Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Wilanow Palace" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 21
Tytuł:
Sacred architecture in the residential landscape - the case of Wilanow
Sacrum w krajobrazie rezydencjonalnym - przykład Wilanowa
Autorzy:
Sikora, D.
Kaczynska, M.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/81402.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Wydawnictwo Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Tematy:
sacred architecture
residential landscape
Wilanow Palace
cultural landscape
Źródło:
Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW. Horticulture and Landscape Architecture; 2014, 35
1898-8784
Pojawia się w:
Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW. Horticulture and Landscape Architecture
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Symbolika i magia Oraculum w Wilanowie
Symbolism and magic of the Oraculum in Wilanow
Autorzy:
Mróz, J.A.
Zacharski, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/217598.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
Oraculum
Wilanów
Muzeum Pałacu w Wilanowie
wyrocznia
Wilanów Palace Museum
oracle
Opis:
Artykuł przedstawia historię powstania Oraculum w Morysinie - miejscu ściśle związanym z Wilanowem. Rola, jaką spełniało Oraculum, znana była tylko niewielkiej grupie badaczy, także ze względu na zniszczenie obiektu oraz zapomnienie, w jakie popadło po ostatniej wojnie światowej. W sierpniu 2006 r. podjęto trud przeniesienia ocalałych elementów kamiennych Oraculum (Wyroczni) z Morysina do ogrodów Muzeum Pałacu w Wilanowie. Opracowano projekt rekonstrukcji kręgu wróżebnego. Na podstawie udostępnionych materiałów archiwalnych oraz inwentaryzacji zachowanych elementów kamiennych odtworzono jego wymiary. Uratowane fragmenty jedynego zachowanego w Polsce kręgu kamiennego Oraculum, oddają charakter miejsca działania wróżb, przepowiedni i rodzenia się nadziei na zmianę losów narodu polskiego tak charakterystycznych dla epoki romantyzmu. Dla żony Stanisława Kostki Potockiego - Aleksandry Lubomirskiej, 65-letniej wdowy, była to astrologiczna "mandala życia" spędzonego u boku męża, symboliczny pomnik czasów, kiedy kobiety, „matki Polki”, interesowały się ukrytymi znaczeniami, astrologią, wróżbami i kabałą. Interesowały się ukrytymi znaczeniami, astrologią, wróżbami i kabałą.
The article presents the history of erecting the Oraculum in Morysin . a place closely connected with Wilanow. The function of the Oraculum was known only to a select group of scientists, because of the ruined state of the object and oblivion into which it sank after World War II. In August 2006, the remaining stone elements of the Oraculum (the Oracle) were transferred from Morysin to the gardens of the Palace Museum in Wilanow. A reconstruction project of the prophetic circle was prepared. The size was recreated on the basis of available archive materials and the inventory of the preserved stone elements. The remaining fragments of the only stone circle of Oraculum preserved in Poland reflect the character of the site serving to dispense prophecies and predictions and the birthplace of hope for the change of fate of the Polish nation, so characteristic for the era of Romanticism. For Aleksandra Lubomirska - the 65-year-old widow of Stanisław Kostka Potocki, it was an astrological “mandala of life” spent by her husband’s side, a symbolic monument of the times when women, “Polish mothers”, were particularly interested in hidden meanings, astrology, prophecies and Qabalah.
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2008, 23; 122-125
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O potrzebie strategii zarządzania historyczną rezydencją - przypadek wilanowski
The need for a strategy of management of a historic residence - the case of Wilanów
Autorzy:
Jaskanis, P.
Szpanowski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/218629.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
Muzeum Pałac w Wilanowie
zarządzanie
Wilanów Palace Museum
management
Opis:
W Polsce ze względu na skutki nacjonalizacji posiadłości ziemskich na mocy dekretu o przeprowadzeniu reformy rolnej z 1944 r. zarządzanie historyczną rezydencją jest w praktyce zarządzaniem jedynie dworem czy pałacem. W przypadku rezydencji wilanowskiej zarządzanie i wypełnianie obowiązków prawnych wobec zabytku - rezydencji w jej pełnej, niezafałszowanej formie - szerszej niż pałac, ogród i park wymaga wykroczenia poza teraźniejsze granice własnościowe. Teza taka wynika z doświadczeń drastycznego zachwiania równowagi między tym, co uznano za rezydencję, a jej otoczeniem, ale i z obserwowanego konfliktu między dobrem publicznym a dążeniami licznych grup interesu. Zarządca rezydencji nie może nie uwzględniać kontekstu jej bliższego i dalszego otoczenia, gdyż nie można zignorować kształtowanych przez dziesiątki i setki lat związków funkcjonalnych i przestrzennych rezydencji w jej historycznym kształcie. Muzeum Pałac w Wilanowie stoi na stanowisku, że skuteczne działanie zależy od jasnej wizji zarządzania wynikającej ze strategii instytucji - w przypadku wilanowskim strategii dbałości o genius loci dawnej rezydencji królewskiej. Strategia wilanowskiego genius loci stawia nie tylko na pielęgnację, uwypuklenie i udostępnienie zasobów przyrodniczych i kulturowych zamkniętych w jego granicach własnościowych, ale i poza nimi, w Obrębie nieruchomości sąsiednich i wspólnie stanowiących dziedzictwo historycznej rezydencji wilanowskiej. Autorzy artykułu są przekonani, że zarządca historycznej rezydencji (czy też tylko jej historycznego rdzenia) nie musi być biernym obserwatorem zmian występujących w jej otoczeniu. Wręcz przeciwnie, jedyną szansą uniknięcia marginalizacji i zamknięcia w ciasnych granicach muzealnych jest postawa proaktywna, wychodząca poza ścisłe ramy zarządzania wewnętrznymi sprawami instytucji, postawa aktywnego wpływania na otoczenie i uczestniczenia w kształtowaniu programu jego zagospodarowania i użytkowania.
In Poland because of the effects of nationalising estates according to the decree on agricultural reform issued in 1944, managing a historic residence practically means managing only a manor house or a palace. In the case of the Wilanów residence, managing it and fulfilling legal duties towards the monument . the residence in its complete and true form . encompassing more than the palace, garden and park, requires stepping beyond the current property boundaries. Such a thesis is the result of experiencing a drastic loss of balance between what was regarded as residence and its surroundings, but also from the observed conflict between public benefit and the aspirations of various interest groups. The curator of the residence cannot neglect the context of its near and farther surroundings, since neither the functional nor scenic arrangements of the residence in its historical form, shaped for tens or hundreds of years, can be ignored. The Palace Museum in Wilanów represents the view that effective actions depend on a clear vision of management resulting from the institution strategy . in the case of Wilanów, the strategy of preserving the genius loci of the former royal residence. The strategy of Wilanów genius loci relies not only on maintaining, emphasising and accessibility of the nature and cultural resources enclosed within its premises, but also beyond, within the neighbouring property which constitutes common heritage of the historic residence in Wilanów. The authors of the article are convinced that the curator of the historic residence (or merely of its historic core) does not have to remain a passive observer of the changes occurring in its surroundings. On the contrary, it seems that the only chance of avoiding marginality and being imprisoned within the narrow limits of a museum is an attitude of actively reaching beyond the strict framework of managing the internal matters of an institution, an active approach of influencing the environment and participating in forming the programme of its further development and use.
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2008, 23; 139-143
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przywracanie koloru na elewacjach Pałacu Wilanowskiego
Autorzy:
Jaskanis, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/217254.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
Pałac Wilanowski
prace konserwatorskie
elewacja
Wilanów Palace
conservation work
elevation
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2006, 20; 23-31
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The state of preservation of archaeological wood uncovered in the Grotto foundations of the retaining wall of the Palace Museum in Wilanow
Stan zachowania drewna archeologicznego odkrytego przy fundamentach Groty muru oporowego Pałacu w Wilanowie
Autorzy:
Aniszewski, M.
Witomski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/52476.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Sieć Badawcza Łukasiewicz - Instytut Technologii Drewna
Tematy:
preservation
archaeological wood
Grotto foundation
retaining wall
archaeology
Wilanow Palace
Opis:
The following paper presents the results of the examination of archaeological wood from excavations carried out in the gardens of Wilanów Palace. The main purpose of the research work was to determine its state of preservation. In order to accomplish this, chemical and physical examinations were carried out on wood samples taken from the level of the grotto foundations.
W niniejszym opracowaniu przedstawiono wyniki badań drewna archeologicznego, pochodzącego z wykopalisk prowadzonych na terenie ogrodu Pałacu w Wilanowie. Głównym zamierzeniem pracy było określenie jego stanu zachowania. W tym celu przeprowadzono badania chemiczne i fizyczne próbek, które pobrano z fragmentu konstrukcji odkrytej na poziomie fundamentów Groty. Otrzymane wartości porównano z wynikami badań drewna współczesnego, dostępnymi w literaturze. Określenie stanu zachowania zabytkowego drewna determinuje odpowiednią metodę ewentualnej konserwacji. Próbki drewna do badań chemicznych i fizycznych pobrano z elementu konstrukcji [622], odkrytej na poziomie fundamentów, w sondażu 60. Funkcja konstrukcji [622] nie jest jednoznacznie określona. Jej elementami są pale o długości około 120 cm, ustawione pod kątem około 45o względem lica muru, wbite poniżej stopy fundamentu. Po zakończeniu prac wykopaliskowych i dokumentacyjnych w Grocie muru oporowego wydobyto jeden z najłatwiej dostępnych pali. Określenie gatunku drewna – świerka, nie występującego w owym czasie (w XVII w.) na Mazowszu – sugeruje, że jako materiał konstrukcyjny mógł on być sprowadzony z południa Polski, co znajduje potwierdzenie w źródłach historycznych w odniesieniu do innych materiałów budowlanych użytych do konstrukcji muru oporowego. Badania chemiczne i fizyczne próbek materiału pobranego z elementu konstrukcji [622] wskazują na dobry stan zachowania obiektu datowanego na podstawie badań archeologicznych i tekstów źródłowych na koniec XVII wieku. Parametry zabytkowego, archeologicznego drewna świerka, liczącego około 300 lat, są zbliżone do wartości charakterystycznych dla współczesnego surowca tego gatunku. Jest to wynikiem zalegania drewna w warstwach beztlenowych, które zabezpieczyły je przed czynnikami degradacji. Fundament Groty, z budową którego niewątpliwie związana jest konstrukcja palowa [622], jest częściowo wkopany w naturalne warstwy geologiczne o gliniastej strukturze z elementami gnijących roślin. Świerkowe pale wbito poniżej stopy fundamentu, znajdują się one poniżej poziomu wód gruntowych, co stanowiło dodatkowe zabezpieczenie dla zabytkowego drewna.
Źródło:
Drewno. Prace Naukowe. Doniesienia. Komunikaty; 2013, 56, 190
1644-3985
Pojawia się w:
Drewno. Prace Naukowe. Doniesienia. Komunikaty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Całe ogrodzenie to ogród”. Przegroda dziedzińca pałacowego w Wilanowie, jej dzieje i likwidacja w czasach Stanisława Kostki Potockiego
“The entire fencing is a garden”. A partition in the Wilanów Palace courtyard, its history and its dismantling in times of Stanisław Kostka Potocki
Autorzy:
Witkowski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1968033.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Tematy:
Wilanow Palace
ceremonial courtyard
cour d’honneur
fence
colour scheme
gatepost
Opis:
The fencing of the ceremonial courtyard in the Wilanów royal palace rarely attracted scholarly attention. However, a recent archaeological survey and archive inquiries brought to light new research material, which allows a more detailed description of the transformations of this part of the residence's spatial arrangement. The barrier, for the first time visible in the site plan of 1682, consisted of a row of pillars with spans filled with iron railings. After Elżbieta Sieniawska purchased the Wilanów estate, the space of the ceremonial courtyard was restricted by the construction of the palace's wings. The alterations may have included the courtyard's fence, as shown by the 17th- and 18th-century site plans and the discovery of the remains of two variants of its course during excavations. When the palace was owned by Maria Zofia and August Czartoryski and Izabela Lubomirska, the fence consisted of stone columns alternating with wooden ones; some of the pillars were later demolished or exchanged for stonework. In 1784, as a result of the construction of new pavilions at the southern wing, the fence lost its practical function and deteriorated. Destroyed during military operations in 1794, it was rebuilt almost entirely of wood. In 1801, Stanisław Kostka Potocki had both courtyards and the barrier dismantled and replaced with an oval lawn. Potocki sought to transform the setting of his residence according to the fashion of the day, that is, in the spirit of English designs he had seen during his travels and the Puławy estate with which he was familiar. His actions were intended to increase, not without an element of rivalry, the splendour of his family.
Źródło:
Studia Wilanowskie; 2019, XXVI; 35-56
0137-7329
2720-0116
Pojawia się w:
Studia Wilanowskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Spór o zabytki znajdujące się pod opieką Muzeum Pałacu w Wilanowie. Cz. I
Dispute about historic objects in the care of the Wilanow Palace Museum. Part I
Autorzy:
Jaskanis, P.
Szpanowski, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/217965.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
Muzeum Pałacu w Wilanowie
spór
zabytek
dispute
Wilanów Palace Museum
monument
Opis:
Tradycję muzeum wilanowskiego liczymy od 1805 r., kiedy Stanisław Kostka Potocki w pałacu otworzył swoje zbiory sztuki i rzemiosła artystycznego dla publiczności w celu wychowania przez sztukę i historię. Po Potockich majątek ziemski i zbiory sztuki przejęli Braniccy – w 1944-45 r. całość majątku została znacjonalizowana. Pomiędzy 1949 a 1960 spadkobiercom Adama Branickiego zwrócono ok. 1600 rzeczy. W 1998 r. spadkobiercy Adama Branickiego wystąpili do sądu z pozwem o zwrot ok. 6000 muzealiów z Muzeum Pałacu w Wilanowie, obecnego ich właściciela, a następnie o zwrot nieruchomości będącej we władaniu tej instytucji. W ciągu ostatnich kilku lat, równolegle z wyżej wymienionymi procesami, prowadzone były lub toczą się śledztwa w sprawie zaginięcia dokumentów dotyczących nacjonalizacji dóbr wilanowskich, sfałszowania dokumentów i wydawania zaświadczeń niezgodnych ze stanem faktycznym. Sądy ocenią ostatecznie prawne podstawy działań z okresu nacjonalizacji i obecnych postępowań, jak na przykład budowanie roszczeń wobec dawnej nieruchomości ziemskiej na podstawie współczesnych interpretacji przepisów prawa z 1944 r. Potrzebne są ustawy jednoznacznie regulujące problem reprywatyzacji nieruchomości i ruchomych dóbr kultury, zgodnie z interesem publicznym i poszanowaniem prawa własności.
Tradition of the Wilanów Museum began in 1805, when Stanisław Kostka Potocki opened his palace to the public and displayed his collections of art and handicraft in order to educate through art and history. After the Potocki family, the estate and art collections were taken over by the Branicki family – and in 1944-1945 the whole property was nationalised. Between 1949 and 1960, about 1600 items were returned to the heirs of Adam Branicki. In 1998, the heirs of Adam Branicki filed a lawsuit against Wilanów Palace Museum, demanding the return of about 6000 exhibits from their present owner, and subsequently the return of the fixed property also in the possession of the above mentioned institution. During the past few years, simultaneously to the above mentioned lawsuits, there have been conducted investigations concerning missing documents referring to the nationalization of the Wilanów property, forging documents and issuing certificates inconsistent with the factual state. Courts will finally assess the legal basis of actions taken during the period of nationalisation and of current proceedings such as, for example, laying claims for the restitution of property on the basis of current interpretation of the legal regulations from 1944. New legal acts are needed which will explicitly regulate the problem of restitution of fixed property and movable cultural heritage, in accordance with the public interest and respect for laws of property.
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2009, 25; 96-103
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aarsleff mecenasem polskiej kultury
Autorzy:
Ambroża-Urbanek, B.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/363865.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Nowoczesne Budownictwo Inżynieryjne
Tematy:
Pałac w Wilanowie
renowacja
technologie bezwykopowe
renovation
trenchless technology
Wilanów Palace
Opis:
Dostarczanie na rynek innowacyjnych rozwiązań jest działaniem przyszłościowym, podnoszącym standardy życia. Dla firmy, która staje się liderem branży w dostarczaniu nowych technologii, korzyści są oczywiste - wysoka pozycja na rynku, rozwój, uznanie. Tyle że budowanie silnej marki to coś więcej niż tylko dobry biznesplan i wyróżniająca na rynku strategia działania - to coś, co określić można wartością dodaną, co wnosi nową jakość w biznes. Technologie dla przyszłości można by zatem pojmować z jednej strony w kontekście rozwoju szeroko pojętego budownictwa, z drugiej - wpływu na narodowe dziedzictwo kulturowe. Co mogą mieć wspólnego technologie bezwykopowe z kulturą wysoką? Okazuje się, że wiele, będąc działaniem dla przyszłości nie tylko firm, ale także dziedzictwa narodowego.
Źródło:
Nowoczesne Budownictwo Inżynieryjne; 2011, 1; 14-17
1734-6681
Pojawia się w:
Nowoczesne Budownictwo Inżynieryjne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Praktyczne możliwości edukacji ekologicznej w kontekście programu „badacze przyrody
Practical possibilities of ecological education in the context of „Nature explorers programme
Autorzy:
Latawiec, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1964128.pdf
Data publikacji:
2008-12-31
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
edukacja ekologiczna
Pałac w Wilanowie
program edukacyjny
ecological education
Wilanów Palace
educational programme
Opis:
The aim of this article is to introduce ecological education in practicaluse. Many expectations are connected with in formal education, these expectations are often met by organizing educational actions, the article describes an educational programme called “Nature explorers”, which was realized by Wilanów Palace Museum in cooperation with University of Cardinal Stefan Wyszyński in Warsaw, the article also presents conclusions and opinion about possibilities of accomplish the tasks that are set before ecological education after carrying the educational programme.
Źródło:
Studia Ecologiae et Bioethicae; 2008, 6, 1; 393-403
1733-1218
Pojawia się w:
Studia Ecologiae et Bioethicae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Działania Muzeum Pałac w Wilanowie dla zrównoważonego rozwoju
Activities in favour of sustainable development undertaken by Wilanow Palace Museum
Autorzy:
Latawiec, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1964130.pdf
Data publikacji:
2008-12-31
Wydawca:
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Tematy:
edukacja środowiskowa
zrównoważony rozwój
pałac w Wilanowie
Warszawa
Wilanow Palace
ecological education
sustainable developement
Warsaw
Opis:
The article presents Wilanow Palace Museum as a centre of culture in the context of sustainable development. After giving an outline of definition related to sustainable development and presenting the statute of this institution, the article introduces fields of Museum’s activities that are connected with the idea of sustainable development, these activities included conducting educational mission, supporting authorities of the Wilanow in maintaining sustainable development of Wilanow district and efforts undertaking by Wilanow Palace Museum on its own initiative.
Źródło:
Studia Ecologiae et Bioethicae; 2008, 6, 1; 421-431
1733-1218
Pojawia się w:
Studia Ecologiae et Bioethicae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dwie panie Sieniawskie i ich klientka Drużbacka z Wilanowem w tle
Two ladies Sieniawskie and their client Drużbacka with Wilanów in the background
Autorzy:
Stasiewicz, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2147335.pdf
Data publikacji:
2020-12
Wydawca:
Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
Tematy:
Elżbieta Sieniawska
Maria Zofia Sieniawska (Denhoff-Czartoryska)
Elżbieta Drużbacka
August II – król Polski
Wilanów
August II – King of Poland
Wilanów Palace
Opis:
Autorka prezentuje trzy kobiety związane z Wilanowem. Elżbieta Sieniawska, żona hetmana wielkiego koronnego i kasztelana krakowskiego Adama, była jedną z najbardziej wpływowych kobiet czasów Augusta II. Skala jej aktywności była duża. Angażowała się w życie polityczne, ekonomiczne, kulturalne i artystyczne. Kupiła w 1720 r Wilanów, ponieważ zapewniał prestiż Sieniawskim, jako właścicielom dawnej rezydencji króla Sobieskiego. Jedyna córka magnatów, Maria Zofia Denhoff, była spadkobierczynią wielkiej fortuny, do której zarządzania była dobrze przez matkę przygotowana. W 1730 r. oddała Wilanów w dzierżawę królowi Augustowi II. Po jego śmierci w 1733 r. Wilanów powrócił znów do Marii Zofii i jej drugiego męża Augusta Czartoryskiego. Elżbieta Drużbacka, zaufana klientka Sieniawskich, poetka, powiernica Marii Zofii może bywała w pałacu w Wilanowie. Ze znajdujących się tam plafonów "Czterech Pór Roku" Siemiginowskiego mogła czerpać inspirację do poematu "Opisanie czterech części roku".
The authoress presents three women associated with Wilanów. Elżbieta Sieniawska (1668/69 – 1729), wife of Adam the grand hetman of the Crown and Kraków castellan, was one of the most influential women of the time of August II. The scale of her activity was large. She was involved in political, economic, cultural and artistic life. She bought Wilanów in 1720 because it provided prestige to the Sieniawski family as the owners of the formerresidence of King Sobieski. The only daughter of magnates, Maria Zofia Denhoff, was the heir to a great fortune, for which she was well prepared to manage. In 1730, she leased Wilanów to King August II. After his death in 1733, Wilanów returned again to Maria Zofia and her second husband August Czartoryski. Elżbieta Drużbacka, a trusted client of the Sieniawski family, poet, confidante of Maria Zofia, may have been to the palace in Wilanów. Siemiginowski’s plafonds "Four Seasons" found there could draw inspiration for the poem "Opisanie czterech części roku" (Describing the four parts of the year).
Źródło:
Studia Elbląskie; 2020, 21; 47-61
1507-9058
Pojawia się w:
Studia Elbląskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wilanów works of art in the german catalogue sichergestellte kunstwerke im generalgouvernement
Wilanowskie dzieła sztuki w niemieckim katalogu sichergestellte kunstwerke im generalgouvernement
Autorzy:
Kudelski, Robert Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1932836.pdf
Data publikacji:
2019-08-07
Wydawca:
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
Tematy:
Wilanów Palace
art works
war losses
object relocation
requisition
pałac w Wilanowie
dzieła sztuki
straty wojenne
przemieszczanie obiektów
rewindykacja
Opis:
Before the outbreak of WW II, the works of world art collected at the Wilanów Palace were considered to be the largest private collection in the Polish territories. Just the very collection of painting featured 1.200 exhibits. Apart from them the Wilanów collection contained historic furniture, old coins, textiles, artistic craftsmanship items, drawings, and prints, pottery, glassware, silverware, bronzes, sculptures, as well as mementoes of Polish rulers. Already in the first weeks of the German occupation, assigned officials selected the most precious art works from the Wilanów collections, and included them in the Sichergestellte Kunstwerke im Generalgouvernement Catalogue. The publication presented the most precious cultural goods secured by the Germans in the territory of occupied Poland. It included 76 items: 29 paintings and 47 artistic craftsmanship objects. In 1943, the majority of the works included in the quoted Catalogue were transferred to Cracow. A year later, the most valuable exhibits from Wilanów were evacuated to Lower Silesia. What remained in Cracow was only a part of the collection relocated from Wilanów. The chaos of the last weeks preceding the fall of the Third Reich caused that many art works from the Wilanów collection are considered war losses. Among many objects, included in the above Catalogue, there are several Wilanów paintings: Portrait of a Man by Bartholomeus van der Helst, Portrait of a Married Couple by Pieter Nason, Allegory of Architecture, Painting, and Sculpture by Pompeo Batoni, Allegorical Scene in Landscape by Paris Bordone, and The Assumption of Mary by Charles Le Brun.
Przed wybuchem II wojny światowej dzieła sztuki zgromadzone w pałacu w Wilanowie uznawane były za największą na ziemiach polskich prywatną kolekcję. Tylko zbiory malarstwa obejmowały 1200 obrazów. Oprócz nich w kolekcji wilanowskiej znajdowały się zabytkowe meble, numizmaty, tkaniny, przedmioty rzemiosła artystycznego, rysunki i ryciny, ceramika i szkło, srebra i brązy, rzeźby oraz pamiątki po polskich władcach. Już w pierwszych tygodniach okupacji niemieccy urzędnicy dokonali wyboru najcenniejszych dzieł sztuki ze zbiorów wilanowskich i włączyli je go katalogu Sichergestellte Kunstwerke im Generalgouvernement. Publikacja prezentowała najcenniejsze dobra kultury zabezpieczone przez Niemców na terenie okupowanej Polski. Znalazło się w niej 76 obiektów – 29 obrazów oraz 47 przedmiotów reprezentujących rzemiosło artystyczne. W 1943 r. większość dzieł sztuki włączonych do cytowanego katalogu przewieziono do Krakowa. Rok później najcenniejsze zabytki pochodzące z kolekcji wilanowskiej ewakuowano na Dolny Śląsk. W Krakowie pozostała tylko część kolekcji wywiezionej z Wilanowa. Chaos ostatnich tygodni poprzedzających upadek III Rzeszy spowodował, że wiele dzieł sztuki z kolekcji wilanowskiej uważa się za stratę wojenną. Wśród obiektów, które zostały wpisane do wspomnianego katalogu znajduje się kilka wilanowskich obrazów – Portret mężczyzny Bartholomeusa van der Helsta, Para małżonków Pietera Nasona, Alegoria architektury, malarstwa i rzeźby Pompeo Batoniego, Przedstawienie alegoryczne w pejzażu Parisa Bordone i Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny Charlesa Le Bruna.
Źródło:
Muzealnictwo; 2019, 60; 189-198
0464-1086
Pojawia się w:
Muzealnictwo
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„REWALORYZACJA WILANOWA. NOWE KIERUNKI BADAWCZE I DOKUMENTACYJNE STOSOWANE PRZY RENOWACJI HISTORYCZNYCH REZYDENCJI I OGRODÓW” Konferencja międzynarodowa, Wilanów, 15-17 października 2008 r.
“RESTORING WILANOW. NEW DIRECTIONS IN RESEARCH AND RECORDING FOR THE RESTORATION OF HISTORIC PROPERTIES, BUILDINGS AND GARDENS” International Conference, Wilanów 15 -17 October 2008
Autorzy:
Oniszczuk-Rakowska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/536611.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Narodowy Instytut Dziedzictwa
Tematy:
rewaloryzacja Wilanowa
renowacja historycznych rezydencji i ogrodów
badania posiadłości historycznych
WILANOW - PARK-PALACE RESTORATION
Opis:
The titular conference presented the outcome of interdisciplinary research conducted by the National Heritage Board of Poland relating to the park-palace premises of Wilanów (2003- 2008) and its comparison with studies into assorted historical estates in Europe. The participants discussed the Wilanów programme, the technicalaspects of its realisation, and the results of architectural, archaeological and archival studies. The outcome of research performed in the United Kingdom was presented by Brian Dix, a specialist in garden archaeology and a consultant of English Heritage, and Dr. Lucy Worsley, curator of Historic Royal Palaces. Other foreign speakers included: Brian Kerr (UK), Moses Jenkins (Scotland), Emanuela Zanda (Italy), Jozsef Laszlovsky (Hungary), and Vlodimir Gerich (Ukraine), as well as Polish researchers collaborating with the Museum Palace in Wilanów: professors Andrzej Koss and Zbigniew Myczkowski together with Piotr Szpanowski. Considerable attention was paid to such issues as methods of treating historical estates, the boundaries between conservation and restoration, and the purposefulness of including archaeological studies into revalorisation programmes. The prime conclusion drawn from the debate was that regardless whether the finally selected method involves conservation or restoration, the decision should be always made with due thought and be based on the results of a meticulous archival survey and complex interdisciplinary studies.
Źródło:
Ochrona Zabytków; 2008, 1; 12-13
0029-8247
Pojawia się w:
Ochrona Zabytków
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prace konserwatorskie w Muzeum Pałacu w Wilanowie po 2003 roku
Conservators works in the Museum Palace in Wilanów after 2003
Autorzy:
Jaskanis, P.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/217895.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków
Tematy:
konserwacja
Muzeum Pałacu w Wilanowie
conservation
Museum Palace in Wilanów
Opis:
Od kilku lat w Pałacu Wilanowskim i jego otoczeniu są prowadzone na dużą skalę prace konserwatorskie i restauracyjne. Zadania konserwatorskie podjęte na elewacji Pałacu, ścianie oporowej i wnętrzach Pałacu były pilnie potrzebne, uwzględniając zły stan zachowania Pałacu i długoterminowe plany pełnego odrestaurowania Pałacu do jego poprzedniej świetności. Aspekt współpracy jest decydujący dla wielu aktualnych zadań konserwacji. Wewnętrzny zespół specjalistów konserwacji Muzeum regularnie współpracuje z zewnętrznymi ekspertami i podwynajętymi z zewnątrz kontrahentami. Warto wspomnieć rozmaitość funduszy, skutecznie pozyskanych z Programów Operacyjnych UE, jak również od Ministerstwa Kultury i darów Dziedzictwa Narodowego.
Large-scale conservation and restoration work hasbeen in progress for several years in the Wilanów Palace and its surroundings. The conservation tasks undertaken on the Palace facades, the retaining wall and the Palace interiors were badly needed, given the Palace's poor state of preservation and the long-term plans to fully restore the Palace to its former glory. The cooperation aspect is crucial for many of the current conservation tasks. The Museum's in-house team of conservation specialists regularly cooperates with external experts and outsourced contractors. Worthmentioning is the diversity of funds, succesfully taken from EU Operating Programs, as well as from Ministry of Culture and National Heritage donations.
Źródło:
Wiadomości Konserwatorskie; 2009, 26; 390-403
0860-2395
2544-8870
Pojawia się w:
Wiadomości Konserwatorskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Fabryka” pałacu w Wilanowie za czasów Elżbiety Sieniawskiej. Uwagi na temat organizacji magnackiego placu budowy w XVIII w.
The Wilanów Palace Fabrica under Elżbieta Sieniawska. Remarks on the Organization of a Magnate Construction Site in the 18th Century Polish-Lithuanian Commonwelth
Autorzy:
Nestorow, Rafał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/24825304.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Pałac w Wilanowie
Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska
Giovanni Spazzio
Giuseppe Fontana
Johann Georg Plersch
Giuseppe Rossi
The Wilanów Palace
Elżbieta Sieniawska née Lubormiski
Opis:
Jednym z ciekawszych okresów w dziejach pałacu wilanowskiego są lata 1720-1729 kiedy dawna królewska rezydencja znalazła się w posiadaniu hetmanowej wielkiej koronnej i kasztelanowej krakowskiej Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej. Warto nadmienić, że przedsiębiorcza magnatka rywalizowała o podwarszawski pałac z królem Augustem II i rywalizację tę wygrała. W momencie nabycia klucza wilanowskiego przez Sieniawską dawna ulubiona siedziba Jana III Sobieskiego znajdowała się w bardzo złym stanie, a zrujnowane folwarki nie przynosiły oczekiwanych dochodów. W związku z czym Sieniawska postanowiła przywrócić tamtejszym dobrom płynność finansową, która pozwoliłaby m.in. na utrzymanie tamtejszego pałacu. Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska była jedną z ważniejszych postaci na arenie politycznej i artystycznej czasów saskich. W działalności fundacyjnej hetmanowej Sieniawskiej widoczna jest cycerońska zasada publicam magnificentiam diligit. Bogate dekoracje malarsko-rzeźbiarskie były swego rodzaju „kostiumami” symbolicznymi i tak też były odczytywane przez współczesnych. Szczególną rolę w budowaniu wizerunku potężnej magnatki odegrała dawna królewska rezydencja w podwarszawskim Wilanowie, zakupiona 3 lipca 1720. Było to uwieńczenie stopniowego wykupywania dóbr królewskich, którymi hetmanowa opiekowała się po wyjeździe Marii Kazimiery do Rzymu (w jej rękach znalazły się m.in. pałace w Wysocku i Surochowie, a także dobra tarnopolskie). Pałac wilanowski w chwili zakupu znajdował się w opłakanym stanie. Sieniawska nie tylko wyremontowała pałac ale ukończyła obydwa skrzydła boczne, a także w subtelny sposób wplotła własny rodowy wątek w skomplikowany ideowy program rezydencji „Polskiego Herkulesa”. Wilanów był miejscem modnym, często odwiedzanym przez czołowych przedstawicieli magnaterii, a także samego Augusta II. Tak poważne przedsięwzięcia jak remont i rozbudowa dawnej królewskiej rezydencji wymagało zaangażowania nie tylko plejady artystów i rzemieślników ale także oficjalistów odpowiedzialnych za dowóz materiałów budowlanych, opłacanie wykonawców i sprawne funkcjonowanie całej fabryki. Trzon zespołu wykonującego prace artystyczno-budowlane w rezydencji wilanowskiej tworzyli artyści i rzemieślnicy zatrudnieni przez Sieniawską w Łubnicach, przy modernizacji jej głównej siedziby. Nie tworzyli oni wewnętrznej struktury w ramach magnackiego dworu, ale zhierarchizowaną grupę specjalistów podległą architektowi hetmanowej Giovanniemu Spazzio, który pełnił rolę nie tylko głównego projektanta, ale również nadzorcy wszystkich przedsięwzięć artystycznych. Warsztat ów, na co wskazują jednoznacznie źródła, nie był zbyt liczny. Jego zasadniczy trzon składał się z kilku wyspecjalizowanych wykonawców z tego powodu Sieniawska zmuszona była wspomagać się najmowanymi na zasadzie kontraktów wykonawcami. Wiodącą rolę odegrało  środowisko warszawskie, z którego wywodzili się m.in. przedstawiciele rodziny Ceronich, przedsiębiorca budowlany Giuseppe Fontana, rzeźbiarz Johann Georg Plersch czy malarz Giuseppe Rossi, by ograniczyć się do najważniejszych. Na podstawie analizy zachowanych źródeł udało się dość dokładnie zilustrować funkcjonowanie owego zespołu stałych i okresowo zatrudnianych wykonawców, a także organizację fabryki pałacowej. Jego sprawne funkcjonowanie uzależnione było nie tylko od twórców, ale też od współpracujących z nimi plenipotentów związanych z administracją ziemską. Podkreślono szczególną rolę burgrabiego, którego udział w procesie budowy był dotąd marginalizowany. Jeszcze mniej wiadomo było o zaangażowanych przy fabryce urzędnikach (administratorach, podstarościch, zarządcach, gubernatorach, itd.). Nie mniej interesujące było prześledzenie sposobu finansowania prac, a także opłacania artystów. Okazało się, że niezmiernie ważną rolę odgrywał miejscowy arendarz dysponujący gotówką, którą wypłacał za odpowiednimi, pisemnymi „asygnacjami”.  
One of the more interesting periods in the history of the Wilanów Palace spanned 1720-29 when the former royal residence was owned by Elżbieta Sieniawska née Lubormiski, wife of the Grand Hetman of the Crown and Cracow Castellan. Interestingly, the resourceful magnate competed for the Palace in the suburbs of Warsaw against King Augustus II and she won the rivalry. At the point when Sieniawska acquired the key to the Wilanów Palace, the former residence of King Joh III Sobieski, it was in a deplorable state, while the ruined home farms did not yield expected income. In view of this Sieniawska decided to restore the financial liquidity to the estates there, which would allow to e.g. maintain the Palace. Elżbieta Sieniawska née Lubormiski was one of the major figures on the political and artistic arena of the Saxon era. In her founding activity, Sieniawska clearly followed the Ciceronian principle: publicam magnificentiam diligit. Rich painting and sculptural decoration was a kind of a symbolical ‘costume’, and was perceived as such by the contemporary. A special role in consolidating the image of the powerful magnate was played by the Wilanów Palace former royal residence she purchased at Wilanów in the suburbs of Warsaw on 3 July 1720. This deal crowned the gradual purchase of the royal estates that Sieniawska took care of following the departure of Marie Casimire for Rome (she owned e.g. the Wysocko and Surochów Palaces and the Tarnopol estates). [On the date of its purchase, the Wilanów Palace was in a deplorable state]. Not only did Sieniawska renovate the run down Palace, but she also completed both lateral wings, additionally subtly interlacing her own family motif with the complex ideological programme of the residence of the ‘Polish Hercules’. The Wilanów Palace turned into a fashionable venue, frequently visited by leading magnates, including Augustus II himself. Such a serious undertaking that the renovation and extension of the former royal residence implied required not only the involvement of an array of artists and craftsmen, but also clerks responsible for the supply of building materials, for paying the workers, and for the operating of the whole fabrica, namely the building workshop. The core of the team conducting the artistic and construction works on the Wilanów residence were the artists and craftsmen employed by Sieniawska at Łubnice, where she had her main residence modernized. They did not form any internal structure within the magnate’s court, but a hierarchized group of specialists reporting to Sieniawska’s architect Giovanni Spazzio who served not merely as the main designer, but also as the supervisor of all the artistic undertakings. As can be clearly seen in the sources, the workshop was not excessively numerous. Since its core was composed of several specialists, Sieniawska was obliged to resort to hired contractors. The leading role in this respect was played by the Warsaw circles represented e.g. by members of the Ceroni family; Giuseppe Fontana, a building contractor; Johann Georg Plersch, a sculptor; or Giuseppe Rossi, a painter, to name merely the major ones. Through the analysis of the preserved sources, the operations of that team of permanent and temporarily employed contractors could be precisely reconstructed, as could be the organization of the Palace fabrica. Its effective operating did not only depend on the artists, but also on the plenipotentiaries associated with land administration. A particular role of the Land Clerk, previously marginalized, was emphasized. Even less is known of other clerks involved in the fabrica (administrators, deputy starosts, administrators, governors, etc.). It was equally interesting to follow the financing of the works, the process of remunerating the artists. As was found, the role of particular importance was attributed to a local publican who had cash and appropriately paid it out against a written ‘assignment’.  
Źródło:
Biuletyn Historii Sztuki; 2019, 81, 3; 441-459
0006-3967
2719-4612
Pojawia się w:
Biuletyn Historii Sztuki
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 21

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies