Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "praesens" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    Zanikanie bezokolicznika w języku serbskim. Wstępne rozpoznanie zagadnienia
    Autorzy:
    Karasiński, Artur
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/677704.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
    Tematy:
    Serbian
    infinitiv
    the utterance da + praesens
    Opis:
    The loss of the infinitive in Serbian. Preliminary issueThe article concerns the loss of the infinitive in Serbian literary language and its gradual replacement by the construction da + praesens. The analyzed material consists of Serbian and Serbo-Croatian literature and goes from the Saint Sava’s texts - these are the first widely available texts of Serbian. The last text analyzed comes from the beginning of XXI century. The process of the loss of infinitive has been checked in the contexts in which it is possible to replace the infinitive form by the structure da + verb in the present tense without changing the meaning. Zanikanie bezokolicznika w języku serbskim. Wstępne rozpoznanie zagadnieniaArtykuł dotyczy procesu zanikania bezokolicznika w języku serbskim i stopniowego zastępowania go konstrukcją da + praesens. Materiał, który posłużył do analizy, stanowi przekrój piśmiennictwa ograniczonego do rdzennych terenów serbskich: wychodzi już od czasów św. Sawy, którego teksty jako jedne z pierwszych są powszechnie dostępne. Ostatni przeanalizowany tekst pochodzi z początku XXI wieku. Materiał przebadano w kontekstach, w których obie konstrukcje są w pełni równoznaczne.
    Źródło:
    Slavia Meridionalis; 2015, 15
    1233-6173
    2392-2400
    Pojawia się w:
    Slavia Meridionalis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Czasoprzestrzenna. Architektura Teatralna Grupy Praesens.
    Spatio-temporal. Theatrical Architecture by the Preasens Group
    Autorzy:
    Uchowicz, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1015448.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku
    Tematy:
    andrzej pronaszko
    szymon syrkus
    modernism
    praesens
    theatrical architecture
    theatre simultaneous
    space-time
    modernizm
    architektura teatralna
    teatr symultaniczny
    czasoprzestrzeń
    Opis:
    Punktem wyjścia dla omówienia architektury teatralnej grupy Praesens jest koncepcja teatru symultanicznego opracowana przez Szymona Syrkusa, Andrzeja Pronaszkę przy współpracy Zygmunta Leskiego z 1928 roku. W rekonstrukcji procesu kształtowania nowej wizji sceny teatralnej uwypuklono pierwszy chronologicznie teatr ruchomy Pronaszki (pierwsza wersja, 1927) oraz zaprezentowano dwugłos modernistów – architekta i scenografa – w ramach działalności awangardowej formacji. W tym celu przeanalizowano artystyczne biografie i skonfrontowano z materiałem źródłowym dotyczącym architektury teatralnej, co wzbogaciło dotychczasowy stan wiedzy o kanonicznym projekcie awangardy. Oś czasu powiązano z problemowym ujęciem zagadnienia architektury teatralnej Praesensu w oparciu o kluczowe kategorie modernizmu takie jak ruch, czas, czasoprzestrzeń, symultanizm, makieta, sceno-technika, twórczy dialog. Na marginesie przybliżono kilka praktyk i strategii modernistów takich jak promocja własnych dokonań za pośrednictwem dostępnych mediów czy walka o prymat pierwszeństwa w interdyscyplinarnej artystycznej sieci, które determinowały działania polskiej awangardy.
    The idea of simultaneous theatre developed in 1928 by Szymon Syrkus and Andrzej Pronaszko, in cooperation with Zygmunt Leski, serves here as a starting point for discussing the projects of theatrical architecture by the group of artists called Praesens. My investigation reveals the new idea of the theatrical stage developed with particular attention paid to the first project of this type, namely Andrzej Pronaszko’s moveable theatre (the first version dated to 1927), and to the dialogue between modernist stage design and architecture within the practices of this avant-garde collective. To reconstruct the process of how the new stage was created, an analysis of the biographies of artists was made and subsequently collated with source material related to the projects of theatrical architecture. It considerably enriches the present state of knowledge of this canonical project of the avant-garde. The chronological order was also interlaced with the discussion of the theatrical architecture of Praesens, in relation to crucial ideas of modernism, such as movement, time, space-time, simultaneity, mock-up, stage design, and creative dialogue. Moreover, several other strategies were discussed, such as advertising practices employed by modernists to promote their achievements and the importance of precedence and novelty in the interdisciplinary artistic network. These strategies and practices determined the way that Polish avant-garde artists operated.
    Źródło:
    Sztuka i Dokumentacja; 2020, 23; 21-34
    2080-413X
    Pojawia się w:
    Sztuka i Dokumentacja
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Projektanci czasoprzestrzeni. Modernistyczna architektura w kadrze filmowym
    The Designers of Spacetime. Modernist Architecture in Film
    Autorzy:
    Uchowicz, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341127.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    modernizm
    architektura XX wieku
    Praesens
    czasoprzestrzeń
    synteza sztuk
    reżyseria ruchu
    modernism
    architecture of 20th century
    spacetime
    synthesis of the arts
    design of movement
    Opis:
    Autorka omawia wybrane przykłady przenikania się architektury i filmu w dwudziestoleciu międzywojennym. Punkt wyjścia artykułu stanowi działalność grupy modernistów Praesens, zaś jego celem jest ukazanie modernizmu jako syntezy sztuk oraz interdyscyplinarnych dialogów artystycznych. Filmowo-architektoniczne związki zostały zaprezentowane z różnych perspektyw, począwszy od zaangażowania architektów w projekty scenograficzne (Szymon Syrkus, Andrzej Pronaszko), przez współpracę projektantów z reżyserami (Robert Mallet-Stevens, Marcel L’Herbier), komponowanie fotomontaży, po kształtowanie dekoracji na wzór nowoczesnych miast – i odwrotnie – projektowanie architektury na podstawie wizji scenicznych (Barbara i Stanisław Brukalscy). Relacje architektury i filmu objęły także nowy język architektoniczny, czego przykładem są stosowane przez architektów terminy zaczerpnięte z nomenklatury filmowej, takie jak „reżyseria ruchu” czy „czasoprzestrzeń”, komentowane równocześnie przez włoskiego teoretyka kina Ricciotta Canudo. Ponadto w tekście przypomniano biografie architektów, którzy po uzyskaniu dyplomu poświęcili się wyłącznie scenografii, otwierając tym samym nowe pole działalności zawodowej (Jacek Rotmil).
    The article discusses selected inter-war artistic projects in which architecture and film intersect. The activity of the group of modernist artists called Praesens serves as a starting point for a presentation of modernism as both a synthesis of the arts and as a space of interdisciplinary artistic dialogues. Several issues are addressed here to capture the relations between film and architecture, namely: the involvement of architects in stage design (as exemplified by Szymon Syrkus and Andrzej Pronaszko), collaboration between architects and film directors (Robert Mallet-Stevens, Marcel L’Herbier), the production of photomontages, the practice of modelling stage designs on architecture as well as designing architectural structures inspired by stage designs. Another question discussed is the new language of architecture exemplified by such terms as the design of movement or ‘spacetime’. These terms drawn from the language of the film were both commonly used by architects and widely commented on by Ricciotto Canudo, an Italian theoretician of cinema. Moreover, this paper recalls the biographies of architects who, after having graduated in architecture, devoted their lives and careers to stage design, entering a new field of artistic activity.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 109; 138-158
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies