyramidal symptoms related to other antipsychotics. A possible reason for the relative underuse of clozapine in clinical practice is its perception as a drug burdened with serious side effects. Agranulocytosis and other blood dyscrasias are well known, and the principles of prevention are established in recommendations. Other side effects, including potentially dangerous ones, such as cardiomyopathy and myocarditis, intestinal obstruction or convulsions, are less known. These side effects can be prevented, detected and treated provided that clinical vigilance is maintained. The awareness of benefits and risks associated with the use of clozapine is a prerequisite for efficient and safe use of this medication and for taking full advantage of its unique properties.
Klozapina, choć uważana za bardzo skuteczny lek przeciwpsychotyczny, jest stosowana rzadziej, niż wynikałoby z przesłanek klinicznych wspierających jej stosowanie. Co najmniej 1/3 chorych ze schizofrenią spełnia kliniczne kryteria lekooporności, charakteryzuje się wysokim ryzykiem samobójstwa lub reaguje nasilonymi objawami pozapiramidowymi na inne leki przeciwpsychotyczne. Możliwym powodem relatywnie rzadkiego sięgania po klozapinę w praktyce klinicznej jest postrzeganie leku jako obarczonego poważnymi objawami niepożądanymi. Agranulocytoza i inne dyskrazje krwi są dobrze znane, a zasady prewencji – uporządkowane zaleceniami. O innych objawach niepożądanych, również tych potencjalnie niebezpiecznych (kardiomiopatia, zapalenia mięśnia sercowego, niedrożność jelit czy drgawki) wiadomo mniej. Ryzyko wystąpienia groźnych powikłań kuracji klozapiną można jednak zminimalizować, a same powikłania – wykrywać i leczyć, pod warunkiem zachowania czujności diagnostycznej. Świadomość ryzyka i korzyści związanych ze stosowaniem klozapiny to warunek konieczny skutecznego i bezpiecznego użycia tego leku oraz pełnego wykorzystania jego niezwykłych właściwości.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 2; 57-60
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wgląd w chorobę i poczucie wpływu na jej przebieg a funkcjonowanie społeczne pacjentów ze schizofrenią
Insight into illness and a sense of the impact on its course and social functioning of patients with schizophrenia
Autorzy:
Wilczek-Rużyczka, Ewa
Halicka, Daria
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943107.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
insight into the illness
patients
schizophrenia
sense of the impact
social functioning
funkcjonowanie społeczne
pacjenci
schizofrenia
wgląd w chorobę
poczucie wpływu
Opis:
The aim of this study was to assess the relationship between the level of insight and a sense of the impact on the course of the disease, and its impact on the level of social functioning of patients with schizophrenia. The study group consisted of 152 patients with schizophrenia, 91 women (59.9%) and 61 men (40.1%) hospitalized in the St. Hedwig Provincial Specialist Complex of Neuropsychiatry in Opole and in the Józef Babiński Specialist Hospital SPZOZ in Cracow. The study was conducted by a method of diagnostic poll with the use of questionnaire technique and the applied research tools were three standardized inquiry forms: A Questionnaire of Insight into Schizophrenia – “My Thoughts and Feelings,” Brief Measure to Assess Perception of Self-Influence on the Disease Course – Version for Schizophrenia and The Social Functioning Scale created by Max Birchwood. Based on the obtained results it was found out that the level of insight into illness and a sense of the impact on its course in patients with schizophrenia are averages, and the level of social functioning in each of its components is different – the patients show the highest level of functioning in the area of leaving the isolation, communication and interpersonal relationships and possible independence (potential). In terms of recreation and entertainment, and self-realized they show a moderate level of functioning but low in social interactions, labour and employment. It was also found out that with increasing levels of insight into the disease the sense of the impact on its course increases, determining thereby an increase in the level of social functioning in all areas.
Celem pracy była ocena związku pomiędzy poziomem wglądu i poczuciem wpływu na przebieg choroby a poziomem funkcjonowania społecznego pacjentów ze schizofrenią. Grupę badaną stanowiło 152 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii, 91 kobiet (59,9%) i 61 mężczyzn (40,1%) hospitalizowanych w Wojewódzkim Specjalistycznym Zespole Neuropsychiatrycznym im. św. Jadwigi w Opolu oraz w Szpitalu Specjalistycznym im. Józefa Babińskiego SPZOZ w Krakowie. Badania zostały przeprowadzone metodą sondażu diagnostycznego, techniką ankiety, a wykorzystanymi narzędziami badawczymi były trzy wystandaryzowane kwestionariusze – Kwestionariusz Wglądu w Schizofrenię „Moje Myśli i Odczucia”, Krótka Skala Poczucia Wpływu na Przebieg Choroby – Wersja dla Schizofrenii oraz Skala Funkcjonowania Społecznego autorstwa Maxa Birchwooda. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że poziom wglądu w chorobę oraz poczucie wpływu na jej przebieg u pacjentów ze schizofrenią są przeciętne, a poziom funkcjonowania społecznego w zakresie poszczególnych jego składowych bywa różny – pacjenci wykazują najwyższy poziom funkcjonowania w obszarze wychodzenia z izolacji, komunikacji i więzi interpersonalnych, a także samodzielności możliwej (potencjalnej). W zakresie rekreacji i rozrywki oraz samodzielności realizowanej wykazują umiarkowany poziom funkcjonowania, natomiast w zakresie kontaktów społecznych oraz zatrudnienia – niski poziom. Stwierdzono również, że wraz ze wzrostem poziomu wglądu w chorobę wzrasta poczucie wpływu na jej przebieg, determinując tym samym wzrost poziomu funkcjonowania społecznego we wszystkich jego zakresach.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2013, 13, 1; 50-57
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Procesy emocjonalne w schizofrenii
Emotional processing in schizophrenia
Autorzy:
Makowska, Iwona
Rymarczyk, Krystyna
Kłoszewska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945490.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
schizophrenia
emocje
emocje negatywne
emotion
emotion discrimination
identyfikacja zapachów
negative emotion
odour identification
rozróżnianie emocji
schizofrenia
Opis:
Although emotion processing deficits have been implicated in schizophrenia since its original description, with symptoms including a “flat“ and “inappropriate“ affect, the extent and nature of emotion processing performance in schizophrenia are still unclear. Several studies have demonstrated that patients with schizophrenia have deficits in the processing of emotional facial expressions and these have included patients from a wide variety of cultural backgrounds. The deficits seem to affect mainly the ability to name and discriminate expressions. Furthermore, performance correlates with symptom severity, which indicates that deficits in discriminating emotional aspects of facial expressions have clinical significance. Impairment in the specificity of emotion identification may lead to misunderstanding of social communication and may underlie difficulties in social adjustment experienced by people with schizophrenia. The aim of the paper is a review of current literature about emotional processing in patients with schizophrenia. Studies have examined the perception, experience, and expression of emotion in schizophrenia as well as the relation between performance on emotion and olfactory tasks. Studies on emotion expression repeatedly showed that individuals with schizophrenia display fewer overt expressions than nonpatient comparison subjects in verbal, facial, and acoustic channels. Studies on emotion experience tend to show a higher frequency of negative affect and a higher sensitivity to negative conditions and stress. Deficits in emotion recognition have been clearly identified for all channels studied. Studies on olfaction and emotion in schizophrenia revealed that olfactory and emotion recognition abilities appear significantly linked in schizophrenia.
Takie objawy, jak blady czy nieadekwatny afekt wśród chorych na schizofrenię, były opisywane już w pierwszych doniesieniach na temat tej choroby. Jednak wymiar i natura deficytów emocjonalnych w przebiegu schizofrenii nadal pozostają niewyjaśnione. Przeprowadzone dotąd badania wskazują, że pacjenci ze schizofrenią przejawiają zaburzenia ekspresji emocjonalnych, a deficyt ten dotyczy pacjentów pochodzących z różnych środowisk kulturowych. Zaburzenia percepcji ekspresji emocjonalnych odnoszą się zarówno do umiejętności nazywania, jak i rozróżniania emocji. Co więcej, wykazano, że istnieje związek między nasileniem objawów klinicznych, w szczególności objawów negatywnych, a umiejętnością rozróżniania emocji. Informacje te mogą zatem zostać wykorzystane w celach diagnostycznych. Wydaje się, że specyficzne zaburzenia rozpoznawania emocji, np. z twarzy czy z głosu, przez pacjentów ze schizofrenią mogą być przyczyną trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji społecznych. Celem pracy był przegląd aktualnego piśmiennictwa na temat procesów emocjonalnych u pacjentów chorujących na schizofrenię. Badano percepcję, doświadczanie i wyrażanie emocji wśród pacjentów chorujących na schizofrenię, a także związek między procesami emocjonalnymi a węchowymi. Badania dotyczące ekspresji emocjonalnej wskazują na mniejszą ekspresję werbalną, akustyczną i mimiczną wśród pacjentów w porównaniu z osobami zdrowymi. W zakresie doświadczania emocji pacjenci w omawianej grupie częściej wyrażają negatywne emocje i dotkliwiej przeżywają negatywne warunki i stres. Deficyty w rozpoznawaniu emocji zostały opisane we wszystkich badanych kanałach. Badania w zakresie rozpoznawania emocji i zapachów ujawniają związek między wskazanymi procesami w przebiegu schizofrenii.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2008, 8, 3; 164-169
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ leków przeciwpsychotycznych na występowanie zespołu metabolicznego
Effects of antipsychotic drugs on the occurrence of metabolic syndrome
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/773790.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cukrzyca
diabetes
dyslipidaemia
dyslipidemia
metabolic syndrome
obesity
otyłość
schizofrenia
schizophrenia
zespół metaboliczny
Opis:
Metabolic syndrome is a group of concomitant disorders that increase the risk of heart attack, stroke and diabetes. In Europe metabolic syndrome is defined using the IDF (International Diabetes Federation) criteria. According to these criteria, metabolic syndrome is the co-occurrence of abdominal (central, visceral) obesity, defined as abdomen circumference ≥80 cm in women and ≥94 cm in men plus two out of four criteria: 1) level of triglycerides >1.7 mmol/l (150 mg/dl) or treatment of triglyceridemia; 2) level of HDL cholesterol <1.0 mmol/l (40 mg/dl) in men and <1.3 mmol/l (50 mg/dl) in women or treatment of this disorder; 3) systolic blood pressure ≥130 mm Hg or diastolic blood pressure ≥85 mm Hg or treatment of previously diagnosed hypertension; 4) fasting plasma glucose ≥5.6 mmol/l (100 mg/dl) or treatment of previously diagnosed type 2 diabetes. Metabolic syndrome is 2–3 times more frequent in patients receiving antipsychotics. The presence of metabolic syndrome is associated with a 2–3 fold increased risk of death due to cardiovascular complications. Almost all antipsychotics increase the risk of metabolic syndrome and the greatest risk is that due to the most effective drugs (clozapine, olanzapine). In most cases metabolic complications of antipsychotic treatment is treatment-induced increase of appetite and weight gain, while for certain medications these complications may develop as a direct effect of antipsychotics. The vast majority of patients do not receive a proper treatment of metabolic disorders. Available treatment options for drug-induced weight gain are not very effective and very rarely used.
Zespół metaboliczny to zbiór współwystępujących zaburzeń, które zwiększają ryzyko zawału serca, udaru i cukrzycy. W Europie do oceny zespołu metabolicznego stosuje się kryteria International Diabetes Federation. Zgodnie z nimi zespół metaboliczny to współobecność otyłości brzusznej (trzewnej, centralnej), zdefiniowanej jako obwód talii ≥80 cm u Europejek i ≥94 cm u Europejczyków, oraz dwóch spośród następujących czynników: 1) stężenia trójglicerydów >1,7 mmol/l (150 mg/dl) lub leczenia triglicerydemii; 2) stężenia cholesterolu frakcji HDL <1,0 mmol/l (40 mg/dl) u mężczyzn i <1,3 mmol/l (50 mg/dl) u kobiet lub leczenia tego zaburzenia lipidowego; 3) ciśnienia tętniczego skurczowego ≥130 mm Hg bądź rozkurczowego ≥85 mm Hg lub leczenia wcześniej rozpoznanego nadciśnienia; 4) stężenia glukozy w osoczu na czczo ≥5,6 mmol/l (100 mg/dl) lub rozpoznanej wcześniej cukrzycy typu 2. Zespół metaboliczny występuje 2–3-krotnie częściej u pacjentów otrzymujących leki przeciwpsychotyczne. Obecność zespołu metabolicznego wiąże się z 2–3-krotnie większym ryzykiem zgonu z powodu powikłań sercowo-naczyniowych. Niemal wszystkie leki przeciwpsychotyczne podnoszą ryzyko wystąpienia zespołu metabolicznego; dotyczy to w szczególności leków najskuteczniej działających (klozapina, olanzapina). Punktem wyjścia metabolicznych powikłań leczenia przeciwpsychotycznego jest wzrost łaknienia indukowany leczeniem, prowadzący do przyrostu masy ciała; powikłania te mogą się rozwijać wskutek bezpośredniego działania leków. Zdecydowana większość pacjentów nie otrzymuje właściwego leczenia zaburzeń metabolicznych. W przypadku polekowego przyrostu masy ciała dostępne opcje terapeutyczne są mało skuteczne i zbyt rzadko stosowane.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 4; 290-295
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Asenapina – nowy lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji
Asenapine – a novel second generation antipsychotic drug
Autorzy:
Kucia, Krzysztof Artur
Sikora, Aneta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945266.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antipsychotic drug
asenapina
asenapine
bipolar disorder
choroba afektywna dwubiegunowa
lek przeciwpsychotyczny
schizofrenia
schizophrenia
Opis:
Asenapine is a new antipsychotic drug, approved by the FDA in 2009 for the acute treatment of schizophrenia in adults and for the acute treatment of manic or mixed episodes associated with bipolar I disorder in adults. The trade name of asenapine in USA is Saphris and proposed trade name in EU is Sycrest. Intended in 2010 European registration comprise analogous indications except mixed episodes associated with bipolar I disorder. Asenapine has showed high affinity and specificity to numerous dopamine, serotonin, noradrenaline and histamine receptors. Both of two major metabolites of the drug are inactive, and the mean elimination half-life is approximately 24 hours. Asenapine is recommended to be administered as a sublingual tablets, ensuring optimal and rapid absorption. The recommended dose in schizophrenia is 5 mg given twice daily, the recommended starting dose in bipolar disorder is 10 mg twice daily. Clinical trials with asenapine proved significantly its efficacy in reduction of positive and negative symptoms of schizophrenia as well as symptoms of manic episodes. In all clinical trials, it was generally well tolerated. The most often adverse events were insomnia, somnolence, headache and weight increased, reported as mild or moderate.
Asenapina jest nowym lekiem przeciwpsychotycznym, dopuszczonym w 2009 roku przez FDA do leczenia ostrych epizodów schizofrenii oraz epizodów manii i epizodów mieszanych związanych z chorobą afektywną dwubiegunową typu I u dorosłych. Nazwa handlowa asenapiny w USA to Saphris, natomiast proponowana w Unii Europejskiej to Sycrest. Planowana na rok 2010 rejestracja europejska ma objąć analogiczne wskazania, z wyjątkiem epizodów mieszanych w przebiegu CHAD. Asenapina wykazuje duże powinowactwo i wysoką swoistość w stosunku do receptorów dopaminowych, serotoninowych, adrenergicznych i histaminowych. Lek jest metabolizowany do dwóch nieaktywnych metabolitów, a okres jego połowicznej eliminacji wynosi mniej więcej 24 godziny. Asenapina jest dostępna w postaci tabletek podjęzykowych, zapewniających optymalne i szybkie wchłanianie leku. Dawka zalecana w schizofrenii to 5 mg dwa razy na dobę, w CHAD typu I zaleca się rozpoczęcie terapii od 10 mg dwa razy dziennie. Badania kliniczne z użyciem asenapiny wykazały w stopniu statystycznie znamiennym jej skuteczność w zmniejszaniu nasilenia zarówno objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii, jak i objawów manii. We wszystkich badaniach lek był dobrze tolerowany. Najczęściej pojawiającymi się działaniami niepożądanymi były: bezsenność, nadmierna senność, bóle głowy i przyrost masy ciała, których nasilenie oceniono jako łagodne lub umiarkowane.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 2; 103-105
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rysperydon w leczeniu dzieci i młodzieży
Risperidone in the treatment of children and adolescents
Autorzy:
Namysłowska, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945594.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
autism
autyzm
behaviour disorders
developmental age psychiatry
psychiatria dzieci i młodzieży
risperidone
rysperydon
schizofrenia
schizophrenia
zaburzenia zachowania
Opis:
The paper presents data concerning the use of risperidone, one of atypical neuroleptics, in the treatment of mental disorders in children and adolescents in the context of developmental age psychopharmacology. Discussed are factors limiting and making difficult proper use of pharmacotherapy in children and adolescents, as well specific features of this form of therapy as compared with adult psychopharmacotherapy, resulting, among other things, from a different drug metabolism. Subsequent chapters of the paper are devoted to general characteristics of risperidone, as one of atypical neuroleptics, its receptor affinity and clinical profile, side effects, its use in the treatment of mental disorders in children and adolescents and age-related criteria for registration. The main indication for risperidone is treatment of developmental age psychoses and prevention of zabutheir recurrences, treatment of behavioural disorders, particularly in children with intellectual deficit, as well as disorders associated with childhood autism, e. g. aggression, auto-aggression, stereotypies, psychomotor agitation. Highlighted is the option of use of risperidone in the treatment of tics, anorexia nervosa, obsessive-compulsive syndromes resistant to drugs of the SSRI group. Furthermore, discussed is a possible neuroprotective effect of risperidone, which may be particularly important in mental disorders in children and adolescents. In conclusion it was emphasized that risperidone occupies a special position among neuroleptics implemented in children and adolescents, as it is registered for treatment of this age group. This drug is extraordinarily useful in the treatment of developmental age mental disorders due to its efficacy and safety. However, we should not forget that there are very few large-scale, methodologically sound studies covering this issue. A favourable sideeffect profile when administered at an adequate dosage should not decrease our cautiousness and vigilance as to the possibility of occurrence of unexpected adverse effects and complications.
W artykule przedstawiono dane dotyczące stosowania rysperydonu, jednego z atypowych neuroleptyków, w leczeniu zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży, w kontekście problematyki psychofarmakologii wieku rozwojowego. Omówiono powody, które ograniczają i utrudniają właściwe stosowanie farmakoterapii u dzieci i młodzieży, a także specyfikę tej formy terapii w porównaniu z leczeniem dorosłych, wynikającą między innymi z odmiennego metabolizmu leków. W dalszej części artykułu mowa jest o ogólnej charakterystyce rysperydonu jako jednego z neuroleptyków atypowych, jego profilu receptorowym i klinicznym, objawach ubocznych oraz zastosowaniu w zaburzeniach psychicznych dzieci i młodzieży, a także kryteriach wiekowych rejestracji. Główne zastosowania rysperydonu to leczenie psychoz okresu rozwojowego, profilaktyka ich nawrotów, leczenie zaburzeń zachowania, zwłaszcza u dzieci z obniżonym poziomem inteligencji, jak również zaburzeń towarzyszących autyzmowi dziecięcemu, takich jak agresja, autoagresja, stereotypie, pobudzenie psychoruchowe. Wskazano także na możliwość stosowania rysperydonu w tikach, jadłowstręcie psychicznym, zespołach obsesyjno-kompulsyjnych nie reagujących na leczenie lekami z grupy SSRI. Omówiono ponadto możliwość neuroprotekcyjnego działania rysperydonu, co może mieć szczególne znaczenie w zaburzeniach psychicznych dzieci i młodzieży. W podsumowaniu podkreślono, że rysperydon zajmuje wyjątkową pozycję wśród neuroleptyków stosowanych u dzieci i młodzieży z powodu rejestracji dla zaburzeń tego okresu. Jest lekiem niezwykle przydatnym w leczeniu zaburzeń psychicznych okresu rozwojowego ze względu na jego skuteczność i bezpieczeństwo. Nie należy mimo wszystko zapominać, że dużych, poprawnych metodologicznie badań na ten temat jest niezwykle mało. Korzystny profil objawów ubocznych, przy stosowaniu adekwatnej dawki leku, nie powinien zmniejszać naszej ostrożności i wyczulenia na możliwość wystąpienia nieoczekiwanych działań niepożądanych i powikłań.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 1; 6-17
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Udział stresu w etiopatogenezie i przebiegu schizofrenii
The role of stress in etiopathogenesis and the course of schizophrenia
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941107.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
BDNF
managing
neurotrophic factors
schizophrenia
stress
bdnf
czynniki neurotroficzne
radzenie sobie
schizofrenia
stres
Opis:
Schizophrenia-like psychoses are one of the major problems in modern psychiatry. This is due not only to their high incidence in the general population, but it is also associated with the complexity of psychiatric and psychological problems, which make up the clinical picture of the diseases in this group. The mental state of people with schizophrenia results from the experienced hallucinations, delusions, negative symptoms, mood disorders, cognitive disorders and the impact of numerous stressors. These symptoms and disorders have a chronic adverse impact on the professional and family life of patients, which translates not only into significant deterioration in the patients’ quality of life, but also makes patients more susceptible to various psychosocial stressors. Chronic excessive stress is a phenomenon with a proven role in triggering the first episode of schizophrenia. In addition, stress has a negative impact on the course of the disease due to the increased risk of recurrence. An important task for psychiatrists and psychologists is to draw attention to the mechanisms of coping with stress available to the patient, because with them, patients will be able to deal more effectively with difficult situations.
Psychozy typu schizofrenii stanowią jeden z głównych problemów współczesnej psychiatrii. Wynika to z ich znacznego rozpowszechnienia w populacji ogólnej, ale również ze złożoności problemów psychiatryczno-psychologicznych, które składają się na obraz kliniczny schorzeń z tej grupy. Stan psychiczny osób chorych na schizofrenię jest wypadkową doświadczanych omamów, urojeń, objawów negatywnych, zaburzeń nastroju i zaburzeń funkcji poznawczych oraz działania rozmaitych stresorów. Wymienione objawy i zaburzenia wywierają przewlekły niekorzystny wpływ na funkcjonowanie zawodowe i rodzinne pacjentów, co nie tylko przekłada się na istotne pogorszenie jakości ich życia, lecz także eksponuje ich na rozmaite stresory psychospołeczne. Przewlekły nadmierny stres to zjawisko o potwierdzonej roli w wyzwalaniu pierwszego epizodu schizofrenii. Ponadto stres rzutuje na przebieg choroby –zwiększa ryzyko jej nawrotowości. Istotnym zadaniem lekarza psychiatry i psychologa jest zwrócenie uwagi na mechanizmy radzenia sobie ze stresem, jakimi dysponuje pacjent, gdyż dzięki nim będzie on w stanie skuteczniej radzić sobie w sytuacjach trudnych.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 176-181
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The unwanted “royal disease” – evolution of thinking about schizophrenia and its presence in social awareness
Niepożądana „choroba królewska” – ewolucja myślenia o schizofrenii i jej obecności w świadomości społecznej
Autorzy:
Steliga, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2034903.pdf
Data publikacji:
2019-06-30
Wydawca:
Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie
Tematy:
schizofrenia
świadomość społeczna
schizophrenia
social awareness
Opis:
Schizophrenia is one of the most severe mental disorders. It is called the “royal disease” due to the wealth of sensations and experiences of the patient. In a so-called “healthy” society there is very little tolerance for otherness, nor space for people with mental disabilities. This is primarily for fear of what is incomprehensible and unfamiliar. Oftentimes patients are marginalized and stigmatized. This article is an attempt to “undemonize” schizophrenia in the general public consciousness. The author does this by describing the disorder itself as well as aff ected individuals who through their artistic creativity let us into their world, making it more accessible and understandable.
Schizofrenia to jedno z najcięższych zaburzeń psychicznych. Nazywana jest chorobą królewską ze względu na bogactwo doznań i przeżyć chorego. W tzw. zdrowym społeczeństwie jest bardzo mało tolerancji dla inności i miejsca dla osób z niepełnosprawnościami psychicznymi. To wynik strachu przede wszystkim przed tym, co jest niezrozumiałe i nieznane. Chorzy często są marginalizowani i stygmatyzowani. Artykuł to próbaoddemoniz owania schizofrenii w powszechnej świadomości społecznej. Autorka czyni to, ukazując zarówno samą chorobę, jak i osoby nią dotknięte, które poprzez swoją artystyczną aktywność twórczą wpuszczają nas do swego świata, czyniąc go bardziej dostępnym i zrozumiałym.
Źródło:
Studia Humanistyczne AGH; 2019, 18, 2; 35-48
2084-3364
Pojawia się w:
Studia Humanistyczne AGH
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Samouszkodzenia jako symptom prodromalny schizofrenii. Opis przypadku
Self-mutilations as prodromal schizophrenia symptom. A case study
Autorzy:
Tsirigotis, Konstantinos
Gruszczyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945272.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clinical diagnosis
diagnoza kliniczna
diagnoza psychometryczna
objawy prodromalne
osobowość przedchorobowa
preschizophrenic personality
prodromal symptoms
psychometric diagnosis
samouszkodzenia
schizofrenia
schizophrenia
self-mutilation
Opis:
The aim of this case study was the presentation of a schizophrenic outpatient case, who has been committing self-mutilations prior to the schizophrenia diagnosis. The patient was a young student (23 years), and the reason of coming to the clinical psychologist was self-mutilation. He came with his mother, who was worried with about his behaviour. Patient’s orientation about the place, time and his own person was proper, and the communication with him was apparently good. A cutting wound was on his left arm. He feels aggression and that’s why he commits self-mutilations. He leads a night way of life because other people don’t embarrass him. His statements were logical, coherent and lacking of thinking disorders signs. He didn’t make any impression of being worrying about his experiences and what was happening with him; his expressed emotions were not adequate to his statements. His profile in the MMPI was “neurotic”, but other indices (clinical, diagnostic and differentiating ones) aroused suspicion of psychotic (schizophrenic) disorders. Data derived from the interview, observation and the MMPI caused his sending to the psychiatrist with suspicion of schizophrenia. The patient began telling about his positive (productive) psychotic symptoms not before the MMPI critical positions content analysis. The psychiatric diagnosis confirmed the suspicion of schizophrenia; the patient was admitted to a psychiatric clinic and treated with a diagnosis of paranoid schizophrenia. In this case the outset of psychosis was insidious, lacking of acute symptoms. The preschizophrenic outpatients personality had traits of schizothymia, autistic withdrawal, and probably it was a schizoid personality. The issue of withdrawal one can consider in terms of stimulation needs and stimulation optimum. A separate issue is the relation between self-mutilation and substances (endorphins, enkephalins etc.) being secreted while such a type of self-stimulation. The statements above once more confirm the significance of cooperation between clinical psychologist and psychiatrist, the importance of clinical diagnosis (vs. the psychometric one), as well as of the content clinical interpretation of psychometric and test data.
Celem pracy było przedstawienie przypadku chorego na schizofrenię, który przed ostatecznym zdiagnozowaniem schizofrenii dokonywał samouszkodzeń. Pacjentem był student w wieku 23 lat, a powodem zgłoszenia do psychologa samouszkodzenie. Zgłosił się z matką, zaniepokojoną jego czynem. Pacjent był zorientowany prawidłowo co do miejsca, czasu i własnej osoby, w kontakcie pozornie dobrym. Na lewym ramieniu widać było ranę ciętą. Odczuwał stany agresji, co było powodem dokonywania samouszkodzeń. Prowadził nocny tryb życia, wówczas inni ludzie nie przeszkadzali mu. Jego wypowiedzi były logiczne, zborne, brak było oznak zaburzeń myślenia. Nie sprawiał wrażenia przejętego swoimi przeżyciami i tym, co się z nim dzieje; wyrażane przez niego emocje nie były dostosowane do treści jego wypowiedzi. Jego profil w MMPI był „nerwicowy”, ale inne wskaźniki (kliniczne, diagnostyczne i różnicowe) nasuwały podejrzenie psychozy. Dane z wywiadu, rozmowy, obserwacji i MMPI sprawiły, że pacjent został skierowany do psychiatry z podejrzeniem zaburzeń schizofrenicznych. O objawach pozytywnych (produktywnych) zaczął mówić dopiero przy analizie treściowej pozycji krytycznych MMPI. Rozpoznanie psychiatryczne potwierdziło podejrzenia schizofrenii; został hospitalizowany i był leczony z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. W tym przypadku początek schizofrenii był powolny, ubogoobjawowy, bez objawów ostrych. Przedchorobowa osobowość pacjenta nosiła cechy schizotymii, autystycznego izolowania się – najprawdopodobniej była to już osobowość schizoidalna. Zagadnienie izolowania się można rozpatrywać również w kategoriach zapotrzebowania na stymulację i optimum stymulacji. Odrębnym zagadnieniem są związki samouszkodzeń z substancjami (endorfiny, encefaliny itp.) wydzielanymi podczas tego typu autostymulacji. Powyższe dane potwierdzają jeszcze raz znaczenie diagnozy klinicznej (w odróżnieniu od psychometrycznej) i wagę jakościowej, klinicznej interpretacji danych psychometrycznych, testowych.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2010, 10, 2; 120-124
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aripiprazol: od wyjątkowego mechanizmu działania do szerokich zastosowań
Aripiprazole: from unique mechanism of action to widespread clinical applications
Autorzy:
Sobów, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941077.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
D2/D3 receptors
aripiprazole
bipolar disorder
partial antagonist
schizophrenia
aripiprazol
choroba afektywna dwubiegunowa
częściowy antagonista
receptory d2/d3
schizofrenia
Opis:
Effective treatment of schizophrenia and bipolar disorder, the aim of which is complete symptomatic and functional improvement, still remains a challenge. Comprehensive approach to patient’s problems is thought to be crucial, and the usage of an adequate antipsychotic drug is believed to support this process effectively. Currently common modern antipsychotics exhibit similar efficacy in treating positive symptoms of schizophrenic psychosis and mania. However, they vary considerably in terms of their influence on other symptoms as well as tolerance, treatment acceptance and broadly understood doctor–patient cooperation. Aripiprazole is unique due to its mechanism of action. By contrast with other antipsychotics, it is a partial antagonist of D2/D3 (and certain serotonin receptors). Such a pharmacological profile not only grants it considerable efficacy in psychosis treatment, comparable to other second-generation antipsychotics, but also makes it beneficial in treating affective, cognitive and negative symptoms of schizophrenia. Other benefits granted by the pharmacological profile of this drug include: low risk of parkinsonism, beneficial profile in terms of its influence on metabolism (practically no influence on body weight) and the fact that it does not induce hyperprolactinaemia. Due to these positive pharmacological features, aripiprazole can be used not only in preferred monotherapy, but also in combined treatment, including for improved tolerance of other drugs. More recent studies suggest the extension of its indications to, among others, depression refractory to standard pharmacotherapy and behavioural disorders in patients with dementia.
Efektywne, nastawione na możliwie kompletną poprawę objawową i funkcjonalną leczenie schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej pozostaje w dzisiejszym stanie wiedzy zadaniem trudnym. Uważa się, że kluczowe jest kompleksowe podejście do problemów pacjenta, a zastosowanie odpowiedniego leku przeciwpsychotycznego ma ten proces skutecznie wspomagać. Powszechnie obecnie stosowane nowoczesne leki przeciwpsychotyczne są podobnie skuteczne w zwalczaniu pozytywnych objawów psychozy schizofrenicznej oraz manii, natomiast znacznie różnią się w zakresie wpływu na pozostałe objawy, jak również pod względem tolerancji, akceptacji leczenia i szeroko rozumianej współpracy lekarz – pacjent. Aripiprazol wyróżnia się unikalnym mechanizmem działania – inaczej niż pozostałe leki przeciwpsychotyczne, jest częściowym antagonistą D2/D3 (oraz niektórych receptorów serotoninowych). Taki profil farmakologiczny pozwala na uzyskanie nie tylko znacznej, porównywalnej do innych leków przeciwpsychotycznych II generacji, skuteczności w leczeniu ostrej psychozy, ale także korzystnego wpływu na objawy afektywne, poznawcze i negatywne schizofrenii. Dodatkowymi korzyściami wynikającymi z profilu farmakologicznego leku są niskie ryzyko wywoływania parkinsonizmu, korzystny profil w zakresie wpływu na stan metaboliczny (praktycznie brak wpływu na masę ciała) oraz niewywoływanie hiperprolaktynemii. Te korzystne cechy farmakologiczne powodują, że aripiprazol może być stosowany nie tylko w preferowanej monoterapii, ale także jako leczenie dodane, w tym w celu poprawy tolerancji innych leków. Nowsze badania wskazują na możliwości poszerzenia panelu wskazań, między innymi o depresję oporną na standardową farmakoterapię oraz zaburzenia zachowania u chorych z otępieniem.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 160-164
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Porównanie działania klozapiny i haloperidolu na grupy tiolowe osocza osób zdrowych
The comparison of clozapine and haloperidol effects on plasma thiol groups in healthy subjects
Autorzy:
Dietrich-Muszalska, Anna
Kwiatkowska, Anna
Kopka, Justyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/943182.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clozapine
free thiols
haloperidol
oxidative stress
schizophrenia
klozapina
schizofrenia
stres oksydacyjny
wolne tiole
Opis:
Differentiated effects of antipsychotics: haloperidol and clozapine on oxidative stress biomarkers were analysed. It has not been determined yet in what way clozapine and haloperidol affect human plasma thiol groups (-SH). The study was aimed at establishing of the effects of haloperidol and clozapine, in doses recommended for treatment of acute episode of schizophrenia, on free thiols in human plasma under in vitro conditions. Material and methods: Blood for the study was collected from 10 healthy male volunteers (aged 24-26 years) for ACD solution. Active substance of the drugs was dissolved in 0.01% dimethyl sulfoxide to the final concentrations (haloperidol 4 ng/ml and 20 ng/ml; clozapine 350 ng/ml and 420 ng/ml) and incubated with plasma for 24 hours at 37°C. Control samples were performed for each experiment (without the drug). The free thiols level was measured using the Ellman method (acc. to Rice-Evans, 1991). The results were analysed using the paired Student t-test (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Results: After 24 hours’ incubation with plasma, haloperidol in concentrations 4 ng/ml and20 ng/ml and clozapine in concentrations 350 ng/ml and 420 ng/ml caused statistically insignificant, as compared to control samples (without the drug), modifications in the level of free thiols (p>0.05). Conclusions: Clozapine and haloperidol in concentrations corresponding to doses recommended for treatment of acute episode of schizophrenia, do not induce significant changes in the concentration of free thiols in plasma.
Analizowano zróżnicowane działanie leków przeciwpsychotycznych: haloperidolu i klozapiny na biomarkery stresu oksydacyjnego. Dotychczas nie rozstrzygnięto, w jaki sposób klozapina i haloperidol oddziałują na grupy tiolowe (-SH) osocza ludzkiego. Celem badania było ustalenie wpływu haloperidolu i klozapiny w dawkach rekomendowanych do leczenia ostrego epizodu schizofrenii na wolne tiole w ludzkim osoczu w modelu in vitro. Materiał i metody: Krew do badań pobrano od 10 zdrowych ochotników płci męskiej (w wieku 24-26 lat) na roztwór ACD. Substancję aktywną leków rozpuszczono w 0,01% dimetylosulfotlenku do stężeń końcowych (haloperidol 4 ng/ml i 20 ng/ml; klozapina 350 ng/ml i 420 ng/ml) i inkubowano z osoczem 24 godziny w temperaturze 37°C. Do każdego doświadczenia wykonano próby kontrolne (bez leku). Oznaczenia poziomu wolnych tioli wykonano metodą Ellmana (Rice-Evans, 1991). Do analizy wyników zastosowano sparowany test t-Studenta (StatSoft Inc., Statistica v. 6.0). Wyniki: Ustalono, że po 24-godzinnej inkubacji z osoczem haloperidol w stężeniu 4 ng/ml i 20 ng/ml oraz klozapina w stężeniu 350 ng/ml i 420 ng/ml spowodowały nieistotne statystycznie, w porównaniu z próbami kontrolnymi (bez leku), zmiany poziomu wolnych tioli (p>0,05). Wniosek: Klozapina i haloperidol w stężeniach odpowiadających dawkom rekomendowanym do leczenia ostrego epizodu schizofrenii nie powodują istotnych zmian stężenia wolnych tioli w osoczu.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2012, 12, 4; 255-264
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prozdrowotna rola optymizmu u osób z zaburzeniami psychicznymi
Pro-health role of optimism among people with mental disorders
Autorzy:
Potempa, Karolina
Krupka-Matuszczyk, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944151.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depressive disorders
depressive schizoaffective disorders
health-oriented factors
optimism
paranoid schizophrenia
czynniki prozdrowotne
optymizm
schizofrenia paranoidalna
zaburzenia depresyjne
zaburzenie schizoafektywne – typ depresyjny
Opis:
Aim: Many scientific reports indicate that optimism positively affects our psychophysical well-being. The main purpose of the conducted research was to verify whether optimism is a predictor of health-oriented resources also in patients with paranoid schizophrenia, depressive disorders and depressive schizoaffective disorders. The following health-oriented factors were evaluated in the study: health behaviour, life satisfaction, social functioning and coping with stress. Furthermore, we have verified whether there were any differences related to the level of optimism and health-oriented factors between individuals with mental disorders and a control group. Methods: The following tools were used in the study: Optimism Questionnaire, Health-Related Behaviour Inventory, Coping Inventory for Stressful Situations, Satisfaction with Life Scale, Social and Occupational Functioning Assessment Scale, Beck Depression Inventory. Results: Effects of optimism on some of the health-oriented factors were observed in patients with mental disorders as well as in healthy individuals. Significant differences in the level of health-oriented resources between the study population and controls were reported. Conclusions: The study suggests that generalisation of the conclusions regarding healthy population to individuals with mental disorders should be done with caution. Further research is needed to investigate the health behaviour determinants in patients with mental disorders.
Cel badań: Liczne doniesienia naukowe wskazują, że optymizm korzystnie wpływa na dobrostan psychofizyczny. Głównym celem przeprowadzonych badań było sprawdzenie, czy optymizm jest predyktorem zasobów prozdrowotnych również u osób ze schizofrenią paranoidalną, zaburzeniami depresyjnymi i zaburzeniami schizoafektywnymi typu depresyjnego. Czynniki prozdrowotne objęte badaniem to: zachowania zdrowotne, poczucie zadowolenia z życia, funkcjonowanie społeczne, radzenie sobie ze stresem. Ponadto sprawdzano, czy między osobami z zaburzeniami psychicznymi a grupą kontrolną istnieją różnice w poziomie optymizmu i czynników prozdrowotnych. Metoda: W badaniu wykorzystano: Kwestionariusz Optymizmu, Inwentarz Zachowań Zdrowotnych, Kwestionariusz Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych, Skalę Satysfakcji z Życia, Skalę Oceny Funkcjonowania Społeczno-Zawodowego, Skalę Depresji Becka. Wyniki: U osób z zaburzeniami psychicznymi i u osób zdrowych zaobserwowano wpływ optymizmu na niektóre zasoby prozdrowotne. Między grupami badawczymi a grupą kontrolną odnotowano istotne różnice w poziomie zasobów prozdrowotnych. Wnioski: Badanie sugeruje ostrożność w uogólnianiu wniosków dotyczących ludzi zdrowych na populację ludzi z zaburzeniami psychicznymi. Niezbędne są dalsze badania nad czynnikami determinującymi zasoby prozdrowotne u osób z zaburzeniami psychicznymi.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 4; 259-276
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Maladaptive schemas, coping with stress and burden of care in caregivers of individuals with schizophrenia. Preliminary study
Nieadaptacyjne schematy poznawcze, radzenie sobie ze stresem a poziom obciążenia u opiekunów osób ze schizofrenią. Doniesienie wstępne
Autorzy:
Siewierska, Joanna
Chodkiewicz, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942006.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
burden of care
maladaptive schemas
schizophrenia
Opis:
Purpose: The study is an attempt at describing the psychological characteristics of caregivers of relatives with schizophrenia which contribute to deepening or reducing the negative consequences of care. The study examines the relationship between the burden of care and maladaptive cognitive schemas and strategies of coping with stress used by the caregivers. Exploring this problem area may be important for the planning and implementation of support programs for people caring for relatives with mental illness. Material and methods: Thirty caregivers of relatives with schizophrenia completed a questionnaire set comprising the Zarit Burden Interview, the Mini-COPE, the Young Schema Questionnaire – Short Form 3 (YSQ-S3-PL) and a sociodemographic sheet. Results: Significant relationships were found between burden of care and sociodemographic indicators, maladaptive schemas and adaptive/non-adaptive coping strategies. Especially, caregivers of family members with schizophrenia which is associated with depression and/or alcohol dependence are more likely to report the burden of caring for individuals with schizophrenia than those with somatic comorbidities. Higher burden of care characterises caregivers who have a higher level of eight out of 18 maladaptive schemas and less frequently use active coping with stress. Correlations between maladaptive schemas and coping strategies have also been obtained. Conclusions: In  working with carers of relatives with schizophrenia, special attention should be paid to the coexistence of other disorders like depression or alcohol abuse. Moreover, the work should be focused on maladaptive schemas in caregivers, which can block their use of adaptive strategies of coping with stress.
Cel: W badaniu analizowano związek między odczuwanym przez opiekunów osób chorych na schizofrenię ciężarem opieki a posiadanymi przez nich nieadaptacyjnymi schematami poznawczymi w ujęciu Younga i współpracowników oraz strategiami radzenia sobie ze stresem. Poznanie tego obszaru problemowego może być ważne dla planowania i wdrażania programów wsparcia dla osób opiekujących się krewnymi chorującymi psychicznie. Materiał i metody: Trzydziestu opiekunów krewnych chorych na schizofrenię wypełniło ankietę socjodemograficzną oraz Zarit Burden Interview Version 1.0 (ZBI), Kwestionariusz Schematów Younga (YSQ-S3-PL) i kwestionariusz Mini-COPE. Wyniki: Stwierdzono istotne zależności między odczuwanym ciężarem opieki a wskaźnikami socjodemograficznymi, schematami nieadaptacyjnymi oraz adaptacyjnymi i nieadaptacyjnymi strategiami radzenia sobie ze stresem. W przypadku chorych na schizofrenię, u których współwystępowała jednocześnie depresja i/lub uzależnienie od alkoholu, opiekunowie odczuwali znacząco większy ciężar opieki niż w przypadku chorych, u których występowały obok choroby psychicznej choroby somatyczne. Większy ciężar opieki charakteryzuje opiekunów, którzy mają wyższy poziom ośmiu z osiemnastu schematów w ujęciu Younga i rzadziej korzystają z aktywnego radzenia sobie ze stresem. Odnotowano również korelacje między nieprzystosowawczymi schematami i strategiami radzenia sobie. Wnioski: Pracując z opiekunami krewnych chorych na schizofrenię, należy zwrócić szczególną uwagę na współistnienie u ich podopiecznych zaburzeń, takich jak depresja czy nadużywanie alkoholu. Ponadto pomoc powinna koncentrować się na próbach zmiany nieadaptacyjnych schematów u opiekunów, które mogą blokować stosowanie przez nich przystosowawczych strategii radzenia sobie.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 137-145
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies